สวัสดีครับผมชื่อ"ลอ"หรือพระลอเป็นพ่อค้าขายน้ำสมุนไพรครับ ที่แม่ผมตั้งชื่อนี้ให้เพราะตั้งแต่เกิดผมก็ตัวเล็กมากผมเลยโดนรังแกก็ได้พวกเพื่อนๆช่วยไว้...แต่ตั้งแต่ผมมาขายน้ำก็แข็งแรงขึ้นมากเลย

แต่นี่ก็ไม่ใช้สาเหตุที่แม่ตั้งชื่อผมว่าพระลอแต่มันเป็นเพราะหน้าตาผมตั้งหากอืมมมจะอธิบายยังไงดีนะหน้าตาผมมันจะหล่อก็ไม่(เดี๋ยวจะหาว่าผมหลงตังเอง)หวานก็ไม่เอาเป็นว่าทั้งหล่อทั้งสวย....มั้ง

"น้ำไหมครับ~น้ำไหมครับแก้วล่ะ10บาทครับ"เสียงหวานใสแหบนิดหน่อยออกมาจากริมฝีปากบางเนื่องจากใช้เสียงเป็นเวลานาน เหงื่อไหลหยดไปตามกรอบหน้ายิ่งเพิ่มเสน่ห์ให้ร่างบางขึ้นไป ผิวขาวอมชมพูเริ่มแดงขึ้นเนื่องจากตากแดดหลายชั่วโมง

"ช่วงนี้ไม่ค่อยมีลูกค้าเลยแหะ"นัยน์ตาเรียวราวกับเหยี่ยวจ้องมองไปที่โหลน้ำสมุนไพรของตน

"อ้าวน้ำใบเตยหมดหรอเนี้ย"เมื่อเห็นดังนั้นร่างอรชรจึงจะเดินกลับไปที่บ้านของตนเพื่อจะเอาใบเตยและอย่างอื่นด้วย

ระหว่างทาง

"เฮ้อวันนี้ทำไมแดดมันร้อนอย่างงี้นะนี่ขนาดพึ่งฝนตกไปเองนะ"มือเรียวบางเช็ดเหงื่อที่ไหลไปตามกรอบหน้าสวยได้รูป

และเดินไปตามทางเรื่อยๆพลางมองต้นไม้หรือแม่น้ำข้างทางไปด้วยผ่านไปราวๆ3นาทีแล้วอยู่ดีๆก็ได้ยินเสียงคนเดินตาม

"หืม...."ร่างอรชรก็ได้แต่คิดในใจว่าขออย่าให้เป็นพวกโจรเลยแล้วเร่งฝีเท้ามากขึ้น

แต่สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น

ปึก!...ตู้ม!!

"อ้ะ!.."ร่างอรชรได้ร่วงลงไปในน้ำจึงพลิกตัวกลับมาเพื่อจะดูหน้าของคนที่ผลักเขาแต่กลับไร้วี่แววของนัยน์ตาเรียวเบิกกว้างเมื่อไม่พบคน

"(เชี้ยตะคริวกิน...อ่าาานี่กูจะตายแล้วหรอ....)"ร่างอรชรจมลงไปเรื่อยๆและสลบไป

"ไอจ้อยเอ็งจงไปเตรียมเรือให้ข้าอีก5บาทข้าจักไปตลาด"เมื่อหมื่นสุนทรเทวากล่าวเสร็จก็จะขึ้นเรือนไป

"ขอรับหมื่นท่าน"ได้ยินดังนั้นบ่าวที่ชื่อจ้อยจึงรีบเดินไปที่ท่าน้ำ

ระหว่างที่จ้อยกำลังเตรียมเรืออยู่นั้นก็พบกับร่างผิวขาวซีดกำลังลอยมา

"มะหมื่นท่านขอรับ!"เมื่อเห็นดังนั้นจ้อยจึงเข้าใจผิดคิดว่าร่างนี้นั้นเป็นศพไปแล้ว

"มีกระไรไอจ้อยแหกปากอยู่ได้มึง"หมื่นสุนทรที่กำลังจะเหยียบบันไดขึ้นไปก็หันไปหาบ่าวของตน

"มะมะ..มีศพขอรับท่านหมื่น"จ้อยตัวสั่นกะจะวิ่งไปหาหมื่นท่านก็ดันก้าวไม่ออก

หมื่นสุนทรเทวาจึงรีบเดินไปดูว่าที่จ้อยบ่าวของตนกล่าวนั้นเป็นความจริงหรือไม่

ตู้ม!

เมื่อหมื่นสุนทรเทวาเห็นร่างซีดเซียวกำลังจะจมลง จึงรีบกระโดดลงไปในน้ำเพื่อเอาร่างนั้นขึ้นมา

"หมื่นท่านขอรับ!"จ้อยที่ไม่รู้จะทำยังไงเลยรีบลุกขึ้นเพื่อไปบอกออกญาโหราธิบดีผู้มีศักดิ์เป็นบิดาของนายตน

หมื่นสุนทรเทวาได้ว่ายไปหาร่างอรชรแล้วจับเอวบางของร่างนั้นไว้จึงว่ายกลับฝั่งพร้อมอุ้มไว้ในท่าเจ้าหญิง

