...แฟนใหม่ที่ดีคือแฝดพี่ของแฟนเก่า...

กลางดึกคืนหนึ่งมีหนุ่มน้อยร่างบางคนหนึ่งคือทิวาหรือทิวากรกำลังมุ่งหน้าไปที่ผับดังแห่งหนึ่งกลางใจเมืองเพียงเพราะเขาได้รับข้อความจากบุคคลปริศนาที่ได้ส่งรูปบางอย่างมาให้เขารูปนั้นเป็นรูปชายคนหนึ่งที่กำลังนั่งนัวเนียอยู่กับหนุ่มน้อยร่างบางอีกคนโดยไม่ได้สนใจคนรอบข้างเลย

"นี่แฟนคุณหรือป่าว"

"ถ้าอยากรู้อะไรมากกว่านี้ก็ตามมาที่นี่"

บุคคลปริศนาทิ้งส่งข้อความทิ้งไว้พร้อมกับโลเคชั่นของผับนั้นก่อนจะไม่ได้กดส่งข้อความมาอีกร่างบางกดปิดโทรสัพท์เสร็จก็รีบแต่งตัวแล้วมุ่งหน้าไปที่นั่นตามโลเคชั่นทันที

ทันทีที่ถึงที่หมายทิวาก็เปิดประตูรถลงมาแล้วจึงรีบเดินเข้าไปไหนผับที่มีบุคคลปริศนาส่งที่อยู่ให้ร่างบางได้แต่ภาวนาให้สิ่งที่เห็นในแชทไม่ใช่เรื่องจริงเพราะเขายังไม่สามารถทำใจได้หรอกนะกับการที่ต้องมารับรู้ว่าแฟนหนุ่มที่คบหากันมานานถึงสามปีจะนอกใจนอกกายเขา

พอมองไปถึงโต๊ะที่อยู่ไม่ไกลจากโซนvipก็เห็น ภู หรือ ภูวดล แฟนหนุ่มของตนนั่งนัวเนียอยู่กับหนุ่มน้อยร่างบางหน้าตาน่ารักอยู่ร่างบางจึงสาวเท้าเดินเข้าไปหาพร้อมกับเอ่ยถาม

"พี่ภูทำแบบนี้ทำไมครับพี่นอกใจผมทำไมผมทำผิดอะไร"

ทิวาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเพราะเขากำลังร้องให้กับภาพที่เห็นตรงหน้า

พอภูวดลได้ยินน้ำเสียงที่คุ้นหูจึงได้ผละหน้าออกจากลำคอขาวของคนบนตักก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองเจ้าของน้ำเสียงอันคุ้นหูพอสบตากับคนตรงหน้าเขาตกใจอย่างหนักแล้วเอ่ยถามออกไปอย่างตะกุกตะกัก

"วะ...วามาได้ยังไง!!"

"พี่ไม่ต้องรู้หรอกว่าผมมาได้ไงถ้าผมไม่มาผมจะรู้มั้ยว่าพี่นอกใจผมอยู่"

"มันไม่มีอะไรเลยนะวาฟังพี่ก่อนได้มั้ย"

พูดจบภูวดลก็รีบลุกขึ้นเพื่อจะเดินไปหาทิวาแต่ทิวาก็ถอยหลังไปเพื่อหลบสัมผัสจากแฟนหนุ่มของตน

"หลักฐานคาตาขนาดนี้พี่ยังกล้าบอกว่าไม่มีอะไรหรอครับ"

"พี่เห็นผมเป็นคนโง่หรือไงถึงจะดูไม่ออกว่าพี่นอกใจนอกกายผมอยู่"

"วาฟังพี่ก่อนนะมันไม่มีอะไรจริงๆวาเชื่อพี่นะ"

ภูวดลรีบขว้าข้อมือเล็กของคนตรงหน้าแล้วดึงเข้ามาหาตนเองแต่ก็โดนร่างบางตรงหน้าสะบัดมืออกอย่างแรงพร้อมกับไม่คิดว่าจะได้ยินประโยคที่เขาเองก็ไม่คิดว่ามันจะออกมาจากปากของคนตรงหน้าเลยซักครั้ง

"เราเลิกกันเถอะครับ"

"ไม่นะวา!ไม่เอาพี่ไม่เลิก!!พี่ขอโอกาส"

"พี่ไม่ได้ตั้งใจ"

"คนที่นอกใจแฟนตัวเองไปหาคนอื่นไม่มีคำว่าไม่ได้ตั้งใจหรอกครับ"

พูดจบทิวากรก็รีบเดินออกไปจากตรงนั้นทันทีโดยไม่หันกลับมามองคนข้างหลังที่ร้องเรียกเขาอยู่

พอเดินออกมาถึงหน้าผับทิวาก็ทรุดตัวนั่งลงปล่อยโฮอยู่ตรงนั้นอย่างไม่อายใครเพราะไม่คิดว่าการโดนคนรักนอกใจมันจะเจ็บขนาดนี้ทิวาได้แต่คิดอยู่ในใจขณะที่นั่งร้องให้ว่าเขาทำผิดอะไรทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยทั้งๆที่เขานั้นซื่อสัตย์ต่อความรักครั้งนี้มาตลอดไม่เคยคิดที่จะนอกใจนอกกายแฟนหนุ่มของตัวเองเลยซักครั้งแต่ทำไมสุดท้ายคนที่รักถึงมาหักหลังกันได้

"หยุดร้องไห้ได้แล้วร้องไปก็ไม่มีประโยชน์หรอกนะ"

เสียงปริศนาเอ่ยขึ้นจึงทำให้ร่างบางหันกับไปมองเจ้าของเสียงด้านหลังก่อนจะลุกขึ้นแล้วนำมือบางเช็ดน้ำตาของตนอย่างลวกๆ

"เฮียภูมิหรอ"

เสียงหวานเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ยังคนติดอาการสั่นเครือจากการที่ตนร้องไห้อยู่เล็กน้อย ภูมิ หรือ ภูมิรพี พี่ชายฝาแฝดของแฟนหนุ่มของร่างบางนั้นเอง 

"อ่ะนี้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำตาซะอายคนอื่นซะบ้างทั้งน้ำตาน้ำมูกสกมกชิพหาย"

ไม่ว่าเปล่าชายตรงหน้ายื่นผ้าเช็ดหน้าให้กับร่างบางก่อนจะให้ร่างบางรีบเช็ดทำความสะอาดใบหน้าของตนเสียก่อนเพราะถึงจะเช็ดออกอย่างลวกๆไปแล้วก็ต้องนำผ้าเช็ดอีกครั้งอยู่ดี

"เฮียอย่ามาว่าวานะที่วาร้องเพราะน้องเฮียนั้นแหละน้องเฮียใจร้ายมากเลยนะ"

