นามของข้า ซูหยานเหม่ย
chapter 1
ซูหยานอี
ท่านพี่ ท่านอ๋องเรียกพบท่าน
ซูหยานเหม่ย
อืม เตรียมรถม้าให้ข้าด้วยข้าจะเข้าวัง
ซูหยานอี
[ท่านอ๋องสนใจเพียงแค่นาง!]
ซูหยานอี
[และก็เป็นเพราะเจ้า ท่านอ๋องถึงไม่ใยดีข้า]
ซูหยานเหม่ย
ทูลฝ่าบาท มีอะไรจะรับสั่งรึเพคะ
ซืออ๋อง(ซือหาน)
ไม่ต้องปกปิดรูปลักษณ์หรอก
ซืออ๋อง(ซือหาน)
อยู่ต่อหน้าข้า เจ้ากังวลอันใด
ซืออ๋อง(ซือหาน)
(ยิ้มพอใจ)
ซืออ๋อง(ซือหาน)
พระขนิษฐาขององค์จักรพรรดิสิ้นพระชนม์แล้ว
ซืออ๋อง(ซือหาน)
ไม่ถามหน่อยหรือว่าเป็นฝีมือของผู้ใด?
ซูหยานเหม่ย
เมื่อ14ค่ำเดือนก่อน มีมือสังหารถูกส่งเข้าไปในวัง ลอบสังหารพระขนิษฐาจักรพรรดิ
ซูหยานเหม่ย
ที่มาของพวกมือสังหารมาจากทิศบูรพา
ซูหยานเหม่ย
เกรงว่ามาจากแคว้นเกร็ดเงินเพคะ
ซืออ๋อง(ซือหาน)
ข้อมูลของหน่วยองครักษ์เงา ช่างรวดเร็วเสียจริง
ซูหยานเหม่ย
ท่านอ๋องเรียกข้ามาวันนี้เพื่อส่งตัวเข้าเเคว้นเกร็ดเงินใช่หรือไม่
ซืออ๋อง(ซือหาน)
นับว่าเจ้ายังรู้ใจข้าที่สุด
ซืออ๋อง(ซือหาน)
หลังจากพระขนิษฐาจักรพรรดิสิ้นพระชนม์
ซืออ๋อง(ซือหาน)
เเคว้นของพวกเรา เป็นด่านหน้าจึงได้รับคำสั่งจากหลวง
ซืออ๋อง(ซือหาน)
กำหราบแคว้นเกร็ดเงินให้ราบคาบ
ซูหยานเหม่ย
ข้าน้อยรับบัญชา
ซืออ๋อง(ซือหาน)
จำไว้ จับโจรต้องจับหัวโจก
ซูหยานเหม่ย
ข้าน้อยทราบแล้ว
ซูหยานอี
ท่านอ๋องให้ท่านพี่ทำอันใดรึ
ซูหยานเหม่ย
เจ้าไม่รู้หรือว่าภารกิจของหน่วยเงาไม่อาจแพร่งพราย
ซูหยานเหม่ย
หากท่านอ๋องรู้เข้า หัวเจ้าคงไม่อยู่บนบ่าแล้ว
ซูหยานอี
แต่ข้าเป็นน้องสาวท่าน!
ซูหยานเหม่ย
ข้าก็หวังว่าเจ้าจะเติบโตแล้วแข็งแกร่งขึ้น
ซูหยานเหม่ย
แต่ดูท่าทางของเจ้าในยามนี้ไม่น่าชมเลยสักนิด
ซูหยานอี
แต่พวกเราเป็นสตรี! เเข็งแกร่งไปเพื่ออันใด ทำไมท่านถึงกลายเป็นเช่นนี้!
ซูหยานเหม่ย
หยานอี เจ้าอยู่ในฐานะอันใดเจ้ารู้ตัวดี
ซูหยานเหม่ย
ในเมื่อเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งขององครักษ์เงาแล้วควรทำตัวให้เหมาะสมปฏิบัติตามกฏ
ซูหยานเหม่ย
เจ้าไม่ใช่คุณหนูผู้แสนร่ำรวยอีกแล้ว
ซูหยานเหม่ย
อย่าได้ทำตัวไร้แก่นสารเช่นนั้นอีก
ซูหยานอี
หยานเหม่ย! หากไม่ใช่เพราะเจ้าพ่อกับแม่ก็คงไม่ต้องเอาชีวิตไปแลก
ซูหยานอี
ทุกคนรักท่านทุกคนปกป้องท่าน แต่ท่านกลับเย็นชาต่อทุกสิ่ง
ซูหยานอี
ท่านสำนึกบ้างหรือไม่!
