ตอนที่ 1

ในห้องครัวที่ชายหนุมกำลังทำอาหารอย่างขยันขันแข็งก็ได้มีมีเด็กน้อยทั้งสอง

เด็กทั้งสองคนนั้นก็คือลูกชายและลูกสาวของอี้หลงเด็กสาวตัวน้อยน่ารักมีนามว่าอี้จื่อจิ้นส่วยลูกชายมีก็มีนามว่าอี้จื่อหลิน

เด็กน้อยทั้งสองเป็นฝาแฝดที่พึ่งเกิดมาได้สามปีเพียงเท่านั้นแต่เด็กทั้งสองนั้นฉลาดกว่าเด็กที่มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน

อี้หลงที่พอเห็นเด็กน้อยทั้งสองแล้วก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เขากล่าวถามเด็กๆทั้งสองว่าไปเล่นที่ไหนมา

เด็กน้อยทั้งสองตอบกลับมาอย่างมีความสุขและเล่าว่าตนทั้งสองไปที่ในมา

อี้หลงได้ยินแล้วยิ่งยิ้มอย่างมีความสุขจนรอยยิ้นจะถึงหูและให้เด็กๆทั้งสองไปอ่านหนังสือรอให้เขาทำอาหารเสร็จแล้วเขาค่อยไปเรียก

เด็กน้อยทั้งสองพยักหน้าแล้วรีบวิ่งออกไปจากห้องครัว

"สามปีแล้วสินะ"

จู่ๆรอยยิ้มที่ยิ้มอยู่แล้วตอนนี้รอยยิ้นแทบจะถึงหูจริงๆแล้ว

"ระบบตัวน้อยๆ"

"ตอนนี้ถึงระดับไหนแล้วไกลก็จะสำเร็จหรือยัง"

"ไกล้ๆ"

อี้หลงพอได้ยินคำตอบแล้วยิ่งมีความสุขขึ้นมาอีกเพราะตลอดเวลาสามปีที่เขสได้ทะลุมิติเข้ามาในร่างนี้

เขาก็ได้พบกับระบบตัวน้อยที่มีอายุราวๆ5-6ขวบที่ทำตัวเหมือนกับเด็กที่อายุ3ขวบเพียงเท่านั้นเขาได้เข้ามาในร่างนี้ตอนที่นางกำลังจะคลอดลูกและเป็นช่วงเวลาที่ทำให้เขาเข้าใจแจ่มแจ้งเลยว่าในช่วงเวลานั่นมันทรมานเจียนตาย

หลังจากที่เขาคลอดลูกทั้งสองออกมาได้แล้วเขากลับสลบเจียนตายจนระบบต้องใช้คะแนนทั้งหมดเพื่อที่จะมีร่างจริงเพื่อจะช่วยจัดการเด็กๆทั้งสองที่พึ่งคลอด

ในระหว่างที่เขาสลบไปเขาก็ได้พบกับเจ้าของร่างเดิมและได้เข้าใจทุกอย่างและได้รับความทรงจำทั้งหมดของเจ้าของร่างเดิม

เจ้าของร่างเดิมได้ขอให้เขาช่วยดูแลเด็กทั้งสองและขอให้เขาอย่างได้สนใจพ่อจองเด็กทั้งสองเลยเพราะเขาเป็นคนเย็นชา

และการที่เขามีลูกได้นั้นเพราะว่าพ่อของเด็กทั้งสองถูกวางยาและในเวลานั้นมีเพียฝเจ้าของร่างเดิมที่อยู่ตรงนั้นเลยทำให้เขาต้องไปเป็นยาแก้แทน

และพอใช้เขาเป็นยาแก้เสร็จแล้วเขาก็ได้โดนขับไล่ออกจากจวนมาอยู่ที่บ้้านกลางป่าที่ไม่ใกล้เมืองเลยซักนิด

และที่ตอนนี้อี้หลงพยายามอัพระดับเพื่อที่จะทำให้เจ้าของร่างเดิมสามารถมาอยู่กับเขาได้และได้ออกมาด้านนอกเหมือนระบบแต่ทั้งสองนั่น

จะออกมาในรูปแบบเด็กน้อยเพียงเท่านั้นในระหว่าที่กำลังคิดอะไรไปเรื่อยเสียงน้ำซุบที่ต้มไว้ก็เดือดขึ้น

หลังจากที่ทำอาหารได้แล้วระบบก็รีบแจ้งว่าตอนนี้ระดับเต็มแลัวหลังจากที่พูดจบก็ได้มีเด็กทั่งสองออกมาจากไหนไม่รู้

"ท่านโฮส!!"

