"เคร้ง!"

เสียงแตกหักของแก้วกาแฟที่ถูกปาลงบนพื้นดังสนั่น

"ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ พวกแกบริหารจัดการยังไง! ฉันกลับไปฮ่องกงแค่เดือนเดียว!ทำไมเงินทุนในบริษัทหายมากมายขนาดนี้!"

เสียงตะคอกอย่างเกรี้ยวกราดของ ชายวัยกลางคนอายุราวๆ40ปี พูดกับหญิงสาวตรงหน้า

"ด..ดิฉันไม่คิดว่าจะมีข่าวเสียหายเกิดขึ้นกับผลิตภัณฑ์ของเราแบบนี้ค่ะ ในโซเชียลเป็นข่าวปลอมแท้ๆ แต่หุ้นกลับตกลงถึง30% ทำให้ดิฉันเลินเล่อขายหุ้นออกไป ดิฉันขออภัยจริงๆค่ะ ฉันผิดไปแล้วค่ะคุณพันธ์ชิระ"

หญิงวัยกลางคนพูดพลางก้มหัวผงกๆด้วยความรู้สึกผิด ตรงหน้าโต๊ะทำงานของชายคนนั้น

ขณะเดียวกันก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้น หญิงสาวในชุดนักศึกษาร่างเพรียวบางเดินเข้ามา ใบหน้าสดใสยิ้มกรุ่น

"พ่อคะ~ ลิริน อยากได้กระเป๋าใหม่จังเลยค่ะ พ่อดูนี่สิ สวยมากเลย พ่อคิดว่าไง"

เธอเอาโทรศัพท์เปิดรูปกระเป๋าแบรนด์เนมรุ่นใหม่ล่าสุดให้ผู้เป็นพ่อดูพลางทำหน้าออดอ้อน

"ออกไปก่อน" ชายวัยกลางคนทำสีหน้าเคร่งเครียดบอกกับหญิงวัยกลางคนก่อนหน้าให้ออกไป

ลิรินพึ่งสังเกตเห็นว่ามีพนักงานอยู่ด้วยจึงรีบสวัสดีหญิงวัยกลางคนนั้นแล้วยิ้มเหยเก"ป้ากรแก้วสวัสดีค่ะ"

หญิงวัยกลางคนพยักหน้าน้อยๆแล้วเดินออกไป

เมื่อเห็นว่าพนักงานเดินออกไปแล้วลิรินถึงหันมาหาคนเป็นพ่อ เธอรู้สึกว่าสีหน้าของพ่อวันนี้ดูไม่ค่อยแจ่มใสเท่าไหร่ จึงรีบเก็บโทรศัพท์กลับไปแล้วนั่งลงข้างๆ

"ที่บริษัทที่ปัญหาอะไรรึเปล่าคะ ทำไมวันนี้พ่อดูเครียดๆ"

นายพันธ์ชิระ เผยสีหน้าเคร่งเครียด เขาเป็นคนที่ให้ความสำคัญและรักใคร่ลูกสาวคนนี้มาตลอด แต่ ณ เวลาเขาแทบไม่มีกะจิตกะใจจะพูดอะไรเลย

บริษัทของเขาที่ก่อตั้งมา15ปีถูกกระแสข่าวกุขึ้นโจมตีจนแทบจะล้มละลาย ถึงแม้ว่าจะทำธุรกิจมาหลายสิบปี แต่เจอสถานการณ์ปัญหาแบบนี้ เขาก็ไปไม่ถูกเหมือนกัน

ลิรินเห็นสีหน้าพ่อแย่ลงกว่าเดิมก็อดใจหายไม่ได้

"หรือว่าที่บริษัทมีปัญหาอะไรรึเปล่าคะ "

"เห้อ! ลิริน ลูกไม่เห็นข่าวบ้างเหรอ ผลิตภัณฑ์ของเราโดนโจมตี กว่าจะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ได้ก็สูญเสียไปหลายสิบล้านแล้ว "

เมื่อได้ยินดังนั้นลิรินถึงกับเบิกตามองผู้เป็นพ่อด้วยความเหลือเชื่อ พูดขึ้น

"อะไรนะคะ หลายสิบล้าน? แล้วช่วงหุ้นตกเราไม่ได้ซื้อเก็บไว้หรอคะ?"

