"เอิ่ม... เกิดอะไรขึ้นที่นี้กันนะ?" ซันได้มองไปรอบๆ ตัว และเห็นสภาพ สถานที่ที่กำลังอยู่ในตอนนี้ ทุกอย่างพังไปหมด ของที่มรค่ามากมายได้ทุกทำลายละ ห้องเลป ได้ถูกทำลาย ทุกอย่างพังไปหมด ปลอกคอที่ซันใส่อยู่ก็ได้ หลุดออก

"ฉันเป็นอิสระแล้วเหรอ ตลอด 9ปีมานี้ ฉันอยู่ในห้องแลป นี้ มา9 ปีแล้วก็ไม่ได้ออกไปไหนเลย ฉันเป็นอิสระแล้ว!"

ซันได้ เอ่ยขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ดีใจ ในขนาดเดียวกันนั้นก็กระโดดโลดเต้นไปถั่ว แต่ไม่นานหลังจากนั้นก็ได้มีคนวิ่งมาแล้วดึงแขนของซันหนีออกจากที่นั้น

"มูน?...นายมาทำอะไรที่นี้ ฉันคิดว่านายอยู่ที่บ้านนายซะอีก" ซันได้ ถามคำถามนั้นกับมูน

ฉันมาช่วยนาย พ่อของฉันจะต้องรู้ข่าวนี้ไม่เร็วก็ช้า นายเล่นเอาซะ ที่ทำงานพ่อฉันพังเลย ต้องมีคนไปร้ายงานพ่อของฉันแน่ๆ อีกอย่างนะ เราเป็นเพื่อน กัน เราก็ต้องช่วยกันสิ นายเป็นคนแรกตั้งแต่เด็กๆ ที่รู้จักกับฉันมา เพราะงั้นฉันจะไม่มีวันปล่อยให้ เกิดอะไรขึ้นกับนายแน่" มูน พูดกับซันโดยที่ไม่หันกลับไปมองอีกฝ่าย ในขนาดเดียวกันก็วิ่งไปด้วย

"ฉัน.. งั้นเราจะอแกจากที่นี้ไปด้วยกันใช่ไหม?" ซันได้ถามมูนอย่างกังวลแล้ว เพราะเขาไม่อยากจะอยู่คนเดียว

"นายจะโอเค ฉันสามารถพานายไปได้แค่ นิดเดียวเท่านั้น มากกว่านั้นฉันคงไม่ไหว พ่อจองฉันจะต้องเดือดสุดๆ แน่ๆ ฉันไม่เข้าใจทำไหมพ่อของฉันต้องเป็นแบบนี้ เอิ่มม ไปทางไหนต่อ ออกทะเลรึ เข้าไปในป่า?"

"เข้าไปในป่าเถอะ ฉันไม่ค่อยชอบน้ำซะเท่าไหร่"

ทั้ง2 วิ่งจนมาถึงข้างนอก เป็นครั้งแรกในรอบ 9ปีที่ซันไม่ได้อแกมาข้างนอก เขาถูกทดลองและ โดนทำร้ายมานาน เขาต้องอยู่แบบโดดเดี่ยวแต่ยังดีที่มีมูนค่อย เป็นเพื่อนคุยให้บ้างครั้ง ทุกคนมองเขาเป็นตัวปราดแต่ไม่ใช่มูน

"นั้นไงพวกเขาอยู่นั้น!" เสียงคนทะโกนมาแต่ไกล นั้นคือ พวก บริกาดที่ทำงานให้กับพ่อของมูน พวกมันต้องมาจับซันแน่ๆ เมื่อมูลเห็นแบบนั้นเขาก็ได้ อุ้มซันในท่าเจ้าหญิงและ กางปีกออกมา เพราะจะเตรียมตัวบินหนี พวกบริกาด

พวกเขาหนีได้สำเร็จ พวกบริกาดไม่สามารถบินได้เหมือนมูน พวกเขาไม่มีความสามารถมากพอ

"มูน... เราก็ออกมาไกลแล้วนะ นายจะพาฉันลงได้ยัง ถึงพลังของฉันจะไม่ตื่นแต่ก็ ใช้ได้บ้างพลังนะ!" ซันได้กอดคอมูน ละมองลงไปข้างล่าง มันสูงมาก

