-ค่ำในฤดูหนาว ช่วงเทศกาลปีใหม่ ผู้คนมากมายต่างเดินเที่ยว ไม่กับครอบครัว ก็คนที่รัก

แต่ก็มีคนที่เที่ยวคนเดียวให้เห็นเป็นบางคน รวมถึง

ผม ผมชื่อ โอนิ โอนิ โทกิ ผมมาเที่ยวเทศกาลตามลำพังโดยตลอด หลังจากออกจากปลดประจำการได้สามปี ผมก็ไม่ค่อยออกไปดูโลกภายนอกอีกเลย

ผมจะมักขังตัวเองและอยู่เงียบๆเพียงลำพัง จนกระทั่ง วันแห่งความสุขของผมมันได้หายไป นั้นเพราะ วันนี้ที่ผมไปเที่ยวเทศกาลครั้งแรกในรอบหลายปีที่เก็บตัว จนได้เผลอช่วยหญิงสาวที่สวมหน้ากากและหมวกมิดชิดมายืนดูดอกไม้ไฟ

ทว่าเธอจะสะดุดล้ม ผมจึงคว้าเธอไว้แต่ ไม่รู้ด้วยเหตุผลความเข้าใจผิดอะไร มีคนใส่ชุดสูทสีดำอยู่ๆวิ่งมาผลักผมออกจากผู้หญิงคนนั้นอย่างแรง โดยที่ข้างหลังผมนั้นคือบันใดสูง

และผมก็ร่วงลงไปโดยที่ไม่สามารถทรงตัวได้ โดยภาพก่อนที่ผมจะร่วงลงไปนั้นคือ หญิงสาวที่เอื้อมเหมือนจะคว้าผมไว้ แต่มันสายไปแล้ว

ท่ามกลางเสียงระเบิดของดอกไม้ไฟที่สวยงาม ที่ขั้นสุดท้ายของบันใดมีเพียงคราบเลือดที่หยดเป็นทางก่อนที่จะหายไปในป่าและหยุดลงที่แม่น้ำแห่งหนึ่ง

ผมเดินตัวเปียกโชกกลับมาที่ห้องพัก ด้วยสภาพหัวแตก มีแผลจากการกระแทกและคมของกิ่งไม้ จนเกิดแผลมากมาย

และทันทีที่ถึงห้องผมก็เกิดอาการปวดหัวรุนแรงก่อนจะหมดสติในห้องน้ำในสภาพที่พื้นชุ่มไปด้วยเลือด

ตลอดเวลาที่ผ่านมามันช่างเจ็บปวด ผมต้องฝืนอดทน เพราะอาการข้างเคียง ร่างกายจึงอ่อนแอเป็อย่างมาก และมักอาเจียนเป็นเลือด กำเดาไหลไม่หยุดเป็นประจำ หากผมหัวใจเต้น อาการเหล่านี้จะแสดง ทำให้ผมเจ็บปวดอย่างมาก

เช้าวันต่อมา ผมตื่นได้สติในสภาพที่เสื้อและพื้นรอบมีแต่คราบเลือด

เพราะมีเวลาไม่มากผมจึงถอดเสื้อนั้นและทิ้งลงถังขยะในห้องและรีบอาบน้ำแต่งตัวในสภาพที่มีแผลเต็มตัว เพราะเป็นวันเปิดภาคเรียน ผมจึงสายไม่ได้

ผมจึงรีบแปะพลาสเตอร์ ตามแผลที่เสื้อผ้าไม่สามารถปกปิดได้ และสวมเสื้อแขนยาวทับอีกเพื่อปิดรอยแผล

เพราะวันเปิดภาคเรียนแรก ผมจึงรีบไปโรงเรียน ไม่ใช่เพราะอะไรมากมาย แต่ผมกำลังสาย ถึงผมจะใช้พลังกายมากไม่ได้แต่หากฝืนเอาก็ไม่น่าจะเป็นไร

และผมก็มาถึงโรงเรียนทันเวลาก่อนจะรีบไปล้างหน้าที่ห้องน้ำเพื่อให้เลือดไม่ไหล แต่ถึงแม้จะทำได้ทว่าอาการปวดหัวก็ยังอยู่

แม้จะปวดมากเหมือนมีนจะระเบิดแต่ผมก็ยังพอทนไหว แต่อาจารย์จะพูดอีกนานไหมเนี้ย

- ขอจบการปฐมนิเทศเพียงเท่านี้ให้ทุกคนแยกย้ายเข้าชั้นเรียนได้ (อาจารย์กล่าว)

