ฉันเป็นหนึ่งในสมาชิกที่เรียกว่า หน่วยรบพิเศษ

และเป็นผู้หญิงคนเดียวด้วย

ฉันอยู่วงการนี้ตั้งแต่ยังเด็กเพราะพ่อแม่ฉันเสียชีวิต

ในระหว่างปฏิบัติงานล่าผู้ร้ายและท่านนาย

ฉันถือปืนตั้งแต่อายุได้5ปีซึ่งตอนนี้ก็อายุ25ปีแล้ว

ฉายาของฉันก็คือเทพีร้ายความปรานี

แต่จริงๆแล้วฉันก็ไม่ได้โหดร้ายขนาดนั้นหรอก

"บอกมาซะดีๆว่าใครเป็นคนที่ส่งแกมา"ชายหนุ่มใช้ปืนจ่อหัวตัวประกันที่จับมาได้

"ไม่มีวันหรอกโว้ย"ชายหนุ่มหน้าตาแดงก่ำเมื่อยังไม่ได้รับคำตอบ

"พักเถอะปล่อยให้ฉันทำดีกว่า"ฉันพูดกับรุ่นน้องที่ตอนนี้ยังเค้นเอาความลับไม่ได้

"พี่!!!"เขาหันมาด้วยความตกใจ

ฉันค่อยๆก้าวไปหาตัวประกันโดยใบหน้าที่เรียบนิ่ง

"เราสามารถคุยกันดีๆได้เพียงแค่คุณให้ความร่วมมือ"

"ถุ้ยแค่ยัยผู้หญิงกระจอก"ไม่พอผู้ชายคนนั้นยังมองฉันด้วยสายตาเย้ยหยัน ก็แค่เห็บกระจอกตัวหนึ่งบังอาจมาดูหมิ่นฉัน

"ได้ฉันจะทำให้คุณรู้ว่าผู้หญิงกระจอกคนนี้ทำอะไรได้บ้าง"ฉันเปิดเสื้อแขนยาวแล้วเอามีดออกมา

มองด้วยสายตาเย้ยหยันพร้อมกับเอามีดถูบนใบหน้าของผู้ชายคนนั้นเบาๆ

"ถึงตายกูก็ไม่ยอมบอกหรอก"ยังพูดแข็งกระด้างไม่มีท่าทีจะเปลี่ยนใจเลย

"งั้นฉันก็จะลองดูว่าคุณจะทนได้สักกี่น้ำ"โดยเปลี่ยนตำแหน่งจากใบหน้าเป็นอวัยวะจุดสำคัญของผู้ชาย

"นี่แกจะทำอะไรกูยัยบ้า"เริ่มมีหน้าตาหวัดกลัวขึ้นมาบ้าง

"ก็ไม่เท่าไหร่แค่ทำให้น้องชายสุดที่รักของคุณหายไปต่อหน้าต่อตาแบบช้าๆ"

"เฮ้ยอย่านะ"ฉันใช้มีดจี้ไปใกล้เรื่อยๆเพื่อบีบบังคับอีกฝ่ายยอมเปิดปาก

"ยอมแล้วยอมแล้วเสี่ยหวังเป็นตัวการเรื่องทั้งหมด"

ฉันยิ้มยกมุมปากอย่างมีชัย

ในที่สุดก็ยอมเปิดปากสักที

"แบบนี้ค่อยคุยกันง่ายหน่อย"ชายคนนั้นจึงเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดที่ฉันอยากรู้เพียงไม่นานเสียงประตูห้องก็เปิดออก

"เป็นไงบ้างพี่"

ไม่พูดเปล่าพร้อมโชว์เครื่องอัดเสียงให้ดู

"ว้าวสุดยอดเลยพี่"

เมื่อได้ข้อมูลสำคัญแล้วทุกคนจึงแยกย้ายกันวางแผนเพื่อกำจัดเสี่ยหวังตามเป้าหมาย

ส่วนตัวประกันนั้นทางหน่วยได้ส่งออกไปอยู่ต่างประเทศเพื่อกันการเกิดการฆาตกรรมขึ้นทั้งนี้รวมถึงสมาชิกครอบครัวของเขาด้วย

จึงบอกไงว่าฉันไม่ได้โหดร้ายอย่างที่ใครเขาพูด

"พี่เซียท่านนายพลให้มาตาม"