ร่างบางเอ่ยตอบก่อนจะร้องไห้ออกมาอีกครั้งที่เอ่ยถึงคนรักที่นอกใจตนทิวาร้องไห้อยู่อย่างนั้นไหล่มนสั่นไหวด้วยแรงสะอื้นของเจ้าของร่างเป็นภาพที่น่าสงสารเหลือเกิน

หนุ่มร่างสูงจึงเดินเข้ามาก่อนจะนำมือแกร่งลูบที่ผมนุ่มของร่างบางตรงหน้าพร้อมเอ่ยปลอบเบาๆ

"ไม่ต้องร้องแล้วนะหยุดร้องเถอะคนเก่งเดี๋ยวเฮียไปส่งดึกมากแล้ว"

ร่างบางเงยหน้าขึ้นมามองคนร่างสูงทั้งน้ำตาก่อนจะส่ายหัวเบาๆเป็นการปฏิเสธว่าเขานั้นยังไม่อย่างจะกลับห้องไปตอนนี้ห้องที่มีแต่ความทรงจำของเขาและชายคนรัก

"ไม่วายังไม่อยากกลับเฮียกลับไปก่อนเลย"

เสียงหวานอันสั่นเครือเอ่ยปฏิเสธก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นแต่แล้วก็ต้องหยุดเดินเพราะเสียงของร่างสูงที่เอ่ยตามหลังมาพร้อมกับที่มือแกร่งมาจับข้อมือบางของตนไว้

"ไม่กลับแล้วจะไปที่ไหนมันดึกมากแล้วอย่าพูดไม่รู้เรื่องวา"

ร่างสูงเอ่ยถามเพราะคนตรงหน้าเขาไม่ยอมให้ไปส่งแถมยังจะเดินหนีออกมาอีกจึงทำให้เขาหัวเสียไม่น้อยเพราะตอนนี้มันดึกมากแล้วถ้าปล่อยให้ร่างบางตรงหน้าไปไหนคนเดียวมันจะเป็นอันตรายได้

"ไม่วาไม่กลับเฮียนั่นแหละพูดไม่รู้เรื่อง"

ร่างบางพยายามนำแขนออกจากกายจับกุมของอีกคนแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะร่างสูงของภูมิก็ไม่ยอมปล่อยมือเหมือนกันจึงทำให้ร่างบางหยุดดิ้นเพราะทำยังไงก็ไม่สามารถหลุดออกจากการจับแขนไว้อยู่ดี

"ถ้าไม่ยอมกลับแล้วจะไปไหน"

ภูมิรพีเอ่ยถามร่างบางที่แสนดื้อตรงหน้าตนเองเพราะไม่ว่าจะพากลับยังไงก็ไม่ยอมกลับแถมยังดื้อด้านขนาดนี้

"วาจะไปดื่มเฮียกลับไปก่อนเลย"

ร่างบางตอบก่อนจะดิ้นจนหลุดจากการจับกุมของร่างสูงแล้วจึงรีบก้าวขาไปที่รถของตนทันทีโดยไม่รอร่างสูงเอ่ยอะไรกับตนร่างสูงที่พอได้สติก็สาวเท้ายาวๆให้ทันหนุ่มน้อยร่างบางแล้วคว้าข้อมือบางไว้อีกครั้ง

"ดื้อจังว่ะ"

"เฮียกลับเลยวาไปล่ะ"

"เดี๋ยวมันอันตรายดึกแล้วเฮียจะไปเป็นเพื่อน"

ภูมิรพีเอ่ยกับร่างบางก่อนจะเดินไปฝั่งคนขับแล้วเปิดประตูเข้าไปนั่งด้านในโดยมือหนุ่มร่างบางนั่งข้างเขาก่อนจะสตาร์ทเครื่องยนต์เพื่อออกจากตรงนี้ทันที

พอมาถึงร้านนั่งชิวแห่งหนึ่งที่ไม่ไกลจากผับเมื่อกี้มากนักร่างบางก็เดินเข้าไปสั่งเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ในปริมาณมากและกระดกดื่มทันที

"เห้ยๆมาถึงก็ยกเอายกเดี๋ยวก็เมาตายกันพอดี"

ร่างสูงที่เดินตามหลังต้องรีบมาดึงแก้วใสที่มีน้ำสีอำพันอยู่ในมือร่างบางออกทันทีก่อนที่ร่างบางจะเมาไปมากกว่านี้แค่แปบเดียวก็ยกไปตั้งหลายแก้วขนาดนั้นถ้าเขาเข้ามาช้ากว่านี้ไม่อยากจะคิดสภาพ

"โอ้ยยย!!ไม่ต้องมายุ่งวาม่ายเมาหรอก...เอิ้กก!!!"

ร่างบางที่พยายามแย่งแก้วของตนกลับมาก่อนจะเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงหวานยานๆจากความเมาเพราะยกดื่มไปเยอะซะขนาดนั้น

"เหอะนี่หรอไม่เมาสภาพอย่างกับหมา"

ร่างสูงเปล่งเสียงในลำคอก่อนจะมองสำรวจหนุ่มร่างบางหน้าหวานที่ตอนนี้ทั้งใบหน้าลำคอและใบหูแดงกล่ำไปด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ก่อนจะนั่งลงข้างๆ

ติ้ง ติ้ง ติ้ง ติ้ง 

"วาหนูอยู่ไหน"

"พี่ขอโทษ"

"ให้อภัยพี่นะ"

"พี่รักหนูนะ"

เสียงแชทที่ดังออกมาจากโทรศัพท์ของทิวาดังออกมาอย่างไม่ขาดสายแต่เจ้าตัวกลับไม่ได้สนใจเลยซักนิดสายตายยังคงจดจ้องน้ำสีอำพันในแก้วก่อนจะยกดื่มมันอีกครั้งแล้วครั้งเล่า

"ฮึกก...แม่งใจร้ายชิพหายวาผิดอะไรพี่ทำแบบนี้กับวาทำไม!!"

ร่างบางร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาอีกครั้งด้วยความเมามายทันทีที่คิดถึงเรื่องที่ไปเจอก่อนหน้าทำให้เขาเจ็บจนแทบทนไม่ไหวก่อนที่จะนำโทรสัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วส่งตอบแชทกลับไป

"ไม่ต้องมายุ่ฃฃงง"

"เราเลิกกัยแล้บบบ"

กดส่งคำตอบกลับไปร่างบางจึงกดเข้าแชทอีกคนก่อนจะพิมพ์ส่งข้อความหาด้วยความเมามาย

"ทีม"

"วาเจับจังเลบบ"

"เขาใจร้าบกัยวามสกๆเลบ"

ร่างบางกดส่งข้อความหาพี่ชายของตนก่อนจะปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาอีกครั้งโดยที่มีร่างสูงของภูมิรพี่นั่งลูบหลังอย่างปลอบโยนอยู่ข้างๆโดยไม่ห่างไปไหน

ติ้ง ติ้ง ติ้ง 

"วาเป็นอะไร"

"ใครทำอะไร"

"ตอบพี่"

