...                      ตอนที่1...

...             สงครามเมื่อสี่ร้อยปีก่อน...

ภพมนุษย์สี่ร้อยปีก่อนมีมหาศึกเกิดขึ้นกองอสูรฝ่าแยกภิภพเข้ามากองทัพอสูรนับแสนตนโดยมีจอมอสูรร้ายอายุหลายพันปีนามว่าจินเทียนจอมอสูรต้องการให้สิ่งมีชีวิตที่ต้อยต่ำเฉกเช่นพวกมุนษย์มาสยบอยู่ใต้แทบเท้า แต่ไหนเลยจะรู้เมื่อฝ่าภิภพเข้ามา จะเจอเหล่ามนุษย์ที่คิดว่าไม่มีอะไรมาสู่เผ่าอสูรของตนได้ มนุษย์ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดราชวงค์รวบรวมเผ่ามาร และสำนักใหญ่แปดสำนักกลางสำนักเล็กอีกมากมายเข้าร่วมสนามรบเหล่าจอมยุทธล้มตายจำนวนมากใกล้จะฝ่ายแพ้แล้ว อสูรมีพลังพลังเกินต้าน เสียงหัวเราะเย้ยหยันอยู่เบืองบนจอมอสูรจินเทียนแค่คอยสั่งบริวารกองทัพเท่านั้น พวกมนุษย์อ่อนแอเกินไป ไม่คู่ควรให้ลงมือจอมอสูรผู้ไม่เคยพ่ายเช่นเค้า

“ยอมสยบให้ท่านจอมอสูรของพวกข้าซะแล้วข้าจะรามือให้ฮ่าๆ”

เสียงหัวเราะเยาะย้อยยามที่พวกมนุษย์หมดหวัง

เวลานั้นเองท้องฟ้าแปรเปลี่ยนสาเหตุมาจากจอมมารผู้มีพลังเกร่งสุดในภพมุษย์ใช่วิชาลับตกทอดแต่บรรพบุรุษอันเชิญภพเทพมาช่วยช่วงสุดท้าย แสงสว่างเหนือศรีษะแสงแห่งความหวัง เทพสงครามผู้ไม่เคยพ่ายแห่งภพเทพ ตั้งใจจะมาเกลี้ยกล่อมไหนเลยจอมอสูรจินเทียนจะยินยอมตะวาดกลับอย่างเดือดดานกองทัพอสูรโดนโจมตีทั้งสองด่าน จอมอสูรจินเทียนต่อสู่กับเทพสงครามพลังเทพปะทะพลังอสูรพลังทำลายไม่มีสิ่งมีชีวิตใดเข้าใกล้ทั้งสองได้ การต่อสู้ไม่รู้แพ้รู้ชนะกินเวลาสามเดือนไม่มีหยุดพัก จอมอสูรจินเทียนผู้ยิ่งใหญ่โกรธแค้นเดิมทีใกล้ชนะครั้งนี้ตนประมาณผิดพลาดนำเหล่าอสูรกล้ามาเพียงแสนนาย ศึกสองด้านไม่อาจชนะแล้วครั้งนี้จำใจยอมถ่อย

จอมอสูรจินเทียนใช้นัยน์ตาสีแดงทรงอำนาจจ้องมองไปที่จอมมารเย่วหลงสายตาเย็นเยียบคมกริบบาดเข้าถึงกลางใจดวงตาคู่นั้นสะท้อนรอยยิ้มเล่ห์

"แล้วเจ้าจะเสียใจ!”

