ณ โรงอาหาร มหาวิทยาลัย ในเมืองหลวง ชื่อดังที่สุดในประเทศ A เธอชื่อ อะไร หญิงสาวในชุดนักศึกษา มองซ้าย มองขวา เธอไม่รู้ว่า สามสาวตรงหน้า ถามเธอหรือเปล่า ขวัญข้าว เธอจึงก้มหน้า ทานอาหารในจานต่อ

เมื่อเธอไม่ได้ตอบ คนทั้งสามตรงหน้า หญิงสาวในชุดนักศึกษา ทั้งสามคน จึง นั่งลงโต๊ะเดียวกับเธอ ขวัญข้าว จึงมองคนทั้งสาม แต่ก็ยังไม่พูดอะไร

เสียงหนึ่งปรากฎดังขึ่นอีกครั้ง เธอหูหนวกหรือเปล่า เธอไม่ได้ยินที่พวกเราถามหรือไง ซีเนม กล่าว

พลอยไพลิน : ซีเนม เธอจะเสียงดังทำมัยกัน

นิชา : นั้นนะสิ

ซีเนม : ก็ฉันเป็นคนเสียงแบบนี้พวกเธอก็รู้ ว่าแต่ เธอยังไม่บอกชื่อพวกเราเลยนะ (ซีเนม ถาม คนตรงหน้าอีกครั้ง )

เราชื่อ ขวัญข้าว หรือ ของขวัญ เรามีสองชื่อ แล้วแต่จะเรียก พวกเธอมีอะไร กับเราหรือเปล่า

😊ย้อนกับไปอดีตจนถึง ปัจจุบันของขวัญ😊

ขวัญข้าว เธอสอบ ชิงทุนได้มาเรียนที่ มหาวิทยาลัย A ทุกปีจะมีการ สอบชิงทุน มีแค่ 1 ทุน และมีเพียงแค่ คนเดียว ในแต่ละปีถึงจะ สามารถ เข้ามาเรียนที่นี้ได้ ต้องฉลาดและเก่งที่สุดถึงจะได้มีโอกาสเข้ามาเรียนที่มหาวิทยาลัยไฮโซแห่งนี้ ของประเทศ A ในเมืองหลวง ของประเทศ A มี 85 จังหวัด ในแต่ละจังหวัด จะได้รับข้อสอบ ในบรรดา นักศึกษาที่จะเข้าปีหนึ่ง ทุกคน แต่ละจังหวัด ใฝ่ฝัน ที่จะสอบชิงทุนเพื่อที่จะได้เข้ามาเรียนที่ มหาวิทยาลัย แห่งนี้กัน มหาวิทยาลัย ที่เหล่าคนรวย ไฮโซ ลูกท่านหลานเธอ ถึงจะมีสิทธิ์ เข้ามาเรียนที่นี้ได้

ส่วน ตัว ขวัญข้าว ถือว่าโชคดีมาก แทบจะเป็น 1 ใน ล้านคนเลยก็ว่าได้ ที่สามารถ สอบได้ทุนที่นี้ ตอนที่เธอได้รับจดหมาย เธอดีใจมาก เธอไม่คิดว่า เด็กที่บ้าน ฐานะ ยากจน พ่อแม่หย่าร้าง จะมีโอกาส ที่เธอแทบจะไม่กล้าที่จะฝันเลยด้วยซ้ำ)

ตอนเธออายุได้เพียง 2 ขวบ พ่อกับแม่ของเธอได้หย่าร้างกัน เพราะพ่อทน พฤติกรรม ของแม่เธอไม่ไหว แม่ของเธอ ติดเหล้า ติดการพนัน พ่อหาเงินมาได้เท่าไร ก็ เอาไปเล่นการพนัน พ่อของเธอ มีอาชิพ กรรมกร ก่อนที่พ่อจะจากไป พ่ออยากจะพาเธอไปด้วย แต่แม่ไม่ยอมให้พ่อพาเธอไปด้วย

ตอนนั้น เธอยังเด็ก แต่ก็พอจำความได้ ก่อนที่พ่อจะจากไป พ่อกอดเธอ แล้วพูดกับเธอว่า พ่อรักลูกมากนะ และหวังว่าเมื่อลูกโตขึ้น ลูกจะเข้าใจ พ่อ แล้วพ่อจะกลับมาหาลูกบ่อยๆ แล้วพ่อก็เดิน ออกจากห้องเช่าไป ส่วนแม่ ก็ได้แต่ก้นด่า ตามหลังพ่อ จนพ่อปิดประตู จากไป แม่ก็ยังไม่เลิกบ่น

เธออาศัยอยู่กับแม่ ที่ห้องเช่าสองคน

แม่เธอมีอาชีพเป็นกุ๊ก หรือแม่ครัว ในร้าน อาหาร ร้านดื่ม กึ่ง คาราโอเกะ บางวัน แม่ก็กลับมาเช้า บางวันก็ไม่กลับ แม่ก็จะฝากฉันไว้กับ น้าข้างห้อง น้าชื่อ น้ามะลิ ไม่มี สามี น้ามี แค่แมว 1 ตัว