เสียงแชทดังขึ้นอีกครั้งก่อนจะตามมาด้วยมีสายเรียกเข้าของพี่ชายของร่างบางแต่ตอนนี้ร่างบางของที่วาแทบจะล้มหงายไปด้วยความเมาสติแทบไม่เหลือทรงตัวไม่อยู่จึงทำให้ร่างสูงต้องดึงคนตัวบางเข้ามาในอ้อมแขนแกร่งแล้วจึงกดรับสายแทน

พอคุยกันเสร็จก่อนที่จะกดวางสายพี่ชายของร่างบางก็ได้เอ่ยออกมาเพื่อความแน่ใจว่าเขาสามารถฝากน้องชายของตนไว้ได้จริงๆ

"ฝากวาด้วยนะภูมิกูไว้ใจมึงได้ใช่มั้ย"

"ไม่ต้องห่วงกูจะดูแลวาอย่างดีเอง"

พอกดวางสายร่างสูงจึงรีบเช็คบิลก่อนจะอุ้มร่างบางในท่าเจ้าสาวแล้วเดินออกจากร้านไปทันทีพอถึงรถยนต์ของทิวาร่างสูงจึงจัดแจงให้คนร่างบางอยูในท่าที่สบายที่สุดก่อนจะเดินไปฝั่งของคนขับเพื่อขับรถกลับไปที่คอนโดของตน

โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของร่างสูงสั่นไม่หยุดหย่อนเพราะเพื่อนในกลุ่มนั้นส่งแชทเข้ามารัวๆจนทำให้ร่างสูงที่กำลังขับรถมุ่งตรงไปคอนโดเกิดอาการหงุดหงิดอยู่ไม่น้อยแต่ก็ยังไม่ได้นำโทรศัพท์ออกมาดู

กว่าจะถึงคอนโดตอนนี้ก็เป็นเวลาตีหนึ่งได้หลังจากนั้นร่างสูงก็ช้อนอุ้มร่างบางเข้าอ้อมแขนแกร่งแล้วเดินเข้าคอนโดของตนไปก่อนจะแตะคีย์การ์ดเข้าห้องของตนแล้วนำคนในอ้อมแขนวางไว้ที่เตียงขนาดคิงไซส์ของตนอย่างเบามือ

แล้วจึงล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางแล้วจับโทรศัพท์จองตนออกมาดูข้อความที่เพื่อนๆของตนนั้นส่งเข้ามามากมายพอกดเข้าไปดูก็รู้ว่าพวกนั้นคุยกันคือเรื่องของร่างบางที่นอนเมามายบนเตียงนอนในห้องของเขาตอนนี้

ก่อนที่จะมีแชทของน้องชายฝาแฝดของตนหรือแฟนหนุ่มที่ทำให้คนร่างบางดื่มเหล้าจนเมามายอยู่ตอนนี้นั้นเองพอเห็นข้อความร่างสูงจึงกดเข้าไปอ่านและกดส่งคำตอบทันที

"มึงอยู่ไหน"

"กูอยู่ห้องพึ่งกลับมาถึงเนี่ยมึงมีอะไร"

"ตอนมึงเดินออกไปที่หน้าผับมึงเห็นวามั้ย"

"ไม่เห็นกูจะนอนล่ะไม่ต้องทักมาอีก"

ภายในห้องของภูมิรพีตอนนี้ได้มีร่างบางของใครคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียงด้วยอาการเมามายร่างบางบนเตียงพลิกไปพลิกมาพร้อมกับลุกขึ้นนั่งแล้วมองมาที่ภูมิรพีด้วยสายตาหวานเยิ้มเนื่องจากฤทธิ์ของแอลกอฮอร์ที่ดื่มไปเป็นจำนวนมาก

"นอนลงไปจะตื่นขึ้นมาทำไมเดี๋ยวก็ตกเตียงนอนลงไปดีๆ"

"อื่อออ!!คาย..พี่ภูหรอมานี่หน่อยวาปวดหัวจังเลยย.."

ร่างบางที่พยายามปรือตาขึ้นมามองร่างสูงก่อนจะเอ่ยเรียงด้วยเสียงหวานยานๆก่อนจะนำมือบางมาจับที่ศรีษะของตนแล้วส่ายหน้าเบาๆเพราะความเมานั้นทำให้เห็นภาพเบลอไปหมด

"นอนลงไปดีๆดิอย่าดื้อได้มั้ยว่ะ"

ภูมิรพีพยายามจับตัวทิวากรนอนลงบนที่นอนดีๆเพื่อที่จะได้ให้ร่างบางรีบนอนเพราะนี่ก็ดึกมากแล้วแต่เหมือนจะไม่ง่ายเลยเนื่องจากร่างบางพยายามดิ้นไปมาอย่างสุดกำลังพร้อมกับนำวงแขนโอบรอบคอของภูมิรพีพร้อมออกแรงดึงจึงทำให้ใบหน้าทั้งสองห่างกันไม่ถึงสองเซ็น

"อย่าทำแบบนี้วาปล่อยนะเฮียไม่ใช่ภูวดล"

"อือออ..ช่วยหน่อยช่วยวาหน่อยวาร้อนน"

จบประโยคทิวากรก็ดึงคอภูมิรพีลงมาจูบกับตนอย่างดูดดื่มพร้อมกับพยายามสอดลิ้นเล็กของตนเข้าไปควานหาลิ้นร้อนของคนตรงหน้าอย่างทุลักทุเล

"ถ้าไม่หยุดเฮียจะไม่ทนแล้วนะทิวากร!!"

"ก็ไม่ต้องทนสิ"

ร่างบางเอ่ยตอบออกไปแต่ก็ฟลุบลงบนอกแกร่งของอีกคนแล้วหลับไปในที่สุดโดยที่แขนยังโอบคอของอีกคนไว้อยู่

พอเห็นคนในอ้อมแขนตนหลับไปแล้วร่างสูงก็ถอนหายใจออกมาอย่างอดกลั้นอารมณ์ของตนที่เกือบจะประทุขึ้นมาเมื่อไม่กี่นาทีก่อนแล้วจึงจัดแจงให้คนร่างบางนอนอย่างสบายๆแล้วนำผ้าห่มผืนหนามาห่มให้ก่อนจะกดปรับแอร์ให้ในอุณหภูมิที่พอดีแล้วจึงเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่อไปจัดการกับตนเองข้างในนั้น

To be content 😉😸

​

แง่วๆเลยค้างมั้ยคะค้างรึป่าวแต่ก็ทำใจก่อนนะน้องพึ่งอกหักมาคุณพี่ก็โลกสวยด้วยมือเราไปก่อนเลยนะคะ😂

#ยังไม่ได้ตรวจคำผิด

​

...แฟนใหม่ที่ดีคือแฝดพี่ของแฟนเก่า...

