ณ จวนเสนาบดี ตระกูลกู้

ร่างระหงตื่นขึ้นมาด้วยความสับสนว่าที่นี้คือที่ไหน ทำไมถึงตกแต่งด้วยของโบราณเต็มไปหมด ก่อนที่จะได้คิดอะไรก็มีเสียงดังขึ้น

"คุณหนูฟื้นแล้วเรียกไปเรียกฮูหยินเร็วเข้า"นางหันไปพูดกับสาวใช้อีกคน

"คุณหนูฟื้นแล้วหรือเป็นยังไงบางเจ้าค่ะ"นางถามด้วยความเป็นห่วง

"ที่นี้ที่ไหน"

"เอ่อ...คุณหนูเจ้าค่ะที่นี้จวนเสนาบดีเจ้าค่ะ"นางตอบกับไปด้วยท่าที่มึนงง

"คุณหนูยังเจ็บแผลที่หัวอยู่หรือไม่เจ้าค่ะ"

"ไม่เเล้วละ"

ก่อนนางจะถามมากความไปกว่านี้ก็ก็มีความทรงจำมากมายไหลเข้ามาในหัว

ร่างนี้มีชื่อว่าเย่วซินเป็นนางร้ายของนิยายว่ากันว่านางนั้นสวยจนแม้แต่นางเอกผู้เป็นน้องสาวยังอิจฉา แต่ไม่กล้าออกไหน

คนข้างนอกต่างพากันคิดว่านางนั้นอัปลักษณ์ กลับต้องมาตายเพราะโดนนางเอกผู้เเสนดีผลักตกนํ้า ผ่านไปไม่นานมีเสียงพูดชื่อนางขึ้นมา

"ซินเอ๋อร์ ตื่นเเล้วหรอทำไมเจ้าไม่นอนพักอีกสักหน่อยเล่า"

"ข้าไม่เป็นไรเเล้วเจ้าค่ะท่านเเม่"แม้ตัวนางจะไม่ชินแต่ร่างกายกลับตอบสนองไปเอง

"ไม่เป็นไรก็ดีแล้วนอนพักเถอะ"ก่อนหันไปพูดสาวใช้

"พวกเจ้าก็ดูเเลคุณหนูดีๆละ"ก่อนที่จะหันมาพูดกับนางด้วยนํ้าเสียงอ่อนโยน

"ซินเอ๋อร์ เเม่ไม่กวนเจ้าเเล้ว"

"เจ้าค่ะ"เเล้วหญิงวัยกลางคนที่แทนตัวว่าแม่ก็หันหลังเดินจากไป

​​​​​นางนั้นที่จริงแล้วเป็นนักฆ่าที่องกรณ์และถูกฝึกให้ไปทำภารกิจต้องเสี่ยงตายจนสุดท้ายกับมาตายเพราะโดนระเบิดเล่นงาน คิดเเล้วก็สมเพชตัวเอง คิดได้ดังนั้นจึงหัวเราะออกมา สาวใช้ที่ดูแลอยู่ก็ถามอย่างเป็นห่วง

"คุณหนูเป็นอะไรรึเปล่าเจ้าค่ะ"

"ไม่ เจ้าชื่อว่าอะไร"นางเอยถาม

"คุณหนูจำจือจือมิได้หรือเจ้าค่ะ"

"เอ่อ...ข้าเเค่สับสนไปหน่อยนะ"

"เจ้าค่ะ"นางตอบกลับ

"คุณหนูนอนพักเถอะเจ้าค่ะ"

"มีอะไรเรียกนะเจ้าค่ะ"

"จือจือขอตัว"กล่าวจบก็ไม่ลืมที่จะขอตัวเเล้วหันหลังเดินจากไป

เมื่อนางออกไปแล้วร่างระหงก็คิดในเมื่อเจ้าตายแล้วข้าขอร่างเจ้าล่ะนะ เมื่อพูดจบก็ลุกขึ้นยืนเเล้วเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้งที่มีกระจกแต่ต้องตกใจเพราะใบนางนี้เรียกได้ว่างดงามล่มเมืองแค่เห็นก็ทำให้ไม่อาจจะสามารถละสายตาได้ ชาติที่แล้วนางก็นับเป็นสาวสวย นางจึงรู้สึกพอใจกับรูปร่างหน้าตามาก

โลกใบนี้ในนิยายเป็นโลกเเห่งการบ่มเพาะเพื่อความเข็งแกร่ง เเบ่งขั้นเป็น ดังนี้ 

"ขั้นใหญ่"

ก่อร่าง

จิตวิญญาณ

นักรบ

ปฐพี

สวรรค์

"ขั้นย่อย"

ตํ่า

กลาง

สู่ง

เเต่ละขั้นจะมี5ขั้น

รู้ดังนั้นนางก็รู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองช่างอ่อนแอเหลือเกิน นางนั้นอยู่ขั้นก่อร่างขั้นตํ่าซึ่งเทียบเท่ากับคนธรรมดาที่ฝึกร่างกาย ​​​​​

เมื่อคิดได้ดังนั้นจึงกลับไปยังเตียงนอนเเต่กับต้องประหลาดใจที่ข้อมือนางกับมีกำไลหยกที่ชาติที่แล้วติดตามมาด้วย

กำไลหยกวงนี้นางได้จากงานประมูลด้วยราคาที่แสนแพง ตอนแรกที่ได้มันมากับคิดว่าไร้ประโยชน์ เเต่เมื่อรู้ว่ามีมิติอยู่ในนั้นแต่กับต้องตายก่อนเลยยังไม่ได้ดูอย่างถี่ถ้วน คิดดังนั้นนางก็กัดนิ้วเเล้วหยดเลือดลงไป เกิดแสงขึ้นรอบตัวนางแล้วนางก็หายไปจากตรงนั้น

ณ ภายในมิติ

ล้านกว้างที่มีสระนํ้ากับคฤหาสน์โบราณตั้งตระหง่าน เมื่อเข้าไปข้างในก็เดินสำรวจในคฤหาสน์หลังนี้พบกับห้องมากมายที่ไม่สามารถเปิดเข้าไปได้

...................

