เช้าที่แสนวุ่นวายและอีกเช่นเคย"คุณหนูมีอา!!! สายแล้วนะค่ะ ตื่นสายทุกวันแบบนี้คุณท่านบ่นอีกแน่ๆเลยนะค่ะ" เสียงตะโกนของแม่บ้านคนสนิทก้องดังทั่วทั้งบ้านหลังใหญ่ "สร็จแล้ว เสร็จแล้ว" ฉันตะโกนตอบกลับ"ข้าวเช้าหล่ะ"ฉันถาม"กินไม่ทันแล้วค่ะ ใส่กล่องข้าวให้แล้ว รีบไปได้แล้วค่ะ คุณท่านรอนานไม่ดีนะค่ะ"เธอบอก (เป็นช่วงปิดเทอมที่วุานวาวสุดเลย)มีอาคิดในใจ เพราะเป็นช่วงปิดเทอมพ่อเลยให้เธอลองออกงานซึ่งก็ไปสายตลอด ระหว่างทางดันมีรถขับตามแบบประชิดตัวรถจนน่าสงสัยเลยเลยเสียเวลาอีกเท่าตัว

Rrr

"ค่ะพ่อ" มีอาตอบ "อยู่ไหนแล้วสายอีกเเล้วเรานะ"พ่อถาม "กำลังไปค่ะ แต่มีปัญหานิดหน่อย ดันมีรถขับตามแล้ว...ตื้ด"สายตัดไป"ฮัลโลมีอา มีอา"พ่อเรียก "..."ไม่มีเสียงตอบกลับ

รถมีอากับรถต้องสงสัยขับเบียดกันไปกันมาพยายามสลัดอีกฝั่งให้หลุด...โคร้ม..จนรถเกิอุบัติเหตุและกระเด็นออกนอกรถ เสียชีวิตทันที

Part พ่อ

มาถึงที่เกิดเหตุ"ออกตามหามีอาให้เจอ เร็วที่สุด"พ่อออกคำสั่ง "ครับ/ครับ"บอดี้การ์ตอบ ทุกคนออกตามหาและหนึ่งในบอดี้การ์ดเจอเธอนอนแน่นิ่งอยู่ไกลจากตัวรถประมาณ3กิโล ด้วยแรงกระเเทกทำให้กระเด็นไปไกลพอสมควร "พวกนายหาตัวคนทำให้เจอ ฉันต้องการเร็วที่สุด เข้าใจไหม!!!"ฝั่งของพ่อที่กำลังสั่งลูกน้องให้ตามหาคนบงการ "ครับ"

จากไรท์เพิ่งเขียนครั้งแรก

เนื้อเรื่องอาจจะยังไม่คงที่มีตรงไหนแนะนำหรืออยากบอกคอมเม้นได้เลยนะ จะพยายามเอาไปปรับแก้ให้นักอ่านทุกคนนะ ไม่รู้จะเขียนอะไรดีเอาเป็นว่าฝากผลงานของไรท์ด้วยนะทุกคน........#คอมเม้นได้นะ

ปล.ตัวคนร้ายหรือผู้บงการคือคู่อริทางธุระกิจของพ่อนะ ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเนื้อเรื้องจ้า แปลกไหมอะ

พ่อทำงานสุจริตนะแต่เป็นมาเฟีย ไม่ทำผิดกฎหมายทุกรูปแบบเเล้วก็ขัดขวางการทำผิดกฎหมายเลยมีคนหมายหัวเยอะนะ

##เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะทุกคนนนนน

##ติดตามกันเยอะนะ จะพยายามเขียนลงเรื่อยๆเลยนะ ถ้าเป็นไปได้ หรือถ้ามีเวลาจะมาอัพต่อนะ