น้ามะลิ ทำงาน เป็นครูสอน ชั้นประถม น้ามะลิ เป็นคนใจดี น้ามะลิ จะได้ยินเสียง พ่อกับแม่ ทะเราะกัน แทบทุกวัน เมื่อน้ามะลิเห็นฉัน

น้ามะลิ ก็จะ เรียกให้ฉัน ไปที่ห้อง หาขนม หาข้าวให้ฉันกิน เป็นประจำ แล้วยังสอนหนังสือให้ฉัน แทบทุกวันเมื่อน้าน้ามะลิ เลิกงานกลับมา เป็นประจำ ฉันอยู่กับน้ามะลิ มากกว่า แม่ของตัวเองเสียด้วยซ้ำ

ส่วนพ่อ หลังจากวันนั้น ที่จากเธอไป พ่อจะกลับมา หาฉัน อาทิตย์ละ 1 ครั้ง พ่อจะฝากเงิน ไว้กับน้ามะลิ ไว้ให้ฉัน ซื้อของใช้ ของกิน พ่อ ทำแบบนี้ ตลอดระยะเวลา 2ปี จนฉัน อายุได้ 4ขวบ

ส่วนแม่ก็ยัง ทำตัวเหมือนเดิม บางครั้งก็หาย ไปเป็นอาทิตย์ ฉันต้องอาศัยอยู่ กับ น้ามะลิ น้ามะลิ รักฉันเหมือนลูก เอนดูฉัน เหมือนกับว่าฉันเป็นลูกสาวน้ามะลิจริงๆ

มีอยู่ บ่ายวันหนึ่ง แม่พา ผู้ชาย อายุมากกว่าแม่ 2-3ปีเห็นจะได้ แม่เรียกผู้ชาย คนนั้นว่า พี่ชัย

แม่พาผู้ชาย คนนี้เข้ามาในห้อง แม่สั่งให้ฉัน เก็บเสื้อผ้า แม่เองก็เก็บเช่นกัน

ฉัน ในวัย 4 ขวบ ได้แต่ถามแม่ว่า เราจะไปที่ไหน แม่ไม่ได้พูดอะไร สั่งเพียงแค่ว่าให้ฉันรีบเก็บ เสื้อผ้า และพูดเพียงว่า เดียวลุงชัย จะรอนาน

ฉันทำได้เพียง เก็บเสื้อผ้า ใส่กระเป๋า ยังไม่ทันเรียบร้อย แม่ก็ดึงแขนของฉัน ออกจากห้องเช่า แล้วพาฉัน ขึ่นรถ ของผู้ชาย ที่แม่พามาด้วย ฉันได้แต่ถามแม่ว่า เราจะไปไหนกัน แม่หันมา บอกให้ฉันหุบปาก ถ้าฉันยังพูดอีก แม่จะปล่อยฉันไว้ข้างทาง

ในขณะที่แม่ ดุด่าฉันอยู่นั่น ผู้ชาย ที่ขับรถอยู่ จึงพูดกับแม่ว่า อย่าดุด่า ต่อว่าเธอเลย เธอยังเด็ก เมื่อแม่ได้ยินผู้ชาย คนนั้นพูดแม่ถึงได้ยอมหันมาพูดดีกับฉัน

แม่บอกกับฉันว่า เราจะไปเมืองหลวง เราจะไปอาศัยอยู่กับ พ่อใหม่ ของฉัน แม่พูดได้อย่างเต็มปาก ว่าผู้ชาย ตรงหน้าฉัน เขาจะมาเป็นพ่อใหม่ ฉันในวัย 4 ขวบ เมื่อได้ยิน ฉันได้แค่เพียงหันหน้าออกไปนอกหน้าต่าง กอดตุ๊กตา ที่พ่อซื้อ มาให้ แล้วฉันก็แอบร้องไห้ โดยไม่ให้แม่ และ ผู้ชายตรงหน้า ได้ยิน จนเผลอหลับไป

ผ่านไป 3-4 ชั่วโมง ฉันในขณะที่หลับ ฉันได้ยินเสียงแม่เรียกชื่อฉันๆจึงสะดุ้งตื่น เมื่อฉันลืมตา ฉันมองออกไปนอกหน้าต่างรถ ก็เห็น บ้าน หลังหนึ่ง เป็นบ้านปูนสองชั้น

แล้วเสียงของ ผู้ชาย ที่อยู่ฝั่งคนขับก็บอก กับฉันให้ฉันเข้าไปข้างในบ้าน ฉันจึงเปิดประตู แล้วถือกระเป๋า เดินตามเข้าไปในบ้าน

