"เห้อ" นอนบนโซฟาหนังพร้อมกับถอนหายในออกเพราะความคุมใจ

"คุณชายคนที่สมัครมีทั้งหมด 500 กว่าคนครับแต่ที่ผ่านเกณฑ์มาตรฐานมีแค่ 4 คนคุณจะฟังสัมภาษณ์ไหมครับ"

ชายวัยชรากล่าวขึ้นพร้อมถือเอกสารกองโต

"งั้นหรอ เอาวางไว้ที่โต๊ะเลยเดี๋ยวฉันดูเอง"

"ครับ แล้วรับอะไรเพิ่มไหมครับ" พร้อมเดินเอาเอกสารกองนั้นไปวางไว้ที่โต๊ะทำงานในห้อง

(คุณชายต้องทำงานหนักแบบนี้ต้องรีบหาผู้ช่วยให้แล้วสิ)

"ไม่ล่ะ คุณไปเถอะ" พูดจบก็เหลือบมองเอกสารกองนั้น

"เฮ้อ "

ฉันซ่งเว่ยหลง เป็นถึงประธานบริษัท และเป็นทายาทเพียงหนึ่งเดียวของราชวงศ์ที่มีสายเลือดตรงคงเหลืออยู่แต่กับหาเลขาที่ทำงานด้วยไม่ได้ ที่ผ่านมาเลขาพวกนั้นอยากจะปีนขึ้นเตียงฉันตลอด ไม่เพียงแค่นั้นยังมีพวกที่อยากเป็นข่าวกับฉันมากมายจนน่าเบื่อและน่ารำคาญไม่รู้จะเปลี่ยนเลขาไปแล้วกี่คน เลขาผู้ชายก็มักจะถูกพวกพี่น้องต่างแม่ซื้อตัวไปตลอดจนฉันเองก็เริ่มเบื่อ

ถ้าหากตาแก่นี้ยังไม่ เกษียณอายุฉันคงไม่วุ่นวายขนาดนี้

ชายหนุ่มลุกเดินไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองเพื่อดูเอกสารเป็นกองๆ

อีกด้าน

"โอ้ยยยซวยอะไรขนาดนี้ว่ะ" หญิงสาวตัวเล็กตะโกนออกมาอย่างสุดทน

"แกจะตะโกนให้มันได้อะไรขึ้นมาว่ะ ยังไงก็โดนไล่ออกแล้ว"

"เห้อ ฮื่อออ~ 😭😭😭😭"

"มันไม่เป็นธรรมนี่หน่า😭😭😭"

สองสาวนั่งดื่มเหล้าไปรับทุกข์ที่ร้านเล็กแห่งหนึ่งหน้าหอพักย้อมใจที่ตนถูกไล่ออกจากงานหมาดๆ

"แกฉันเข้าใจนะแต่เราก็หางานใหม่เหมือนทุกครั้งได้นิ"

"อุ๊ยตาย แม้พระหรอแกฉันต้องแก้แค้นมันนี้😭😭😭"

"เฮ้อ"

ฉัน เมิ่งหยวน เพื่อนคนเดียวของยัยขี้เมา หลิวซิงซิว

เราสองคนตอนนี้ถูกไล่ออกจากงานที่บริษัทอารักขาเพราะเพื่อนที่ทำงานได้หักหลังคนในทีมทำให้ลูกทีมของเราบาดเจ็บสาหัสและไม่สามารถทำงานได้อีกต่อไปจึงทำให้เราถูกไล่ออก

ฉันหลิวซิงซิว ที่ตอนนี้เมามายและโวยวายตอนนี้ เมื่อก่อนฉันเคยเป็นรองหัวหน้าทีมอารักษ์ขาแต่เกิดข้อผิดพลาดทำให้ลูกทีมบาดเจ็บเพราะหัวหน้าทีมหักหลัง เขาได้โยนความผิดทั้งหมดในการปฏิบัติหน้าทีมาที่ฉันจนทำให้ถูกประณามและโดนไล่ออกอย่างที่เห็น

^^^ตอนตอนหน้านะ.........^^^

ร้านเหล้าหน้าหอ

..."พอได้แล้วเรากลับกันเถอะ"...

