“แม่จ๋า แม่ได้ยินเฌอมั๊ยจ๊ะ แม่อย่าทิ้งเฌอไปนะ แม่ตื่นมาพูดกับเฌอก่อนสิจ๊ะ ฮืออออออ”

เสียงหวานปนสะอื้น เรียกแม่อย่างน่าสงสาร ร่างเล็กของเด็กสาวในชุดนักเรียนชั้นมัธยมปลายกอดร่างไร้วิญญาณของผู้เป็นแม่และร้องไห้อย่างน่าเวทนา เมื่อคุณหมอแจ้งว่าแม่ของเธอได้เสียชีวิตแล้ว

“เฌอ ไม่เป็นไรนะ แม่ไปสบายแล้ว ฮือออออออ”

อัญญาเด็กสาวชั้นมัธยมปลายเพื่อนสนิทของเฌอร์ลิน กอดปลอบเพื่อนสาว แม้ตัวเองจะกำลังร้องไห้เหมือนกันตาม อัญญากับเฌอร์ลินเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆ เรียนห้องเดียวกันตั้งแต่อนุบาล เนื่องจากพ่อแม่ของทั้งสองเป็นเพื่อนกัน จึงทำให้อัญญาและเฌอร์ลินสนิทกันมาก

“อัญ เฌอไม่เหลือใครแล้ว ฮืออออออ”

“เฌอยังมีอัญนะ มีพ่อกับแม่ของอัญด้วย เฌอไม่ได้อยู่คนเดียวนะ”

อัญญากอดเฌอร์ลินไว้ สองสาวกอดกันร้องไห้อย่างน่าสงสาร อัญญาสงสารเพื่อนรักสุดหัวใจ เฌอร์ลินเติบโตมากับแม่แค่สองคน พ่อของเฌอร์ลินเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุตั้งแต่เฌอร์ลินอายุได้ 3 ขวบ เฌอร์ลินจึงอยู่กับแม่แค่สองคน แต่แม่ของเฌอร์ลินร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงด้วยโรคหัวใจที่เป็นมาตั้งแต่เกิด

“เฌอ มัวทำไรอยู่รีบไปเร็ว เดี๋ยวก็ไปเรียนสายหรอก”

อัญญาบ่นเพื่อนสาวเมื่อเห็นร่างบางของเฌอร์ลิน มัวแต่ยืนคิดอะไรอยู่ ถ้าเดาไม่ผิดคงคิดถึงเรื่องเมื่อ 2 ปีก่อนแน่

เฌอร์ลินหันมาตามเสียงเรียกของอัญญา ร่างบางอยู่ในชุดนักศึกษาถูกต้องตามระเบียบของคณะที่เรียน เสื้อนักศึกษาพอดีตัวกับกระโปรงจีบรอบ ผิวขาวอมชมพู ใบหน้าเล็ก เรียว รูปไข่ คิ้วเรียวที่แทบจะไม่ต้องเขียน ดวงตาหวานกลมโต แพขนตาหนาตามธรรมชาติ จมูกโด่งรั้นรับกับริมฝีปากอิ่มสีชมพูที่ถูกเคลือบด้วยลิป มันบางๆ ผมยาวหนาสีดำถูกรวบเป็นหางม้าผูกทับด้วยโบว์สีขาว

เฌอร์ลินส่งยิ้มให้อัญญา เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเธอ ตั้งแต่จำความได้ในชีวิตของเฌอร์ลินก็มีอัญญาอยู่ข้างๆ เสมอ อัญญาสาวสวยหน้าคม มีนิสัยไม่ยอมคน ตั้งแต่เด็กจนโตไม่ว่าใครมารังแกหรือมีหนุ่มที่ไหนเข้าหาเธอก็จะมีอัญญาคอยจัดการให้หมด

“ก็เฌอดีใจอ่ะ ในที่สุดก็สอบชิงทุนเข้าคณะแพทย์ของมหาลัยนี้ได้ ถ้าไม่ได้ทุนนะมีหวัง….”

