[เบซิลxโอลิเวีย]​

มันก็ผ่านมาเกือบหนึ่งปีแล้วนับจากวันนั้นที่ฉันไม่ได้เจอ เบซิล ยอดนักสืบแห่งถนนเบเกอร์ นักสืบในดวงใจที่ฉันเฝ้าหามาตลอด คำนึกวิงวอนถึงพระผู้เป็นเจ้าให้เราได้กลับมาพบกันอีกครั้งและดูเหมือนพระองค์จะทรงเมตตา 

"โอลิเวีย"เสียงเรียกของผู้เป็นบิดาร้องเรียกสติของ โอลิเวีย ที่กำลังสวดมนต์ภาวนาต่อพระผู้เจ้าในโบสถ์ขาวของพวกหนู "คุณพ่อ"โอลิเวียตอบกลับก่อนจะเดินตรงไปหาบิดาของเธอ "พ่อมีเรื่องจะบอกลูก เราจะกลับไปที่ลอนดอนบ้านเกิดของเรากัน"รอยยิ้มอ่อนโยนของบิดาและคำพูดนั้นราวกับสิ่งที่โอลิเวียรอมาทั้งชีวิต ในที่สุดเธอจะได้กลับไปยังบ้านเกิดของเธอและกลับไปพบกับคนๆนั้น คนเดียวในดวงใจ

การเดินทางด้วยรถไฟใช้เวลาไม่นานนักจากอิตาลีมาลอนดอน หนูสีนํ้าตาลสองพ่อลูกพากันขึ้นรถม้าเพื่อเดินทางกลับมายังบ้านแสนอบอุ่น และเมื่อมาถึงสิ่งแรกที่โอลิเวียทำคือการวิ่งไปยังห้องนอนแสนอบอุ่นของเธอ กระโจนซบไออุ่นจากเตียงนอนสีชมพู่ในวัยเด็ก มือเรียวสีนํ้าตาลกอบโกยผ้าห่มผืนหนาเข้ามากอด พรางใช้จมูกสูดดมกลิ่นอายของวันวาน และอีกใจก็พรางคิดว่ามันคือสัมผัสที่ได้กอดยอดนักสืบหนู เบซิล 

"โอลิเวีย"เสียงตะโกนเรียกของบิดาดังขึ้นจากชั้นล่างของบ้าน โอลิเวียรีบลุกจากการกอดผ้าห่มและรีบวิ่งไปหาบิดาทันที"มีอะไรหรอคะคุณพ่อ"โอลิเวียถามด้วยความสงสัยก่อนที่บิดาจะตอบ"พ่อว่าเราควรไปเยี่ยมยอดนักสืบเบซิลนะ"ผู้เป็นพ่อเหมือนกับเดาใจรู้สาวได้จึงพูดขึ้น เขารู้ดีว่าลูกสาวของเขารักเบซิลมากแค่ไหน ภาพในตอนที่เธอต้องขึ้นรถไฟเพื่อไปอยู่อิตาลีเมื่อหนึ่งปีก่อนยังตราบตรึงในใจเขา นํ้าตาหยาดใสของเธอไหลเมื่อรู้ว่าอาจไม่ได้พบเบซิลผู้เป็นรักแรกพบอีก แต่ตอนนี้เธอกำลังจะได้พบเขาแล้ว โอลิเวียเผยรอยยิ้มกว้างแห่งความดีใจก่อนจะพุ่งตัวเขาไปกอดผู้เป็นบิดา 

ในห้องนอนของโอลิเวีย เธอกำลังแต่งตัวอยู่หน้ากระจกเงาสะท้อนนั้นเป็นภาพของเธอในวันวานคือเด็กสาวแสนซนและขี้เล่น แต่ในตอนนี้เธอคือหญิงสาวผู้หลงรักยอดนักสืบหนูสุดหัวใจ ชุดเดรสสีฟ้าอ่อนที่คล้ายกับเสื้อตัวเด็กในวันวานถูกสวม ต่างหากไข่มุกสีขาวนวลถูกประดับไว้เพิ่มความงาม  เมื่อแต่งตัวเรียบร้อยแล้วโอลิเวียรีบลงไปหาผู้เป็นพ่อทันที ก่อนที่ทั้งสองจะพากันไปยังถนนเบเกอร์ 