"พี่หลงหลง"

"ในที่สุดพวกเจ้าทั้งสองก็ออกมาได้เสียที"

"ถ้้างั่นพวกเรารีบเอาอาหารไปจัดเรียงที่โต๊ะกันเถอะ"

"ได้เลยโฮส....ไม่ๆ..ได้เลยท่านแม่"

"ฮิฮิขอรับท่านแม่"

อี้หลงที่เห็นเจ้าของร่างเดิมกับระบบตัวน้อยที่มาในรูปร่างเด็กน้อยนั้นกำลังเรียกเขาว่าท่านแม่จนเขานั้นรู้สึกว่าการที่เด็กสองคนนี้ออกมาเหมือนมีลูกออกมาจริงๆอีกสองคน

อี้หลงกรอกตาใส่ทั้งสองเสร็จก็ได้นำอาหารออกไปด้านนอกและไปเรียกอี้จื่อจิ้นกับอี้จื่อหลินให้มาทานข้าว

พอทั้งสองมาถึงก็ได้เห็นเด็กทั้งสองที่มาใหม่และอี้หลงก็ได้แนะนำเด็กน้อยทั้งสี่ให้รู้จักกัน

ระบบตัวน้อยแนะนำตัวเองว่าชื่ออี้เสี่ยวลู่ส่วนเจ้าของร่างเดิมก็ได้แนะนำตัวกับเด็กทั้งสองว่าคนชื่ออี้ชิง

ทั้งสองแนะนำตัวอย่างกับว่าเป็นเด็กน้อยและทั้งสองก็ได้คิดชื่อนี้มาเป็นเวลาสามปีที่อยู่ในมิติแห่งความคิดของอี้หลง

และเจ้าของร่างเดิมก็ไม่คิดที่จะเป็นแม่แต่อยากเป็นพี่ชายให้เด็กทั้งสองมากกว่า

และสุดท้ายพอเด็กๆทำความรู้จักกันได้ไม่นานก็สนิทกันอย่างกับว่าอยู่ด้วยกันมานานระบบตัวน้อยนั้นได้เป็นพี่ใหญ่ส่วนเจ้าร่างเดิมที่ใช้ชื่ออี้ชิงในตอนนี้ได้กลายเป็นทพี่รองอี้จื่อหลินได้เป็นพี่สามส่วนสาวน้ิยจอมโซนของพวกเจาทั้งสามคืออี้จื่อจิ้นนั่นเอง

จบตอน

ตอนที่ 2

ในคืนนั้นระหว่างที่อี้จื่อจิ้นกับอี้จื่อหลินหลับไปแล้วก็ได้มีคนทั้งสามคนที่ยังไม่ได้นอนและกำลังหาเรือเรื่องจองทั้องสองว่าจะทำอย่างไรดี

เนื่องจากจูๆทั้งสองก็ออกมาจากไหนไม่รู้นั้นอาจทำให้คนอื่นๆที่เคยเจอเด็กๆทั้งสองอาจทำให้คนสงสัยได้

ระบบอี้เสี่ยวลู่ก็ได้ใช้งานสื่อสารของโลกระบบให้พ่อผู้เป็นผู้นำระบบช่วยเหลือที

พ่อของเจ้าระบบเลยได้ทำการแทรกแทรงโลกและได้จัดการเรื่องนี้ให้มันจบๆ

และเขาได้ทำเหมือนว่าอี้ชิงกับอี้เสี่ยวลู่นั้นเป็นเด็กที่ถูกทิ้งและครอบครัวของทั้งสองก็ได้ตายไปแล้วและก็ได้เติบโตไปพร้อมๆกับเด็กน้อยทั้งสองมาตั้งแต่เล็ก

พ่อของเจ้าระบบตัวน้อยได้มอบความทรงจำที่เขาสร้างมาให้กับคนทั้งห้าที่อยู่บนเตียง

และทำให้เช้าวันต่อมาทำให้บรรยากาศเหมือนอยู่กันมาตั้งแต่เกิดและก็ใช้ชีวิตแบบนี้มาเป็นเวลาอีกหนึ่งเดือนเต็มๆ

และในเช้าวันนี้พวกเขาทั้งห้าคนก็ได้พอเด็กๆทั้งสี่คนเข้าไปในตลาดและจะไปซื้อของต่างๆนาๆ