จอมมารเย่วอกซ้ายกระตุกเป็นลางสั่งเหล่ามารกลับเผ่าอย่างเร่งด่วนเสียงหัวเราะจอมอสูรยังก้องในหัว แน่นอนว่าจอมอสูรจินเทียนไม่ยินยอมกลับไปแต่โดยดีส่งอสูรร้ายบุกเผ่ามารครั้งสุดท้ายสั่งฆ่าบุตรชายคนเล็กลักพาตัวบุตรสาว เผ่ามารตอนนั้นเหลือแต่ราชินีจิ้งจอก ราชินีนางกำลังปกป้องบุตรชายที่กำลังจะถูกฆ่าช่วยบุตรชายรอดได้อย่างหวุดหวิดพอหันกลับมามองบุตรสาวที่รักทะนุถนอมกลับไม่อยู่แล้วพวกอสูรก็หายไปด้วยเช่นกัน เสียงคำรามราชินีจิ้งจอกดังก้องไปทั่ววังมาร จอมมารที่เร่งกลับมาไม่ทันได้ก้าวเข้าวังศพมารตายเกลื่อนวังเสียงคำรามราชินีตนเรียกหาบุตรสาวจอมมารผู้เสียดวงใจบุตรสาวที่รักและเฝ้าทะนุถนอมถูกจอมอสูรจับไปตนไม่อาจช่วยได้แล้วการอันเชิญขอร้องทวยเทพต้องแลกกลับการเสียพลังเกือบทั้งสิ้น

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาจอมมารและราชินีไม่ออกจากเผ่ามารและไม่เข้าร่วมยุทธภพอีกเลยท่านจอมมารใช้เกาะเวทของบรรบุรุษชิ้นสุดท้ายเกาะเวทที่ไม่มีอาวุธทำลายได้ กฏการเข้าเขตเผ่ามารจะไม่มีใครเข้าไปได้นอกจากมีสายเลือดเผ่ามาร หลังสิ้นสงครามจาก8สำนักใหญ่เหลือเพียง4 สำนักใหญ่ที่ยังคงอยู่

สำนัก กระบี่เทพมังกร

สำนักเทพโอสถ

สำนัก หงส์เวหา

สำนักวิหารเซียน

หลังจากสงครามราชวงค์มีบุตรโอรสสวรรค์แข็งแกร่งที่ยังรอดพ้นมาได้รวบรวมเหล่าอาวุโสไร้สำนักมาไว้ที่สำนักราชวงศ์ซินขึ้นเป็นสำนักใหญ่ที่สุดคอยดูแลยุทธภพไม่ให้วุ่นวาย

มหาเทพเดิมทีไม่ควรเข้าไปยุ่งภพล่างแต่มีคำอัญเชิญมาแต่บรรพกาลจำเป็นต้องตอบรับ1 ครั้งแต่ต่อไปไม่อาจช่วยภพมนุษย์ได้แล้วจึงมอบแท่งศิลาลิขิตศาจตราวุธให้แดนมนุษย์ตั้งอยู่เขาสูงสุดมีเพียงทายาทโอรสสววรค์เชื้อพระวงค์ ประมุขสำนักหรือทายาทเจ้าสำนักที่ร่วมต่อสู้กับเผ่าอสูรผ่านเข้าไปได้เท่านั้นแท่งศิลาจะมอบศาสตราวุธที่เหมาะสมแก่ผู้มาเยือนใช้เวลาร้อยกว่าปีภพมนุษย์ถึงกลับมารุ่งเรืองได้อีกครั้ง

“จบ”

“จบแล้ว? ท่านอาจารย์ แล้วบุตรสาวของท่านจอมมารเล่าไม่มีต่อหรือ เจ้าคะ” ลูกศิษย์ตัวน้อยเอ่ยถาม

“จะมีได้อย่างไรละ เทพยังไม่สามารถเข้าภพอสูรได้มนุษย์อย่างเราจะทำอะไรได้เล่า จบแค่นี้เหละเรื่องสงครามสี่ร้อยปีก่อน" จบเรื่องเล่าของอาจารย์สอนวิชาประวัติศาสตร์เล่ามาเป็นร้อยเป็นพันรอบแต่พอถามถึงธิดาจอมมารไม่มีอาจารย์ท่านใดตอบได้ 

“หมดเวลาพวกเจ้าไปเรียนวิชาต่อไปได้แล้ว”

“ขอรับ/ เจ้าคะ” หมดวิชาประวัติศาสตร์เหล่าบรรดาลูกศิษย์ตัวน้อยต่างห่อเหี่ยวใครใช้ให้วิชานี้เรียนสบายสุดเล่า

“ข้าว่าธิดาจอมมารต้องถูกจับไปทรมานแน่”

“ข้าก็คิดงั้น อสูรพวกนั้นต้องโกรธแค้นมากแน่ๆ”

ต่างคนต่างความคิดผ่านมาหลายร้อยปีแล้วพวกเค้าไม่มีทางรู้เลยว่าภพอสูรเป็นอย่างไร

ภพอสูร

“ท่านจอมอสูร” ยินดีด้วยขอรับที่ท่านได้บุตรธิดา”

เสียงอสูรเฒ่าอาสุน้ำเสียงเปี่ยมด้วยความยินดีแต่ใจจริงกลับไม่ได้ยินดีเลยสักนิด เพราะหญิงที่ให้กำเนิดบุตรแก่ท่านจอมอสูรจินเทียนเป็นมนุษย์มารจิ้งจอกแล้วยังเป็นศัตรูอาจแย่งตำแหน่งราชินีเผ่าอสูรของบุตรสาวตนได้

“หึ! บุตรสาวที่มีสายเลือดจอมมารมนุษย์ฮ่าๆ เป็นอสูรครึ่งมารครึ่ง ข้าละอยากจะรู้จริงๆ ว่านางจะได้เผ่าไหนมากกว่ากัน มารหรืออสูร แต่เป็นอย่างไรก็ดีทั้งนั้น พอโตขึ้นจะส่งนางไปเป็นเมียประมุขอสูรอสรพิษโลหิต” ใบหน้าหล่อเหล่าเหนือผู้ใดนัยน์ตาสีแดงสั่นอยู่วูบหนึ่งยังเคืองมนุษย์มารจิ้งจอกยิ่งยโสไม่หาย

อสูรเสือเฒ่าที่ฟังอยู่เงียบๆ ยังตกใจคำพูดท่านจอมอสูรพวกอสูรอสรพิษโลหิตเป็นเผ่าที่โหดร้ายกินเลือดของตัวเมียเพื่อฝึกวิชา ท่านจอมอสูรโหดร้ายกับบุตรสาวที่พึ่งเกิดได้ขนาดนี้เชียวหรือทำใจแข็งได้อย่างไรถ้าธิดาต้องไปทุขทรมานหลายร้อยปี  ไม่ใช้ว่าอยากได้ภพมนุษย์แค่คึกคะนองลองใช้ดาบแห่งหุบเขานรกนั้นหรือทำไมถึงโกรธแค้นได้ขนาดนี้

ไม่มีใครรู้ว่าคิดจอมอสูรพวกมนุษย์แค่ทำตนเสียหน้า แต่ที่โกรธตอนนี้คือมารจิ้งจอกนางไม่ยอมรับตนเป็นสามีทั้งยังพูดจาทำร้ายกันกล้าตบตีตนได้อย่างไรทั้งยังไม่ยอมให้เข้าใกล้บุตรสาวอีก จอมอสูรโมโหมากทำลายตำหนักข้างเคียงจนไหม้เกรียมไม่เหลือซาก มารจิ้งจองก็ยังไม่เกรงกลัวทั้งยังดื้อดึงจนโมโหจนไปลงที่บุตรสาวเผลอพูดอะไรออกมาบางทีก็ลืมไปหมดแล้ว จอมอสูรตะหวาดเสียงดังใส่เหล่าบริวารที่แห่มายินดีไล่กลับจนหมด คำยินดีนั้นขยี้แผลซ้ำๆ ยินดีบ้าอะไรหน้าบุตรสาวยังได้ไม่เห็นเลย พวกอสูรกลับคิดเป็นจริงเป็นจังเชื่อสนิทว่าท่านจอมอสูร เกลียดชังบุตรสาวเข้าใส้

ข่าวลือไปทั่วภพ จนเวลาผ่านไปหลายปีบุตรสาวจอมอสูรใกล้อายุครบร้อยปีสวยงดงามไม่มีใครเปรียบ องค์หญิงจินฮวาถูกเลื่องลือว่าเป็นบุตรชัง นางมีนิสัยปากร้ายชอบใช้ความรุนแรงรังแกอสูรที่อ่อนจนเป็นนิสัย รังแกน้องชายเพราะอิจฉาที่ไม่ได้ความรัก เคยมีอสูรเห็นองค์หญิงใช้แส้ฟาดใส่องค์ชายด้วย

“กลับมานี้ข้าจะฟาดเจ้าให้หลังลายบังอาจแย้งของข้า!”

