"สกุลไป๋แห่ง อวิ๋นเหวิน"
เป็นตระกูลยึดมั่นหลักคำสอน กำจัดมาร ผดุงคุณธรรม ช่วยเหลือผู้ที่เดือดร้อน เห็นผิดว่าตามผิด ไม่มีข้อยกเว้น มารหรือปีศาจเป็นสิ่งที่ต้องห้ามใน "อวิ๋นเหวิน"
ไป๋หลาน:ศิษย์ตระกูลไป๋แห่งอวิ๋นเหวิน ศิษย์แบบอย่างของตระกูลไป๋แห่งอวิ๋นเวิน
ตระกูล เซียวแห่งเหนียงซาน
เป็นตระกูลที่เยือกยิ่ง เป็นตระกูลเผ่าปีศาจ หวังขึ้นเป็นใหญ่ ครบครองยุทธภาพ ใครผู้ใดที่ขัดขวางเขา เขาจะฆ่าทิ้งเยี่ยงสัตว์เดรัจฉานตัวหนึ่ง
เซียวอิง:บุตรสาวของตระกูลเซียว นางมีสายเลือด เป็นมนุษย์ เขาเป็นบุตรสาวของตระกูลเซียวที่หน้าอาบอายยิ่งของตระกูลยิ่งนัก เพราะนางไม่สามารถใช้มนต์ดำของตระกูลเซียวได้ และร่างกายนางอ่อนแอ ซึ่งไม่สามารถที่จะรู้ได้ว่านางเป็นโรคอะไร เพราะเหตุเช่นนี้ นางถ่ายเลือที่จะทำให้นางสามารถใช้พลังมนต์ดำไม่ได้ หากนางถ่ายเลือดนางจะตายในทันที นางใช้ชีวิตที่แสนโดดเดี่ยว ละทางโลก แสวงหาคุณธรรม หลังจากเซียวอิงได้เพียง3เดือน มารดาละโลก แสวงหาคุณธรรม ส่วนบิดา ก็คิดแต่จะยึดครองยุทธภพ
หวังอี้ป๋อ: ไป๋หลานในยุคปัจจุบัน ในตอนนี้เขามีอายุมากกว่าพันปี เขาไม่สามารถตายได้นอกเหนือจากจะพบรักแท้ เขาจึงเลือกที่จะรอคนรักเมื่อพ้นปีก่อน
เซียวจ้าน: เซียวอิงในยุคปัจจุบัน ในชาตินี้เซียวอิงเกิดมาเป็นชายหนุ่มรูปงาน เขาไม่มีความทรงจำในอดีตแม้แต่น้อย แต่เขาฝันเห็นเรื่องราวหนึ่งิยู่บ่อยครั้ง แต่เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าความฝันนั้นคืออะไร
ฮาหลิน:เด็กหญิงวัย5ขวบเป็นลูกสาวสุดที่รักของคุณพ่อจ้าน เธอมีนิสัยร่าเริง สดใส่ ยิ้มเก่ง
เรื่องย่อ
เมื่อไป๋หลันทำผิดกฎของตระกูลไป๋ เขาทุกผู้อาวุโสของตระกูลไป๋ลงโทษ โดยการพูดไว้ว่า ไป๋หลานจะต้องมีชีวิตที่ยืนยาวไม่มีวันดับสูญ จนกว่าจะพบรักแท้ เขาจึงเลือกที่จะรอคนรักของเขา แม้จะต้องรอนานเท่าไหร่ก็ตาม เพื่อที่คนที่เขารักจะกลับมาสู่อ้อมกอดเขาอีกครั้ง
แต่ทว่าทุกอย่างกลับแปลผันตามเวลาและไม่เหมือนเดิม
ตัวละครอื่นจะเพิ่มมาในบทนะจ๊ะ
ในค่ำคืนที่หิมะตกโปรยปราย มีชายหนุ่มคู่หนึ่งกำลังมุ่งหน้าวิ่งขึ้นมาบนเขา ชายหนุ่มชุดสีขาวที่เคยดูสะอาดตาในเมื่อก่อน แต่ในตอนนี้กลับมีแต่คราบเลือดสีแดงทั่วชุดสีขาว ชุดของหญิงสาวที่เคยเป็นสีชมพูอ่อนตัดกับสีผิวขิงนาง แต่ตอนนี้กลับมีเพียงคราบเลือด ข้าหลังของพวกเขาทั้งสองโลกร้องไล่ตามพวกเขาทั้งสองมาติดๆ
"ฆ่าเซียวอิงซะ!!"