มหาวิทยาลัยนี้เป็นมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังติดอันดับต้นๆของประเทศ ค่าเทอมไม่ต้องพูดถึง แพงมากกกก ที่นี่จึงเป็นที่รวมตัวของลูกนักธุรกิจ ไฮโซทั้งหลาย โชคดีที่เธอสอบได้ทุนเรียนฟรี ไม่อย่างนั้นเงินเก็บที่มีอยู่คงหมดไปกับค่าเทอม

“พูดอะไรอย่างนั้น”

อัญญาพูดเสียงดุ

“เฌอก็มีเงินที่พ่อกับแม่ของเฌอเก็บไว้ให้เรียนตั้งเยอะ อีกอย่างพ่อกับแม่ของอัญก็บอกแล้วไง ถ้าเฌอไม่ได้ทุนหรือไม่อยากเอาเงินเก็บมาใช้ ท่านจะส่งให้เฌอเรียนเอง”

“ไม่เอาหรอกเฌอเกรงใจอ่ะ แค่นี้ท่านทั้งสองก็ดีกับเฌอมากแล้ว”

เฌอร์ลินพูดด้วยความเกรงใจ ความจริงหากสอบชิงทุนไม่ได้ เธอก็ตั้งใจจะเรียนที่นี่อยู่แล้วโดยใช้เงินเก็บในบัญชีที่พ่อกับแม่เก็บไว้ให้ เพราะเธออยากเป็นหมอ เธออยากใช้ความรู้ที่มีช่วยเหลือคนอื่น เพื่อให้พวกเขาได้ใช้ชีวิตอยู่กับคนที่รัก

“เอาน่า เฌอก็ทำได้แล้วไม่ใช่เหรอ ไปกันเถอะวันนี้มีเรียนวันแรกด้วย ไปทำความฝันของพวกเราให้เป็นจริงกัน”

อัญญากอดคอเพื่อนสาวไว้

“เดี๋ยวอัญไปส่งเฌอร์ที่ตึกก่อนนะ”

อัญญา บอกเฌอร์ลินเมื่อเดินมาใกล้ถึงคณะแพทย์ เฌอร์ลินกับอัญญาเรียนคนละคณะกัน เฌอร์ลินเรียนคณะแพทย์ ส่วนอัญญาเรียนคณะวิศวะ

“ขอบใจนะอัญ เดี๋ยวตอนเที่ยงเฌอทักไปนะ จะได้ไปทานข้าวด้วยกัน”

เฌอร์ลินหยุดเดินพร้อมพูดขึ้นเมื่อถึงตึกเรียน

“ได้ อัญไปนะ”

“เธอ” เฌอร์ลินมองซ้ายมองขวาเพราะไม่มั่นใจว่าพวกเขาเรียกเธอหรือเปล่า

“เธอนั้นแหละ คนสวยๆน่ะ“

เฌอร์ลินชิ้วนิ้วเข้าหาตัวเอง

“ใช่ เธอเรียนปี 1 เหมือนกันใช่มั๊ย”

ผู้หญิงที่หน้า หมวยๆ พูดขึ้น

“ใช่ เธอสองคนก็เรียนปี1คณะแพทย์ ใช่มั๊ย”

“ใช่ ฉันชื่อนัตตี้นะ ส่วนนี้แจ็ค”

“เดี๋ยวเถอะนังชะนี บอกกี่ทีแล้วให้เรียกแจ็คกี้ ฉันชื่อแจ็คกี้นะ ยินดีที่ได้รู้จัก”

ประโยคแรกพูดกับนั้ตตี้ ส่วนประโยคหลังหันมาพูดกับเฌอร์ลิน

“เราชื่อเฌอร์ลิน ยินดีที่ได้รู้จักนะ”

เฌอร์ลินยิ้มให้กับทั้งสองคน และเดินเข้าตึกเรียนพร้อมกัน

นัตตี้เป็นสาวหมวยเรียบร้อย แต่ปากจัดมาก ส่วนแจ็คกี้เป็นชายที่ใจเป็นหญิง ขาวตี๋อยู่ในขั้นหล่อเลยก็ว่าได้ ร่างบางรู้สึกถูกชะตากับทั้งสองคนมาก ทั้งนัตตี้และแจ็คกี้เป็นคนตลก และชอบกัดกันเองมาก ทำให้ทั้งสามคนสนิทกันเร็ว

Line -อัญญา-

อัญญา:เฌอเรียนเสร็จยัง

เฌอร์ลิน:เสร็จแล้ว เฌอกำลังเดินลงไป

อัญญา:โอเค อัญรออยู่ที่โต๊ะใต้ต้นไม้ใกล้ๆคณะเฌอนะ

เฌอร์ลิน:จ้าาาา

“เฌอทางนี้”