เมื่อฉันเข้ามาในบ้าน ฉันก็มอง ไปรอบๆ แล้วคิดอยู่ในใจ ทำมัยที่นี้ใหญ่ กว่าห้องที่ฉันอยู่ ประมาณ 10 เท่า ก็ว่าได้ ส่วนแม่ของฉัน ก็ ยิ้ม อย่างมีความสุข

ฉันได้ยินแม่พูด บ้านพี่ชัย ช่างใหญ่โตเสียจริงๆ ฉันรักพี่ชัยที่สุด แม่พูด คำนี้เป็น 10ๆรอบได้

ผู้ชายตรงหน้าก็หันมาหาฉัน แล้วบอกกับฉันว่าอยากนอนชั้นล่างหรือชั้นบน ก็ตามสบายเลยนะ คิดเสียว่าเป็นบ้านของหนู ผู้ชายตรงหน้าบอกให้ฉันเรียกเขาว่า ลุงชัย เขาดูเหมือนเป็นคนใจดี แต่ฉัน จำคำที่พ่อเคยบอกฉันไว้ว่า อย่าไว้ใจ ผู้ชาย คนใหน นอกจากพ่ออย่าเข้าใกล้ ให้ อยู่ห่างๆ น้ามะลิ ก็บอกฉันแบบเดียวกับพ่อ

ฉันอยู่ที่นี้ได้ 3 เดือน แล้ว แม่ก็ยัง ออกไปข้างนอก อีกเช่นเคย

ส่วนลุงชัย เขาไม่เคยแตะต้องตัวฉัน เลยสักครั้ง แล้วพอลุงชัยเลิกงานกลับมา ลุงก็จะสอนหนังสือให้ฉัน แล้ว สอนให้ฉัน ทำอาหาร ลุงชัย ชอบทำอาหาร พูดได้ว่าเขา ทำอร่อย และทำเก่งมากเลย ทุกอย่าง เป็นแบบนี้ จนฉัน อายุ 5 ขวบ ลุงชัย ก็ยังดี เสมอต้นเสมอปลาย รักและเอ็นดูฉัน ลุงชัย สอนให้ฉัน ทำงานบ้าน ทำกับข้าว พาไปจ่ายตลาด ลุงชัย เซ็นรับฉันเป็นบุตรบุญธรรม และได้จดทะเบียนสมรส กับแม่ ลุงชัย พาฉันไปสมัคร อนุบาล ตอนนั้นฉันดีใจมาก ที่ฉันได้ไป โรงเรียนเหมือนกับเด็กคนอื่นๆ ลุงชัย ก็คอยไปรับไปส่งฉับแบบนี้ทุกวัน เราสองคนเริ่มสนิทกัน มากขึ้น

เวลาได้ ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ฉันก็ได้เรียนจบ ม. 3 วันที่ฉันเรียนจบ คนแรกที่ฉัน ขอบคุณ ก็คือ ลุงชัย ที่คอยอยู่เคียงข้างฉัน

ให้กำลังใจฉัน เวลาวันพ่อหรือวันแม่ ลุงชัย จะไปเป็นผู้ปกครอง มีกิจกรรม อะไรที่โรงเรียน ลุงชัย จะต้องหยุดงาน เพื่อไปร่วมกิจกรรม ไม่เคยขาดแม้แต่ครั้งเดียว

วันที่ฉันเรียนจบ แม่ก็ไม่ได้ยินดีหรืออะไรด้วยเลย ลุงชัย ไม่เคย ทะเลาะกับแม่เลยสักครั้ง แม่ก็ได้แต่ ขอเงิน ไปกินไปเล่น เหมือนเดิน

ฉันเคยถามลุงชัย ทำมัยลุงถึง รักและเอ็นดูฉันกับแม่ ลุงชัย บอกกับฉันว่า ลุงเคยมีครอบครัว แล้ว ภรรยา และลูกชายของลุง เสียชีวิต พร้อมกัน รายละเอียด ฉันไม่กล้าถามต่อ ลุงบอกอีกว่า ลุงถูกชะตากับฉัน ยิ่งเห็นแม่ของฉัน เป็นแบบนี้ ลุงยิ่ง สงสารฉันมาก ลุงชัยเป็นคนดีมาก ฉันเคยคิดว่า แม่ของฉัน เจอแต่ผู้ชายดีๆเข้ามาในชีวิต แต่แม่ไม่คิดที่จะ รักษา หรือทำตัวใหม่ ลุงรักแม่ของฉันมาก แต่แม่ของฉัน รักเพียงแค่เงินของลุงมากกว่า ช่างน่าเศร้าจริงๆ