ซูหยานเหม่ย
กำแพงมีหูประตูมีช่องเจ้ากล่าววาจาไร้สาระอันใดกัน กลับไปเสีย!
ซูหยานเหม่ย
อย่าได้มารบกวนข้าอีก
"หยานเหม่ย หากไม่ใช่เพราะเจ้าพ่อกับแม่ก็คงไม่ต้องเอาชีวิตไปแลก"
"ทุกคนรักท่านทุกคนปกป้องท่าน แต่ท่านกลับเย็นชาต่อทุกสิ่ง ท่านสำนึกบ้างหรือไม่!"
ซูหยานเหม่ย
เพราะข้าเหลือแค่เจ้ายังไงล่ะ
ซูหยานเหม่ย
หยานอี เจ้าคือครอบครัวคนเดียวของข้าที่เหลืออยู่
ซูหยานเหม่ย
หากข้าไม่เข้มแข้ง หากข้าต้องสูญเสียเจ้าไปอีกคน ข้าจะทำอย่างไร
ซูหยานเหม่ย
ข้าเพียงอยากแข็งแกร่งและปกป้องคนข้างกายได้เท่านั้น
แม่นางขอดูตั๋วโดยสารด้วยขอรับ
เรียบร้อยแล้วขอรับเชิญแม่นางทางนี้
เรือบรรทุกสินค้าขนาดใหญ่แล่นผ่านแม่น้ำซีเหิงมุ่งสู่หน้าด่าน
: เอาไปๆ เอาไปให้หมดเลย
: นี่ก็ของข้า ข้ามีแค่นี้
?
โกหก! ยายแก่เช่นนั้นก็ตายซะเถอะ!
:อึ่ก!
: ว๊ายยยยย!
: ฆ่าคนแล้ว พวกเขาฆ่าคนแล้ว!
?
ถ้าไม่อยากตายเหมือนอิแก่นี่ก็ส่งผลึกวิญญาณมาให้พวกเรา!
: ข้ายอมแล้วๆ
: นี่ของข้าเอาไปเถิด
: นี่ของข้า โปรดไว้ชีวิตด้วย
?
เจ้าล่ะ?! ส่งผลึกวิญญาณมา
?
ข้าบอกให้ส่งผลึกวิญญาณมาไม่ได้ยินรึไง!
กล่องสินค้าที่เรียงรายอยู่โค่นล้มระเนระนาด
ซูหยานเหม่ย
[ผู้ฝึกยุทธงั้นรึ?]
เฉินชวน
พวกเจ้าเอาผลึกวิญญาณกลับไป
: พ่อหนุ่มเป็นใครช่างเก่งกาจเหลือเกิน
: นี่เป็นของกินที่ข้าซื้อมา ข้าให้ เอาไปเถิด
: ขอบคุณท่านมากที่ช่วยพวกเราไว้ พวกเราไม่มีอันใดตอบแทนมีเพียงของพวกนี้
เสี่ยวเอ้อร์ : ท่านผู้นี้ หากไปถึงฝั่งข้าน้อยจะรายงานให้หัวหน้าทราบทางกระทรวงต้องตอบแทนรางวัลให้ท่านแน่นอนขอรับ
ซูหยานเหม่ย
ท่านถูกพิษแล้ว
เฉินชวน
?(หันมามองหยานเหม่ย)
เฉินชวน
หมายความว่าอย่างไร
ซูหยานเหม่ย
เสื้อชั้นนอกของพวกเขามีพิษ
ซูหยานเหม่ย
เมื่อครู่ท่านซัดฝ่ามือเพียงนั้น เกรงว่าหากไม่รีบกำจัดพิษคงเข้าสู่ร่างกายแล้ว
เฉินชวน
เจ้ารู้ได้อย่างไร เหตุใดข้าถึงไม่รู้สึกอันใดเลยเล่า?