เสียงไวโอลินแสนคุ้นหูกำลังถูกบรรเลงอยู่ที่ท่องถนนเบเกอร์ ใบหน้าของโอลิเวียยิ้มไม่หุบ เธออยากจะพบเบซิลใจจะขาด เธออยากรู้ว่าตอนนี้เขาจะเป็นยังไง ยังสบายดีอยู่หรือเปล่า ยังคงแก้ไขคดีกับดอร์สันอยู่ไหม หรือเขาจะมีคนรักแล้ว คำถามมากมายถูกผุดขึ้นมาตลอดการเดินทางไปที่บ้านของเบซิล

และในที่สุดก็มาถึงประตูแสนอบอุ่นที่คุ้นเคยปรากฎต่อสายตาของโอลิเวีย ไฮรัมเคาะประตูก่อนจะมีคนที่คุ้นเคยเปิด คุณนายจอนสัน แม่บ้านประจำของเบซิล เปิดประตูมาพบสองคนพ่อลูก เธอมีสีหน้าตกใจก่อนจะเผยรอยยิ้มที่อบอุ่น "คุณไฮรัม หนูน้อยโอลิเวียไม่ได้พบกันนานเลย"คุณนายจอนสันเอ่ยทัก โอลิเวียโค้งศรีษะแสดงความเคารพต่อผู้ใหญ่

"สวัสดีค่ะคุณนายจอนสัน"โอลิเวียทัก รอยยิ้มเล็กปรากฎอีกครั้ง "เชิญเข้ามาดื่มชาอุ่นๆก่อนสิที่รัก"คุณนายจอนสันพูดพร้อมจูงมือของโอลิเวียเข้ามา ร่วมถึงบิดาของเธอด้วย  ภายในบ้านยังคงเหมือนเมื่อหนึ่งปีก่อน เพียงไวโอลินที่เบซิลเคยนั่งทับถูกซ้อมแซมจนกลับมาสวยเหมือนใหม่ โอลิเวียเดินดูรอบๆห้องที่เธอคุ้นเคย เพียงแต่สายตากลับไปเห็นหมวกที่แสนคุ้นตา หมวกสีนํ้าตากรมในวัยเด็กของเธอ เบซิลยังคงเก็บมันไว้งั้นหรอ แล้วตอนนี้เขาอยู่ไหนละ

"เบซิลตอนนี้ยังไม่กลับมาหรอกนะ"คุณนายจอนสันราวกับรู้ความคิดของโอลิเวีย "ไปทำคดีกับคุณดอว์สันหรอคะ" "ใช่แล้วละอีกสักพักคงจะกลับ"โอลิเวียพยักหน้าตอบก่อนจะเดินไปยั่งที่โซฟาตัวโปรดในวันวาน มันคือโซฟาที่เบซิลชอบนั่ง กลิ่นอายของเขายังคงติดอยู่กับมัน โอลิเวียสูดดมกลิ่นบนโซฟาตัวโปรดของเบซิล เธอแทบคลั่งแล้ว

เมื่อไหร่พ่อยอดนักสืบจะกลับมากัน โอลิเวียได้แต่ครุ่นคิด ก่อนจะย้อนนึกถึงวันวานเมื่อหนึ่งปีก่อน เธอมาขอให้เบซิลช่วยตามหาบิดาที่ถูก ศาสตราจารย์ รัตติกา จับตัวไป และตอนที่เธอถูกรัตติกาจับเป็นตัวประกันบนหอนาฬิกา เบซิลช่วยเธออย่างไม่คิดชีวิต เขายอมเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเธอจนได้รับบาดเจ็บหนัก 