“ท่านพี่เอาไปก็ไม่มีประโยชน์ชะนั้นให้ข้าซะ” เสียงเล็กองค์ชายตอบกลับ ตามมาด้วยเสียงร้องโอดโอ๊ยขององค์ชายน้อย ความโหดเหี้ยมยังดังก้องในหัวอสูรที่เล่าขาน

ความจริงกับเรื่องเล่าต่างกันเรื่องจริงลิบลับ ผู้ที่ถูกว่าชั่งนักหนากับถูกตามใจรักและถะนุถนอมมากกว่าใคร ทุกอย่างที่มีจะหาประเคนมาให้บุตรสาวก่อนเสมอส่วนบุตรชายเลี้ยงตามใจอยากหาอะไรก็จัดการเอาเองเถอะ เป็นบุตรชายต้องแข็งเกร่ง ไม่ไม่ใครรู้เรื่องในวังวจีมากนัก

จะมีก็แต่ราชินีจากเผ่าอาสุนางรู้มาตลอด นางอิจฉาริษยามารจิ้งจอกเย่วเล่อที่ได้ความรักท่านจอมอสูรที่ไม่เคยมอบให้หญิงไหนนางมนุษย์อ่อนแอมีสิทธิ์อะไรได้ความรักนี้ไป ทั้งที่นางเป็นราชินีแต่งเข้ามาเป็นบรรนาการนางทำทุกอย่างกว่าจะแย่งบรรณาการมาได้จนขึ้นเคียงข้างจอมอสูร

พอมารจิ้งจอกกลับมาด้วยพวกนางวังหลังไม่อยู่ในสายตาท่านจอมอสูรเลย นางคับแค้นใจเพื่อความอยู่รอด ต้องแสร้งปั้นหน้ายินดี แสร้งว่านางมีเมตตาเห็นพวกนั้นทีไรอยากกระฉากหัวพวกมันทั้งสามแม่ลูกให้ขาดจากบ่า ยิ่งตอนนี้จอมอสูรห่วงพวกนั้นมากจนสร้างตำหนักใหม่ยิ่งใหญ่กว่าเดิมคนนอกตำหนักอย่างนางที่เป็นราชินียังไม่สามารถเข้าไปได้เลย เพื่อตำแหน่งที่ได้มาอย่างอยากลำบากนางคิดวิธีกำจัดหาทางมาเกือบสองร้อยปีจนหาวิธีได้ในที่สุด ตำราที่หายสาบสูญราชินีอาสุสามารถหาจนเจอ ตำนานแหวนแห่งภิภพผู้สร้างคือเทพอสูรไม่มีใครรู้ความเป็นมาเทพอสูรผู้ยิ่งใหญ่สร้างแหวนแห่งพิภพให้ทายาทหมื่นปีก่อนไม่รู้เหตุผลว่าสร้างเพื่อสิ่งใดเวลานานนับหมื่นปีแหวนแห่งพิภพหายสาบสูญไร้ร่องลอยจนมาถึงแต่ตอนนี้ราชินีอาสุหาเจอแล้ว 1 วง ตัวหนังสือเขียนไว้ว่าแหวนแห่งภิภพมี4วง ผู้ที่ใช้ได้ต้องมีสายเลือดของเทพอสูรถึงจึงสามารถพาตนไปที่ที่อยากไปไม่ว่าจะภพไหนกก็ตามทั้งยังปกปิดสายเลือดอสูร  ราชินีได้รู้แล้วแทบล้มพับ

“ข้าอยากให้คนที่กลับไปเป็นนางจิ้งจอกนั้น หาใช้ทายาทมัน เจอแหวนแล้วกลับไม่มีประโยชน์ยังนั้นหรือ!”