ซูหยานเหม่ย
(ยื่นโอสถเม็ดหนึ่ง)
ซูหยานเหม่ย
กลืนโอสถนี้เข้าไปก็เพียงพอแล้ว
เฉินชวน
หึ พิษอันใดกัน ไม่แน่โอสถนี้ต่างหากที่มีพิษ
เฉินชวน
แม่นางเจ้าทำตัวมีพิรุจไม่ยอมเอ่ยอันใดเช่นนี้ข้าคงต้องเสียมารยาท
ซูหยานเหม่ย
เช่นนั้นก็ลองดู
เรือจอดเทียบท่าแล้ว ผู้คนจึงพากันลงจากเรือ
: เลือด!?
: ท่านผู้มีพระคุณเป็นอันใดหรือไม่ขอรับ
: หรือเขาจะถูกพิษ?
: ข้าเคยเรียนแพทย์ เลือดที่มีพิษจะเป็นสีคล้ำ เขาถูกพิษเข้าแล้ว
ซูหยานเหม่ย
(หยุดฝีเท้า หันไปมอง)
: แย่แล้ว เสี่ยวเอ้อร์ เจ้ารีบพาเขาไปที่สำนักงานหน้าด่านที
: ขอรับๆ ข้าพาไปเดี๋ยวแหละขอรับ
ซูหยานเหม่ย
เดี๋ยว (เดินเข้าไปหา)
ซูหยานเหม่ย
เอานี่ป้อนให้เขา (ยื่นยาเม็ดหนึ่ง)
เสี่ยวเอ้อ: จะดีหรือขอรับ มันคืออะไร?
ซูหยานเหม่ย
หากเจ้าไม่เชื่อเกรงว่าผู้มีพระคุณของพวกเข้าคงต้องพิการเป็นแน่
: ให้เขากินเถอะ ดูแม่นางก็ไม่ได้มีเจตนาร้ายกับเขา
: ใช่ๆ ชีวิตคนสำคัญที่สุด
เสี่ยวเอ้อร์นำยาเม็ดนั้นใส่ปากเขา
chapter 2
ซูหยานเหม่ย
[เเคว้นเกร็ดเงินรุ่งเรืองดังคำเล่ามิผิด]
ซูหยานเหม่ย
[แต่เหตุใดถึงคอยทำร้ายราชวงศ์?]
ซูหยานเหม่ย
[ท่านอ๋องส่งเรามาครั้งนี้เกรงว่าจะต้องสำเร็จเท่านั้น]
ซูหยานเหม่ย
จองห้องพักให้ข้าห้องหนึ่ง
: ขอรับเหลือห้องสุดท้ายพอดี ด้านขวาสุดนะขอรับ
ซูหยานเหม่ย
(หันมองตามเสียง)
: ขออภัยด้วยขอรับ แต่แขกท่านนี้นางมาก่อน
?
มาก่อนแล้วอย่างไรเล่า เจ้าไม่รู้หรือว่าข้าเป็นใคร
?
คืนนี้ข้าจะพักที่โรงเตี๊ยมนี้ พวกเจ้าควรขอบคุณด้วยซ้ำ
ซูหยานเหม่ย
ในเมื่อท่านอยากได้ก็เอาเถิด
ซูหยานเหม่ย
ห้องพักข้าไม่เอาแล้ว เพียงมาทานอาหารเท่านั้น
เจียงอิ๋งเส้า
ชักช้าอันใด!นางบอกไม่เอาแล้วเจ้าก็ไปเตรียมห้องให้ข้าสิ!
ซูหยานเหม่ย
//เดินไปหาที่นั่ง
: นี่คือไก่โสม อบน้ำผึ้งขอรับ เป็นเมนูพิเศษของทางร้านเรา
: นี่คือสามชั้นตุ๋นถังเฉ้าขอรับ
ซูหยานเหม่ย
อืม~รสชาติดีจริงๆ😳
ซูหยานเหม่ย
[ไม่คิดว่าแคว้นเกร็ดเงินจะมีอาหารโอชะเพียงนี้]
เสียงตบโต๊ะดังขึ้น ทุกคนในโรงเตี๊ยมหันมอง
: เจ้าคนที่ชื่อฮวาซีอยู่ไหน! ไสหัวออกมาซะ
ขายหนุ่มรูปงามทั่วร่างสวมชุดเขียวอ่อนดุจแมกไม้
?
