มีสปอย!!!

'พร้อมรึยัง'

"อื้อ พร้อมแล้วละ"

เมื่อสิ้นเสียงของเด็กสาว สายธารสีทองได้ไหลคืบคลานเข้าใกล้กลุ่มของเด็กสาว เด็กสาวได้จับมือของเด็กชายผู้หนึ่งพร้อมรอยยิ้มอันอ่อนโยน "ซองจู มุชิก้า ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะ" ก่อนที่สายธารสีทองจะไหลเข้าใกล้กลุ่มของเด็กสาวค่อยๆหมดสติไป

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

"นี่คือโลกมนุษย์ ทุกคนตื่นเร็ว!!นี่!ดูนี่สิ!"

ทุกคนลืมตาตื่นขึ้นแสงแดดจากดวงอาทิตย์สาดส่องลงมากระทบกับดวงตาของเหล่าเด็กน้อย ที่นี่คือโลกอีกฝั่ง โลกที่ไม่มีปีศาจ โลกที่ไม่มีปศุสัตว์มนุษย์

"มาถึงแล้ว สำเร็จแล้ว!!" 

ทุกคนเฮลั่นดีใจกับสถานที่อยู่ตรงหน้า สถานที่ที่กว่าจะได้ชื่นชมและได้สัมผัสมันช่างน่าลำบาก

"ดีจังเลยเนอะเอ็มม่าเอ็มม่า เอ็มม่า!!" ฟิลได้ตะโกนเรียกหญิงสาวที่อยู่ข้างกาย แต่กลับไม่มีเสียงเอ่ยตอบจากบริเวณด้านข้างของฟิล แทนที่จะมีเด็กสาวกลับกันเด็กสาวที่อยู่ด้านข้างฟิลนั้นกลับหายไป 

ทุกคนที่สังเกตว่าไม่พบร่างของเด็กสาวก็พากันตะโกนเรียกชื่อเด็กสาวทันทีเพื่อที่ว่าเด็กสาวจะได้ยิน

เรย์และนอร์แมนทรุดตัวลงบนผืนทราย สถบด่าตนเองที่ไม่ได้เอะใจและไม่ได้ระวังตัวเลยซักนิด

'มันต้องมีสิ่งบางอย่างมาแลกเปลี่ยนอยู่แล้ว ฉันเชื่อในคำพูดของเธอฉันเลยประมาทไป ฉันมันงี่เง่าสิ้นดีที่ปล่อยให้เธอไปทำพันธสัญญาคนเดียว'

เรย์ได้หวนนึกถึงคราวที่ตนกับเด็กสาวได้ตั้งจะตามหากำแพงทั้งเจ็ดเพื่อร่างพันธสัญญาใหม่ หากไม่มีเด็กสาวเรย์ก็คงจะตายอยู่ที่นั่นไปแล้ว

นอร์แมนที่ได้รู้ว่าคนที่คนเองรักนั้นได้หายตัวไปหลังจากที่ออกมาจากโลกอีกฝั่งก็ได้เพียงนึกโทษตนเองในใจที่ไม่สามารถช่วยอีกฝ่ายไว้ได้

ต่อมามีชายปริศนาได้มาช่วยเหลือพวกเขาเอาไว้ ชายปริศนานั้นได้มีนามว่า 'ไมค์ ราตรี' ผู้เป็นปู่ของ ปีเตอร์ ราตรี สำนักงานข่าวต่างๆของโลกนั้น ได้นำเสนอข่าวว่าพบเด็กกลุ่มเด็กจำนวนมากในสถานที่ต่างๆทั่วทุกมุมโลก 

เรย์นอร์แมนและคนอื่นๆ ได้ร้องขอความช่วยเหลือจากไมค์ ราตรี เพื่อตามหาเด็กสาวเพียงคนเดียวจากทั่วทุกมุมโลก

วันเวลาผ่านไปจากเดือนเป็นปี ก็ยังไม่มีรายงานว่าพบเด็กสาวว่าอยู่ที่ใด 

ด้านหน้าของแผนที่ขนาดใหญ่ที่มีรอยขีดเขียนมากมายได้มีเด็กหนุ่มนามว่านอร์แมนกำลังนั่งวิเคราะห์สถานที่ที่พอเป็นไปได้ที่คนรักของตนน่าจะอยู่ที่นั่น