"จนกว่าฉันจะแน่ใจว่าปลอดภัยแล้ว ฉันถึงจะ พานายลงไป" มูนตอบกลับฉันแบบไม่ได้คิดอะไรละบินต่อไป

"นายนิมัน-.... อ๊าก! ฉันอยากลงแล้ว!" ซันดินไปมา และโวกเวกโวยวาย

"ก็ได้ๆ นายนิจริงๆ เลยน้าไม่ได้อะไรที่อยากได้ก็โวยวาย" มูนพูดด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อย

มูนบินลงไป เมื่อถึงพื้นมูนก็ว่างซันลงอย่างอ่อนโยน แม้มูนจะรู้ดีว่าซันมีทางของตัวเองละครอบครัวคงจะไม่ อนุญาตให้พวกเขาคบกันแต่เขาก็ไม่มีอะไรจะเสีย เขาต้องการจะบอกความในใจให้ซันรู้ แม้จะโดนตัดเพื่อนก็ตาม เขารู้แก่ใจว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะรักกันแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ เขาต้องการที่จะให้ซันเป็นของเขา แต่เขาก็ทำไม่ลงเพราะติดคำว่าเพื่อน

มูนมองซันอย่างเอ็นดูก่อนที่จะสวมกอด ละ พูดทำล่าสุดท้าย เขาไม่อยากจะเสียซันไปเลย ตลอด 9 ปีมานี้มันมีความหมายสำหรับมูนมาก เขาจะไม่มีวันลืมซันแน่นอน แต่ก็คงเป็นไปได้ยาก พ่อของเขาได้เลือกคู่หมั้นให้แล้ว เขาจะต้อง สืบทอดจิตตะการครอบครัว เขามองซันจากไป ช้า ก่อนที่เขาจะได้ เห็นแค่แพนหลังของซันที่เดินหายไปในป่าลึก เขารู้ว่าจะไม่มีวันได้เจอซันอีกแล้วแต่ก็ทำใจ มูนกางปีกออก และ บินกลับบ้าน

(ตัดมาที่ซัน)

"โหหห... นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้ออกมาเจอโลกกว้างแบบนี้ รู้สึกดีจัง วันนี้อากาศดีมากๆ เลย" ซันได้เดินไป เรื่อยๆ จนเจอเข้ากับ หลุมขนาดใหญ่ ไม่ทันระวังเขาได้ตกลงไป

"ว๊ากกกกกกกกกก! -฿:฿+*!"!?#;:฿ ช่วยด้วย!" ซันเอามือมาปิดหน้า พร้อมๆ กันนั้นก็ตะโกนร้องเรียกถึงความช่วยเหลือ เมื่อซันถึงพื้นแล้วก็หน้าสักลงพื้น

"อ่ยยย เจ็บ¡--¡ ทำไหมถึงเจ็บจัง" ซันเอามือมาจับหน้าก่อนจะมองไปที่แผลของตัวเองที่มันรักษาในทันทีแต่ไม่ได้เร็วมากนัก

"เชี้ยอะไรวะเนี้ย! นี้แผลของฉันหายเร็วจังรึเป็นที่พลังของฉัน รึว่า! ฉันจะแข็งแกร่งแบบสุดๆ ไปเลย! เยี่ยม ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! ฉันจะทำให้พวกมันรู้ว่าอย่ามายุ่งกับ แมวตัวนี้ ฉันนี้มันแข็งแกร่งจนไม่มีใครเทียบได้เลย!" ฉันได้ พูดกับตัวเองละหัวเราะอย่างดีใจที่ ตัวเองมีพลังรักษาทีเดียวแต่เขาก็ไม่รู้เลยว่าอะไรจะรอเขาอยู่

"... เอิ่มมฉัน...ตกลงมา... แล้วจะทำยังไงต่อ นี้ก็แม้งโคตรสูงเลย ไอเหี้- ฉันจะขึ้นไปยังไงละนิ เอาเถอะ //มองไปรอบๆ// อ่ะ... มีทางเดินเหรอ หื่ม- ลองเดินก็ไม่เสียหายถ้าเจออพไรแปลกๆ ก็แค่ใช้ไฟเผามันเลย" ซันได้มองไปในความมืดนั้นก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปใน นั้น ในขนาดที่เขากำลังเดินก็มีภาพวาดมากมาย แม้เขาจะไม่รู้ว่ามันหมายความว่ายังไงก็ตามเขา เดินไปเรื่อยๆ จนเจอ ผ่าพันคออันหนึ่ง สีแดงยาว มันยาวได้ประมาณ 4 เมตร

