ในใจกลางเมืองโตเกียวที่มีผู้คนเดินผ่านไปผ่านมาอยู่เต็มไปหมด ได้มาเด็กหนุ่มหน้าหวานเดินอยู่ตัวของเขาได้หันไปมองรอบตัวเองด้วยความตื่นเต้นปนเศร้า

"โซจูลูก เราต้องไปซื้อของเข้าบ้านแล้วนะลูก" "ครับคุณแม่"

ชื่อของเขาว่า'โซจู'เป็นชื่อเหล้าเกาหลี เดิมที่ตัวของเขาและครอบครัวอยู่ที่เกียวโต เขาเหิดปละโตมาที่นั้น แต่มาเหตุผลบางอย่างทำให้เขาและครอบครัวต้องย้ายมาอยู่ที่โตเกียว ถ้าจะให้พูดคงต้องย้อนกันไปก่อนหน้านี้

เกือบ3 อาทิตย์ก่อนหน้านี้

"โซจูลูกลงมาหาแม่กับพ่อหน่อย พ่อเขามาเรื่องจะคุยด้วยจ๊ะ" "ครับบบคุณแม่" ตัวของโซจูได้เดินลงมาจากห้องของตัวเอง เพื่อไปหาคุณพ่อและคุณแม่ที่รออยู่ที่ห้องรับแขก คุณพ่อมีเรื่องอะไรจะคุยกับเขากันนะ

"คุณแม่ครับ คุณพ่อมีเรื่องอะไรจะคุยกับผมหรอกครับ ทำไมดูเครียดกันจังเลย"คุณพ่อนั่งทำหน้าเครียดอยู่ เขาเลยถามไปด้วยความเป็นห่วง "แม่เองก็ไม่รู้เหมือนกัน พ่อเขาบอกแค่ว่ามีเรื่องจะบอก ให้เรียกลูกมาด้วยแค่นั้นจ๊ะ" เขาและคุณแม่ได้หันไปหาคุณพ่อที่นั่งอยู่

"เรย์ คุณมีเรื่องอะไรจะบอกพวกเราค่ะ" คุณพ่อของเขามีชื่อว่า'เรย์'ที่แปลว่า การให้พร

ืืื

"ผม...จำเป็นต้องย้ายไปทำงาน ทางบริษัทที่นี้ เขาจะย้ายผมไปทำงานที่บริษัทแม่ ทางบริษัทแม่เขาเห็นว่าผมทำงานได้ดีมาโดยตลอดจึงได้ให้ผมไปทำงานที่โตเกียว"

"ก็ดีแล้วนิค่ะคุณ ทำไมคุณต้องเครียดด้วย" "ใช่ครับคุณพ่อ มีเรื่องอะไรอีกหรือเปล่าครับ"ทำไมคุณพ่อต้องทำหน้าเครียดด้วยละ ได้ไปทำงานในบริษัทแม่เลยนะ มีอะไรให้เครียดกัน

เรย์มองหน้าภรรยากับลูกชายของเขา มันก็หน้าดีใจที่ได้ไปทำงานในบริษัทแม่ แต่ว่า "เราต้องย้ายไปอยู่ที่โตเกียวกัน" "ห๊ะ เราเหรอครับ" "จะให้พ่อทิ้งลูกกับแม่ไปทำงานที่โตเกียวหรือไง" "แต่ผมอยากอยู่ที่นี้ นิครับคุณพ่อกับคุณแม่ไปด้วยแค่สองคนก็ได้นิครับ"

เขาไม่อยากจากที่นี้ไปเพราะเขามีเพื่อนอยู่ที่นี้ ถ้าเขาไปจากที่นี้แล้วเขาจะอยู่กับใคร เขาไม่มีเพื่อนที่นู่นเลยสักคนเดียว "มิกุ คุณว่าไงบาง" คุณแม่ของเขามีชื่อว่า'มิกุ'ที่แปลว่าท้องฟ้าที่สวยงามเป็นเวลานาน

"ฉันว่าเรา....."

