ณ.หมู่บ้านเล็กๆ บริเวณชายแดน มีเด็กหนุ่มคนนึง ชื่อเฟยหลง อายุ 13 ปีกำลังหาบน้ำเพื่อนำไปใช้ในครอบครัว ก็มีแสงสีแดงพุ่งลงมาจากฟากฟ้า ลงมายังหมู่บ้านของเขาด้านหน้า ก่อให้เกิดไฟลุกท่วมอย่างมหาศาล เฟยหลงรีบทิ้งถังน้ำและกำลังจะวิ่งกลับไปยังบ้านของเขา ก็มีลูกไฟสีแดงพุ่งตรงมาทางเขา ขณะที่ลูกไฟสีแดงนั้นกำลังจะถึงตัวเฟยหลง ก็มีสายฟ้าสีทองผ่าลงมา จากนั้นสติของเฟยหลงก็ดับวูบไป..

..เฟยหลงค่อยๆลืมตาขึ้นก่อนจะเพ่งมองไปรอบๆ ก็เห็นเป็นพื้นที่สีทองอร่าม บรรยากาศรู้สึกสดชื่น งดงามอย่างบอกไม่ถูก เฟยหลงรีบพยุงตัวขึ้น ก็มีเสียงพูดมาจากด้านหลัง " เจ้าพักเถอะ อย่ารีบลุกเลย " เฟยหลงรีบหันไปมองก็เห็นชายคนหนึ่งยืนจ้องมองเขาอยู่ ในมือเขาถือแก้วชาที่ส่งกลิ่นหอมมากๆ ชายคนนั้นยกแก้วชาขึ้นมาจิบพร้อมพูดด้วยเสียงอันอ่อนหวาน

" เจ้าจะรีบไปไหนหรือ " เฟยหลงถอยกรูดไปจนติดผนัง " ทะ ท่าน ท่านเป็นใคร หรือว่า เป็นท่านที่ทำลายหมู่บ้านของข้า!! " ชายคนนั้นวางแก้วชาลงบนโต๊ะไม้อายุประมาณพันปี ที่ถูกปูด้วยผ้าปูโต๊ะสีทองอร่าม

" เป็นเวลานานมากแล้ว นานมากจริงๆ ที่ข้าไม่ถูกชะตากับใครแบบเจ้า " ชายหนุ่มคนนั้นยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับทรุดตัวลงนั่งตรงเก้าอี้ข้างๆเตียงที่เฟยหลงนอนอยู่

" ข้าชื่อว่า จ้าวจิ้นหลง เป็นคนที่ช่วยชีวิตเจ้ามาจากราชันย์อสูรที่บุกไปทำลายโลกของเจ้า เพราะในหลายหมื่นปีที่ผ่านมานี่ ข้าไม่ค่อยได้เจอคนที่มีวาสนา หรือคนที่ข้าถูกชะตาเช่นเจ้า" เฟยหลงเริ่มตัวสั่น "ละ แล้ว พ่อแม่ข้า น้องสาวของข้าล่ะ" จ้าวจิ้นหลงนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูด "ทุกสรรพชีวิตล้วนเกิดมาแล้วดับสูญไป"

น้ำตาเฟยหลงเริ่มไหลออกมานองแก้ม "แล้วท่านช่วยข้ามาทำไม ทำไมไม่ปล่อยให้ข้าตายไปกับพวกเขา ไม่มีพวกเขาแล้วข้าจะอยู่ยังไง" เฟยหลงนั่งกอดเข่าร้องไห้ฟูมฟาย ก่อนที่จ้าวจิ้นหลงจะลุกขึ้นแล้วเอามือมาลูบหัวของเฟยหลงอย่างเอ็นดู "เด็กน้อย ข้าไม่มีทายาท ข้ารู้สึกถูกชะตากับเจ้า เอ็นดูเจ้าตั้งแต่แรกพบ ข้ารับเจ้าเป็นลูกบุญธรรม ข้าจะให้ทุกอย่างที่คนเป็นพ่อคนหนึ่งจะให้ลูกได้"