เช้าวันต่อมาร่างบางพยายามลุกขึ้นด้วยความงัวเงียไหนจะเจอกับอาการปวดหัวตุ้บแทบจะระเบิดนี่อีกร่างบางส่ายหน้าไล่อาการปวดหัวออกไปก่อนจะใช้สายตาไล่มองดูสิ่งรอบตัวแล้วจึงพบกับแผ่นหลังของใครคนหนึ่งที่กำลังนอนคว่ำใบหน้าอยู่ข้างตนบนเตียงขนาดคิงไซส์นี้

"หะ..เห้ย!!..เฮียภูมิ..."

ร่างบางขยับถอยห่างออกอย่างอัตโนมัติจนทำให้ตนเกือบตกเตียงแขนแกร่งของภูมิรพีที่คว้าข้อมือบางไว้ได้ทันเลยทำให้ร่างบางไม่ตกลงไปก้นกระแทกพื้นร่างสูงตื่นนานแล้วแต่แค่ไม่ได้ขยับตัวนอนนิ่งๆอยู่อย่างนั้นจนร่างบางตกใจจนจะตกเตียงร่างสูงจึงรีบคว้าแขนร่างบางไว้อย่างหวุดหวิด

"ตื่นแล้วหรอตื่นเร็วจังพึ่งได้นอนเองนะ"

ร่างสูงเอ่ยถามออกไปก่อนจะยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยแล้วจึงลุกขึ้นมานั่งพิงที่หัวเตียงข้างร่างบางที่กำลังนั่งทำหน้าเหวออย่างเห็นได้ชัด

"พะ...พึ่งได้นอนหรอ!!"

ร่างบางชะงักข้างเพราะคำพูดของร่างสูงก่อนจะพยายามนึกคิดทบทวนเรื่องราวของเมื่อคืนแต่นึกยังไงก็นึกไม่ออกจนร่างบางนำมือตนมาขยุ้มผมนุ่มของตัวเองจนมันฟูเพราะพยายามนึกแต่ก็นึกไม่ออกซักที

"จำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้หรอคะ"

ร่างสูงเอ่ยถามออกไปพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆกับคนตรงหน้าร่างสูงที่อยากจะแกล้งคนเมาที่ดื้อด้านเมื่อคืนให้หลาบจำจึงเอ่ยพูดออกไปแบบนี้ทั้งที่จริงๆแล้วเมื่อคืนไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นเลยเพราะร่างบางดันฟลุบหลับไปเสียก่อน

"จะ..จำอะไร..วาไม่เห็นรู้เรื่อง"

เสียงหวานเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักก่อนจะก้มมองสำรวจตนเองว่ามีอะไรผิดแปลกไปจากเดิมมั้ยแล้วก็หันกับมามองที่ร่างสูงของภูมิรพีที่ตอนนี้นั่งพิงหัวเตียงอยู่จึงทำให้สายตาดันไปโฟกัสที่กล้ามท้องที่เป็นลอนสวยแสนน่าสัมผัสนั่นอีก

"ก็เรื่องที่......เร..."

ยังไม่ทันได้เอ่ยพูดมือบางของทิวาก็ยกไปปิดที่ปากของร่างสูงทันทีก่อนจะส่งสายตาเชิงดูไปให้ซึ่งสามารถอ่านสายตาได้ว่า

"ยะ...หยุดพูดเลยนะพี่ลืมๆมันไปวาเมาวาไม่มีสติ"

ร่างบางชักมือของตนกลับแล้วคว้าโทรศัพท์ของตนที่ข้างเตียงแล้วจึงรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปโดยที่มีสายตาคมของร่างสูงมองตามไปด้วยร่างสูงยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อยก่อนจะเปล่งเสียงในลำคอเบาๆ

"หึ"

ร่างบางที่เข้ามาถึงในห้องน้ำก็รีบปิดประตูแล้วกดล็อคกลอนทันทีก่อนจะเดินไปนั่งที่ชักโครกแล้วจึงเปิดมือถือพร้อมกับต่อสายไปหาเพื่อนสนิทของตนทันที

"ฮัลโหลว่าไงคะคนสวย"

"มารับเราหน่อยเดี๋ยวเราส่งโลเคชั่นให้"

"โอเครค่ะภีมจะรีบไป"

คุยธุระเสร็จทิวาก็เดินออกมาจากห้องน้ำแล้วเดินตรงไปที่ประตูห้องทันทีแต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักเพราะมีเสียงเรียกตามหลังมา

"วาจะไปไหน"

ร่างสูงที่ยังคงนั่งอยู่บนเตียงเอ่ยถามเพราะพอร่างบางเดินออกมาจากห้องน้ำก็ไม่พูดอะไรแต่เดินตรงไปที่ประตูห้องซะงั้นร่างสูงจึงลงจากเตียงแล้วสาวเท้ายาวๆมาหาร่างบางที่ยื่นนิ่งอยู่ติดประตูห้องของตน

"วะ..วาจะกลับห้อง"

ร่างบางตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงหาเสียงตัวเองแทบจะไม่เจอก่อนที่จะหันหน้ามาหาร่างสูงที่เดินมายืนซ้อนที่หลังของตนอยู่

"รอแป๊บเฮียจะไปส่งเฮียใส่เสื้อก่อน"

"มะ..ไม่เป็นไรวากลับได้วาให้เพื่อนมารับ"

โทรศัพท์มือถือของร่างบางสั่นขึ้นเพราะมีสายเรียกดข้าจากเพื่อนสนิทของตนนั้นเองทิวากรจึงกดรับสายทันที

"ภีมมาถึงแล้วค่ะคนสวยอยู่ไหนคะ"

"เรากำลังลงไปรอแป๊บนะ"

ร่างบางเอ่ยกับคนในสายก่อนจะกดวางสายไปแล้วจึงหันหน้ามาหาร่างสูงอีกครั้ง 

"เพื่อนวามาแล้วว่ากลับก่อนนะครับเรื่องเมื่อคืนเฮียก็ลืมมันไปเถอะ"

ร่างบางเอ่ยก่อนจะหันมาเปิดประตูแล้วเดินออกไปทันทีโดยที่ร่างสูงยังคงยื่นนิ่งอยู่ที่เดิมก่อนจะได้สติกลับมาร่างบางก็ไปไกลเสียแล้วร่างสูงจึงกลับมานั่งที่เตียงตามเดิม

"เรามาแล้วภีมรอนานมั้ย"

เปิดประตูรถที่นั่งข้างคนขับเสร็จร่างบางก็เข้าไปนัางพร้อมกลับเอ่ยถามเพื่อนสนิทของตนด้วยความเกรงใจที่ต้องให้มารับตนเองในเวลานี้

"ไม่นานคะภีมมาถึงภีมก็โทรหาคนสวยทันทีเลย"

ภีมหรือภีรภามเอ่ยตอบเพื่อนสนิหน้าหวานของตนพร้อมกลับยิ้มหวานให้เบาๆถึงจะสงสัยแค่ไหนว่าทำไมเพื่อนของตนถึงมาอยู่ที่นี่ไม่ได้อยู่ที่คอนโดตัวเองก็ไม่ได้เอ่ยถามออกไป

