ก่อนตายฉันอ่านนิยายรักจีนโบราณทิ้งเอาไว้ แล้วดันโชคดี๊ดี ดันทะลุมิติมาอยู่ในตัวร้ายเบอร์สองที่ฉันชอบมาก ที่ชอบไม่ใช่เพราะอะไรหรอกนะ ตัวละครนี้แม่งโครตน่ารัก! แต่ตัวละครนี้เสือกโง่ไปชอบพระเอกเลยโดนนางเอกที่ไม่ได้ใสซื่อและแม่พระแบบที่ใครเห็น จัดฉากฆ่า!โถ่ๆน่าสงสารจังลูกแม่ ตัวก็เล็กบอบบางขนาดนี้ยังจะกล้าทำร้ายได้ลงอีกอีนางเอกมารร้าย ฉันจะแย่งซีนทุกคนที่ทำไม่ดีกับลูกฉันเอาซิ
นิยายเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการของผู้แต่งตัวละครที่อยู่ในนิยายไม่มีอยู่จริงโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
"นี่ยัยฟ้า แกจะไปดื่มกับพวกฉันป่ะเนี่ย" นิ่มเพื่อนสาวคนสวยถาม ฉันหันไปมองหน้าหล่อนอ่ะ อ่ะทุกคนคงสงสัยว่าฉันเป็น งั้นแนะนำตัวกันก่อนฉันชื่อฟ้าเป็นผู้หญิงที่หน้าตาก็จัดว่าสวยอยู่นะ อันนี้ไม่ได้หลงตัวเองนะบอกเลย
"ฉันไม่ไปอ่ะแกขี้เกียจอ่ะ สู้นอนอ่านนิยายให้จบเรื่องดีกว่าวันนี้นิยายที่ฉันอ่านลงตอนสุดท้ายแล้วด้วย" ฉันปฏิเสธเพื่อนไปเพราะนึกขึ้นได้ว่าวันนี้นิยายที่ฉันเฝ้าอ่านมาแรมปีลงตอนสุดท้ายแล้ว เพราะฉะนั้นพลาดไม่ได้!
"อีกละ อะไรๆก็นิยายแกนี่มัน...เห้อก็ได้ๆงั้นไว้วันหลังละกัน เลิกงานแล้วฉันกลับเลยดีกว่า" นิ่มบอกลาเพื่อนเมื่อหันไปเห็นนาฬิกาบอกว่าตอนนี้ได้เวลาเลิกงานแล้ว ฉันเลยหันไปโบกมือลาเพื่อนๆไป พอทุกคนกลับไปหมดฉันถึงได้เก็บของแล้วกลับบ้านบ้าง
ฉันเดินออกมาจากตัวอาคารแล้วเดินไปที่ประตูบริษัทก่อนจะยกมือไหว้ลุงยาม "สวัสดีค่ะลุงวันนี้ก็ขอบคุณที่เหนื่อยนะคะ" ลุงยิ้มให้ฉันก่อนจะตอบแบบที่พูดประจำทุกวัน
"วันนี้ก็เหนื่อยอีกแล้วนะครับคุณฟ้า เดินทางปลอดภัยครับ" เราสองคนยิ้มให้กันก่อนที่ฉันจะเดินพ้นประตูแล้วเดินไปตามทางฟุตบาทตอนนี้เป็นเวลาห้าโมงเย็นแล้ว
อากาศเลยไม่ได้ร้อนมากแต่ก็พอจะมีแดดอยู่บ้าง ฉันเดินไปจนถึงหน้าป้ายรถเมย์ที่ต้องขึ้นแต่มันอยู่ฝั่งตรงข้ามของถนนนี่สิ ฉันมองซ้ายขวาพอเห็นว่าบนถนนไม่มีรถเลยเดินข้ามไปแต่พอถึงกลางถนนรถที่ไม่มีแต่ตอนนี้กลับมีซะงั้น
ปี๊บบบ
