มหาวิทยาลัย P

รถราคาแพงวิ่งมาจอดเทียบหน้าคณะบริหาร ภายในรถพี่หญิงวัยกลางคนและลูกสาววัยสิบเก้าที่เข้ามหาวิทยาลัยวันแรก

ฮายย\~ ขออนุญาตแนะนำตัวก่อนนะค้าาา

ฉันชื่อฝันหวาน เรียกสั้นๆว่าฝันอาศัยอยู่กับแม่ชื่อคุณนายนำ้มนต์และพี่ชายชื่อฝุ่น ฉันพึ่งขึ้นปีหนึ่ง คณะบริหาร มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังที่ใครๆต่างก็อยากเรียน เนื่องจากนอกจากการเรียนการสอนจะดีแล้วนั้น ยังเด่นเรื่องนักศึกษาหน้าตาดีอีกด้วยย และแน่นอนคนน่ารักเด็กเรียนอย่างฝัน เลือกมอนี้เพราะคนหล่อค่าาา ฮ่าๆๆ ล้อเล่นนน

‘‘แม่คะ โทรศัพท์หนูหายไปไหนนน’’

‘‘หื้มม หาดีหรือยังคะลูก’’

‘‘ดีแล้วค่ะ ไม่เจอเลย ฮื่ออ หนูต้องรีบเข้าเรียนแล้ว’’ เด็กสาวหมวดคิ้วแน่น ควานหาโทรศัพท์มือถือ ในกระเป๋าพลางคิด หายไปไหนนะ ฮื่อออ จำได้ว่าเอาใส่ในนี้นะ

‘‘ลูกสาว’’ เสียงเรียกของหญิงวัยกลางคนทำให้ฝันหยุดกระทำเงยหน้าสบสายตากับแม่ถัดจากนั้น ‘‘อยู่ข้างตัวลูกไงง เรานี่น่าาา’’ แม่ว่าให้พลางยิ้มเล็กๆ ส่ายหน้าน้อยๆ

‘‘เอ้าา 55555 งั้นหนูไปแล้วนะคะ’’ ม้วบบบ ว่าแล้วโน้มตัวไปหอมแก้มผู้เป็นแม่เต็มฟอด เตรียมเปิดประตู

“เดี๋ยวลูก”

“คะแม่” เอียงหน้ารอฟัง

หญิงวัยกลางคนชูกระเป๋าผ้าขนาดกลางขึ้น “หนูจะออกไปแล้วทิ้งกระเป๋าไม่ได้ลูกก อ่ะ ใจเย็นๆ”

“แฮะๆ ขอบคุณค่า งั้นหนูไปแล้วนะคะ” ว่าแล้วฝันหวานรีบลงจากรถเพื่อเข้าไปที่ตึกเรียน แต่ในระหว่างนั้น

เพราะรีบมากไปทำให้สะดุดขาตัวเอง ทำให้โทรศัพท์ที่เคยอยู่ในมือเด้งไปด้านหน้าฉันที่ขากับมือกำลังจะถึงพื้นได้แต่มองตามทิศทางที่โทรศัพท์มือถือลอยไป

“โอ๊ย” เชี่ยย ฉันรีบลุกขึ้นแม้จะเจ็บเข้าจากการกระแทกเมื่อสักครู่ตั้งท่าจะลุกไปดูผลงานที่ตัวเองไม่ได้ตั้งใจเมื่อเครื่องมือสื่อสารเครื่องโปรดไปกระแทกเข้ากับหัวของคนอื่นเข้า

“ขะ ขอโทษค่ะ ขอโทษนะคะ รุ่นพี่เจ็บไหมคะ” ทันที่ที่เห็นผู้เสียหายเป็นต้องพูดติดขัด ดวงตาคมกริบสีเทานิ่งเรียบที่แฝงไปด้วยความหงุดหงิดไม่พอใจอยู่หลายส่วน แหง่ล่ะ โดนเข้าอย่างจัง

ร่างสูงที่หงุดหงิดเต็มทีเตรียมจะด่าฉันกลับชะงักเมื่อหันมาสบตากลมสีดำ หันไปหยิบโทรศัพท์ที่ตกลงสู่พื้นส่งมันคืนให้กับเจ้าของ

“หึ พี่ไม่เป็นไรครับ เราน่ะแหละ เจ็บไหมล้มแรงอยู่นะ” ว่าพลางมองสำรวจตามร่างกายฉันแต่ไม่ได้ไปในทางคุกคาม

“หนูไม่เป็นไรค่ะ ขอโทษรุ่นพี่อีกครั้งนะคะ” เพราะหัวเข่าที่ถลอกเล็กน้อยโดนกระโปรงพลีทตัวยาวคุมเขาปิดบังสายตาทำให้รุ่นพี่ไม่เห็น

“ไม่เป็นไร เราปี1ใช่ไหมเนี่ย ระวังหน่อยแล้วกันเดี๋ยวจะเจ็บตัวเอา”

“ค่ะ ถ้าอย่างนั้นหนูขอตัวนะคะรุ่นพี่ ขอโทษอีกครั้งค่ะ” ว่าอย่างนั้นแต่ตอนนี้ยังไงฉันก็ต้องกึ่งเดินวิ่งเนื่องจากวันแรกมีคาบโฮมรูมที่ต้องเข้าไวกว่าปกติ บวกกับเปิดเรียนวันแรกฉันไม่อยากเป็นจุดสนใจต่อผู้คนด้วย

ระหว่าที่ฉันรอลิฟต์อยู่ ก็รู้สึกมีบุคคลอื่นมายืนอยู่ข้างๆด้านขวามือก็หันไปมอง และก็เจอกับผู้ชายสามคนที่ยืนเยื้องๆกันไป แม่เจ้า รุ่นพี่หรือเปล่านะ ทำไมหล่อขนาดนี้ แต่ละคนน่าจะสูงเกิน180เลย อย่างกับบอยแบน

ติ๊ง

ขวับ ฝันหวานที่มัวแต่เผลอมองรุ่นพี่ด้านข้างก็ต้องสะดุ้งเล็กๆ เมื่อนึกได้ว่าอาจจะมองนานเกินไปรีบวิ่งเข้าไปในลิฟต์พร้อมกดชั้น3 และรีบหันไปหลุบที่มุมซ้ายด้านใน เงยหน้าเพียงนิดก็เห็นรุ่นพี่ทั้งสามคนเดินเข้ามายืนด้านหน้าแต่ไม่มีใครกดเลือกชั้นเป็นอันรู้ว่าเป้าหมายเป็นชั้นเดียวกัน ระหว่างนั้นทุกอย่างก็อยู่ในความเงียบ

แอบทำตัวไม่ถูกเลยแฮะ ทุกคนเคยเป็นไหมคะ เวลามีบุคคลอื่นอยู่ในลิฟต์ด้วยแล้วยิ่งอยู่ด้านหน้าเราด้วยแล้ว ไม่รู้จะโฟกัสที่ตรงไหนเลย

ติ๊ง

ในระหว่างที่คิดไปเรื่อยก็มาถึงชั้น3แล้ว แล้วห้องเรียนฉันต้องไปทางไหนนะ 3 4 1 4 หรอ ตรงนี้ 3420 …

“น้องครับ ปี1ใช่ไหม เราหาห้องเรียนหรอ” เสียงรุ่นพี่คนหนึ่งในสามคนนั้นก็ดังขึ้นตามมาด้านหลัง “ให้พี่ช่วยไหมครับ” ผู้ช่ายอยู่ขึ้นลิฟต์ตัวเดียวกันเมื่อครู่พูดขึ้นอีกครั้งพร้อมขยิบตาให้ คนนี้เจ้าชู้แน่ๆ

แต่ช่าง ตอนนี้ต้องรีบหาห้องเรียนแล้วว จากที่ไม่สายจะสายเอาได้ ฮื่ออ

“สวัสดีค่ะ หนูหาห้อง3414ค่ะรุ่นพี่” เพราะท่าทางทำให้มั่นใจว่าไม่ใช่รุ่นเดียวกัน

“อ๋อออ ต้องไปทางซ้ายนะครับ เดินไปห้องอยู่ซ้ายมือถ้าจำไม่ผิดน่าจะห้องที่สามนะ” รุ่นพี่คนเดิมว่าพลางชี้นิ้วไปทางด้านหลัง “หรือให้พี่ไปส่งไหมครับ” พูดอีกประโยคเอียงคอเล็กน้อยแล้วยิ้มหวาน ที่สามคนไหนเห็นก็เหมือนโดนต้องมนต์ หนึ่งในนั้นคือฉัน ฝันหวาน น่ารัก แต่ไม่ใช่สเปค คิกๆ

