ภายในห้องพักฟื้นของโรงพยาบาลชั้นนำแห่งหนึ่ง สุทินหนุ่มใหญ่วัยห้าสิบกว่าปีกำลังนอนรอรับการผ่าตัดใหญ่ด้วยโรคหัวใจตีบต้องผ่าตัดอย่างเร่งด่วน หลังจากยื้อการรักษามาหลายปี จนผลของมันส่งให้เขาเจ็บแน่นหน้าอกและล้มทั้งยืน มาฟื้นคืนสติที่โรงพยาบาล ก่อนที่ทุกอย่างจะสายไปหมอที่ดูแลจึงอยากให้ผ่าตัดด่วนๆ ทั้งๆที่เขานั้นอยากเลื่อนวันผ่าตัดให้ออกไปหน่อย แต่คำสั่งหมอคือไม่มีเวลารออีกแล้ว

รังสิณา:"พี่สุทิน...ทานผลไม้หน่อยนะคะ"

รังสิณายื่นจานผลไม้ที่เธอนั่งปอกเมื่อครู่มาให้เขา ทั้งที่อยากป้อนเองกับมือแต่ก็เลือกที่จะไม่ทำ เพราะรู้ว่าสุทินคงไม่ชอบ

สุทิน:"ขอบใจนะกวาง"

เสียงทุ้มๆของหนุ่มใหญ่เอ่ยขึ้น มองไปยังน้องภรรยาของตน ก่อนจะยื่นมือออกไปรับจานผลไม้มาถือไว้

รังสิณา:"ค่ะ"

เธอเอ่ยรับคำ มองสุทินจิ้มผลไม้เข้าปาก รังสิณานั้นเป็นสาวสวยอายุจะย่างเข้าสี่สิบปีแล้วในอีกสองสามปีข้างหน้า แต่เพราะเป็นคนดูแลรูปร่างหมั่นออกกำลังกาย จึงยังดูสาวกว่าอายุมาก จนใครๆก็มองว่าเธอน่าจะอายุแค่สามสิบต้นๆเท่านั้น

สุทิน:"ไม่ต้องมาดูแลพี่ก็ได้นะ เธอมีอะไรก็กลับไปทำเถอะ"

สุทินถอนหายใจออกมาหนักเมื่อพูดจบ เขาวางจานผลไม้ลงบนตักที่ตอนนี้กึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียงคนไข้ คิ้วขมวดเข้าหากันอย่างใช้ความคิด

รังสิณา:"พี่สุทินห่วงเรื่องผ่าตัดเหรอ"

รังสิณาเดาตาสิ่งที่เห็น

สุทิน:"ส่วนหนึ่ง แต่อีกอย่างที่ห่วงมากคือยายหนูจะกลับมาวันมะรืนแล้ว"

พูดจบเสียงถอนหายใจของสุทินก็ดังขึ้นหนักๆตามมาอีกครั้ง ยายหนูที่เขาพูดถึงคือณิชาณัธฐ์ลูกสาวเพียงคนเดียวของเขาที่ส่งไปเรียนอังกฤษตั้งแต่เกรดหนึ่งจนถึงตอนนี้ที่เพิ่งสอบเข้ามหาลัยได้ เป็นลูกสาวแสนน่ารักของพ่อ แต่ก็แก่นเซี้ยวตามฉบับของลูกคนเดียว

เขาจึงตัดใจส่งลูกให้ไปไกลหูไกลตา เพราะต้องการให้ณชาณัธฐ์เห็นโลกกว้างให้ช่วยเหลือตัวเอง เพราะที่อังกฤษไม่มีคนคอยรับใช้ ไม่มีคนคอยรองรับอารมณ์ใดๆต้องไปอยู่อพาร์ตเมนต์ เรียกได้ว่าแมบทิ้งความเป็นคุณหนูของบ้านเทพอภิรักษ์เลยก็ว่าได้

...จบแล้ว มีต่อน้า🥺🙏🏻...

