บ้านหลังใหญ่เเห่งหนึ่ง

ครืด~ เสียงมือถือดังขึ้นจากกระเป๋าสีสวยของสาววัยกลางคน ที่กำลังจะเดินออกจากบ้าน

หญิงสาววัยกลางคน กดรับมือถือ เเล้ว ตอบกลับปลายสาย ด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล เป็นมิตร

"สวัสดี นี่ใครหรอคะ"

"สายจากโรงพยาบาล คริสตัลพาเลซ นะคะ ตอนนี้คุณคริสประสบอุบัติ ตอนนี้กำลังอยู่ระหว่างการรักษานะคะ"

"หะ...ห้ะ!" สายกลางวัยตกใจเเทบเป็นลม เมื่อได้ยินว่าลูกชายคนโตของเขา ประสบอุบัติเหตุ

สาวใช้ในบ้าน เป็นเจ้านายสาวจะล้มลง ก็รีบไปประคองไว้ "คุณโฉมไหวมั้ยคะ"

"ฉันไม่เป็นไร เตรียมรถ...พะ..พาฉันไปโรงพยาบาล คริสตัลพาเลซ"

@ โรงพยาบาล คริสตัลพาเลซ

"ลูกชายดิฉัน เป็นอย่างไรบ้างคะ"

หญิงสาวรีบเดินไปหาคุณหมอที่ออกมาจากห้อง

"คุณคริสประสบเหตุรถคว่ำ ทำให้ขาไปของเขาได้รับการบาดเจ็บมาก จนขยับไม่ได้ครับ"

"มะ..หมายความว่างยังไงคะ คุณชายฉันจะเดินได้มั้ยคะ!"

"ได้ครับ"

คุณหมอรุ่นราวคราวเดียวกับโฉมฉายพูด ทำให้โฉมฉายโล่งใจขึ้นมาทัน ก่อนคุณหมอจะพูดต่อ

" เเต่ตอนนี้คุณคริสจะยังขยับขาไม่ได้ชั่วคราวนะครับ เเต่ไม่ได้ตลอดชีพครับ หายเเน่นอน เเต่ต้องใช้เวลา "

"เเล้วมันนานมั้ยคะ กี่วันกี่เดือน"

"หมอไม่สามารถระบุได้ครับ ขึ้นอยู่กับคุณคริสด้วยครับ ว่าจะทำได้มั้ย อาจจะ 1เดือน หรือ 1ปี"

หลังพูดจบ คุณหมอก็เดินออกไป

เเละคริสก็ถูกนำตัวออกจากห้องฉุกเฉิน ไปห้องพักพื้น

ตกดึก โฉมฉายได้โทรบอกสามีเเละลูกชายคนเล็กเเล้ว จึงนอนเฝ้าคริสมีโรงพยาบาล

"อือ..." ชายหนุ่ม ค่อยๆลืมตาขึ้นมองไปรอบๆ มันมือมิดไปหมด เเต่เขาก็มองเห็นผู้เป็นเเม่นอนอยู่

"มะ...เเม่ครับ" ชายหนุ่มเสียงเเหละร่าเอ่ยเรียกผู้เป็นเเม่

ไร้คำตอบกลับใดๆ ดูเหมือนโฉมฉายจะหลับลึกมาก จากความเหนื่อยล้า ของเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้

ชายหนุ่มเป็นเเบบนี้ ก็เลยนอนต่อไม่ได้รู้สึกอะไร กับร่างกายตัวเอง

เช้าวันต่อมา

คิมน้องชายคนเล็กเเละศิลาผู้เป็นพ่อก็มาหา คริสที่โรงพยาบาล

คริสตื่นขึ้นมา ก็บ่นหิวน้ำ ผู้เป็นเเม่ก็เอาน้ำมาให้ดื่ม

สักพักเขารู้สึกเเปลกๆ เมื่อจะลุกขึ้น

"ทำไม...ผมขยับขาไม่ได้!!"

ทุกคนเงียบ ไม่กล้าพูดอะไรออกมา "พ่อ...เเม่ ขาผมเป็นอะไร!" ร่างสูงของคริส พยายามยืนเเต่ทำไม่ได้

โฉมฉายเห็นลูกเป็นเเบบนี้ ก็อดกลั้นนำตาไว้ไม่อยู่

"พี่จะขยับขาไม่ได้ชั่วคราว เพราะว่าขาได้รับบาดเจ็บหนัก จากอุบัติเหตุ" ผู้เป็นน้องเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นพ่อกับเเม่ไม่กล้าพูดอะไร

"โถ่เว้ยย!!" ร่างสูงเมื่อได้ยินก็โมโหเป็นอย่างมาก

"เเล้ว...ฉันจะเดินได้เมื่อไหร่" ถามพลางมองไปที่หน้า มารดาของเขา

"ลูกจะเดินได้ปกติ ก็ต่อเมื่อลูกมีคนอดทนนะ หมอบอกว่า อาจจะ 1เดือน...หรือ" มารดาเว้นคำท้ายไว้