เจ้าบังอาจลวนลามองค์หญิง กลับไปรับโทษกับพวกเราเสีย!
ฮวาซี
เหตุใดต้องกลับไปกับพวกเจ้า
ฮวาซี
เห็นได้ชัดว่าแม่นางผู้นั้นต่างหากที่ล้มมาจูบข้า
ฮวาซี
ข้าไม่เอาเรื่องก็นับว่าให้เกียรติแล้ว
?
นี่เจ้า! เจ้ากล้าพูดจาสามหาวงั้นรึ!
ทหารทั้งสิบคนห้อมล้อมเขาไว้
ซูหยานเหม่ย
[ขยันมีเรื่องกันเสียจริง]
ซูหยานเหม่ย
[ทว่าไม่เกี่ยวกับข้า]
ฮวาซี
อย่ามาทำให้ข้าอารมณ์เสีย!
?
จับมันมา ไม่ต้องกลัว ถึงจะพิการก็ต้องจับมาให้ได้
เมื่อสิ้นเสียง ทหารสิบนายก็เข้าประจันกับฮวาซี
คนในโรงเตี๊ยมรีบลุกขึ้นและเดินออกไป เหลือบางคนที่นั่งอยู่
: กันเถอะๆข้าไม่อยากโดนลูกหลง
: รีบออกไปเร็ว นี่ข้าจ่ายเงินไว้ตรงนี้
นะ!
: ไปเร็ว!
: หมดกันบรรยากาศของข้า!ไปกันเถอะที่รัก
ทหารสิบคนถูกเขาจัดการไปสองคน
เสียงฮือฮาของคนในโรงเตี๊ยมบางส่วนที่เหลืออยู่
: อะไรนะ!ทหารพวกนั้นจะฆ่าคนแล้ว
: นี่มันเรื่องอะไรกันพ่อหนุ่มคนนั้นทำอันใดมา
: นี่ไม่เป็นการตั้งศาลเตี้ยเองหรอกรึ
: เสี่ยวเอ้อร์เจ้ายังไม่ไปเรียกเหล่าต้ามาอีก!
: หยุดก่อนขอรับท่านหัวหน้าองค์รักษ์
ข้าไม่ทราบว่าไม่พวกท่านมีเรื่องอันใดกันทว่าที่นี่เป็นโรงเตี๊ยมหากต่อสู้กันเกรงว่าจะเสียหายมากขอรับ
?
หุบปาก! ก็แค่โรงเตี๊ยมเล็กๆ!
?
หากเจ้านั่นไม่ยอมไปกับพวกเราข้าก็จะพังโรงเตี๊ยมนี้เสีย!
?
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ก็จงรีบร่วมมือกับพวกเราจัดการมัน!
ทันใดก็มีเสียงแหลมเล็กดังขึ้น
เจียงอิ๋งเส้า
(เดินลงบันใดมา)
เจียงอิ๋งเส้า
ข้าอยู่ตรงนี้ เจ้ากล้าพังโรงเตี๊ยมนี้งั้นรึ!
ฮวาซี
โย้วๆๆ ที่แบบนี้ทำตัวเชื่องเลยนะ
เจียงอิ๋งเส้า
ไสหัวไปซะ! ถ้าอยากมีเรื่องกันก็อย่ารบกวนข้า
เจียงอิ๋งเส้า
(หันมองฮวาซี)
เจียงอิ๋งเส้า
ข้าบอกให้ออกไปไง
ฮวาซี
ข้ายังทานอาหารไม่อิ่มจะออกไปด้วยเหตุอันใด?
เจียงอิ๋งเส้า
ได้ยินว่าเจ้าทำผิด ทำผิดก็กลับไปกับพวกเขาซะ!
?
ชายผู้นี้ลวนลามองค์หญิงว่านจินขอรับ
เจียงอิ๋งเส้า
? เจ้าว่าอันใดนะ
เจียงอิ๋งเส้า
ลวนลามว่านจิน?
เจียงอิ๋งเส้า
เป็นเรื่องจริงงั้นรึ
?
ขอรับ องค์หญิงทรงกริ้วมากจึงส่งพวกเราออกตามหาเขาทั่วเมืองเลยขอรับ
?