ท่านแม่ๆข้าอยากได้หนังสือเพิ่มขอรับ

อี้จื่อหลินได้ขอให้อี้หลงพาไปซื้อหนังสือและเด็กคนอื่นๆก็ได้ขอตามว่าจะเอาหนังสือด้วยเหมือนกันและที่เด็กๆนั้นชอบอ่านหนังสือเพราะว่าอี้หลงมักจะทำ

ภารกิจของระบบและของเหล่านั้นก็มักจะต้องเอามาจากร้านค้าของระบบยกตัวอย่างเช่นการเขียนบทกลอนแผนการรบหรือไม่ก็อี้หลงจะต้องอ่านตำราพิชัยสงครามเพื่อเพิ่มความรู้อีก

พอเด็กน้อยทั้งสองเห็นก็อยากลองด้วยสุดท้ายอี้หลงก็ต้องสอนให้เด็กทั้งสองเหมือนกันส่วนอี้ชิงกับอี้เสี่ยวลู่นั้นก็ได้รับความรู้จากความทรงจำที่พ่อระบบสร้างมาให้

หลังจากซื้อของที่เด็กต้องการเสร็จแล้วอี้หลงก็ได้เดินเข้าไปในโรงเตี๊ยมและนำขนมที่ทำมาให้กับเถ้าแก่

เถ้าแก่รับมาแล้วเอาเงินของขนมชุดก่อนให้กับอี้หลงเถ้าแก่ชมฝีมือการทำขนมของอี้หลงไปต่างๆนาๆแต่เถ้าแก่นั้นไม่รู้เลยว่าในใจของอี้หลงนั้นรู้สึกไม่ยากได้คำชมเลยซักนิด

เพราะการที่เขามีฝีมือในการทำอาหารและขนมได้ขนาดนี้เพราะเขาอยากรีบให้อี้เสี่ยวลู่กับอี้ชิงออกมาเร็ว

เขาเลยเอาเป็นเอาตายกับการอ่านหนังสือเกี่ยวกับขนมและอาหารแถมยังฝึกจนชำนานแต่ก็ต้องแลกมาด้วยความเหนื่อยล้าทั้งนั้น

หลังจากที่อี้หลงรับเงินมาแล้วเขาก็ได้สั่งอาหารจากเถ้าแก่มาสองสามอย่างและได้พาเด็กทั้งสี่ไปนั่งรอที่โต๊ะเพื่อที่จะทานอาหาร

พอพวกเขาทานอาหารเสร็จแล้วพวกเขาก็ได้ออกจากโรงเตี๊ยมและเด็กๆก็แต่เด็กๆก็ได้เห็นถังหูลู่เหล่าเด็กๆก็เลยได้เขย่าผู้เป็นแม่จนอี้หลงต้องยอมซื้อให้

แต่ว่าเด็กๆกลับไม่อยากได้แค่คนละไม้เลยได้ทำหน้าตาน่ารักและออดอ้อนผู้เป็นแม่อี้หลงผู้ที่ใจอ่อนกับการกระทำของเด็กๆเป็นอย่างมากก็ได้ซื้อเพิ่มอีกไม้ให้

"ท่านแม่ท่านแม่น้องเล็กอยากที่จะได้ดาบเจ้าค่ะ

เสียงขอ"งอี้เสี่ยวลู่ดังขึ้นและนั่นทำให้อี้หลงต้องกุมขมับในทันทีแต่สุดท้ายเจาก็ต้องยอมกับการออดอ้อน

และการที่ซื้อให้แค่อี้จื่อจิ้นนั้นมันก็ไม่ค่อยยุติธรรมมากนักก็เลยต้องซื้อให้คนละอย่างแต่การซื้อดาบหรือมีดสั่นนั้นก็ทำให้เข่าแทบทรุด

เพราะของแต่ละอย่างราคาแพงๆทั้งนั้น

"ท่านแม่ๆ..จื่อจิ้นอยากมีพ่อจังเลย"

"ท่านแม่ทำให้ลูกได้มั้ยเจ้าคะ"

เสียงของอี้จื่อจิ้นดังขึ้นขณะที่กำลังเดินกลับบ้านก็ได้ทำให้อี้หลงชะงักไปในทันที

และมันยังทำให้ความทรงจำที่เขาโดนกระทำแล้วมันทำให้อี้หลงหน้ามืดจนต้องหยุดเดินเหล่าเด็กๆที่เห็นสภาพผู้เป็นแม่แล้วต่างก็เป็นห่วงแม่ตนว่าเป็นอะไรไป