รอยยิ้มหวานๆยกยิ้มขึ้นเมื่อคิดถึงตอนที่ได้รับสัมผัสกอดจากเบซิล โอลิเวียยังคงปรารถนาสัมผัสจากเขามาเสมอ ในขณะที่กำลังนอนเพ้อฝันบนโซฟาที่ยังคงมีกลิ่นอายของเบซิล สัมผัสไออุ่นที่ไหล่ของเธอก็ปรากฎขึ้นพร้อมกับเสียงแสนอ่อนโยนที่เธอโหยหามาตลอด"โตเป็นสาวแล้วขี้เซาจังนะ เจ้าหนูฟลาเกอร์แฮงเกอร์"คำพูดแสนคุ้ยเคยที่ทำเอาโอลิเวียตื่นจากภวังค์เพ้อฝันและขานเรียกทันที"เบซิล!"รอยยิ้มหวานแห่งความสุขทำให้ เบซิล เผยยิ้มอ่อน

โอลิเวียพุ่งตัวกอดไปยังคนตรงหน้าทันที ในที่สุดเธอก็ได้พบเขาเสียที "เบซิลหนูคิดถึงคุณมากเลย!"นํ้าเสียงหวานขานบอกคนที่กำลังถูกกอด เบซิลไม่ปฏิเสธที่จะกอดกลับ "ฉันก็คิดถึงเธอเหมือนกันเจ้าหนูฟลาเกอร์แฮงเกอร์"เบซิลโอบกอดหญิงสาวตรงหน้าที่วันวานเคยเป็นแค่เด็กหญิงตัวน้อยแสนซน

ใบหน้าสวยของหนูสาวทำเอาเบซิลเขิลอยู่ไม่น้อย เมื่อก่อนเขาไม่เคยคิดเลยว่าเด็กจอมแก่นคนนี้จะโตมาเพอร์เฟคได้ขนาดนี้ คงต้องขอบคุณไฮรัมที่ดูแลลูกสาวมาอย่างดี "ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ฉันไม่คิดว่าเธอจะสวยขนาดนี้นะเนี่ย"เบซิลเอ่ยชมโอลิเวีย จนใบหน้าของหล่อนแดงกรัมราวกับมะเขือเทศ ใครที่ถูกคนที่ชอบชมก็ต้องมีเขิลหน้าแดงเป็นธรรมดา 

โอลิเวียยังคงไม่ปล่อยจากคนตรงหน้า เธอยังคงกอดเบซิลเอาไว้แน่นความคิดถึงคงทำลายสติของเธอไปหมดเสียแล้ว "เอาละ ฉันว่าเราควรไปดื่มชาที่คุณนายจอนสันเตรียมไว้ให้นะ ไม่งั้นมันจะเย็นจนเสียรสชาติ"เบซิลพูดพร้อมกับลูบหัวของโอลิเวีย หญิงสาวจึงยอมปล่อยก่อนที่ใบหน้านั้นจะแดงอีกครั้ง"ค่ะ"เป็นคำตอบสั้นๆของคนเขิล

เบซิลแอบเอ็นดูในท่าทางของหญิงสาวตรงหน้าไม่ไหว ก่อนจะถือวิสาสะจับมือของโอลิเวีย ทำเอาโอลิเวียตกใจไม่น้อย"มาเถอะเรามีเรื่องต้องคุยกับพ่อเธออีก"โอลิเวียทำหน้าสงสัย"เรื่องอะไรหรอคะ เบซิล"เธอถาม เบซิลเพียงยิ้มก่อนจะตอบ "งานหมั้นของเราสองคนน่ะ" โอลิเวียมีสีหน้าตกใจ เธอฟังไม่ผิดใช่ไหม งานหมั้นของเธอกับเบซิล พระเจ้านี้เบซิลก็ชอบเธอมาตลอดงั้นหรอ 

ใบหน้าของหนูสาวเผยรอยยิ้ม ก่อนจะจับมือของเบซิลแน่น ทั้งสองพากันไปพบไฮรัมพ่อของโอลิเวีย

...ดูเหมือนว่าการรอคอยตลอดหนึ่งปีของโอลิเวียมันไม่สูญเปล่าเลย...

...เพราะตอนนี้เธอจะได้แต่งงานกับคนที่เธอรัก...

...จบบริบูรณ์...

นักเขียน​ : ตอนเด็กเคยดูเรื่อง​ the great mouse detective แล้วชอบเบซิลกับโอลิเวียมาก​ เลยสานฝันวัยเด็กตัวเอง555