ย้ำว่าจะต้องนำตัวกลับไปให้ได้มิเช่นนั้นกระหม่อมต้องตาย😓
เจียงอิ๋งเส้า
หึ! ว่านจินถูกชายข้างถนนลวนลาม ดี เป็นข่าวที่ดี!
เจียงอิ๋งเส้า
ไม่ต้องห่วงข้าจะไปทูลเสด็จอาให้ช่วยพวกเจ้าจัดการเขาอีกแรง
?
!จ..จริงหรือขอรับ ขอบพระทัยองค์หญิงขอรับ!
ซูหยานเหม่ย
(สบเข้ากับสายตา)
ซูหยานเหม่ย
ขออภัย ข้าอิ่มเกินไปหนะ
ฮวาซี
แม่นางผู้นั้น เจ้ายังคงทานอาหารได้อย่างสบายใจ เช่นนี้
ฮวาซี
รึว่าเจ้าไม่กลัวจะโดนลูกหลงเลยหรือไง?
ซูหยานเหม่ย
ขอบใจที่เป็นห่วง ข้าก็กำลังจะออกไปแล้วเช่นกัน
ซูหยานเหม่ย
(ลุกขึ้นเดินออกไป)
เจียงอิ๋งเส้า
หัวหน้าองครักษ์เจ้าเฝ้าอยู่ตรงนี้ ข้าจะไปตามกำลังมาเสริม
?
ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าโรคจิต วันนี้แกไม่รอดแล้ว
?
พวกเราล้อมแกไว้แปดคน สักพักกำลังเสริมก็จะมา ยอมจำนนซะ
ซูหยานเหม่ย
(กำลังจะออกประตู)
ฮวาซี
น้องพี่ เจ้าจะทิ้งข้าหรือ
ฮวาซี
ข้ากลับไปจะฟ้องท่านเเม่เสีย
ฮวาซี
เจ้าไม่เห็นแก่พี่ร่วมสายเลือดก็เห็นแก่พ่อกับแม่บ้างเถิด
ทหารอีกสามคนเข้ามาล้อมหยานเหม่ย
ซูหยานเหม่ย
เจ้าพูดเช่นนี้ต้องการให้ข้าช่วยเจ้างั้นหรือ?
ซูหยานเหม่ย
(ยิ้มเจ้าเล่ห์)
ซูหยานเหม่ย
แม้ว่าเราจะไม่รู้จักกัน แต่หากจะทำการค้าก็ย่อมได้
ฮวาซี
ต..ตกลง! หากข้าทำได้ ล้วนยินดีทั้งสิ้น!
จู่ทหารทั้งสามนายล้มลงนอนกับพื้น
ซูหยานเหม่ย
พวกเขาถูกพิษแล้ว
ซูหยานเหม่ย
ข้ามียาถอนพิษ ปล่อยเขาเสีย
?
แม่นาง ที่แท้เจ้าก็ไม่รู้จักกับเขา
?
เช่นนั้นข้าก็จะปล่อยเจ้าไป เจ้ารีบไปเถิด
ซูหยานเหม่ย
ตอนนี้ข้าเปลี่ยนใจแล้ว ข้าจะช่วยเขา
?
นี่เจ้ากล้าป็นศัตรูกับคนของวังหลวง!
ซูหยานเหม่ย
มิใช่ว่าพวกเจ้ามาเป็นศัตรูกับข้าก่อนหรอกรึ?
?
เมื่อครู่เพราะเล่ห์เหลี่ยมของมันทำให้ข้าเข้าใจแม่นางผิดไป
ซูหยานเหม่ย
ปล่อยเขามาเสีย
เข็มสีเงินถูกคีบไว้ในมือเตรียมจะพุ่งออกไป
?
นี่ ขอรับเป็นเขา(ชี้ไปทางฮวาซี)
เฉินชวน
ไม่ใช่คนของแคว้นเรากระมัง
ฮวาซี
ข้ามาจากแคว้นอื่น บังเอิญเจอกับองค์หญิงของพวกท่าน
ฮวาซี
มิได้เป็นความตั้งใจเป็นอุบัติเหตุเท่านั้น
ซูหยานเหม่ย
ที่แท้เจ้าก็มีนามว่าองค์รักษ์เฉิน?
?
ท่านรู้จักกับนางรึขอรับ?