"ฆ่าเซียววอิงซะ!!"
ทั้งสองหยุดพักหายใจหลังจากวิ่งมานาน เพราะตอนนี้อาการของเซียวอิงไม่สู้ดีนัก เซียวอิงไอไม่หยุด
ไป๋หลาน:หยุดพักที่นี้สักครู่แล้วค่อยเดินทางต่อ
เซียวอิง:แค่ก...แค่ก.....!
ไป๋หลาน:เซียวอิงเจ้าอดทนอีกนิดนะ หากเราข้ามเขานี้ไป เราจะไปอยู่ที่เมื่อง"ซือจิ้ง"กัน
เซียวอิง://แค่ก...แค่ก// แล้วเราจะเข้าไปเมืองนั้นได้ยังไง
ไป๋หลาน:ข้าเตรียมคนพาเราเข้าไปแล้ว ถ้าหากเราข้ามเขาลูกนี้ไป คนที่จะพาเราหนีจะรออยู่จุดนั้น
เซียวอิง:แค่ก...แค่ก ข้าว่าท่านกลับไปยังเมืองเมฆาของเจ้าเถอะ
ไปหลาน:ข้ากลับไปไม่ได้แล้ว หากข้ากลับไปข้าก็ต้องถูกท่านอาข้าลงโทษเป็นแน่ โทษนั้นคือโทษถึงชีวิต สู้หนีไปกับเจ้ายังดีเสียกว่า
เซียวอิง: ....
"นั้นไงไป๋หลานกับเซียวอิงอยู่โน้นไง ตามไปเร็วเข้า"
เมื่อไป๋หลานมองลงตามเสียงไปก็เห็นผู้คนมากมายที่มาตามจับเขา
ไปหลาน:ไปกันเถอะเซียวอิง
เซียวอิง:ข้าไม่ไหวแล้ว แค่ก....แค่ก...!
เมื่อไป๋หลานเห็นอาการของเซียวอิงไม่สู้ดีก็อุ้มแล้วใช้วิชาตัวเบาไปที่ทางข้ามระหว่างภูเขาสองลูก แต่ทว่าอาจารย์ของไป๋หลานมาดักรอพวกเขาก่อนหน้าแล้ว ไป๋หลานที่เห็นเช่นนั้นก็ตกใจ
ไป๋หลาน:อาจารย์ เมื่อครู่ท่าน...
อาจารย์:ไป๋หลานวางนางลงซะ แล้วเดินกลับมาหาข้า
ไป๋หลาน:ไม่ ท่านถ่อยไป ข้าไม่อยากสู้กับท่าน
เซียวอิงยังคงอยู่ในอ้อมอกของไป๋หลานแล้วมิงดู ศิษย์และอาจารย์เที่ยงกัน ตอนนี้นางไม่มีแรงแม้แต่จะพยุงตัวเอง และเขาจะเอาอะไรไปช่วยได้
ไป๋หลาน:ท่านปล่อยเราไปเถอะ นางไม่มีพิษสงอันใดเลย
อาจารย์:ตีงูต้องตีให้ตาย ไม่งั้นมันจะแว่งมากัดเราได้
ไป๋หลาน:แต่นางไม่ใช่เผ่าปีศาจเลยนะ นางเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาๆคนหนึ่ง ที่ต้องการใช้ชีวิตอย่างอิสระ เหตุใดพวกท่านถึงต้องฆ่านาง ในว่า กำจัดมาร ผดุงคุณธรรม ช่วยเหลือผู้คน เหตุใดท่านกลับบอกว่าให้ฆ่านาง!!