“ไม่เป็นไรค่ะๆ ฝันจำได้ค่ะ ขอบคุณมากนะคะรุ่นพี่” ว่าแล้วยิ้มหวานตาหยีให้รุ่นพี่ตรงหน้า แต่ขณะนั้นสายตาก็เลื่อนไปสบดวงตาสีเทาคมกริบที่มองมานิ่งๆ ฉันยิ้มให้แล้วรีบเดินมุ่งหน้าไปทิศทางที่รุ่นพี่บอกทันที

“มองตาไม่กระพริบเลยนะมึง เข้าเรียนได้ละสัส” ภูมิที่เห็นสายตาของเพื่อนมองตามรุ่นน้องตัวเล็กจนน้องเข้าห้องเรียนไปแล้วยังไม่ยอมละสายตา

“ชอบหรอสัส โดนตกละดิเสือ น้องยิ้มหวานขนาดนั้น” ว่าแล้วก็ยิ้มส่งสายตาล้อเลียนแล้วกอดคออลันเดินเข้าห้อง

“ไร้สาระ”

ภายในห้องเรียน

“เธอๆ” หื้มม เสียงคนด้านข้างเรียกเสียงเบาพลางชะโงกหน้ามาหา “เราเพียงฟ้านะ เธอชื่อไรอะ” เพียงฟ้าเป็นผู้หญิงที่สวยมากอะ ตาคม ผมยาวสีน้ำตาลเข้้ม ปาปารัสซีมาเห็นนี่นางเอกซีรีส์เลยเหอะ

“เราชื่อฝันหวาน” ฉันตอบพร้อมยิ้มหวาน

“เธอน่ารักจังอะ มาเรียนคนเดียวหรอ เรามาเป็นเป็นเพื่อนกันไหม” เพียงฟ้าว่าพร้องยื่นมือมาตรงหน้า ทำให้ฉันเลื่อนมือไปจับ

“อื้มม ยินดีที่ได้รู้จักนะ”

“ส่วนไอ้นี่ชื่อธีร์ เพื่อนเราตั้งแต่มัธยม ไม่ทำอะไรวันๆจับแต่โทรศัพท์” เพียงฟ้าว่าพร้อมชี้มือไปด้านข้างก็เจอผู้ชายคนหนึ่งก้มเล่นโทรศัพท์อยู่

ธีร์ออกแนวหนุ่มตี๋ ผิวขาวมากผมดำสนิท แค่นั่งยังรู้สึกว่าน่าจะสูงร้อยแปดสิบอัพ

“หวัดดี” ธีร์ที่ได้ยินจึงเงยหน้าขึ้นมาแล้วโบกมือให้เบาๆพร้อมยิ้ม จากนั้นก้มเล่นโทรศัพท์ต่อ อือ จริง

“อื้มม หวัดดี” ฉันตอบพร้อมทำแบบเดียวกัน มอนี้มีแต่คนหล่อคนสายจริงๆแฮะ

“เดี๋ยวตอนเที่ยงฝันไปกินข้าวกับพวกเราไหม”

“เอาดิ” ฉันตอนพร้อมยิ้มหวานให้เพื่อนใหม่ จากนั้นก็คุยกันตลอดคาบไม่ได้ฟังอาจารย์สอนเล้ยยย

.

.

.

“วันนี้เป็นคาบแรกอาจารย์ปล่อยพวกเราไวหน่อยแล้วกันนะ เลิกเรียนได้ค่ะ”

เย้ เสียงสวรรค์ของฉันล่ะ เลิกเรียนได้ ฮ่าฮ่าๆ

“ไปกันฝัน เอ่อ เราขอเรียกแบบนี้ได้ป่าว” เพียงฟ้าว่าขึ้น

“ได้ๆๆงั้นเราจอเรียกเธอว่าฟ้านะะ” ฉันตอบ ดีเหมือนกันแบบนี้ กันเองดี

“ไอ้ธีร์ กินไหมคะข้าวอะ”แล้วเพียงฟ้าก็หันหน้าไปหาธีร์พลางเอาศอกกระทุ้งแขนธีร์เบาๆเป็นนัยให้รีบเก็บของเพื่อไปกินข้าวกัน

“เออๆ ปะ”

โรงอาหาร

“โห่นี่ ขนาดอาจารย์ปล่อยไวแล้วนะ” เพียงฟ้าว่า ฉันพยักหน้าน้อยๆเห็นด้วย แล้วมองหาที่นั่ง

“นั่งตรงนั้นกัน คนไม่ค่อยมี” จังหวะนั้นธีร์ก็พูดพลางชี้ไปที่นั่งที่หนึ่งอยู่ด้านในสุดที่ไม่ค่อยมีคน

เราสามคนเดินมาถึงที่นั่งแล้ววางของไว้โดยให้ธีร์นั่งเฝ้าแล้วฉันกับเพียงฟ้าทำหน้าที่ไปซื้อข้าว

ระหว่างที่ยืนรอข้าวร้านหนึ่งสายตาฉันก็เลื่อนไปเจอกับรุ่นพี่สามคนที่เจอกันในลิฟต์เมื่อเช้า จังหวะนั้นก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินถือข้าวไปยืนหน้าโต๊ะโดยสายตาหันไปทางรุ่นพี่คนที่ยืนข้างฉันและด้านหน้าฉันตอนอยู่ในลิฟต์ คือผู้ชายเจ้าของดวงตาคมกริบสีเทา ทั้งสองพูดคุยกันไม่กี่ประโยค รุ่นพี่ผู้หญิงคนนั้นก็เหมือนไม่พอใจอะไรสักอย่างเดินออกจากตรงนั้นไปนั่งอีกโต๊ะที่มีคนนั่งอยู่ซึ่งน่าจะเป็นเพื่อน ระหว่างที่ฉันกำลังมองเหตุการณ์เหล่านั้นสายตาฉันก็หันกลับมาที่รุ่นพี่คนเดิม แต่ตอนนี้ สายตาคมกริบคู่นั้นมองมาที่ฉันนิ่ง ทว่า ดูว่างเปล่า แต่ฉันไม่กล้าแม้ขยับตัวหรือสายตาไปเลย จนรุ่นพี่คนนั้นก็ก้มหน้ากินข้าวเงียบๆราวกับไม่ได้ใส่ใจ

“ฝันได้แล้ว ไปกัน” เสียงเพียงขวัญดังขึ้นทำให้ฉันหลุดจากภวังค์

“อ่อ อื้ม”

.

.

“ฟ้าา ธีร์ บ๊ายบ่ายย เจอกันพรุ่งนี้น้าา”

“เจอกันนน”

“โอเคค ไปแล้วนะะ” หลังจากร่ำลากับเพื่อนใหม่ที่สนิทกันไวอย่างกับโกหก ฉันก็เดินมานั่นรอคุณนายน้ำมนต์ที่โต๊ะเล็กๆข้างตึกคณะ ระหว่างนั้น..

เหมือนว่าโลกของเราได้เปลี่ยนสีไป\~ \~

เสียงโทรศัพท์ฉันเอง

ติ๊ด

“ขาคุณแม่”

(ฝันลูก แม่ใกล้ถึงแล้วนะ รถติดมาเลยวันนี้)

“ค่ะคุณแม่ หนูรอข้างตึกคณะนะคะ ไม่ต้องรีบค่ะ

อันตราย ฝันรอได้”

(ได้ค่ะลูกสาว ถึงแล้วแม่โทรหาอีกรอบนะ)

“ได้ค่ะคุณแม่”

หลังจบสนทนาฉันก็นั่งรอคุณแม่สักพัก พลางกวาดสายตารอบๆบ้างในบางจังหวะ ระหว่างนั้นสายตาฉันก็หยุดที่หน้าตึกคณะที่มีนักศึกษาทยอยกันเดินออกจากตึก

“เออ เย็นนี้ไปปะ”

“เอาดิ เวลาเดิม?”