เฉินชวน
เอาตัวเขาไปเสีย เรื่องนี้จัดการโดยพลการไม่ได้
เฉินชวน
ถึงวังแล้วให้ท่านอ๋องตัดสินใจ
ฮวาซี
แคว้นเกร็ดเงินของพวกท่านทั้งป่าเถื่อนและไร้มนุษยธรรม
ฮวาซี
หากข้ายอมไป ไม่รู้ว่าจะทรมารข้าอย่างไรบ้าง
chapter 3
เฉินชวน
เรื่องนี้มิใช่เจ้าที่ตัดสินใจได้ ทำได้เพียงไปกับพวกเรา
ฮวาซี
ที่แท้คนจากแคว้นเกร็ดเงินก็รังแกกันเช่นนี้
ฮวาซี
เจ้าเห็นองค์รักษ์ของเจ้าทำข้าหรือยัง
ฮวาซี
ปฏิบัติต่อชาวต่างแคว้นเช่นนี้หรือ
ฮวาซี
ขอเพียงช่วยข้า ข้ายินดีรับใช้เจ้า!
เฉินชวน
แม่นางเจ้าก็ต้องไปกับข้าด้วยเช่นกัน
ซูหยานเหม่ย
หืม?ไปด้วยสาเหตุอันใด
เฉินชวน
ท่านช่วยข้าไว้ ท่านอ๋องจึงจะมอบรางวัล
?
[นางช่วยองค์รักษ์เฉินไว้งั้นรึ?]
ซูหยานเหม่ย
ข้าช่วยเพียงเพราะเจ้าช่วยคนในเรือไว้เท่านั้น
ซูหยานเหม่ย
ถือเป็นการตอบแทนจากข้าก็แล้วกัน ส่วนรางวัลอะไรนั่นข้าไม่ต้องการ
เฉินชวน
แต่ท่านอ๋องต้องการพบท่าน
เฉินชวน
เช่นนั้นขอเชิญท่านไปเยือนวังหลวงด้วยฐานะแขกเป็นเช่นไร
ซูหยานเหม่ย
ไม่ล่ะ ข้าต้องการสิ่งของในมือเขามากกว่า
ฮวาซี
ได้ๆ ถ้าข้ามีข้าให้แม่นาง
เฉินชวน
ขอเพียงเราจับตัวเขาไปไต่สวน ล้วนยึดสิ่งของของเขามาทั้งหมด
เฉินชวน
ท่านอยากได้อะไรของเขา ล้วนเอาไปได้
ซูหยานเหม่ย
แต่ดูเหมือนว่าของสิ่งนี้ หากเขาไม่ยินยอมเทพก็เอามาไม่ได้
ซูหยานเหม่ย
เอาเถิด นี่ไม่เกี่ยวกับเจ้า
ซูหยานเหม่ย
ปล่อยเขามาเสีย
ซูหยานเหม่ย
นี่ก็มิใช่สิ่งที่เจ้าควบคุมได้เช่นกัน
เข็มสี่เล่มพุ่งไปยังจุดเสินเชวี่ย
เฉินชวน
เจ้ากำลังบังคับข้าให้ลงมือ!?
ซูหยานเหม่ย
เป็นพวกเจ้าที่บังคับข้าก่อน
ซูหยานเหม่ย
ข้าบอกแล้วว่าไม่ต้องการรางวัล
ซูหยานเหม่ย
และข้าต้องการเขา//มองฮวาซี
เงาร่างสีดำหายมายืนอยู่หลังฮวาซี
เฉินชวน
หากเจ้ายอมไปได้ด้วยกัน ข้าจะไว้ชีวิตเขา
ซูหยานเหม่ย
เอาชีวิตเขาเป็นเครื่องมือเช่นนี้
ซูหยานเหม่ย
เจ้าไม่กลัวว่าเขาจะเป็นองค์ชายของแคว้นอื่นหรือ?