"ขอบใจจะไปเดี๋ยวนี้แหละ"พร้อมก้าวเดินไปยังเป้าหมาย"ก๊อกๆ"

"เข้ามา"ฉันเปิดประตูพร้อมโค้งคำนับ

"ไม่ต้องขนาดนั้นหรอก มานั่งคุยเป็นเพื่อนลุงหน่อย "

พร้อมผายมือเก้าอี้ด้านหน้าให้

"คุณลุงไปธุระมาหลายวันเป็นไงบ้างคะเหนื่อยหรือเปล่า"ชายแก่ยิ้ม

"ไม่เหนื่อยหรอกแล้วหลานล่ะได้ข่าวว่าทำงานเก่งขึ้นนะเนี่ย"

"ไม่หรอกค่ะคุณลุงแค่ต้องใช้ความสามารถมากขึ้นเอง"

"จะว่าไปแล้วลุงก็กลัวเซียไม่มีแฟนเหมือนกันนะ"

"ไม่จำเป็นหรอกค่ะเซียก็มีคุณลุงอยู่นะคะ"

"ไม่เสมอไปหรอกถ้าลุงไม่อยู่แล้วใครจะดูแลล่ะ"

จะว่าไปแล้วฉันก็ไม่เคยจะคิดเรื่องอนาคตสักเท่าไหร่หรอกเพราะทุกวันนี้ก็มีแต่งานกับงานบวกกับอาชีพที่ทำไม่รู้เหมือนกันว่าผู้ชายคนไหนจะกล้ามาขอเป็นแฟน

ฉันกับลุงก็คุยกันตามประสาคนไม่มีแฟนทั้งคู่นั่นแหละเพราะลุงแกเคยมีแฟนคนหนึ่งแต่เพราะต้องมาเสียชีวิตเพราะงานของลุงเลยทำให้ลุงไม่กล้ามีแฟนนับแต่นานมา

ฉันกลับมายังที่พักของตังเอง

แล้วจึงหยิบนิยายแนวโบราณเล่มหนึ่งขึ้นมาอ่านแก้เบื่อทุกวันนี้ฉันไม่เคยรู้เลยว่าผู้หญิงเขาทำตัวยังไงเพราะรอบข้างก็มีแต่ผู้ชายทั้งนั้นก็ได้แต่ศึกษาจากหนังสือและนิยายเท่านั้น

ถ้าจะบอกว่าฉันอ่านนิยายเล่มนี้วนมาแล้ว3รอบคุณคิดว่าจะเกินไปไหม

ตอนนี้เวลา4ทุ่มแล้วฉันจึงตัดสินใจลุกขึ้นไปอาบน้ำและเตรียมตัวเข้านอน

จะบอกว่าโทรศัพท์มือถือแทบจะไม่ได้ใช้เพราะเราต้องรักษาความปลอดภัยเพื่อไม่ให้ศัตรูผู้ร้ายรู้เป้าหมาย

"ได้เวลาพักผ่อนแล้ว"เปลือกตาค่อยๆปิดลงพร้อมเข้าสู่ห้วงนิทรา

"แม่นาง"ฉันหันไปตามเสียง

"แม่นางนั่นแหละ"

คุณเป็นใครเอ้ะเดี๋ยวก่อนเราแค่คิดนี่นา

"คุณเรียกฉันว่าแม่นางงั้นหรอ"

ผู้หญิงคนหนึ่งค่อยๆโผล่ร่างออกมาจากความมืด

เธอมีหน้าตาสะสวยทีเดียวเชียวแม้ว่าฉันจะไม่ค่อยรู้

ว่าผู้หญิงสวยเป็นยังไงแต่แน่นอนว่าเธอสวยอย่างไรที่ติ

"ข้ามีเรื่องอยากให้แม่นางช่วย"

"คุณมีเรื่องอะไรก็พูดมาเถอะถ้าช่วยได้ก็จะช่วย"

ผู้หญิงคนนั้นยิ้มอย่างอ่อนหวาน

"ข้าอยากให้เจ้าไปแทนที่ข้าและช่วยสืบหาความจริงที ว่าใครเป็นผู้ที่คิดจะหักหลังฝ่าบาทเรื่องนี้มีแต่เจ้าเท่านั้นที่สามารถช่วยข้าได้"พร้อมแสดงสีหน้าเศร้าหมอง