“เออ”

“อืม”

“เค เจอกัน”

“บาย/บาย” เสียงคนพูดคุยกันเป็นรุ่นพี่สามคนกลุ่มเดิม แต่เหมือนรุ่นพี่สองคนจะเดินไปอีกฝั่งแต่อีกคนจะเดินมาทางนี้นะ

เจอกันทั้งวันเลย รู้ว่าหล่อ เจอบ่อยงี้ก็แย่ดิ

แล้วก็ …สบตากันอีกแล้ว ทำไมรุ่นพี่คนนี้เหมือนตรึงสายตาฉันไว้ตลอดเลยนะ เดินมาแล้วๆ

เอ๊ะ

ผู้หญิงเดินเข้าไปหาอีกแล้ว ไม่ใช่คนที่โรงอาหารด้วย พี่คนนี้ต้องฮอตมากแน่ๆอยู่แล้วในหมู่สาวๆ ก็หล่อพระเจ้าสร้างขนาดนี้นี่นา

และเป็นแบบเดิม คือคุยกันนิดหน่อยและเหมือนเธอคนนั้นไม่พออะไรแล้วเดินออกไป

“เธอนี่ชอบแอบมองคนอื่นคุยกันหรอ” หืม เอ๊ะ รุ่นพี่มายืนอยู่ตรงหน้าฉันตอนไหนนะ

“เอ่อ สวัสดีค่ะรุ่นพี่” เมื่อไม่รู้จะตอบยังไง สวัสดีไปก่อนละกัน

“ครับ”

“ค่ะ”

…..

แล้วยังไงต่อล่ะ

“หึ พี่อลัน ปี4”

“คะ ค่ะ หนูชื่อฝันหวานค่ะ อยู่ปีหนึ่ง”

“ฝันหวาน..” พี่อลันพึมพำเสียงเบา

“เธอจะไม่ตอบคำถามพี่หรอ”

“คะ เอ่อ หนูไม่ได้ตั้งใจแอบมองรุ่นพี่นะคะบังเอิญเห็นเอง” ฉันว่าพลางหลบสายตาคมกริบคู่นั้นเพราะรู้สึกว่าสายตาพี่อลันจะอันตรายเกินไปแล้ว

“อืม” ว่าพลางยกนาฬิการาคาแพงขึ้นมาดูพร้อมบอกฉัน แล้วเดินออกไปด้านหลังซึ่งเป็นโรงรถคณะฉันเอง โดยที่มีสายตาของฉันมองตามจนลับสายตา

ตึกตึก ตึกตึก

ใจดวงน้อยสั่นระรัว มั่นใจว่าไม่ใช่ความรักเพราะยังไม่ได้รู้จักกันดีเลย แต่ว่าแววตานั้นเหมือนเคยเห็นที่ไหนไหมนะ..

เหมือนว่าโลกของเราได้เปลี่ยนสีไป\~ มันสวยงามเกินกว่าจะพบได้ที่ใด\~

ติ๊ด

“ขาคุณแม่”

(แม่ถึงแล้วนะลูกสาว เดินออกมาเลยค่ะ)

“โอเชชชชค่าา”

ภายในรถ

ม้วบบบ

“ชื่นใจจจ ฮิฮิ”

“ฮึ คนสวยวันนี้อยากทานอะไรคะ” หลังจากฉันหอมคุณนายไปเต็มฟอด จากนั้นเราก็คุยกันตลอดทางฉันเล่าให้แม่ฟังว่าได้เพื่อนใหม่และไหนจโดนอาจารย์ตำหนินิดหน่อยตอนบ่ายเนื่องจากทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่จ้อเลย

จบที่วันนี้อาหารเย็นเป็นต้มจืดมันฝรั่งน่องไก่ ของโปรดของฉ้านนนน

วันต่อมา

ติ๊ดติ๊ด ติ๊ดติ๊ด

เฮือกกก

ฉันสะดุ้งตื่นดีดตัวจากที่นอนลุกขึ้นนั่งบนเตียง คว้าโทรศัพท์ข้างตัวขึ้นมาดูเวลา

“แปดโมงยี่สิบบ ตายๆๆ” ฮื่อออ วันนี้ฉันมีเรียน 9 โมง ต้องรีบแล้วๆๆ ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัวแต่ไม่แต่งหน้าเพราะสายแล้ว รีบวิ่งลงมาข้างล่าง ฮื่ออ

“เป็นไรอ๊อง” ฉันที่กำลังรีบวิ่งลงบันไดพลางดูเวลา อีกสิบนาที ตายๆๆ

“ฮื่ออ เฮียย หนูสายแล้วๆ ไปเรียนไม่ทันแน่เลย” ฉันตอบร่างสูงโดยไม่ได้มองหน้าแต่สายตามองหาผู้เป็นแม่เพื่อจะให้แม่ไปส่งที่มอ

“อ๊อง วันศุกร์เราไม่มีเรียนนี่”

“ใช่ไงงง ฮื่ออ” หือ เอ้ออ ใช่ ตารางเรียนฉันมีเรียนแค่สี่วัน คือจันทร์ถึงพฤหัส แล้วไปจำเก้าโมงมาจากไหนเนี่ยย

เฮียที่เห็นว่าฉันนึกได้แล้วก็ส่ายหน้าไปมาพลางก้มหน้ากินข้าวต่อ “ไปเปลี่ยนชุดแล้วมากินข้าว แม่เข้าร้านแต่เช้าแล้ว ถ้าจะไปร้านเดี๋ยวเฮียแวะไปส่ง” พูดขึ้นโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา

“โอเชชชช” ฉันทำหน้าดีใจกำลังหันหลังวิ่งขึ้นห้อง ก็มีเสียงที่ทำเอาฉันต้องหน้ายู่ไล่หลังตามมา “อ้อ เเต่งหน้าด้วยอ๊อง ไม่ต้องรีบ เฮียรับหน้าสดเราไม่ได้”

“เฮียยยย”

“เป็นอะไร ข้าวไม่อร่อย?” ตอนนี้เราสองคนอยู่บนรถแล้ว เฮียถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“เหอะ เบื่อเฮีย” ฉันว่าพร้องกรอกตาหันหน้าออกมองกระจก ว่าฉันหน้าสดไม่สวย คนออกจะสวยจะหน้ารัก ใครๆก็ชม เชอะ

“หึหึหึ เฮียแค่ล้อเล่นไงคนสวยย” อารมณ์ดีมากก หน้าระรื่นสุดๆ

“ถึงแล้วค้าบคนสวย”

“เชอะ” ฉันสะบัดหน้าแล้วปิดประตูใส่เฮีย

“ไอ้ฝันน รถเฮียจะพังง” เสียงตะโกนไล่หลังมาแต่ฉันไม่สนใจ เหอะ เดี๋ยวทุบเลย

ตือดึ้งง

“อ้าวคุณฝันหวานสวัสดีค่า” เดินเข้าร้านมาพี่ๆพนักงานที่เห็นก็ทักทายฉันอย่างเป็นกันเอง บอกแล้วไงฉันมาบ่อยจริง ชอบมากๆ

“คุณแม่ฝันอยู่ไหนหรอคะพี่เปรี้ยว”

“อ้าวลูกสาวมาไวจังวันนี้” พี่เปรี้ยวยังไม่ทันตอบ แม่ฉันก็เดินออกมาจากครัวพอดี

“หนูนึกว่าวันนี้มีเรียนค่ะแม่ แฮะๆ”

“ฮึ ไปรอชั้นสองนะเดี๋ยวแม่ให้คนเอาของว่างไปให้ แม่กำลังยุ่งอยู่”

“ให้หนูช่วยไหมคะ”

“เป็นไรจ้ะลูก เดี๋ยวแม่ขอจัดการแปบเดียวจะตามไป”

“งั้นหนูอยู่แถวนี้ก็ได้ค่ะคุณแม่ ฟีลลูกค้าไง” ฉันตอบคุณแม่พลางขยิบตาให้แล้วเดินไปเคาน์เตอร์

“ฮันนี่โทสต์ไอสกรีมช็อก และโกโก้หวาน25% ใข่มุก” ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดพี่เปรี้ยวก็พูดขึ้นยิ้มหวานให้อย่างรู้ใจ

“พี่เปรี้ยวน่ารักจังเลยยย” ฉันยิ้มหวานแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปจับจองที่มุมหนึ่งของร้านที่ถ้าฉันมาฉันจะมาอยู่มุมนี้

