ตอน 1-2 อยู่ในอันนี้นะเพราะแต่งไม่ถึง 1500 คำเลยเอา 2 ตอนมารวมกัน ส่วนตอน 3- อยู่ตอนถัดไป

......................

“เรยา”

เปิดมาด้วยเสียงของแม่เรยาดังสนั่นไปทั่วเมื่อเรยาได้ยินเสียงเช่นนั้นก็รู้ทันทีมาแม่ต้องให้ไปช่วยทำงาน แต่! ครั้งนี้มันไม่เหมือนครั้งอื่น เมื่อเรยามาถึงก็ต้องพบแม่ตนเองนั่งร้องให้อยู่ข้างร่างไร้วิญญาณของพ่อเรยา

เรยาในตอนนั้นด้วยความเป็นเด็กก็ไม่รู้ว่าพ่อที่นอนอยู่นั้นได้เสียชีวิตลงแล้ว เรยาจึฃเขย่าตัวพ่อตัวเองให้ตื่นเพราะคิดว่าพ่อหลับ แต่แม่ของเรยาก็ไม่กล้าบอกว่าพ่อตายแล้ว กลัวเรยาจะเสียใจ เพราะเรยารักพ่อมาก พ่อของเรายาตามใจเรยาทุกอย่าง

เมื่อวันงานศพวันที่ 3 ระหว่างเรยากำลังเล่นอยู่กับเพื่อนๆ เรยาก็ได้ยินผู้ใหญ่พูดกัน

"สงสารนางอิ่มมันนะลูกมันก็ยังเล็กอยู่ แล้วผัวมันก็ดันตายซะ"

เมื่อเรยาได้ยินอย่างนั้นก็เลยถามไปว่าใครตายด้วยความไม่รู้

"ก็พ่อแกไงนางเรยาอยู่งานศพมาสามวัยแล้วยังไม่รู้เรื่องอีกเหรอ"

เมื่อเรยาได้ยินก็โวยวายพ่อว่าพ่อตนเองยังไม่ตายและต่อว่าผู้ใหญ่ว่ามาสาบแช่งพ่อตัวเอง เรยา เลยได้วิ่งไปถามแม่และก็พบกับคำตอบ เลยได้วิ่งไปถามแม่และก็พบกับคำตอบที่ไม่อยากได้ยิน

"พ่อเขาเสียแล้วลูก"

เรยาหยุดนิ่งไปสักพัก พร้อมกับความรู้สึกที่มึนงงไปหมด เรยารู้สึกโกรธแม่มากที่ไม่ยอมบอกเรื่องนี้เรยาเฝ้าคอยพ่อทุกวันว่าวันไหนพ่อจะตื่นขึ้นมาเพราะแม่ไม่เคยบอกอะไรกับยาเลยว่าพ่อเสียไปแล้ว

เรยานั่งร้องไห้ท่ามกลางงานศพของพ่อและผู้คนมากมายที่มาร่วมงานศพ ผู้คนก็ต่างสงสารอารียาที่ต้องมาเห็นเด็กตัวน้อยน้อยต้องสูญเสียพ่อไป

20 ปีต่อมา

ตอนนี้เรยาโตเป็นผู้ใหญ่ เรยาเรียนไม่จบก็เพราะฐานะทางบ้านยากจนมากและพ่อก็ดันเสียไปอีกทำให้ สองคนแม่ลูกต้องฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆมาด้วยกันสองคน เรยาจึงเป็นคนที่ประหยัดอดออมมากๆ

ตอนนี้เรยาก็ทำตอนนี้เรียก็ทำร้านอาหารจีนอยู่แถวเยาวราช ร้านนี้เป็นร้านที่มีชื่อเสียงร้านหนึ่งเลยในแถวนั้น ร้านเรยาขายดีมากจนทำให้ร้านให้มีสาขาอื่นอีกมากมาย เรยาเป็นผู้หญิงที่มีหน้าตาสะสวยมาก แต่เธอชอบแต่งตัวเหมือนไม่มีเงินทั้งที่ร้านเธอก็มีสาขาอยู่มากมาย และขายดีเป็นเทน้ำเทท่า เพราะเธอรู้สึกผิดกับชีวิตตอนเด็กของเธอ

ระหว่างทางกลับบ้านเรียก็เห็นคนมากมายยืนมุงดูอะไรบางอย่างเรยาเลยเข้าไปดูและพบว่า เป็น แม่ของเธอที่โดนรถชน เรยาเลยถามคนแถวนั้นว่ามีคนเรียกรถโรงบาลให้รึยัง และทันใดนั้นก็มีรถพยาบาลเข้ามา