"ร่างบางเฉียบไม่สมกับเป็นชายนัก"หมื่นสุนทรเทวากล่าวพร้อมกับยิ้มนิดหน่อยก่อนจะเดินขึ้นเรือน

"พ่อเดชลูก!....เป็นอย่างไรบ้าง..เจ็บกงไหนรือไม่"คุณหญิงจำปาผู้มีศักดิ์เป็นมารดากล่าวด้วยความเป็นห่วง

"ลูกไม่เป็นไรขอรับ..ไอจ้อยเอ็งพาชายผู้นี้ไปพักที่เรือนข้าก่อน"ว่าเสร็จก็ส่งร่างอรชรให้จ้อยพาไปห้องของตน

"ขะขอรับ..(เป็นชายจริงหรือว่ะเนี้ย)"จ้อยเมื่อเห็นหน้าของผู้ที่ตนเข้าใจผิดว่าเป็นศพในครั้งแรกก็ต้องตกตะลึงในความงามดั้งนางไม้นางสวรรค์แต่ตะลึงได้ไม่นานก็ต้องรีบไป

"นั้นใครรึพ่อเดช"ออกญาโหราธิบดีผู้มีศักดิ์เห็นร่างบางจึงเดินไปถาม

"ลูกเห็นชายผู้นั้นลอยมากับน้ำเลยลงไปช่วยนะขอรับ"ดวงตายังจับจ้องไปยังร่างบางจนสุดทาง

ตึกๆๆๆๆๆตึกตึก!!

"เอ๊ะ!...แม่การะเกดออเจ้าจะรีบวิ่งไปใย"คุณหญิงจำปาได้หันมาบ่นแม่หญิงการะเกดที่ตั้งแต่โดนมนต์มนต์กฤษณะกาลีก็กลายเป็นแม่หญิงวิปลาศให้บ่าวได้ติฉินนินทากันเป็นว่าเล่น

"วิ่งดั่งม้าดีดกระโหลก"ไม่วายที่จะโดนหมื่นสุนทรดุไปด้วย

"คุณหมื่น..เอ้ย..คุณพี่เป็นยังไรบ้างหรอคะ"การะเกดที่วิ่งมาด้วยความเร็วจึงมีอาการหอบนิดหน่อย

"เป็นดั่งที่ออเจ้าเห็น"หมื่นสุนทรเทวาได้ตอบไปแบบส่งๆเนื่องจากไม่อยากจะสนทนากับแม่หญิงการะเกดตอนนี้

"(โห้อีตาหมื่นขี้เก๊กคนเขาอุตส่าห์รีบวิ่งมา)การะเกดที่ได้ยินคำตอบจึงเบะปากลงทันที

"แม่การะเกดเป็นหญิงเป็นนางทำกิริยาเป็นนี้ได้เยี่ยงไรขอโทษพี่เขาเดี๋ยวนี้"ยังไม่ทันไรก็โดนคุณหญิงจำปาบ่นอีกรอบ

"...ขอโทษเจ้าค่ะ"ถึงจะไม่ค่อยเต็มใจแต่ก็ต้องทำเนื่องจากยังไม่อยากทะเลาะกับใครตอนนี้

"เดี๋ยวจักไปตามหมอมาดูอาการชายผู้นั้นให้"ก่อนจะเดินไป

"ขอบคุณขอรับ"หมื่นสุหมื่นสุนทรเทวาได้กล่าวตอบทันที

"หืม!..ใครหรอคะ"การะเกดได้ยินดังนั้นจึงรีบถามออกไป..เธอหวังว่าคนนั้นจะอยู่โลกเดียวกันกับเธอ

"มิใช่ธุระกงการของเจ้า"ก่อนจะเดินขึ้นเรือนไป

"ได้ยินดังนั้นแล้วออเต้าก็รับกลับเรือนไปเสีย"ก่อนจะเดินไป

"อ้าวทิ้งฉันไว้คนเดียวอีกแล้ว...ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าเขาเป็นใคร"ก่อนจะกอดอกแล้วพยักหน้า

"แม่นายคุยกับใครรึเจ้าคะ"แย้มผู้เป็นบ่าวของกาะระเกด

"โถ่~..พี่แย้มข้ากำลังจะเท่เลยอย่าพึ่งขัดสิ"ก่อนจะหันไปบ่นให้บ่าวตน

"อย่างแม่นายต้องสวยเท่านั้นเจ้าคะ"ผินผู้เป็นบ่าวอีกคนรีบกล่าวเสริม

"จ๊ะๆ...ฉันรู้แล้ว"ก่อนจะยิ้มให้บ่าวทั้งสองของตน

"แต่ตอนนี้พลบค่ำแล้วรีบกับหอนอนกันเถิดเจ้าค่ะ"ผินได้สะกิดชายผ้าแม่นายตน

"อืมไปกันพี่ผินพี่แย้ม"แล้วเดินนำกลับหอนอนโดยมีบ่าวสองคนตามหลัง

ถ้าอยากดูต่อก็ไปติดตามได้ที่ readawriteนะคะนามปากกาคือ mika ไรแต่งไว้3ตอนแล้วอาจมีใช้คำผิดบางหรือคำไม่สวยบางต้องขอโทษด้วยนะคะ

แต่จะมาลงที่แอปนี้ไหอันนี้ก็ยังไม่แน่ใจค่ะเพราะเราตอนนี้เขียนที่readawriteสะส่วนใหญ่