อีกอย่างที่สำคัญคือไม่อยากให้แกอยู่แล้วรับรู้ว่าเขาทำงานอะไร หรือเจ็บป่วยอะไรอยู่ตอนนี้

รังสิณา:"เอ๊ะ...ปอจะกลับมาแล้ว ก็ไหนสุทินบอกว่าหลานจะยังไม่กลับมาตอนนี้ไงคะ"

รังสิณาเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ:''

สุทิน:"ยายหนูบอกแค่สั้นๆว่าจะกลับ"

รังสิณา:"ไปอยู่นู่นจะเจ็ดปี ไม่เห็นมีวี่แววว่าปอจะกลับบ้านเลยสักครั้ง หรือแกจะรู้ว่าพี่สุทินป่วย"

คำพูดของรังสิณา สุทินส่ายหน้าให้

สุทิน:"ไม่น่าเป็นไปได้"

รังสิณา:"แล้วพี่สุทินจะทำยังไงคะ?"

น้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยเอ่ยถาม เพราะพอจะรู้ว่าสุทินไม่อยากให้ณชาณัธฐ์กลับมาตอนนี้เพราะอะไร

สุทิน:"กำลังคิด"

สุทินมองออกไปยังกระจกห้องพักฟื้น เขาจะให้ ณชาณัธฐ์กลับมาแล้วพบว่าเขาป่วยไม่ได้เป็นอันขาด เพราะเรื่องนี้เขาเองก็ปิดเป็นความลับเหมือนกัน มีไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ แต่จะห้ามณชาณัธฐ์ว่าไม่ให้กลับก็คงผิดสังเกต

รังสิณาเดินเข้าไปใกล้สุทินก่อนจะยื่นมืไปสัมผัสมือเขาไว้ มือคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่เขยด้วยความห่วงใย แต่สุทินกลับส่งแววตาตึงเครียดมาให้เธอจนรังสิณาต้องปล่อยมือเขาให้เป็นอิสระ

รังสิณา:"เอ่อ...กวางกลับก่อนดีกว่า"

รังสิณาก้หน้าพูด ก่อนจะหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกไปจากห้องพักฟื้นของสุทิน พรุ่งนี้เขาจะเข้ารับการผ่าตัดที่กินเวลานานหลายชั่วโมง เธอค่อยมารอเขาตอนนั้นก็แล้วกัน เมื่อเดินออกมานอกห้อง สายตาของรังสิณาก็ประสานกับมืขวาของสุทินที่ยื่นเฝ้าอยู่พอดี

เอกรัฐ:"จะกลับแล้วเหรอคุณกวาง"

ชายหนุ่มวัยสามสิบต้นๆเดินเข้ามาทักด้วยแววตาของความชื่นชมที่ปิดยังไงก็ไม่มิด เพราะในใจเขานั้นได้หลงรักรังสิณามาตั้งนานแล้ว บางครั้งเหมือนเธอจะรับรู้ความรู้สึกนั้นแต่บางครั้งเธอก็เฉยเสียจนเขาปวดใจ ว่าความรักครั้งนี้คงไม่สมหวังเป็นแน่ถึงเธอจะอายุมากกว่าแต่ก็แค่ตัวเลขเท่านั้นเอง

รังสิณา:"ค่ะ"

รังสิณาตอลรับเพียงสั้นๆอีกตามเคย แววตาครั้งนี้เหมือนมีอะไรบางอย่างในใจ แต่สักพักแววตานั้นก็หายไป

เอกรัฐ:"คุณไม่สบายหรือเปล่า สีหน้าไม่ค่อยดี"

รังสิณา:"เปล่า..."

รังสิณาปฏิเสธคำถานั้นของเอกรัฐ เพราะเธอสบายดี ไม่ได้เป็นอะไร หรือถ้าเป็นก็ไม่เกี่ยวกับเขาคนนี้ แต่ต้องขมวดคิ้วกับกลิ่นน้ำหอมที่โชยออกมาจากตัวเอกรัฐ มันช่างคุ้นจมูกคล้ายๆกับกลิ่นที่สุทินใช้

...จบแล้ว มีต่อน้า🥺🙏🏻...