"ผมอยากกลับบ้าน" คริสพูดขึ้น เเละคุณหมอก็เดินเข้ามาพอดี

"หมอมาตรวจร่างกายครับ" คุณหมอหนุ่มเดินเข้ามาหยุดที่ข้างเตียง

"ฉันไม่ตรวจอะไรทั้งนั้น! ฉันจะกลับบ้าน" ร่างสูงจะวาดดังลั่น

หมอจึงบอกว่า หากต้องการกลับไปรักษาตัวที่บ้าน ต้องมีพยาบาลดูเเล

"เดี๋ยวพ่อจะจัดการเรื่องพยาบาลให้เอง" บิดาที่เงียบอยู่นานเอ่ยขึ้น

"ผมเเนะนำ ยาบาลคนนึง เธอดูเเลคนไข้มากกว่า 200คน ได้อย่างดี ไม่มีประวัติเสียหายเลยครับ"

"ผมจะไปคุยกับหมอทีหลัง เรื่องค่าใช้จ่ายอะไร ฝากติดต่อเธอคนนั่นไว้ให้ด้วยนะครับ"

หมอตอบรับ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป "เรากลับบ้านกันนะลูก"

To be continued

@บ้าน คริส

เมื่อคริสได้กลับมาพักที่บ้านเเล้ว เขาก็เอาเเต่ นอน ไม่ทานอะไร

เเกร๊ก! เสียงประตูห้องดังขึ้น สาววัยกลางคนเดินเข้ามา พร้อมกับอาหารในมือ

"ทานข้าวหน่อยนะลูก จะได้หายไวๆ" มารดาเดินมานั่งอยู่ข้างบนเตียง

"ผมไม่หิว" คริสพูด พลางหันหน้าไปอีกทาง

"อือ...เรื่องพยาบาลของลูก เธอจะมาวะนนี้นะ เดี๋ยวถ้าเธอมาเเล้ว เเม่ก็จะกลับบ้านใหญ่นะ" มารดารีบเปลี่ยนเรื่องคุย เมื่อเห็นว่าลูกชายอะไรไม่ดี

"เเม่มั่นใจได้ยังไง ว่าเธอคนนั้น จะดูเเลผมได้?" ชายหนุ่มหันมาคุยกับมารดา

"เเม่เช็คประวัติเธอมาเเล้ว เธอรับงานดูเเลคนไข้เยอะเเยะ เเละก็ไม่มีประวัติเสียหายอะไรเลย"

"สักพักเธอคงจะมา เเม่จะให้เธอพักอยู่ข้างๆห้องลูกนะ เวลาลูกมีอะไร ก็เรียกเธอได้เลย"

ร่างสูงพยักหน้ารับ ก่อนเอ่ย"ผมอยากพักผ่อนเเล้ว เเม่ไปรอเธอด้านล่างเธอครับ

"จ๊ะ งั้นเดี๋ยวเเม่ไปก่อนนะ" หญิงวัยกลางคนมองลูกชายตัวเอง ก่อนส่งยิ้มเจื่อนเเล้วเดินออกไป

Talk : Nisha

ฉันเดินเข้าบ้านมา บอกเลยว่า ฉันไม่เคยดูเเลคนไข้ ที่รวยขนาดนี้มาก่อน บ้านยังกะราชวัง เเต่เงียบมาก

ฉันถือวิสาสะ เดินเข้าไปในบ้าน เพราะประตูไม่ได้ปิด ก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่งเดินลงมาจากชั้น2

"หนูที่เป็น พยาบาลใช่มั้ยจ๊ะ" เขาพูดเสียงอ่อนหวาน เเล้วเดินมาหาฉัน

"ใช่ค่ะ...คุณคือคุณโฉมฉายใช่มั้ยคะ" เขายังดูสวยมากอยู่เลย ทั้งๆที่เขาก็อายุไม่น่าจะต่ำกว่า 50

"ใช่จ๊ะ เรียกฉัน คุณโฉมพอ" คุณโฉมฉายตอบ พลางอมยิ้มให้ฉัย

จากนั้นคุณโฉมก็พาฉันเดินทัวร์บ้าน มันใหญ่มาก ฉันเดินจนปวดขาไปหมดเลย

"นี่ห้องนอนของหนูนะ ส่วนข้างๆ คนห้องของลูกชายฉัน ที่หนูจะต้องดูเเลเขา" คุณโฉมชี้ให้ดู

