ไอ้พร้อม! "ตื่นได้แล้วสายแล้วนะสายแล้ววันๆมึงไม่คิดจะทำอะไรเลยรึไง จะเอาแต่นั่งกินนอนกินอย่าเดียวเลยมึงนี่" เสียงบ่นของพ่อมักจะบ่นฉันตลอดในตอนเช้า ฉันชื่อพร้อม เกิดจากความพร้อมของพ่อกับแม่(มั้งนะ) ฉันมีน้องชายที่อายุห่างกันปีเดียวชื่อพี น้องชายของฉันเรียนเก่งตัวสูงรูปร่างดีแถมเป็นนักเรียนนายสิบทหารบกอีกต่างหาก ซึ่งแตกต่างจากฉันลิบลับเรียนได้ดีความจำดีแต่ฉันขี้เกียจเกรดเลยแย่และสอบได้ที่โหล่เสมอ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าความขี้เกียจของฉันมันมาจากไหน ฉันเป็นผู้หญิงรูปร่างใหญ่จะว่าอ้วนก็พูดได้ไม่เต็มปาก จะว่าผอมนี่ยิ่งไม่ใช่เข้าไปใหญ่ พ่อมักจะบ่นฉันเรืองขี้เกียจเสมอ ฉันไม่ค่อยชอบพ่อของตัวเองเท่าไหร่ เนื่องจากพ่อไม่ได้เลี้ยงฉันไม่เคยดูแลฉันกับน้องแล้วก็ชอบทำให้แม่เสียใจอยู่เสมอ ฉันกับน้องชายรักและสนิทกับแม่มากกว่าพ่อและครอบครัวของพ่อ กิจวัตรประจำวันของฉันคือ ตื่นนอนช่วงสายๆของวัน ช่วยแม่กับข้าวบ้างบางที หน้าตาก็ล้างบ้างไม่ล้างบ้างแล้วก็เขาห้องเก็บตัวเงียบ ฉันเป็นพวกชอบอยู่คนเดียวหรือที่ใครต่อใครเรียกกันว่าอินโทรเวิร์ตนั่นแหละ ฉันใช้ชีวิตแบบนี้ได้มาประมาณหลายปีแล้วเนื่องจากเรียนไม่จบป.ว.ช.เพราะมีปัญหากับที่ฝึกงาน วันนี้เป็นวันที่ 5 พฤศจิกายน ฉันไปงานทอดกฐินที่วัดแถวบ้านมากลับมาก็เข้าห้องเก็บตัวเงียบเหมือนเดิม ส่วนพ่อกับแม่ก็ไปส่งพีที่โรงเรียนนายสิบจังหวัดประจวบหลังจากทำบุญเสร็จทำให้ฉันต้องอยู่บ้านกับตา2คน คุณตาของฉันปีนี้ก็อายุ76แล้วแต่แกยังเเข็งแรงดีอยู่ วันนี้ฉันกะว่าจะดูหนังซักเรื่องแต่ฉันก็ไม่รู้ว่าจะดูเรื่องอะไรเลยไปหาอะไรกินในครัวแล้วก็ไปถ่ายหนักที่ห้องน้ำ แต่ในขณะที่ฉันกำลังเปิดประตูห้องน้ำอยู่นั้นฉันก็มองไม่เห็นอะไรเลยเหมือนกับว่าอยู่ดีๆทุกอย่างก็มืดลง  ฉันไม่กล้าขยับไปไหนส่วนหนึ่งก็คือปวดท้องหนักอยู่แล้วก็มีแสงสว่างเหมือนกับคนเปิดไฟ ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติแต่สิ่งรอบข้างของฉันมันเปลี่ยนไป ฉันเข้าผิดห้องนั่นไม่ใช่ห้องน้ำแต่เป็นห้องใต้บรรไดที่บ้านฉันต่างหากเมื่อกี้ไฟคงดับละมั้งนะฉันจึงรีบกลับไปเข้าห้องน้ำแล้วกลับเข้าห้องนอนแล้วก็นอนหลับไป 

