“ฮาเรียน่ะแล้วนายล่ะชื่ออะไรเหรอ” เสียงที่อ่อนโยนบนใบหน้าที่สดใสรอยยิ้มที่เจิศจรัศของหญิงสาวสลักในความทรงจำจนนำไปฝันของชายหนุ่มที่พบเจอ

แสงแดดในฤดูร้อนส่องผ่านหน้าต่างเข้ามากระทบดวงตาที่ปิดของกิต

เขาค่อยลืมตาขึ้นก่อนจะลุกขึ้นไปนั่งขัดสมาธิมือซ้ายยกขึ้นมาขยี้ตา “ห้าวว~~” เสียงลมหาวออกจากปากก่อนที่กิตจะลุกไปเข้าห้องน้ำทำกิจธุระส่วนตัว

เขายกแปลงฟันมาขัดถูฟันดวงตาก็มองกระจกเงาสะท้อนภาพใบหน้าเขา เขาย้อนคิดเรื่องราวเมื่อคืน

\[ฉากย้อนอดีตมุมมองของกิตเมื่อคืน\>⁠.⁠<\]

ดวงตาของเขาเบิกกว้างหัวใจเต้นตุบตับอาการประหม่าแบบที่เขาเคยเห็นทีที่พูดตะกุกตะกักกับมีน บัดนี้กิตที่เห็นรอยยิ้มของฮาเรียเริ่มเข้าใจแล้ว

“เอ่อ…อืม..เอ่อ”บทสนทนาปกติมันต้องเป็นไงต่อนะแล้วว่าแต่เราคุยกันถึงไหนแล้วก่อนอื่นพูดอะไรสักคำก่อนเถอะ

“ดะ…ดวงจันทร์วันนี้..สะ…สวยดีนะ” บ้าเอ้ยนี่เราพูดอะไรออกไปเนี่ย!?

“อื้ม! ท่านน่ะสง่างามอยู่ทุกคืนอยู่แล้วถึงชั้นอยู่ไกลแต่ความงดงามก็ยังส่งมาถึงฉันเลย” ฮาเรียหันมองพระจันทร์ แสงจากดวงจันทร์กระทบกับดวงตาสีครามของเธอไม่อาจเขียนบทบรรยายได้เชียว

“อ้ะ….ได้เวลากลับแล้วแฮะขอโทษนะไว้ถ้ามีโอกาสพบกันอีกนะ…..กิต” ฮาเรียที่มองดวงจันทร์อยู่นั้นก็มีท่าทีราวกับนึกอะไรบางอย่างออกก่อนที่เธอจะหันมาพูดกับกิต

“เอ้ะ เออ อื้มแต่ว่านี่ก็มืดค่ำแล้วมันไม่อันตรายไปหน่อยหรือให้ฉันไปส่งไหม”

“ไม่เป็นไรหรอกใกล้ๆนี้เองอีกอย่างคุณดาวเหนือน่ะจะคอยส่องแสงปกป้องผู้คนเอง บั้ยบายนะ” เธอกล่าวก่อนจะส่งยิ้มให้กิตแล้วรีบวิ่งไป

“บาย” เขาไม่ค่อยเข้าใจที่เธอพูดสักเท่าไรแต่ไม่เข้าใจที่ว่าทำไมรอยยิ้มของเธอถึงสง่างามขนาดนั้นมากเสียกว่า

ทางกิตเองก็เตรียมตัวปั่นจักรยานเพื่อกลับบ้านแต่ด้วยความเหม่อลอยในการปั่นจักรยานทำให้ได้งมหาปูในนายามค่ำคืน

\[จบการย้อนอดีต:⁠-⁠P\]

กิตลงมาที่ห้องกินข้าวมะลิและแม่กำลังเตรียมโต๊ะอาหารอยู่พ่อกำลังอ่านหนังสือพิมพ์และจิบกาแฟ

“อรุนสวัสดิ์ครับ” กิตไปนั่งที่เตรียมกินข้างเช้า

“อรุนสวัสดิ์วันนี้ลูกจะไปช่วยลุงวัฒน์เขาอีกไหม” แม่ถาม

“ไปอยู่ครับ วันนี้เหลืออีกนิดหน่อยน่ะ”