เมื่อฉันอายุได้ 16 ปี ฉันได้เรียน มัทยมปลาย ส่วนลุงชัย ก็ทำหน้าที่เหมือนเดิม เสาร์ อาทิตย์ ลุงชัย ก็จะพาฉันไปเรียนทำอาหารทำขนม ลุงชัยดีกับฉันมาก มาถึงวันนี้ฉันสามารถ เรียกลุงชัย ว่า พ่อชัย ได้เต็มปาก พ่อชัยเอง เมื่อได้ยินคำ ที่ฉันเรียกเขาว่าพ่อ ฉันสังเกตเห็น พ่อชัย แอบน้ำตาไหล ฉันเองก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เช่นกัน พ่อชัย เล่าให้ฉันฟังว่า

พ่อชัยกับภรรยา ต่างก็รักกันมาก ทั้งสองคนตั้งใจที่จะมีลูก แล้วพอภรรยาของพ่อชัย ตั้งท้อง พ่อชัยกับภรรยาทั้งสองคนต่างก็ดีใจเป็นอย่างมาก พ่อชัยจึงบอกให้ภรรยา ไม่ต้องทำงานหยุดอยู่บ้าน แต่พ่อชัยก็ต้องออกไปทำงานต่างจังหวัด เป็นเวลา 3วัน หรือบางทีก็ เป็นอาทิตย์บ้าง ภรรยาของพ่อชัยเธอก็เข้าใจ ในการทำงานของพ่อชัย ทุกคืนที่พ่อชัยออกต่างจังหวัด เขาสองคนก็จะ วีดีโอคอล หากันและกัน เป็นแบบนี้ประจำ แต่แล้ว สิ่งที่ไม่คาดคิด ก็เกิดขึ้น ภรรยาของพ่อชัย ตรวจพบมะเร็ง ระยะสุดท้าย ทุกสิ่งอย่าง เหมือนหยุดอยู่กับที่ หมอบอกว่า ภรรยาของพ่อชัย จะอยู่ได้ไม่เกิน 1-2ปี แต่หมอเองก็ไม่อาจพูดได้เต็มปากว่า เด็กในครรภ์ จะปลอดภัยหรือไม่นั้น ขึ้นอยู่กับสุขภาพของมารดา พ่อชัย รู้สึกเสียใจและสิ้นหวัง แต่ต้องเข้มแข็งเพื่อให้ภรรยาของเขา สบายใจและ มีกำลังใจ แต่แล้ว ภรรยาของพ่อชัย อยู่ได้เพียง 6 เดือน ภรรยาและลูกของเขาก็จาก โลกนี้ไปไม่มีวันกลับ พ่อชัยทั่งเสียใจและทำใจไม่ได้ พ่อชัยจึงตัดสินใจไปบวช เพื่ออุทิศบุญกุศลให้กับ ภรรยาและลูกชายของเขา เป็นเวลา 3 ปี เมื่อพ่อชัย เริ่มทำใจได้ พ่อชัยจึงกลับมาใช่ชีวิต เหมือนคนทั่วไป

พ่อชัย เคยคิดว่าถ้าลูกชายที่จากไปเรียกเขาว่าพ่อ พ่อชัยจะดีใจมาก แต่ความฝันนั้นก็ทะลายหายไป จนมาถึงวันนี้ ความฝันที่ไม่เคยคิดที่จะฝันก็ได้เป็นเป็นจริง ฉัน เรียกเขาว่าพ่อชัย พ่อชัยจึงมีความสุขที่ไม่สามารถ บรรยายได้

ในส่วนของฉัน พ่อชัย เลี้ยงดูฉัน มากกว่าพ่อและแม่ที่ให้กำเนิดฉันเสียอีก พ่อชัย สอนทำการบ้าน พาฉันไปเรียนว่ายน้ำ พาฉันไป เรียนทำอาหาร ทำขนม

ท่านไม่เคย บ่นว่าเหนื่อย เลยสักครั้ง พ่อชัยดีกับฉันแบบนี้ ตั่งแต่ที่ฉันเข้ามาในบ้านหลังนี้ 12 ปี ที่ฉัน อาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี้ 12 ปี ที่พ่อชัย ทำหน้าที่พ่อให้แกฉัน เราสองคนสนิทกัน คุยปรึกษา พูดกันได้แทบทุกเรื่อง ทุกอย่างดำเนินไปได้ดี แทบจะไม่มีอะไรติดขัดเลยด้วยซ้ำ

จะติดก็ แม่ ดื่มหนักกลับมาบ้านก็จะมาบ่นฉัน ขอเงินพ่อชัย เป็นแบบนี้ประจำ แต่พ่อชัยก็ไม่เคยต่อว่าแม่ของฉันเลย

พอแม่ได้เงินก็จะออกไปอีก ฉันเคยบอกพ่อชัยว่าห้ามให้เงินแม่ พ่อก็บอกเพียงว่าความสุขของแม่ บางครั้งฉันรู้สึก สงสารและเห็นใจพ่อชัยมาก

ฉันเคยบอกแม่ให้หยุด แต่แม่กลับด่าทอฉัน ว่าเป็นลูกอกตัญญู ลูกเนรคุณ ไม่น่าปล่อยให้ฉันเกิดมาบ้างละ