เอกรัฐ:"ลงไปให้คุณหมอตรวจหน่อยดีไหมครับ ผมเป็นห่วง"

เอกรัฐเอ่ยบอกด้วยความเป็นห่วงใยจริงๆ อยากเดินเข้าไปใกล้แล้วใช้หลังมือสัมผัสหน้าผากเธอ แต่กลับมากล้า

รังสิณา:"ขอบใจนะ แต่ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆ"

เอกรัฐ:"ครับ...แล้วนี่คุณกวางจะกลับยังไง?"

ชายหนุ่มไม่อยากเซ้าซี้มากไปกว่านี้ เพราะกลัวว่าเธอจะรำคาญเสียเปล่าๆ

รังสิณา:"ฉันขับรถมา ยังไงฝากเธอดูแลพี่สุทินด้วยนะ"

เอกรัฐ:"ยินดีครับ"

เอกรัฐยิ้มให้ ซึ่งรังสิณาก็พยักหน้ารับ ก่อนที่เธอจะเดินออกไปจากโรงพยาบาลเพื่อกลับบ้านที่วันนี้คงเงียบเหงาน่าดู จังหวะที่กำลังจะเดินผ่านห้องสูติเวชของโรงพยาบาล เธอยืนมองอยู่แบบนั้นนานก่อนจะละสายตาและก้าวไปยังรถที่จอดอยู่

เอกรัฐยืนยิ้มอยู่คนเดียว เขามีความลับใหญ่หลวงที่เปิแเผยให้ใครรู้ไมได้ แต่จะมีความสุขยามได้อยู่กับรังสิณา หญิงสาวที่เขารักเธอหมดหัวใจและสักวันเขาจะบอกความลับนั้นให้เธอรู้ อีกไม่นานแน่นอน

เสียงฮัมเพลงอย่างคนอารมณ์ดีดังขึ้นภายในห้องส่วนตัวของอพาร์ตเมนต์แห่งใหม่ ที่ณชาณัธฐ์ย้ายเข้ามาอยู่หลังจากที่สอบเข้าเรียนต่ระดับปริญญาตรีของมาหาลัยมีชื่อของที่นี่ได้ เพราะที่นี่ถือว่าดีกว่าอพาร์ตเมนต์เดิมที่เธอเคยอยู่ สัมคมมหาลัยก็ต้องดีกว่าสังคมไฮสคูลอยู่แล้ว ไม่อยากอยู่ที่เดิมเพราะคุณป้าเจ้าของอพาร์ตเมนต์จู้จี้จุกจิกชอบจับผิดเธออยู่นั่นแหละ และอีกหลายเหตุผลที่ไม่อยากอยู่ เธอเลยย้ายแบบรวดเร็ว พ่อเองก็พึ่งรู้ตอนที่เธอขนของเสร็จแล้ว

ณชาณัธฐ์ .:"กลับบ้าน กลับบ้าน"

หญิงสาวตัวบอบบางเอ่ยเสียงใส ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มเมื่อคิดถึงประเทศไทย ประเทศที่เธอจากมาเกือบเจ็ดปีเพื่อมาเรียนต่อที่อังกฤษตามคำสั่งแกมบังคับของพ่อ ซึ่งตอนนั้นเธอทั้งโกรธทั้งงอนพ่อเลยก็ว่าได้ ที่อยู่ๆ ก็ส่งเธอมาเรียนที่นี่แบบไม่ต้องการ

กว่าจะปรับตัวได้ทั้งเรื่องภาษา เรื่องขนบธรรมเนียมประเพณี เรื่องอากาศและอีกสารพัดเธอก็แทบแย่ โรคโฮมซิกเล่นงานทุกวัน แต่สุดท้ายเมื่อไม่มีหวังจะได้กลับเธอก็ต้องปรับตัว และไม่มีความคิดที่จะกลับมาเมืองไทยเลยสักครั้ง จนจะเข้ามหาลัยนี่แหละไม่รู้อะไรมาดลจิตดลใจให้เธอกลับเมืองไทยก็ไม่รู้ได้ แต่คิดว่าจะกลับไปแค่ครั้งเดียวและต่อจากนั้นเธอจะไม่กลับไปอีกเลย ตั้งใจเอาไว้ว่าถ้าเรียนจบก็จะหางานทำมันที่อังกฤษนี่แหละ

...จบแล้ว มีต่อน้า🥺🙏🏻...