ฉันตื่นขึ้นมาที่บ้านของฉันในห้องนอนของฉัน ขณะนี้เป็นเวลาเย็นแล้วพ่อกับแม่ยังไม่กลับมา ฉันเดินหาคุณตารอบบ้านแต่ก็ไม่พบรองเท้าของตาก็ยังอยู่รถก็อยู่กุญแจก็อยู่แต่ตาของฉันหายไป ฉันเดินไปบ้านข้างๆแต่ก็ไม่พบใครฉันเดินต่อไปยังบ้านร้านค้าที่อยู่ถัดไปจากบ้านฉันไม่กี่หลังทางขวามือแต่ก็ไม่พบใคร ไม่มีใครเลยซักคนเหมือนกับว่าฉันจะอยู่คนเดียวในหมู่บ้านอย่างนั้นเเหละ ไม่มีรถผ่านทั้งที่บ้านติดถนนไม่มีๆใครเลยแม้แต่สิ่งมีชีวิตซักตัวก็ไม่มี ฉันกลับบ้านหยิบกุญแจรถแล้วขับรถออกไปไปยังเซเว่นถนนทั้งเส้นไม่มีรถเลยซักคันมันว่างปล่าวไปหมด เมื่อถึงเซเว่นที่นั่นไม่มีใครทั้งรถหน้าเซเว่นก็ไม่มีพนักงานก็ไม่มีลูกค้าก็ไม่มีที่ถนนก็ยังไม่มีรถเหมือนเดิม ฉันเดินเข้าไปในเซเว่นที่นั้นทุกอย่างยังปกติมีไฟฟ้าข้าวของ ยังมีเหมือนเซเว่นปกติต่างแค่ที่นี้ไม่มีคนเลย ฉันขับรถกลับบ้านกลับมาตั้งสติว่าเกิดอะไรขึ้นฉันรู้สึกว่าทุกอย่างยังเหมือนเดิมน้ำยังไหลไฟยังติดแต่ผู้คนหายไป ฉันทำได้แค่รอดูสถานะการที่บ้านเผื่อพ่อกับแม่หรือตาจะกลับมา ตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้วฉันเข้าครัวไปหาอะไรกินเหมือนเดิมหยิบมือถือมาดูเวลาตอนนี้หนึ่งทุ่มครึ่งแล้วฉันอาบน้ำแล้วก็หยิบมีดซักเล่มติดตัวไปด้วยเพื่อป้องกันตัวแล้วก็เข้าห้องล็อคประตูแล้วนอน ฉันนอนคิดไปเลื่อยเปื่อยว่าทุกคนหายไปไหนพ่อกับแม่จะกับมาไหมถ้าพวกเขาไม่กลับมาจะเป็นยังไง ได้แต่คิดแล้วนอนหลับไป

ฉันตื่นขึ้นมาในเช้าวันถัดมาในใจคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานคงฝันไป ฉันเปิดประตูห้องนอนออกมาตะโกนหาพ่อกับแม่แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับเดินเรียกพ่อกับแม่รอบบ้านก็ยังเงียบอยู่ ฉันเดินไปบ้านร้านค้าอีกครั้งแต่ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมคือในหมู่บ้านฉันยังเงียบที่ถนนยังไม่มีรถ ถัดจากบ้านร้านค้าไปคือสถานที่ราชการแห่งหนึ่งที่เกี่ยวข้องกับการขออนุญาตต่างๆ วันนี้วันจันทร์ฉันคิดในใจระหว่างเดินไปที่นั่นว่าต้องมีคนมาทำงานบ้างเเหละ เมื่อฉันเดินมาถึงผลปรากฏว่าไม่มีใครเลยไม่มีใครอยู่ในสถานที่ราชการแห่งนั้น ฉันเริ่มมีความคิดสองด้านในใจว่าฉันจะทำอย่างไรดีฉันจะอยู่อย่างไรต้องทำอย่างไรเป็นห่วงแม่กับครอบครัวว่าพวกเขาจะเป็นอย่างไรบ้างหนอ อีกด้านก็คิดว่าดีแล้วฉันจะได้อยู่คนเดียวเงียบๆอย่างที่ฉันอยากให้เป็นซักที ฉันหยิกมือถือขึ้นมาโทรหาตาระหว่างนั้นฉันก็เดินกลับบ้าน เมื่อมาถึงบ้านฉันได้ยินเสียงมือถือปุ่มกดเครื่องเก่าดังมาจากในห้องนอนของตา ไม่มีใครอยู่ในห้องนั้นฉันจึงกดวางสายแล้วโทรหาแม่แต่ฉันได้ยินเสียงมือถือของแม่ดังมาจากห้องพีที่อยู่ติดกับห้องนอนของฉัน เมื่อฉันเปิดห้องของพีเข้าไปฉันเห็นมือถือของแม่กับพ่อและพีว่างเรียงติดกันอยู่ที่หัวเตียงของพี ฉันเดินออกจากห้องมานั้งอยู่เงียบๆในห้องครัวใจหนึ่งก็เศร้าคิดไปเรื่อยว่าครอบครัวของฉันอยู่ที่ไหนหรือเป็นฉันกันแน่ที่อยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ อีกใจก็คิดว่าดีสิถ้าในโลกนี้ไม่มีใครอยู่ก็ดีฉันจะได้ทำอะไรๆที่ไม่เคยทำได้เช่นหยิบของจากเซเว่นแล้วไม่จ่ายเงิน หรือหยิบทองจากร้านทองแล้วเดินออกมา สิ่งที่ฉันคิดนั้นเรียกง่ายๆว่าความคิดโจรยังได้เลยฉันตัดสินใจว่าจะออกไปข้างนอกเพราะอยู่เฉยก็ไม่มีอะไรดี คิดได้แล้วจึงหยิบกุญแจกำลังจะเดินไปโรงรถแต่แล้วฉันก็พึ่งสังเกตเห็นว่ามีกุญแจรถอีกคันอยู่ที่บ้าน คือที่บ้านของฉันจะมีรถเก๋งป้ายแดงใหม่ๆอยู่คันหนึ่งเป็นรถของฉันกับน้องที่แม่ซื้อให้แล้วก็กระบะของพ่ออีกคัน ฉันจำได้ว่าเมื่อวานพ่อกับแม่เอารถกระบะไปส่งน้องนิแล้วพวกเขากลับมาเมื่อไหร่กัน ฉันยืนอึ้งอยู่หน้ารถกระบะแล้วคิดได้ว่ารถกระบะคันนี้อยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็นแล้วนิ แต่ด้วยความที่ตัวฉันเป็นคนไม่ชอบคิดอะไรให้มันปวดหัวเลยปล่อยผ่านไม่ได้ใส่ใจอะไร ฉันขับรถออกจากบ้านขับเข้าไปในจังหวัดที่อยู่ห่างจากบ้านฉันไม่กี่กิโล ถนนใหญ่หกเลนยังคงไม่มีรถเหมือนเดิมระหว่างทางไม่มีใครเลยซักคนเหมือนฉันอยู่เมืองร้างอย่างนั้น "ไอ้พร้อมเอ้ยนี่มึงอยู่ที่ไหนกันแน่วะเนี่ยมึงแน่ใจหรอว่าที่นี่คือบ้านของมึง" ฉันพูดกับตัวเองฉันโตมากับผู้ชายเลยมีคำพูดและกิริยาคล้ายผู้ชายเรียกง่ายๆว่าฉันคือทอมคนหนึ่ง