บางครั้งฉันรู้สึกน้อยใจกับคำพูดของแม่ ตั้งแต่ฉันจำความได้ แม่ไม่เคยปลอบโยนฉัน ไม่เคยกอดฉันเลยด้วยซ้ำ ไม่เคยบอกรัก ไม่เคยยินดี ไม่เคยชื่นชม อะไรฉันเลย

ฉันสอบได้ ที่ 1 ทุกปี จนจบมัทยมต้น แม่ไม่เคยยินดีกับฉันเลย มีเพียงพ่อชัย ที่ ยินดี เอ่ยชม และให้กำลังใจฉัน พ่อชัยจะพาฉันไปทานของอร่อย สอนฉันปั่นจักรยาน ทุกสิ่งทุกอย่าง มีเพียงพ่อชัย เพียงคนเดียว

ตั้งแต่ ฉันมาอยู่ที่นี้ ฉันไม่เคยได้ข่าว พ่อ และ น้ามะลิ อีกเลย ฉันพยายาม เข้าโซเชียล หาข้อมูล พ่อ และ น้ามะลิ แต่ฉันไม่รู้ ข้อมูล น้ามะลิ เลย รู้เพียงชื่อ เล่น นามสกุล ชื่อจริง (ฉันก็ไม่รู้ ยิ่งพ่อ ฉันพยายาม ถามแม่ว่าพ่อชื่ออะไร แม่ได้ยินฉันถามหาพ่อ แม่จะโกรธ และโมโห ทุกครั้ง แล้วก็พาลไปโกรธ พ่อชัย ตั้งแต่ครั้งนั้น ฉันจึงไม่กล้า พูดถึงพ่ออีกเลย กลัวว่าแม่ จะโกรธ

ทำให้ พ่อชัย จะไม่สบายใจ แต่พ่อชัย กลับ พยายาม ช่วยฉันหาข้อมูล พ่อที่ให้กำเนิดฉัน พ่อชัย คอยสนับสนุน และ ซับพอร์ต ฉันทุกเรื่องจริงๆ ฉันอยากขอบคุณ สิ่งศักดิ์สิทธ์ ขอบคุณ พระเจ้า ที่ส่ง ผู้ชายดีๆแบบพ่อชัย มาให้ ฉันกับแม่

เมื่อฉันเข้าเรียน มัทยม ม. 5 วันที่ฉันเรียนจบได้รับ เกรด เหมื่อนเดิม ฉันได้ที่ 1 ของห้อง ฉันรีบโทรบอกพ่อชัย ในขณะที่พ่อชัย ทำงานอยู่ พ่อชัย ดีใจมาก พ่อชัยบอกว่า ถ้าพ่อกลับมาจาก ต่างจังหวัด พ่อจะพาฉัน ไปทานพิซซ่า มันคือของโปรด ที่ฉันชอบทานมาก

พ่อชัย ได้รับ งานที่ต่างจังหวัด เป็นเวลา 1 อาทิตย์ อีก3 วันก็ได้เวลากลับ ฉันนับวันรอพ่อชัยกลับมา พ่อชัยจะโทร มาถามว่าฉันถึงบ้านหรือยัง

เพราะพ่อเป็นห่วงความปลอดภัย ของฉัน พ่อจะโทรเช็ค ทุกวันหลังเลิกเรียน และก่อนนอนเราสองพ่อลูกก็จะ บอกราตรีสวัสดิ์ ทำแบบนี้ประจำ ส่วนแม่ไม่ต้องพูดถึง ตั่งแต่พ่อชัย ไปทำงานต่างจังหวัด แม่ก็จะไม่เคยกลับบ้านเลย ปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียว จนฉันชิน

แล้วเรื่องที่ไม่คาดคิด ก็เกิดขึ้น

มีอยู่วันหนึ่ง เป็นวันที่พ่อชัย ได้กำหนด ที่จะกลับมาบ้าน พ่อชัยบอกว่าจะถึง ประมาณ 1 ทุ่ม วันนั้น ฉันเลิกเรียนกลับบ้าน ฉันกับพ่อก็ได้ วีดีโอ คอล หากันคุยกัน ฉันถามพ่อว่า พ่ออยากทานอะไร พ่อบอกว่า ฉันทำอะไรพ่อก็ทานได้หมด ฉันบอกพ่อให้ขับรถดีๆ ถ้าง่วงก็ให้หาที่นอนอย่าฝืนขับ ไม่ต้องรีบ พ่อรับปากฉัน เมื่อเราสองพ่อลูกว่างสาย ฉันรีบไปจ่ายตลาด ซื้อของเพื่อที่จะมาทำอาหาร และของที่พ่อชอบทาน ฉันดีใจมาก เมื่อฉัน จ่ายตลาด กับเข้าบ้าน เตรียมเข้าครัว เพื่อที่จะเตรียมทำอาหาร