"โหหหห แมงโคตรยาว555 นิกูจะเอาผ้าพันคอนี้ไปทำไรวะเนี้ยยยยย ยาวขนาดนี้ เอาไป บีนเขาได้สบายๆ เลยนะเนี้ย5555" ซันได้หัวเราะอย่างชอบใจ ก่อนที่จะหยิบมันขึ้นมาใส่ "แต่ก็เข้ากับฉันดีนะ~" ซันมองตัวเอง ก่อนที่จะ เดินออกมา เมื่อเขาได้ออกมาแล้วเรียบร้อย ก็ได้ยินเสียงอะไรบ้างอย่าง (ถ้ำถลม)

"หื่ม- อะไรนะ"//หันไปมอง

ซันได้หันไปมองแต่ก็ไม่เห็นอะไรเขาเลยเดินต่อไปเขาเดินต่อไปเรื่อยๆ โดยที่ไม่มีเบาหมายเจาเจอคนมากมายละได้ต่อสู่ กับคนมากมาย โลกของ stick man นั้น อันตรายมากละ มีกฎที่ต้องทำตาม นั้นก็คือ ผู้ที่แข็งแกร่งกว่ารอด และ ผู้ที่อ่อนแอ จะต้องตาย ทุกคนแม้แต่เด็กแรกเกิดรู้ ทุกคนนั้นถึงแม้จะแตกต่างสายพันธุ์กันแต่ก็ รู้กันดีว่า มีบ้างสายพันธุ์ที่มีอำนาจมาก และ หยิ่งเป็นอย่างมาก ใช่หนึ่งในนั้นก็คือ สายพันธุ์ของ มูน พวกเขาเป็นเจ้าอำนาจ ละขวบคุ้มเมืองที่ซันจากมา

"ตอนนี้ฉันอายุ13 แล้วสินะ หืม- นานเหมือนกันนะเนี้ย"

"นี้เด็กเปรตมาสู่กับฉันสักตั้งสิ!" ซันหันไปมองพร้อมกับเจอ เด็กคนหนึ่งที่อายุพอๆ กับเขา

"หื่ม- นายก็อายุพอๆ กันกับฉันนะจะมาเรียก กันแบบนี้เลยเหรอ นายเนี้ยไม่เตรียมตัวเอาซะเลยนะ55"

ซันได้ขำเล็กน้อยก่อนจะพูงเข้าไปต่อยอีกฝ่าย อีกฝ่ายก็กันหมัดนั้นได้ ซันได้ถอยห่างออกไป แล้วก็ปล่อยให้อีกฝ่าย เข้ามาจู่โจม ซันหลบหมัดของคู่ต่อสู้ก่อนจะจับแขนของอีกฝ่าย ละหันหลังให้อีกฝ่ายก่อนจะทุ่มลงกับพื้น ซันได้นั่งคร่อมร่างอีกฝ่ายก่อนจะ ต่อยไปที่ีหน้ารั่วๆ และไม่ให้อีกฝ่สยมีโอกาสได้ตั้งสติ อีกฝ่ายปากแตกเล็กน้อยและมีเลือดกำเดาไหล ใบหน้าของอีกฝ่าย เต็มไปด้วยเลือดแล้วตอนนี้ เมื่ออีกฝ่ายจับทางได้ก็พลังซันออกก่อนที่จะต่อยท้องซัน

ซันกระเด็นออกไป และ ก็พยายาม หยุดการเครือนไหว ของตัวเอง เมื่อ ยืนได้หยุดได้ ซันก็เกือบล่ม อีกฝ่ายไม่รอช้า พูงเข้ามา พร้อมกับต่อยหน้าซัน เลือดกำเดา สักอแกมาโดน ที่ใบหน้าละ ตัวอีก ฝ่าย อีกฝ่ายลงไปนอนดิ้นทุรนทุรายกับพื้น เพราะเลือดของวันเป็นลาวา

