ในยามบ่ายของฤดูร้อนที่ท่าเรืออันเจริญรุ่งเรืองและคึกคักไปด้วยผู้คนทั้งต่างชาติและคนในชาติ วณิษราที่กำลังติดต่อกับทางเจ้าของท่าเรือว่ามีเรื่องจะปรึกษากับเขา และเรื่องนี้ทำให้เธอไม่สบายใจอย่างมาก

"คุณสุภัตรตราคะ ทำไมสำเภาที่ขนสินค้าของฉันยังมาไม่ถึงละคะ เกิดอุบิติเหตุอะไรหรือเปล่าคะ"เสียงกระวนกระวายรีบถามทันทีที่อีกฝ่ายเดินทางมาถึง

"ไม่ต้องกังวลค่ะกม่มีอะไรที่น่าเป็นห่วงสบายใจได้"น้ำเสียงสุขุมตอบกลับมาด้วยท่าทางอันสุภาพเรียบร้อย

ในครั้งแรกที่สุภัตรตราได้เห็นเธอก็เกิดสนใจขึ้นมาทันที

และในทางฝั่งของวณิษราเมื่อได้พบกับเขาก็รู้สึกได้ทันทีว่าคนคนนี้มีอะไรที่ทำให้เธอรู้สึกสนใจดึงดูด อะไรกันนะ......

"ถ้าไม่รังเกียจดิฉันขอเชิญคุณนายมาพักดื่มชาสักหน่อยได้ไหมคะ"เขากล่าวพร้อมกับยิ้มให้วณิษราที่กำลังนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะ

ทันทีที่เธอได้ยินเช่นนั้นในใจตอบตกลงทันทีแต่จะพูดออกไปเลยคงดูแปลกๆ

เธอจึงทำท่าคิดเล็กน้อยแล้วจึงตอบว่า"ขอบคุณมากที่เชิญชวนนะคะ ฉันยินดีที่จะไปตามคำเชิญค่ะ"เธอตอบกลับด้วยท่าทางสุภาพออ่อนหวาน

สุภัตรตรารู้สึกดีใจมากที่เธอตอบกลับมาอย่างนั้น"เดินทางมาไกลคงจะเหนื่อยเชิญขึ้นรถเลยนะคะ"เขากล่าวพร้อมเปิดประตูให้วณิษราเดินขึ้นรถไป

จากนั้นเขาจึงขับรถหรูที่ดูแล้วราคาไม่ต่ำกว่าล้านแน่นอนมาที่หน้าคฤหาสน์หรูใหญ่โตโอ่อ่าเาเดินลงจากรถเเละเดินไปเปิดประตูให้วณิษราที่กำลังหลับอยู่ เธอคงเหนื่อยจริงๆเพราะในขณะที่เธอรอเขาเธอเดินสำรวจ

ทั่วทั้งท่าเรือ และท่าเรือนั้นก็ไม่ใช่เล็ก มีพื้นที่มากกว่าหกสิบไร่ สามารถรองรับคนเเละสินค้าได้จำนวนมากเลยทีเดียว เขาเห็นอย่างนั้นก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ ก็เวลาที่วณิษราหลับน่ะ มันน่ารักมากเลยยังไงล่ะ

"คุณวณิษราคะถึงแล้วนะคะ"เขาเรียกชื่ออันไพเราะด้วยน้ำเสียงอบอุ่นอ่อนโยน

คนที่นอนอยู่ก็ตื่นขึ้น"หือ...อ้ะนี่ฉันหลับไปหรอคะ เอ่อ..ขอบคุณที่พามาค่ะ"เธอตอบไปท่าทางของคนพึ่งตื่นจึง

เขาได้แต่ยิ้มอยู่ในใจ'น่ารักมาก'ความคิดของเขาในตอนนี้มีแต่คำว่าน่ารัก!

หลังจากนั้นเขาจึงพาคนสวยเดินชมรอบคฤหาสน์กลังใหญ่ของเขา เริ่มจากห้องโถงใหญ่ที่ประดับไปด้วยโคมไฟและภาพวาดฝาผนังอันวิจิตรตระการตา

ถัดไปก็คือห้องครัว ที่สะอาดสะอ้านไม่มีแม้แต่มดและยุง ห้องต่อไปที่เขาพาชมก็คือห้องรับแขกโซฟาสีน้ำเงินประดับเพชรกับโต๊ะหรูหราเข้ากันกับตัวคฤหาสน์ หลังจากที่เขาพาเธอเดินชม บ้าน ของเขาแล้วจึงพาเธอไปนั่งจิบชา ในสวนดอกไม้

ที่มีผีเสื้อและดอกไม้นานาชนิดจากทั่วทุกมุมโลก'ที่นี่สวยมากสวยกว่าคฤหาสน์ของเธอเสียอีก อยากอยู่ที่นี่จัง'วณิษราคิดในใจ

แต่เพมือนว่าอีกฝ่ายจะอ่านใจเธอได้จึงพูดขึ้นว่า"ถ้าเหงาหรือไม่รู้จะคุยกับใครที่นี่ยินดีต้อนรับเสมอนะคะ คุณ วณิษรา" เขากล่าวพร้อมกับเอ่ยชื่อของเธอ

อะไรกัน เขาก็แค่เรียกชื่อเราทำไมถึงรู้สึกว่ามัน..อบอุ่นกว่าที่เคยได้ยินกันนะ..

"คุณวณิษราคะ ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่าคะ"เขาทำสีหน้าตกใจเล็กน้อยเมื่อเธอเงียบไป

"อ่า ไม่ค่ะปกติดีทุกอย่างแค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยนะค่ะ"เธอตอบกลับไป

งั้นก็ดีที่เธอไม่เป็นอะไร

"อ่าถ้าหากว่าคุณมีเวลาฉันอยากจะชวนคุณไปทานอาหารด้วยกันนะคะ"เขาเอ่ยชวนคนที่นั่งอยู่ด้วยกัน

"ยินดีค่ะ ฉันยินดีจะไปกับคุณได้ทุกเมื่อค่ะ"ในเมื่เธอรู้สึกว่าคนคนนี้พิเศษกว่าที่เคยพบเจอ ย่อมอยากใช้เวลาอยู่ด้วยกันเพื่อเรียนรู้ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกว่าเขาพิเศษ

"ถ้าอย่านั่นพรุ่งนี้ไปทานอาหารค่ำบนเรือสำราญกับฉันได้ไหมคะ คุณวณิษรา"

เขาเอ่ยชวนเธอ

"ได้ค่ะ"

เป็นไงบ้างคะเพิ่งเริ่มเขียนนิยายมีตรงไหนต้องแก้ไขคอมเมนมาบอกกันหน่อยน้า❤