" นั่นแหละปัญหา ช่วงเดือนก่อนที่พ่อมัวแต่ยุ่งกับกิจการที่ฮ่องกง ไม่ได้ดูแลทางนี้ ก็นึกว่าจะข้อผิดพลาดอะไร ที่ไหนได้ เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น แล้วพวกป้าๆของแกก็ไม่ยอมถือไว้ ปล่อยหุ้นให้นายทุนใหญ่คนหนึ่งไปโดยไม่ถามพ่อสักคำ ตระกูลเราเหลือหุ้นแค่35%เท่านั้น" นายพันธ์ชิระถอนหายใจดวงตาเจือแววหมดหวัง พลางยกมือขึ้นพิงศีรษะ

" นายทุนใหญ่? นายทุนใหญ่คือใครหรอคะ?"

" คนคนนี้เขาไม่แสดงตัว เห็นว่าชื่อ คุณกิตติธัชแต่คงเป็นตัวปลอม คงให้คนอื่นมาซื้อให้ หากเป็นเขาจริงพ่อคงติดต่อเขาได้แล้ว แต่นี่กลับตามตัวไม่ได้ "

ลิรินเม้มปาก เข้าไปกอดคนเป็นพ่อ

" พ่ออย่าเครียดเลยน้า เครียดมากไปจะหน้าเหี่ยวไวเอานะคะ ลิรินอยากให้พ่อของลิรินเป็นหนุ่มหล่อแบบนี้ไปนานๆ"

เธอหัวเราะคิกคักพยายามสร้างบรรยากาศให้ผ่อนคลายลง

นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นพ่อมีท่าทีเคร่งเครียดแบบนี้ ลิรินแอบรู้สึกกังวลอยู่ในใจลึกๆ แต่ก็ยังพยายามแสดงท่าทีออกมาเพื่อไม่ให้พ่อเครียดจนเกินไป

แต่แม้ว่าจะคิดได้แบบนั้นเธอก็ไม่รู้ว่ากิจการนี้จะต้องทำยังไงต่อไป ถ้าเธอมีความรู้เรื่องธุรกิจมากพอคงจะช่วยพ่อได้ แต่ตอนนี้เธอกลับทำได้แค่ให้กำลังใจเท่านั้น

—————————————————————

เช้าวันต่อมา

ณ มหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในย่านกลางกรุง

รถสปอร์ตหรูสีแดงคันหนึ่งเคลื่อนที่มาจอดหน้าบริเวณทางเข้าตึกของคณะ สายตาผู้คนนับสิบมองอย่างอิจฉาตาร้อน พลันมีเสียงซุบซิบดังขึ้นหลังจากคนในรถก้าวออกมา

้เป็นหญิงสาวคนหนึ่งร่างสูงเพรียวบางในชุดนักศึกษากระโปรงสั้นเลยหัวเข่าขึ้นสองนิ้ว เผยให้เห็นทรวดทรงองค์เอวและเรียวขาขาวที่โดนเด่นเกินใคร ก้าวเท้าออกมาจากรถแล้วเดินสับขึ้นตึกคณะไป โดยไม่สนใจสายตารอบข้าง

" ดูสิ ขนาดที่บ้านจวนจะล้มละลายแล้วยังสาระแนทำตัวไฮโซอยู่อีก ไม่รู้เอาความมั่นหน้ามาจากไหน"

"ถึงว่า พ่อทำงานแทบตายให้ลูกสาวผลาญเงินจนหมด ไม่แปลกที่จะล้มละลาย สมน้ำหน้า!"