อัญญาเรียกเฌอร์ลิน เมื่อเห็นร่างบางเดินมา โดยดวงตาคู่สวยมองซ้ายมองขวาเหมือนกำลังหาเธออยู่

“อัญ”

เฌอร์ลินยิ้มออกมาเมื่อเจออัญญาที่กำลังมองหา นั่งอยู่บนเก้าอี้ฝั่งซ้ายมือ นอกจากอัญญาแล้วยังมีผู้ชายอีกสามคนที่นั่งอยู่ด้วยและกำลังมองมาทางที่เธอ นัตตี้ และแจ็คกี้

“เฌอ นี่เคนตะ พอร์ช และไปร์ท เรียนอยู่ห้องเดียวกับอัญน่ะ นี้เฌอร์ลินเพื่อนสนิทชั้นเอง”

อัญญาแนะนำทั้งสามคนที่เรียนวิศวะเช่นเดียวกับเธอให้เฌอร์ลินนรู้จัก

“อ่อ ยินดีที่ได้รู้จักนะ“ร่างบางยิ้ม

“ยินดีที่ได้รู้จักคร๊าบบบ เราชื่อพอร์ชนะ”

พอร์ชพูดขึ้นแล้วยื่นมือออกไปเพื่อเป็นการทักทายแบบฝรั่ง

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ชื่อแจ็คกี้นะคะ โสด ซิงค่ะ”

แจ็คกี้ยื่นมือออกไปจับมือของพอร์ชแทน พอร์ชรีบดึงมือกลับแต่ก็ไม่มีท่าทีว่าแจ็คกี้จะยอมปล่อยมือเขาง่ายๆ ทั้งสองยื้อกันไปยื้อกันมา จนเฌอร์ลินนและอัญญาทนไม่ไหวต้องจับแยก

“นี่นัตตี้นะ”

เฌอร์ลินแนะนำนัตตี้ให้ทุกคนรู้จัก เมื่อทำความรู้จักกันแล้วทุกคนตกลงกันว่าจะไปทานข้าวเที่ยงที่นอกมหาลัย เพราะโรงอาหารส่วนกลาง และโรงอาหารของแต่ละคณะคงเต็มไปด้วยนักศึกษาเนื่องด้วยตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงพอดี อีกอย่างทั้งหมดไม่มีเรียนในช่วงบ่าย ทุกคนช่วยกันเลือกร้านที่จะไป เฌอร์ลินรู้สึกเหมือนมีคนมองจึงเงยหน้าจากมือถือขึ้นดู พบกับใบหน้าหล่อ ติดเย็นชา ดวงตานิ่ง สื่อความหมายไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ กำลังจ้องเธอออยู่ เฌอร์ลินหลบสายตาจากไปร์ทเป็นเวลาเดียวกันกับคนอื่นๆตกลงเลือกร้านอาหารที่จะกินกันได้

มื้อนี้ทุกคนฝากท้องวันที่ร้านอาหารตามสั่งข้างมหาลัย ซึ่งพอร์ชเป็นคนเสนอ เนื่องจากเขามากินร้านนี้บ่อย

เธอเองพึ่งรู้ว่าพอร์ชเป็นลูกชายคนเดียวของผู้บริหารมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังที่เธอกำลังเรียนอยู่

ส่วนเคนตะครอบครัวของเขาเป็นเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังลำดับต้นๆ และมีสาขาอยู่ทั่วประเทศ เขามีพี่ชายหนึ่งคนตอนนี้เรียนจบแล้วและทำงานอยู่โรงพยาบาลของตัวเอง เคนตะไม่ชอบงานบริหารจึงมาเรียนวิศวะ

ส่วนไปร์ทเป็นทายาทตระกูลดังเจ้าของอสังหาริมทรัพย์ทั่วประเทศและนำเข้ารถหรูอันดับหนึ่งของประเทศ ซึ่งครอบครัวของเขาเป็นตระกูลที่มีอิทธิพลและรวยติดอันดับต้นๆของประเทศ เขามีพี่สาว 1 คน ชื่อเปเปอร์ ซึ่งตอนนี้พี่สาวของเขาได้แต่งงานกับคุณหมอวายุซึ่งเป็นพี่ชายของเคนตะและมีลูกสาวด้วยกัน 1 คน นอกจากนี้ไปร์ทยังเป็นเจ้าของPPผับ อีกด้วย