ฉันขณะที่กำลังหมกมุ่น อยู่กับการ หั่นผัก

จู่ๆมีดก็ได้บาดนิ้วฉัน ฉันเจ็บ แต่แค่เอาพลาสเตอร์ มาปิด แล้วก็ทำอาหารต่อ ฉันอยู่ในครัวเป็นเวลากว่าชั่วโมง เห็นจะได้ จนไม่ได้ ยินเสียงโทรศัพท์

เมื่อฉัน ตระเตรียม อาหาร ขึ่นโต๊ะ เรียบร้อยแล้ว ฉันจึง เดินไป หยิบโทรศัพท์ ที่อยู่ในกระเป๋าสะพาย เปิดดู มีสาย เรียกเข้าเกือบ 20 สาย มีทั้งสาย ที่ไม่รู้จัก และสายพ่อชัย ฉันจึงรีบโทรกลับไปหาพ่อ แต่ไม่มีคนรับ

ฉันจึงกดไปอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีใครรับ แต่มีสายซ้อน แต่เป็นเบอร์ที่ฉันไม่รู้จัก

ฉันคิดจะไม่รับสาย แต่ก็ต้องกดรับ ฉันไม่ทันที่จะได้ ฮัลโหล

ปลายสาย ถามฉันว่า คุณเป็นอะไรกับ คุณ ชัยภูมิ ภักดีกิจ ครับ

ฉันเป็นลูกสาวของเขาคะ ฉันตอบ ผู้ชายปลายสาย

ผู้ชายที่อยู่ ปลายสาย จึงตอบกลับฉันมาว่า

ผมเสียใจด้วย คุณ ชัยชนะ ภักดีกิจ รถยนต์ ได้เกิดอุบัติเหตุ ชนต้นไม้ ร่างของเขากระเด็น ตกเหว ตอนนี้ทางเจ้าหน้าที่กำลังช่วยกัน หาร่างของเขา แต่ยังไม่พบ

เมื่อฉันได้ฟัง มันทำให้โลกทั้งใบ ของฉัน หยุด และมืดดับไป น้ำตาของฉันมันถาโถมเข้ามาเหมือนกับพายุฝนขนาดใหญ่ และฉันได้ยินเพียงเสียง ชายปลายสายถามฉันว่า ยังฟังสิ่งที่เขาพูดอยู่หรือเปล่า ผ่านไป 2-3 นาที

ฉันรู้สึกตัว ฉันจึงรีบถามเขากลับไปว่า ตอนนี้ พวกเขาอยู่ที่ไหน ชายคนนั้นตอบฉันกลับมาว่า อยู่จังหวัด C จังหวัด C ห่างจากเมืองหลวง ไปประมาณ 100 กว่ากิโลเมตร

ฉันจึงขอให้เขาส่ง โลเคชั้น มาให้ฉัน เมื่อฉันได้รับโลเคชั้น ฉันคว้ากระเป๋า สะพาย แล้วเดินออกไป หน้าบ้านเพื่อที่จะเรียกแท็กซี่ ไปยังสถานที่เกิดเหตุ ในขณะที่ ฉันรอแท็กซี่ ฉันก็กดโทรหาแม่ แต่โทรเท่าไรแม่ก็ไม่รับสาย จนผ่านไป 5 นาที แท็กซี่ หยุดตรงหน้า ฉันรีบขึ้น แท็กซี่ แล้วบอกคนขับว่า ฉันต้องการไปจังหวัด C

😊😊😊🐖

คนขับเมื่อได้ยินดังนั่น จึงหันมามองหน้าฉัน ลุงคนขับ ก็ตกใจ และถามฉันว่า ใครทำอะไรฉัน เขาจะพาฉันไปสถานีตำรวจ

ฉันเอาแต่ร้องไห้ พูดอะไรไม่ชัด จนลุงคนขับ บอกกับฉันว่า ถ้าฉันหยุดร้อง เขาถึงจะพาฉันไป เมื่อฉันได้ยินลุงคนขับพูด ฉันจึงพูดออกไปว่า พ่อของฉันประสบอุบัติเหตุ ลุงช่วยไปส่งฉันที่นั้นได้มัยคะ

ลุงคนขับ จึงพูดขึ่น อย่าบอกนะ นางหนู คนทึ่ขับรถ ชนต้นไม้ ตกเขาคือพ่อของหนู ลุงเพิ่งจะดูข่าวมาเมื่อกี้นี้ ไปๆลุงจะไปส่ง

ฉันได้แต่ร้องไห้ ไม่พูดอะไร แต่มือของฉันก็ไม่ลดละที่จะกดโทรหาแม่ แต่โทรเท่าไรก็โทรไม่ติด

ลุงคนขับจึงพยายามคุย และปลอบใจฉัน แต่ฉันทำได้เพียงร้องไห้ น้ำตาไหล ไม่หยุด

ผ่านไป 1 ชั่วโมง ลุงได้จอดปั๊มน้ำมันเติมน้ำมัน ลุงถามว่าอะไรสักอย่าง แต่เหมือนกับว่า