เสียงบีบแตรรถทำให้ฉันหันไปมองก่อนจะตกใจนิ่งค้าง อยู่ตรงนั้น รถที่อยู่ห่างจากฉันไม่มากพุ่งเข้ามาชนร่างของฉันอย่างแรง จนรู้สึกได้เลยว่าตัวเองกำลังลอยอยู่บนอากาศ สักพักก็รู้สึกได้ถึงแรงกระแทกร่างของฉันหล่นลงมาตามแรงโน้มท่วงโลกกระแทกฟุตบาทหน้าป้ายรถเมย์ที่ฉันหมายจะเดินไปนั่งรอรถ ตอนนั้นฉันรู้สึกได้ว่าร่างกายของตัวชาหนึบไปหมด ส่วนหัวของฉันก็ปวดร้าวราวกับมันแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
'กรี๊ดดดด'
'ช่วยด้วยค่ะมีคนถูกรถชน'
'เรียกรถพยาบาลเร็ว'
'สมองไหลแล้วไม่ต้องเรียกแล้วมั้งรถพยาบาลหน่ะ'
ตอนนั้นฉันได้ยินเสียงรอบข้างแผ่วเบา สิ่งเดียวที่ฉันรู้สึกได้คือผู้คนรอบข้างต่างมองมุงดูฉันกันเต็มไปหมด สติของฉันเริ่มเรือนลางก่อนที่ฉันจะไม่รู้สึกตัวอีก อ๊าา..อย่างน้อยถ้าจะตายฉันก็อยากตายแบบสู่ขิตที่ได้อ่านนิยายตอนสุดท้ายก่อนนะ! ทำไมฟ้าถึงช่างเล่นตลกแบบนี้ อ่อพวกคุณคงกำลังสงสัยใช่ไหมว่านิยายที่ฉันอยากอ่านนักหนาเนี่ยมันเป็นยังไง คืองี้นะนิยายเรื่องที่ฉันอ่านอ่ะมันเป็นแบบชายรักหญิงทั่วๆไปนั่นแหละแต่เป็นแนวจีนโบราณที่กำลังเป็นกระแสอยู่ในตอนนี้
แต่ๆสิ่งที่ทำให้สาววายแบบฉันอ่านได้เนี่ยมันอยู่ตรงที่ผู้ในเรื่องต่างหากยิ่งตัวร้ายเบอร์สองนะ น้องน่ารักมากทั้งหน้าตาและนิสัยเลยแต่ติดตรงที่น้องถูกยัยนางเอกฆ่าตาย เพราะน้องดันไปหลงรักพระเอกนะสิ ฮืออเพราะน้องเลยที่ทำให้ฉันยอมอ่านเรื่องนี้แต่สิ่งที่ทำให้ฉันยอมอ่านจนจบเป็นเพราะว่าเนื้อเรื่องมันดำเนินได้ดีมากเลยต่างหากละ
แถมนักเขียนยังบรรยายให้มันเป็นแนวมิตรภาพมากกว่าจะมีฉากนางเอกมาสวีตกับพระเอกซะอีก ฮุฮุก็นะนักเขียนเป็นสาววายนี่นาแต่คงเพราะอยากทำให้นักอ่านอกแตกตายเลยทำให้เรื่องนี้มีนางเอก ฉันละไม่ชอบจริงๆนักเขียนที่ทำร้ายตับนักอ่านเนี่ย เออจะว่าไปฉันก็ยังจะอ่านอีกเนอะนึกแล้วงงตัวเอง
__________________________________________
'ฮือ คุณชายเจ้าคะได้โปรดฟื้นเถอะเจ้าค่ะฮือ'
'คุณชายอย่าทิ้งพวกข้าไปนะขอรับฮืออ'
'คุณชาย คุณชาย คุณชาย'
"โว้ยยย คนจะหลับจะนอนร้องทำไมนักหนา" ฉันร้องออกมาเสียงดังเพราะได้ยินเสียงคนร้องรบกวนเวลาการนอนของฉัน แต่เอ๊ะเดี๋ยวนะนอนหรอ ฉันตายไปแล้วไม่ใช่หรอ!
