สวัสดีค่ะทุกคน เราชื่อเอม

เราเป็นคนจังหวัด กาฬสินธุ์

เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้มันเกิดขึ้นตอนที่เราเรียนอยู่ม.ปลาย

ย้อนกลับไปเมื่อ 10 ปีที่แล้ว ตอนนั้นเอมเข้าเรียนต่อ ม.ปลายที่โรงเรียนประจำอำเภอขนาดใหญ่

เอมได้อยู่ห้องม.4/2 เพราะมีทั้งหมด 8 ห้อง

ซึ่งห้องที่เอมอยู่นั้นเป็นห้องเรียนสายวิทย์-คณิต ตอนเรียนอยู่ม.4 เอมเองยังไม่สนิทกับเพื่อนร่วมห้องสักเท่าไหร่ กว่าจะสนิทกับเพื่อนร่วมห้องก็ใช้เวลานานนิดนึ่ง เอมก็ใช้ชีวิตปกติเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ อยู่มาวันนึ่งเอมกับเพื่อนๆเดินออกจากโรงอาหารหลังจากทานข้าวเสร็จเพื่อจะเดินไปเรียนยังวิชาต่อไป ซึ้งต้องผ่านตึกห้องประจำของพวกเรา พอเดินมาถึงหน้าตึกก็มีเสียงรุ่นพี่ม.5/4ตะโกนลงมาจากชั้น3ของตึกว่า "น้องเอมครับเพื่อนพี่ชอบ" เอมเองก็มองขึ้นไปตามเสียงนั้นก็เจอรุ่นพี่ที่แซว แต่เอมก็ไม่สนใจเพราะคิดว่าพี่ๆเขาคงหยอกกันเล่น แล้วเอมก็เดินต่อไปยังห้องเรียนกับเพื่อนๆ แต่ทุกครั้งที่กลุ่มรุ่นพี่ม.5/4เจอกับกลุ่มของเอมก็จะมีเสียงพี่คนเดิมพูดขึ้นมาตลอด "น้องเอมครับเพื่อนพี่ชอบ" เป็นแบบนี้ตลอด แรกๆเอมก็ไม่คิดอะไร แต่คนเราโดนแซวบ่อยๆใครหล่ะจะไม่หวั่นไหว บอกตรงๆเลยค่ะทุกครั้งที่เจอหน้าพี่คนที่ชอบเรา เราก็แอบเขินเพราะเจอกับพี่เขาบ่อยมากเพราะเราอยู่สีเดียวกันเข้าแถวก็ใกล้ๆกัน แต่เอมกับพี่เขาไม่เคยได้คุยกันสักครั้ง แปลกไหมล่ะค่ะ จนวันนึ่งหลังเลิกเรียนเอมก็เดินมาที่รถรับส่งเพื่อที่จะมาขึ้นรถกลับบ้าน พอมาถึงรถก็เจอพี่เขาเพราะพี่เขามาหาเพื่อนที่อยู่รถคันเดียวกับเอม ซึ่งเพื่อนพี่เขาก็คือคนเดียวกันกับคนที่ชอบแซวเอมนั้นแหล่ะค่ะ เอมก็เดินขึ้นรถนั่งเล่นมือถือตามปกติ พี่คนที่ชอบเอมเขา ชื่อแคร์ค่ะ