"ไม่ฉันยังดื่มได้" เมางัวเงีย

"เฮ้ยพรุ่งนี้เราไปสัมภาษณ์งานนะจำไม่ได้หรอ"

"เอ๋!!! งานอะไร"

"เธอบ้าหรือป่าวให้ฉันสมัครงานเพื่อแล้วยังมาชวนกันเมาปริ้นไปสัมภาษณ์คงได้งานหรอก"

"อ่า~ ม่ะม่ะเมา"

เมิ่งหยวนพยุงเพื่อนขึ้นเพื่อพากลับหอพัก

แต่ก็เดินมาได้แค่ครึ่งทางเท่านั้นก็ได้มีพวกแก๊งค์อันธพาลแถวหอเข้ามาขวงทางเอาไว้

"เฮ้ย!! น้องสาวจะกลับแล้วหรอจ๊ะ" ชายหนุ่มรูปร่างผอมแห้งยืนอยู่หน้ากลุ่มพูดขึ้น

"เฮอะ แรงก็ไม่มียังอยากจะมาขวางทางฉันอีกหรอ" ยืนด้วยตัวเอง

"ซิวซิว พอได้แล้วเราอย่าไปสนใจพวกไม่เอาไหนเลย" เพื่อนสาวกล่าวตักเตือน

"แกพูดถึงใครว่าไม่เอาไหนห๊ะ ยัยผู้หญิงหน้าแอ๊บ" หนึ่งในกลุ่มนักเลงนั้นพูดขึ้น

"เฮอะฉันอุตส่าห์ห้ามแล้วนะยังปากไม่ดีหาเรื่องกันอีก"

💢โมโหสุดขีดเพราะไม่ชอบคนว่าแอ๊บ แอ๊บแบ๊ว แอ๊บใส ตุ๊กตา

"เฮ้อ หาเรื่องตายซะแล้ว บอกลาโลกซะ"

"5555"

"เกิดมาพึ่งเคยได้ยินคนแอ๊บแบ๊วพูดแบบนี้น่ากลัวจังเลย" ล้อเลียนกันอย่างสนุก

"แม่งเอ้ย" หญิงสาววิ่งเข้าไปกระโดดถีบ และต่อยตีกลับพวกนักเลงนั้นอย่างดุเดือด

ย๊ะ !!! พรวด ผลัะ

อี๊ด!! อั๊ก!!!ตึงตึง

   อ๊ากกกกกกกกกกก

"ปล่อยมือข้านะ😭"

หญิงสาวชนะอย่างง่ายได้และได้จับมืออีกข้างของหัวหน้านักเลงนั้นเอาไว้

"เห้อ"

                 อีกด้าน

: ชุมชนแออัด

"อ๊ากกกกก"

"เสียงอะไรเราไปดูกัน"

"อืมม์"

สองหนุ่มร่างสูงใส่สูทดำเรียบร้อยวิ่งเข้าไปที่ซอยเล็กๆข้างหอพักหลังร้านเหล้าถัดไปแค่นิดเดียว

"เอ๋!!!!โครตเท่" ภาพที่เห็นคือภาพการต่อสู้ระหว่างเมิ่งหยวนกับเหล่านักเลงนั้น

"ใช่เก่งสุดเลยว่ะ ถ่ายให้นายดู"

"เอาดิข้าว่าผู้หญิงคนนี้เหมาะสมที่สุด"

"55555ข้าเห็นด้วย"

จากนั้นพวกเขาก็ได้ถ่ายคลิปและภาพส่งให้เจ้านายตัวเองทันที

    :ห้องทำงานประธานซ่ง

ตื๊ดตื๊ด ซิ๊ง!!💬

"หืม นี้มัน17:30น. แล้วนี้"

ชายหนุ่มนั่งมองโต๊ะที่โต๊ะทำงานกับกองเอกสารที่ไม่ลดลงเลยแม้แต่น้อย

"อะไรเนี่ย หึน่าสนใจ" เปิดดูคลิปที่บอดี้การ์ดส่งเข้ามาในมือถือ

"เกิดอะไรขึ้นครับคุณชาย" ชายแก่เอยถามด้วยสีหน้าแปลกใจ

"อืม ป่าวแค่คิดว่าพรุ่งนี้ฉันจะไปสัมภาษณ์ด้วยตัวเองนะ" ชายหนุ่มพูดจบก็ยิ้มออกมาแบบมีเลศนัย

รออ่านต่อตอนหน้าจ้า........

...เช้าวันรุ่งขึ้น...

.......

.

.

"เมิ่งเมิ่งฉันแต่งตัวเป็นไง"

"ก็ดีนะ ฉันว่าโอเคแล้ว"

สองสาวนั่งรอคิวเข้าสัมภาษณ์งานที่ตนแสนจะรักถึงแม้จะถูกเพื่อนที่ทำงานเคยทำไม่ดีก็ตาม บริษัทใหญ่ที่เต็มไปด้วยพนักงานคุณภาพ บุคลิกดูดีเป็นระเบียบเรียบร้อยจนทำให้รู้สึกอึดอัดมากเกินไป

"เมิ่งเมิ่ง ถ้าฉันไม่ได้ขึ้นมาก็อย่าว่ากันเลยนะ" (รู้สึกอึดอัดสุดๆ)