จนซักที ในที่สุดผมก็ได้นั่งพักซักหน่อย ระหว่างเดินเข้าห้อง หางตาเหลือบไปเห็นรถสีดำมาจอดอยู่ข้างล่าง ไม่รู้ด้วยว่าเหตุอะไรแต่ผมรู้สึกไม่ถูกชะตาด้วยสุดๆ

-หลังจากทุกคนเข้าห้อง

เอาละนักเรียน วันนี้จะมีนักเรียนใหม่ย้ายเข้ามานะ เธอย้ายมาจากโรงเรียนต่างประเทศ (อาจารย์กล่าว)

-สวัสดีทุกคนฉันชื่อ ยูกิ ชิโนริ ย้ายมาจากต่างประเทศได้สองเดือนกว่า ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ (ยูกิกล่าว)

เอาจริงดิ ทำไมทุกคนต่างเงียบกันละ หลังจากที่ผมสงสัยว่าทำทุกคนต่างเงียบ คุณ ยูกิ เธอเป็นผู้หญิง ผมสีฟ้าอ่อน ตาสีสีฟ้าราวกับท้องฟ้า ผิวขาวผมชมพู ตัวเล็ก หุ่นสมส่วน และกำลังกวาดตาหาที่ว่างก่อนจะเดินมาโต๊ะข้างหลังผม

ซึ่ง ทุกสายตาก็จ้องไปที่โต๊ะคนที่นั้งข้างๆเธอ โชคดีที่เธอนั้งหลังผมผมจึงไม่ตกเป็นเป้าสายตา ......

ช่วงพักเที่ยง.......

-นับว่าเป็นช่วงที่ทุกคนต่างรอคอยเพราะจะได้พูดคุยสนุกสนาน แน่นอนรวมถึงคนข้างหลังที่มารวมตัวกันพูดคุยจนน่ารำคาญ

เฮ้อ.... ผมที่กินขนมปังอยู่ยังทนไม่ได้จนต้องมานั้ง อยู่คนเดียว แต่ไม่รู้เพราะอะไรผมถึงรู้สึกเหมือนถูกมองตลอดเวลา

และเมื่อมองไปตามความรู้สึก ความรู้สึกนั้นก็หายไป บางที ผมควรออกล่าแล้ว แต่มันคงไม่ดีหากต้องเปิดเผยตัวตน

อาจเพราะยังไม่จบการศึกษา เลยปลดผมออกถาวร และให้เงินมาเยอะเลย เอาเข้าจริงผมคงอยู่ชิลๆได้ตลอดชีวิต

แต่ เพราะงานที่ช่วยตัวประกันเมื่อ3ปีก่อนสุดท้ายทำให้ได้รับสารเคมีจนทำให้ร่างกายมีผลข้างเคียง เพราะแบบนั้นเราเลยมาจบที่การเป็นคนธรรมดาที่ไม่เคยใฝ่ฝัน

ถึงร่างกายผมจะไม่ได้100%เหมือนเมื่อก่อนแต่ทักษะทั้งหมดก็ยังคงอยู่

อา อย่างที่คิด ขนมปังไส้ถั่วเหลืองอร่อยสุด อ่ะ......

-โอนิ ถูกตบหลังจนขนมปังในมือหล่น ในสนามรบ อาหารที่หาได้มีค่ามาก แม้แต่เศษขนมปังก็ทิ้งไม่ได้เพราะมันช่วยให้มีชีวิตต่อได้ เพราะพยายามบำบัดอาการเหล่านั้นจนหายแต่ โอนิก็เห็นคุณค่าของอาหารและให้ค่ากับมันมาก

มีอะไร อยู่ๆมาตบหลังผมทำไม.... (โอนิกล่าว)

โทษที ฉันนึกว่านายเป็นเพื่อนฉันนะ ขอโทษนะ เอาเป็นว่าแทนคำขอโทษฉันให้ขนมปังนายสองห่อนะ

ฉันชื่อ อากิ โทกะ โต๊ะข้างๆนายยินดีที่ได้รู้จักนะ (อากิกล่าว)

อืม โอนิ โอนิ โทกิ ยินดีที่ได้รู้จัก (โอนิกล่าว)

นายนี้ ชื่อห่วยชมัด (อากิกล่าว)

ยุ่งนา ขนาดนายยังเลือรสชาติขนมปังได้ห่วยเลย(โอนิกล่าว)

เอาเถอะ ผมไปก่อนละ เป็นไปได้อย่าเจอกันอีกเลย (โอนิกล่าว)