“งัันก็อย่ากลับดึกแบบเมื่อวานนะ” ลูกชายเธออายุ15แล้วแต่เธอไม่ชอบให้เขากลับบ้านเกินทุ่มครึ่งนัก

“ค้าบบ” เพราะคุยกับ"ฮาเรีย"แล้วยังล้มไปในนาอีกทำให้กว่าจะกลับมาก็โดนบ่นเลย

“เดินทางดีๆด้วยล่ะ เดี๋ยวเป็นแบบเมื่อวานอีก” พ่อพูด เมื่อวานที่กิตกลับมาพร้อมโคลนเต็มตัวทำเอาทั้งสองตกใจเลย

“ค้าบ ค้าบ ผมจะระวัง”

“เมื่อวานพี่เขาเป็นอะไรเหรอคะ” กว่ากิตจะกลับมามะลิก็เข้านอนไปแล้วทำให้เธอไม่รู้

“พี่เขาไปล้มในนามาน่ะ”

“ฮ่าๆฮ่าๆ พี่กิตคะเอาล้อสี่ล้อหนูมั้ยฮ่าๆ” ได้ยินเรื่องของพี่ชายที่ไม่ถูกกันซุ่มซ่ามนี่คงบันเทิงเธอสุดๆ

“เงียบไปเลย!”อายกว่าสิ่งใดคือการถูกยัยมะลิหัวเราะนี่แหละ

“มะลิอย่าหัวเราะขณะกินข้าวสิ” ขอโทษค่ะๆ”

“วันนี้ไอ่ทีมันรอผมที่ร้านงั้นผมไปก่อนนะครับ” กิตลุกไปเปิดประตูแล้วตรงไปที่จักรยานที่เปื้อนโคลน

“วันนี้จะได้เจอกับเธออีกไหมนะ”กิตขึ้นปั่นจักรยานไปที่ร้านลุงวัฒน์

วันพรุ่งนี้งานก็จะจัดแล้วทำให้วันนี้ร้านส่วนใหญ่ในงานจะตั้งเสร็จแล้ว เขาขับมาถึงร้านลุงวัฒน์แล้วเจอทีกับลุงวัฒน์กำลังยืนคุยกันอยู่เขาไปจอดจักรยานไว้ที่ต้นไม้ใกล้ๆแ้ลวเดินไปหาทั้งสอง

“โย่ว สวัสดีครับ” กิตทักทายทั้งสอง

“โย่ว” “สวัสดีกิต”

“คุยอะไรกันอยู่เหรอครับ”

“กำลังคิดว่าจะใช้อะไรไว้สำหรับห่อดีน่ะ ตอนแรกว่าจะใช้กล่องโฟมแต่ทางผู้ใหญ่บ้านเขาบอกว่าไม่ให่ใช้เพราะข่าวที่ว่ามันส่งผลเสียต่อสุขภาพ” ทีพูด

“งั้นเอาเป็นกล่องกระดาษแทนดีไหม”

“นั่นสินะ แต่ว่าสหกรณ์หมู่บ้านหมดแล้วน่ะสิ”

“เดี่ยวลองไปดูที่ร้านพรดูก่อนอื่นเรามาจัดของกับดูหม้อก่อน” ลุงวัฒน์พูด

“ครับ”

“ทำไมจักรยานมึงเปื้อนจังวะ” ทีมองจักรยานของกิตแล้วพูด

“มันล้มนิดหน่อยน่ะ” พวกเขาทั้งคู่กำลังไปร้านป้าพรหรือก็คือร้านของแม่มีนเพื่อหาซื้อกล่องกระดาษ

“งั้นเหรอว่าแต่มีนกำลังทำอะไรอยู่นะ” ทีทำปากขมุบขมิบ

“เมื่อวานฉันเจอ…ลูกสาวของคุณสเตนด้วยล่ะ”

“เห—ชื่ออะไรเหรอ” ทีถามด้วยความสงสัย

“ฮาเรียน่ะ….เป็นคนที่สวยสุดๆเลย” เขาหวนย้อน

พวกเขามาถึงร้านป้าพรเป็นร้านโชว์ห่วยที่ด้านหลังเป็นบ้านของมีนตู้น้ำ2ตู้ตั้งอยู่หน้าร้านที่ข้างๆมีโต๊ะเคาน์เตอร์กับป้าพรทที่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมอยู่