แต่ฉันไม่เคยมีแฟนหรอกนะอย่างที่เคยบอกฉันชอบอยู่คนเดียว ฉันขับรถไปเรื่อยๆผ่านโรงเรียน,สถานที่ราชการ,สถานีตำรวจ,ที่ว่าการอำเภอ,โรงพยาบาล,ตลาด,ห้าง,แต่ทุกที่ๆฉันผ่านไม่มีใครเลยทั้งเมืองคือเมืองร้างโดยสมบูรณ์ ฉันขับรถเข้าปั้มน้ำมันและทำสิ่งที่ฉันไม่เคยคิดว่าจะมีโอกาศได้ทำคือเติมน้ำมันฟรีและหยิบของในเซเว่นฟรี ฉันเดินเข้าไปยังหลังร้านของเซเว่นแล้วเปิดกล่องวงจรปิดของร้านด้วยความที่ฉันพอใช้คอมเป็นอยู่บ้างฉันจึงย้อนดูกล้องวงจรไปเรื่อยๆย้อนไปหลายวันก่อนหน้าในกล้องก็ไม่พบใคร เหมือนมันร้างมาก่อนหน้าวันที่5แล้วฉันลบข้อมูลกล้องวงจรของวันนี้เพื่อที่ว่าเผื่อมีใครมาดูจะได้ไม่พบว่าฉันเอาของฟรีจากที่นี่ไปแน่นอนว่าฉันลบข้อมูลกล้องในปั้มด้วย ฉันขับรถกลับบ้านด้วยน้ำมันเต็มถังที่เติมฟรีแล้วก็ขนมกับของกินอีกหลายอย่างฉันดูหนังไปเรื่อยๆแล้วก็กินของกินที่หยิบมาไปเรื่อยๆจนมืดแล้วฉันก็มีความคิดว่าอยากขับรถวนรอบเมืองเล่นแต่นั้นแหละได้แต่คิดฉันหลับก่อน

ฉันใช้ชีวิตชิวๆคนเดียวลำพังมาได้สองอาทิตย์แล้ววันนี้เป็นวันที่27 พฤศจิกายน เมื่อวานฉันตัดสินใจขับรถจากจังหวัดบ้านเกิดเดินทางมาที่บ้านของคุณย่าที่จังหวัดจันทบุรี คุณย่าของฉันไม่ใช่คนจันทบุรีหรอกแต่เป็นคนกรุงเทพที่มาซื้อที่ดินปลูกบ้านอยู่ตั้งแต่แต่งงานกับคุณปู่ใหม่ๆ บ้านของคุณย่าตั้งอยู่ในอำเภอที่มีการเปิดเขาให้ขึ้นไปสักการะรอยพระพุทธบาททุกปี ที่นี้มีแต่สวนผลไม้สัญญาณมือถือยังเข้าไม่ค่อยถึงมีบ้างแค่บางเครือข่ายตอนนี้ทุกอย่างยังเหมือนเดิมน้ำไฟยังใช้ได้เหมือนเดิม ฉันนอนเล่นอยู่ที่ศาลาริมบ่อน้ำหน้าบ้านคุณย่าอยู่ๆมือถือของฉันก็มีเสียงแจ้งเตือนดังขึ้นมันเป็นเสียงข้อความsms ฉันรีบลุกนั่งหยิบมือถือขึ้นมาเปิดข้อความดูปรากฏว่ามันเป็นsmsที่ส่งจากค่ายมือถือที่ฉันใช้อยู่ในข้อความระบุว่า "สวัสดีฉันชื่อ มัท มัทนา ฉันทำงานเป็นพนักงานเครือข่ายมือถือนี้อยู่พอดีฉันเห็นว่าเบอร์มือถือของคุณมีการสมัครเน็ตมือถืออยู่เมื่อวาน