ปลายฝนหญิงสาววัยใส ที่มีหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู เธอมีดวงตาที่กลมโต สีน้ำตาลอ่อน ใบหน้ารูปไข่ได้ทรงที่มีขนาดเล็ก จมูกโด่งได้รูป ปากเล็กเป็นกระจับสีชมพูอ่อน เรียกได้ว่าถ้าใครเห็นใบหน้าของเธอต้องตกหลุมรักอย่างแน่นอน เธอเป็นลูกสาวคนเล็กของบ้าน และมีพี่สาวอีกหนึ่งคนชื่อปลายฟ้า ครอบครัวของเธอเป็นนักธุรกิจอันดับต้นๆของประเทศ คุณพ่อและคุณแม่เลี้ยงดูมาดุจไข่ในหินเลยทีเดียว เรียกได้ว่าเป็นครอบครัวที่อบอุ่นและมีความสุขมากเลยทีเดียว แต่ชีวิตก็ไม่ได้ดีไปหมดทุกอย่าง สิ่งที่ไม่อยากให้เกิดขึ้นก็เกิดขึ้น

ในตอนเช้า ขณะที่ครอบครัวนี้กำลังนั่งรับประทานอาหารเช้าอยู่ ทุกคนในบ้านได้สังเกตความผิดปกติของสรวิทย์ผู้เป็นพ่อที่มีหน้าตาเคร่งเครียดไม่ยิ้มแย้มแจ่มใส ดังทุกวันที่เคยเป็นทำให้อรทัยผู้เป็นภรรยาได้เอ่ยกล่าวขึ้น"คุณคะ เป็นอะไรรึเปล่าสีหน้าดูไม่ค่อยดีเลย พักนี้อรเห็นคุณแปลกๆไปนะคะ"

"ผมไม่ได้เป็นอะไรหรอก แค่ช่วงนี้งานที่บริษัทยุ่งๆหนะ"สรวิทย์กล่าวตอบ

ปลายฝนที่ได้ยินดังนั้นจึงรีบเอ่ยขึ้นว่า "คุณพ่อ อย่าเครียดไปเลยนะคะ เดี๋ยวทุกอย่างก็ดีขึ้นคะ ปลายเป็นกำลังใจให้คุณพ่อนะคะ"

"จ้าลูก"สรวิทย์ตอบลูกสาวด้วยท่าทางที่ฝืนยิ้มออกมา

ซึ่งตอนนี้บริษัทของเขารู้ดีว่าบริษัทกำลังมีปัญหา เนื่องจากหุ้นตก และขาดทุนเป็นอย่างมากยิ่งไปกว่านั้นยังมีคนที่คิดจะมาแย่งชิงตำแหน่งผู้บริหารระดับสูงสุด ซึ่งเรื่องนี้ภรรยาและลูกของเขายังไม่รู้เรื่อง

ณ บริษัท

"ผมบอกคุนแล้วคุณสรวิทย์ว่าให้ผมเป็นผู้บริหารบริษัทนี้แทนคุณซะ" ดนัยกล่าว เขาเป็นหุ้นส่วนของบริษัทที่คิดแย่งตำแหน่งผู้บริหารบริษัม โดยเขาได้วางแผนนี้มาตั้งแต่เเรก.

"ไม่มีทาง"สรวิทย์ตอบ

"จะไม่ยอมดีๆใช่ไหม ผมมีข้อเสนอให้คุณ2ทางเลือก 1. ยอมสละตำแหน่งและยกบริษัทนี้ให้ผมซะ 2.ถ้าคุณไม่ยอมครอบครัวคุณเดือดร้อนแน่"ดนัยกล่าว

"ฉันไม่ยอมทั้งสองอย่างหรอก ถ้าแกจะเอาต้องข้ามศพฉันไปก่อน "สรวิทย์ตอบ

เมื่อสรวิทย์ไม่ยอมข้อเสนอ ทำให้ดนัยโมโหกล่าวด้วยเสียงดุดันว่า"ได้ในเมื่อแกไม่ฟังฉัน คอยดูความพินาศของครอบครัวแกไว้ได้เลย"เขาพูดพร้อมชี้หน้าสรวิทย์และเดินออกจากห้องทำงานไปอย่างรวดเร็ว

ในตอนกลางดึกของคืนหนึ่งนั้นปลายฝนก็ได้รับสายจากสายหนึ่งเธอแทบหมดสติเมื่อได้ยินเสียงจากเจ้าหน้าที่กู้ภัยที่บอกว่า คุณพ่อเเละคุณแม่ของเธอได้ประสบอุบัติเหตุจากท้องถนน ซึ่งทั้งสองได้นำตัวส่งโรงพยาบาลแล้ว เธอช็อกกับเหตุการ์ณนี้มาก หมดเรี่ยวแรงในการทรงตัวไปชั่วขณะ พอได้สติก็เรียกป้าแม่บ้านทันที