ส่วนพี่คนที่ชอบแซวเอม ชื่อตั้มค่ะ

แล้วพี่ตั้มก็พูดขึ้นมา "น้องเอมครับเพื่อนพี่ขอเบอร์หน่อย" เอมก็หันไปมองพี่ตั้มแล้วยิ้มเบาๆ แต่ก็ไม่ได้สนใจ จนกระทั่งมีเสียงนึ่งพูดขึ้นมา "น้องเอมครับพี่ขอเบอร์หน่อย" เอมก็หันไปมองอีก แต่เสียงนั้นเป็นเสียงของพี่แคร์ค่ะ พี่แคร์ก็พูดย้ำอีกพร้อมกับส่งมือถือมาให้เอม เอมก็เลยตอบพี่แคร์กับไป "ขอไม่ให้เบอร์นะค่ะ แต่จะให้เฟสบุ๊คแทน" พี่แคร์ก็ตกลง เอมก็รับมือถือจากมือพี่แคร์มาแล้วก็กดชื่อเฟสบุ๊คเอมให้พี่เขาไป แล้วก็ส่งมือถือคืนพี่แคร์ พอพี่แคร์รับมือถือคืนจากเอมแล้วพี่แคร์ก็พูดว่า "เดี๋ยวพี่ทักมาคุยด้วยนะ พี่ขอตัวกลับรถก่อนนะรถพี่จะกลับบ้านแล้ว" เอมกับพี่แคร์อยู่คนล่ะหมู่บ้านค่ะ แต่หมู่บ้านของเราอยู่ไม่ไกลกันมาก พอพี่แคร์เดินไปถึงรถรับส่งของตัวเองสักพักรถพี่เแคร์ก็ออกตัวพร้อมจะเดินทางกลับบ้าน แล้วสักพักรถรับส่งของเอมก็ขับออกจากโรงเรียนตามหลังรถพี่แคร์ไปค่ะ มันจะมีจังหวะนึ่งที่รถรับส่งของเราทั้งสองต้องแซงกัน รถคันของพี่แคร์แซงรถเอมไปแล้วมีเสียงนึ่งตะโกนขึ้นมา "น้องเอมครับถึงบ้านเดี๋ยวพี่โทรหานะ" เอมก็หันไปมองแล้วก็ยิ้มให้พี่แคร์

เดี๋ยวมาต่อตอนที่ 2 นะค่ะ

มาต่อตอนที่ 2 ให้แล้วนร้าาา

หลังจ้าเอมและพี่แคร์แยกย้ายกันกลับบ้าน พอเอมมาถึงบ้านก็เดินเข้าห้องตัวเองไปเพื่อจะเปลี่ยนเสื้อผ้า สักพักเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เอมมองดูมือถือเห็นเป็นเบอร์แปลกโทรมาเอมก็ไม่ได้สนใจอะไรแล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าต่อ เพราะคิดว่าคงไม่ใช่พี่แคร์หรอกเพราะว่าเอมไม่ได้ให้เบอร์กับพี่แคร์ พอเอมเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จกำลังเตรียมจะทำการบ้าน เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้งและเป็นเบอร์เดิมที่โทรมา เอมจึงตัดสินใจรับสายเพราะอยากรู้ว่าเป็นเบอร์ใคร เพราะเอมไม่เคยให้เบอร์ใครนอกจากเพื่อนในห้องเรียน พอเอมกดรับสายเท่านั้นแหล่ะค่ะ เสียงที่พูดออกมามันคุ้นมากกก

บทสนทนา

เอม : ฮัลโหลค่ะ ใครค่ะ

พี่แคร์ : ทำไม่รับสายพี่ช้าจังน้องเอม

เอม : ใครค่ะนี่ ได้เบอร์เอมมาจากไหนค่ะ

พี่แคร์ : ก็คนที่บอกกับน้องเอมว่าถ้าถึงบ้านจะโทรหาไงครับ

เอม : อ๋อ พี่แคร์หรอกค่ะ แล้วได้เบอร์เอมมาจากไหนค่ะ เอมไม่ได้ให้เบอร์เอมนิ

พี่แคร์ : พี่ให้เพื่อนพี่ของกับแฟนมันให้น่ะ แฟนมันก็เพื่อนน้องเอมนั่นหล่ะ

เอม : อ๋อค่ะ

พี่แคร์ : แล้วนี้น้องเอมทำอะไรอยู่ พี่กวนไหม

เอม : กำลังจะทำการบ้านค่ะ ไม่ได้กวนเลยค่ะ

พี่แคร์ : ขยันจังเลยนะ พี่ฝากทำของพี่ด้วยสิ

เอม : จะให้เอมทำให้พี่ด้วยหรอกค่ะ เอมคงทำให้ไม่ได้หรอกค่ะ เพราะเอมยังเรียนไม่ถึง 5555

พี่แคร์ : ตลกนะเรานิ งั้นเดี๋ยวพี่ทักแชทไปนะเอมจะได้ทำการบ้านถนัด

เอม : ได้ค่ะ

หลังจากที่เอมวางสายจากพี่แคร์ได้สักพัก เสียงแจ้งเตือนเฟสบุ๊คก็ดังขึ้น เอมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นพี่แคร์ทักมา