ทันใดนั้นก็มีชายหนุ่มชุดนักศึกษาสูงขาวหล่อเหลาเดินเข้ามา

"พวกเธอพูดถึงใคร" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้น

"กรี้ด พี่คิณ! พี่คิณคุยกับฉัน "

รุ่นน้องปีหนึ่งคนนั้นหันไปพูดกับเพื่อน ทำท่าทางระริกระรี้

"สรุปพูดถึงใคร ใช่ลิรินรึเปล่า" คิณคิ้วขมวดพูดขึ้นอีกรอบ

สองสาวชะงักไปสีหน้าบูดเบี้ยวลงเมื่อตระหนักได้ว่ารุ่นพี่ในดวงใจกำลังถามถึง ยัยไฮโซตกอับคนนั้น

"ใช่ค่ะ พวกเรากำลังพูดถึงยัยลิริน พี่น่าจะไม่รู้ ที่บ้านมันหนะกำลังจะล้มละลายแล้ว พึ่งพ้นศาลมาได้เดือนเดียวหุ้นก็ถูกขายออกไปกว่าครึ่งแล้ว ซ้ำราคายังตก30%อีกต่างหาก คิก! แต่ว่าพี่อย่าไปสนใจมันเลยค่ะ จนถึงตอนนี้มันก็ยังไม่รู้ตัวว่..."

"หุบปาก! ถามก็ตอบจะพล่ามมากทำไม"

หญิงสาวคนนั้นถูกสายตาคมมองอย่างหยามหยันก็เสียใจหนักมากและกระทืบเท้าจากไปด้วยความโมโห

คนรอบข้างที่เห็นก็รู้สึกอิจฉาตาร้อน ที่เดือนมหา ลัยอย่างรุ่นพี่คิณให้ความสำคัญกับลิรินขนาดนี้ได้ยินว่ามันเข้ามาปีหนึ่งก็เริ่มอ่อยพี่คิณตั้งแต่เทอมแรก เเสร้งทำท่าตกจากแสตนตอนซ้อมลีด เพื่อให้พี่เขาอุ้มรับ น่ารังเกียจจริงๆ

———————————————————————

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นภายในห้อง

"สวัสดีครับคุณพันธ์ชิระ มีอะไรให้ช่วยไหมครับ"

ร่างสูงใหญ่สวมเสื้อเชิ้ตสีดำ ริมฝีปากแดงที่แต่งแต้มจากไวน์ชั้นดี ขยับขึ้นลง มือข้างหนึ่งรินไวน์แดงใส่ในแก้ว พลางยกขึ้นจิบเป็นพักๆ อีกมือหนึ่งถือคุยโทรศัพท์

" คุณตวัน เราก็รู้จักกันมานานแล้ว เรื่องโรงงานผลิตในปีนั้นก็เป็นคุณที่ช่วยเหลือผม ตอนนี้ผมเจอวิกฤตอยากจะขอความช่วยเหลือจากคุณสักครั้งจะได้มั้ยครับ "

เสียงปลายสายเอ่ย

เมื่อไวน์แดงผละออกจากริมฝีปากทำให้มองเห็นมุมปากได้รูปหยักยิ้มขึ้นเล็กน้อย กรอบหน้าทรงเหลี่ยมแนวกรามสันที่ชัดเจน แววตาดุดันจนทำให้หญิงสาวหลายคนต้องสั่นสะท้าน

" ได้สิครับ ผมยินดีอย่างยิ่ง คุณพงษ์ชิระจะเอาเท่าไหร่ดีล่ะ?"

" ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า คิดไม่ผิดที่ผมกับคุณคบหากันมานาน ผมต้องการ100ล้านครับ ที่เหลือผมพอจะหามาจัดการเองได้ ไม่รบกวนคุณตวันไปมากกว่านี้แล้วครับ"

เสียงคุณตวันเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะดังขึ้น

"ผมให้คนโอนไปแล้วนะครับ สัญญาส่งไปทางดิจิตอลแล้ว รบกวนคุณพงษ์ชิระด้วยนะครับ"

"ฮ่าฮ่าไม่มีปัญหา สัญญานี้ผมเซ็นต์ให้แน่นอนไม่ทำคุณตวันขาดทุนแน่นอนครับผม"

เสียงชายวัยกลางคนเอ่ยอย่างปิติใจ ก่อนสายจะถูกตัดไป

หลังสายตัดไป นัยตาสีดำขลับฉายแววเจ้าเล่ห์ควงโทรศัพท์สองสามคราแล้วโยนลงด้านข้าง จิบไวน์แดงอีกครั้งแล้วพูดกับคนข้างหลัง

"ไปบอกให้นายอาร์วินขายหุ้นนั้นทิ้งซะ แล้วจุดเพลิงเผาโกดังของนายพันธ์ชิระทิ้ง"

"ครับท่าน!"