“โอ้สวัสดีทั้งสองมาซื้ออะไรเหรอ” พรเก็บหนังสือพิมพ์แล้วพูดคุยกับทั้งสอง

“สวัสดีครับมีกล่องกระดาษสำหรับบรรจุอาหารไหมครับ” ทีพูด

“กล่องกระดาษเหรอ ไม่รู้ว่ายังมีอยู่ไหมนะ”เธอลุกจากเก้าอี้เดินไปหาของตามชั้นของ

“อ้าว กิตกับทีนี่สวัสดีนะ” มีนเดินออกมาจากประตูหลังร้าน

“สวัสดี” “อ้ะ มีน หวะ หวัดดี!!”

“โอ้ะมีนพอดีเลยคุยกับทั้งสองทีนะเดี่ยวแม่ไปหากล่องกระดาษที่หลังร้านก่อน” เธอกล่าวกับลูกของเธอแล้วเดินไปหลังร้าน

“ค่า”

“มาซื้ออะไรกันเหรอ” เธอเดินตรงดิ่งมาหาพวกกิต

“อะอื้ม”

“กล่องกระดาษสำหรับใส่อาหารน่ะ”กิตกล่าวแทนที

“อ่ออ ที่จะเปิดร้านสินะฉันจะรอกินนะ!”

“ขะขะขออบคุณนะ”ทีโดนดาเมจสุดๆ

กิตมองละห้อย “งั้นชั้นขอซื้อน้ำอัดลมหน่อยนะ”กิตไปเอาน้ำในตู้มาวางเคาน์เตอร์ เขาล้วงมือไปในกระเป๋ากางเกงแต่เขาหากระเป๋าตังไม่เจอ

“สงสัยลืมเอากระเป๋าตังมาแฮะ”

“ไม่เป็นไรแปะไว้ก่อนก็ได้” มีนกล่าวกับกิต

“ขอบคุณมากนะ” กิตยกน้ำขึ้นดื่ม

เดี่ยวนะ…เขาฉุกคิด

เมื่อวานตอนเรากลับบ้านด้วยความร้อนรนเลยรียหยิบของในกระเป๋ากางเกงทั้งหมดออกแล้วไปอาบน้ำแต่จำไม่เห็นได้เลยว่ามีกระเป๋าตังค์อยู่ด้วย

“อึก” แล้วมันหายไปไหนหรือว่าเป็นตอนล้มในนา แย่แล้ว

“ที…ชั้นว่าชั้นทำกระเป๋าตังค์ตกในนาล่ะ”น้ำเสียงของเขาสั่นไหว

“เอ้ะ ที่นายว่านายล้มตอนนั้นอ่ะนะ”

“อืม….เหมือนจะใช่ชั้นขอไปหามันก่อนได้ไหม”

“ได้สิเดี่ยวฉันบอกพ่อเอง”

“ขอบคุณนะ” กิตดิ่งไปที่จักรยานแล้วรีบปั่นมันไปที่นา

แย่แล้ว!แย่แล้ว!แย่แล้ว!

กิตมีนิสัยชอบเก็บเงินทั้งหมดไว้ในกระเป๋าตังค์ดังนั้นเงินเก็บ7,400บาทที่เขาเก็บไว้กะซื้อกล้องถ่ายรูปอยู่ในนั้นหมด

“ถึงแล้ว” กิตมายังจุดที่เขาหกล้มเมื่อคืนแล้วจุดที่เขาล้มดินยุบกว่าที่อื่นได้อย่างชัดเจน

“อยู่ไหนๆ”เขาก้มหากระเป๋าในนาอย่าร้อนรน

“โอ๊ะ”เสียงอุทาดังไกล้เขา

“กิตนี่!” เสียงใสและนุ่มนวลตะโกนเรียกกิตให้หันหา

ฮาเรีย! กิตหันหาตามเสียงเรียก ร่างกายอันบอบางและงดงามวิ่งมาหาเขา

“สวัสดีนะ ทำอะไรอยู่เหรอ” เธอถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“สะ สวัสดี!ฉันกำลัง” “พี่ฮาเรีย!!!”เสียงตะโกนขัดบทพูดกิต