"หึ จะยอมแพ้เลยไหมล่ะ มันก็ผ่านมานานแล้วนะ"  เรย์ที่ยืนอยู่บริเวณด้านหลังของนอร์แมนพูดออกมา ก่อนที่ตนจะนำโกโก้ไปวางอยู่ด้านหน้าอีกฝ่าย

"ขอบใจสำหรับโกโก้ร้อนนะเรย์ แต่ผมคิดว่าผมจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาดถ้าเอ็มม่าต่ยแล้วจริงๆผมก็ต้องเห็นด้วยตาของผมก่อน เรย์เองก็คิดแบบเดียวกับผมใช้ไหมละ" นอร์แมนตอบกลับด้วยรอยยิ้มพร้อมปรายตามองคนที่อยู่ด้านหลัง

"ฮ่า นอร์แมนก็คือนอร์แมนอยู่เสมอล่ะนะ ยึดมั่นในอุดมการณ์ไม่เปลี่ยน แต่ที่พูดมาก็ถูกอยู่ฉันก็คิดแบบนายจริงๆนั้นแหละ" เรย์หลุบตาลงมองไปที่มือของตน มือข้างที่คอยจับหญิงสาวไม่ให้อยู่ไกลจากตนเสมอ แต่ครั้งนี้ทำไม

เรย์หลับตาลงนึกถึงเรื่องราวในอดีตหลังจากจบศึกโกลดี้พอนร์ เรย์ก็ไม่ค่อยให้เด็กสาวห่างจากตนสักเท่าไหร่

"งั้นหรอ เรย์เองก็ชอบเอ็มม่าสินะ" นอร์แมนแน่ใจในสันนิษฐานข้อนี้ของตนเองดี

"อ่า ขอโทษที่ไปเผลอชอบคนที่นายชอบเข้าให้แล้วล่ะ" เรย์หลบสายตาที่นอร์แมนส่งมา

"จริงด้วยสินะ ไม่เป็นไรหรอกผมโอเคแต่ว่าผมไม่รู้ว่าเอ็มม่าจะรู้สึกยังไง" นอร์แมนหันหลังกลับไปโฟกัสแผนที่บนโต๊ะต่อ

"ต่อไปจะไปที่ไหนต่อล่ะ" เรย์หันไปถามนอร์แมนหลังจากเสียงของการขีดเขียนเบาลง

"ที่นี่แหละครับ" นอร์แมนยื่นแผนที่ส่งให้เรย์ที่อยู่ด้านหลัง

"ขอให้เจอซักทีเถอะนะเอ็มม่า" กิลด้าได้ภาวนาขอให้ได้เจอเพื่อนสาว(?)ของตน

"เอาน่าครั้งนี้ต้องเจอแน่นอน" ดอนส่งยิ้มให้กิลด้าก่อนที่จะออกเดินทาง

"ที่นี่ก็ไม่มีหรอเนี่ย" เรย์ค่อนข้างหัวเสียเล็กน้อย "ทำไงดีล่ะเราอยู่ที่นี่นานไม่ได้ด้วยสิเดี๋ยวจะตกรถบัสเอานะ" กิลด้าเอ่ยออกมาเพราะเวลาตอนนี้เหลือไม่มาก่อนที่รถบัสจะมา

"กลับกันเถอะ แล้วไปรวมกลุ่มกับนอร์แมน" เรย์หันหลังเตรียมตัวจะไปรวมกลุ่มกับนอร์แมน จู่ๆกลับมีสัญชาตญาณบอกให้เรย์อย่าพึ่งออกจากสถานที่แห่งนี้เพราะเอ็มม่าอาจจะอยู่ที่นี่

"ไปก่อนเลยไม่ต้องรอฉัน!!" เรย์บอกให้กิลด้าและฟิลไปรวมกลุ่มกับนอร์แมนก่อนเลย 'เอ็มม่าเธออยู่ที่นี่ใช่รึป่าว' 

สุดท้ายแล้วเรย์ก็คว้าน้ำเหลวไม่พบเอ็มม่า เรย์เลยกลับไปรวมกลุ่มกับนอร์แมน "เป็นยังไงล่ะหาเจอรึป่าว" "ไม่เจอเลย" เรย์ตอบคำถามของนอร์แมนด้วยอาการหัวเสียเล็กน้อย

จู่ๆกลับมีร่างของหญิงสาวคนหนึ่งมาหยุดอยู่ด้านหน้าของนอร์แมนและเรย์ "อยู่นี่นี่เอง กังวลแทบแย่" เด็กสาวที่มีดวงตาสีมรกต ผมสั้นสีส้มอันเป็นเอกลักษณ์ ไม่ผิดแน่ เจอแล้ว!