————————————————————————

บาร์xxx

เห็นรถสปอร์ตหรูคันสีแดงจอดอยู่ ในใจของคิณ

ก็รู้สึกกังวล ตอนนี้เขามั่นใจว่าลิรินต้องมาดื่มที่นี่แน่นอน

ดังนั้นขายาวจึงก้าวเข้าไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องผ่านการตรวจตราใดใดทั้งสิ้น ผู้ตรวจทั้งสองเมื่อเห็นเขายังต้องโค้งคำนับอย่างเคารพ

[VIP ZONE]

หญิงสาวชุดเดรสแดงเพลิงรัดรูป นั่งไขว่ห้างจิบแอลกอฮอล์อย่างเหม่อลอย เเสงสีเสียงกระทบเข้าโสทประสาททุกส่วน แต่เธอในยามนี้กลับไม่อินไปกับมันเลยสักนิด

พ่อของเธอกำลังเจอปัญหา แม่ของเธอทิ้งไปตั้งแต่ยังเล็ก ส่วนเธอก็เคยทำตัวหยิ่งยโสจนไม่มีเพื่อนคบ ทุกสิ่งทุกอย่างนี้เธอเหนื่อยกับมันจริงๆ

แต่ก็โทษใครไม่ได้ เพราะส่วนมากก็เป็นเธอที่ทำตัวเองทั้งนั้น ทุกคนคงจะเกลียดเธอน่าดู เธอเป็นลูกที่ไม่สามารถช่วยพ่อแก้ปัญหาได้ และเป็นลูกที่แม่ไม่รัก ส่วนเพื่อนๆนั้น ก็ไม่มีใครรับความวางตัวสูงส่งของเธอได้เลยสักคน

มีเพียงแอลกอฮอล์และที่แห่งนี้เท่านั้นที่จะเยี่ยวยาจิตใจและอยู่เป็นเพื่อนเธอจนถึงรุ่งเช้า ถึงแม้จะพึ่งเลิกม.มา เเต่เธอก็ไม่รู้สึกอยากกลับบ้าน เพราะเดาว่าถ้ากลับไปก็คงไม่พ้นต้องแอบร้องไห้ในห้องคนเดียว

ดวงตาพราวเสน่ห์ที่เหม่อลอยลางเลือนอยู่นั้นก็เหลือบไปเห็นคนที่มาใหม่ เป็นชายร่างคุ้นเคย รุ่นพี่ที่เธอหลงรัก พี่คิณ เธอยิ้มบางๆให้กับเขา

"พี่คิณมาได้ยังไงคะ?"

ใบหน้าขาวเนียนในยามนี้แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ เธอเงยหน้าถาม ดวงตากลมโตมองด้วยความตื่นเต้นและแปลกใจ

"ลิรินเมาแล้ว มาพี่พากลับบ้าน"

เขาทำท่าจะอุ้มเธอ แต่ลิรินก็ไม่ยอม

"ไม่เอา ลิรินอยากดื่มอยู่ตรงนี้ ลิรินไม่อยากกลับไปเห็นสีหน้าทุกข์ใจของพ่อ ลิรินอยากอยู่ตรงนี้ไปเรื่อยๆ พี่คิณมาแล้วพี่คิณอยู่เป็นเพื่อนลิรินได้มั้ย"

เสียงของเธอทั้งเชื่องช้าและยืดยาว แทบจะฟังไม่เป็นคำ เพราะอู้อี้อยู่ในลำคอ

"กลับไปที่บ้านก่อนพี่ก็มีเรื่องจะคุยกับพ่อลิรินด้วย"

"หา? พี่คิณมีเรื่องจะคุยกับพ่อลิรินหรอคะ? เรื่องอะไรหรอคะ?"