​​​​​​ป.ลไม่ค่อยมีเวลาอาจจะอัพช้า🙏🤍🤍

​

นางพบกับห้องที่สามารถเข้าไปได้มีหนังสือการบ่มเพาะวางเรียงรายกันอยู่5เล่ม  เล่มแรกหน้าหนังสือเขียนว่าเคล็ดลับการบ่มเพาะเบื้องตน ซึ่งมันไม่เหมือนเคล็ดวิชาที่นางบ่มเพาะตัวนางในอดีต เล่มสองเป็นวิชาดาบพิรุณ เล่มสามเป็นวิชาตัวเบาเวหา เล่มที่สี่เป็นสูตรปรุงโอสถเเละฝังเข็ม เล่มสุดท้ายเป็นข้อมูลของคฤหาสน์แห่งนี้

นางหยิบเล่มที่ห้ามาอ่านในนั้นเขียนถึงข้อมูลต่างๆภายในคฤหาสน์รวมถึงสระนํ้าที่สามารถเพิ่มพูนพลังให้ไปถึงในขั้นต่อไป เมื่อรู้ดังนั้นนางเดินไปยังสระนํ้าที่เต็มไปด้วยพลัง

จิตวิญญาณ นางเลยนั่งบ่มเพาะทันที่

เวลาในที่ช้ากว่า 1ปีเท่ากับ 5นาทีของข้างนอก

ดังนั้นนางจึงนั่งสมาธิและทะลวงขั้นจิตญาณขั้นสูง แล้วนางจึงออกจากมิติ และนอนพักเอาเเรง

เช้าวันต่อมา

"คุณหนูเจ้าค่ะตื่นหรือยังเจ้าค่ะ"

"คุณหนูต้องไปพบฮูหยินนะเจ้าค่ะ"

"ข้ารู้แล้ว"

นางจึงเดินไปล้างหน้าแล้วเปลี่ยนชุดเเล้วเดินไปพบฮูหยิน เมื่อเดินใกล้จะถึงก็ได้ยินเสียงของแม่นางเอกตัวดี

"ท่านพ่อไม่รู้ว่าท่านพี่เป็นอย่างไรบาง"

"เจ้าไม่ต้องห่วงข้าสบายดีน้องหญิง"นางตอบด้วยท่าที่เรียบเฉย เเล้วหันไปคราวะท่านพ่อท่านแม่

"คารวะท่านพ่อท่านเเม่เจ้าค่ะ"

"ซินเอ๋อร์มานั่งนี่เร็วมีของที่เจ้าชอบด้วย"ท่านเเม่เอยด้วยสีหน้าอ่อนโยน

"ใช่ซินเอ๋อร์มานั่งนี่เร็ว"ท่านพ่อกล่าว

"เจ้าค่ะ"นางนั่งลงข้างท่านแม่

นางหันไปรอบโต๊ะซึ่งอนุภรรยามีอนุจองนางอยู่ อนุเอกเป็นแม่ของนางเอกชื่อว่าเมิงเลี่ยง อีกคนอนุรองรับเข้ามาเพราะ

สงสารท่านเเม่จึงอนุญาต

นางเอกชื่อว่ากู้เลี่ยงเฟิง นางนั้นจึงพยายามทำตัวดีต่อหน้าลับหลังกับเป็นอสรพิษ กำลังจองมองนางด้วความอิจฉา

แล้วพูดขึ้น

"ท่านพี่ท่านคงไม่รู้ว่าอีกสามวันจะถึงงานประลองท่านพี่ให้ข้าไปแทนนะเจ้าค่ะ"

"เจ้าเงียบไปเลย"ท่านพ่อเอยขึ้น เมื่อรู้นิสัยของเลี่ยงเฟิงเป็นอย่างดี

"ซินเอ๋อร์ลูกอยากไปงานประลองไหม"

"เจ้าค่ะ ลูกอยากไป"

"เเต่เจ้าต้องระวังอย่าบาดเจ็บเด็ดขาดเเพ้ก็ไม่เป็นไร"

"เจ้าค่ะ ลูกจะระวัง"

"เอาละ ข้าจะให้เจ้าไปด้วยกับซินเอ๋อร์"

"แต่เจ้าต้องเป็นเเค่ตัวสำรองระวังอย่าให้ซินเอ๋อร์บาดเจ็บ"

เลี่ยงเฟิงถึงกับกำมือเเน่นด้วยความโกธร

"เจ้าค่ะ"นางตอบกลับ

เลี่ยงเฟิงคิดในใจทำไมเจ้าไม่ตายตอนตกนํ้าในสระบัวนั้นซะ

นางก็พอรู้ว่าเลี่ยงเฟิงคิดอะไรดมื่อเห็นสีหน้า

เมื่อทุกคนกินอาหารเสร็จก็เดินกลับจวนของตน

นางเมื่อมาถึงสั่งให้สาวใช้ไม่ต้องเข้า นางรีบจึงจะเข้ามาได้นางเพ่งสมาธิไปที่กำไลเพื่อเข้าไปภายในมิติ

ภายในมิติ

นางเข้ามาเร่งทำสมาธิพร้อมกับฝึกวิชาต่างภายในนั้นจนเย็นจึงออกมา เเล้วเรียกสาวใช้นำสำรับอาหารเข้ามาเมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น นางจึงอาบน้ำเเล้วเข้านอน

...----------------...