เด็กสี่คนวิ่งมาหาฮาเรียหนึ่งในนั้นคือมะลิน้องสาวของกิต

“อ้ะพี่!มาทำอะไรเหรอ” มะลิตกใจ

“พี่เหรอ พี่ชายที่มะลิพูดถึงคือกิตเหรอ”ฮาเรียถาม

“ค่ะ พี่ฮาเรียรู้จักกับพี่อยู่แล้วเหรอ”

“อื้ม เจอกันเมื่อวานน่ะแล้วนี่กิตทำอะไรอยู่เหรอ”

“คือว่า…ฉันทำกระเป๋าตังหายน่ะมันน่าจะตกอยู่แถวนี้แหละ”

“ซุ่มซ่ามโคตร”มะลิจิกกัด

“ไม่ต้องมาซ้ำเติมน่า!”

“กระเป๋าเหรอหรือว่า….”เธอล้วงมือไปในกระเป๋ากระโปรงแล้วหยิบบางสิ่งออกมา

“อันนี้รึเปล่าเมื่อกี้ฉันเห็นมันลอยอยู่กำลังคิดอยู่เลยว่าจะทำยังไง” ฮาเรียหยิบกระเป๋าตังค์สีดำที่มีสติ้กเกอร์พิคาชูแปะอยู่

“ใช่แล้วอันนั้นแหละ!!”กิตพุ่งไปกุมมือของฮาเรียที่จับกระเป๋าตังค์อยู่ด้วยความโล่งอกทำให้ฮาเรียสดุ้งเล็กน้อย

“โล่งอกไปทีค่อยยังชั่ว ขอบคุณมากนะ ฮาเรีย!”เขาพูดขณะกุมมือฮาเรียแน่น

“อะอะอื้ม” ใกล้จัง

“เห้ ออกห่างจากพี่ฮาเรียนะไอ่พี่โรคจิต”มะลิและเหล่าเด็กๆเข้ามากั้นระหว่างฮาเรียกับกิต

“เอ่อ…ขอโทษนะๆ” กิตพึ่งรู้ตัวเขารีบก้มขอโทษ

“อื้ม-อื้ม-ไม่เป็นไรหรอก”

“แต่โชคดีจริงๆที่ไม่หายไปไหน”เขาเช็คจำนวนเงินทั้งหมดแล้วใส่ในกระเป๋ากางเกง

“เด็กๆถึงเวลากินข้าวแล้ว” เสียงของผู้ปกครองเหล่าเด็กตะโกนเรียกพวกเขา

“แม่เรียกแล้วพวกเราต้องไปแล้ว”เด็กๆพูดคุยกันในกลุ่ม

“พี่ฮาเรียพวกเราต้องไปหาพ่อแม่ก่อนแล้วล่ะ” พวกเด็กหันมากล่าวลากับฮาเรีย

“อื้มไปเถอะจ้ะ สนุกมากเลยนะที่ได้เล่นกับพวกเธอบั้ยบายจ้ะ”

“บายครับ” “บายค่ะ” พวกเด็กๆโบกมือลาแล้วรีบวิ่งไปหาครอบครัว

“ไปกันสะแล้วแฮะ”

“อื้ม”

“กิตจะทำอะไรต่อเหรอ” ฮาเรียเอ๋ยถาม

“ฉะ–ฉันเหรอ เอ๊อะ จริงด้วยฉันต้องไปช่วยทีต่อน่ะ” กิตพึ่งนึกได้

“ที?” เธอเอ๋ยด้วยความสงสัย

“ออเป็นเพื่อนของฉันน่ะรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆเลย”

“งั้นเหรองั้นชั้นขอไปด้วยได้ไหม” เธอกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ดะ–ดะ-ได้สิ” เมื่อมองรอยยิ้มของเธอแล้วเหมือนในสมองฉายภาพที่งดงามที่สุดในชีวิตซ้ำ

“เย้ ขอบคุณนะ”