ท่ามกลางถนนกว้างที่มองไปทางไหนก็มีแต่ตึกรามบ้านช่องเต็มไปหมดมีรถยนต์หนึ่งคันที่ขับเคลื่อนอยู่กลางถนนไปด้วยความเราไม่มากนั่งภายในรถมีหนุ่มน้อยร่างบางกับหนุ่งร่างสูงนั่งอยู่ข้างๆกัน

"ภีม"

"คะว่าไง"

"เราเลิกกับพี่ภูแล้วนะ"

ร่างบางเอ่ยบอกเพื่อนสนิทก่อนจะร้องไห้ออกมาอีกครั้งไม่ว่าจะพยายามไม่นึกถึงก็ทำไม่ได้อยู่ดีอยู่ด้วยกันมาตั้งนานสุดท้ายก็โดนนอกใจง่ายจนตั้งตัวแทบไม่ทันความเจ็บวิ่งเข้าโจมตีร่างบางอีกครั้ง

"ฮึกกก....เราไม่รู้เลยว่าเราทำอะไรผิดทำไมเขาต้องทำแบบนี้กับเราด้วย"

เสียงหวานเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือมือบางทั้งสองข้างก็ยกขึ้นมาปิดใบหน้าของตนไว้พร้อมกับร้องไห้จนไหล่มนไหวสั่นนั้นอีกจึงทำให้ภีรภามหักเลี้ยวซ้ายเข้าไปข้างทางก่อนจะจอดรถไว้แล้วยื่นมือมาลูบที่แผ่นหลังบางเบาๆเป็นการปลอบ

"มีอะไรจะเล่าให้ภีมฟังมั้ยภีมอยู่ข้างไคนสวยตลอดนะคะไม่ร้องนะคนเก่ง"

ร่างบางที่ได้ยินเพื่อนสนิทแบบนั้นก็ปล่อยโฮร้องไห้ออกมาจนตัวโยนจึงทำให้ภรรยาผมดึงเพื่อนสนิทของตนเข้าหาแล้วโอบกอดเบาร่างบางจึงเล่าเรื่องต่างที่เกิดขึ้นให้เพื่อนสนิทฟัง

"แม่งงง!!!ไอ้ห่านี้มันต้องโดนภีมจะไปต่อยมันมันทำคนสวยของภีมเสียใจ"

ภีรภามเอ่ยออกมาอย่างหัวเสียแต่ก็ถูกมือบางของเพื่อนสนิทจับมือของตนไว้ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆเป็นการบอกว่าไม่ต้องไปยุ่งกับผู้ชายคนนั้นหรอก

ในเวลาต่อมาทั้งสองก็ขับรถมาจอดที่หน้าคอนโดของร่างบางทิวาจึงเปิดประตูรถแล้วเดินลงจะรถไปก่อนจะเอ่ยขอบคุณเพื่อนสนิทของตอนพร้อมกับยิ้มให้อ่อนๆว่าตนนั้นโอเครดีทั้งๆที่ตากลมสวยของตนนั้นบวมเปล่งจากการร้องให้มากแค่ไหน

"มีอะไรโทรหาภีมได้ตลอดนะคะ"

"อือเราโอเครมากแล้วขอบคุณมากนะที่มาส่ง"

โบกมือลากันเสร็จร่างบางก็เดินตรงเข้าคอนโดทันทีก่่อนจะเข้าลิฟท์ไปพอถึงชั้นที่หมายประตูลิฟท์เปิดออกร่างบางก็เดินออกมาเพื่อจะเดินไปห้องของตนก็พบเข้ากับหนุ่มร่างสูงที่ดูคุ้นตาเหลือเกินยืนอยู่หน้าห้องของตน

"พะ...พี่ภู!!"

ร่างบางชะงักเท้าทันทีที่เห็นว่าเป็นใครที่ยืนอยู่ตรงนั้นคนที่อยู่ตรงนั้นคือชายอดีตคนรักของเขานั้นเองคนที่เขารักและซื่อสัตย์มาตลอดกลับโดนหักหลังอย่างเจ็บปวด

"หนู...หนูหายไปไหนมาพี่รอหนูตั้งนาน"

ภูวดลรีบเดินเข้ามาหาแล้วคว้าร่างบางเข้าอ้อมกอดทันทีแต่ก็โดนคนตรงหน้าผลักออกอย่างแรงจนทำให้ร่างสูงของภูวดลเซเล็กน้อย

"ปล่อยนะพี่มาทำอะไรที่นี่"

ร่างบางเอ่ยถามอดีตคนรักด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเขาอุตส่าห์คิดว่าจะไปร้องไห้เพราะผู้ชายเฮงซวยคนนี้แล้วแท้ๆแต่พอเจอหน้ากลับไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้ซะอย่างงั้น

"ไม่เลิกกันนะคะอย่าทิ้งพี่ไปได้มั้ยพี่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีหนู"

ร่างสูงของภูวดลก็เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเช่นกันพอเห็นเช่นนั้นทิวาจึงรีบหันหน้าหนีไปทางอื่นทันทีเพราะกลัวว่าตนจะใจอ่อนให้ผู้ชายตรงหน้าคนนี้

"วาว่าเราคุยกันรู้เรื่องไปแล้วนะครับเราสองคนเลิกกันแล้ว"

ร่างบางที่พยายามขยับออกจากการจับกุมของอีกฝ่ายที่ตอนนี้ภูวดลได้นั่งกอดขาเรียวของคนตรงหน้าไว้พร้อมกับซุกใบหน้าร้องไห้อย่างสะอึกสะอื้น

"ไม่เอาพี่ไม่เลิกนะคะพี่รักวานะอย่าทิ้งพี่ได้โปรด"

ภูวดลยังคงกอดขาเรียวสวยอยู่อย่างนั้นพร้อมกับร้องไห้ขอให้คนตรงหน้าให้อภัยตนถ้าย้อนเวลากลับไปได้เขาจะไม่นอกใจคนตรงหน้าเลยจะไม่ทำให้คนตรงหน้าต้องมาเสียใจกับการกระทำเลวๆของตนแน่นอน

"พอเถอะเลิกยุ่งกับวาได้แล้วอีกอย่างถ้าพี่รักวาจริงพี่จะไม่ทำแบบนี้ตั้งแต่แรกหรอกนะ"

ร่างบางสะบัดขาเรียวออกจากการกอดรัดของร่างสูงของภูวดลแล้วเดินผ่านคนที่นั่งร้องไห้ไปก่อนจะไขประตูแล้วเดินเข้าห้องทันที

ปั้งๆๆๆ 

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นร่างสูงของภูวดลยังคงไม่ยอมไปไหนก่อนจะตะโกนผ่านประตูไปเพื่อให้คนข้างในได้ยิน

"หนูให้โอกาสพี่อีกซักครั้งเถอะนะพี่ขอโทษ"