เธอถามด้วยสีความงุนงง

พี่คิณกับคุณพ่อไม่เคยเจอกัน เขาจะไปหาคุณพ่อด้วยเรื่องอะไรล่ะ

"เรื่องธุรกิจนั่นแหล่ะ บางทีพี่อาจจะช่วยอะไรได้บ้าง "

คิณยิ้มให้เธอด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

ลิรินรู้สึกอบอุ่นมาก เมื่อเห็นรอยยิ้มและน้ำเสียงของเขาที่เหมือนโอบกอดเธอไว้

อีกทั้งยังบอกว่าจะช่วยธุรกิจของคุณพ่อ

ลิรินอยากกอดเขามานานแล้ว แต่ได้แต่เก็บงำไว้ตลอดตอนนี้เธอดื่มจนเมามายสติแทบเลือนหาย ทำให้สติสัมปชัญญะไม่สามารถฉุดรั้งความต้องการของเธอไว้ได้อีก

แขนยาวโอบคอของคนตรงหน้า ดึงเขาเข้ามาใกล้แล้วประกบริมฝีปากลง ไม่รู้ว่าเธอไปเอาทักษะมาจากไหน แต่เธอเพียงทำตามสัญชาตญาณภายในและปล่อยใจไปตามอารมณ์

ลิ้นนุ่มสอดแทรกเข้าไปเพื่อกอบโกยเอาความหอมหวานจากคิณ ทว่าแทนที่จะเห็นการขัดขืนของคิณ เขากับยอมอ่อนไปกับเธอ ปล่อยให้เธอกอบโกยกำไรไปจากเขาจนพอใจ

ทั้งสองแลกลิ้นสัมผัสความหวานซึ่งกันและกันอยู่ตรงนั้นเป็นเวลานาน จนกระทั่งลิรินพอใจ เธอผละออกจากเขา มองหน้าคิณ อย่างฉงน

"พี่คิณไม่รังเกียจลิรินหรอคะ? "

"หืม รังเกียจเรื่องอะไร?"

คิณมองใบหน้าน้อยๆที่แดงก่ำและถูกดวงตาหยาดเยิ้มคู่นั้น

"ไม่รู้สิ แต่คนอื่นไม่มีใครรักลิรินเลย"

เธอยังปั้นหน้าฉงนสงสัยด้วยความเมามาย น้ำเสียงเจือแววเศร้า

เขาหัวเราะนิดๆไม่ตอบคำถามแต่ใช้มืออุ้มเธอเดินไปบนรถ ตอนนี้เธอยอมให้เขาอุ้มขึ้นอย่างว่าง่าย

จนกระทั่งทั้งสองมาถึงหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่โอ่อ่าของนายพงษ์ชิระ

กริ่งหน้าบ้านถูกกดไม่กี่ครั้งก็มีพ่อบ้านออกมาเปิดประตูต้อนรับอย่างยิ้มแย้ม พ่อบ้านมีท่าทีแปลกใจเล็กน้อยก่อนจะเหลือบไปเห็นคุณหนูลิรินที่นอนอยู่ในรถ จึงรีบเชิญให้แขกขับรถเข้ามา

———————————————————————

ภายในห้องรับแขก โซฟาหนังสีน้ำตาลเนื้อดีตัวใหญ่ เรียงรายเป็นเครื่องวงกลม ตรงหน้ามีโต๊ะแจกันมีวางถ้วยน้ำชาอยู่สองใบ

นายพันธ์ชิระที่เห็นคิณมาส่งลูกสาวตัวเองจึงให้การต้อนรับเป็นอย่างดี สั่งคนให้ไปยกน้ำชามาให้ พลางพูดคุยกับเขา

"ลุงพันธ์ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ ลิรินเป็นรุ่นร้องที่ดีคนหนึ่งผมก็สนิทกับเธอ แค่มาส่งนิดหน่อยแบบนี้ไม่นับว่าเป็นอะไรเลย"

" ว่าแต่ เห็นลิรินบอกว่าคิณมาที่นี่ต้องการจะคุยอะไรกับลุง มีเรื่องอะไรรึเปล่า?"