“ไปกันเถอะ”กิตขึ้นจักรยาน

“กิตฉันขอขึ้นเจ้านั่นด้วยได้ไหม” เธอมองไปที่จักรยานต์

“ดะ-ได้สิแต่ว่ามันเปื้อนหน่อยนะ” กิตประหม่าเล็กน้อย

“ขอบคุณน้า” เธอกระโดดขึ้นไปนั่งโดยหันหน้าออกข้าง

“ไปล่ะนะ” “อื้ม” เขารับรู้ได้ถึงน้ำหนักที่เบาหวิวของฮาเรียด้านหลังสายลมพัดพาเส้นผมของฮาเรียมาแตะแผ่นหลังเขาช่างเป็นผมที่พริ้วไหวและนุ่มนวล ทุกครั้งที่จักรยารสั่นไหล่ของเธอจะชนเข้ากับหลังเขาทำให้นึกได้ว่าคนที่นั่งอยู่ข้างหลังเขาคือฮาเรียหัวใจก็เต้นไม่เป็นจังหวะภายในใจอยากให้เส้นทางไกลกว่านี้ก็ดี

ทั้งสองมาถึงหน้าลานกว้างหมู่บ้านแล้วตอนนี้ร้านอื่นๆตั้งร้านเสร็จแล้ว

“ทำไมตรงนี้มีร้านขายของตั้งเยอะจังเหรอ” ฮาเรียถาม

“ที่นี่จะจัดงานแสงเสียมกันน่ะ” กิตตอบกลับ

“งานแสงเสียม?” เธอถามกิตอีกครั้ง

“เป็นงานประจำหมู่บ้านน่ะจะจัดปีละครั้ง”

“โห้ว แล้วทำไมไม่ค่อยมีคนเลยล่ะ” สายตาของเธอเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น

“งานจริงๆมีพรุ่งนี้น่ะวันนี้พวกพ่อค้าแค่มาตั้งร้าน”

“งั้นเพื่อนทีของนายก็มาตั้งร้านเหมือนกันหรือ”

“ใช่แล้ว ถึงแล้วล่ะ” กิตจอดจักรยานที่ต้นไม้ที่เดิมข้างๆมีจักรยานของทีจอดอยู่ด้วยฮาเรียโดดลงจากจักรยานแล้วตามกิตที่เดินนำไปที่ร้านของที

ที่ร้านมีลุงวัฒน์กำลังผัดผัดไทยอยู่ ทีที่นั่งอยู่หน้าร้านกำลังเหงื่อแตกพลักคงเพราะมีมีนนั่งข้าง

“โอ้ะกิตมาแล้วเหรอหากระเป๋าเงินเจอรึเปล่า” มีนหันมาทักทาย

“อื้มหาเจอแล้วล่ะมีนมาทำอะไรเหรอ”

“ฉันช่วยทีขนกล่องกระดาษมาน่ะ”

“โทษทีนะเพราะฉันเลย”

“ไม่เป็นไรหรอก เอ่อ…เธอชื่ออะไรเหริ” มีนหาฮาเรียที่อยู่ข้างกิต

“สวัสดีนะฉันชื่อฮาเรีย” ฮาเรียตอบคำถามของมีน

“ลูกของคุณสเตรนน่ะ” กิตเสริม

“โอ้ งั้นเหรอฉันได้ยินเรื่องของเธอมาจากพ่อของเธอมาแล้วล่ะ ฉันชื่อมีนนะยินดีที่ได้รู้จัก” มีนพุ่งไปพูดคุยกับฮาเรีย

กิตเห็นทั้งสองพูดคุยกันสนุกสนานเขาจึงเดินไปหาทีและลุงวัฒน์

“ขอโทดด้วยนะครับที่ปลีกตัวออกไป”

“ไม่เป็นไรหรอก งานก็ไม่มีอะไรให้ทำแล้วด้วย” ลุงวัฒน์กันพูดคุยกับขณะผัดผัดไทยอยู่

“นายได้คุยอะไรกับมีนบ้างรึป่าว”กิตนั่งเก้าอี้ข้างทีแล้วถาม

“ไม่เลย”เขาตอบด้วยเสียงต่ำ

“อุตสาห์ได้อยู่สองต่อสองแท้ๆแต่ชั้นทำได้แต่เกร็งไม่กล้าพูดคุยเลย” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เสียดาย