"เลิกยุ่งกับวาซักทีเถอะถ้าพี่ยังเป็นแบบนี้แม้แต่ฐานะพี่ชายวาก็คงให้พี่เป็นไม่ได้"

ร่างบางตะโกนตอบผ่านประตูออกไปร่างสูงที่ได้ยินเช่นนั้นก็เข้าใจแล้วว่าเขาคงไม่มีโอกาสที่จะได้ความรักของคนคนนี้อีกแล้วล่ะเพราะมันสายไปแล้วดังนั้นร่างสูงของภูวดลก็เอ่ยพูดทิ้งท้ายแล้วเดินออกไปจากตรงนั้นทันที

"ขอโทษอีกครั้งนะคะและก็ขอบคุณมากๆนะคะที่ครั้งหนึ่งหนูเคยรักพี่แต่พี่กับทรยศความรักที่หนูมีให้กับพี่เองพี่ผิดเองแหละค่ะ"

พอเสียงฝีเท้าเดินห่างออกไปไกลร่างบางก็ทรุดตัวลงนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นมือบางที่สั่นเทายกขึ้นมาปิดบังใบหน้าสวยที่ตอนนี้มีแต่คราบน้ำตาดวงตาที่บวมแดงจากการผ่านการร้องไห้อย่างหนักไหล่มนไหวสั่นอยู่อย่างนั้นเพราะเจ้าของร่างยังคงร้องไห้แทบขาดใจ

ทิวาไม่คิดไม่ฝันว่าความรักที่ตนเองเฝ้าทะนุถนอมมาจะมาจบด้วยการเลิกลากันเพียงเพราะคนที่รักสุดหัวใจมาทรยศหักหลังแบบนี้พอผ่านการร้องไห้อย่างหนักมันทำให้ร่างบางปวดหัวเป็นอย่างมากเหมือนหัวจะระเบิดออกจากกัน

ไหนจะมีเรื่องที่พยายามให้คิดอย่างเช่นเรื่องเมื่อคืนนี้อีกคิดยังไงก็คิดไม่ออกไม่รู้ว่าตนเองนั้นได้พลาดไปมีความสัมพันธ์ทางกายแบบนั้นกับพี่ชายฝาแฝดของอดีตคนรักของตัวเองหรือเปล่า

"โอ้ยย!!!ไม่น่าดื่มหนักเลยเว้ย!!"

ร่างบางสบทออกมาพร้อมกับดึงผมนุ่มของตนไปมาอย่างอารมณ์เสียเพราะความเมาแท้ๆทำให้เขาทำอะไรไปโดยไม่รู้ตัวโทรศัพท์ของร่างบางสั่นพร้อมกลับมีสายเรียกเข้าจากเบอร์โทรศัพท์ที่ไม่คุ้นตาจึงทำให้ทิวาลังเลอยู่ซักพักว่าจะรับสายดีมั้ยแต่ก็กดรับปลายสายนั้นอยู่ดี

"ฮัลโหลครับนี่ใครหรอครับ"

เสียงหวานเอ่ยถามปลายสายทันทีว่าคนที่โทรหาตนเองนั้นเป็นใครหรืออาจจะโทรผิดมาหรือเปล่า

"เฮียเอง"

น้ำเสียงทุ้มเอ่ยตอบกลับมาจนทำให้คนเอ่ยถามชะงักงันไปซักพักก่อนจะหาเสียงตัวเองเจอแล้วเอ่ยถามไปอีกครั้ง

"ฮะ...เฮียภูมิหรอ..."

"ใช่...เฮียเอง"

พอได้ยินคำตอบร่างบางเงียบไปชั่วขณะเพราะเขานะพึ่งจะคิดเรื่องของคนคนนี้แท้ๆกลับโทรมาหากันซะได้อย่างกลับสามารถรู้ได้ล่วงหน้าว่าหนุ่มน้อยร่างบางกำลังคิดถึงเรื่องของตัวเองอยู่

"เฮีย...มีเบอร์โทรศัพท์ของวาได้ไงเนี่ย"

"ไม่ต้องรู้หรอก...แล้วถึงห้องยัง"

เสียงทุ้มเอ่ยถามพร้อมกับยังคงรอฟังคำตอบจากคนที่ตนเองนั้นกดเบอร์โทรหาแต่เหมือนร่างบางยังคงงงกับสถานการณ์ในตอนนี้อยู่เลยยังไม่ได้ตอบตนเองเลย

"วาเฮียถามว่าถึงห้องยังได้ยินมั้ยเนี่ย"

"ถะ...ถึงแล้วถ้าเฮียไม่มีอะไรแล้วแค่นี้นะครับ"

"เดี๋ยวก่อน......."

ยังไม่ทันได้เอ่ยตอบสายก็ถูกตัดไปโดยฝีมือของหนุ่มน้อยร่างบางในทันที

"ตายๆอะไรว่ะเนี่ย....ทำไงดีกับความสัมพันธ์พวกนี้ดีเนี่ย"

ร่างบางสบทออกมาพร้อมกับยกมือบางขึ้นมากุมที่ขมับทั้งสองข้างของตัวเองแล้วนวดเบาๆเพื่อให้ผ่อนคลาย

"คนนั้นก็แฝดพี่ส่วนคนนั้นก็แหนเก่าไม่น่าดื่มเลยเรา"

หลังจากสายถูกตัดไปร่างสูงของภูมิรพีก็ยิ้มมุมปากออกมาเบาๆก่อนจะวางโทรศัพท์ไว้หัวเตียงตามเดิมแล้วลุกไปแต่งตัวแล้วออกจากห้องไปแล้วจึงขับรถมุ่งตรงไปที่บ้านเพื่อนสนิทของตนทันที

To be content 😉😸

​

สมน้ำหน้านะคะนายภูวดลตอนมีไม่รักษาพอโดนทิ้งล่ะเป็นไงต่อไปนี้ก็เลิกยุ่งกับลูกดิชั้นได้แล้วเพราะคุณหมดโอกาสนั้นไปแล้วต่อจากนี้ลูกเขยคนโปรดเราอย่างภูมิรพีจะเป็นคนดูแลเอง55555

#ยังไม่ได้ตรวจคำผิด

​

...แฟนใหม่ที่ดีคือแฝดพี่ของแฟนเก่า...