พรึบบ!
ฉันลุกขึ้นนั่งทันทีก่อนที่จะต้องร้องออกมาเสียงดัง "โอ๊ยยย เจ็บบๆๆ" ฉันร้องก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกครั้งเพราะรู้สึกปวดไปทั่วตัว นี่ฉันโดนชนจนสมองไหลแล้วยังรอดอยู่อีกหรอ
"ฮือคุณชายเจ้าคะ คุณชายฟื้นแล้ว"
"คุณชายเจ็บตรงไหนขอรับ คุณชายอย่าพึ่งลุกขึ้นมาเลยนะขอรับ นอนพักก่อนนะขอรับฟางจิงไปเอายามาให้คุณชายทานเร็ว!!" บ่าวรับใช้ที่นั่งอยู่ใกล้เตียงที่สุดและดูเหมือนจะมีสติที่สุด หันไปบอกสาวรับใช้อีกคนที่เอาแต่นั่งร้องไห้ไม่หยุด "ได้ๆ เดี๋ยวข้าจะรีบไปเอา" พูดจบสาวใช้ก็รีบลุกขึ้นแล้วรีบวิ่งออกไปจากห้องนอน
ฉันมองไปที่ชายหญิงสองคนด้วยสายตาตื่นตกใจ เดี๋ยวนะที่นี่ที่ไหนฉันว่ามันแปลกๆแล้ว ชุดที่สองคนนั้นใส่มันเป็นชุดโบราณที่ฉันเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน ไหนจะเตียงนอนที่มีม่านถูกดึงขึ้นเก็บไว้ข้างบนอย่างเรียบร้อย แล้วไหนจะห้องที่เป็นไม้ทั้งหมดแล้วของใช้บางอย่างที่มันเป็นแบบเก่าอีกด้วย นี่ฉันมาอยู่ที่ไหนเนี่ย!หรือจะฝันกัน
"คุณชายขอรับดียิ่งที่คุณชายฟื้น ถ้าอีกสองวันคุณชายไม่ฟื้นละก็บ่าวโดนท่านประมุขสั่งตัดหัวแน่ๆฮืออ"พูดจบก็ร้องไห้ออกมาอีก จะว่ากลัวตายก็ได้เพราะถ้าคุณชายของเขาไม่ฟื้นขึ้นมาเขาถูกสั่งตัดหัวจริงๆแน่!
"ที่นี่ที่ไหน" ฉันตัดสินใจเอ่ยถามออกไปเพราะเริ่มจะรำคาญเสียงร้องไห้ของเด็กผู้ชายตรงหน้าแล้ว "คุณชายจำไม่ได้หรือขอรับที่นี่ก็เรือนใหญ่ตระกูลหนิงไงขอรับ" เด็กชายที่หยุดร้องไห้แล้วเอ่ยตอบแบบงงๆนี่คุณชายของข้าศรีษะกระแทกจนจำอะไรไม่ได้เลยรึ
เดี๋ยวนะตระกูลหนิงคุ้นๆแต่นึกไม่ออกแหะ จะว่าไปนี่ถ้าเป็นการแสดงละครของซีรีย์ซักเรื่องนะฉันบอกได้คำเดียวว่าสมจริงมาก! มันเหมือนของจริงไปซะทุกอย่างเลย "มาแล้วๆเลี่ยงรุ่ยป้อนยาคุณชายเร็วเข้าก่อนมันจะเย็น!" เด็กสาวที่วิ่งออกไปตอนแรกวิ่งกลับเข้ามาพร้อมถาดในมือ ในถาดมีถ้วยใบขนาดกลางวางแหมะอยู่กลิ่นของสมุนไพรลอยมาแตะจมูกทันทีจนฉันต้องทำหน้าแหยงเลยเพราะกลิ่นมันแรงมาก
"คุณชายขอรับดื่มยาซักหน่อยแล้วค่อยนอนพักนะขอรับ" พูดจบก็รับถ้วยยามาจากหญิงสาวแล้วเอามาจ่อปากให้ฉัน แต่ว่านะใครจะไปดื่มลงดูสีมันสิเขียวขนาดนี้ใครจะกล้ากิน! นี่ถ้าฉันตายขึ้นมาอีกรอบจะให้ทำไง! "คุณชายดื่มเถอะนะขอรับ ถ้าดื่มจนหมดข้าจะยอมตอบทุกคำถามเลยนะขอรับ" เด็กชายที่ชื่อเลี่ยงรุ่ยยื่นข้อเสนอให้กับฉัน แต่ว่านะนี่มันเหมือนกำลังล่อเด็กให้กินยาเลยไม่ใช่หรอ!