คิณกลับมามีสีหน้าจริงจังขึ้น

" ผมเห็นข่าวบริษัทของลุงแล้วครับ จะเป็นไปได้ไหมครับถ้าผมจะช่วยซื้อหุ้นในมือคุณลุงมาไว้ก่อน แล้วค่อยคืนให้คุณลุง ผมยินดีซื้อในราคาสูงกว่านี้30%"

นายพันธ์ชิระเบิกตากว้างด้วยความตกใจ จากนั้นจึงขมวดคิ้ว ถามเพื่อความแน่ใจ

"คิณ เธอพูดว่าอะไรนะ?"

"ผมยินดีซื้อหุ้นจากคุณลุงในราคาเดิมก่อนหน้านี้ครับ และวันหน้าเมื่อคุณลุงอยู่ตัวแล้วผมก็จะขายคืนให้คุณลุงครับ"

นายพันธ์ชิระตกตะลึง

เด็กหนุ่มคนนี้เป็นใครมาจากไหนทำไมถึงมีเงินมากมายขนาดนั้น?

"ตาคิณ เธอนามสกุลอะไรนะ"

" วงศ์กรภัทร ครับ"

เมื่อได้ยิน นายพันธ์ชิระยิ้มขึ้นทันทีด้วยความพอใจ

"นึกไม่ถึงเลยว่าจะเป็นลูกเจ้าของไนท์คลับที่ชานสะเเคว เจ้าลิรินไปสนิทกับพ่อหนุ่มตระกูลดีแบบนี้ได้ยังไงล่ะเนี่ย ฮ่าฮ่าฮ่า"

นายพงษ์ชิระตบใหล่เขาอย่างเป็นกันเอง

พ่อของตาคิณคือเศรษฐีที่เคยเป็นหุ้นส่วนของเขาตอนยังทำธุรกิจอสังหาก่อนจะเปลี่ยนมาทำผลิตภัณฑ์ของตัวเอง

แต่เมื่อนึกถึงที่ว่าเขาจะช่วยซื้อหุ้นไว้ก่อน ก็รู้สึกแปลกใจ

"แล้วพ่อคิณคิดยังไงจะช่วยลุงหละ มันเป็นมูลค่าสูงมากนะ"

"มิตรภาพระหว่างผมกับลิรินเรื่องนี้เล็กน้อยมากครับ"

ด้วยคำพูดกำกวมของเขาทำให้นายพงษ์ชิระชะงักคิ้วขมวดย่นจนเป็นปม ดวงตาลู่ลงพลางคิดในหัวไปต่างๆนาๆ

หรือลูกเราจะมีความสัมพันธ์ถึงขั้นนั้นกับหนุ่มคิณแล้ว?

และดูเหมือนว่าคิณจะอ่านความกังวลของลุงพงษ์ออก จึงรีบอธิบาย

"ไม่ใช่แบบนั้นนะครับ คือในฐานะรุ่นพี่น่ะครับ"

จากนั้นก็เห็นว่าสีกน้าของเขาดีขึ้น

"ฮ่าฮ่า งั้นก็ดีๆ แต่ขอบคุณพ่อคิณมากนะที่ยื่นมือเจ้ามาช่วย เพียงแต่ลุงพึ่งจัดการเรื่องเงินเสร็จตอนเช้านี้เองลุงขอความช่วยเหลือจากคนรู้จักไปแล้วน่ะ แะเค้าก็ช่วยลุงเรียบร้อย ตอนนี้ยังไม่มีปัญหาเรื่องเงินเท่าไหร่ ไม่ต้องห่วงตาแก่อย่างลุงยังไม่ล้มหรอก"

นายพงษ์ชิระพูดพลางหัวเราะ

เห็นอย่างนั้นคิณก็พยักหน้าเข้าใจ

"เอาแบบนั้นก็ได้ครับ"