ทั้งสองแยกกันตรงทางเดินไปสนามกีฬา โอนิตรงไปที่ห้องสมุดเพื่อหาบรรยากาศที่เงียบสงบ

แต่ก็รู้สึกเหมือนถูกมองอีกครั้ง เพราะความโกรธและรำคาญ โอนิจึงเผลอมองไปตามความรู้สึกนั้นด้วยสายตาที่แดงก่ำ ถึงจะมองด้วยหางตาแต่ห็มากพอที่จะทำให้คนธรรมดากลัวได้

โอ้ย.... ขอโทษที่มองเธอนะฉันไม่รู้ว่าเธออารมณ์เสียเรื่องอะไร(ยูกิกล่าว)

ไม่เป็นไรขอโทษทีครับ พอดีผมหงุดหงิดนิดหน่อย (โอนิกล่าว)

ทั้งสองนั่งอ่านหนังสือเงียบๆโดยไม่พูดคุยกันอีก

เออ แผลที่หน้าผากคุณ....(ยูกิกล่าว)

อ้อนี้หรอ ผมได้มาจากตอนที่เดินชนเสานะ พอดีผมไม่ได้มองทางเมื่อวาน (โอนิกล่าว)

คงเจ็บหน้าดู....(ยูกิกล่าว)

ทั้งสองก้มหน้าอ่านหนังสือต่ออย่างเงียบๆ จนกระทั้ง อ้อดภาคบ่ายดังขึ้น ช่วงบ่ายจะแบ่งเวลาให้นักเรียนเลือกชมรม

โอนิ และยูกิ ปิดหนังสือและเอาไปเก็บที่ชั้นแทบจะทันที ก่อนเดินออกไป

-หากต้องเลือกชมรม ถ้าจำไม่ผิดหัวหน้าเคยบอกว่า ชมรมกีฬาดีที่สุดมันช่วยให้เสียเหงื่อได้ดี แต่สำหรับนายแล้ว ชมรมกลับบ้านก็ดีนะ มันช่วยให้นายมีเวลามากขึ้น(หัวหน้าเคยกล่าว)

นี้เธอนะอยากเข้าชมรมไหนหรอ.? (ยูกิกล่าว)

เรื่องของผม ถ้าให้ดีอย่ายุ่งกับผมดีกว่า แล้วก็ไอคนที่แอบมองอยู่นะ ช่วยพอซักที(โอนิกล่าว)

ก่อนเดินจากออกไป โอนิตวาดสายตาไปทางนอกหน้าต่างด้วยดวงตาที่แดงก่ำ ก่อนจะหันกลับมามองที่ยูกิ ที่กำลังสั่น โอนิหันหลังจากไปและทิ้งให้ยูกิ ยืนค้างอยู่างนั้น

หมายเลข 66 โอนิ หากรับรู้ถึงอันตรายเกินสามครั้ง เขาจะลงมืออย่างโหดเหี้ยมและเงียบเชียบ เขาจะไม่ทิ้งโอกาสให้เป้าหมายรู้สึกตัว (หัวหน้ากล่าว)

แล้วถ้าเป็นอย่างนั้น ทำไมเขาถึงอยู่ลำดับท้ายสุดละ (ใครบางคน)

นั้นเพราะเขาปฏิเสธหมายเลข01ไงละ ทุกคนในค่ายต่างเรียกเขาว่า 66 หมานรก (หัวหน้ากล่าว)

โอนิ เดินออกไปหลังกำแพงโรงเรียน และหยุดที่ต้นไม้ต้นหนึ่งก่อนจะกระโดดขึ้นไปนอนอยู่เงียบๆ

โอนิไม่สนในเรื่องฆ่าฟัน ที่เขาต้องการคือการพักผ่อนเท่านั้น ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา โอนิพยายามอยากหนักที่จะไม่ให้มือเปื้อนเลือด และก็ทำสำเร็จ

-โต๊ะใบสมัค

ชื่อโอนิ... ชมรมกลับบ้าน

ช่วงค่ำในวันนั้น

23:32....

ดึกแล้วสิ เริ่มพอฝืนขึ้นมาได้นิดหน่อย คงได้เวลากลับแล้ว......

