นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของนักเขียน หากมีข้อผิดพลาดประการใด ขออภัยด้วยนะคะ สามารถติชมเพื่อให้นักเขียนได้รับรู้ถึงผลงานของตัวเองได้เสมอนะคะ(รบกวนช่วยสุภาพทีนะคะ อิอิ^^)

@มหาวิทยาลัยปักกิ่ง

"ลิ่วหยาง!"เสียงของหญิงสาวตะโกนเรียกชื่อหนึ่งจากที่ไหนสักแห่ง "เทียนจิน..เธออยู่ไหน!?"เสียงของชายหนุ่มที่ดูเหมือนจะเป็นเจ้าของชื่อที่หญิงสาวเรียกตะโกนออกมาเสียงดัง "อยู่นี่ๆ..โทษทีนะลิ่วหยางคนเยอะมากเลย"เสียงของหญิงสาวเอ่ยขึ้นจากด้านหลัง "ไม่เป็นไรหรอก..ฉันไม่ได้โกรธง่ายในเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ซะหน่อยไม่จำเป็นต้องขอโทษ"ชายหนุ่มยักไหล่อย่างกวนๆ "อ่ะจ้าา เชื่อจ่ะเชื่อ..ไปที่ประจำของเรากันเถอะวันนี้ฉันเตรียมของกินมาเยอะมากแล้วก็มีของขวัญจะให้นายด้วยนะ"เทียนจินพูดขึ้นพร้อมกับจูงมือเพื่อนสนิทของตนไปที่ไหนสักแห่ง "อ่า..ของขวัญ?"ลิ่วหยางไม่ได้ถามอะไรมากเดินตามหญิงสาวพร้อมกับยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย "ฮู่วว...ไม่ชอบเลยจริงๆตรงที่มีคนเยอะ โชคดีที่ตรงนี้คนรู้จักน้อยดูเหมือนจะมีแค่พวกเรา"เทียนจินพูดไปปาดเหงื่อไปด้วย "ฮ่าฮ่าฮ่าฉันรู้ว่าเธอไม่ชอบตรงที่มีคนเยอะฉันเลยไล่ทุกคนไม่ให้มาที่ตรงนี้เองแหละ"ลิ่วหยางพูดอย่างภูมิใจ "แหวะ..ใครเชื่อก็บ้าแล้ว~" เทียนจินหยิบกล่องขนาดปานกลางขึ้นมาพร้อมกับเปิดกล่องเพื่อเอาอาหารวางบนโต๊ะ "วันนี้วันพิเศษอะไร ทำไมถึงมีแต่ของน่ากินเต็มไปหมด"ลิ่วหยางหยิบกล่องที่ใส่เกี๊ยวกุ้งขึ้นมา "ฉลองวันเกิดนายไง" เทียนจินถือเค้กพร้อมกับจุดเทียนให้เพื่อนของตน "อาา..แต่วันเกิดฉันเดือนหน้าเลยนะ"ลิ่วหยางทำหน้างุนงง "ฉันรู้ แต่ว่าล่วงหน้าไงล่ะฉันอยากให้นายก่อนใครแล้วก็หวังว่านายจะชอบของขวัญที่ฉันเตรียมให้" เทียนจินถือกล่องของขวัญขนาดปานกลางขึ้นมาแล้วยื่นให้กับชายหนุ่มที่อยู่ตรงข้างหน้าเธอ "เอ่อ...ขอบคุณนะ ฉันเปิดดูได้เลยรึเปล่า?" ลิ่วหยางทำท่าทางตื่นเต้น "ยังไม่ได้!! รอกลับบ้านไปค่อยเปิดสิ!"เทียนจินตีมืออีกฝ่าย "โอ๊ยยยย...เจ็บๆๆไม่เปิดแล้วก็ได้" ชายหนุ่มยกยิ้มขึ้นมาก่อนที่จะจ้องมองกล่องของขวัญพร้อมสลับกับมองใบหน้าของหญิงสาวที่มอบของขวัญให้เขา