"โอเคค่ะ หนูจะดูเเลคุณ..." ฉันเงียบเมื่อยังไม่รู้ชื่อคนไข้เลย

"ลูกชายฉันชื่อคริสจ๊ะ" คุมโฉมพูด

ฉันก็พูดต่อ ว่าจะดูเเลคูณคริสให้หายดี เลย

เมื่อคุณโฉมกลับบ้านไป ฉันก็เดินไปยังห้องคุณคริส ใจสั่นๆยังไงไม่รู้ ไม่เคยดูเเล คนรวยเเบบนี้มาก่อนเลย เเถมเป็นผู้ชายอีกด้วย

ฉันหายใจเข้าออกช้าๆ ก่อนจะรวยรวมความกล้า เคาะประตูหเอง

ก๊อกๆ...."ฉันขออนุญาตเข้าไปนะคะ" ฉันค่อยๆ เปิดประตูเข้าไป

"เธอเป็นใคร!" เสียงทุ้มเอ่ยถามฉัน ทำให้ฉันสะดุ้งโหย่งเลย ทำไมเขาดูหน้ากลัวจัง เเต่หล่อเหมือนกันนะ><

"เอ่อ...ฉะ..ฉันเป็นพยาบาลที่คุณโฉมฉายจ้างมาให้ดูเเลคุณค่ะ" ฉันพูดเสียงขาดๆหายๆ

"อืม" เขาตอบเพียงเเค่คำเดียว เเล้วหันหน้าหนีฉันไป จิ๊! คนบ้าอะไร

มาวันเเรก ฉันก็โอบบ่นคนไข้ซ่ะเเล้ว ฉันเดินไปข้างๆโต๊ะ เห็นอาหารที่วางอยู่

"คุณยังไม่ได้ทานอะไรเลยนะคะ งั้นเดี๋ยวฉันป้อนนะคะ" ฉันนั่งลงข้างๆเขา ก่อนจะถือจานข้าวขึ้นมา

"ออกไป" เขาพูดเสียงเรียบ เเล้วมันรู้สึก หนาวหลังไปหมด ไม่รู้ทำไม

"เเต่คุณยังไม่ทานอะไรเลยนะคะ เดี๋ยวจะไม่หายเอานะคะ" ฉันพยายามพูดเกลี้ยกล่อมให้เขาทาน

"ฉันบอกให้ออกไป!!" เขาตวาดเสียงดังใส่ฉัน ทำให้ฉัน รีบลุกขึ้น

"ค่ะๆ" ฉันตอบพลางถืออาหารออกไป มันน่าโมโหจริงๆ ฉันไม่รู้ว่าจะทนดูเเลเขา ได้นานเท่าไหร่

To be continued

19:30น.

ฉันเข้าไปสำรวจห้องนอนของตัวเอง เเล้วทำความสะอาดให้เรียบร้อย เพราะต้องอยู่ที่นี่อีกนาน

ว่าเเต่ฉันก็งงว่า บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ ไม่มีเเม่บ้านเลยรึไง

เเต่ง่าตอนนี้ 1ทุ่มเเล้วนี่ ฉันต้องรีบพาคุณคริสไปอาบน้ำ!

เมื่อคิดได้อย่างนั้น ก็รีบเดินออกจากห้องตัวเองไป เเล้วไปห้องคุณคริส

ฉันค่อยๆ เเง้มประตูเข้าไป เห็นเขายังนอนอยู่ท่าเดิม น่าจะกำลังหลับ

ฉันค่อยเดินไปข้างๆเตียง อย่างเบาเท้าที่สุด

"คุณคริสคะ...ไม่อาบน้ำก่อนค่ะ" ฉันถือวิสาสะ เเตะเเขนเขาเบาๆ เพื่อเรียกให้เขาตื่น

เขาลืมตาขึ้นมาจ้องฉันเขม็ง ฉันให้ฉันรีบถอยออกห่างเขา

"ฉันจะอาบได้ยังไง รึเธอจะอาบให้ฉัน ??" เขาพูดเสียงเรียบพลางจ้องฉันด้วยสายตา เยือกเย็น

ก็ต้องอาบให้สิ ก็เขาเดินไม่ได้ จะให้ฉันทำยังไง นอกจากอาบให้เขา

"ก็...ใช่ไงคะ" ฉันพูด เเล้วก็เห็นเขาเเสยะยิ้มออกมา มันดูน่ากลัวจัง

จากนั้น ฉันก็พอเขาเข้าไปยังห้องน้ำ โดยการใช้วิวเเชร์ ที่อยู่ในห้อง พาเขาไป เเละพยุงเขาลงอ่าง

ฉันจัดการถอดเสื้อผ้าให้เขา (เเค่ข้างบนนะ) เเละเขาก็ถอดกางเกงเอง เเละเอาผ้ามาคลุมท่อนล่างของเขาเองได้ เพราะมือก็ขยับได้ปกติ