“เอาน่าๆ”กิตได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ

“นั่นน่ะเหรอลูกคุณสเตรนที่นายพูดถึงตอนเช้า”

“ใช่แล้วล่ะ” พวกเขามองมีนกับฮาเรียพูดคุยกัน

“แล้วกำลังทำอะไรกันอยู่เหรอ”

“กำลังจะชิมผัดไทยก่อนเปิดร้านน่ะ”

“เสร็จแล้วล่ะ”ลุงวัฒน์ตักผัดไทยใส่กล่องกระดาษแล้ววางไว้

“โหหอมเชียว” ทั้งสามหยิบช้อนผัดไทยเข้าปากเส้นหวานๆเมื่อเคี้ยวมันก็ขาดออกจากกันแต่ทำให้รสชาติเครื่องปรุงไหลออกมา

“อื้มใช้ได้นะเนี่ยถึงขั้นอร่อยเลย”กิตและทีพูดเป็นเสียงเดียวกัน

“ไม่หรอก…”ลุงวัฒน์พูดขึ้นเหมือนมรบางอย่างติดอยู่ในใจเขา

“ทำไมเหรอครับมันก็อร่อยแล้วนี่นา” ทีและกิตสงสัย

“กินไม่เรียกกันเลยนะ”มีนและฮาเรียเดินเข้ามา(ทีสะดุ้ง)

“นี่อะไรเหรอ”ฮาเรียถาม

“ผัดไทยน่ะลองชิมดูสิ” กิตบอกฮาเรีย

“ผัดไทยเหรอ” ฮาเรียตักเส้นเข้าปาก รสชาติหวานของเส้นและกลิ่นหอมของมันทำให้ฮาเรียยิ้มแก้มปริ่ม

“อร่อย!” เธอส่งเสียงแห่งความสุข

“จริงด้วยนะ ลุงวัฒน์นี่ทำอร่อยจริงๆ”

“ขอบคุณนะ” วัฒน์ร๊อคแห่งความสุขของทั้งสองแล้วเขาก็ดีใจตามแต่ว่ายังมีบางอย่างติดใจเขา

“แต่ลุงรู้สึกว่ามันขาดอะไรไปบางอย่าง”คิ้วทั้งสองขมวดชนลุงวัฒน์ครุ่นคิดบางอย่าง

ทำไมกันนะมันยังขาดอะไรกัน เขาคิด

“แต่พวกเราว่ามันก็อร่อยแล้วนะ” กิตทีและมีนพวกเขาต่างพูดเป็นแนวเดียวกันว่ามันอร่อยแล้ว

“ไม่หรอก” ฮาเรียขัด “ถึงชั้นจะพึ่งเคยกินครั้งแรกแต่ฉันรู้สึกว่ามันยังอร่อยได้มากกว่านี้”

“แล้วมันขาดอะไรเหรอ?” ทีเอ๋ย

“ที ลูกยังจำเหตุผลที่พ่ออยากเปิดร้านขายผัดไทยได้ไหม” ลุงวัฒน์หันหาลูกชายอย่างที

“จำได้อยู่ครับ เพราะว่าพ่อเคยกินที่คุณย่าทำมันอร่อยมากจนไม่มีวันลืมแต่เพราะคุณย่าเสียไปก่อนจึงไม่ได้ถามสูตร” เรื่องราวความเป็นมาช่างหน้าเศร้า

“อืม ใช่แล้วล่ะเพราะแบบนั้นพ่อเลยต้องแกะสูตรเอาเองมันเกือบใกล้เคียงแล้วล่ะแต่มันขาดอะไรบางอย่าง” ใบหน้าของลุงวัฒน์หลังเล่าจบเศร้าสร้อยขึ้นแบบเห็นได้ชัด

“หรือว่าต้องเติมความเปรี้ยว” “บางทีมันอาจอยู่ที่เวลาในการผัดก็ได้นะครับ” มีนและกิตต่างช่วยเสนอความคิดให้ลุงวัฒน์