เนื่องจากว่าร้านคุณแม่จะแบ่งเป็นโซน จะมีมุมคุยงาน มุมทั่วไปที่นักเรียนนักศึกษาที่มาเปลี่ยนกลุ่มจะชอบนั่งเม้าส์มอยกัน และอีกมุมที่ฉันนั่งอยู่ จะมีหนังสือหลากหลายแนว วางเป็นหมวดหมู่ เรียกได้ว่าเหมือนห้องสมุดขนาดย่อส่วนนั่นเองง มุมนี้ไม่ค่อยมีคนมานั่งสักเท่าไหร่ด้วย ซึ่งฉันชอบมากกก

“มาแล้วค่าคุณฝัน” ฮื่อออ ของโปรดของฉันน

“ขอบคุณนะคะพี่เปรี้ยว” ฉันหันไปขอบคุณ พี่เปรี้ยวยิ้มให้แล้วเดินออกไป

“พี่เป้ๆ ช่วยทางนี้หน่อยค่ะ” ฉันที่นั่งอ่านนิยายพร้อมกับกินไปด้วยสักพักก็ต้องหันกลับไปมองทางหน้าร้านที่เป็นโซนทั่วไป ปรากฎว่าตอนนี้คนเยอะขึ้นพนักงานในร้านดูจะไม่พอด้วย อ้อ ตอนนี้หน้าร้านมีสองคนอยู่เคาน์เตอร์หนึ่งคนนะ ซึ่งปกตอแล้วมีห้าคนแต่พี่อีกสองคนเป็นนักศึกษาน่ะ จะมาทำช่วงหกโมงเย็นเลยแล้วก็ไม่ได้ทำทุกวันด้วย

เห็นแบบนี้ฝันหวานคนน่ารักจะนิ่งดูดายได้อย่างไร

“พี่เปรี้ยว ให้หนูช่วยนะคะ” ฉันโผล่หน้าไปตรงเคาน์เตอร์เนื่องจากเห็นพี่เค้าทำคนเดียวเลย

“หื้ม ขอบคุณมากค่ะคุณฝัน ถ้างั้นคุณฝันช่วยรับออเดอร์ให้พี่เปรี้ยวทีนะคะเดี๋ยวพี่ทำที่เหลือเองค่ะ”

“ได้เลยค่าา” ว่าแล้วฉันก็เดินไปรับออเดอร์ที่มีลูกค้าเข้ามาพอดี

“เชิญนั่งรอที่โต๊ะได้เลยนะค้าา”

“สวัสดีค่า รับอะไรดะ.. ดีคะลูกค้า” ฉันที่ทักทายลูกค้าคนต่อไปที่ใส่หมวกตรงหน้า ทว่าพอลูกค้าเงยหน้าขึ้นมาก็คือ พี่อลัน

“เอาอเมริกาโน่หวานร้อยครับ” พี่อลันพูดขึ้นนิ่งๆไม่สบตา แล้วสแกนจ่ายเสร็จแล้วก็เดินออกไปอย่างไว

..มุมที่ฉันนั่งอยู่ด้วย ว่าแต่ ฮึ ขนาดฉันยังกินหวานห้าสิบเลยน้า

“ขอบคุณค่า รอที่โต๊ะได้เลยนะคะ”

.

.

.

“น้องคะ”

“เอ่อ ขอโทษค่ะลูกค้า รับอะไรดีค้า” มัวแต่มองผู้ชายอะฝัน มองไปด้านหลังอีกก็มีลูกค้ารอด้วย ว่าแล้วฉันก็เลิกสนใจพี่อลันแล้วรับออเดอร์ต่อ

“ขอบคุณมากนะค้า เชิญรอที่โต๊ะได้เลยค่ะลูกค้า”

“อ้าวลูกสาว เหนื่อยไหมคะเนี่ย วันนี้นักเรียนค่อนข้างเยอะด้วยเลิกเรียนพอดี เดี๋ยวสักพักพี่ๆพาร์ทไทม์ก็จะมาแล้วหนูไหวไหมคะ” คุณแม่เดินออกมาจากในครัว ดูเรื่องใหญ่อยู่นะเนี่ย เพราะคุณแม่เข้าไปนานแล้ว

“สบายมากค่าา หนูชอบนะคะแบบนี้ ไม่ว่างดี ฮ่าฮ่า” ฉันพูดติดตลก ก็นะ แค่รับออเดอร์ กดๆ สบายอยู่แล้ววว

“งั้นแม่ขอตัวไปเคลียร์บัญชีด้านบนนะคะ หนูจะขึ้นไปหรืออยู่ข้างล่างก็ได้ น่าจะใช้เวลาอยู่”

“ได้ค่า” เมื่อได้คำตอบคุณแม่ก็ยิ้มให้แล้วเดินขึ้นไปที่ชั้นสอง

เวลาล่วงเลยมาถึงหกโมงเย็นพี่พาร์ทไทม์ก็เข้ามาในร้าน ตรงเวลาเป๊ะ

“คุณฝันไปนั่งพักดีกว่านะคะ คนเริ่มไม่เยอะแล้ว น้องพาร์ทไทม์ก็มากันแล้วด้วย” พี่เปรี้ยวบอก

“ได้ค่ะ งั้นฝันไปแล้วน้า”

“ขอบคุณมากนะคะ”

“ค่าา” ว่าแล้วฉันก็เดินมาที่เดิมที่ตัวเองนั่ง แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือ ที่ข้างๆฉันมีบุคคลอื่นนั่งอยู่ด้วยน่ะสิ คนอะไรทำไมดูดีไปทุกอย่างขนาดนี้นะ ตอนนี้พี่อลันถอดหมวกออก ด้านหน้าเปิดไอแพดเหมือนจะทำงาน ฉันคิดว่ารุ่นพี่กลับไปแล้วนะเนี่ย ด้านข้างเปลี่ยนจากกาแฟเป็นน้ำส้มแทนแล้ว

ฉันมองไปรอบๆ จริงๆที่ว่างเยอะมากๆเลยนะ เพราะอย่างที่บอก โซนนี้คนมานั่งน้อยมากๆ ส่วน ตรงที่ฉันนั่งเป็นเหมือนบาร์ที่มองออกไปฝั่งตรงข้ามเป็นโรงเรียนมัธยมข้างๆกันเป็นสวนสาธารณะน่ะ ฉันชอบนั่งตรงนี้เพราะได้มองผู้คนไปด้วย หรือจะมองธรรมชาติข้างๆก็ได้

ว่าแล้วฉันก็เดินไปนั่งที่ตัวเองแบบตัวเล็กตัวน้อยสุดๆ ว่าแต่ ฉันควรนั่งอยู่ที่เดิมตรงนี้หรือควรย้ายที่นั่งดีนะ

“เป็นอะไร” อุ๊ย เสียงเรียบๆของคนด้านข้างดังขึ้นโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา

“สวัสดีค่ะรุ่นพี่ แฮะๆ” ฉันทักทายแล้วยิ้มแห้งๆ ฮื่อออ เอาไงดี อยากออกไปจากตรงนี้ TT

“หนูรบกวนสมาธิพี่ไหมคะ เดี๋ยวหนูย้ายที่ดีกว่าเนาะ” ฉันว่าพร้อมหยิบกระเป๋าแล้วหนังสือขึ้นเตรียมจะลุก

หมับ

หลุบมองแขนตัวเองก็มีมือหนาของอีกคนจับไว้

ตึกตัก ตึกตัก

นิ่งไว้ฝัน ใจเย็นๆ อาจเพราะฉันมองแขนตัวเองนานไปทำให้พี่อลันมองตามแล้วรีบปล่อยมือออกทันที

“ไม่รบกวน”

หลังจากได้ยินรุ่นพี่พูดออกมาแบบนั้นฉันก็นั่งลงที่เดิม ไม่รู้สึกเกร็งแล้วล่ะ ก็รุ่นพี่บอกเองว่าไม่รบกวน

ใจร้ายมาก สงสารนางเอกอะ

อย่านะ ห้ามใจอ่อนนะ

คิกๆ พระเอกน่ารักนะเนี่ยย ฮื่ออ เขิน

รุ่นพี่ดูเครียดๆนะเนี่ย คิ้วหมวดเล็กๆไหนจะสายตาที่เพ่งมองจอนั่นอีก ปี 4 น่าจะหนักนะ แล้วฝันหวานคนนี้จะรอดไหมเนี่ยย