"ป้านุชคะ ป้านุช"เธอเรียกสุดกำลัง

"คะ คุณหนู มีอะไรคะ"ป้านุชรีบมาด้วยความตกใจ

"เรียกคนขับรถทีคะ ปลายจะไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้ "

"ได้คะ เกิดอะไรขึ้นหรอคะ เรียกป้าซะดังเลย"

"เดี๋ยวขึ้นรถแล้วปลายเล่าให้ฟังคะ "

บนรถ

ปลายได้เล่าเรื่องให้ป้านุชฟังด้วยน้ำตา ป้านุชตกใจมากพร้อมปลอบเธอไปตลอดเส้นทาง พร้อมทั้งบอกให้คนขับรถขับเร็วๆ

เมื่อถึงโรงพยาบาลปลายฝนและป้านุชรีบวิ่งเข้าไป และรอหน้าห้องฉุกเฉิน เธอร้องไห้ อย่างน่าสงสาร

เวลาผ่านไปเมื่อคุณหมอออกมาจากห้อง ทั้งสองจึงได้ถามหาอาการทันที

คุณหมอคะ"คุณพ่อคุณแม่ของปลายปลอดภัยใช่ไหมคะ"

คุณหมอได้แต่อ้ำอึ้งพูดอะไรไม่ออก

ปลายฝนจึงย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงสั่นเทาปานจะร้องไห้อีกครั้ง

คุณหมอจึงจำใจพูดว่า "หมอได้พยายามสุดกำลังแล้วนะครับ แต่ไม่สามารถที่จะยื้อชีวิตของทั้งสองไว้ได้หมอเสียใจด้วยจริงๆครับ"

ทันทีที่ปลายฝนได้ยิน เธอทรุดลงกับพื้นโดยที่ป้านุชช่วยประคองอยู่ เธอร้องไห้ฟูมฟายอย่างน่าสงสารปานจะขาดใจซึ่งไม่ต่างอะไรกับป้านุชที่ร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือดเพราะมีความผูกพันกันกับครอบครัวมาอย่างยาวนานซึ่งเปรียบเสมือนสมาชิกในบ้านอีกคนหนึ่ง

ปลายฟ้าพี่สาวของปลายฝนที่อยู่ต่างประเทศเมื่อทราบเรื่องก็รีบบินกลับมาทันที

ปลายฟ้าและปลายฝนก็ได้จัดงานศพให้คุณพ่อคุณแม่ของพวกเธออย่างสมเกียรติ บรรดาญาติเเละเเขกต่างมาแสดงความเสียใจกันอย่างล้นหลาม บรรยากาศเต็มไปด้วยความโศกเศร้าตลอดจนเสร็จสิ้น

"กินข้าวหน่อยนะคะ คุณหนู"ป้านุชบอกปลายฝนที่เธอไม่ยอมทานอะไรเลยตั้งแต่เช้า

"ปลายกินไม่ลงกรอกคะป้านุช"ปลายฝนตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง ซึ่งเธอมัวแต่นั่งกอดรูปพ่อแม่อยู่อย่างนั้น

"นี้ ยัยปลายกินเถอะ พ่อแม่ท่านจะไม่สบายใจนะ หากน้องไม่ยอมกินข้าว กินข้าว กินสักนิดนะ"ปลายฟ้าบอกกับน้องสาวอย่างเป็นห่วง ปลายฝนจึงยอมกินข้าว

และเเล้วเมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น แต่สภาพจิตใจของปลายฝนก็ยังไม่ดีเลย จากคนที่มีนิสัยร่าเริงแจ่มใส

บัดนี้กลายเป็นคนที่ไม่มีความสุข สีหน้าตาเเววตาเต็มไปด้วยความโศกเศร้า

หลังจากที่ปลายฝนได้สูญเสียคุณพ่อและคุณแม่อันเป็นที่รัก เธอถูกยึดทรัพย์ บริษัท รวมถึงหนี้สินอีกต่างๆมากมายที่เธอไม่เคยรู้มาก่อน โดยที่คนที่อยู่เบื้องหลังที่น่าสงสัยที่สุดคือดนัยและพรรคพวก ซึ่งเขาได้กลายมาเป็นเจ้าของบริษัทแทนพ่อของเธอ ซึ่งปลายฝนเองก็ไม่ได้นิ่งนอนใจในเรื่องนี้เธอคาดว่าพวกเขาจะต้องมีความเกี่ยวข้องกับการเสียชีวิตของคุณพ่อคุณแม่ของเธออย่างแน่นอน แต่เธอก็ไม่มีหลักฐานที่จะเอาผิดพวกเขา ชีวิตของธอตอนนี้เรียกได้ว่าสิ้นเนื้อประดาตัวเลยทีเดียว บ้านเธอถูกยึด ไม่มีที่ซุกหัวนอนมีทางเลือกสุดท้ายก็คือกลับไปอยู่กับคุณตาคุณยายที่ต่างจังหวัด