เฮือก!!!...เสียงอุทานดังขึ้น

เมื่อฉันรีบลุกจากเตียงหลังจากลืมตาขึ้นมา พอตั้งสติได้ก็มองเห็นห้องนอนที่เปลี่ยนไป และในหัวของฉันกำลังสับสน และสงสัยมากมายเต็มไปหมดแต่ก็สงสัยได้ไม่นานก็เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก็อก ก็อก และตามาด้วยเสียงของหญิงสาวที่ยังสาว"เข้ามาได้"ฉันตอบกลับ แกร็ก ไม่นานประตูก็เปิดออก ใช่หญิงสาวจริงๆเธอดูเด็กมากน่าจะรุ่นเดียวกันกับฉัน ฉันเลยตัดสินใจลุกจากเตียงและก้าวด้วยคามเร็วเข้าหาเธอทันที แต่เมื่อฉันก้าวเกือบประชิดตัวของเธอ เธอถอยออกห่างจากฉันด้วยความเร็วและดูหวาดกลัวมากๆจนฉันชะงักไป และถอยหลังห่างจากเธอประมาณ2ก้าว 'กลัวฉันหรอ เรารู้จักกันหรอ'ฉันคิดในใจก่อนจะตัดสินใจ"เธอเป็นใครไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย เพิ่งมาใหม่หรอ กลัวฉันหรอ" ฉันถาม เธอดูตกใจ สงสัยกับคำถามของฉันแต่ไม่ปริปากถามอะไร และยังก้มหน้าต่ำลงอีก "งั้นเล่าให้ฟังหน่อยว่าเกิดอะไรขึ้น เริ่มจากชื่อเธอ เธอเป็นใคร ชื่อฉัน ต่อด้วยเกิดอะไรขึ้นกับฉัน ไม่ต้องกลัว เล่ามาเถอะ"ฉันบอก"ดิฉันชื่อคามีล่าเป็นลูกสาวของแม่ครัวที่นี้ค่ะ ฉันทำงานที่มา2ปีแล้วค่ะ คอยรับใช้ ดูแลคุณหนูส่วนคุณหนูชื่อคิรัน มีพี่ชายชื่อคิรินค่ะ ส่วนเกิดอะไรขึ้น เมื่อสามวันก่อนคุณหนูป่วยหนักมากๆ นี้ก็วันที่4พอดีค่ะ" เธอเล่า หลังจากพูดจบเธอกลับไปก้มหน้าตามเดิม

'คิริน คิริน...คุ้นๆแหะ....เฮ้ยนี้มันนิยายที่เราเพิ่งอ่านนี้หว่า แล้วไงมาอยู่นี้ได้อะ....เอ่อช่างเรื่องนั้นเถอะ ร่างนางร้ายงั้นหรอดีเลย ทำอะไรก็ได้ แต่เป้าหมาของฉันคือตัวร้ายสุดน่ารักของนี้ต่างหาก เหอะ พระเอกหรอ ออกไปจากชีวิตฉันซะ หึหึหึ' เผลอยิ้มแบมีเลศนัย หันไปเห็นคามีล่า "เอ่อ เธออายุเท่าไหร่ ปีนี้นะ" ฉันถามเพราะไม่รู้ว่าจะเรียกเธอยังไง จะเรียกฉัน เธอมันก็ยังไงอยู่ "สิบเก้าจะยี่สิบค่ะ" เธอตอบ "งั้นก็อายุเท่ากันหนิงั้นเรียกฉันว่ารัน ฉันจะเรียกเธอว่า...มีล่าเเล้วกัน ไหนลองเรียกดู"ฉันบอก"คุณรัน"เธอเรียก "ไม่ใช่ รัน รันเฉยๆ เรียกใหม่" ฉันรีบปฏิเสธไป ฉันไม่ชอบให้มาเรียกคุณ "ไม่ได้นะค่ะ เรียกเเบนั้นไม่ได้" เธอปฏิเสธอย่างลนลาน "รันให้เรียก ใครทำไม มีล่าไม่สบายใจหรอ" เธออึ่งกับสรรพนามที่ฉันเรียกแทนตัวเองว่ารัน "ได้จริงหรอคะ" เธอถาม"จริงซิ แต่ไม่ลงท้ายด้วย ค่ะ คะนะ ขนลุกอะ"ฉันตอบ "หึ อือ งั้นรันรีบไปอาบน้ำแล้วลงข้างล่างเถอะ เดี๋ยวไม่ทันนะ" มีล่าบอก "ทำไมหรอ มีอะไร" ฉันถามอย่างสงสัย "วันนี้ผู้ฝั่งคุณเพิร์ธคุ่หมั้นของรันมาคุยรายละเอียดงานหมั้นนะ" มีล่าอธิบาย 'ไม่ได้นะ' "มีล่าท่วงเวลาก่อนนะขอ10นาที" ฉันขอให้เธอช่วย