"คุณแม่ของคุณอาการค่อนข้างหนักอาจจะต้องอยู่โรงพยาบาลนานหน่อยนะครับ"

เรยาก็ทุ่มสุดตัวเพื่อให้แม่ได้หายดีจองห้องพิเศษไว้สำหรับให้แม่นอนเรยาก็ทุ่มสุดตัวแต่เธอก็ไม่สามารถเฝ้าแม่ได้เพราะเธอก็ต้องไปทำร้านอาหารและควบคุมสาขาอื่นๆเธอเลยจำเป็นต้องใช้เงินจำนวนมากเพื่อจ้างแม่บ้านมาดูหลายเดือน แต่เพื่อแม่เรยาก็ยอม

วันต่อมาก็มีแม่บ้านเข้ามา เรยาเลยได้ฝากแม่ไว้กับแม่บ้าน จากนั้นเรยาก็กลับไปที่ร้านของเธอเวลาผ่านไปก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร

2 เดือนต่อมา

เรยาได้รับสายจากคุณหมอและคุณหมอก็ได้บอกกับยาว่าแม่ของเรยานั้นฟื้นแล้ว เรยาเลยฝากร้านไว้กับลูกน้องและไปเยี่ยมแม่ที่โรงพยาบาล

เมื่อสองแม่ลูกได้เจอหน้ากันก็ยิ้มแย้มแต่แม่ของเธอก็ยังมีอาการค่อนข้างค่อนข้างหนักเลยต้องอยู่โรงพยาบาลไปอีกนานเธอก็เลยจ้างแม่บ้านแม่บ้านคนนี้ต่อไป

เมื่อแม่ของเรยาฟื้น และผ่านไปหลายวันแม่ของเรยาก็ได้เห็นธาตุแท้จริงของแม่บ้านเพราะแม่ของเรยาได้สั่งให้แม่บ้านหยิบของที่โต๊ะให้เพราะเธอไม่มีแรง แต่ก็ต้องพบกับคำตอบที่ไม่คาดคิด

"มีมือมีตีนก็หยิบเองสิวะ"

แม่ของเรยารู้สึกตกใจกับคำพูดของแม่บ้านมาก

"เค้าจ้างเธอมาดูแลฉันนะ"

และแม่บ้านก็พูดสวนกลับอย่างไม่เกรงกลัวและเกรงใจเลย

"เงินก็ได้น้อยฉิบหายงานก็เยอะต้องมาดูแลคนแก่ทำอะไรแม่งไม่ได้ฟื้นมาทำไมวะ"

แม่ของเรยารู้สึกโกรธกับสิ่งที่แม่บ้านพูดมากเหมือนกับไม่อยากให้เธอฟื้นมาอยากดูแลแบบไม่ให้เธอฟื้นและได้ตังค์แบบง่ายๆ

—ตอนที่ 2—

"ถ้ามึงบอกอะไรกับลูกมึงกูจะฆ่ามึง"

เรยาเลิกงานมาจากร้านอาหารก็มาดูแม่ที่โรงพยาบาล

"สวัสดีค่ะคุณเรยา"

ดูเหมือนว่าคนดูแลจะพูดดีกับเรยา แม่ของเรยาต้องทนดูพฤติกรรมเสแสร้งของคนดูแลเธอ ทั้งที่ในใจอยากพูดออกมาแต่ก็ทำไม่ได้เพราะคนดูแลคนนี้ก็ต้องดูแลเธอเพราะเธอยังขยับไปไหนไม่ได้

เรยาก็มาที่โรงพยาบาลด้วยความเหนื่อยล้า เพราะเธอได้ไปเจอกับพวกคนรวยที่นิสัยแย่

ย้อนกลับไปเรยากำลังทำงานอยู่ที่ร้านอาหาร วันนี้ก็ดูปกติเหมือนว่าทั่วๆไป ผ่านไปสักพักก็มีคุณนายคนหนึ่งเดินเข้ามาดูหน้าตาที่ไม่ค่อยเข้าสังคมเท่าไหร่พร้อมกับสามีของเธอ

"สวัสดีครับ"

คุณนายคนนั้นหันไปดูที่สามีของตนทันทีว่าไปทักทายพวกชั้นต่ำทำไมทั้งที่เรามีเงินซื้อร้านอาหารทั้งร้านนี้ได้ คุณนายรู้สึกอายมากที่สามีของตนทำคุณนายรู้สึกอายมากที่สามีของตนทำแบบนั้น

แต่สามีของคุณนายก็ไม่รู้สึกอะไร

"ยัยพนักงานไม่พาไปนั่งยืนหัวโด่อยู่เนี่ย"