สวัสดีครับผมชื่อลิ่วหยางเราสองคนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กแล้วล่ะครับ เธอมีชื่อว่าเทียนจินถึงแม้ว่าบ้านพวกเราจะไม่ได้ใกล้กันแต่พวกเราก็เจอกันทุกวันเพราะไม่ว่าจะโรงเรียนอนุบาล ประถม มัธยม รวมถึงมหาวิทยาลัยพวกเราก็เรียนที่เดียวกันเสมอ มันทำให้พวกเราตัวติดกันมากๆเลยล่ะครับ เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็กน่ารักถึงแม้แก้มของเธอจะยืดได้เยอะก็ตาม..พูดแล้วรู้สึกเขินแต่เขาคือคนที่ผมชอบมานานแล้ว ดูเหมือนเขาก็จะชอบผมเหมือนกันในเมื่อเขาทำแบบนี้ให้ผม..ผมก็อยากจะพูดความในใจออกไปตรงๆเลยว่าผมชอบเธอ ผมมั่นใจว่าเธอเองก็ชอบผมเช่นกันเพราะชายหญิงใช้เวลาร่วมกันทุกวันจะเกิดเป็นความรักแน่นอ-- ซะที่ไหนล่ะความรักมันไม่มีจริงหรอก มันห่วยแตกที่สุด........

\=หากมีข้อผิดพลาดประการใดหรือใช้คำที่ไม่ถูกต้องกราบขออภัยด้วยนะคะ🙏\=

@ โรงแรมแห่งหนึ่งในปักกิ่ง

"ท่านประธานครับ วันนี้มีประชุมตอนบ่ายสองนะครั--"ชายวัยกลางคนหยุดชะงักทันที "ออกไปซะ!"ชายหนุ่มลุกขึ้นพร้อมกับใส่เสื้อ "แต่ว่า..ลิ่วหยา-"เสียงของหญิงสาวพูดขึ้น "อย่าไสหัวมาให้เห็นหน้าอีก!"ลิ่วหยางพูดขึ้นเสียงดัง "อึก..ฮือ!"หญิงสาววิ่งออกไปพร้อมกับร้องไห้ "เมื่อไหร่ท่านจะหยุดทำแบบนี้ล่ะครับ ขืนทำแบบนี้ต่อไปคงได้เป็นโรคไม่ช้าก็เร็ว"ชายวัยกลางคนพูดขึ้น "ผมรู้..ช่วงนี้ผมก็พยายามอยู่แต่เวลาอยู่คนเดียวแล้วมันชอบฟุ้งซ่านคิดไปเรื่อยนึกถึงแต่เรื่องแย่ๆ" ลิ่วหยางพูดไปพร้อมกับใส่เนคไทไปด้วย "เฮ้อ..งั้นผมไปก่อนอย่าลืมประชุมนะครับ..วันนี้ผมต้องออกไปรับหลานสาวที่เคยบอกท่านไว้หวังว่าท่านจะจำได้"ชายวัยกลางคนเดินออกไปจากห้องพร้อมกับส่ายหัวเล็กน้อย "อยู่คนเดียวก็เอาแต่นึกถึงหน้าเธอยัยคนใจร้าย"ลิ่วหยางถอนหายใจพร้อมกับลูบกำไลข้อมือและเดินออกจากห้องไป

@ท่าอากาศยานนานาชาติกรุงปักกิ่ง

"เทียนจิน!!ตรงนี้ๆพวกเราอยู่ตรงนี้"เสียงตะโกนดังขึ้น "นั่นใครเรียกลูกล่ะเนี่ย..ลูกมีเพื่อนที่เสียงแสบแก้วหูแบบนี้จริงๆหรอเทียนจิน"ชายวัยกลางคนพูดขึ้นมา "ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...เสียงแบบนี้มีคนเดียวค่ะปะป๊า"หญิงสาวหัวเราะ "อย่าบอกนะว่าเป็นเสียงของเป้ยเป้ย"ชายวัยกลางคนกุมขมับ "เป้ยเป้ยลูกของปะป๊าไท่ไท่ น้องชายของคุณลุงนั่นแหละจ้า!"หญิงสาวที่เป็นเจ้าของชื่อวิ่งมาพร้อมกับพ่อของตน "เป้ยเป้ย สวัสดีคุณลุงรึยัง"ชายวัยกลางคนดุลูกสาวของตัวเองเล็กน้อย "สวัสดีค่ะคุณลุงไท่หยาง..สบายดีไหมคะ แล้วเทียนจินล่ะเป็นอย่างไรบ้า---"เป้ยเป้ยหยุดพูดทันทีเพราะพ่อของตนเอามือปิดปากไว้ "ถามทีละคำถามเห็นไหมว่าน้องและคุณลุงเพิ่งกลับมาแทนที่จะพาพวกเขากลับบ้านเราก่อนไม่ใช่รัวคำถามทันที"คนเป็นพ่อถอนหายใจกับลูกสาวของตัวเอง "พี่เป้ยเป้ยคงจะคิดถึงพวกเรามากค่ะก็เลยตื่นเต้นจนลืมตัว"เทียนจินพูดขึ้นมา "อื้อๆ"เป้ยเป้ยพยักหน้ารัวๆ