เหมือนหูของฉันมันไม่รับรู้อะไรเลย

ในหัวของฉันตอนนี้ มันได้แต่คิดและภาวนา ขอให้พ่อชัย ปลอดภัย ขอให้รถคันดังกล่าวไม่ใช่ รถของพ่อชัย แล้วจู่ๆ ลุงคนขับก็ยื่นน้ำ และขนมปัง มาให้ฉัน ลุงบอกว่า กองทับต้องเดินด้วยท้องนะ

ฉันรับขนมปังมา แต่ไม่ได้กิน แล้วลุงคนขับก็ได้ขับรถออกจากปั้มน้ำมัน มุ่งหน้าต่อไป ขับมาได้ชั่วโมงกว่า แท็กซี่ที่ฉันนั่งมา ก็ได้มาถึงยังที่เกิดเหตุ

ฉันมองไปนอกกระจกรถด้านหน้า ฉันเห็นรถของพ่อ และมองป้ายทะเบียน มันคือรถพ่อชัย ฉันจึงปล่อยโฮ อีกครั้ง ครั้งนี้ ฉันร้องเสียงดังมาก จนลุงคนขับเองก็ตกใจ

มีเจ้าหน้าที่กู้ภัย เดินมาที่รถของลุง

ลุงเปิดกระจก เจ้าหน้าที่บอกว่า ห้ามแท็กซี่จอดที่นี้ ลุงขับแท็กซี่จึง บอกกับเจ้าหน้าที่ว่า

ลูกสาวผู้ประสบอุบัติเหตุ เขาต้องการมาที่นี้ แล้วลุงก็ชี้มาที่ฉันที่นั่งอยู่เบาะหลัง

เจ้าหน้าที่จึงมองมาที่ฉัน แล้วเดินมายังประตูที่ฉันนั่งอยู่ แล้วเปิดประตู เจ้าหน้าที่ถามฉันว่า ฉันคือคนที่ เขาคุยเมื่อ 2 ชั่วโมง ก่อนหน้านี้ใช้มัย ฉันจึงทำได้เพียงพยักหน้า แล้วเขาก็บอกให้ฉันเดินตามเขาไป

ลุงขับแท็กซี่ก็เดินตามฉันมาเช่นกัน

เจ้าหน้าที่ พาฉันมา ดูรถของพ่อ

แล้วพาฉันไปนั่งที่เต้น สำหรับ เจ้าหน้าที่ เมื่อฉันนั่งลงในขณะที่ฉันยังร้องไห้อยู่

แล้วก็มีผู้หญิง มานั่งข้างๆฉัน แล้ว ยื่น กระเป๋าสระพายของพ่อ และถุงกระดาษ อีก 1 ใบ มาให้ฉัน

เมื่อฉันเห็นกระเป๋าของพ่อ ฉันรับมาแล้วกอด และร้องไห้ หนักกว่าเดิมอีก

จนเจ้าหน้าที่ ที่อยู่ในที่นี้ต่างก็ตกใจ กับเสียงร้องของฉัน ตอนนั้นฉันไม่สนไม่อายใครทั้งนั่น จนเจ้าหน้าที่พี่ผู้หญิงที่นั่งข้างฉัน โอบไหล่ฉัน แล้วปลอบโยน ฉัน จนฉันรู้สึกดีขึ้นมาบ้างแต่ก็ยังไม่หยุดร้องไห้ แต่ร้องเบากว่าเดิมมาก

ฉันถามพี่ผู้หญิง ว่าพบพ่อฉันหรือยัง พี่ผู้หญิงบอกกับฉันว่า เจ้าหน้าที ผลัดเปลื่อนกันปีน ลงหน้าผา เผื่อหาพ่อของคุณ

แต่ก็ยังไมพบ นี้ก็หา มาเกือบ 2 ชั่วโมง เห็นจะได้ แต่ก็ยังไม่มีวี่แวว เพราะว่า บริเวณนี้ มีแต่ต้นไม้ และมันเป็นป่าทึบ ยากแก่การค้นหา แต่ทุกคนก็ไม่หยุดพยายามจนกว่าจะผ่าน 24 ชั่วโมง ถึงจะหยุดการค้นหา เมื่อฉันได้ยินว่าจะหยุดค้นหาพ่อชัย ฉันก็ต้องปล่อยโฮ เสียงดังอีกรอบทุกคนก็ยังตกใจอีกครั้ง

พี่ผู้หญิง จึงรีบปลอบใจฉันอีกครั้ง ฉันทำได้แต่สะอื้น อยู่แบบนั้น ผ่านไปสักพัก พี่ผู้หญิงจึงถามฉันว่า คุณมาจากที่ไหน