ใช้เวลาไม่นานร่างสูงของภูมิรพีก็ขับรถเข้ามาจอดที่บ้านสไตล์โมเดิร์นแห่งนี้โดยที่มีเจ้าของบ้านเดินออกมาต้อนรับทันทีที่ได้ยินเสียงรถเพื่อนสนิทตนเข้ามาจอด

"มาแล้วหรอว่ะรีบเข้าไปข้างในเถอะ"

เพชร หรือ พชร หนุ่มเจ้าของบ้านเอ่ยบอกก่อนจะเดินนำเข้าไปโดยมีภูมิรพีเดินตามเข้าไปพอเดินไปถึงห้องนั่งเล่นกลางบ้านก็มีเพื่อนสนิทที่นั่งรออยู่แล้วกับน้องชายฝาแฝดของเขานั่นเอง

"ไอ้ภูมิมาดูน้องมึงดิสภาพอย่างเหี้ย"

วิน หรือ อัศวิน เพื่อนสนิทอีกคนเอ่ยบอกให้ตนดูน้องชายฝาแฝดอย่างภูที่ตอนนี้เมาจนแทบจะไม่มีสติแต่มันก็สมควรแล้วแหล่ะเพื่อนๆก็ต่างเตือนแล้วแต่ไม่ยอมฟังพอโดนบอกเลิกทำเป็นเหมือนจะตาย

"หึ!...มันทำตัวเองทั้งนั้นวาดีขนาดนั้นมันยังคงทำตัวเหี้ยเอง"

ร่างสูงชายตามองน้องชายฝาแฝดของตนแวบหนึ่งก็เดินไปนั่งลงบนโซฟาข้างๆอัศวินแล้วก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาอีก

"มึงจะมาสมน้ำหน้ากูว่างั้น"

ภูวดลพยายามลุกขึ้นมาแล้วเดินไปกระชากคอเสื้อพี่ชายตนเองก่อนจะจ้องมองพี่ชายตนอยู่อย่างนั้นจนทำให้พชรและอัศวินต้องมาดึงสองแฝดออกห่างจากกันก่อนที่จะทะเลาะกันไปมากกว่านี้

"กูพูดตามความจริงอย่ามาทำเป็นรับไม่ได้ไปหน่อยเลย"

ร่างสูงเอ่ยพูดกับน้องชายพร้อมกับล้วงโทรศัพท์มือถือของตนมากดเล่นฆ่าเวลาแทนโดยไม่สนใจว่าน้องชายจะอารมณ์ร้อนเป็นหมาบ้าขนาดไหน

"ไอ้พวกนี้นี่เป็นพี่น้องกันนะเว้ยจะทะเลาะกันไปทำไมว่ะ"

"เออ...ให้มาดูสภาพน้องมึงไม่ได้ให้มาชวนทะเลาะ"

"ถ้าไม่มีอะไรกูกลับล่ะพอดีง่วง"

เอ่ยกับเพื่อนสนิทเสร็จร่างสูงของภูมิรพีก็เดินออกมาจากบ้านทันทีโดยตรงไปที่รถยนต์ของตนแล้วขับกลับคอนโดในเวลาต่อมา

"วาเมื่อคืนเป็นอะไรทำไมเมาเละขนาดนั้นพี่โทรหาไอ้ภูมิเป็นคนรับสายแทน"

ทีม หรือ ทินกร พี่ชายเพียงคนเดียวของร่างบางมาหาน้องชายของตนที่คอนโดเปิดเข้ามาได้ก็รัวคำถามทันทีจนทำให้ร่างบางที่กำลังนั่งคิดอะไรอยู่สดุ้งทันที

"อะ...อะไรนะครับพี่ทีม.."

"ได้ยินที่พี่ถามมั้ยนิทำไมเมื่อคืนถึงเมาเละขนาดนั้น"

ทีมเอ่ยถามน้องชายตนอีกครั้งอย่างรอคำตอบจากริมฝีปากบางนั้นก่อนจะเดินมาจับที่หน้าผากมนของน้องชายแล้วลูบเบาๆอย่างอ่อนโยน

"วาเลิกกับพี่ภูแล้ว..."

"ไม่เป็นไรนะแกยังมีพี่อยู่"

ทีมเอ่ยพร้อมกับดึงน้องชายเข้ามาในอ้อมกอดแล้วจึงยกมือตนมาลูบปลอบเบาๆมันจึงทำให้ร่างบางในอ้อมกอดปล่อยโฮออกมาอีกครั้งทั้งสองกอดปลอบกันอยู่สักพักร่างบางจึงขอตัวเข้าห้องไปพักผ่อน

ร่างบางนั่งทบทวนเรื่องต่างอยู่ในห้องอยู่นานสองนานก็พลอยหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อนจนสะดุ้งตื่นอีกทีเพราะมีสายเรียกเข้าจากโทรศัพท์ของตนมือบางจึงกดรับสายทั้งๆทีตายังคงปิดอยู่

"ฮัลโหล...มีอะไรครับ"

"คนสวยทำอะไรอยู่พึ่งตื่นหรอเสียงงัวเงียจังเลยภีมรบกวนหรือป่าว"

เสียงเพื่อนสนิทจากปลายสายเอ่ยถามมาจึงทำให้ร่างบางปรือตามามองมือถือก็พบว่าเป็นเพื่อนสนิทของตนโทรมานั่นเองทั้งสองจึงคุยกันอยู่นานจนอีกฝ่ายต้องขอวางเพื่อไปทำธุระร่างบางจึงวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิมก่อนจะเดินมาหาพี่ชายของตนที่กำลังทำอาหารเย็นอยู่ในครัว

เห็นแบบนั้นทิวาเลยเดินเข้าไปกอดพี่ชายอย่างทีมก่อนจะนำใบหน้าสวยซบลงที่แผ่นหลังกว้างของพี่ชายพร้อมกับถูไถไปหาอย่างออดอ้อนเพราะตั้งแต่พ่อแม่เสียไปเขาก็อยู่กับพี่ชายมาตลอดจนมาเจอกับภูวดลทั้งสองคุยกันอยู่นานจึงตัดสินใจคบหากันจึงได้ย้ายออกมาอยู่คอนโด

"อยู่ๆก็เดินมาอ้อนแบบนี้คนสวยของทีมจะเอาอะไรหรอ"

"เปล่าวาก็แค่คิดว่าอยากขอบคุณทีมมากๆนะที่อยู่กับวาตลอดเลย"

"ก็แกเป็นน้องพี่จะไม่ให้พี่ไม่สนใจแกได้ยังไงพี่เหลือแกอยูคนเดียวแล้วนะ"

ร่างสูงโปร่งของทินกรเอี้ยวตัวกลับมากอดตอบน้องชายดพียงคนเดียวก่อนจะหอมลงบนผมนุ่มของร่งบางอย่างแผ่วเบา

"ดูสิพี่อุตสาห์ทะนุถนอมของพี่มาตั้งนานมันมีสิทธิ์อะไรมาทำให้คนสวยร้องไห้"

มือแกร่งลูบไปตามใบหน้าหวานของน้องชายก่อนจะลูบวนที่ดวงตาสวยอย่างอ่อนโยนที่ตอนนี้บวมช้ำจากการร้องไห้อย่างหนัก

"วาไม่เป็นไรแล้ว...ทีมไม่ต้องห่วงนะมันไม่ใช่ครั้งแรกที่วาเจอแบบนี้แต่ครั้งนี้วาตัดใจเดินออกมาได้แล้ววาเก่งมั้ย"

ร่างบางยกมือบางมาจับที่มือพี่ชายเบาๆก่อนจะเอ่ยออกมาพร้อมกับฝืนยิ้มบางๆให้พี่ชายของตนสบายใจขึ้นแม้ลึกๆแล้วหัวใจดวงน้อยยังคงเจ็บอยู่บ้าง

ภายในห้องกว้างร่างสูงของภูมิรพีกำลังนั่งคิดถึงใครบางคนอยู่คนที่นอนหลับอยู่บนเตียงกว้างของตนเมื่อคืนนั้นเองคนที่ตนนั้นแอบรักมาตลอดทั้งๆที่เขาเฝ้าทะนุถนอมมาตั้งนานแต่กลับโดนน้องชายฝาแฝดแย่งไปสะงั้น

ติ้ง!  ติ้ง!  ติ้ง!