แต่อี้หลงก็รีบตั้งสติแล้วตอบกลับไปว่าตนไม่ได้เป็นอะไรแค่เหนื่อยนิดหน่อยเพียงเท่านนั้นพูดจบเขาก็ได้รีบพาเด็กๆกลับบ้านในทันที

และไม่ขออยุ่ในตลาดนานนักนะเพราะมันทำให้เขาไม่ค่อยชินถึงจะเอาขนมที่ทำไปให้เถ้าแก่โรงเตี๊ยมตลอดก็ตาม

แต่เพราะการที่ส่วนมากจะซื้อของมาตุนไว้ที่บ้านให้พออยู่ได้สักเดือนสองเดือนเขาค่อยออกจากป่าเพื่อมาซื้อของเพิ่มเพียงเท่านั้น

เลยทำให้เขาไม่ค่อยได้พูดถึงจะมีเด็กๆไว้พูดคุยแต่การพูดคุยกับคนอื่นนั้นเขาไม่เคยชินกับมันเลย

จบตอน

ตอนที่ 3

ณ จวนอ๋อง

หน้าประตูจวนอ๋องที่ตอนนี้มีผู้คนมากมายมาเยือนหน้าประตู

ทุกคนที่มาล้วนเป็นเหล่าขุนนางที่ยากยกบุตรสาวให้เป็นอนุแต่ว่าประตูจวนไม่มีสัญญาณที่จะเปิดเลยแม้แต่น้อย

ในขณะที่เหล่าผู้คนกำลังทอแท้ก็ได้มีรชัองค์การให้ท่านอ๋องไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้

ณ วังหลวง

"ถวายบังคมพะย่ะค่ะฝ่าบาท"

"เจ้ามาได้ซักทีนะเสี่ยวเหอลูกแม่"

"พวกท่านต้องการอะไรกันแน่"

"เออ......"

มู่สวี่เหอที่พึ่งมาถึงแต่พระมารดาตนในตอนนี้กลับทำตัวหน้าสงสารเหมือนจะขออะไรบางอย่างเลยจึงเอ่ยถามออกไปและดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยอยากตอบกลับซักเท่าไหร่

"ลูกพ่อ...พวกเราต้องการให้เจ้าไปพาฮูหยินกลับมาที่เมืองหลวง"

ฮ่องเต้ผู้เป็นบิดาของมู่สวี่เหอผู้ออกมาด้วยความคาดหวังว่าบุตรชายตนจะยอมทำตาม

แต่ไม่คาดคิดว่าบุตรชายตนจะทำหน้าตาไม่พอใจและทำเหมือนรังเกียจ

"ข้าขอปฎิเสธพะย่ะค่ะ"

"เสี่ยวเหอ...เจ้าขับไล่ฮูหยินไปหลายปีแล้วนะเจ้าไปพาเขากลับมาเถิด"

"และแม่ก็เป็นห่วงว่าเจ้าจะไม่มีทายาทสืบทอดนะแม่เป็นห่วงเจ้า"

"......รับทราบพะย่ะค่ะ"

หลังจากมู่สวี่เหอพูดจบเขาก็ได้เดินออกไปโดนไม่กล่าวอะไรอีก

หลายวันต่อมา ณ บ้านป่า 

"ที่นี่เองสินะ"

"ใช่แล้วขอรับท่านอ๋อง"

มู่สวี่เหอยืนมองบ้านกลางป่าที่มีเถาวัลย์ไต่ตามผนังบ้านและประตูหน้าบ้านที่ปิดสนิทเขามองไปรอบๆและค่อยๆเดินดูว่ามีใครอยู่หรือเปล่าแต่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่เลย

เขาเลยสั่งให้เหล่าองครักษ์ก่อไฟเตรียมตัวพักเพราะคืนนี้พวกเขาจะพักที่ป่าแห่งนี้

ผ่านไปครึ่งชั่วยามแล้วขณะที่พวกเขากำลังนั่งพักอยู่นั้นก็ได้มีเสียงฝีเท้าคนไม่กี่คนมาทางเหล่าองครักษ์

เหล่าองครักษ์รีบยืนขึ้นแล้วชักดาบออกมาเตรียมตัวต่อสู้แต่พอคนไม่กี่คนที่ออกมานั้นเป็นเพียงคนธรรมดา

"พวกท่านเป็นใคร..."