ฉันเลยคิดว่าคุณน่าจะเป็นคนปกติคือฉันหมายถึงคุณน่าจะมาจากที่เดียวกันกับฉันหรือหลุดมาอยู่ในที่แปลกๆนี้เหมือนกันกับฉัน เราจะมาพบกันได้ไหมนี้คือเบอร์มือถือของฉันนะ 081-*** **33 และนี่คือชื่อเฟสของฉัน Mut Mutana หวังว่าเราจะได้เจอกันนะฉันมีเรื่องคุยกับคุณเยอะเลย" เมื่ออ่านจบฉันก็พูดกับตัวเองว่า "กูก็นึกว่าบนโลกนี้มีกูอยู่คนเดียวซะอีก" ด้วยความที่ฉันเป็นพวกมีโลกส่วนตัวสูงเฉียดฟ้าและชอบอยู่คนเดียวมากๆ ฉันเลยคิดว่าการที่อยู่ๆมีคนแปลกหน้าส่งข้อความมาแล้วบอกว่าอยากเจอกันอยากรู้จักกันอยากคุยด้วยมีเรื่องคุยเยอะเลย มันดูเป็นการจู่โจมจนเกินไปด้วยความที่ฉันชอบอยู่คนเดียวไม่ชอบรู้จักผู้คนใหม่ๆ ยิ่งกับคนแปลกหน้าที่อยู่ๆมาบอกว่าอยากเจอด้วยแล้วถ้าเป็นในโลกปกติฉันเมินใส่เลยนะเดินหนีเลยฉันกลัว แต่กับในสถานะการแบบนี้ฉันคิดว่ารู้จักใว้ก่อนคงไม่เป็นอะไร ฉันตัดสินใจอยู่ซักพักใหญ่เลยทีเดียวกว่าจะกล้าทักเฟสเธอไป "สวัสดีเราชื่อพร้อม"ฉันส่งไป ไม่นานหลังจากนั้นเธอก็ตอบกลับมา "สวัสดีอีกครั้งนะพร้อม พี่ชื่อมัทนะพี่เห็นข้อมูลการลงทะเบียนซิมของพร้อมๆอายุ24ใช่ไหม" การตอบกลับของพี่มัทเป็นการทักทายที่ทำให้ฉันอึดอัดมากเพราะมันเป็นการสืบข้อมูลของฉันมาแล้วก่อนหน้า "พี่มัทอายุเท่าไหร่หรอ"ฉันถามกลับ "พี่อายุ42แล้วแก่มากเลยใช่ไหมล่ะ" ฉันเเอบคิดในใจใช่พี่แก่ๆมากด้วยอ่อนกว่าแม่แค่สี่ปีเอง ฉันถามพี่มัทว่าเขาอยู่ไหนได้ตำตอบมาว่าอยู่กรุงเทพเราคุยกันต่ออีกนิดหน่อยแล้วตกลงว่าจะนัดเจอกันในวันที่1ธันวาคมก็คือถัดจากวันนี้ไป3วันนั่นเอง ฉันล้มตัวนอนถอนหายใจยาวแล้วก็นึกกลัวอย่าที่บอกฉันไม่ชอบรู้จักผู้คนแปลกใหม่ ฉันใช้ชีวิตแบบนี้ไปเรื่อยจบครบกำหนดถึงวันที่ฉันจะได้พี่มัทแล้ว ฉันไม่ได้มีความดีใจเลยซักนิดมีแต่ความกลัวและความคิดฟุ้งซ่านเต็มไปหมด กูไม่อยากเจอพี่มัทกูอยากอยู่คนเดียวนี่คือความคิดที่ลอยอยู่ในหัวของฉัน เรานัดเจอกันที่ระยองที่ปั้มน้ำมันแห่งหนึ่งถ้าถามว่าทำไมต้องมาเจอที่ปั้มน้ำมันคำตอบก็คือน้ำมันจะหมดแล้วก็ไม่รู้จะนัดเจอที่ไหนด้วย ฉันมาถึงที่ปั่มก่อเวลานัด10นาทีแต่เห็นรถยนต์ปริศนาจอดอยู่ก่อนแล้วคันหนึ่งในปั้ม ฉันเติมน้ำมันเสร็จแล้วจึงขับไปจอดข้างรถยนต์คันนั้นในรถไม่มีคน