กึก

สายตาคมกริบสีเทาเรียบนิ่งคู่นั้นเหมือนรู้ว่ามีคนแบบมองเงยขึ้นมาสบตากับฉัน เราสองคนสบตากันนานนับนาที ร่างสูงก็หันไปแล้วปิดไอแพดแล้วลุกขึ้นเตรียมจะกลับ

จนกระทั่งรุ่นพี่เดินออกไปทางหน้าร้านแต่สายตาฉันยังค้างอยู่ที่เดิม

ยกมือทึ้งหัวตัวเองเบาๆ ก็แล้วอ่านนิยายดีๆจะไปมองคนอื่นทำไมฝัน

แต่ว่ารุ่นพี่น่ารักนะเนี่ย กินกาแฟหวานร้อยแล้วยังกินน้ำส้มอีก คิก

Line

mom : ลูกสาวแม่เคลียร์งานเสร็จแล้วนะ อยากกลับตอนไหนก็บอกนะ

^^^กลับเลยก็ได้ค่ะคุณแม่ หนูอ่านนิยายจบพอดี\~ : sweet dreams ^^^

mom : ดีจริงๆนึกว่าจะตอบว่าหนังสือเรียน

^^^ฮ่าฮ่าๆ (สติกเกอร์หมีสีขาวจิ้มแก้ม) : sweet dreams ^^^

mom : (สติกเกอร์หมีส่ายหน้า)

mom : เดี๋ยวแม่เก็บของแล้วจะลงไปนะคะ

^^^ได้เลยค่าาาคนสวยย : sweet dreams ^^^

วันหยุดหมดไปไวเหมือนโกหก TT

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ฝันน เสร็จยังเฮียจะสายแล้วโว้ยย” เฮียตะโกนพร้อมเคาะประตู

“เสร็จแล้วๆ แป็บนึงงง” ฉันรีบหยิบแปรงมาปัดๆแก้มให้มีสีเล็กน้อยพอกรุบกริบ พลางวิ่งไปสำรวจการแต่งกายหน้ากระจก น่ารักอยู่นะเนี่ยย ฮ่าๆ ล้อเล่นน

“อ๊องงงงง”

“เสร็จแล้ววๆ ไปกันๆๆ” ฉันเปิดประตูเจอเฮียยกมือค้างกลางอากาศพอดี

อ้อ ที่วันนี้เป็นเฮียไปส่งเพราะว่าวันนี้เฮียมีคุยงานบ่ายที่คาเฟ่ใกล้มอฉันพอดีน่ะ

“ช้า” ร่างสูงที่นั่งประจำฝั่งคนขับบ่นอุบ ฉันยู่หน้าใส่แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่น ไม่ได้สนใจพี่ชายตัวดีอีก

มหาวิทยาลัย P

รถราคาแพงวิ่งมาจอดเทียบฟุตบาทหน้าคณะบริหาร

“ขอบคุณค้าบบ ต้องหอมแก้มด้วยป่าว ต้องดิปกติแม่มาส่งหนูต้องหอมนะ” ฉันว่าพลางหันไปยิ้มหวานใส่เตรียมจะหอม

“หยุด เฮียเกรงใจ” เฮียเอามือมาดันคางฉันไว้ หึหึ รู้หรอกก

“ไม่ต้องเกรงใจจ” ฉันยังกวนต่อ

“เกรงเหอะอ๊อง” ฮ่าๆ หน้าเฮียตลกอ่า หอมนิดหน่อยไม่ได้ทำเขิน โด่

“โอเค โอเค”

จุ้บ

“บ่ายยยสุดหล่อ” พอเฮียปล่อยฉันก็ดันตัวไปหอมอย่างรวดเร็วเปิดประตูแล้วหันไป แบร่ หน้าเฮียตอนนี้เอือมมากอะ

“ฝันนนน” หืม ฉันหันไปตามเสียงเรียกเป็นเสียงเพียงฟ้าที่อยู่ด้านหน้า เมื่อเห็นฉันเพื่อนก็เดินเข้ามา

“เดี๋ยวฝัน ไม่แนะนำเพื่อนให้เฮียรู้จักหรอ” ฉันที่กำลังจะปิดประตูเดินไปหาเพื่อนเสียงเฮียก็ดังขึ้น

“ห้ะ จำเป็นหรอ”

“คุณแม่มาส่งหรอ ขอสวัสดีหน่อย” เพียงฟ้าที่เดินมาถึงพอดีพูดขึ้นพร้อมเปิดประตูให้กว้างขึ้น “คุณแมะ.. เอ่อ” หึหึ เพื่อนชะงักไปเมื่อเห็นว่าคนให้รถเป็นผู้ชาย ฉันไม่รอให้เพื่อนถาม

“พี่ชายฉันเองชื่อฝุ่น”

“อ๋อ สวัสดีค่ะพี่ฝุ่น หนูเพียงฟ้านะคะเพื่อนใหม่ของฝันหวานค่ะ”

“ครับ” ครั้งนี้หันไปสบตาเพื่อนฉันยิ้มหวานปานน้ำผึ้งเดือนห้า คนกะล่อน

“ไปได้ละเฮีย ไหนบอกรีบ” ฉันรีบตัดบท

“ไว้เจอกันนะครับ” ประโยคหลังไม่ได้พูดกับฉันหรอก มองบนเสร็จ ไม่รอใครพูดอีกฉันปิดประตูใส่เฮียทันที

“ว่าแต่ธีร์ไม่มาเรียนหรอฟ้า” ฉันหาไปถามเพียงฟ้าพร้อมเดินเข้าคณะไปด้วย ร้อนค่ะ พี่ฝุ่นไม่ไปสักทีไง

“มาๆ ธีร์มันให้เราลงหน้าคณะแล้วเอารถไปจอดอะ ไปรอบนห้องกัน ร้อนน”

ห้องเรียน

“หวัดดีธีร์” ฉันเห็นธีร์เดินมาเลยทักทายคนแรก

“หวัดดีๆ”

“ช้า” เพียงฟ้าบ่น

“เอ้อ ฝัน ธีร์ วันนี้รุ่นพี่เรียกรวมหลังคณะนะเห็นในไลน์ยัง”

“ไม่เข้าได้ปะวะ” ธีร์พูดขึ้น

“ไม่ได้ค่ะ อยากโดนทำโทษหรือไง”

“กลัวไรวะ เข้าไม่เข้าก็ไม่มีผลไรกับเกรดป่าว”

“แกต้องเข้า! ฉันไม่อยากเด่น”

“ฝันโดดปะ” ธีร์ไม่ตอบฟ้าแต่หันมาถามฉันพลางเลิกคิ้ว

“ไม่กล้าอะ” ฉันไม่อยากเด่นอย่างที่ฟ้าว่า

“ไม่ต้องชวนฝันโดดเลยแกอะ เค้ามีคะแนนพิเศษให้นะเว้ย ก็ร่วมๆไป จบเฟรชชี่ก็ไม่มีเรียกแล้ว”

“เออๆ”

“นักศึกษาสวัสดีค่ะ เดี๋ยวอาจารย์ขอเช็คชื่อก่อนนะ”

จากนั้นอาจารย์ก็เข้ามาพอดี พวกเราจึงเงียบเนื้องจากจารย์วิชานี้ค่อนข้างโหด

หลังคณะ

“สวัสดีค่ะน้องๆ พี่ชื่อพี่เนเน่หัวหน้าปี2 นะคะ” และพี่คนที่สอง สาม ไปเรื่อยๆก็แนะนำตัว

พวกเราปี1ได้มานั่งรวมกันที่หลังคณะต่างเงียบฟังรุ่นพี่

“พวกพี่ปี2 จะเป็นคนดูแลน้องๆนะคะ มีอะไรเดินเข้าไปถามไปหาพี่คนไหนก็ได้ค่ะ หรือจะพี่ปี3 ปี4 ก็ได้” พี่เนเน่พูดขึ้นอีกครั้ง “เชิญพี่ปี3 แนะนำตัวกับน้องๆได้เลยค่ะ”

“สวัสดีครับ พี่…” อาจจะเพราะนั่งนานไปเสียงปี1เริ่มมีซุบซิบๆ

“เงียบ!”