บทสนทนาทางเฟสบุ๊ค

พี่แคร์ : ทำใกล้เสร็จยังการบ้าน

เอม : ยังเลยจ้าาา

พี่แคร์ : ทำไมหรอกมันเยอะหรือมันยาก

เอม : ทั้ง2อย่างเลยค่ะ5555

พี่แคร์ : ตั้งใจทำเดี๋ยวมันก็เสร็จ

เอม : จ้าาาา

พี่แคร์ : พี่ถามอะไรเราหน่อยสิ

เอม : ถามอะไรค่ะ

พี่แคร์ : เรามีแฟนยัง

เอม : ถามตรงๆแบบนี้เลยหรอค่ะ

พี่แคร์ : ใช่ครับ

เอม : แล้วพี่คิดว่าเอมมียังหล่ะค่ะ

พี่แคร์ : ยังไม่มี

เอม : พี่ก็รู้นิแล้วจะถามเอมทำไม ถ้าเอมมีแฟนแล้วเอมจะให้เฟสบุ๊คกับพี่ทำไมหรอค่ะ

พี่แคร์ : พี่ก็แค่ถามเพื่อความแน่ใจ

เอม : แล้วพี่ถามเอมทำไมค่ะ จะจีบเอมหรอ 55

พี่แคร์ : ใช่ครับ พี่จะจีบเอม แล้วจีบได้ไหมครับ

เอม : ได้ค่ะ ก็คุยๆกันไปก่อนถ้าใช่ก็ค่อยคบแต่ถ้าไม่ใช่ก็เป็นพี่น้องกัน จะได้ไม่ต้องมาเสียใจทีหลัง

พี่แคร์ : ได้ครับ

เอม : งั้นเอมขอทำการบ้านก่อนนะค่ะ เสร็จแล้วจะได้ไปทำงานบ้านต่อ ไว้ว่างๆเอมจะทักหานะค่ะ

พี่แคร์ : ได้ครับ

หลังจากที่คุยกับพี่แคร์เสร็จเอมก็ตั้งใจทำการบ้าน สักพักการบ้านก็เสร็จก็ไปทำงานบ้านต่อ

เดี๋ยวมาต่อ EP .3 นะค่ะ

มาต่อ EP. 3 จ้าาาา

หลังจากที่เอมทำงานบ้านเสร็จก็เกือบจะ 6 โมงเย็นแล้ว เอมก็ทานข้าว อาบน้ำเตรียมตัวเข้านอนตามปกติ แล้วเสียงแจ้งเตือนเฟสบุ๊คก็ดังขึ้น

บทสนทนาทางเฟสบุ๊ค

พี่แคร์ : ทำไรอยู่เอ่ยยย นอนยัง

เอม : นอนดูหนังจ้าา แล้วพี่ทำไรอยู่

พี่แคร์ : พี่กำลังคุยกับแฟนอยู่ครับ

เอม : หรอกค่ะ งั้นเอมไม่กวนดีกว่าพี่จะได้คุยกับแฟน

พี่แคร์ : เดี๋ยวก่อนน้องเอม แฟนพี่ก็น้องเอมไง นี่เรางอลพี่หรอ

เอม : ไม่ได้งอลค่ะ ก็พี่บอกว่าพี่คุยกับแฟนนี่ค่ะเอมก็เลยไม่อยากกวน แล้วใครจะไปรู้ว่าแฟนที่พี่พูดจะหมายถึงเอม แล้วเอมไปเป็นแฟนพี่ตอนไหน

พี่แคร์ : เป็นตั้งแต่วันแรกที่เราคุยกัน

เอม : อย่ามามั่ว เราแค่คุยกันไปก่อนนิ เอมยังไม่ตกลงเป็นแฟนพี่เลย

พี่แคร์ : งั้นเรามาเป็นแฟนกันนะครับ

เอม : ที่พูดมามั่นใจแล้วหรอกค่ะ

พี่แคร์ : มั่นใจแล้ว

เอม : ขอไม่ให้คำตอบวันนี้นะค่ะ พรุ่งนี้ค่อยมาเอาคำตอบ

พี่แคร์ : อ้าววว งั้นก็ได้ครับ พรุ่งนี้หลังเลิกเรียนพี่จะไปเอาคำตอบจากเอมที่รถนะ โอเคไหม