ทุกคนสั่งอาหารมากินกันและจริงอย่างที่พอร์ชบอกอาหารที่นี่อร่อยมากๆๆ พวกเราพูดคุยกันเรื่องต่างๆ เอาเรื่องนั่นเรื่องนี้มาเล่าสู่กันฟัง ใช้เวลาแค่ไม่นานพวกเราก็สนิทกัน

Rrrrrrrr Rrrrrrrr -ไปร์ท-

”ฮัลโหล“ เสียงหวานกรอกตามสายเมื่อเห็นชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์

(ไปร์ท รออยู่ใต้คอนโดนะ) เสียงทุ่มตอบกลับมาตามสาย

“จ้า เดี๋ยวเฌอรีบลงไป” พูดพลางหมุนตัวหน้ากระจกเพื่อสำรวจความเรียบร้อย วันนี้เป็นวันแรกของการเปิดเรียน ตอนนี้ร่างบางกลายเป็นนักศึกษาชั้นปีที่ 3 แล้ว

เฌอร์ลินอยู่ในชุดนักศึกษาเสื้อพอดีตัว กระโปรงจีบรอบเหนือเข่าเล็กน้อย รองเท้าคัดชูสีดำ ใบหน้าหวานแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางเบาแต่รับกับใบหน้าสวยได้อย่างลงตัว คิ้วเรียวที่แทบจะไม่ต้องเขียน ดวงตาหวานกลมโต แพขนตาหนาตามธรรมชาติ จมูกโด่งรั้นรับกับริมฝีปากอิ่มสีชมพูที่ถูกเคลือบด้วยลิปสติกบางๆ ผมยาวหนาสีดำถูกปล่อยไปตามธรรมชาติ

(ห้ามวิ่งนะ เดี๋ยวล้ม…) น้ำเสียงเข้มแต่ทว่าแฝงไปด้วยความห่วงใยรีบตอบกลับมา

“จ้า”ร่างบางตอบกลับแล้วรีบวางสาย ก่อนจะไปหยิบกระเป๋าและหนังสือแล้วออกจากห้องไป

เช้าวันนี้เป็นวันแรกของการเปิดเทอม ตอนนี้เฌอร์ลินอยู่ชั้นปีที่3แล้ว อีกไม่กี่ปีก็จะจบแล้ว แค่คิดร่างบางก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข เพราะความฝันของเธอกำลังจะเป็นจริง เธออยากเป็นหมอ อยากช่วยชีวิตคนอื่น อยากให้ทุกคนได้มีชีวิตอยู่กับคนที่รัก ไม่อยากให้คนอื่นๆ ต้องสูญเสียคนที่รักที่สุดไปเหมือนกับเธอ

ถ้าพ่อกับแม่ของเธอยังมีชีวิตอยู่ท่านต้องภูมิใจในตัวเธอมากแน่ๆ ที่เธอสอบเข้าคณะแพทยศาสตร์ได้ แต่ก็ไม่เป็นไรเพราะตอนนี้ท่านทั้งสองก็คงจะกอดกันอยู่แล้วคงจะส่งยิ้มอบอุ่นมาให้เธอแน่ๆ ….ฝากพ่อกอดแม่ด้วยนะคะ แล้วก็ฝากแม่กอดพ่อด้วยนะคะ ช่วยกอดกันแทนเฌอหน่อยนะ…. ร่างบางยืนคิดในใจคนเดียวหน้ากระจก ก่อนจะรีบต่นจากภวังเพราะตอนนี้เธอต้องรีบไปมหาวิทยาลัยแล้ว เธอไม่อยากไปสายตั้งแต่วันแรก ร่างบางหยิบกระเป๋าแล้วรีบออกจากห้องพักไป

เฌอร์ลินพักอยู่คอนโดใกล้ๆ มหาลัย ใช้เวลาแค่10-15นาทีในการเดินทางไปเรียน แต่ก็ไม่เคยไปเรียนเองสักครั้ง เพราะจะมีไปร์ทคอยรับส่งทุกวัน หากวันไหนที่เขาติดธุระก็จะเป็นคนอื่นๆที่มารับส่งเธอ