"...ถ้าดื่มหมดจะตอบทุกคำถามใช่ไหม" ฉันชั่งใจอยู่นานก่อนจะตัดสินใจถามออกไป เลี่ยงรุ่ยก็พยักหน้าตอบจนหัวสั่นหัวคลอนดูแล้วตลกชอบกล แต่ก็ต้องกลั้นเอาก่อนฉันรับถ้วยยามาและยกมือขึ้นปิดจมูกแล้วดื่มจนหมดรวดเดียว อย่าว่างั้นงี้เลยฉันเป็นพวกกินง่ายอยู่ง่ายเลยไม่ได้อะไรกับรสชาติมันมาก จะว่าฉันเป็นพวกที่ขอแค่กินให้อิ่มก็พอไม่ต้องสนว่ามันจะบูดหรือว่ามันจะไม่อร่อยแค่ไหนฉันก็กินได้หมด ฉันเคยเป็นคนขอทานมาก่อนทำไมจะทำไม่ได้ละ
ชีวิตที่แล้วกว่าฉันจะตะเกียกตะกายตัวเองให้มีอยู่มีกินแบบคนอื่นได้ฉันลำบากมามาก กินของเหลือจากลูกค้าตอนทำงานพาร์ทไทม์ฉันก็ทำมาแล้วก็นะเงินไม่มีนี่นาจะให้เลือกกินก็ไม่ได้ ขอแค่อิ่มแล้วมีแรงทำงานก็พอใจแล้ว
"นี่ฉะ- ข้ามีเรื่องอยากถามเจ้า" ฉันเปลี่ยนศัพท์ในการพูดเพราะกลัวจะทำให้ฟางจิงและเลี่ยงรุ่ยไม่เข้าใจ แล้วถามไม่ได้ความกันพอดี
"ขอรับคุณชาย" เลี่ยงรุ่ยมองหน้าผู้เป็นนายก่อนจะถามกลับ
"ข้า ข้าชื่ออะไรรึ" ฉันชี้นิ้วใส่ตัวเองแล้วเอ่ยถามสิ่งที่อยากรู้ที่สุด ถ้าคำตอบเป็นแบบที่ฉันคิดงั้นก็คงเป็นเรื่องจริงแล้วละ
"เอ๊ะคุณชายถามอะไรน่ะขอรับ คุณชายก็ชื่อ หนิงเซียน ยังไงล่ะขอรับ เป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของตระกูลหนิงที่ยิ่งใหญ่" เลี่ยงรุ่ยตอบแถมยังมีแบล็คกาวเป็นฟางจิงที่ผงกหัวเป็นคนยืนยันอีกคนด้วย เออดีจะได้มั่นใจขึ้นมาหน่อย
มั่นใจก็บ้าแล้ว! นี่ฉันหลุดมาในนิยายที่ฉันอยากอ่านก่อนตายอย่างงั้นเหรอบ้าหน่านี่จิตฉันมันเพ่งตรงมาที่นิยายเรื่องนี้มากถึงขนาดที่ตายแล้วยังเข้ามาอยู่ในนิยายอีก
ฉันเป็นพวกเชื่อเรื่องพวกนี้นะบอกเลยเรื่องเวรกรรม หรือเรื่องหลังความตายเนี่ยเอาจริงๆตอนที่รู้ว่ากำลังจะตายฉันกลัวจับจิตจับใจเลยจะบอกให้ พอๆตัดมาตอนนี้ก่อนฉันทำหน้าคิดหนักนี่ฉันได้กลายเป็นผู้ชายสมใจอยากแล้วหรอ
ฉันน่ะมีความฝันที่อยากจะเป็นผู้ชาย ถึงความเป็นจริงจะทำได้แค่ใช้ชีวิตแบบผู้หญิงให้มันคุ้มค่าก็เถอะ