ฉันบอกว่า เมืองหลวง พี่ผู้หญิงและเจ้าหน้าที่แถวนั้น ก็ต้องมองมาที่ฉัน

ลุงขับแท็กซี่ จึงเล่าให้เจ้าหน้าที่ฟัง ทุกคนก็ต้องตกใจอีกรอบ เขาไม่คิดว่า

ฉันผู้หญิงตัวแค่นี้ จะกล้าขึ้นแท็กซี่ มากับคนแปลกหน้า ในระยะเวลา 100 กว่ากิโล ทุกคนจึงบอกฉันว่าโชคดีที่ฉันมาเจอ ลุงแท็กซี่ คนนี้ถ้าเป็นคนอื่น ฉันอาจจะไม่มาถึงนี้ก็ได้ เพราะมันอันตรายสำหลับผู้หญิง อายุเพียงเท่านี้ มันอันตรายเกินไป

แต่ตอนนั้นฉันไม่มีเวลาคิดเรื่องความปลอดภัยของตัวเอง คิดเพียงแค่ว่าจะมาหาพ่อชัยที่นี้ เมื่อฉันนึกขึ้นได้ ฉันจึงมองไปที่ลุงขับแท็กซี่ แล้ว ถามกับลุงขับแท็กซี่ว่า

ค่าโดยสารเท่าไร ให้ลุงคิด ขามาและขากลับ ฉันบอกว่าฉันอาจจะมีเงินสดไม่พอ จ่าย ทิ้งเลขบันชีธนาคารของลุง ไว้ให้ฉันแล้ว กลับไปฉันจะโอนให้

ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะโกงลุงนะคะ

ลุงคนขับแท็กซี่ พูดกับมาว่า ลุงจะรอฉัน เรื่องค่าโดยสาร ไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับลุง ขอแต่ลุงส่งฉันถึงบ้านลุงก็สบายใจ

ฉันบอกลุงไม่เป็นไรกลับไปเถอะฉันจะอยู่ที่นี้จนถึงพรุ่งนี้เช้า รอจนกว่า เจ้าหน้าที่จะหยุดการค้นหา แล้วฉันจะหารถกลับเอง

ฉันก็ยื่นเงิน 5 พัน ให้ลุง แต่ลุงไม่รับ ฉันเอาเงินใส่ในมือลุง

ลุงรับเงินแต่ก็ยังบอกว่าจะรอกลับพร้อมฉัน ลุงบอกว่าฉันกับลูกสาวลุงอายุน่าจะเท่ากัน เพราะฉะนั้น ไม่มีทางที่ลุงจะปล่อยให้ฉันอยู่ที่นี้เพียงลำพังแน่นอน ฉันได้แต่มองหน้าลุง แล้วพูดขอบคุณคุณลุง

เจ้าหน้าที่ผู้หญิง บอกกับฉันว่า เขาจะอยู่เป็นเพื่อนฉันเช่นกัน เราสองคนคุยกัน จนฉันได้รู้ชื่อเขา เขาชื่อพี่เตยหอม อายุ23 ปี เรียนอยู่ปี 4 มหาวิทยาลัย เมือง C เมื่อไรที่เขาไม่มีเรียนเขาก็จะมาทำงานอาสาสมัคร กู้ภัย ช่วยเหลือผู้อื่น แล้วพี่เตยหอม ก็ชี้ไปที่ชาย อีกคน อายุ เท่ากับพี่เตยหอม พี่เตยหอมบอกว่า ผู้ชายคนที่โทรหาฉันชื่อ ต้นกล้า เป็นฝาแฝดกันกับพี่เตยหอม เราสองพี่น้องถ้ามีเวลา พวกเราจะมา ช่วยงานมูลนิธิ ช่วยเหลือคน เมื่อฉันฟังพี่เตยหอมเล่า ฉันรู้สึกทึ่งมาก กับสองพี่น้อง คู่นี้มาก เขาสองคนช่างมีจิตใจ ที่ช่วยเหลือคนอื่น ช่างจิตใจดีเหลือเกิน เราคุยกันได้สักพักใหญ่ๆ

ผู้ชายที่ชื่อ พี่ต้นกล้าก็เดินถือข้าวกล่องมายื่นให้ฉันและพี่เตยหอม ลุงขับแท็กซี่ ด้วย

แล้วเขาก็นั่งลงตรงหน้าฉัน เขามองหน้าฉันแล้วฉันก็มองหน้าเขาเช่นกัน ผู้ชายตรงหน้าฉัน ตอนนี้หน้าตาดูมอมแมม แต่ยังคงความหล่อ และดูดีมากไม่เหมือนกู้ภัยคนอื่นๆเลยสักนิด

ฉันรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ใช่พี่เตยหอมก็เช่นกัน แล้วฉันก็พูดขอบคุณเขาที่แจ้งให้ฉันทราบ

ชายตรงหน้า แค่พยักหน้าให้ฉัน แล้วเขาก็กินข้าวในกล่อง โดยไม่พูดอะไรสักคำ