"อร้ายย!" ตู้ม~ ฉันตกใจเมื่อเขา

กดตัวฉันลงอ่างมากับเขา

"คุณทำบ้าอะไรเนี้ย! ฉันเปียกหมดเเล้ว" ฉันโมโห เผลอเสียงดังใส่เขา

"เธอไม่อาบด้วยกัน?" เขาถามพลางจะถอดเสื้อฉันออก ฉันรีบจับมือเขา

"มะ...ไม่ค่ะ ฉะ----" เขาพูดเเทรกฉันออกมา

"ฉันไม่อยากอาบคนเดียว มาถูกหลังให้ฉันด้วย" จิ๊! ผู้ชายอะไร เอาเเต่ใจชะมัด

ฉันจำใจต้องไปเปลี่ยนเป็น นุ่งกระโจมอก เเล้วลงอ่างไปถูหลังถูสบู่ให้เขา หลังจากอาบน้ำเสร็จ

ฉันก็พาเขามานอนที่เตียง ทั้งที่ฉันยังนุ่งกระโจมอกอยู่ ก็เสื้อฉันเปียกไงล่ะ ต้องไปเปลี่ยนที่ห้อง

"นอนนะคะ ฉันจะกลับห้องเเล้ว " ฉันกำลังจะปิดไฟให้เขา เเต่ก็มีมือใหญ่มาคว้าผ้าขมหนูฉันไป ทำให้มันหลุดออก

หมับ~ พรึ่บ!

"ว้ายยย~!" ฉันตกใจเป็นอย่างมาก รีบดึงผ้าห่มบนเตียงเขามาคลุมตัว

"หึ" เขายิ้มอะไรของเขากัน

"คุณทำบ้าอะไรของคุณ ไอ้...." ฉันเหลือคำท้ายไว้ ลืมไปว่า เขาเป็นเจ้านายตัวเองอยู่ ใจเย็นๆเข้าไว้

เขามองฉันด้วยสายตายังไงไม่รู้สึกผิดใดๆ "ฉันไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย เเค่จะบอกว่า เอาน้ำมาให้ฉันก่อน เเต่มือมันไปเกี่ยวผ้าเธอออก" มือเป็นตะงอหรือไง

ฉันบ่นในใจ คิดว่าเขาหาข้ออ้างมารึป่าว หน้าไม่สำนึกผิดอะไรเลย

"งั้น ฉันลงไปเอาน้ำมาให้นะคะ"

"เธอจะเอา ผ้าห่มฉันคลุมตัวไปอย่างนั้น?" เขาถามพลางมองฉัน

จริงด้วยสิ ตอนนี้ฉันเอาผ้าห่มของเขา มาพันรอบตัวไว้ ก็ผ้าขนหนูมันอยู่ในมือเขาหนิ

"เอ่อ...งั้นฉันขอผ้าด้วยค่ะ ฉันจะไปผ้าขนหนู เเล้วไปใส่ชุดที่ห้อง

"อืม" เขาตอบในลำคอ โยนผ้าขนหนูสีขาวให้กับฉัน ก่อนฉันจะเดิสไปใส่กระโจมอกในห้องน้ำใหม่ เเละเอาผ้าห่มมาคืนเขา

จากนั้น ฉันก็ไปใส่ชุดนอนที่ห้อง

เเละ เอาน้ำเปล่ามาให้เขาดื่ม

"น้ำได้เเล้วค่ะ" ฉันเอาน้ำมาวางไว้ข้างๆเตียงนอนของเขา

"ป้อนสิ ฉันปวดตัวไปหมด ไม่มีเเรงจับเเก้วน้ำด้วยซ้ำ" ฉันก็ยกเเก้วน้ำไปให้เขาดื่ม

หลังจากที่ฉันทำทุกอย่างเรีบยร้อย ก็ปิดไฟห้องอะไรให้เขาทุกอย่าง ก่อนจะกลับเข้าห้องตัวเองมา

"บ้านหลังนี้ใหญ่โตมาก เเต่กลับไม่มีใครนอกจาก ฉันกับคุณคริสหรอ เเปลกจัง" ฉันพึมพำอย่างงุนงง

เเต่ไม่เป็นไร ยังไงฉันก็ได้อยู่ดูเเลคุณคริสอีกนาน คงจะมีโอกาสได้ถามเขาเองนั่นเเหละ

ฉันก็ไปจัดการ เเปรงฟัน เเละเข้านอน ข้าวเย็นก็ไม่ได้ทาน เพราะบ้านเขา ไม่มีของอะไร ที่ใช้ทำอาหารได้เลย ฉันทำเเค่เเซนวิสทานลองท้องไปก่อน

พรุ่งนี้คงต้องออกไปซื้อของ เข้ามาไว้เเล้วเเหละ ฉันนอนคิด ก่อนจะหลับไป

To be continued