"คุณชายเป็นอะไรขอรับทำหน้าเครียดเชียว"เลี่ยงรุ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัยถ้าเป็นบ่าวตระกูลอื่นกล้าถามเจ้านายแบบนี้มีแต่ต้องโดนโบยกันทั้งนั้น แต่ที่กล้าถามเพราะเรือนนี้มีแค่เราสามคนน่ะสิก็ไม่แปลกที่จะสนิทและไว้ใจกัน อยู่ด้วยกันเหมือนเพื่อนพี่น้องจริงๆตั้งแต่อ่านนิยายตระกูลนี้คืออีกสิ่งที่ทำให้ฉันชอบเลยก็ว่าได้ คนอะไรจะใจดีมีเมตตากันทั้งตระกูลไม่เว้นแม่กระทั่งบ่าวข้ารับใช้
"ป่าวๆ ข้าไม่เป็นอะไรแล้วตอนนี้ข้าอายุเท่าไหร่ แล้วที่ข้าเจ็บตัวนี่ข้าไปทำอะไรมา พอดีข้าจำอะไรไม่ค่อยได้หน่ะแหะๆ" ต่อจากนี้ก็ขอใช้ชีวิตแบบผู้ชายเต็มตัวเลยแล้วกัน! ข้าหัวเราะแห้งเป็นการตบท้ายเพื่อให้ดูแนบเนียนที่สุดก่อนจะนั่งรอคอยคำตอบ
"คุณชายอายุ 12 แล้วขอรับส่วนเรื่องที่คุณชายเป็นอะไรนั้นเอ่อ..." เลี้ยงรุ่นตอบเสียงอ้ำอึ้งไม่ยอมพูดออกมาซักทีผมเลยต้องหันไปถามฟางจิงแทน "ว่าไงเจ้ารู้หรือไม่" ฟางจิงทำหน้านิ่งเหมือนว่าให้ตายยังไงก็จะไม่ยอมพูดอะไรกันนี่เป็นผู้หญิงจริงหรือเปล่าเนี่ย ขนาดชีวิตที่แล้วต่อให้อยากเป็นผู้ชายขนาดไหนก็ยังสะดีดสะดิ้งเหมือนผู้หญิงได้เลยนะ
"คุณชายโดน หยางเหวิน แกล้งตอนเลิกเรียนน่ะขอรับ" เลี่ยงรุ่ยตอบเสียงเบาแต่กระนั้นข้าก็ยังได้ยิน หยางเหวินหรอนี่มันไม่ใช่ว่าเป็นตัวร้ายหรอกหรือไง! ก็พอจะรู้อยู่แหละว่าทั้งสองไม่ชอบขี้หน้ากันแต่นี่อะไร เป็นตัวร้ายคู่กันแท้ๆยังจะแกล้งกันแรงถึงขนาดนี้ได้ลงอีก ช่างใจร้ายเสียจริง!
"งั้นรึ ช่างเถอะต่อจากนี้ขอแค่อย่ายุ่งเกี่ยวกันก็เป็นพอ" ข้าพูดตัดบทไป แต่ถึงอย่างนั้นก็คิดแผนเอาไว้ในใจแล้วว่าจะไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับตัวละครเอกในนิยายแต่จะแย่งซีนพวกแม่งให้หมด! หนิงเซียนหมายมั่นกับตังเองโดยที่ไม่รู้เลยว่าตอนนี้ตนเองกำลังทำหน้าเหมือนจะฆ่าใครซักคนจนทำให้ทั้งสองขนลุกกันเลยทีเดียว
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