ปลายฝนเก็บข้าวของเครื่องใช้ใส่ประเป๋า อย่างเฉื่อยชาพลันสมองความทรงจำของเธอก็ผุดขึ้นมากับการที่ได้อยู่ที่บ้านหลังนี้ครอบครัวที่แสนอบอุ่น ภาพความทรงจำอันดีงามต่างๆผุดขึ้นมาเรื่อยๆ พลันน้ำตาก็ค่อยๆไหลอาบแก้มนวล เม็ดน้ำตาตกถึงพื้นทีละเม็ดจนเธอไม่อาจที่จะกลั้นความรู้สึกไว้อีกต่อไป น้ำตานองหน้าจากใบหน้าหญิงใสสวยที่น่ารัก สดใด แต่บัดนี้กลายเป็นภาพใบหน้าหญิงสาวที่ร้องไห้อย่างน่าสงสาร

"คุณหนูคะ เก็บของเสร็จรึยังคะ เราต้องรีบไปเเล้วนะคะ"ป้านุชตะโกนถามปลายฝนด้วยน้ำเสียงรีบเร่ง

"เสร็จแล้วคะป้านุช ปลายจะไปเดี๋ยวนี้แหละคะ"ปลายฝนตอบพร้อมรีบปาดน้ำตา แล้วลากกระเป๋าเดินทางตามไป

หลังนั้น ป้านุชกับปลายฝนก็ขึ้นเเท็กซี่มุ่งหน้าไปบ้านของคุณตาคุณยายทันที ระหว่างทางป้านุชก็เอ่ยขึ้นมาว่า" คุณฟ้า เธอคงไม่ได้ไปกับพวกเรานะคะ เธอต้องกลับไปทำงานที่ต่างประเทศอีกทั้งเธอก็มีครอบครัวแล้วด้วย เธอคงไม่สะดวกไปกับพวกเรา"ความจริงแล้วปลายฟ้าเธอเป็นแค่พี่สาวบุญธรรม ซึ่งปลายฝนไม่เคยรู้มาก่อนเพราะเป็นความลับที่พ่อเเม่ของเธอได้กำชับไม่ให้บอก

ค่ะ ปลายฝนตอบกลับอย่างสั้นๆเธอซึ่งอยู่ในอาการเสียใจจึงไม่มีอารมณ์อย่างอื่น นอกจากอยู่ในอาการเศร้าทั้งวัน

เมื่อถึงบ้านของคุณตาคุณยายก็ดึกมากแล้ว บรรยากาศเงียบสงบ เย็นสบาย กลิ่นอายธรรมชาติยามค่ำคืนก็ช่วยฮีลใจให้ปลายฝนได้บ้าง

เธอยืนมองดูสภาพบ้านไม้ที่ไม่ได้เลิศหรูอลังการเหมือนบ้านหลังเก่าของเธอแต่กลับทำให้เธอได้รับความรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ภาพคุณตาคุณยายที่มายืนรอหน้าบ้านเพื่อมาต้อนรับหลานสาวสุดที่รัก เธอกล่าวสวัสดีทักทายคุณตาคุณยายพร้อมวิ่งเข้าไปกอดท่านทั้งสอง ป้านุชมองดูภาพด้วยความตื้นตันและรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยน

เมื่อทั้งหมดขึ้นไปบนบ้านก็นั่งพักผ่อน คุณตาคุณยายได้จัดเตรียมข้าวปลาอาหารพร้อมจัดเตรียมที่นอนไว้ให้เรียบร้อย คุณยายเอ่ยขึ้นว่า"กินข้าว กินปลาก่อนนะหลานรักเดี้ยวจะไม่มีแรง หนูดูผอมไปนะ มาๆกินข้าวกันกินเสร็จค่อยไปอาบน้ำ และนอนนะลูก"

คะ ปลายตอบรับเพียงสั้นๆ

เมื่อทำทุกอย่างเสร็จเธอก็เข้านอนแล้วหลับไปเลยคงไปเพราะวันนี้เธอเดินทางมาเหนื่อย

ป้านุชเข้ามาในห้องเพราะคิดว่าปลายฝนคงนอนไม่หลับ

"..คุณหนูหลับแล้วเหรอ คะ" หลังจากนั้นก็หยิบผ้าห่มมาห่มให้ด้วยความเอ็นดูและเธอก็กลับไปนอนอีกห้อง