เอม : จ้าาา เอมขอตัวนอนก่อนนะดึกแล้ว

พี่แคร์ : ได้ครับ ฝันดีนะครับ อย่าลืมฝันถึงพี่นะ

หลังจากที่เราคุยกันเสร็จ เอมก็ปิดไฟนอน

รู้สึกตัวอีกทีก็ตี 5 กว่าแล้ว เอมก็เลยตื่นไปล้างหน้า แปรงฟันเตรียมตัวหุ้งข้าว ทำอาหาร หลังจากทำทุกอย่างเสร็จก็เป็นเวลา 6 โมงครึ่ง เอมก็ไปอาบน้ำเตรียมตัวไปรอรถเพื่อที่จะไปโรงเรียนตามปกติ

พอมาถึงโรงเรียนเอมก็เดินตรงไปที่หน้าเสาธงเพื่อจะเข้าแถว พอไปถึงแถวเอมก็คุยกับเพื่อนตามปกติ แล้วสักพักพี่แคร์ก็เดินมาเข้าแถวข้างๆและยืนตรงกับเอม พี่แคร์ก็ยิ้มให้เอม เอมก็ยิ้มกลับ พอเข้าแถวเสร็จต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันเข้าห้องเรียน ช่วงเช้าเอมกับพี่แคร์จะเรียนตึกเดียวกันห้องติดกัน พอเรียนตอนเช้าเสร็จเอมกับเพื่อนก็เดินออกจากห้องเพื่อที่จะไปเรียนวิชาต่อไป แล้วต้องเดินผ่านห้องที่พี่แคร์เรียนอยู่ พอเอมเดินผ่านหน้าห้องก็มีเสียงนึ่งพูดขึ้นมา "ยิ้มหน่อยคับน้องเอม" เอมก็เลยหันไปมองแล้วก็ยิ้มให้เจ้าของเสียงนั้น พอเรียนช่วงเช้าเสร็จเอมกับเพื่อนๆก็เดินไปที่โรงอาหารเพื่อที่จะทานข้าว พอทานข้าวเสร็จเอมกับเพื่อนๆก็เดินไปยังลานน้ำพุใกล้ๆตึกที่จะเรียนในช่วงบ่ายเพื่อไปนั่งเล่นกัน พอถึงเวลาเข้าเรียนเราก็ไปเรียน เวลาผ่านไปสักพักก็ได้เวลาเลิกเรียนแล้ว เอมกับเพื่อนก็แยกย้ายกันไปรถรับส่งของตัวเองพอเอมเดินมาถึงรถรับส่งก็เจอพี่แคร์นั่งรออยู่บนรถแล้ว พี่แคร์เลยพูดขึ้นมาว่า

บทสนทนา

พี่แคร์ : เรียนวันนี้เป็นไงบ้าง เหนื่อยไหม??

เอม : ที่สุด

พี่แคร์ : พี่มาเอาคำตอบแล้วนะ

เอม : คำตอบอะไรค่ะ

พี่แคร์ : ก็คำตอบที่พี่ถามเอมเมื่อคืนไง

เอม : พี่ถามเอมเรื่องอะไร

พี่แคร์ : อ้าวว!!! ก็ที่พี่ถามเอมว่า "เป็นแฟนกันไหม"

เอม : อ๋อ!!! จำได้แล้ว

พี่แคร์ : ขี้ลืมนะเรานิ!! แล้วตกลงว่าไง"เป็นแฟนกันไหม"

เอม : ค่ะ ☺️☺️

พี่แคร์ : งั้นเราเป็นแฟนกันแล้วนะ แล้วเอมก็ห้ามมองผู้ชายคนอื่นนอกจากพี่

เอม : พี่ก็เหมือนกัน แต่ถ้าวันไหนที่หมดรักกันแล้วก็ขอให้บอกกันตรงๆนะอยากให้มารู้เอง "มันเจ็บ"

พี่แคร์ : พี่สัญญา ว่าพี่จะรักเอมคนเดียว และจะไม่ทำให้เอมเสียใจแน่นอน

เอม : สัญญาแล้วทำให้ได้นะ แล้วเอมจะค่อยดู

พี่แคร์ : คาาฟ ☺️☺️ พี่ไปรถก็นะ ไว้ถึงบ้านเดี๋ยวพี่โทรหา

เอม : ค่ะ☺️☺️

เดี๋ยวมาต่อให้นร๊าาาา