วันรุ่งขึ้นทุกคนก็ได้ตื่นขึ้นมาเเละพบว่ามี
อะไรบ้งอย่างอยู่ในบ้านเเห่งนี้เเต่ถว่านิวจะ
ไม่ส่งสัยว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะว่าตนได้รู้อยู่
เเล้วว่าเรื่องที่ซีหรือเเฟนของนิวได้หายตัวไป
เพราะจะจัดงานวันเกิดให้กับเพื่อนสนิทของ
ตนที่ชื่อว่าโซ่ วันต่อมา "เฮียครับ"
เสียงของผมร้องเรียกขึ้น
"ว่าไงนิวเรียกเฮียทำมั้ยฮ่ะ"
เสียงของซีก็ตอบกลับไป
"พรุ่งนี้ผมขอไปอยู่กับเพื่อนนะครับ"
"ก็ไปสิเฮียไม่ห้ามสักหน่อย"
"เอ่อนี้ "
"อะไรอีกล่ะครับ"
"พรุ่งนี้เฮียมีธุระกับเพื่อนถ้าให้ดีเราไปอยู่บ้านเพื่อนก็ได่นะ"
สีหน้าของนิวเจ้าเลห์อยู่หน่อยๆ
"ครับ"
นิวจึงออกมาจากตัวคฤหาสน์ของซี
"จะไปไหนครับนิว"
"เฮีย"
"ตกใจอะไรครับ"
"ป..ปล่าวตกใจนะ "
"กลัวเฮียเหรอ"
"ป่ะ..ป่าว เฮีย"
อะไรของเข้ากันนะ
"จุ๊บ "
เขินทำมั้ยเนี่ยะ
"ฮือ"
เฮียพยามจะถอดเสื้อเเต่ทันใดนั้นเองเฮียก็ซบมายังต้นคอเเล้วหมดสติไป
"เฮีย"
เป็นอะไรไปละทีงี้
"เฮียตื่นสิครับ"
เอาวะกูสู้ตาย
ณ.ร.พ
ภายในห้องฉุกเฉิน
"หมอครับเฮียเป็นไงบ้างครับ"
"คนไข้คงจะทำงานมากเกินไปหมอขอตัวนะครับ"
"ครับ"
วิ่งเข้าไปดูอาการของเฮีย
"เฮีย"
นุนิวรีบเข้าไปส่วมกอดเฮียด้วยความดีใจ
จะมาไม้ไหนอีกนะ ความคิดของซีเริ่มเข้ามา
วุ่นวายอยู่ในสมองของเขาอีกครั้ง
"ผมคิดถึงเฮีย ที่สุดเลย"
ร่างอันอบอุ่นเข้าซุกไปยังอ้อมเเขนของผู้เป็น
คู่หมั่นทันที่
"ร้องไห้ทำไม่ หึ"
สมกับที่เป็นคู่หมั้นคู่จริงๆเลย
"ผมกลัวว่า..เฮียจะไม่ฟื้นซะอีก ฮึ ฮื่อ"
เเสดงสมกับนักเเสดงชั้นนำ
เมื่อเวลาผ่านไป เฮียก็ได้ออกจากโรง
พยาบาลสักที เมื่อมาถึง บ้านของผมกับเฮีย
ก็ปรากฏว่า มีอะไรบ้างอย่างเปลี่ยนไปซะงั้น
เมื่อมองไปรอบไปสถานที่ทีเรีกว่าบ้าน ผมจึง
ได้รู้ว่า ห้องนอนของผมเปลี่ยนไป เพราะหลัง
จากนี้ ผมต้องนอนกับซีว่าที่ะระคู่หมั่น ของผม
ตอนดึก
ผมก็ยกขึ้นจากเตียงเพื่อไปเข้าห้องน้ำเเต่
ทวา กับมีอะไรบ้างอย่างซุก อยู่ที่ซอกคอของ
ผม เมื่อผมมองกลับไปทางด้านหลังปรากฏ
ว่ามี ร่างของชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาดี คนๆก็
คือ เฮียของผม ซะงั้น
"ฮื่อ"
เจ้าของร่างคางออกมาเพราะความเย็นจาก
เครื่องปรับอากาศภายในห้อง
"จะไปใหนฮ่ะ"
"ผมหิวน้ำ ปล่อยตัวผมนะ"
พูดไม่ทันจะจบร่างนั้นก็คร่อมร่างอันน้อยนิด
ของว่าที่พระคู่หมั้น เเละพรมจูบไปยังต้นคอ
อันบอบบางของร่างนั้นที่นอนอยู่อย่าง ไม่มี
เรียวเเรง เเม้เเจ่จะพยามลุกออกจากเตียงสัก
เท่าไหร่ก็ไม่อาจจะลุกขึ้นได้