"เอ็มม่า!!"

ทุกคนประสานเสียงเรียกชื่อของคนตรงหน้าด้วยความดีใจ บางคนเจ้าไปถามไถ่อาการของคนตรงหน้า บางคนก็ร้องไห้ดีใจ บางคนก็เจ้าไปกอด 

"ไม่ทราบว่าพวกคุณทุกคนคือใครหรอคะ" ที่อยู่ตรงหน้ากำลังตกใจในสิ่งที่พวกเขาทำ เอ็มม่าทำไมเธอทำเหมือนไม่รู้จักพวกเราหล่ะ "เอ็มม่าจำเราไม่ได้หรอ" ฟิลเดินไปหาคนตรงหน้า แต่คนตรงหน้าของฟิลนั้นกลับทำท่าทางหวาดกลัวเป็นอย่างมาก

"งั้นสินะ ตามพันธสัญญาที่เธอเอาไว้ข้อแลกเปลี่ยนก็คือครอบครัวของเธอ เธอน่ะถูกพรากความทรงจำที่เกี่ยวกับพวกเราไปหมดแล้ว " เรย์เอ่ยออกมาเพื่อเตือนความจำที่เอ็มม่าเคยบอกเอาไว้

"ก็ดีแล้วหละถึงแม้เธอจะไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับพวกเราอยู่เลย อย่างน้อยพวกเราก็รู้ว่าเธอมีความสุขอยู่ ก็ดีแล้ว" นอร์แมนเองก็เสียใจไปไม่น้อยที่คนที่ตัวเองรักกลับจำเรื่องราวที่เกี่ยวกับพวกเขาเลย

แหมะ

แหมะ

เอะ?

จู่ๆน้ำตาของหญิงสาวตรงหน้าก็ไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้าง ตัวของหญิงสาวเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน "ฉันอยากจะเจอทุกคนมาตลอดเลย" หญิงสาวเอ่ยออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม "พวกเราก็อยากเจอเธอมาตลอดเหมือนกัน ต่อจากนี้พวกเรามาใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันเถอะนะ"

จบ

อะแฮ่ม! ก็รู้สึกว่าตัวเองแต่งไม่ค่อยดีซักเท่าไหร่ เราจะคอยปรับปรุงไปเรื่อยๆ ที่จริงที่แต่เพราะมันหาดูไม่ได้หาดูยากเลยแต่งเอง แต่ก็คงไม่มีโอกาสได้อ่านหรอกเพราะเขิน อิฮิ

คำเตือน: มีการooc! ไม่เกี่ยวกับในเนื้อเรื่องหลัก เป็นเพียงเรื่องในจิตนาการเท่านั้น

ช่วงเวลาก่อนที่พวกเอ็มม่าจะหนีออกจากเกรซฟิลด์หลายปี

ห้องพยาบาลของเกรซฟิลด์เฮาส์

"หม่าม้าบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าออกไปวิ่งกลางฝนแบบนั้น" อิซาเบลล่าพูดพรางบิดผ้าในกะละมังก่อนที่จะนำไปวางบนหน้าผากของเอ็มม่า

"แค่ก! แค่ก! ก็เรย์บอกว่าเวลาฝนตกคือตอนที่เทวดาร้องไห้ หนูก็แค่อยากไปปลอบคุณเทวดา" เอ็มม่ามองออกไปนอกหน้าต่างพรางทำหน้าสลด "เอ็มม่าต้องนอนพักผ่อนนะ ถ้าคุณเทวดารู้ว่าเอ็มม่าป่วยจะต้องเสียใจแน่เลย" อิซาเบลล่าดึงผ้าห่มมาคลุมตัวของเอ็มม่า และจูบบนหน้าผากก่อนที่จะเดินออกจากห้องพยาบาลไป 

นอกห้องพยาบาล

"หม่าม้า เอ็มม่าเป็นยังไงบ้าง"  นอร์แมนวิ่งเข้าไปหาอิซาเบลลาที่หน้าห้องพยาบาล  ถามไถ่อาการของเพื่อนสาวคนสนิทดวยสีหน้ากังวล  "เอ็มม่าแค่มีไข้นิดหน่อย ไม่ต้องกังวลหรอกนะ  แล้วก็พยามอย่าเข้าไปใกล้ห้องพยาบาลนะจ๊ะ"  อิซาเบลล่าก้มลงลูบหัวนอร์แมนด้วยความอ่อนโยน  ก่อนที่จะเดินออกไปทำกิจวัตรตามเดิม "ก็ไม่คิดว่ายัยนั่นจะเชื่อจริงๆหรอกนะ"  เรย์เดินเข้าไปหานอร์แมน  "เพราะนายนั่นแหละเอ็มม่าถึงป่วย"  นอร์แมนพูดพร้อมกับเปิดประตูห้องพยาบาล 