อาจารย์:ยังไงนางก็เป็นสายเลือดปีศาจอยู่ดี ส่งนางมาให้ข้าซะ ถ้าเจ้าไม่กล้าลงมือ
ไป๋หลาน:ไม่
อาจารย์:ข้าบอกให้ฆ่านายซะ!! แล้วกลับอวิ๋นเหวินกับข้า แล้วข้าจะยกโทษให้เจ้าทุกอย่าง
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เซียวอิงที่ฟังอยู่ก็เฮือกแรกสุดท้ายพายุตัวเองลลงจากอ้อมอกของไป๋หลานลงมา
เซียวอิง:เมื่อครู่ท่านพูดว่าจะยกโทษให้ไป๋หลานทุกย่างหรือไม่
อาจารย์:ใช่
เซียวอิง:ข้าเชื่อคำท่านได้มากขนาดไหนกันว่า ทถ้าไป๋หลานฆ่าข้าแล้วจะไม่ลงโทษ
อาจารย์:ตระกูลแห่งอวิ๋นเหวิน พูดไปแล้วล้วนไม่คืนคำ
ในขณะที่เซียวอิงฟังอาจารย์พูด ในหัวนางก็มีเรื่องคิดอยู่ตลอดเวลา
เซียวอิง:ข้าเชื่อคำพูดท่าน
จากนั้นดึงกระบี่ของไป๋หลานออกมาจาฝากกระบี่ แล้วค่อยไปถ่อยหลังไปช้าที่ริมหน้าผา พร้อมกับกระบี่ที่จ่อไปทางไป๋หลาน
ไป๋หลาน:ไม่นะเซียวอิง
เซียวอิง:ท่านกลับไปกับอาจารย์ท่านเถอะ เจ้าอยากบัวอาจารย์เจ้าลงโทษ
อาบน้ำตาทั้งใบหน้าสองข้าง พร้อมกับร้อยที่ที่ดูแล้วสัมผัสได้ถึงความเศร้าของอีกฝ่ายที่ส่งมา
ไป๋หลาน:ไม่ เซียวอิงกลับมาหาข้าเถอะ
ค่อยๆเดินไปหาช้าๆพร้อมกับมือที่ยื่นไปให้อีกฝ่ายเพื่อจะได้จับไว้แล้วยื่นกลับมา
เซียวอิง://ยิ้ม// หากชาติหน้าฉันใดมีจริงของให้ข้าจะกลับมาหาท่าน
เซียวอิงส่งยิ้มแล้วทิ้งตัวลงไปในเหว
ไป๋หลาน:เซียวอิง!
ไป๋หลานรีบไปคว้าตัวเซียวอิง แต่ทว่าเขาคว้าได้เพียงมือข้างเดียว
ไป๋หลาน:ท่าช่วยข้าหน่อยเถอะ นางกำลังอุ้มท้องอยู่ เด็กที่อยู่ในท้องนางคือลูกข้า ท่านช่วยข้าหน่อยเถอะ
เมื่อได้ยินคำพูดที่ว่าเซียวอิงกำลังอุ้มท้องอยู่และเด็กในท้องคือลูกของไป๋หลานก็อึ้งไปชั่วครู่ แล้วพูดออกไปว่า
อาจารย์:ปล่อยเขาไปเถอะ ลูกในท้องนางถึงจะเป็นลูกเจ้า หากเขาเกิดมาก็ถูกคนอื่นนินทาเป็นแน่ แล้วเมื่อถึงคราวนั้นข้าเกรงว่สเด็กทนต่อคำว่านินทาผู้อื่นเป็นแน่ ฉะนั้นเจ้าของปล่อยทั้งสองไปเถอะ
เซียวอิง:ไป๋หลานเจ้าอย่าเศร้าไปเลย
มือของทั้งสองค่อยเลื่อนออกจากกันเรื่อยๆ
เซียวอิง:ลาก่อน
ไป๋หลาน:เซียวอิง!!!
"ท้ายสุดแล้ว ข้าก็ช่วยชีวิตของคนที่ข้ารักไว้ไม่ได้"
ปล.ใครที่ไม่ชอบอ่านแบบตัวหนังสือเยอะๆแอด/ไรท์มีแบบแชทแล้วนะ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