"พอดีโต๊ะเต็มแล้วค่ะเพราะคุณนายไม่ได้จองไว้ก่อน"

คุณนายรู้สึกเกรี้ยวกราดมากที่พนักงานพูดแบบนี้

"ทำไมฉันเป็นถึงคุณนายที่สามารถซื้อร้านนี้ได้หาโต๊ะแค่หนึ่งโต๊ะให้ฉันนั่งไล่พวกชั้นต่ำออกไปไม่ได้เหรอ"

คนในร้านต่างหันมองกิริยาท่าทางของคุณนายด้วยหน้าตาเกลียดชัง

"ดิฉันทำแบบนั้นไม่ได้หรอกค่ะลูกค้าทุกคนมีสิทธิ์เท่ากัน"

เรยาที่เป็นเจ้าของร้านได้ยินเสียงโวยวายเลยออกมาดู

"เกิดอะไรขึ้น"

และก่อนที่พนักงานจะได้พูดคุณหญิงก็พูดแทรกขึ้นมาทันที

"ยัยพนักงานมันไม่ยอมหาโต๊ะให้ฉันไล่มันออกเลยกิริยามารยาทแบบนี้เก็บไว้ไม่ได้"

เรยารู้สึกตกใจกับคำพูดของคุณนายมาก

"ทางทำแบบนั้นไม่ได้หรอกค่ะลูกค้าทุกคนมีสิทธิ์เท่ากันถ้าคุณไม่กินคุณก็ออกไป"

คุณหญิงรู้สึกโกรธมากเลยเดินออกไปและปิดประตูร้านแรงจนกระจกแตก ทุกคนรู้สึกตกใจโดยเฉพาะคนในร้านเพราะรู้กันว่ากระจกนี้แพงมากราคาหลายล้าน

"อีนังคุณหญิง" 

"ใครกล้าเรียกฉันว่านัง"

ดูเหมือนว่าคุณหญิงจะไม่สะทกสะท้านกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไปเลย แถมยังทำตัวแถมยังทำตัวน่ารังเกียจออีก

แต่เมื่อได้ยินเสียงเรียกว่าอีนังคุณนาย คุณนายก็หันไปทันที เพราะไไม่เเคยมีใครกล้าเรียกเธอแบบนี้

"จะใครหล่ะฉันเอง"

และเสียงนั้นก็คือเรยานั่นเอง เธอทนไม่ไหวที่คุณหญิงทำกิริยาแบบนี้

"อ่อ เจ้าของร้านนี่เองอย่าอวดเก่งหน่อยเลย"

"คุณจะมาทำกิริยาแบบนี้ในร้านฉันไม่ได้ เป็นคุณนายแล้วไง คนทุกคนมีสิทธิ์เท่ากัน คิดว่ามีเงินแล้วจะทำอะไรก็ได้งั้นเหรอ สามีก็ออกจะดูมีมารยาท แต่มาแต่งงานกับคนอย่างคุณเลยทำให้เขาดูเสียไปด้วยเลย"

"นี่!นางบ้า"

"ไม่ต้องพูดอะไรแล้วฉันก็ไม่อยากมีเรื่องมากหรอก แต่คุณแค่ต้องจ่ายค่ากระจกนี้มา ไม่งั้นฉันจะแจ้งความ ข้อหาทำลายทรัพย์สินผู้อื่น"

"ฉันจ่ายอยู่แล้วกระจกที่ประตูแค่นี้เศษเงิน"

"ค่าาา แค่ 7 ล้านเอง"

"7ล้าน! ฮ่าๆๆ อย่ามาโกหกหน่อยเลยแค่กระจกประตูแค่นี้7ล้าน ถ้างั้นทั้งร้านนี้คงเป็น 100 ล้านเลยมั้ง ฮ่าๆๆ"

"กระจกส่วนอื่นเป็นกระจกแบบไม่พิเศษ แต่กระจกประตูนี้ เป็นกระจกเกรดพิเศษไม่ได้หาง่ายๆ และยังเพ้นลายโดยจิตรกรจีนชื่อดัง"

"ใครที่เธอว่าดัง"

"คุณฉีไป๋สือ ไงรู้จักมั้ย"

"ถ้าดังจริงฉันคงรู้จักไปแล้ว ทำไมฉันไม่รู้จัก จริงมั้ยคุณ"

"ห่ะ คุณฉีไป๋สือ จิตรกรชื่อดังของจีน!"

......................

ตอน 3-4 จะอยู่ ตอนถัดไปนะ เพราะเราแต่งตอนนึงไม่ถึง 1,500 เลยต้องเอา 2 ตอนมารวมกัน 3-4 ยังไม่ได้แต่งรอก่อนนะ555