ย้อนกลับไป1วันก่อน

ห้องสมุด

บริเวณโต๊ะยาวภายในห้องสมุดมีเด็กชายนั่งอ่านหนังสืออยู่เงียบๆ  ส่วนตรงข้ามโต๊ะนั้นมีเด็กหญิงนอนเอาหน้าซบกับหนังสืออยู่  "นี่เรย์ ทำไมฝนต้องตกด้วย" เอ็มม่ามองออกไปด้านนอกหน้าต่างที่ตอนนี้กำลังมีฝนโปรยมา  "เพราะว่าคุณเทวดากำลังร้องไห้"  เรย์ตอบกลับเอ็มม่าอย่างไม่สนใจนัก 

"เห๋ งั้นสาเหตุที่เทวดาร้องไห้คงเพราะเหงาแน่เลย เหมือนกับเรย์เลยเนอะงันฉันคงต้องไปเล่นเป็นเพื่อนกับคุณเทวดา"   "ห๋า? มันเหมือนกันตรงไหนไม่ทราบ" 

เอ็มม่ายันตัวขึ้นนั่งพรางหันเงยหน้าไปหาเรย์ที่ตอนนี้กำลังทำหน้าตางงงวย  "ฉันเห็นนะเวลาที่เรย์นั่งอ่านหนังสืออยู่คนเดียว มักมีสีหน้าเศร้าๆทุกทีเลยนิ ก็เลยคิดว่าถ้าชวนเรย์มาเล่นด้วยกันเรย์ก็จะได้มีความสุข" เรย์ได้เพียงมองรอยยิ้มที่เอ็มม่าส่งมาให้ ก่อนที่เอ็มม่าจะเดินออกไปจากห้องสมุด

10 น. ผ่านไป

 ก็อกๆ!! 

เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่จะมีคนเปิดประตูเข้ามา  "อ่าวเรย์ อยู่คนเดียวหรอแล้วเอ็มม่าล่ะได้เวลาทานข้าวแล้วนะ" นอร์แมนเพื่อสนิทของเอ็มม่าเดินมาตามพวกเขาเพื่อไปรับประทานอาหารมื้อเย็นแต่กลับเจอเรย์เพียงคนเดียว "ไม่ใช่ว่าเอ็มม่าเดินออกไปหาพวกนายหรอ" คำตอบที่เรย์ได้มาคือการส่ายหัวของนอร์แมน

'บ้าน่า คงไม่ใช่หรอกมั้ง' เรย์เดินออกจากห้องสมุดโดยไม่สนใจเสียงของเรียกนอร์แมน "นอร์แมนไปเอาผ้าขนหนูมาที" สิ่งเดียวที่เรย์เห็นคือสีหน้านอร์แมนที่เต็มไปด้วยความสงสัย 

"เห้อ เอ็มม่าตอนนี้คงจะอยู่ข้างนอก" เรย์ตอบกลับสีหน้าขี้สงสัยของนอร์แมน "ห๋า! นายไปหลอกอะไรเอ็มม่าอีกกันแน่เนี่ย"  นอร์แมนที่รู้อย่างนั้นก็รีบเดินไปหาผ้าขนหนูทันที

ด้านนอกเฮาส์

บริเวณด้านนอกเฮาส์ตอนนี้สายฝนโหมกระหน่ำตกลงมาอย่างหนัก และห่างออกไปอีซักหน่อยก็จะพบเด็กหญิงเรือนผมสีส้มยืนอยู่

'อ่าจริงด้วยสินะ ไม่น่าไปหลอกอะไรแบบนี้ให้เอ็มม่าเลย'  เรย์ออกตัววิ่งไปคว้าข้อมือของเอ็มม่าเอาไว้ "เอ๋ เรย์มีอะไรหรอ" เอ็มม่าหันมาหาเรย์ด้วยสีหน้าสงสัย "ยังจะมาถามอีก กลับเข้าเฮาส์ได้แล้ว" เรย์ไม่พูดพร่ำทำเพลงต่อดึงข้อมมือเอ็มม่าให้เดินตามตน ถึงแม้ว่าจะมีเสียงประท้วงตามมาก็ตาม 