อี้หลงรีบให้เหล่าเด็กๆไปอยู่ด้านหลังเขาแล้วชักกระบี่ออกมาเพื่อที่ตะป้องกันตัว

อี้หลงมองเหล่าองครักษ์ที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาทั้งสี่อย่างระมัดระวังเพราะเหล่างองครักษ์ในตอนนี้นั้นแต่ตัวด้วยชุดสีดำทั้งตัวเลยทำให้อี้หลงคิดว่าเป็นโจร

"เสี่ยวลู่รีบพาน้องๆวิ่งไปซ่อนในบ้านห้าออกมา

เจ้าค่ะ!"

อี้เสี่ยวลู่ที่ได้ยินคำพูดของแม่ตนแล้วเลยรีบพาเหล่าน้องค่อยๆอ้อมไปด้านหลังแล้วเข้าในบ้านอย่างรวดเร็ว

พวกเขาไม่ได้เข้าทางประตูหน้าแต่เข้าไปในทางลัดแทนเลยไม่มีใครรู้

"พวกเจ้าต้องการอะไร"

"เออ......คือ...พวกเรา..."

เหล่าองครักษ์ที่เห็นท่าทางของคนตรงหน้าพวกเขาพวกเขาเลยค่อยๆลดดาบลงแล้วมองดูคนตรงหน้าและบอกให้เอาอาวุธลงก่อน

"คุณชายขอรับ"

"พวกข้าไม่ได้มาก่อนเรื่องอะไรขอรับ"

"พวกเราแค่มาหาคนเพียงเท่านั้นขอรับ"

"หืม..."

อี้หลงที่เห็นพวกเขาวางอาวุธลงแล้วเขาเลยรีบเก็บกระบี่ลงฝักแล้วถามตรงๆไปเลยว่าพวกเขามาหาใครแล้วพวกเขาเป็นใคร

"พวกเรามาหาฮูหยินขอรับ"

"ส่วนพวกเราเป็นใครพวกเราไม่สามารถบอกได้ขอรับ"

"หรอ...ยันพวกท่านจะมาพักที่บ้านข้าก่อนดีหรือไม่"

"แน่ใจหรือขอรับพวกเราต่างก็...."

"ไม่เป็นอะไรหรอกพวกท่านรีบตามข้ามาเถิด"

เหล่าองครักษ์ที่ตามไปโดยที่ไม่รู้อะไรพอเดินตามไปได้ไม่นานพวกเขาก็ได้อยู่ตรงหน้าบ้านกลางป่าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

เหล่าองครักษ์ต่างยืนค้างอยู่หน้าประตูต่างก็ทำตัวไม่ถูกและมองอี้หลงที่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่ขยับไปไหนเลยแต่จู่ๆอี้หลงก็หันหลังไปถามเหล่างองครักษ์ว่าเป็นวรยุทธ์กันหรือเปล่า

เหล่าองครักษ์ต่างพยักหน้ากันแล้วทำให้อี้หลงไม่เป็นห่วงอีกต่อไปและเดินไปเปิดประตูบ้าน

อี้หลงที่ยังไม่ทันได้เปิดประตูแค่แต่ไปก็ได้มีอาวุธลับออกมามากมายต่างๆนานๆแต่อี้หลงก็หลบได้สบายๆ

แต่มันไม่ใช่สำหรับเหล่าองครักษ์เลยเพราะพวกเขาเกือบโดนมีดสั้นที่จู่ๆก็พุ่งมาแทงแล้ว

"พวกท่านรีบเข้ามาก่อนเถอะ"

"ส่วนอาวุธพวกนี้ข้าเป็นคนติดตั้งมันไว้เองพอดีว่าเมื่อกี้ข้าเห็นพวกท่าน"

"ข้าเลยได้ให้ลูกของข้าเข้ามาแล้วมาเปิดกนไกของมันไว้เผื่อว่าพวกท่สนจะมาทำร้ายหนะ"

อี้หลงผู้ที่พูดออกไปแบบหน้าตาเฉยทำเหมือนเป็นเรื่องปกติแต่เหล่าองค์ที่ได้ยินแล้วกลับหน้าซีดเพราะถ้าหากว่าตอนแรกที่มาถึง

บุ่มบ่ามเข้ามาด้านในบ้านคงจะได้มีแผลกันก่อนที่จะได้เจ้าไปด้านในบ้านแล้ว

จบตอน