สิบนาที

   "ขอโทษที ให้รอนานนะค่ะ" "รันฟื้นแล้วหรอ เป็นไงบ้างลูก พักอีกสักหน่อยไหม"ซาช่าแม่ของคิรันกับคิรัน ถามด้วยความเป็นห่วงที่ลูกสาวเพิ่งฟื้น "หายแล้วจริงๆค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ คือมีเรื่องจะบอกค่ะ เราถอนหมั้นกันเถอะ" หลังจากที่ฉันพูดจบทุกคนดูอึ้ง กับสิ่งที่ฉันพูด "...." บรรยากาศเต็มไปด้วยความเงียบจนน่าอึดอัด ไม่ชอบแบบนี้เลย "รัน รัน แต่รันเป็นคนอยากหมั้นนะ"มีล่ากระซิบบอกฉัน"เธอต้องการอะไรอีก ฉันตกลงหมั้นกับเธอ โดนเธอบังคับนู้นนี้ พอมาตอนนี้จะยกเลิก ต้องการอะไรห่ะ!!! เรียกร้องความสนใจหรอ"แล้วก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นกลบเสียงของมีล่า พูดสิ่งที่คิด รู้สึก ออกมาจนหมดด้วยความโกรธ"ก็รู้ไงว่าไม่เต็มใจ ถึงได้ยกเลิก ไม่ต้องห่วงหรอกฝากปล่อยข่าวด้วยนะว่านายถอนหมั้นฉัน เพราะทนฉันไหมไหว หรืออะไรก็ได้ตามใจนาย"ฉันบอก "เป็นบ้าหรอห่ะ" เขาตะโกนด้วความโกรธและรีบเดินออกจาบ้านฉันทันที "ขอโทษค่ะ...คุณน้าที่ทำให้เสียเวลา" ฉันยกมือไหว้ขอโทษแม่เพิร์ธ "ไม่เป็นไรหรอก แต่...เรารู้ตัวใช่ไหมว่าทำอะไร ไม่เสียใจใช่ไหม"เธอถามฉันกลับ"ค่ะ หนูรู้ตัวทุกอย่าง แล้วก็ไม่เสียใจค่ะ"ฉันตอบกลับ "แน่วแน่ดีนะ งั้นครั้งหน้าเรามาคุยเรื่องถอนหมั้นกันอย่างเป็นทางการ ดีไหม"เธอพูดและหันมาถามฉัน"ค่ะ เดินทางปลอดภัยค่ะ สวัสดีค่ะ"

   ตอนนี้เหลือแค่พ่อ แม่ พี่คิริน และฉัน บนโต็ะอาหาร

มีแต่ความเงียบ...อีกแล้ว ฉันเลยคิดว่าถ้าออกไปจากตรงนี้ก่อนคงดี "มีล่า มีล่า ไปข้างนอกกัน"ฉันกระซิบกับมีล่าและกำลังจะลุกออกไปข้างนอก"นั่งลง !!! จะไปไหน ไม่อธิบายอะไรหน่อยหรอ เมื่อกี้มันยังไง หึ"เสียงของคิรินพี่ชายของร่างนี้เอ่ยขึ้น "ก็อย่างที่บอกนั้นแหละ เขาเองก็ชอบคนอื่น ตอนนี้ฉันก็ชอบอื่นเหมือนกัน"ฉันตอบ "อีกแล้วหรอ...ช่างเถอะอาทิตย์หน้าโรงเรียนเปิดเทอมพอดีไปไหวไหม"พี่คิรินถาม "ไหวไม่ต้องห่วง หายพอดีเเหละ"ฉันติบกลับ"งั้นเตรียมตรวด้วย ถ้าจะไปพร้อมกัน ฉันออก6:20นะ ห้ามเลทเด็ดขาด"พี่คิรินบอก

คุยกันเสร็จ

"ออกไปข้างนอกนะ ไปด้วยกันป่ะ"ฉันบอกพร้อมฉันไปมองมีล่า"เอ่อ...คะ...อือ ได้สิ ไปไหนหรอ ให้ไปตามคนขับรถไหม" "ไม่ดีกว่าไปกันเองเถอะ" "งั้นแปบนะ เดี๋ยวบอกคุณแม่ไว้ก่อน" "รอที่รถนะ" "อือ"เธอตอบรับะร้อมพยักหน้า