ทั้งสองคุยสัพเพเหระกันซักพักก่อนคิณจะลากลับ

เช้าวันที่24ธันวาคม2566

"สำนักข่าวทั่วประเทศ นำเสนอข่าวใหญ่เรื่องอดีตธุรกิจพันล้านที่ล้มลงในชั่วข้ามคืน สาเหตุมาจากโกดังเก็บของมูลค่า60ล้านถูกเพลิงไหม้กระทันหันและราคาหุ้นที่ตกลงก่อนหน้าอีก30%เงินทุนสำรองไม่สามารถรองรับวิกฤตินี้ได้ ทำให้นายพันธ์ชิระเจ้าของธุรกิจมูลค่าพันล้านต้องหล่นลงจากตำแหน่งเศรษฐีของไทย"

เสียงประกาศข่าวในทีวีดังต่อเนื่อง และในจอทีวีก็คือภาพเพลิงลุกไหม้โกดังที่ว่านั้น...

ชายหนุ่มวัย28ปี นั่งจิบไวน์แดงอยู่บนโซฟาหนังตัวใหญ่ ภายในห้องที่ตกแต่งสไตล์อิตาลี่

เขามองดูข่าวด้วยใบหน้าเรียบเฉย เสียงทุ้มต่ำน่าดึงดูดเอ่ยขึ้นพร้อมกับวางแก้วไวน์ในมือลง

" เจนิเฟอร์พาคนไปพาตัวนายพันธ์ชิระมา"

"ครับท่าน!"

————————————————————————

 ณ คฤหาสน์หลังใหญ่ของตระกูลรัตนพิรมย์

คฤหาสน์หลังใหญ่โอ่อ่า ที่ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์มูลค่าหลายสิบล้าน

แม่นมในชุดแม่บ้านสีครีมนวล ใบหน้าเหี่ยวเต็มไปด้วยความกังวล รีบก้าวเท้าเดินเข้ามาในห้องทำงานของนายพันธ์ชิระ

" คุณท่านคะ พวกมันมาอีกแล้วค่ะ ทำยังไงดีคะ "

สีหน้าของนายพันธ์ชิระก็ตึงเครียดไม่แพ้กัน มือสองข้างกุมศีรษะวางศอกลงบนโต๊ะ

หลายวันมานี้เขาเครียดจนสมองแทบระเบิด เจ้าหนี้อย่างคุณตวันส่งคนมาทวงหนี้ไม่เว้นวัน

แต่ตนก็ไม่มีเงินจะคืนให้เขา ทำให้ต้องขอยืดเวลามาถึงสามเดือน และวันนี้ก็คือวันสุดท้ายที่คุณตวันได้ให้โอกาสเขาหาเงินมาคืน

แม่นมมองดูท่าทางของคุณท่านก็อดสิ้นหวังไม่ได้ ใครๆก็รู้ว่าพวกมาเฟียนั้นโหดร้ายและใจดำแค่ไหน

หากว่าคุณท่านไม่สามารถหาเงินมาคืนพวกมันได้

ไม่รู้ว่าพวกมันจะทำอะไรกับครอบครัวรัตนพิรมภ์บ้างก็ไม่รู้

นายพันธ์ชิระสูดหายใจลึกแล้วพ่นลมออกมายาวๆจากนั้นจึงสาวก้าวไปยังโถงรับแขก

. . .

เมื่อมาถึงก็ต้องสบเข้ากับสายตาไม่เป็นมิตรของลูกน้องคุณตวันราวสิบคน สังเกตุเห็นว่าวันนี้คนพวกนี้พกปืนที่เอวมาด้วย ต่างจากครั้งก่อนๆ ในใจของนายพันธ์ชิระก็ดิ่งวูบทันที

หากให้เดาก็คงจะถูกพาตัวไปวันนี้ ในสัญญาคือการยึดทรัพย์สินที่ดินและทุกอย่างที่เป็นของเขารวมถึงสิ่งสำคัญของตระกูล