ฉันดับเครื่องลงจากรถเดินวนไปวนมาซักพักพี่มัดก็ออกมาจากห้องน้ำชายใช่ห้องน้ำชาย พี่มัทเห็นฉันทำหน้าอึ้งๆเลยชิงพูดขึ้นก่อนว่า "คือพี่ปวดท้องหนักมากอั้นจะไม่ไหวอยู่แล้วเลยวิ่งเข้าห้องน้ำชายที่ใกล้กว่า" ฉันตอบกลับ "อ๋ออออ พร้อมก็นึกว่าพี่เป็นซะอีก" เราเดินเข้าไปในคาเฟ่นกแก้วที่ร้างไปด้วยผู้คนที่นั่นเย็นฉ่ำไปด้วยแอร์ "พร้อมมาจากโลกปกติใช่ไหม" เราตอบกลับว่า "ใช่ พร้อมคิดว่าพร้อมน่าจะมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่วันที่5 พฤศจิกาแล้วล่ะ" ฉันตอบ "โหตั้งแต่วันที่5เลยหรออย่างนี้พร้อมก็อยู่คนเดียวมาเกือบเดือนแล้วสิ พี่มาที่นี่ตั้งแต่วันที่25คิดว่านะ" พี่มัทบอก "พร้อมคิดว่าในโลกนี้จะมีพร้อมอยูคนเดียวซะอีก" ฉันบอก เราคุยกันอยู่สักพักใหญ่ได้ความว่า ฉันกับพี่มัทคิดว่าเราทั้งสองคนน่าจะหลุดมาอยู่ในโลกคู่ขนานอะไรซักอย่างที่ร้างผู้คน ทั้งพี่มัทและฉันเราสองคนตั้งแต่อยู่ในโลกนี้มาก็ยังไม่เคยพบคนหรือสิ่งมีชีวิตเลย เราคุยกันไปเรื่อยเปื่อยถึงเรื่องที่อยู่ครอบครัวเลยได้รู้ว่าพี่มัทมีบ้านอยู่กรุงเทพเป็นคนกรุงเทพโดยกำเนิด วันเกิดเหตุพี่มันทเล่าว่าเธอกำลังทำงานอยู่แล้วจู่ๆเธอก็ปวดท้องเธอเลยกำลังจะเดินไปเข้าห้องน้ำแต่จู่ๆทุกอย่างก็มืดลงแล้วสว่างขึ้นแต่ที่ๆพี่มัทอยู่ตอนไฟสว่างนั้นไม่ใช่ห้องน้ำแต่เป็นห้องเก็บของในที่ทำงานของเธอ พี่มัทเลยคิดว่าน่าจะเป็นตอนนั้นที่ทำให้เธอทาอยู่ที่นี่ได้ ฉันเริ่มอยากกลับบ้านเเล้วเพราะตอนนี้ก็สี่โมงเย็นแล้วฉันกับพี่มัทเราคุยกันมาได้นานพอควรแล้วฉันคิดแบบนั้น ฉันพูดกับพี่มัทตรงๆว่า "พี่มัทพร้อมอยากกลับบ้านไปนอนแล้วอ่ะพร้อมง่วง" ฉันบอกพี่มัท "เล่นเกมดึกล่ะสิเราอ่ะ ถ้ามีอะไรก็รีบโทรหาพี่ได้เลยนะพี่คิดว่าพี่จะอยู่กรุงเทพตลอด" พี่มัทตอบ ฉันรู้สึกโล่งใจที่พี่มัทเข้าใจฉันและไม่ได้เกิดการขอตามกลับบ้านเกิดขึ้นฉันตอบพี่มัทว่า "พี่ก็เหมือนกันนะถ้ามีอะไรพี่รีบโทรมาเลยนะ ไม่ว่าพร้อมจะอยู่ไกลแค่ไหนพร้อมก็จะรีบไปหา" เรากล่าวลากันซักพักแล้วฉันก็ขับรถกลับบ้านของย่ากว่าจะเมื่อถึงบ้านของย่าฉันเหนื่อยจากการขับรถจึงกลับไป