เฉินชวน
เจ้าก็ดูฉลาดเฉลียวเหตุใดถึงทำตัวพูดยากเช่นนี้
เฉินชวน
ไม่เคยได้ยินหรือ ว่าคนตายมิอาจพูดได้
ควันสีม่วงโอบล้อมพวกเขาไว้
ซูหยานเหม่ย
ข้าไม่รับคำขอบคุณปากเปล่าหรอกนะ
ฮวาซี
ไม่ทราบแม่นางต้องการสิ่งใด
ฮวาซี
เชิญกล่าวมาเถิด ข้าต้องพยายามหามาให้แน่นอน
ซูหยานเหม่ย
เมื่อครู่เจ้าประมือกับองค์รักษ์สิบคนนั้น แต่กลับจัดการไปได้ถึงสองคน
ซูหยานเหม่ย
นับว่าน่าเหลือเชื่อ
ซูหยานเหม่ย
เพียงแต่...วรยุทธเจ้าแค่ขั้น3เท่านั้น
ซูหยานเหม่ย
เป็นไปได้เพียงสองอย่าง หากไม่ได้ใช้ยาก็ใช้อาวุธวิเศษ
ฮวาซี
จ..เจ้ามองวรยุทธข้าออก เจ้าก็เป็นผู้ฝึกยุทธรึ?
ซูหยานเหม่ย
เมื่อครู่ที่ข้าใช้ระเบิดพิษ เจ้าก็ไม่ป้องกัน
ซูหยานเหม่ย
เจ้าคงไม่มีความรู้เรื่องยาพิษกระมัง เช่นนั้นก็เหลือเพียงอาวุธวิเศษ
ซูหยานเหม่ย
ข้าต้องการกระบี่เล่มนั้นที่เจ้าใช้
ซูหยานเหม่ย
แม้ว่าพวกเขาจะมองไม่ออก ทว่าข้ามองออก
ซูหยานเหม่ย
นั่นคืออาวุธวิเศษใช่หรือไม่?
ซูหยานเหม่ย
ข้าจะไม่ล้ำเส้นถามว่าเจ้าได้มาอย่างไร
ซูหยานเหม่ย
ข้าเพียงต้องการมัน
ซูหยานเหม่ย
ทำไม เจ้าไม่ยินยอมแล้วหรือ?
ซูหยานเหม่ย
เช่นนั้นข้าก็จะส่งเจ้าเข้าคุกวังหลวงด้วยตนเองเสียตอนนี้
ฮวาซี
หน้าตาก็งดงาม เหตุใดเจ้าถึงได้โหดเหี้ยมเพียงนี้
ซูหยานเหม่ย
หากไม่โหดเหี้ยมแล้วจะได้สิ่งที่ต้องการหรือ?
ซูหยานเหม่ย
ทว่าอาวุธวิเศษได้รับเจ้าเป็นนายแล้ว มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่นำมันออกมาได้
ซูหยานเหม่ย
ถึงข้าจะจับเจ้ากลับไป ก็ไม่อาจนำมันออกมา
ซูหยานเหม่ย
ถูกอย่างล้วนขึ้นอยู่กับเจ้าแล้ว
ฮวาซี
แต่นี่เป็นของสำคัญของบ้านข้าที่มอบให้ข้าซึ่งเป็นทายาทเพียงคนเดียว
ฮวาซี
อีกทั้งกระบี่เล่มนี้คือของวิเศษที่ปกป้องตระกูลพวกเรามาหลายร้อยปี
ฮวาซี
หากมันหายไป ข้าจะบอกพวกเขาว่าอย่างไรเล่า😟
ซูหยานเหม่ย
เช่นนั้น หากข้าเป็นคนในตระกูลเจ้า ก็หมดปัญหาแล้วใช่หรือไม่
ซูหยานเหม่ย
เจ้าเพียงบอกว่าข้าเป็นภรรยาของเจ้า
ฮวาซี
ไม่ได้!ไม่ได้เด็ดขาด!นี่เป็นการหยามเกียรติอย่างเห็นได้ชัด
ฮวาซี
วันหน้าเจ้าจะเอาชื่อเสียงไปไว้ไหน
ซูหยานเหม่ย
ข้าไม่สนใจเรื่องพรรค์นั้นหรอก
ซูหยานเหม่ย
แต่ข้าก็มิใช่คนที่จะเอาเปรียบผู้ใด
ซูหยานเหม่ย
หากตระกูลมีอันตรายอันใด ข้าจะมอบมันกลับไปปกป้องตระกูลของเจ้า
ซูหยานเหม่ย
เท่านี้ก็ได้แล้วกระมัง?
ฮวาซี
แม่นางนี่เจ้าเป็นสตรีจริงรึ?