@บ้านไท่หยาง

"แผลเป็นอย่างไรบ้าง..ยังเจ็บอยู่รึเปล่าแต่ก็ดูไม่ออกเลยจริงๆใครเห็นก็คงไม่รู้ว่าผ่าตัดใส่ตาปลอม"หญิงสาววัยกลางคนพูดขึ้นมา "ไม่เป็นไรแล้วค่ะคุณป้า ที่จริงแผลเจ็บแค่ช่วง1-2 เดือนแรกค่ะผ่านมาแล้ว6ปีตอนนี้สบายมาก~ แต่ก็มีเจ็บบ้างเป็นบางครั้ง"เทียนจินยิ้มให้กับทุกคน "งั้นก็ดีจ๊ะไม่เจ็บก็ดีแล้ว..แล้วทำไมต้องไปผ่าตัดและรักษาตัวที่นั่นตั้งนานล่ะในจีนเองก็ผ่าตัดได้เหมือนกันค่ารักษาและผ่าตัดถึงจะแพงแต่คงไม่เยอะ เท่าไปอยู่ต่างประเทศ6ปีและผ่าตัดที่นั่น"คนเป็นป้าถามหลานสาวของตนเอง "ความจริงก็ผมนี่แหละที่ให้ลูกไปที่นั่น พี่ก็รู้ว่างานของผมมันด่วนมากและก็ต้องใช้เวลานานผมเลยอยากอยู่ดูแลลูกหรืออยู่ข้างๆลูกในตอนที่เขาผ่าตัดถึงจะต้องจ่ายแพงกว่าผ่าตัดที่จีนแต่ผมก็ยินดีเพราะมันทำให้ผมสบายใจที่ได้อยู่และดูแลเขาในตอนที่เขาต้องการคนดูแล"ไท่หยางผู้เป็นพ่อของเทียนจินเริ่มพูดเรื่อยๆ "อีกแล้ว..วิญญาณพ่อดีเด่นเข้าสิงอีกแล้ว" ทุกคนพูดพร้อมกันแล้วถอนหายใจ

"อืม..น่าเบื่อชะมัด"เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นกลางห้องประชุม"เอ่อ...งั้นวันนี้จบการประชุมเพียงเท่านี้ก่อนดีไหมคะท่านประธาน"หญิงสาวเอ่ยขึ้นถามเจ้านายของตน "อืม"ชายหนุ่มร่างสูงลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องประชุม "ครั้งนี้ก็อีกแล้วงั้นหรอ?"เสียงปริศนาเอ่ยขึ้น "มาได้ไง..ไม่สิมาตั้งแต่เมื่อไหร่คุณคู่หมั้น"ชายหนุ่มถามหญิงสาวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องทำงานของตน "ก็นั่งเครื่องบิน..แล้วก็มารอนานแล้วด้วย"หญิงสาวตอบกลับอีกฝ่าย "อืม"ชายหนุ่มตอบกลับไปสั้นๆและไม่ได้พูดอะไร "ลิ่วหยาง! นายคิดว่าฉันอยากจะหมั้นกับนายมากรึไงผู้ชายที่ทำตัวสนุกไปวันๆกับผู้หญิงไม่เลือก นอนกับใครก็ได้นายคิดว่าฉันชอบผู้ชายเลวๆแบบนี้รึไง!!ถ้าป๊าไม่ให้ฉันกลับมาทำธุระฉันคงไม่คิดจะมาเหยียบที่นี่ด้วยซ้ำ"หญิงสาวลุกขึ้นยืนพร้อมกับท่าทางที่ไม่พอใจ "งั้นก็ไปถอนหมั้นสิ..แล้วเธอคิดว่าฉันอยากจะหมั้นกับผู้หญิงอย่างเธองั้นหรออี้เหยา?"ลิ่วหยางยืนมองคู่หมั้นของตน "ผู้หญิงแบบฉันมันทำไม!"อี้เหยาถามขึ้นเสียงดัง "ก็แค่..น่ารำคาญ"หลังจากพูดจบเขาก็เดินออกจากห้องไป "ไอ้เฮงซวย!ผู้ชายบ้าอะไรวะเนี่ย น่าขยะแขยง ให้แต่งงานกับผู้ชายแบบนี้ขอตายดีกว่าไม่รู้ติดโรครึยัง"อี้เหยาพูดกับตัวเองก่อนจะออกจากห้องไป