ฮาเรียที่หลังฟังเรื่องเล่าเธอแหงนมองดวงดาวบนท้องฟ้ามือซ้ายและขวากุมมือแน่นก่อนดวงตาสีฟ้าทั้งสองจะปิดลง

“ช่วยลูกชายของคุณด้วยเถอะ” เธอภาวนาในใจ

ดวงจันทร์สีเหลืองมีฉากหลังเป็นนภาสีดำที่มีจุดเล็กๆแต้มประดับคือดวงดาวนับไม่ถ้วนแต่แล้วดวงดาวดวงนึงก็ส่องสว่างเมื่อได้ยินคำภาวนาของฮาเรียราวกับตอบรับคำขอของเธอ

มันส่องแสงจ้าเฉกเช่นเดียวกับฮาเรียที่ปัจจุบันเธอรอบกายของเธอเองก็มีแสงสีขาวสว่างจางๆอยู่รอบกาย

คนอื่นๆต่างมัวมุ่นกับเรื่องสูตรอาหารจนไม่ได้สังเกตฮาเรียแต่ว่าหางตาของกิตกับเห็นภาพนี้เขาก่อนที่นัยน์ตาสีดำจะขยับเพื่อมองให้ชัด

ฮาเรียที่กำลังหลับตากุมมือราวกับกำลังอธิษฐานอะไรอยู่นั้นมีแสงสว่างสีขาวเปล่งสว่างรอบกาย เขาตะลึงจนไม่ได้คิดหรือตั้งคำถามอะไรเลย

อาจเป็นเพราะความสง่างามด้วยทำให้กิตได้เพียงจ้องมองเท่านั้น

สองตาของเธอเปิดขึ้นแสงสว่างรอบตัวเริ่มจางลงจนไม่มีเธอวางมือลงข้างลำตัว

เธอตรงดิ่งไปที่ลุงวัฒน์

“มีน้ำมันคั่วไหมคะ”น้ำเสียงของฮาเรียสูงราวกับแฝงไปด้วยความมุ่งมั่น

“น้ำมันคั่วเหรอ ก็มีอยู่นะ” ลุงวัฒน์ก้มหา น้ำมันคั่วเป็นเครื่องปรุงที่ไว้ใส่อาหารประเภททอดเพื่อให้กลิ่นหอมทำให้ทุกครัวต้องมีมันไว้แต่วัฒน์ไม่ได้ใช้ในการทำ

“เจอแล้วล่ะ” วัฒน์หยิบขวดพลาสติกทรงยาวที่ด้านในมีน้ำหนืดๆสีน้ำตาลเข้มมาวาง

ฮาเรียเปิดมันตวงใส่ช้อนอย่างร้อนรนคล้ายกลัวว่าจะลืมขนาด

น้ำมันคั่วมีปริมาณพอดีในช้อนเธอแล้วเธอก็นำไปลาดรอบผัดไทยและทำตามขั้นตอนอีกครั้ง

กลิ่นของผัดไทยมีความหอมขึ้น ลุงวัฒน์มองผัดไทยที่ปรุงใหม่เขาหยิบช้อนขึ้นมาตักผัดไทย

เส้นผัดไทยสีเข้มแตะลิ้นของวัฒน์ นัยน์ตาเบิกกว้างราวกับผู้คนที่พึ่งเข้าใจในบางสิ่งบางอย่าง

“เป็นยังไงเหรอครับ” ทีถาม

แต่วัฒน์ไม่ตอบคำถามของลูกชาย นอกจากมือที่พุ่งไปเปิดกระทะและหยิบเส้นมาผัด

เขาหวนย้อนอดีต

“แม่ครับ”เสียงวัฒน์ในยามอมมือพูด

“แม่ใส่อะไรในผัดไทยยังไงเหรอครับมันอร่อยสุดๆ”

“แม่ใส่เครื่องปรุงแล้วก็ความรักไปไงล่ะจ้ะ”เธอตอบลูกชายด้วยความเอ็นดู

สองมือของวัฒน์หยิบน้ำมันคั่วและช้อนตวงลงไปในผัดไทยสองคราและผัดอีกครั้ง

ผัดไทยที่ถูกผัดใหม่สีน้ำตาลอ่อนสวยงามตามเส้นมีหยดน้ำเล็กๆของน้ำมันคั่วกลิ่นหอมตลบอบอวล