"จะลุกไปไหนอีก"
เป็นบ้าอะไรอีกวะเชี้ยเม้งเเค่นี่ก็ทนไม่ไหว
แล้วจริงๆ
รุ่งเช้า
เมื่อคืนหลับไปตอนไหนเนี่ย เหมือนฝันไป
เลยเนอะ เมื่อรู้สึกตัวก็รีบวิ่งไปออกจากห้อง
ไปยังห้องน้ำโดยไม่รอช้ารีบเเต่งตัวเเล้วออก
ไปหาเพื่อนที่มหาลัย เมื่อมาถึง
"นิว มึง "
เป็นอะไรของมันอีกเนี่ย
" อะไรมึง "
เมื่อเดินเข้ามาริมฟุตบาทพร้อมกับรถซุป
เปอร์คาร์ที่เฮียชื้อให้ก่อนเข้ามหาลัย
"มึงคือ.......กู"
อะไรของมันว่ะ
"อะไรของมึง"
ผมสบสายตาของยิ้มเเล้วบังเอิญเห็นใครบ้าง
คนเเต่ผมกลับไม่สนใจ
"คือ...กู..ชอบรุ่นพี่คนหนึ่งว่ะนิว ช่วยกูหน่อย"
เรื่องความรักอีกล่ะ
"ว่ามา"
ตกลงเเบบไม่เต็มใจนัก
"รุ่นพี่วิศวะที่ชื่อ ตัณหา อ่ะ"
"มึงคิดว่าคนอย่างกูจะมีประโยชน์อะไรว่ะจะให้ดูเป็นกามเทพติดปีกหรือไง"
"มึงเนี่ยนะจะติดปีก"
"ดูถูกกูจะมัด"
ไอ้นิวเนี่ยนะจะติดแีกกลายร่างเป็นกามเทพสุดหล่อ
"ยิ้มอะไรของมึง"
"ปร่าวนิ"
เเค่คิดก็ตลกว่ะกามเทพติดปีกบินเเต้วววฮ่าาาา
"มึงดูถูกกูเชี้ยเเม้ง"
พอพูดจบนุนิวก็เดินจากไปทิ้งให้ยิ้มยืนงงอยู่กับที่
ตอนพักเที่ยง
ไอตัณหาไปอยู่ใหนของมันว่ะ
"หากูอยู่เหรอ"
"เอ่อ"
"มึงมีอะมึงมีอะไรถึงหาดูทั้งมหาลัย"
"เพื่อนสนิทกูชอบมึง"
"ใครว่ะไอ้นิว ไอ้ยิ้มเพื่อนกู"
เมื่อเรื่องราวความรักของเพื่อนสนิทกำลังเริ่ม
ขึ้นก็กลายเป็นว่าทั้งสองตกลงคบหากันจน
จบมหาลัยไปในที่สุดเมื่อเรื่องราวความรัก
ของทั้งสองคู่ได้ลงเอยกันหมดเหลือเวลาอีกไม่
มากที่จะต้องเเยกย้ายกันไปอยู่ตามที่ของตน
เพราะนุริวเเละซีต้องบินไปต่างประเทศเพื่อ
รับเเหวนของตระกูลเฉินที่ต้องมาใช้ภายในงาน
เเเต่งของทั้งสอง เเต่เเล้วคนอย่างนุนิวก็ดื้อ
เอาการอยู่เหมือนกัน จึงวางเป็นกับ
เมื่อเรื่องราวความรักของทั้งสองคู่ได้ลงเอย
กันหมดเหลือเวลาอีกไม่มากที่จะต้องเเยก
ย้ายกันไปอยู่ตามที่ของตนเพราะนุริวเเละซี
ต้องบินไปต่างประเทศเพื่อรับเเหวนของตระ
กูลเฉินที่ต้องมาใช้ภายในงานเเเต่งของทั้ง
สอง เเต่เเล้วคนอย่างนุนิวก็ดื้อเอาการอยู่
เหมือนกัน จึงวางเป็นกับยิ้มเพื่อนสนิท ของ
ผมเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวที่จะทำให้ผมรู้ว่า
ใครเป็นคนที่รักผมอยางเเท้จริง 'อีกสาม
เดือนก่อนที่จะถึงเวลาที่เราจะได้รู้ความจริงว่าเฮีย
รักผมหรือบ้างปร่าว'
ความคิดของผมในคืนนี้เริ่มซับซ้อนกับความ
รักของผมในวัยยี่สิบปีกว่าๆเท่านั้นเอง
เเต่เพราะผมรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่มีใครรู้
ถึงความรู้สึกของผมที่เจ็บปวดกับเรื่องราว