"โอ้ ดูเหมือนฉันจะชนะแล้วนะ หึๆ" ซันยิ้มเล็กน้อย และก่อนที่จะต่อยอีกฝ่ายอีกรอบ แต่อยู่ๆ พาผันคอก็ได้ ขาดออกแล้วเปลี่ยนสี สภาพมันเหมือนมือ ที่มีเส้นสีแดงเป็นการตัดเส้นและ ข้างในเส้นสีแดงเป็นสีดำ มันสามารถขวบคุ้มได้ด้วย! ซันลองขวบคุ้มมันดูแล้วก็ ลองยกตัวของอีกฝ่าย และโยนทิ้ง ตัวเองฝ่ายพูงไปไกล

"โอ้ ขนาดนั้นคงตายแล้วละมั่ง._." ซันมองดูอีกฝ่ายละมองด้วยสายตาที่ เวททนา

"ผ่าพันคอนี้คืออะไรกันแน่นะ ทางที่ดีฉันไม่ควรจะ ควบคุมมันเลยอะ"//ทำให้ผ้าพันคอเปลี่ยนสีเป็นสีเดิม//

(3ปีต่อมา)

ซันได้อายุ ครบ 16เมื่อไม่นานมานี้ แต่กลับโดนคำสาบให้ อายุเท่าเดิมตลอดไป และจะต้องทนทุกทรมานกับคนรอบข้างที่ค่อยๆ ตายหายไป เขาไม่รู้เลยด้วยซ่ำว่ามันเกิดอะไรขึ้นแม้ว่าเขาจะ ทำยังไงก็แก้คำสาบนี้ไม่ได้ซักที

เช้าที่สดใสซันได้เดินออกมาจาก ต่ายต้นไหม้ที่ เขา นอนอยู่ เช้านี้ มีเสียงนกร้อง ลมพัดมาเล็กน้อย ทุกอย่างสวยงาม ซันเดินออกมาไม่นาน ก็เจอ ที่โล่งแจ้ง มีแต่ย้าและท้องฟ้า มันสวยมากๆ จนไม่หนเาเชื่อว่าจะมีสถานที่แบบนี้อยู่บนโลก แต่รอยยิ้ม บนใบหน้าของซัยก็อยู่ได้ไม่นาน ก่อนที่จะเห็นใครบ้างคน เดินมาทางเขา

"นายเป็นใครเหรอ.."ซันได้เอ่ยถามคนข้างหน้าตัวเอง ละ มองดูอย่างสงสัย แต่คนที่เขากำลังถามอยู่นั้นก็ไม้ได้ตอบอะไร

คนๆ นั้นได้เข้ามาใกล้จน สามารถจะบีบ คอซันได้แล้ว มันเป็นระยะที่ใกล้มาก แต่... ตัวเขาเตี้ยไปนิด

"ในที่สุดก็เจอแล้วสินะ ตามฉันมา" คนๆ นั้นเดินหันหลังกลับ และ ก็เดินนำหน้าซัน ซันไม่ได้คิดไรมาก ก็เดินตามอีกฝ่ายไป

"นายชื่ออะไรเหรอ ฉันขอถามหน่อยได้ไหม?" ซัยได้เอ่ยถามอีกครั้ง แต่ก็ได้คำตอบแค่ว่า ดำ คนที่เดินนำหน้าเขาชื่อ ดำ ซันไม่ได้คิดมากละไม่ได้ถามอะไรต่อ

หลาย นาทีต่อมาพวกเขาก็ได้ไป ถึง เมืองแห่งหนึ่งมันไหญ่มาก แต่ก็ดูไม่ได้ เวอร์วังอะไรขนาดนั้น

"ที่นี้ที่ไหน อะ ดำ"

" พวกเราจะอยู่ที่นี้ พวกเราเป็น stick ที่ไม่มีที่จะไปรึที่จะอยู่ เรามารวมกลุ่มกันที่นี้ ไม่มีกฎอะไรทั้งนั้น เราอยู่แบบป่าเถื่อน เราจะทำอะไรก็ได้ที่นี้ โดยที่ไม่มีใคร สั่งเรา " ดำได้อธิบายให้ซันฟัง ว่าที่นี้นี้คือทีไหน ซันจะต้อง สร้างบ้านเองละ ตกแต่งของทั้งหมด มันจะมีศูนย์กลางที่ทุกคนจะไปรวมกัน มันจะเป็นห้องขนาดไหญ่ที่สามารถพักอยู่อาศัยได้ละ สามารถ พูดคุยรึ เจอกันที่นั้นได้ พวกที่ชอบ กลางคืนจะ อยู่ตอนดึกๆ กัน รึ อยู่ 24 ช.ม