"มึงอยู่ไหนกูจะไปหา"

"กูมีเรื่องจะถามมึง"

"และมึงต้องตอบตามความจริง"

เสียงแชทของเขาดังขึ้นปรากฎว่าเป็นน้องชายฝาแฝดอย่างภูวดลนั่นที่ทักมาก็ดีเหมือนกันเขาก็มีเรื่องที่จะเคลียร์เหมือนกัน

"กูอยู่คอนโดจะมาก็มากูก็มีเรื่องจะคุยกับมึงเหมือนกัน"

ส่งแชทตอบกลับไปร่างสูงก็เดินเข้าไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปทันทีใช้เวลาไม่นานก็เดินออกมาเป็นจังหวะเดียวกันที่มีชายหนุ่มร่างสูงที่หน้าตาเหมือนกับเขาทุกระเบียบนิ้วเปิดประตูเข้ามาพอดี

"กูขอถามมึงเมื่อคืนวากลับไปกลับมึงใช่มั้ยมึงตอบกูมาตามตรงดิภูมิ"

ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาร่างสูงของภูวดลก็รัวถามพี่ชายฝาแฝดทันทีพร้อมกลับยืนเฝ้ารอคำตอบจากปากพี่ชายของตนอย่างจดจ่อ

"ถ้าใช่แล้วมึงจะทำไม"

"ผลั๊วว!!"

ทันทีที่ได้ยินคำตอบหมัดหนักๆของภูวดลก็ต่อยเข้าไปที่ใบหน้าของภูมิรพีอย่างเต็มแรงจนทำให้ร่างสูงของภูมิรพีเสียหลักเซเล็กน้อยภูมิรพีีนำมือแกร่งเช็ดเลือดซิบที่ริมฝีปากตนออกก่อนจะปล่อยหมัดสวนเข้าที่ใบหน้าของภูวดลคืน

ทั้งสองปล่อยหมัดซัดกันไปมาอยู่นานจึงผละออกจากกันก่อนที่ภูวดลจะดึงคอเสื้อพี่ชายของตนเข้ามาประชิดตัวพร้อมกับเอ่ยถามออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

"ไหนเมื่อคืนมึงบอกในแชทกลุ่มว่าไม่เห็นน้องไงแล้วน้องมาอยู่กับมึงได้ไง"

ที่ร่างสูงถามออกไปแบบนี้เพราะตอนที่เขาไปหาทิวาที่คอนโดตอนที่เขาเข้าไปขอโอกาสที่ถึงขั้นยอม้มกอดขาเรียวของร่างบางเพื่อขอโอกาสมันทำให้เขาได้กลิ่นหอมๆจากตัวร่างบางกลิ่นนี้เขาจำได้เป็นอย่างดีเพราะมันเป็นกลิ่นน้ำหอมของพี่ชายฝาแฝดตนนั้นเองเป็นกลิ่นที่เขาเลือกให้พี่ชายเองกับมือ

"น้องเมากูก็เลยต้องพาน้องกลับด้วยไง"

"และที่น้องต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะมึงน้องรักมึงขนาดนี้มึงยังทำเหี้ยกับน้องได้"

ร่างสูงตะคอกกลับไปก่อนจะดึงมือของน้องชายออกจากคอเสื้อของตนแล้วเดินไปนั่งที่เตียงกว้างสภาพทั้งสองคนไม่ต่างกันมากนักทั้งคิ้วแตกปากแตกแต่ภูมรพีจะเจ็บกว่ามากเพราะเขาปล่อยให้น้องชายปล่อยหมัดใส่เขาจนพอใจถึงจะมีปล่อยหมัดสวนไปบ้างก็ตาม

"แต่น้องเป็นกูไง"

"กูเคยบอกไปแล้วไงถ้ามึงดูแลน้องไม่ดีหรือทำน้องเสียใจกูจะเอาน้องคืนจากมึง"

ภูมิรพีเอ่ยกับน้องชายสิ่งที่เขาทั้งสองเคยคุยกันก่อนที่ภูวดลจะคบกับทิวากรสองแฝดเคยเจอกับทิวากรตอนที่ทิวากรเข้าปีหนึ่งใหม่ๆคนที่เจอเป็นคนแรกคือภูมิรพีแต่ด้วยความที่เป็นฝาแฝดที่เหมือนกันจนแทบจะแยกไม่ออกจึงทำให้ทิวากรคิดว่าภูวดลคือภูมิรพี

จึงทำให้ภูวดลเข้าไปทำความรู้จักกับทิวากรจนทำให้ได้คุยและได้คบกันในที่สุดและที่ต้องพูดถึงเรื่องนี้เพราะก่อนที่ภูวดลจะได้คบกับทิวากรเขาได้เข้ามาสารภาพว่าชอบคนเดียวกันกับพี่ชายจึงทำให้เกิดข้อตกลงแบบนี้ขึ้น

"มึงจะลืมสิ่งที่สัญญากลับกูไม่ได้นะภู"

"มึงทำมันพังเองและต่อไปนี้กูจะทวงคนของกูคืน"

"กูเฝ้าทะนุถนอมเขาแทบตายมึงมีสิทธิ์อะไรมาทำเขาร้องไห้เสียใจแบบนี้"

ร่างสูงของภูมิรพีพูดก็เดินไปสงบสติอารมณ์ของตัวเองที่นอกระเบียงโดยปล่อยน้องชายของตนทรุดเข่านั่งร้องไห้อยู่ที่ปลายเตียงอยู่แบบนั้นในเมื่อเขาอุตสาห์เสียสละให้ภูวดลเป็นคนดูแลร่างบางแล้วกลับทำไม่ได้ตามสัญญาต่อไปนี้เขาจะเป็นคนดูแลเฝ้าทะนุถนอมเอง

To be content 🐱😉

​

สมน้ำหน้าจ้าทำตัวเองทั้งนั้นต่อจากนี้ไปก็ปล่อยให้เฮียภูมิดูแลหนูวาแทนนะจ้ะแกหมดสิทธิ์นั้นไปแล้วนะภูแกทำตัวเองอ่ะไม่ค่อยจะอยากสมน้ำหน้าเท่าไหร่หรอก5555555

#ยังไม่ได้ตรวจคำผิด

​