ฮวาซี
เหตุใดถึงเด็ดขาดไร้อารมณ์เช่นนี้
ซูหยานเหม่ย
เจ้าจะไม่ยอมมอบกระบี่ให้ข้าหรือ?
ซูหยานเหม่ย
นับว่าเจ้ายังมีจิตสำนึก
ฮวาซี
แต่ว่าชื่อเสียงของเจ้า...
ซูหยานเหม่ย
เจ้าพูดมากเช่นนี้ ยังอาลัยอาวรณ์กระบี่อยู่ใช่หรือไม่
ซูหยานเหม่ย
เช่นนั้นข้าจะเลี้ยงเหล้าเจ้าเอง
ฮวาซี
เจ้าจะเข้าไปจริงๆหรือ
ซูหยานเหม่ย
ข้าจะมาทำธุระที่พอดี ไปกันเถอะ
ทั้งสองเดินเข้าไปก็มีคนมาต้อนรับ
?
แขกสองท่านรับกี่ไหดีเจ้าคะ?
ซูหยานเหม่ย
ดูสิเจ้าเป็นลูกผู้ชายประสาอะไร
ซูหยานเหม่ย
แม้แต่สุรายังกินไม่เป็น
ซูหยานเหม่ย
ดูท่าคงไม่เคยเชยชมสตรีด้วยใช่หรือไม่
ฮวาซี
ข้าไม่ใช่คนเช่นนั้น!😖
ซูหยานเหม่ย
เอาเถอะ ข้าจะให้เจ้าลอง
ซูหยานเหม่ย
เป็นลูกผู้ชายจะไม่รู้เรื่องเช่นนี้ไม่ได้
จากนั้นหญิงสาวนางหนึ่งก็เยื้องย่างเข้ามา
ฮวาซี
ย..หยุด อย่ามาใกล้ข้านะ
หญิงนางนั้นหันมามองหยานเหม่ย
: ท่านชายข้ามาปรนนิบัติท่านเจ้าค่ะ🤤😍
ฮวาซี
อ๊ากกกก!ปล่อย! หยานเหม่ยช่วยข้าด้วย!
: ท่านชายอย่าผลักใสข้าสิเจ้าคะ
?
คุณชายท่านนี้ดูไม่ค่อยมีความสุขเลยนะเจ้าคะ😅
ซูหยานเหม่ย
เรียกสตรีที่งามที่สุดในหอวิลัยนี้ มาให้เขาอีกหนึ่งคน
ซูหยานเหม่ย
ผลึกวิญญาณ5พันก้อนพอหรือไม่
ฮวาซี
มะ..ไม่! อ๊ากกกกปล่อยข้า
: ชิงอวิ๋นเจ้าไปปรนนิบัติแขกท่านนั้น ทำให้ดีล่ะเขาไม่ใช่คนธรรมดา
: เจ้าค่ะ!
ดรุณีงามชุดแดงเยื้องย่างเข้ามา
: ท่านชาย ข้านามว่าชิงอวิ๋นเจ้าค่ะ
ซูหยานเหม่ย
เอาเถอะ มันก็ต้องมีบ้าง
ซูหยานเหม่ย
มา ดื่มสุราเถอะ
: ท่านชายชิงอวิ๋นจะรินสุราให้ท่านเจ้าค่ะ
: เช่นนั้นข้าจะป้อนท่านด้วยปากนะเจ้าคะ
ซูหยานเหม่ย
ฮื้มม! นี่สุราดี
ซูหยานเหม่ย
แม่นางชิงอวิ๋นเจ้าดื่มด้วยกันเป็นเช่นไร // ยิ้ม
ชิงอวิ๋น: ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้าเกรงใจ
ซูหยานเหม่ย
เอาหน่อยเถิดข้าจ่ายค่าตัวเจ้ามามิใช่เพื่อแค่ปรนนิบัติเขาอย่างเดียวเสียหน่อย
ซูหยานเหม่ย
ต้องดื่มเป็นเพื่อนพวกเราด้วย
ซูหยานเหม่ย
ฮวาซีเจ้ารออันใด
ซูหยานเหม่ย
ป้อนสุราให้แม่นางชิง
อวิ๋นสิ
: ท่านชายช่างรินสุราได้สง่างามเหลือเกินเจ้าค่ะ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