เฟยหลงรีบถอยด้วยความหวาดกลัว เพราะในใจเขาคิดว่าบุคคลที่ยืนตระหง่านอยู่ตรงหน้าเป็นคนที่ทำลายหมู่บ้านของเขา จ้าวจิ้นหลง หัวเราะเล็กน้อย "ฮ่าๆๆ เจ้าลองมองดูรอบๆนี่สิ อะไรที่ทำให้เจ้าคิดว่าข้าชั่วร้ายกันล่ะ" เฟยหลงยังไม่กล้าสบตากับชายผู้อยู่ตรงหน้าเขา ก่อนจะมีมือสองข้างมาพยุงเขา "มาเถอะ บุตรชายแห่งข้า ข้าจะพาเจ้าไปดูสิ่งที่เจ้าจะต้องสืบทอดต่อจากข้าในอนาคต พูดพลางจ้าวจิ้นหลงก็ช่วยพยุงให้เฟยหลงลุกขึ้น ก่อนจะเรียกให้เฟยหลงเดินตามเขาไป ทางเฟยหลงเมื่อสัมผัสได้ว่าชายผู้ดูสูงศักดิ์ที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้มีอันตรายใดๆก็ยอมเดินตามเขาไปแต่โดยดี จ้าวจิ้นหลงเดินนำเฟยหลงมาสักพัก ก็มาถึงห้องโถงขนาดใหญ่ที่ตกแต่งมีสีทองอร่าม มีเพชรนิลจินดาประดับอยู่ทั่วห้องโถง ซึ่งเป็นสิ่งที่เฟยหลงผู้ที่เกิดอยู่ในหมู่บ้านทุรกันดาล ไม่เคยคาดคิดว่าชาตินี้เข้าจะมาเห็นอะไรแบบนี้ " คารวะ! ท่านราชามังกร!! "ทหารในชุดเกราะสีทองอร่ามในมือถือหอกมังกรสีทองนับร้อยนายพากันทุกเข่าคารวะให้กับจ้าวจิ้นหลงก็ยิ่งทำให้เฟยหลงตะลึงไปกันใหญ่ "ทะ ท่าน รา ราชามังกร ท่านคือเทพเหรอ" จ้าวจิ้นหลงหัวเราะเบาๆ " ฮ่าๆๆ แล้วเจ้าคิดว่าสถานที่แบบนี้ มีอยู่บนโลกมนุษย์รึ " เฟยหลงกวาดสายตามองไปรอบๆเพราะยังตื่นตาตื่นใจกับความอลังการของที่นี่มาก " จริงสิ เพื่อคลายความข้องใจของเจ้า ข้าจะให้ดูบางอย่าง" จ้าวจิ้นหลงชี้นิ้วขึ้นบนฟ้าฉับพลันก็ปรากฏแสงสีทอง ก่อนจะมีภาพหนึ่งปรากฏขึ้น เป็นภาพกลุ่มมารกำลังจับเชลยทั้งหมดเดินทางเป็นพันๆคน และสายตาของเฟยหลงก็ไปชะงักกับเชลยสองคนที่อยู่ในวัย 30 กลางๆ "นะ นั่น พ่อแม่ข้า ข้าจะไปช่วยพวกเขา " ขณะที่เฟยหลงกำลังจะก้าวขาเดินก็ต้องชะงักเมื่อจ้าวจิ้นหลงพูดขึ้น "ไปตอนนี้เจ้าคิดว่าเจ้าสามารถต่อกรกับมารพวกนั้นได้รึ" เฟยหลงตัวสั่นก่อนจะพูดพร้อมกับร้องไห้พร้อมกัน "แล้วท่านจะให้ข้าทำยังไง นั่นพ่อแม่ข้านะ " จ้าวจิ้นหลงหรี่ตาหลงก่อนจะหันมาทางเฟยหลง "เจ้าต้องผ่านบททดสอบความเป็นเทพ"

"กึก! กึก! กึก"

เสียงฝีเท้าอันหนักแน่นเดินมาจากด้านหลังแล้วหยุด

" เฉินซี คารวะ ท่านราชามังกร "