แล้วก็ออกมาได้แล้วคิดว่าผมมายืนตรงที่โล่งๆแบบนี้เพื่อดูดาวหรือไง (โอนิกล่าว)

ไม่เปลี่ยนไปเลยนะไอหนู 66 ไมสิมันเป็นอดีตไปแล้ว(พ่อบ้าน)

นั้นสินะครับ 01 หรือจะให้เรียกว่า อดีตราชานรกดีครับ (โอนิกล่าว)

เฮอะ ตอนนี้ฉันเป็นเพียงพ่อบ้านแก่ๆคนหนึ่ง เวลามันได้เปลี่ยนไปแล้ว สนใจเดินเล่นพลางคุยกันซักหน่อยมั่ย(พ่อบ้านกล่าว)

เป็นเกียรติอย่างยิ่งครับ (โอนิกล่าว)

ทั้งสองเดินพลางย้อนวันวานถึงอดีตที่เคยผ่านมา โอนิถูกฝึกโดย อดีต01 แต่ทั้งสองนั้นเกลียดกันมากสุดๆ

แต่เมื่อเวลาผ่านไปทั้งสองก็เริ่มสนิทกันถึงแม้อายุจะห่างกัน20ปีก็ตาม

ตอนนี้ฉันได้เป็นพ่อบ้านเหมือนอย่างที่หวังไว้แล้ว ส่วนนายก็น่าจะได้เจอคุณหนูแล้วละนะ(พ่อบ้านกล่าว)

ก็คุณคงหมายถึง ยูกิสินะ ผมรู้สึกไม่ถูกชะตาสุดเหมือนครั้งแรกที่เจอคุณเลย (โอนิกล่าว)

ฮ่าๆๆ งั้นหรอ ช่างเถอะ เอาเป็นว่า นายเปลี่ยนไปมากเลยนะ ดูอ่อนแอลงมากเลย ดูเหมือนจะมีเรื่องหลายอย่างเลยสินะที่ผ่านมา นายคงอดทนมามากเลยสินะ(พ่อบ้านกล่าว)

ไม่หรอกครับ ผมสบายดี แถมดีมากๆด้วย ถึงจะมีเรื่องหลายอย่างแต่ ตอนนี้ผมก็ไม่ใช่66 อีกแล้ว ถึงที่พักผมแล้ว คงต้องแยกกันแล้วนะครับ(โอนิกล่าว)

นั้นสินะ ถ้าเป็นไปได้ในอนาคต ฉันอยากให้นายสนิทกับคุณหนูซักหน่อยนะ ฉันไปละ โชคดีนะ (พ่อบ้านกล้าว)

โอนิ เดินเข้าบ้าน ภายใต้เสื้อที่ชุ่มเหงื่อ ได้เผยผิวหนังที่ถูกประดับด้วยรอยแผลเป็นมากมาย

ถึงเหตุการดินถ่มจะทำให้โอนิเสียความทรงจำเกือบทั้งหมด แต่โอนิไม่เคยรู้สึกอยากตามหาความทรงจำนั้นเลย

รอยแผลที่ถูกของมีคมบาดและอุบัติเหตุเมื่อคืน โอนิ กลับไม่รู้สึกเจ็บเพราะแผลนั้นเลย

เหนื่อยจังแฮะ(โอนิกล่าว)

ผมเคยถูกหักหลังมาทั้งหมด ห้าครั้ง ครั้งที่หนึ่ง ภูกหักหลังจากเพื่อนร่วมทีม

ครั้งที่สองและสาม ถูกหักหลังจากความรัก

ครั้งที่สี่ ถูกหักหลังจากความไว้ใจ

และครั้งที่ห้า ถูกหักหลังเพราะมิตรภาพ

เพราะแบบนั้นผมจึงไม่ไว้ใจใครง่ายๆอีก

เสียงโทรศัพท์เข้า.....

โหล.... นี้ฉันเอง ฉันมีงานให้นายทำ ช่วยปกป้อง ยูกิ ชิโอริ เธอจะย้ายไปอยู่ที่ห้องเช่าข้างๆนาย (พ่อบ้านกล่าว)

รับทราบ แต่ทำไมผมต้องทำทั้งที่มันไม่เกี่ยวกับผม..... (โอนิกล่าว)

เพราะมีนายคนเดียวที่เป็นเพื่อเธอ แล้วก็ เจ้านายก็เห็นชอบที่จะฝ่ากให้นายคุมกันอยู่ห่างๆ(พ่อบ้านกล่าว)

รับทราบ แล้วผมต้องคุ้มกันนานแค่ไหนและ ผมจะได้อะไรตอบแทน (โอนิกล่าว)

นายต้องการอะไรละ เราจะสนับสนุนเต็มที่ แล้วก็ มีคำพูดจากหัวหน้าฉันพูดถึงนายนะ เขาบอกว่าดีใจที่ได้พบกันอีกครั้ง 66 (พ่อบ้านกล่าว)

นั้นนะมันเป็นอดีตไปแล้ว. (โอนิกล่าว)