กริบ

“พี่ชื่อพี่โยครับ เป็นเฮดว๊าก” เป็นเสียงพี่ปี3 คนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงกลางตะโกนเสียงดัง ซ้ายมือพี่ม่อนและขวามือพี่เมฆ เป็นรองเฮดว๊าก สองคนนี้เป็นเเฝดแน่ๆ เหมือนกันขนาดนั้น แต่ทั้งสามคนหล่อเหมือนกันหมดเลยนะ แต่พี่โยดูจะดุมากไปหน่อย

ไม่ชอบคนตะคอกเลย ตกใจ

“…และข้อสุดท้ายถ้าคนใดคนหนึ่งทำผิดกฎ รับผิดชอบกันทั้งรุ่นครับ เข้าใจไหมครับ”

“เข้าใจค่ะ/ครับ”

“และหลังจบรวมกันวันนี้ให้ปี1ทุกคนล่าลายเซ็นจำนวนหนึ่งร้อยลายเซ็นนะครับ ที่สำคัญต้องมีลายเซ็นพี่สตาฟ แล้วก็เฮดว๊ากครบทุกคนด้วยนะครับ รับทราบ!”

“ทราบค่ะ/ครับ”

“ดีมาก ต่อไปเดี๋ยวขอเชิญพี่ปี4 ครับ” หลังพี่โยพูด รุ่นพี่ปี4ก็ทยอยกันเดินมาข้างหน้า ฉันมองรุ่นพี่แนะนำตัวจนมาถึงร่างสูงเจ้าของดวงตาสีเทาคมกริบที่เหมือนมองมาที่ฉันอยู่ก่อนแล้ว

“อลันครับ” แนะนำตัวสั้นๆ

“คนนี้เป็นเฮดว๊ากปีที่แล้วด้วยนะ ลายเซ็นจากพี่เขาก็สำคัญ ถ้าเจอรีบขอเลย พี่เขาใจดี ใช่ไหมครับเฮีย” ประโยคหลังพี่โยหันไปหาพี่อลันพร้อมทำหน้าทะเล้น

พี่อลันไม่ตอบในทันทีแต่หันมาสบตาฉันที่ยังคงมองไม่ละไปไหน

“ครับ”

หลังจากนั้นรุ่นพี่ปี2ก็ให้พวกเราจับสายรหัสกัน แต่ละคนเปิดดูคำใบ้ของตัวเอง ส่วนคำใบ้ของฉันนั้น

-พี่ไม่ชอบA พี่ชอบC-

ดูก็รู้ว่าพี่รหัสฉันน่ะเด็กเรียนขนาดไหน….

“ฝันน เธอได้คำใบ้อะไรอะ โห่ ง่ายนะเนี่ย ดูของเราดิ”

-พี่รู้พี่หล่อครับ-

“ฮื่ออออ มีใบ้เพิ่มปะเนี่ยย” เพียงฟ้าทำหน้างอแง ฮึ วงวารนะ ก็คนหล่อสวยเต็มไปหมดอะ

“ส่วนของฉันง่ายมาก” ธีร์เข้าร่วมบทสนทนาพลางยื่นกระดาษคำใบ้แต่สายตามองไปด้านหน้าพวกเรา

-one day🎤-

โห นึกถึงใครไม่ออกจริงๆ ทำนองมาเลย พี่เนเน่นักร้องที่ไปเดที่จีนแล้วพึ่งจบการศึกษาเดวงไป พี่เนเน่ แล้วปี2มีชื่อนี้แค่คนเดียว

ฉันมองตามสายตาธีร์ไป มองคนเดียวกันเลย พี่เนเน่ที่กำลังหันไปคุยกับเพื่อนๆยิ้มๆอยู่ ไม่ใช่แค่ชื่อที่เหมือน แต่น่ารักมากๆเหมือนกันเลย

หลังจากรุ่นพี่ปล่อยแล้ว พวกเราสามคนก็เดินมาหน้าคณะ

“กลับไงอะฝัน แม่มารับป่าว” ธีร์ถามขึ้น ธีร์เป็นคนไม่นิ่งแต่ไม่ได้พูดเยอะนะ ติดจะกลางๆแล้วแต่อารมณ์

“วันนี้เรากลับกับพี่ชาย ทักมาบอกคุยงานยังไม่เสร็จ เดี๋ยวเราต้องไปหาที่ร้านคาเฟ่ข้างมอเรา”

“งั้นดีเลย ไปด้วยกันนี่แหละเดี๋ยวให้ธีร์แวะส่ง” เพียงฟ้าพูดขึ้นยิ้มๆ

“ไม่เป็นไรๆ เธอมีนัดไม่ใช่หรอแล้วต้องเลี้ยวไปคนละทางด้วย เสียเวลากลับรถอีก เราเดินไปเองดีกว่า สำรวจมอด้วยไง” เกรงใจเพื่อนเพราะทางกลับรถค่อนข้างไกลเลย

“เอางั้นหรอ” เพียงฟ้าว่าพลางนึก “ก็ ได้ แต่มันก็ไกลอยู่นะ”

“ใช่ เดี๋ยวเราแวะไปส่งได้ไม่นาน” ธีร์เสริม

“ไม่เป็นไรจริงๆค้าบบ รีบไปเลยย นัดผู้ใหญ่ไม่ใช่หรอ สาย1นาทีก็ไม่ได้นะ” ฉันพูดกับเพื่อนทั้งสอง ก็เพียงฟ้าอะบอกว่าครอบครัวนัดผู้ใหญ่ไว้ไปกินข้าวด้วยกัน ไม่งั้นฉันไม่เกรงใจหรอก ขี้เกียจเดิน ฮ่าฮ่าๆ

“งั้นก็ได้ ระวังตัวด้วยนะ งั้นเราสองคนไปแล้ว” เพียงฟ้ายอมแต่มีสีหน้าเป็นห่วงอยู่

“บ๊ายบ่ายยย เจอกันพรุ่งนี้นะ” ว่าพลางโบกมือให้เพื่อนทั้งสอง

นักศึกษาบางตาลงมากนะ ตอนนี้ก็จะห้าโมงแล้วล่ะ แล้วเฮียทำไมคุยงานนานขนาดนั้นอะ ไม่ห่วงน้องนุ่งเลยมั้ง

เสียงรถจอดอยู่ริมฟุตบาทข้างฉันทำให้เลี่ยงไม่ได้ที่ต้องหันไปมอง เจ้าของรถหรูเปิดกระจกทำให้ฉันชะงักแล้วก็สงสัย

“ไปไหน” พี่อลันถามฉันใช่ไหมนะ เอ ที่บริเวณนี้ก็มีแค่ฉันนะ

“พี่ถามเรานั่นแหละ”

“อะ อ๋อ หนูจะไปคาเฟ่ข้างมอค่ะรุ่นพี่”

“ชื่อคาเฟ่?” รุ่นพี่ถามฉันเลยยื่นโทรศัพท์ให้ดูร้าน เพราะฉันเองก็ไม่เคยไปหรอกนะ

“อืม ขึ้นรถ” โอเคค่ะ หือ คือยังไงนะ “พี่ไปทางนั้นแวะส่งได้” อ๋อออ แต่ว่า

“ไม่เป็นไรค่ะรุ่นพี่ๆ หนูเดินไปดีกว่าค่ะ แฮะๆ” โบกไม้โบกมือพัลวัน ใครจะกล้าขึ้นไปกันล่ะ เราไม่ได้รู้จักกันขนาดนั้นนี่น่า

“ไม่ต้องเกรงใจ” รุ่นพี่ว่าพลางยื่นมือมาเปิดประตู เอ่อ แบบนี้ต้องทำไงอะ

“ถ้าอย่างนั้นขออนุญาตรบกวนนะคะรุ่นพี่” ว่าแล้วเดินไปขึ้นรถคาดเข็มขัดเรียบร้อยรุ่นพี่ก็ออกรถมั่งหน้าไปตามถนนทันที ฉันเกรงใจรุ่นพี่นะแต่ก็เกรงว่าถ้าปฏิเสธมากไปจะดูไม่ดีน่ะ