เมื่อ ซันเข้าใจทุกอย่างแล้ว เข้าก็ได้ สร้างบ้านด้วย พลังของตัวเอง มันเป็นบ้าน ที่ไหญ่พอสมควร ของตกแต่งมากมายเป็นสีขาว ละ ดำ มีห้องหลายห้องมี ห้องน้ำขนาดไหญ่ และ ของเรื่องใช้ ที่มากมาย

"นิผมควรทำไรดีนะ? เอิ่ม.... ตกแต่งของหมดแล้ว บ้านก็เสร็จแล้ว พวกอะไรต่างๆ ก็เสร็จแล้ว ส่วนมาก ก็ใช้พลัง สร้างทั้งนั้น เสื้อผ้าก็พอดีตัว ว่าแต่ ที่ ไอดำบอก มีศูนย์กลาง หมายความว่ายังไงกันนะ ฉันควรไปที่นั้นไหมนะ? " //ได้พูดกับตัวเอง

"อ่ะ.....สวัสดีคับ.." เมื่อซันเดิน เข้ามาในห้องโถงทุกคนที่อยู่ที่นั้นก็มอง ซันหมดเลย เพราะมาไหม้ ละเป็นคนแปลกหน้าเลยสงสัยกัน แต่ซันก็ทำตัวเหมือน อยู่มานานแล้ว ละ รู้จักทุกคน ค่ำคืนนั้น ได้ผ่านไป ซันก็ได้กลับบ้านไปพักผ่อน ทุกอย่าง ดูดีไปหมด

To become

(3 วันต่อมา)

"อื่ม\~" //ยืดเส้นยืดสาย//

เช้าวันไหมกับบรรยากาศที่เปลี่ยนไป เช้านี้แปลกนิดหน่อยที่ ไม่ได้นอนต่ายต้นไม้รึในถ้ำ ไม่รู้สึกว่ามันอันตราย

ซันได้ยินเสียงคนเคาะประตู ในขนาดขนาดที่กำลังลงไปนั้นซันก็ได้ ตะโกนบอกว่า ตอบกลับว่า "กำลังไป" ซันได้เปิดประตูพร้อมกับยื่นชงัก ไปสักพักพร้อมกับมองหน้าคนที่ยื่นอยู่หน้าประตู

"คุณเป็นใครเหรอคับแล้วต้องการอะไร?" //มองด้วยสายตาที่มึนงงละ ทำตัวไม่ถูก//

"ผมแค่มาดูคนที่มาไหม่ละ คุณก็ลื่มของเอาไว้ที่ศูนย์กลาง" ชายคนนั้นได้ตอบอย่างใจเย็นละ ยืนของที่ซันลืมเอาไว้ ให้กับซัน ซันได้หยิบของนั้นขึ้นมา ละท่าทางดีใจ

"หินเรื่องแสงของผมขอบคุณคับกำลังหามันอยู่เลย" ซันได้ขอบคุณชายคนนั้นด้วยท่าทางที่ดีใจและยิ้ม ตอบกลับ ก่อนที่ชายคนดีงกล่าวจะบอกชื่อของตัวเองให้ซันรู้

ชายคนนั้นบอกว่าเขาชื่อเคนท์ และ ซันก็ได้ บอกชื่อตัวเองกลับ แต่เคนท์ก็ไม่ได้สนใจแต่กลับเรียก ซันว่าแมวขาวแทน เขาบอกเหตุผลมาว่า ดำมันเรียกซันแบบนั้น และ ชื่อของซันก็ดูไม่เข้ากับซันซะเท่าไหร่ เรียกว่าแมวขาวนี้แหละ เหมาะดี

ซันก็ไม่ได้ว่าอะไร.