\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=

จบ

ถ้าเขียนไม่ดีต้องขอโทษ

พึ่งเคยเขียนนิยายแบบนี้

\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=

     "ฉันว่าเราไปด้วยกันหมดเลยดีกว่าค่ะ" "คุณแม่ครับ ผมไม่อยากไปผมไม่อยากทิ้งเพื่อนไป ผมสามารถดูแลตัวเองได้คุณพ่อกับคุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงผมเลยครับ คุณพ่อกับคุณแม่ไปกันสองคนเลยครับ"เขาไม่อยากไปจริงๆนะ ขออยู่ที่นี้นะขอละ

     "ไม่ได้แล้วลูกจะให้แม่ไปกับคุณพ่อแล้วให้ทิ้งลูให้อยู่ที่นี้คนเดียวได้ไง ลูกพึ่ง 17เองนะ ยังเด็กอยู่เลยลูกจะอยู่คนเดียวได้ไงก็ทำอาหารก็ไม่เป็น แถมยังชอบซุ่มซ่ามได้แผลกลับบ้านมาเดือบทุกวันด้วย จะไม่ให้แม่เป็นห่วงได้ไง"เขาไม่ได้ซุ่มซ่ามสักหน่อย ก็ๆอาจจะนิดนึงจริ๊งงนะ

     อือออเขาไม่อยากไปโตเกียวเลย แงงง"ครับ ผมเข้าใจแล้ว" "พ่อขอโทษนะลูก" "คุณพ่อไม่ต้องขอโทษผมหรอกครับ คุณพ่อไม่ผิดเลยครับ "

    "คุณค่ะแล้วเราต้องไปวันไหนหรอกค่ะ" "อีก 2 อาทิตย์ครับที่รัก" "โอเค ฉันจะได้เก็บของรอ" "จ๊ะ"

     "ผมขอไปบอกเพื่อนก่อนนะครับคุณพ่อ คุณแม่" "จ๊ะ" "โอเคลูก" เขาเดินกลับขึ้นห้องนอนของตัวเอง ถ้าบอกเจ้านั้นไปจะเป็นไงบ้างนะ คงไม่งอลกันใช่ไหมนะ

    เขาได้ทักไปหาเจ้าเพื่อนที่สนิทที่สุด เพื่อบอกเรื่องนี้เป็นคนเดียว เพราะถ้าไม่บอกเจ้านั้นเป็นคนแรกเดียวงอลอีก ขี้เกียดง้อ ยิ่งง้อยากอยู่ด้วย "นิเรามีเรื่องจะบอกด้วย พรุ่งนี้ไปหาที่บ้านนะ" "ได้สิ เดียวรอ" "เคเลย"

    เช้าวันต่อมาเขาได้เดิรทางไปหาเพื่อนที่บ้านบ้านของมัน "โซจู นายมาสักทีนะ ฉันรอนายตั้งแต่6โมงเลยนะ" "โกหก ปกติ6โมงนายยังนอนไม่ตื่นเลยนะจิน จะโกหกก็ไปโกหกคนอื่นที่ไม่ใช่ฉันไป " "ครับๆขอโทษครับ"เพื่อนของเขาคนนี้มีชื่อว่า 'จิน ' ที่แปลว่าความนุ่น

     "ว่าแต่นายมีเรื่องอะไรหรอกโซจู" "ฉัน..." "ฉันอะไร" "ฉันกำลังจะย้ายไปโตเกียว" "ย้าย ย้ายไปทำไม" "คุณพ่อของฉันย้ายที่ทำงานใหม่ แล้วคุณแม่กับฉันต้องย้ายตามไปด้วย "

    "แล้วจะไปตอนไหน" " อีก2 อาทิตย์นะ" "ทำไมมันเสร็จจัง" "ฉันก็พึ่งรู้เมื่อวานนี้เหมือนกัน วันนี้ฉันก็เลยมาบอกนายให้รู้เอาไวก่อน" " วันนั้นเดียวฉันไปส่งนายด้วย" "โอเคเลย" หลังจากผมคุยเรื่องนั้นกับจินเสร็จ จินมีนก็ชวนผมไปเที่ยวก่อนที่ผมจะไปโตเกียว จนถึงค่ำ

    "จิน ฉันกลับก่อนนะ บาย" "กลับดีๆละอย่าสะดุดเท้าตังเองล้มนะ " "เออ รู้แล้วนะ"

     เจ้านี้ชอบทำเหมือนผมเด็นน้อยอยู่ได้ ผมหับมันเราก็อายุเท่ากันแท้ๆ อาจจะเป็นเพราะส่วนสูงของผมที่ต่างกับจินก็ได้ ผมเป็นมีส่วนสูงอยู่ที่160 ส่วนจินสูง181 ผมจึงถูกมองว่าเป็นเด็กในสายตามัน มันชอบบ่นผมเหมือนเป็นพ่อผมเลย

    ผมเป็นคนที่สูง160ไม่พอ หน้าตายังหวานเกิน จนมีผู้ชายมาจีบและผู้หญิงในห้องก็เคยบอกผมว่าผมสวยจนผู้หญิงยังอายไปด้วยผมได้คุณแม่มาเยอะ ส่วนคุณพ่อนอกจากเพศกับสีผมก็ไม่มีอะไรที่ได้มาจากคุณพ่อแล้ว