กริบ

เงียบมากจนไม่กล้าหายใจเสียงดัง

“ไม่ต้องล่าลายเซ็นหรอ” ร่างสูงเจ้าของตาสีเทาคมกริบพูดขึ้นทำลายความเงียบโดยที่ตายังมองถนน

“จริงด้วยยย ถ้างั้นหนูขอลายเซ็นรุ่นพี่ได้ไหมคะ” ฉันยิ้มตาเป็นประกาย ลายเซ็นแรกก็อดีตเฮดว๊ากซะแล-

“ง่ายไปไหม” อ้าว

“รุ่นพี่จะให้หนูทำยังไงหรอคะรุ่นพี่ถึงจะให้ลายเซ็น”

กระพริบตาปริบๆมองหน้ารุ่นพี่สลับกับโทรศัพท์ที่คนตรงหน้ายื่นมาเงียบๆ

“ไลน์เรา”

อ๋ออ “ถ้าให้แล้วรุ่นพี่จะให้ลายเซ็นใช่ไหมคะ” แค่ไลน์ฉันไม่ซีอยู่แล้ว แถมคนหล่อขออีก คิก ว่าแล้วก็ยื่นมือไปรับโทรศัพท์จากมือหนามากดๆแล้วส่งคืน

“ป่าว”

“อ้าว” เมื่อนึกได้ว่าเผลอออกเสียงที่อาจจะไม่เหมาะสมฉันจึงเม้มปากแน่น ให้ไปแล้วนะ

“ถึงแล้ว”

“ขอบคุณมากนะคะรุ่นพี่ ว่าแต่เรื่องลายเซ็นล่ะคะ”

“เอาสมุดมาสิ”

“นี่ค่ะๆ” รุ่นพี่รับไปเซ็นแล้วยื่นคืนมาให้

“เรื่องที่จะให้ทำอะไร ถ้าคิดออกจะไลน์ไปบอก”

“อ๋ออ ได้เลยค่ะรุ่นพี่ ถ้างั้นหนูไปแล้วนะคะ ขอบคุณรุ่นพี่มากๆที่สละเวลามาส่ง แล้วก็ลายเซ็นด้วย” ยิ้มหวานให้รุ่นพี่พร้อมก้มหัวน้อยๆแล้วออกจากรถทันที

ยืนรอข้างฟุตบาทเพื่อให้รถคันหรูเคลื่อนตัวออกไปก่อน แล้วค่อยเดินเข้าไปหาพี่ฝุ่นในร้าน

อ๊ะ นั่นไง ต้องเดินเข้าไปไหมนะ จะเสียมารยาทหรือเปล่า

“อ๊องทางนี้” ร่างสูงที่หันมาเจอฉันโบกมือหยอยๆ

-_- บอกกี่ครั้งว่าข้างนอกให้เรียกดีๆ ฟังที่ไหน

“อ้าว พี่นักรบ สวัสดีค่ะ” เพื่อนพี่ชายฉันเอง เห็นปฏิกิริยาฉันแล้วอีกฝ่ายพยักหน้ารับพร้อมยิ้มบางๆส่งมาให้ “ไหนบอกคุยงานไง ขี้เกียจเข้าไปรับหนูหรอ”

“คุยจริงๆ ไอ้รบกับเฮียจะทำโปรเจกต์ใหม่ด้วยกันไง”

“น้องฝันหิวไหมครับ สั่งอะไรก่อนไหม” พี่นักรบเป็นผู้ชายที่หล่อมาก ลุคเนียบๆแนวอบอุ่น แอบกระซิบฉันปลื้มเพื่อนพี่ชายคนนี้ด้วยอยู่แล้วว แพ้ง่ะ ชอบไทป์นี้\~ ^•^

“อีกนานไหมคะหนูจะได้รู้ว่าสั่งอะไรมากินดี” ฉันว่าแล้วเดินไปนั่งข้างพี่ชาย

“ไม่นานครับ” เสียงทุ้มละมุนตอบพร้อมรอยยิ้มเช่นเดิม

“งั้นเดี๋ยวหนูไปสั่งชานมก่อนนะคะ คุยงานกันต่อเลยๆ” กินโกโก้ดีกว่าา

“โอเค งั้นเดี๋ยวกูให้เลขาส่งสัญญาไปให้มึงที่บริษัทนะ”

“แบบนั้นก็ได้”

“กลับกันอ๊อง”

“-_-”

“หึ” ร่างสูงอีกคนที่ยืนอยู่ข้างเฮียแล้วมองดูเหตุการณ์เงียบๆยิ้มเอ็นดู

“บ๊ายบ่ายนะคะพี่นักรบบ” ฉันโบกไม้โบกมือในตอนที่พวกเรามาถึงรถกัน

“ครับ ไว้เจอกันนะ”

ภายในรถ

“เฮียไม่ดูพี่นักรบเป็นตัวอย่างบ้างอะ”

“เหอะ เฮียใจดีกว่ามันอีกเชื่อดิ”

“ไม่จริง แล้วอะไร หนูบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเรียกแบบนั้นในที่สาธารณะอะ คนอื่นได้ยินจะเข้าใจว่าไง” ฮึ่ย

“ก็เข้าใจว่าอ๊องไง งงไรอ๊อง” เห็นหน้าฉันแล้วพี่ชายตัวดีก็ยิ่งหัวเราะชอบใจ “นอกจากจะเป็นอ๊อง ยังอยากเป็นปลาด้วยหรอ ฮึ” อย่าให้ถึงทีหนูบ้างนะเฮียบ้า ฮึ่ย

ฉันหน้ายู่แล้วหันหน้าหน้าตัวเองผ่านกระจกรถ ก็ชอบว่าน้องแบบนี้ ทั้งที่น่ารักออกขนาดนี้นี่นา..

สัปดาห์ต่อมา

สัปดาห์ก่อนฉันกับเพื่อนวิ่งหาลายเซ็นรุ่นพี่กันให้วุ่นเลย แต่ว่าฉันยังไม่รู้เลยว่าใครเป็นพี่รหัสตัวเอง แต่แอบๆสืบมาแล้วล่ะ เพราะดูจากคำใบ้ทุกคนคงรู้ใช่ไหมว่าต้องเป็นคนที่ไม่ค่อยตั้งใจเรียนเท่าไหร่ แต่พี่เนเน่แอบบอกมาว่าวันนี้พี่รหัสฉันมาเรียนนะเพราะอาจารย์คนนี้ค่อนข้างดุ

วันนี้ฉันก็เลยรีบมาแต่เช้าเนื่องจากธีร์ไปสืบมาจากพี่รหัสซึ่งก็คือพี่เนเน่จริงๆ พี่เขาบอกว่าวันนี้ปีสอง มีเรียนแปดโมง ฉันเลยชวนเพื่อนๆมาช่วยกันสังเกตการณ์ตั้งแต่เจ็ดโมงนิดๆ

..คนที่ไม่มาในวันรับน้องวันแรก คนที่แทบจะไม่เคยเห็นหน้า คนที่เก๊กที่สุด

แฮ่ก แฮ่ก

ฉันยื่นมือไปรับขวดน้ำจากเพียงฟ้ามาแล้วรีบกระดกอย่างรู้สึกกระหาย

“ถ้ารอบนี้ทายพี่รหัสเธอไม่ถูกฉันว่ายอมโดนลงโทษดีกว่านะ” เพียงว่าเอ่ยขึ้นหลังเห็นเพื่อนเหนื่อยหอบ ก่อนหน้านี้ก็ทายผิดโดนสั่งให้ไปซื้อน้ำหน้ามอร้านป้าพรภายในยี่สิบนาทีแถมยังต้องไปเองคนเดียวด้วย นี่ก็วิ่งรอบคณะสองรอบตามคำสั่งของรุ่นพี่อีกคน

“นั่นดิ เหนื่อยแทนเลย” ธีร์ว่าอย่างเห็นด้วยกับเพื่อนพร้อมทำหน้าที่ซับหน้าให้อย่างเบามือ

อีกด้าน

“รุ่นน้องคนนั้นนี่หว่า” หนุ่มหล่อคารมณ์ดีพูดขึ้นสายตามองไปที่เด็กปีหนึ่งสามคนหนึ่งในนั้นเป็นคนที่เจอตอนเปิดเทอมวันแรก

“คนไหน” ติณณ์ที่ได้ยินเกิดความสงสัยมองไปยังทิศทางเดียวกันกับเจ้าของประโยคเมื่อครู่