ชายผู้มีรูปร่างกำยำหน้าตาน่าเกรงขามในชุดเกราะสีทองผ้าคลุมสีแดงสดลายมังกรสวยสดงดงามคุกเข่าลงต่อหน้าของจ้าวจิ้นหลงและเฟยหลง เขาก้มหน้านิ่ง

" เฉินซี ข้าอยากฝากฝังเจ้าสักเรื่อง "

แม่ทัพเฉินซีแห่งกองทัพราชามังกรทองก้มลงต่ำ

" ขอฝ่าบาท ทรงรับสั่ง "

จ้าวจิ้นหลงหันหน้ามาพร้อมกับเดินไปตบไหล่เฉินซี

" เจ้าเห็นเด็กที่ยืนอยู่ตรงหน้าเจ้าหรือไม่ "

เฉินซีเงยหน้าขึ้นเล็กน้องเพื่อมองเฟยหลงก่อนจะพูด

" ขอรับ "

"ลุกขึ้นเถอะ "

" ขอบพระทัย ฝ่าบาท "

" เจ้ามาดูนี่สิ "

เฉินซีเดินอย่างนอบน้อมเข้าไปข้างๆจ้าวจิ้นหลง

" เฟยหลง เอามือวางบนลูกแก้ว "

เฟยหลงมีท่าทาง งงๆ แต่ก็เอื้อมมือไปจับลูกแก้วช้าๆ

" วูบบบบ!! เหวอออ "

แสงสีทองอร่ามพวยพุ่งออกจากลูกแก้วทำให้เฟยหลง

รีบถอยหลังจนสะดุดล้มลงด้วยความตกใจสุดขีด

" นะนี่มัน ? พลังชีวิต..สมบูรณ์แต่กำเนิด "

จ้าวจิ้นหลงหัวเราะชอบใจก่อนจะชี้นิ้วไปที่ร่างของเฟยหลง ก่อนที่เฟยหลงจะลอยขึ้นมีแสงสีขาวออกมา

" ข้ามองคนไม่ผิดจริงๆ บรรพบุรุษของเจ้าได้ปิดกั้นพลังมังกรที่อยู่ในสายเลือดเจ้ามาหลายชั่วอายุคน "

เฟยหลงมีสีหน้างุนงงกับสิ่งที่ราชามังกรพูด

" ท่าน มะ หมายความว่ายังไง "

" ก็หมายความว่า เจ้ามีสายเลือดมังกรเรายังไงล่ะ "

เฉินซีขมวดคิ้วก่อนจะยกมือขึ้นประกบแล้วพูด

" ทูลฝ่าบาทแต่..... "

" ข้ารู้ว่าเจ้าจะพูดอะไร เฉินซี แต่หน้าที่ฝึกฝนการเป็นเทพของเฟยหลง ลูกบุญธรรมของข้า มอบให้เจ้าแล้ว"

เฉินซีคุกเข่าลงอีกครั้งก่อนจะเอามือประกบเหนือหัว

" ขะ ขอรับฝ่าบาท! "

จ้าวจิ้นหลงหันหน้าไปทางเฟยหลงพร้อมกับตบไหล่

" ลูกข้า ต่อไปเจ้าต้องฝึกฝนกับแม่ทัพเฉินซี เจ้าจงตั้งใจเรียนรู้ หลังจากนี้เจ้าจะเป็นศิษย์ของเขา ข้าอยากขอให้เจ้าตั้งใจให้ดี จากนั้นเจ้าจึงจะสามารถปกป้องคนอื่นได้ " เฟยหลงรีบนั่งคุกเข่าก่อนจะเอามือประกบเหนือหัวก่อนเฉินซีจะประคองให้ยืนขึ้น

" ยืนขึ้นเถอะ ต่อไปองค์ชายจะเป็นยังไงขึ้นอยู่กับตัวของท่านเองแล้ว " เฟยหลงชะงัก คิดในใจว่า ตนเป็นแค่เด็กชายในหมู่บ้านเล็กๆแต่ตอนนี้เป็นถึงองค์ชาย