“ราชินีอย่าพึ่งร้อนใจ” อสูรเฒ่าอารสุผู้เป็นบิดาราชินีเอ่ยเตือนสติ

“ท่านมีแผนอะไรเล่า จะกำจัดนางและลูกของนางได้อย่างไรไหนจะบุตรชายนางมารนั้นอีกอีกถ้ามันโตขึ้นแข็งแกร่งขึ้นจนท่านจอมอสูรแต่งตั่งมันเป็นรัชทายาทเล่า ข้าจะรักษาตำแหน่งราชินีได้อย่างไร ท่านรู้หรือไม่ทุกครั้งที่เจอนางข้าต้องทำตัวเป็นราชินีที่ดีงามมีเมตตาข้าต้องสงสารนางที่จากมาไกล ยุแยงให้เกียจชังท่านจอมอสูร ข้าเกือบจะควักหัวใจดวงตาตัดลิ้นของพวกมันแล้ว ข้าเกลียดพวกมันนัก!”

อสูรเฒ่าอาสุเห็นแล้วเหนื่อยหน่ายบุตรสาวคนนี้ใจร้อนทั้งยังไม่เป็นที่โปรดปราณแต่งมาห้าร้อยปียังไม่มีบุตรสักคนถ้าไม่มีเผ่าอาสุตนคอยหนุนหลังมีหรือที่นางจะได้ตำแหน่งราชินีรู้แบบนี้ส่งบุตรสาวคนอื่นมาเสียดีกว่าอาจจะได้รับความโปรดปรานมากกว่านาง ครุ่นคิดอยู่ครู่

“ท่านจอมอสูรเคยพูดว่าจะส่ง บุตรสาวไปเผ่าอสรพิษโลหิต นั้นหมายความว่าอย่างไร! ท่านจอมอสูรต้องการทรมานนางใครๆ ก็รู้ว่าพวกอสรพิษโลหิตเป็นแบบไหน แล้วถ้ามารจิ้งจอกนั้นรู้เล่าจะทำอย่างไร มนุษย์นั้นโง่เขลาทั้งยังหวาดระแวงแค่เป่าหูนาง ทำให้นางหวาดกลัว ราชินีลองคิดดูสิ”

ราชินีอารสุยิ้มกว้างแววตาเต็มไปด้วยแผนการ

“ขอบคุณท่านพ่อมากแล้วแหวนภิภพนี้เล่า กว่าจะได้มาต้องเสียอสูรบริวารไปเท่าไร ข้าไม่เห็นว่าจะได้ประโยชน์อะไรเลย”

อสูรเฒ่าอยากด่านางให้หายโง่นี้ยังไม่เข้าใจอีกหรือ

“มันไม่มีประโยชนกับพวกเรา ให้องค์หญิงจินฮวาที่ทำอะไรไม่ค่อยคิดหรือไม่ก็ส่งแหวนให้มารจิ้งจอกไปนางต้องส่งบุตรสาวไม่ก็บุตรชายกลับไปแน่ แต่ไม่ว่านางจะเลือกใคร ท่านจอมอสูรคงไม่ชอบใจ อาจจะเผลอหักคอนางก็ได้”

ราชินียิ้มมุมปาก “ฮ่าๆ ข้าก็รู้เหมือนกันถ้าโดนหญิงสาวที่รักหนักหนาหักหลังส่งบุตรกลับภพศัตรูที่ทำให้พ่ายแพ้ครั้งแรกนางจะมีจุบจบเช่นไร ถึงตอนนั้นข้าจะขอท่านจอมอสูรจัดการเองฮ่าๆ ข้ามีแผนในใจแล้ว!” ราชินีได้วางแผนส่งอสูรสาวใช้เข้าไปในวังวจี