ความรักเเละความสัมพันธ์ของผมกับเฮียอีก
เลย เพราะตัวเฮียเองยังไม่รู้เลยว่ารักผมหรือ
เปล่า เพราะต่อจากนี้ไปจะต้องคงไม่ต้องเจ็บอีก
เมื่อถึงคราที่ความจริงจะกระจ่างต่อสายตาทุกคนที่ต้องการรับรู้ถึงความรักของผมกับเฮีย
เมื่อถึงวันที่รอคอย
ทุกคนล้วนมามาเพื่อเเสดงความยินดีที่ผมกับเฮียจะได้หมั้นหมายซึ่งกันเเละกัน
เมื่อทุกคนมากันพร้อมหน้าพร้อมตากัน พิธีกรก็เริ่มต้นจากการพูดจากัน
"เเขกที่มีเกียรติทุกท่านที่มาพร้อมกันในวันนี้ก็คงจะพอเดาออกใช่ไหมครับว่างานนี้จะเป็นพิธีหมั้นหมายของซีเเละนุนิว"
พิธีกรคอยพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนัดหมายเเละพิธีการต่างๆ
"ขอให้ซีเเละนุนิวพูดูความรู้สึกซึ่งกันเเละกันครับ"
เมื่อพิธีกรพพิธีกร
"เฮียผมรู้ว่าเฮียรักผมเเต่ผมไม่ได้รักเฮียหรอกนะครับขอโทธทุกคนด้วยนะครับ"
พอผมพูดจบผมก็วิ่งออกไปจากในงานในทันที ซีที่เห็นอย่างนั่นก็ตามไปเเต่ก็ไม่ทันนุนิว ที่วิ่งออกไปพร้อมกับน้ำตาอันเศร้าสร้อยของตน ซีจึงขับรถออกไปตามหาพร้อมกับเพื่อนสนิทของตน
สองชั่วโมงผ่านไป
"มึงเฮียเกิดอุบัติเหตุรถคว่ำ"
ยิ้มที่โทรมาเเล้วก็วางสายไป ในตอนนี้รีบตั้งสติ เเล้ววิ่งไปที่รถออกไปด้วยความเร็วสูง
"มึงใหนเฮียว่ะ"
ร่างอันบอบบางตามขึ้นปนกับคนร้องไห้มาใหม่ๆ เฮียที่นอนหมดสติไม่รู้ว่าอาการของเฮียจะเป็นยังไงบ้างนะ กูผิดไปเเล้วไปจริงๆ
_____________________________________
เมื่อผมนั่งรถเเซ็กซี่กลับบ้านซึ่งจริงๆ ผมก็กลัวว่าเรื่องมันจะบานปลายไปมากกว่านี้อีก ผมทนไม่ได้ที่เป็นคนอ่อนแอ กลัวไปซะทุกอย่างเเม่.... เเต่ความรัก
รุ่งเช้า
ร่างอันหมดสติไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้เหมือน สงสัยเมื่อคืนคงนอนร้องไห้จนหลับไป ร่างที่นอนอยู่ลุกออกจากห้องนอนตามนิสัยของเจ้าตัวน้อยของเฮียซี
"หลับไปตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย "
เมื่อนุนิวตื่นก็พร้อมที่จะขยับปากขมุบขมิบตอดเวลาในช่วงที่ตื่นขึ้นมา เวลาที่นุนิวไม่พอใจที่ไรก็มักจะเป็นอย่างนี้ซะหมด ผมเดินลงมาโซซัดโซเซลงบันไดมาก็พบกับ
" เฮีย "
'อย่าบอกนะว่าผมอยู่บ้านเฮีย'
ร่างของเฮียบังเอิญสบตาอันหวานหอมละมุดช่วนลิ้มลอง
"เฮีย"
ร่างของผมร้องดังขึ้น
'มาได้ไงเนี่ย' (วิ่มมางั้นเหรอ)
////___////
"หิวรึป่าว"
ชายวัยยีสิบกว่าทักขึ้นพร้อมกันที่ผมนั่งลงบนโซฟา
"หิว"
ผมพยามเก็บอาการเขินเอาไว้เเต่ความคิดนั้นก็หายไป
"คิดอะไรอยู่...หน้าเเดงเชี่ยว"
เฮียทักขึ้น
"ปล่าว.."