หลายช.ม ต่อมา ซันละคนอื่นๆ ก็ได้อยู่ที่จุดศูนย์กลาง และได้พูดคุยกับคนอื่นๆ แม้พวกเขาจะดูแปลก แต่ก็สนุกดี พวกเขา ดูมีความสุขมาก ซันก็ได้แต่ทำตัวปกติละพยายาม ตีสนิทกับทุกคน ซันได้รู้จักคนมากมายและ ใช่ทุกคนในกลุ่มนั้นมีชื่อเป็นของตัวเอง แต่ทุกคนเห็นว่าเพื่อเป็นการง่ายต่อทุกคนที่จะเรียกแต่ละคน

ตัดภาพมาที่มูน เขากำลัง เตรียมเป็นเจ้าของ บริษัทต่อจากพ่อของเขา เขาต้องเก็บอารมณ์ให้เป็นต้องมีลูกน้องที่เชื่อใจได้ละไม่แสดงความอ่อนแอ

ทักอย่างนี้อยู่ในกฎของ พอของมูนแล้วเรียบร้อย ทุกอย่างจะต้องเป็นไปได้ด้วยดี แม้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นมูนก็ห้ามข่ายข้อมูลของบรีษัท

ลูกชายคนเดียวของ หัวหน้าบรีษัทในตอนนี้และ ก็ถูกจับจ้องมากมาย จากคนรอบข้าง ตำแหน่งนี้สามารถโดนถอดถอนเมื่อไหร่ก็ได้ แม้ว่ามันจะไม่ได้อะไรมากก็ตาม

ถูกกดดันจนอยากจะอ้วกรึหายตัวไปเลย เรื่องมากมายเข้ามาในหัวแม้ว่าจะไม่เข้าใจรึเข้าใจก็เถอะ ยังไงมันก็ยังหนักหัวอยู่ดีทุกสิ่งที่มูนทำจะ เป็นการวัดว่าเหมาะกับจิตจะการรึป่าว

ทุกวันนี้มูน ไม่มีที่ส่วนตัวของตัวเองเลยแม้จะอะไรก็ตาม

"ลูกจะต้องเป็นผู้นำคนละจะต้องดูแลทุกอย่างในเมืองนี้ อย่าทำข้อผิดพลาดแม้แต่นิดเดียว ห้ามคิดจะหนีอีกแหละ ไม่งั้นคงรู้สินะว่าจะเจออะไร กะไอแค่แมวตัวสีขาวตัวนั้น ลูกก็ทำได้ทุกอย่างเพื่อมันเลยเหรออย่าคิดนะว่าพ่อจะไม่รู้ว่าลูกคิดอะไรกับมัน แม้มันจะดูดีแค่ไหนแต่ก็อย่าลืมว่า สายพันธุ์พิเศษก็อันตรายอยู่ดี" พ่อของมูนได้พูดกับมูน และ เดินไป แตะไหล่เบาๆ ก่อนที่จะหันมองเล็กน้อยละเดินจากไป ปล่อยให้มูน ยืนอยู่ตรงนั้นคนเดียว

มูนได้คุนคิดสักพักก่อนที่จะกัดฟันละ มองตามหลังพ่อตัวเอง ด้วยความดกรธ พร้อมกับคิดว่า "แล้วยังไงละ ชีวิตของผมไม่ใช่ของพ่อ ผมจะชอบใครก็ได้ไม่ใช่เหรอ"

ตัดภาพมาที่ซันตอนี้เขากำลังนั่งอยู่บน ภูเขาคนเดียวและมองพระอาทิตย์ตกดินช้าๆ ก่อนที่จะมีคนมาเดินมาหา และนั่งลงข้างๆ

"นายมาทำอะไรที่นี้คนเดียวเนี้ย? ไม่เหงารึไง" เสียงนั้นได้ทำให้ซันสดูงเล็กน้อย ก่อนที่ซันจะหันไปมอง อีกฝ่าย และสิ่งยิ้มให้เบาๆ

"อ่อ…คุณนี้เอง, พอดีใน ศูนย์กลางมันอึดอันนะคับเลยมานั่งที่นี้ ผมแค่ไม่คอ่ยรู้จักใครเลยที่นั้นนะ" ซันได้ตอบกลับ เคนท์อย่างเป็นมิตรและยิ้มให้ ก่อนที่จะมองกลับไปที่พระอาทิตย์ ทั้งสองเงียบไปสักพักใหญ่ๆ

ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรเลย เอาแต่จ้องมองพระอาทิตย์ที่กำลังตกดิน แต่ความเงียบนั้นก็ได้หายไปเมื่อเคนท์ได้เอ่ยถามซันว่าอยากจะมาเป็นเพื่อนเขาไหม