@ ห้างแห่งหนึ่งในกรุงปักกิ่ง

"ลิ่วหยาง~มีกระเป๋าออกมาใหม่ด้วยแหละ..ซื้อให้ฉันหน่อยน้าา"เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยขึ้นพูดและทำท่าออดอ้อนไปพร้อมๆกัน "กระเป๋าอีกแล้ว?ครั้งที่แล้วฉันก็ซื้อให้เธอไปแล้วนี่"ลิ่วหยางพูดขึ้นมาอย่างไม่สบอารมณ์เล็กน้อย "ก็นี่มันออกใหม่นี่!แล้วก็มันคนละแบรนด์กันอีกอย่างใบนั้นก็เก่าสำหรับฉันก็เลยให้เพื่อนไปแล้ว" "เธอมันน่ารำคาญ"ลิ่วหยางพูดพร้อมกับถอนหายใจและมองไปที่ร้านของเล่นเด็ก "น่ารำคาญแต่นายก็ไม่ทิ้งฉันซักทีเพราะฉันคล้ายรักแรกของนา--"หญิงสาวหยุดชะงักพร้อมกับมองหาชายหนุ่มที่ตนเองเพิ่งจะพูดกับเขา "อ่า..คงตาฝาดจะเป็นยัยคนใจร้ายได้ไง ตลอด6ปีที่ผ่านมาหลังจากวันนั้นก็ไม่เห็นเธอเลยด้วยซ้ำ

@ร้านของเล่น

"เทียนจิน~ดูอันนี้ๆ ลูกแก้วกาแล็คซี่..ชอบมั้ยๆ"เสียงของเป้ยเป้ยเอ่ยถาม "ว้าว!พี่เป้ยเป้ยอันนี้พี่เอามาจากไหนมันยังมีอีกรึเปล่า"เทียนจินเอ่ยถามพร้อมกับทำท่าทางตื่นเต้น "น่าจะหมดไปแล้วพี่เห็นมีแค่อันเดียวเอง"เป้ยเป้ยตอบลูกพี่ลูกน้องของตน "น่าเสียดายจัง..มันสวยมากเลย"เทียนจินพูดไปด้วยพร้อมทำท่าทางที่เศร้า "ไม่เป็นไรๆพี่ไปถามให้เองว่าจะมีเข้ามาใหม่อีกเมื่อไหร่เทียนจินอยากได้แบบดวงจันทร์และดาวใช่มั้ยย"เป้ยเป้ยพูดปลอบใจ "อื้ม!เทียนจินชอบดวงจันทร์และดวงดาวมากๆแต่แบบนี้ก็ไม่เลวเลย..ดูเหมือนเขา"เทียนจินพูดเสียงเบาๆในตอนท้าย "อะไรนะ?เมื่อกี้พี่ไม่ได้ยิน..อ๋อพี่ถามแล้วนะเขาบอกว่าไม่มีนำเข้ามาอีกแล้วล่ะต้องรอผลิตใหม่อีกทีก็น่าจะ2-3ปี เพราะบริษัทนี้เขาไม่ค่อยเน้นอะไรแบบนี้"เป้ยเป้ยจ่ายเงินพร้อมพาคนเป็นน้องออกจากร้าน

สวัสดีฉันชื่อเทียนจินใช่ค่ะอย่างที่ทุกคนรู้ฉันชอบดวงจันทร์และดวงดาวมากที่สุดเลยล่ะแต่ก็ใช่ว่าลูกแก้วกาแลคซี่อันนี้จะไม่ดูดีมันดูดีมากจนรู้สึกว่ามันคงไม่เหมาะที่จะอยู่กับฉันเลย..แต่ที่เอามันมาก็เพราะคนที่ฉันชอบเขาชอบกาแลคซี่มากๆ ถึงแม้ฉันจะปฎิเสธเขาไปเพราะตอนนั้นต้องทำการผ่าตัดและไม่รู้จะได้กลับเมื่อไหร่ก็ตามหมอพบว่าฉันเป็นเนื้องอกจึงต้องทำการผ่าตัดที่จริงผ่าตัดที่นี่ก็ได้ แต่ปะป๊าของฉันเป็นห่วงฉันและอยากคอยดูแลฉันในตอนที่ฉันผ่าตัด..ถึงแม้จะรู้สึกผิดมากๆแต่ก็ดีแล้วล่ะตอนนี้เขาคงจะแต่งงานหรือมีลูกที่น่ารักแล้วแน่นอนแต่ถึงอย่างไรฉันก็อยากมอบของขวัญอันนี้ให้เขาเพราะมันเหมาะกับเขามาก แต่ก็ไม่รู้ว่าจะได้เจอกันหรือเปล่าเพราะฉันไม่รู้เกี่ยวกับเขาเลยหลังจากไปรักษาตัวที่ต่างประเทศ