"งั้นมาหันผักให้เฮียหน่อย "
ชิบหายเเล้วไงเอาวะผมจับมีดลักษณะเหมือนมีดหั่นขนมปังมาหั่นผักให้เฮีย ผมค่อยๆชูมีดสูงเเล้วเกิดเสียง
"ปังง.."เสียงที่ดังทำให้เฮีย
"ระวังอันตราย"
เฮียค่อยๆ นำมีดลง
"ทำอาหารเป็นรึป่าว"
ผมจึงสันหัวไปมา
"รู้ว่าทำไมเป็นทำไมไม่บอกเฮีย"
"ฮึ ฮื่อ ผมทำได้"
"รู้ว่าทำไมได้ก็ไม่ยอมรับว่าตัวเองทำไม่เป็นอีก"
ร่างที่ขยับออกจากเฮียพร้อมกันน้ำตา
"จะไปใหน"
ผมดังร่างของน้องเข้ามาไกล่กับผม
"ฮึ
" ร่างของผมพยามไม่ให้น้ำตาเอ่อล้นออกมาจากการที่เฮียดุผมเเต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไร
"เฮียขอโทษ"
ทำไงล่ะที่งี้ร้องไห้ฟูมฟายซะเเล้วสิ
ผมเดินไปหาร่างของน้องอย่างช้าๆ เเต่...
"อย่ามาจับ" ร่างของผมตะโกนจนเฮียถึงกับชะงักในทันทีเฮียจึงเดินมาหาผมอย่างช้าๆ
"เฮียอย่าเข้ามานะ"
ผมีค่อยๆโน้มตัวลงไปอย่างช้าๆ
เเต่เเล้ว
" ปัก..ตุบ โคมมมม"
ร่างอันเบาบางของนุนิวพลักผมลงไปนอนกลิ้งกะเสือกกะซนอยู่บนพื้น
ร่างของนุนิวที่กลัวความผิดจึงวิ่งลิ่วไปไหนต่อไหนเเล้ว
ณ.บ้านของเเม็กซ์
เมื่อรถซุปเปอร์คาร์สีเหลืองได้จอดบนถนนหนทางของเพื่อนผม
มันยืนมองผมพรางอมยิ้ม ผมว่ามันคงจะรู้เเละว่าผมมาที่นี่เพื่อระบายความขี้เล่นของเมียผม
"ไงเพ้นมาถึงนี้เมียไล่ออกจากบ้านมารึไง"
ก้าวเเรกที่เดินมาถึงกลับซะงักอย่างเต็มสตีมเกือบได้เเดกหญ้าเป็นอาหารเเล้วไม่ละ
"เอ่อ"
"เฮียครับนี่นิวเพื่อนผม"ที่
เเท้ก็มาหายิ้มเพื่อนสนิทของไอ้หนูนี้เอง
"เอ่าเฮียซี สวัสดีครับผมยิ้มนะครับ"
ดูตาของไอ้เเม็กซ์มันสิหึงซะหน้าจะมุดลงไปในเสื้อเมียนี้เเล้ว
"ยิ้มกูว่าไปที่อื่นกันเหอะ"
ผมเเอบมองเฮียที่นั่งลงบนโซฟา อย่าให้รู้นะว่าไปมีเมียใหม่จะจับเเหกอกเลยคอยดูเหอะ เอาเเล้วไงหึงเเบบไม่รู้ตัวอีกเเล้ว
"จะไปใหน"
มือของผมรีบรั้งมือของนิวใว้เเต่เเล้ว
"ปล่อยผม"
"นิวฟังเฮียก่อนสิ"
"เฮียไม่ต้องมาอธิบายอะไรทั้งนั้นปล่อย"
เเล้วผมก็เดินจากจุดนั้นจนถึงปัจจุบัน
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
