สวัสดีนักอ่านทุกท่านค่ะเเอดเอาเรื่องจริงของชีวิตเเอดมาปรับเเต่งลงนะคะหากมีตรงไหนที่ผิดพลาดนั้นคือข้อผิดพลาดของชีวิตเเอดเองค่ะอยากจะบอกให้กำลังใจทุกๆคนก่อนเเอดจะเริ่มเอานิยายลงค่ะเพราะเเอดเป็นคนนึงที่ไม่ได้เก่งเเละไม่ได้ดีเเอดผ่านช่วงชีวิตมาถึง16ปีบางคนที่เป็นนักอ่านอาจจะอายุมากกว่าเเอดนะคะเเต่ด้วยอายุเท่านี้ของนักเขียนถือว่าผ่านอะไรมาเยอะเกินเด็กคนนึงรับไหวค่ะทุกคน🥲...อันนี้เเอดอยากระบายลงในนิยายพร้อมให้คนได้มองครอบครัวในหลายด้านค่ะบางคนอาจจะบอกว่าพ่อเเม่ยังไงก็รักลูกเสมอสิ่งที่เขาสอนรึทำคือสิ่งที่ดีที่สุดที่มอบให้ลูกเเต่นั้นอาจจะเป็นมุมมองฝ่ายเดียวค่ะลองคิดถึงเด็กสิค่ะเด็กๆจะคิดยังไงเมื่อพ่อเเม่ที่รักนั้นทำร้ายจิตใจถึงขั้นที่เด็กต้องทำร้ายตัวเองเพื่อเเก้เครียดหรือทำสิ่งเลวร้ายเติมเต็มความสุข เเอดจะขอเเนะนำตัวเองนะคะเเอดชื่อลิน[นามเเปลงนะคะ] อายุ16 ปี

May this world be kind to everyone.

I hope that the family will not be cruel to the innocent child.

Every child's life is precious. Don't underestimate yours, little one.

This world continues to turn and your life must move on as well.

At the end of her life there is happiness waiting for her.

Please continue to live your life brightly and cheerfully.

Even though family is not a safe zone, your lover is always beside you.

Friends and boyfriend or girlfriend are still your safe zone.

Keep fighting this painful life for the sake of your family's smiles and your happiness.

ใครที่กำลังคิดสั้นโปรดรู้ไว้นะคะว่าชีวิตของทุกคนมีค่าเสมอส่วนความหมายเเอดเเปลไม่ถูกเเล้วจริงๆขอให้ทุกคนสู้ๆต่อไปนะคะ

Save your heart

Life is always worth it. Smart people move on together.

ในตอนนี้หากใครที่มีปัญหาเเอดพร้อมรับฟังทุกคนค่ะ

เเอดพร้อมเป็นที่ปรึกษาให้ทุกคน

I will always be by your side no matter what happens, no matter how bad it is that you can't go back and fix it.

ในค่ำคืนที่มืดมนเเละเป็นเวลาที่ครอบครัวนั้นทานอาหารร่วมกันกลับมาหญิงสาวที่นั่งหลั่งน้ำตาอยู่ในครัวพลางทานข้าวพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลินอาบเเก้มเธอได้เเต่คิดในใจว่าความทรมานที่เธอต้องเจอข้าวที่กินพร้อมน้ำปลาของเธอนี้มันเริ่มในตอนเธออายุเท่าไหร่

...----------------...

ย้อนมาในวัยเด็กของหญิงสาวที่ต้องมาอยู่กับตายายที่ต่างจังหวัดซึ่งมันไม่ใช่ในตัวเมืองเเต่เป็นบ้านที่ไม่ไกลออกไปมีเเต่เพียงไร่อ้อย นาข้าว เต็มไปหมดหญิงสาวถูกเลี้ยงมาโดยเติบโตมาพร้อมกับคำว่าลำบากถึงเเม้เธอจะมีบ่นว่าทำไมเธอถึงไม่เกิดมาในครอบครัวที่ร่ำรวยเเต่เธอก็มีอีกความคิดที่นึกถึงคำสอนของตาที่เธอนั้นเรียกว่าพ่อ " ถ้าลำบากตอนนี้ในอนาคตเราจะสบายนะ " เด็กน้อยจึงอดทนมาเรื่อยๆจนมาถึงจุดที่เธอนั้นเริ่มเข้าวัยเรียน

...----------------...

" ยายจ๋าน้องอยากได้ปากกาจังเลย " เสียงใสที่สูงพูดออกมาด้วยความอยากได้เมื่อเดินเข้าร้านค้าเธอได้เเค่มองจริงๆกับกล่องที่ใส่ปากกาหลากสีนั้นคือเมจิกที่เธออยากได้เด็กน้อยคนนึงที่ชอบวาดรูปเป็นเด็กที่ไหนก็ต้องการหรืออยากได้เเต่ยายของเธอก็พูดออกมาว่า

" รอถูกหวยก่อนได้มั้ยจะซื้อให้ต่อไปก็บอกหวยให้มันถูก " เป็นคำพูดที่ดูเหมือนตลกเเต่มันคือความจริงซึ่งยายเธอไม่เคยถูกเลยสักครั้งซึ่งในใจเด็กสาวก็ยังคงอยากได้เมจิกเเละปากกาพวกนั้นจริงๆจนเธอตัดสนใจ...ขโมยมัน

...----------------...

" กูเคยสอนมึงใช่มั้ยว่าอย่าเป็นพวกขี้ขโมย!!! " เสียงทุ้มของชายชราคนนึงตะโกนออกมาพร้อมเสียงไม้ที่หวดลงที่ตัวของเด็กสาวใช่เเล้วเด็กสาวตัดสินใจขโมยปากกา2-3ครั้งเพื่อเอาไปวาดรูปโดยโกหกตาว่าเธอได้มาจากที่โรงเรียนซึ่งในตอนนั้นเธออยู่ป.3เธอได้เเต่ร้องให้เเละสำนึกในควาผิดในตอนนั้นเเละขอร้องให้เจ้าของร้านอย่าได้เเจ้งความเลยเธอร้องให้กราบเท้าเจ้าของร้านอยู่อย่างนั้นจนกระทั้งตาของเธอตัดสินใจถีบหลานสาวที่รักอย่างตั้งใจเพื่อลงโทษเมื่อเจ้าของร้านเห็นก็ได้เเต่พูดห้ามปราม " พอเถอะตาดมหลานมันคงจำเเล้วเอามันกลับบ้านเถอะฉันไม่เอาเรื่องมันก็ได้ "

เมื่อผ่านจุดนั้นมาเธอได้เเต่คิดว่าตาไม่รักเธองั้นหรอทำไมถึงต้องทำรุนเเรงถึงขนาดนั้นกันเธอได้เเต่ร้องให้เเละเมื่อวันต่อมาที่เธอได้ไปโรงเรียน....