ซันก็ไม่ได้ปฎิเสธแต่ก็ไม่ได้ตอบเช่นกัน ซันเหมือนว่าจะคิดอะไรบ้างอย่างอยู่ แต่เคนท์ก็ได้เอาแต่มองหน้าซันและรอคำตอบ

ก่อนที่ซันจะได้สติละมองกลับไปในดองตาของเคนท์ ทั้งสองมองตากันสักพัก ก่อนที่เคนท์จะหันไปทางอื่น

"ดะ…ได้นะคับ เรามาเป็นเพื่อนกันได้นะคับ^^" ซันได้รีบตอบกลับเคนท์ก่อนที่จะหันหน้าไปทางอื่นก่อนจะคิดอะไรบ้างอย่างอีกครั้ง

"ผมควรที่จะกลับได้แล้วคงอยู่ดูพระอาทิตย์ต่อไม่ได้หรอก เดี๋ยวการฝึกวิชาของผมจะหาย555" ซันได้พูดตัดความเงียบที่กำลังจะก่อตัวอีกครั้ง และเดินจากไปปล่อยให้เคนทืนั่งอยู่ตรงนั้นคนเดียว

"ทำไหมรู้สึกแปลกจังนะ หัวใจเราเต้นเร็วมาก มันหมายความว่ายังไงกันแน่นะ?" ซันได้คิดในระห่วางเดินกลับไปที่พักของตัวเอง ทั้งคืนนั้นซันไม่ได้นอน เลยเอาแต่คิดถึงความรู้สึกแปลกๆ นั้น

มันหมายความว่ายังไงกันแน่นะ?

ซันได้แต่คิดแต่ก็ไม่ได้เอาไปถามใคร ความรู้สึกแบบนี้ซันไม่เคยมีมาก่อน

ซันนั้นไม่ได้คิดอะไรมาก 2-3 วัน ละใช่ เขาไม่ได้เจอเคนท์เลยในระหว่างนั้น แต่ก็ไม่ได้คิดจะถามใคร

(ตัดไปตอนดึก)

มีคนมาเคาะประตูที่บ้านซัน วันก็แปลกใจเพราะ ว่ามันแปลกมาก ไม่ค่อยมีใครมาหาเขาหรอก และไม่น่ามีคนมาตอนดึกๆ แบบนี้ ซันได้แต่สงสัยแต่ก็ยังเดินไปเปิดอยู่ดี

“เอะ- คุณมาทำอะไรที่นี้เหรอคับ” ซันได้ยืนมองเคนท์ที่ อยู่หน้าประตู ไม่ทันไรเคนท์ก็พลัก ซันเขาไปในบ้านละปิดประตู และไฟ

“ อยู่เงียบๆ เดี๋ยวพวกมันจะรู้ตัว” เคนท์ได้เอามือปิดปากของซัน ละอยู่นิ่งๆ ซันก็ไม่ได้พูดรึขยับอะไรเพราะตอนนี้เขากำลังคิดอยู่ว่าเกิดอะไรขึ้นแลเวพวกมันคือใคร

เวลาผ่านไปสักพัก เคนท์ก็ปล่อยตัวซัน

“ขอโทษที่มารบกวนตอนดึกๆ นะแต่ตอนนี้ฉันว่าฉันคงออกไปไหนไม่ได้แล้ว ถึงแม้ฉันจะมีพลังเยอะแค่ไหนก็ตามแต่ ก็ไม่สามารถสู้กับคนเยอะขนาดนั้นได้ ฉันขออยู่ที่นี้สักพักสิ” เคนท์ได้เอ่ยถามคำถามที่ซันไม่คิดว่ามันจะมาจากเขาแต่ก็ไม่ได้ปฎิเสธเหมือนเดิม แม้ว่ามันจะดูแปลกๆ ก็ตาม

ซันได้นำทางเคนท์ไปห้องรับแขกและจัดของให้ และ ทำอาหารให้เคนท์

“นี้เองจะอยู่ที่นี้ไปถึงตอนไหน?” ซันได้เอ่ยถามเคนท์ละได้มองเคนท์อย่างสงสัย

“จนกว่าพวกมันจะ ค่อยๆ หายไปจากแถวนี้” เคนท์ได้ตอบอย่างใจเย็นละดู ไม่มีอะไรมาก

“งั้นเหรอคับ งั้นเดี๋ยวผมไปอาบน้ำก่อนนะ” ในขนาดที่ซันกำลังเดินไปอยู่นั้น เคนท์ก็ได้มองตามว่าวันไปทางไหน ละก็ มองไปรอบๆ บ้าน แม้มันจะไม่ได้ตกแต่งด้วยของที่มากแต่ก็สวยมาก เหมือนกัน