"อ่า เอ็มม่าออกไปด้านนอกเฮาส์ทำไมเนี่ยเปียกหมดเลย" นอร์แมนที่ถือผ้าขนหนูรออยู่ทางเข้าเฮาส์ พอเห็นสภาพของทั้งสองก็อดสงสัยไม่ได้ เรย์หยิบผ้าขนหนูในมือของนอร์แมนมาวางไว้บนศรีษะของเอ็มม่า  "เช็ดผมซะ เดี๋ยวก็ป่วยหรอก"  นอร์แมนที่สังเกตเห็นว่าเรย์เองก็เปียกเหมือนกัน จึงนำผ้าขนหนูอีกผืนมาคลุมตัวของเรย์

"พวกเธอทั้ง3คน ตายจริง เอ็มม่า เรย์ ทำไมพวกเธอสองคนถึงเปียกแบบนี้" อิซาเบลล่าเดินเข้าไปหาทั้ง3คน "อ่า เอ็มม่า เรย์ พวกเธอสองคนไปอาบน้ำกันก่อนเถอะเดี๋ยวจะไปสบายเอา" 

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะหม่าม้า เรย์เคยบอกไว้ว่าคนบ้าไม่ป่วยหรอก" เอ็มม่าเอ่ยออกมาพร้อมรอยยิ้ม แต่ก็ไม่วายโดนหม่าม้าพาไปอาบน้ำอยู่ดี

ปัจจุบัน

เอี๊ยด! 

"แค่กๆ อื้อใครหรอ" เอ็มม่าลืมตาขึ้นมามองไปทางด้านประตู จึงได้พบกับนอร์แมนและเรย์ที่ตอนนี้กำลังยืนอยู่ด้านของหน้าประตู นอร์แมนเดินไปนั่งบริเวณด้านข้างเตียง ก่อนที่จะนำหลังมือไปแตะข้างแก้มของเอ็มม่า 

"เอ็มม่าตัวร้อนมากเลยนะเนี่ย" นอร์แมนพูดพรางปรายตามองไปหาคนที่ยืนกอดอกอยู่หน้าประตู "อ่า ที่เอ็มม่าออกไปด้านนอกเฮาส์เพราะเรย์บอกอะไรแปลกๆอีกแล้วใช่มั้ย" 

"ไม่ใช่ซะหน่อย แค่ก! แค่ก! เรย์บอกว่าเพราะคุณเทวดาร้องไห้ฝนจึงตก แค่ก! ก็เลยอยากไปปลอบคุณเทวดา แค่ก! แค่ก!" ในระหว่างที่เอ็มม่าพูดนั้นจะมีเสียงไอเป็นครั้งคราว

"เห้อ หลอกง่ายชะมัดเพราะซื่อบื่อแบบนี้ไงเลยทำให้คนอื่นเป็นห่วง" เรย์เดินเข้าไปใกล้เตียงของเอ็มม่า ก่อนที่จะล้มตัวนั่งลง "แค่กๆ! ขอโทษทีนะที่ทำให้เป็นห่วง แค่ก! แค่ก!"

"เอาเถอะนอนพักผ่อนได้แล้ว ถ้าไม่อยากให้คนอื่นเป็นห่วง" เรย์จับผ้าห่มที่เคยคลุมตัวของเอ็มม่า ที่ตอนนี้เริ่มจะหลุดลุ่ย ไปห่มตัวของเอ็มม่าดีๆ เรย์เอื้อมมือไปจับมือของเอ็มม่าที่อยู่ด้านนอกผ้าห่มด้วยสายตาอันอ่อนโยน

"อื้อ ของคุณนะ"

"หึ"

และใช่แน่นอนการกระทำเหล่านี้ของเรย์อยู่ในสายตาของนอร์แมนทั้งหมด

อ๊ากกกกก!!! ในที่สุดก็แต่งเสร็จซักที ถึงแม้ตอนจะไม่ยาวแต่ใช้เวลาแต่นานมากๆ 

แรงบันดาลใจในการแต่งตอนนี้ก็คือเราป่วยแล้วเราก็คิดว่าเวลาคนที่แข็งแรงป่วยมันจะดูหนักกว่าชาวบ้าน ก็เลยออกมาเป็นเรื่องนี้ (แต่ความจริงแค่อยากทรมานลูกตัวเอง)