ในช่วงเย็นของวันที่ 24 ธันวาคม 2566

รถหรูเทียบจอดในโรงจอดรถของบ้านตระกูลรัตนภิรมย์

ลิลินก้าวออกมาจากรถ ถือกระเป๋าคอเล็คชั่นใหม่สีแดงใบหนึ่ง ใบหน้าเธอดูเหนื่อยล้า

" อาทิตย์หน้าก็สอบแล้ว ขี้เกียจจัง "

บ่นเสร็จเธอก็เดินเข้าไปในตัวบ้านเพื่อพักผ่อนจากการเรียน

แต่ทว่า เมื่อเดินเข้าไปก็ต้องพบกับป้านวลที่กำลังนั่งร้องไห้อยู่บนพื้นกลางบ้าน

" ป้านวล! เกิดอะไรขึ้นหรอคะ ป้าร้องไห้ทำไม "

เธอทิ้งกระเป๋าแล้วรีบวิ่งเข้าไปประคองป้านวลที่แทบจะหมดแรงจากการร้องไห้

" คุณหนู ฮือ...คุณท่าน คุณท่านถูกพวกมันพาตัวไปแล้วค่ะ "

เสียงสะอึกสะอื้นดังมาหลังป้านวลพูดจบ ป้านวลอยู่เป็นแม่บ้านที่นี่มาหลายสิบปี ในใจรู้สึกผูกพันกับครอบครัวรัตนภิรมย์มาก

" ใครคะ? ใครพาคุณพ่อไปไหน ? "

" เจ้าหนี้ค่ะ เจ้าหนี้ที่คุณท่านไปกู้เงินมาพวกมันเป็นมาเฟีย มันเอาทุกอย่างของบ้านนี้ไปหมดแล้วค่ะ ฮือๆ รวมถึงคุณท่านด้วยค่ะคุณหนู "

สิ่งที่ป้านวลบอก ราวกับเป็นสายฟ้าผ่าลงกลางใจของลิลิน เธอชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหันมองภายในบ้าน

สิ่งที่เธอเห็น คือบ้านโล่งๆที่ไม่มีเฟอร์นิเจอร์แม้สักชิ้น สิ่งของสำคัญทั้งหมดไม่หลงเหลืออยู่

" มันเป็นใครคะ! หนูจะให้ตำรวจไปจัดการมัน! "

ความโกรธพุ่งขึ้นสุดขีด เธอมีแค่พ่อเพียงคนเดียว และบ้านหลังนี้ที่เธออยู่มาตั้งแต่เกิด ใครมันกล้าพรากสิ่งสำคัญของเธอไป

" ป้าก็ไม่รู้ค่ะ ป้าอยากแจ้งตำรวจแต่ป้าก็ไม่รู้อะไรเลย ตลอดที่ผ่านมา คุณท่านแบกรับเรื่องเหล่านี้เพียงคนเดียวมาโดยตลอด คุณท่านไม่เปิดเผยข้อมูลอะไรเลยค่ะ ฮือๆ "

ฝ่ามือเล็กกำหมัดแน่น ลิลินเดินเข้าไปในห้องทำงานของผู้เป็นพ่อ

" มันต้องมีสิ มันต้องมี ฉันต้องหาที่อยู่ของพวกมันให้ได้ คอยดูเถอะ พวกมาเฟีย ฉันจะพาตำรวจไปจับกุมพวกแกให้สิ้นซากไปเลย "

ลิลินค้นหาเอกสารบนโต๊ะอย่างบ้าคลั่ง น้ำตาบนใบหน้างามไหลเผาะ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอารมณ์โกรธ หรือเป็นเพราะอารมณ์เสียใจ

ในตอนนี้จิตใจเธอสับสนวุ่นวายไปหมด แต่กระนั้นก็ยังมีความหวาดกลัวในใจ กลัวว่าหากเธอช้าไป พ่อจะเกิดอันตรายขึ้น

ครอบครัวเพียงคนเดียวของเธอ เธอต้องปกป้องไว้ให้ได้

และไม่นานสายตาของลิลินก็พบเข้ากับกระดาษเล็กๆเเผ่นหนึ่ง