ฉันเองรู้สึกตื่นเต้นและอึกอัดแบบบอกไม่ถูกจนไม่อยากได้งานนี้ด้วยซ้ำเพราะนิสัยของฉันเองที่รักอิสระเกินไป

"เอาน่าไม่ได้ค่อยว่ากัน แต่ถ้าไม่ได้จริงๆเดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง"

"จริงนะ" 😄

เธอพูดพร้อมกับลูบหัวของฉันเบาๆ

                  อีกด้าน

:ห้องประธาน

"อะไรอีกเอามาให้หมดเลย"

ผมต้องเป็นบ้าแน่ๆทำงานตั้งแต่เมื่อวานจนถึงตอนนี้ผมยังคงไม่ได้นอน เพราะงานเป็นกองภูเขา มันทำให้ผมหงุดหงิดสุดๆ

"คุณชายพักก่อนไหมครับ" ชายแก่พูดด้วยความเป็นห่วง

"เห้อ ไว้ก่อนแล้วใครจะทำต่อไว้ล่ะครับ"

"ประธานค่ะ พนักงานที่จะสัมภาษณ์มารอได้ ครึ่งชั่วโมงแล้วค่ะจะไปด้วยกันไหมค่ะ"

"เห้อ😮‍💨 มีแค่ฉันจริงๆหรอว่ะ"

ผมเหนื่อยกับการทำนั้นนี้เพราะตาแก่นั้นคนเดียวที่ให้ผมมารับช่วงต่อบริษัทโดยไม่บอกไม่กล่าวอะไรจนงานมันเป็นดินพอกหางหมู

ตาแก่ที่ว่าคือตาผมเองแหละท่านเลี้ยงผมมาตั้งแต่เด็กผมโตมาได้ก็เพราะท่านเลยล่ะ

"งั้นก็ได้ จะได้มีคนมาช่วยฉันเร็วๆ"

:ห้องสัมภาษณ์

"เชิญเขามาพร้อมกันได้เลยค่ะ" เสียงสาวน้อยด้านหน้าประตูกล่าวขึ้นอย่างชัดเจน

พวกเราทั้งสี่เดินเข้ามาในห้อง ซึ่งเต็มไปด้วยความเงียบ เป็นระเบียบแต่กับมีอีกคนที่สะดุดตาฉันอย่างมากเขานั่งเก้าอี้ตรงโต๊ะมุมสุด เขาดูหล่อมากจรงสเปคสุดๆ แต่งตัวดูดีแต่สภาพโทรมมากราวกับไม่ได้นอนมาเป็นเวลานาน เขาเอาแต่นั่งกดมือถืออยู่ตลอดในระหว่างที่คนแรกเริ่มสัมภาษณ์เขาไม่แม้แต่จะหันมามองหน้าด้วยซ้ำ

"เมิ่งเมิ่ง ดูหมอนั่นสิโครตไม่มีมารยาทคนอื่นเข้าพูดก็ไม่ฟัง" ฉันกระซิบกับเพื่อนเบาๆ

"จุ๊ๆค่อยคุย" ตั้งใจฟัง

"คนต่อไปค่ะ"

"ค่ะ ฉันเมิ่งหยวน เรียกว่า เมิ่งเมิ่งก็ได้ค่ะเคยทำงานที่บริษัท S มาค่ะ"

"สาเหตุที่ออกคืออะไรค่ะ" เสียงสาววัย40 กล่าวขึ้น

"ค่ะ เรามีปัญหากับที่ทำงานนิดหน่อยค่ะจึงทำให้ต้องถูกจ้างออกจากงานเดิม"

"ปัญหาที่ว่าคืออะไรค่ะ สามารถบอกทางเราได้ไหม"

"เอ่อ..." เธอสะงักอยู่ครู่หนึ่งก่อนเอยมันขึ้นมา

"ค่ะ พอดีตอนทำหน้าที่อยู่หัวหน้าทีมได้บอกให้เราไปคุ้มกันชายคนหนึ่งค่ะ แต่แล้วหัวหน้าก็บอกให้เราถอนกำลังด่วนเพราะบอกเราว่าผิดคนสุดท้ายชายคนนั้นก็ถูกคนร้ายฆ่าตาย ส่วนลูกน้องในทีมได้รับบาดเจ็บจากการถอนกำลังที่ด่วนเกินไปทำให้ผิดพลาดปะทะกับคนร้ายบาดเจ็บสาหัสตอนนี้ยังไม่ฟื้นค่ะ"

แปะแปะ!!

ทุกคนต่างตกใจที่ชายคนนั้นอยู่ดีๆก็ตบมือขึ้นมา

"ผมชอบนะไม่คิดว่าคุณจะกล้าพูดแบบนี้"