     ตาของผมเป็นสีเขียนมรกตบวกกับผมสีทอง มันก่อนเลยทำให้ใครหลายๆคนชอบ

     2 อาทิตย์ผ่านไป วันนี้ผมกับครอบครัวต้องเดินทางไปโตเกียวกันแล้ว จินก็ไปมาส่งผมกับเพื่อนๆในห้อง

     "โชดดีนะโซจู ถ้านายโดยแกล้งโทรมาบอกฉันได้เลย" "บายยโซจู" "โชดดีนะ" "ฉันไปก่อนนะ บายยนะทุกคน"เขาบอกลาเพื่อนๆเสร็จก็ได้ขึ้นรถได้

     ตัดมาปัจจุบัน

\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=

จบ

ถ้าเขียนไม่ดีต้องขอโทษด้วย

นะคะพึ่งเคยเขียนนิยายแบบนี้

\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=

ตัดมาปัจจุบัน

วันนี้ตัวของเขาและคุณแม่ต้องออกไปซื้อของเข้าบ้าน ส่วนคุณพ่อต้องไปรายงานตัวที่บริษัท เขากับคุณแม่เลยมากันแค่สองคน ของที่จะซื้อก็มีแค่พวกอาหาร ของใช้ส่วนตัว

"โซลูกอยากซื้ออะไรไหม" "ผม..อยากซื้อสีน้ำครับ ที่บ้านหมดแล้ว" "ได้จ๊ะ ลูกเดอนไปซื้อเลยนะส่วนนี้ตังจ๊ะ ซื้อเสร็จไปหาแม่ที่โซนนั้นนะ" "ครับคุณแม่"

หลักจากนั้นคุณแม่กับเขาก็ได้เดินแยกกันออกไป ผมเดินหาร้านเครื่องเขียนผมอยากได้สีน้ำอันใหม่เพราะว่าสีน้ำที่บ้านหมดแล้ว ผมชอบวาดรูปมากเลยในคาบวิชาศิลปะผมได้คะแนนเต็มทุกครั้งเลยละนะ

ร้ายเครื่องเขียน

สีน้ำอยู่ไหนนะ อืมมมมมเจอแล้วซื้อกระดาษวาดรูปไปเพิ่มดีกว่า หลังผมเลือกซื้ออะไรเสร็จแล้วผมก็ได้เดินไปที่หน้าเคาน์เตอร์

"คิดเงินด้วยครับ" ผมเอาของที่ผมเลือกมาวางบนหน้าเคาน์เตอร์

"ได้ครับ รอสักครู่นะครับ"ทำไมพนักงานถึงมองหน้าของเขากัน มองไม่หยุดเลยพี่ชายเอาให้คิดเงินไม่ใช่มามองหน้าลูกค้า

"ทั้งหมด 2××× ครับ" "นี้ครับ " ผมได้ยื่นเงินไปให้พนักงาน "ขอบคุณที่อุดหนุนร้านของเรานะครับ ว่าแต่คุณลูกค้ามีแฟนยังครับ" ห๊ะ ถามทำไมก่อน

"อ๋อ มีแล้วนะครับผมขอตัวก่อนนะครับ เดียวแฟนรอนาน" "ครับ ขอโทษครับคุณลูกค้า" เขาก็ได้เดินออกมาจากร้าน ความเป็นจริงแล้วเขายังไม่มีแฟนแล้วก็ไม่เคยมีแฟนมาก่อนเลยสักครั้งหนึ่ง

เขาเดินไปหาคุณแม่ที่อยู่อีกโซนหนึ่งอยู่ "โอ๊ย!!"เจ็บจัง เขาไม่รู้ไปชนใครเข้าแล้วสิ แต่ทำไมถึงมีแค่เขาที่ก้นจ้ำม่ำกับพื้น แต่อีดคนกลับเดินไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่นิดเดียว "ขะ...."เขาพูดไม่ทันจบ

"มึงเดินยังไงวะ ชนคนอื่นแล้วไม่ขอโทษ" "ห๊ะ อะไรนะครับ" ไอผู้ชายคนนี้คือใครไม่ทราบ อยู่ๆก็เรียกเขาว่ามึง

"คุณเป็นคนชนผมก่อนนะครับ ผมเดินของผมดีๆ คุณเดินเล่นโทรศัพท์มาไม่มองทางแล้วมาว่าได้ไง"เขาไม่ผิด หมอนี้เดินเล่นโทรศัพท์มาเองแล้วไม่ดูทางมาโทษเขาได้ไง เขาไม่ยอมแน่

\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=

จบ

ถ้าเขียนไม่ดีต้องขอโทษ

พึ่งเคยเขียนนิยายแบบนี้

\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=