“นั่นไง ที่ไอ้เด็กผู้ชายซับเหงื่อให้น่ะ”

“ที่เจอตอนเปิดเรียนวันแรกหรอ”

“ถูกต้องงง ก็แม่ของลูกกูเองอะ”

“นั่นแฟนหรือเปล่า”

ด้านคนที่เดินมาด้วยกันอีกคนฟังบทสนทนาเงียบๆ ทว่า เมื่อเห็นภาพดังกล่าวพร้อมกับเกิดอาการกระหายน้ำขึ้นมายื่นมือไปคว้าน้ำจากมือคนพูดมากกระดกจนเกือบค่อนขวด

“ไอ้ลันน น้ำกู” คนถูกแย่งโอดครวญจนลืมว่าสนทนาเรื่องอะไรกันก่อนหน้านี้

“แปลกๆนะ” ติณณ์พูดขึ้นเสียงเรียบ

“อะไร”

“ใครแปลกวะ”

“มึงไง” ติณณ์ชักสีหน้าใส่ภูมิแล้วก้าวเท้ายาวตามอลันโดยไม่รอคนที่แสดงสีหน้างงงวยและอยากรู้

“อ้าว รอด้วยดิวะ” เสียงร่างสูงอีกคนร้องโอดครวญ

สาวน้อยร่างเล็กที่เหนื่อยหอบหันไปตามตำแหน่งเสียงเมื่อครู่ดวงตาสวยมองหนึ่งในสามคนนั้นไม่ละสายตาจนร่างสูงหายเข้าไปในคณะจึงหันกลับมาสนใจเรื่องพี่รหัสต่อเพราะเกงจะถูกลงโทษ

คนที่ไม่มาในวันรับน้องวันแรก ..วันนั้นไม่เจอคนที่แทบจะไม่เคยเห็นหน้า ..เปิดเรียนมาก็นานพึ่งจะเเห็นครั้งที่สอง แล้วก็เก๊กที่สุด ..ข้อนี้ไม่แน่ใจแฮะ ร่างสูงโปร่ง ผิวขาวดวงตาสีน้ำตาลดูซุกซน

รุ่นพี่คนนั้น คนที่ฉันฝากรอยโทรศัพท์ไว้ที่ศีรษะเขาวันนั้น

“รุ่นพี่คนนั้น” เพื่อนทั้งสองชะงักหลังสิ้นคำนั้น แล้วมองตามสายตาฉันพร้อมกัน

“ใครหรอ” มองร่างสูงที่เดินมา อื้มม ดูขี้เก๊กนะ ดูดิ เดินอย่างกับอยู่รันเวย์แนะ “ฝัน เราว่าคนนี้พี่รหัสแกชัวร์” ฝ่ามือเล็กพัดไปมาสะกิดเพื่อนสาวแต่เป็นการสะกิดผ่านอากาศ

“แต่รุ่นพี่เขาไม่เก๊กนะ” แล้วก็ดูเรียนเก่งมากๆด้วย

“ไม่เก๊กอะไร เดินอย่างกับอยู่รันเวย์” ธีร์ว่าให้ เพียงฟ้าหันขวับไม่กลัวคอเคล็ด แกอ่านใจฉันออกหรอไอ้ธีร์

“ฝันน คนนี้แหละเชื่อพวกเรา ไปเลยๆเดี๋ยวไม่ทันนะ” เพียงฟ้าพยายามดันหลังฉันไปข้างหน้าอย่างไม่แรงนัก

“แล้วถ้าผิดอีกล่ะ” ไม่อยากโดนลงโทษอีกแล้ว

“ไม่ผิดหรอก รุ่นพี่คนนี้เราพึ่งเคยเห็น”

“ลองก่อน ถ้าโดนอีกเดี๋ยววิ่งเป็นเพื่อน” ธีร์เสริมให้

“อ่ะๆๆ ฝันเชื่อทุกคนค่ะ” ถึงจะไม่ใช่แต่มั่นใจว่ารุ่นพี่คนนี้ไม่สั่งทำโทษแรงแน่นอนหากผิด เนื่องจากวันแรกที่เจอกันทั้งที่จะด่าก็ได้แต่รุ่นพี่ไม่ว่าอะไรเลยซ้ำยังเป็นห่วงอีกต่างหาก

“ระ รุ่นพี่คะ สวัสดีค่ะ หนูฝันหวานปี1นะคะ” ร้องเรียกอย่างไม่ดังนักในตอนที่รุ่นพี่กำลังจะเดินเข้าไปในคณะพร้อมก้มทั้งครึ่งตัวเก้าสิบองศา เงยหน้าฉีกยิ้มหวานกระพริบตาปริบๆ

“ครับ ว่าไง” รุ่นพี่ยิ้มเป็นมิตร

“คือว่า รุ่นพี่เป็นพี่รหัสหนูใช่ไหมคะ” ยกมือประสานกันตรงหน้าอกพลางบีบมือแน่น ไม่กล้ากระพริบตา

“ทำไมถึงคิดแบบนั้น” นึกว่าน้องรหัสจะหาไม่เจอซะแล้ว

“คำใบ้ค่ะ แล้วก็หนูได้คำใบ้เพิ่มมาจากรุ่นพี่บ้างด้วยค่ะ”

“ใบเพิ่มว่าอะไรบ้างหรอ”

“อ๋อค่ะ มีคนที่ไม่มาในวันรับน้องวันแรก คนที่แทบจะไม่เคยเห็นหน้า แล้วก็ ก็” ข้อสุดท้ายไม่ดีมั้ง

“ก็?” รุ่นพี่เลิกคิ้วรอคำตอบ

“เก๊กที่สุดค่ะ! อะ เอ่อ แต่หนูไม่ได้คิดแบบนั้นนะคะ แต่ว่าข้ออื่นๆรุ่นพี่เหมือนค่ะ” ร่างสูงตรงหน้าคลายยิ้มเปลี่ยนเป็นมองหน้าสาวรุ่นน้องนิ่งๆ

“หึ ฮึ ฮ่าฮ่าๆ” เอ๋ “โทษทีๆ พี่หล่อเท่เอง ป่าวเก๊กสักหน่อย” รุ่นพี่หัวเราะขบขันอย่างกับว่าเจออะไรที่ตลกมากๆจนกลั้นไม่อยู่

“เป็น รุ่นพี่จริงๆใช่ไหมคะ”

“ครับ” โห่ ห้ะ

“จริงหรอคะ ถ้าอย่างนั้นรุ่นพี่ช่วยเซ็นให้หนูได้ไหมคะ หนูเหลือแค่ลายเซ็นของตพี่รหัส”

“เอามาสิ”

“เย้ หนูนึกว่าจะโดนสั่งทำโทษอีกรอบแล้วว” สีหน้าดีใจจนปิดไม่มิดของคนตัวเล็กทำให้ร่างสูงตรงหน้าที่ยื่นสมุดให้มองด้วยความรู้สึกเอ็นดู อีกฝ่ายดีใจปุ๊บก็ต้องฉงน “เอ่อ ว่าแต่รุ่นพี่ชื่ออะไรหรอคะ”

“อะไรกัน เรามาหาพี่ไม่รู้ชื่อพี่หรอเนี่ย” ร่างสูงยิ้มบางพูดไม่จริงจังนัก คนตัวเล็กหัวเราะแฮะๆ

“พี่ติวเตอร์ครับ เรียกพี่ว่าเตอร์เฉยๆก็ได้” ตอบอย่างใจดี “ส่วนลุงรหัสเป็นประธานรุ่น ส่วนปู่เรียนได้Aทุกรายวิชา เป็นไงต่างจากพี่ไหม ฮ่าๆ พี่บอกได้แค่นี้แหละนะ จะสายแล้วพี่ต้องรีบไปแล้ว”

บอกลากันอย่างเร่งรีบฉันก็เดินกลับมาหาเพื่อนแล้วพากันไปนั่งที่โต๊ะข้างตึกเนื่องจากมีเรียบเก้าโมง

ประธานรุ่นคือพี่ธันเนื่องจากวันรวมวันแรกพี่เขาแนะนำตัวว่าเป็นประธานรุ่น ส่วนAทุกรายวิชาหรอ ฮึ แบบนี้ให้ปู่รหัสสอนการบ้านเลยดี