เคนท์ได้เดินไปรอบๆ บ้าน และก็มองดูอย่างสงสัยในแต่ละห้องมีอะไรมั่งแต่เคนท์ก็ต้องหยุดอยู่กับห้องๆ หนึ่ง มันเป็นห้องของซัน แม่แค่กลิ่นของซันเท่านั้น

กลิ่นฟิลโลมน เต็มห้องไปหมด แต่ที่เคนท์ไม่ได้สังเกตคือ ทั้งบ้านนั้น ม่แต่กลิ่นของซันแค่ ของซันคนเดียวนั้นก็แปลว่า มีแค่เขาคนเดียวที่ได้เขามาในบ้านของซันเป็นคนแรก

เคนท์ได้ลองเข้าไปใสห้องซันละมองไปรอบๆ มันเป็นห้องสีขาว สลับดำที่ดูมีเสน่ห์มาก

“นายมาทำอะไรในนี้เนี้ย นี้มันห้องฉันนะ” เสียงที่คุ้นเคยได้เอ่ยถามเคนท์อย่างใจเย็น แม้เสียงซันจะดูหวานแต่ก็ยังมีความโกรธอยู่ในนั้น

“อ่ะ อ่อ พอดีมาดูรอบๆ นะ ไม่มีอะไรทำเลยมาดูเฉยๆ ไม่ได้รึไง” เคนท์ได้ตอบกลับซันอย่างใจเย็นเหมือนเดิมแต่ก็มองดูซัน ไปด้วย

ซันก็ไม่ได้ว่าอะไรเหมือนเดิมชุดที่ซันใส่นั้นเป็นชุด สีขาวแขนสั้นกางเกง ขาสั้นสีดำ เคนท์ มองดูซันที่เดินไปนั่งบนเตียงก่อนที่ซันจะมองเคนท์กลับ

ตาสีม่วงของซันที่มองดูเคนท์ อย่างสงสัยว่า ทำไหมเคนท์ถึงจอง เขานานจัง ความเงียบได้ก่อตัวขึ้น ทั้งสองได้ มองกันพักใหญ่ ทั้งสองคนไม่กล้าพูดอะไรทั้งนั้นได้แต่มองหน้ากันอย่างเดียว ไม่มีใครอยากจะหลบสายตาของอีกฝ่าย

แต่ซันก็ไม่ได้มีความอดทนขนาดนั้น

“มีอะไรรึป่าว ทำไหมเอาแต่จ้องหน้าผม อยู่อย่างงั้นละ ตอนนี้มันก็ดึกแล้วนะ”

“โอ้ ขอโทษที่พอดีไม่ได้สังเกตนะ”

ทั้งสองได้พูดคุยกันเล็กน้อยก่อนที่เคนท์จะเดินออกไปละ เข้าไปในห้องของตัวเอง

คืนนั้นได้ผ่านไป อย่างรวดเร็ว ตอนเช้าก็ได้มาถึงเคนทืกับซันได้ตื่นมาพร้อมกัน แต่ก็ไม่ได้เจอกันอยู่ดีเพราะซันเลือกจะนอนต่อ

หลายสัปดาห์ผ่านไป แต่ซันก็ยังอยู่กับเคนท์ ทุกอย่างกชดูเหมือนปกติ พวกที่ไล่ล่าเคนท์ก็ได้จากไปแล้วแต่เคนท์ก็ไม่ได้บอกวันเกี่ยวกับเรื่องนี้

“เมื่อไหร่พวกนั้นจะไปเนี้ย” ซันได้พูขึ้นมาอย่างสงสัย

“เดี๋ยวพวกมันก็ไปน้าไม่ต้องห่วงหรอกถ้าพวกมันไปเดี๋ยวฉันก็บอกเองแหละ” เคนทืได้บอกซันแบบดูมีพิรุธสุดๆ แต่ซันก็ไม่ได้สังเกตเรื่อนลงนี้

To become