ทั้ง5ถูกความหอมของมันบังคับมือให้หยิบช้อนขึ้นมาตักเส้นเข้าปาก

รสชาติของเส้นที่นุ่มลื่มหวานน้อยลงกว่าเมื่อกี้แต่ที่แลกมาคือความกลมกล่อมมันและความหอม หากที่ทำเมื่อครั้งกี้คืออร่อยตอนนี้มันทวีคูณยิ่งขึ้น

“อร่อยมาก!!” ทั้งสี่ตะโกน

“อืม อร่อยมากอร่อยสุดๆเลย” รสชาติแห่งความคิดถึงน้ำตาวัฒน์แตกพลั่ก

“ขอบคุณนะหนูฮาเรีย”

“ไม่เป็นไรค่ะ” เธอพูดขณะแหงนหน้ามองดวงดาวที่ส่องแสงก่อนจะดับลง

“ฮาเรียรู้จักน้ำมันคั่วด้วยเหรอ”มีนถาม

“อะ-อะอืม” ฮาเรียและมันกำลังช่วยกันล้างหม้อกระทะอยู่พวกเธอถูกขอให้ช่วยขณะที่พวกกิตไปขนของและทิ้งขยะ

“มีนรู้จักกิตและทีตั้งแต่เด็กเลยหรือ”

“ใช่แล้วล่ะ ตอนนั้นลูกคำหมาของฉันตายน่ะตอนที่ฉันกำลังเศร้าอยู่หน้าหลุมศพของมันอยู่ทีเขาก็มาพูดกับฉันน่ะสิว่า

"อย่ามัวแต่ร้องให้เลยไม่งั้นเจ้าคำจะเศร้าด้วยนะ เราไปเล่นซ่อนแอบกันเถอะฉันต่อให้เธอ1,000วิเลย!!"

“จากนั้นฉันก็รู้จักกับกิตแล้วก็เป็นเพื่อนกันมาตลอดเวลาฉันรู้สึกเศร้าทีไรก็จะนึกถึงคำพูดของทีเมื่อตอนนั้นตลอด”

“แบบนั้นคงสนิทกันมากเลยสินะ”

“อืม แต่ว่าช่วงหลังมานี้ฉันรู้สึกว่าทีเขาไม่ค่อยอยากคุยกับฉันเท่าไหร่คงเป็นเพราะเขาเป็นคนที่เก่งคงไม่อยากยุ่งกับคนไม่เอาไหนอย่างฉัน” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย

แท้จริงแล้วทีประหม่าเวลาคุยกับมีนเพราะว่าเขาชอบเธอต่างหาก

“ฉันว่าไม่นะ” ฮาเรียพูดขึ้น

“เวลาที่ทีเขามองมีนสายตาของเขาดูเต็มเป็นด้วยทั้งความมุ่งมั่นและความปลาบปลื้มฉันว่าทีไม่มีทางเกลียดเธอหรอก”

มีนที่ฟังคำพูดของฮาเรียรอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าของเธอ “อืมขอบคุณนะ”

“วันนี้เท่านี้ละกันพรุ่งนี้เจอกันนะ”

“อืม บาย”

ทั้งหมดแยกย้ายกันกลับบ้าน กิตถูกฮาเรียขอให้ไปส่งเขาตอบตกลง

กิตยังสงสัยเรื่องแสงที่เปล่งรอบตัวของฮาเรียแต่เขาไม่ได้ถามออกไป

ทั้งคู่มาถึงที่ๆเจอกันครั้งแรกแล้วฮาเรียเธอหยุดเดิน

“ส่งแค่ตรงนี้พอแล้วล่ะ”

“อะโอเคร พรุ่งนี้เจอกันนะ”

อาเรียเงียบไปแปปนึงก่อนจะยิ้มกว้างแล้วพูด

“อืมแล้วเจอกันนะ” เธอยกมือบอกลา

｡⁠◕⁠‿⁠◕⁠｡ เรื่องนั้นช่างมันเถอะขอแค่มีเธอก็พอแล้ว…