ส่วนอัญญาก็ไปกลับบ้าน ตอนนั้นพ่อกับแม่ของอัญญาอยากให้ร่างบางไปอยู่ที่บ้านด้วย แต่เธอเกรงใจเพราะที่ผ่านมาทุกคนก็ช่วยเหลือเธอมามากแล้ว

ประตูลิฟต์เปิดออกเฌอร์ลินรีบสาวเท้าไปที่ประตูคอนโดก่อนจะเห็น ร่างสูงโปร่งในชุดนักศึกษาเสื้อช็อปที่บ่งบอกให้รู้ว่าเขาเรียนอยู่คณะวิศวะ

ผิวขาวเนียนที่ผู้หญิงบางคนยังอิจฉา ผมสีดำยาวระต้นคอ ด้านหน้าที่ไม่ได้เซ็ทปิดหน้าผากไว้รับกับใบหน้าหล่อ คิ้วเรียวหนา ดวงตาคม จมูกโด่ง รับกลับริมฝีปากสีชมพู ที่สาวๆคนไหนได้เห็นเป็นต้องกรี๊ด ยืนพิงรถหรู มือทั้งสองข้างล่วงกระเป๋ากางเกง

ร่างสูงพักอยู่คอนโดหรูซึ่งเป็นธุรกิจของครอบครัวเขา ใกล้ๆ กับคอนโดที่เธอพักอยู่

ไปร์ทเงยหน้าขึ้นมองเมื่อรับรู้ถึงการมาของเฌอร์ลิน

“เสื้อเล็กไปหรือเปล่า แล้วทำไมกระโปงสั้นกว่าทุกวัน” ไปร์ทพูดพร้อมจับเฌอร์ลินหันซ้าย หันขวา

“ไม่เห็นจะเล็กเลย รีบไปกันเถอะเปิดเทอมวันแรกเดี๋ยวไปสายนะ” เฌอร์ลินรีบเปลี่ยนเรื่องและดันร่างของเขาให้ไปขึ้นรถไม่อย่างนั้นคงโดนเขาบ่นและให้ไปเปลี่ยนชุดแน่ๆ

ร่างหนาถอนหายใจ ก่อนจะเปิดประตูรถให้ร่างบางขึ้นไปนั่ง แล้วเดินกลับไปขึ้นรถฝั่งคนขับ

ไปร์ทหยิบแซนด์วิชและนมจากด้านหลังส่งให้ร่างบาง

“อะไรเหรอ”ร่างบางขมวดคิ้ว และถามอย่างสงสัย

“ยังไม่ได้กินข้าวเช้าใช่มั๊ย”เขาถามอย่างรู้ทัน

“อ๋อ…..ขอบคุณนะ” ร่างบางยิ้มรับ

“วันนี้เปิดเทอมวันแรก เฌอกลัวไปสายก็เลยไม่ได้ทำอาหารเช้า” เฌอร์ลินรีบบอก มือบางหยิบนมมาดื่มและหยิบกล่องแซนด์วิชขึ้นมา

“ไปร์ทกินแล้วเหรอ” ร่างบางเอ่ยถามพร้อมกัดแซนด์วิชกินอย่างอร่อย

“ยัง เมื่อเช้าไปร์ทรีบ”

“อ่ะ” ร่างบางส่งแซนด์วิชให้เขา

“ไปร์ทขับรถอยู่” ร่างบางก้มมองแซนด์วิชในมือ ก่อนจะยื่นไปจ่อที่ปากเขา ไปร์ทจับมือเฌอร์ลินไว้ก่อนจะกัดแซนด์วิชที่เธอส่งให้อย่างอร่อย

“วันนี้ต้องไปทำงานอีกใช่มั๊ย”ร่างสูงบอกพร้อมปรายตามองร่างบาง เฌอร์ลินพยักหน้ารับ

ตอนปี 1 เธอหางานพาร์ทไทม์ทำโชคดีที่พี่รหัสของเธอเปิดร้านกาแฟและต้องการพนักงาน เธอจึงได้ทำงานที่นั้น

จันทร์-ศุกร์เริ่มงาน 6โมงเย็นจนถึง3ทุ่ม ส่วนวันเสาร์เริ่มตั้งแต่ 10โมงเช้าจนถึง3ทุ่ม ส่วนวันอาทิตย์เป็นวันหยุด ทุกคนที่นั้นใจดีกับเธอมาก แต่มีสิ่งนึงที่ทำให้เธอหงุดหงิด คืออัญญาและสามหนุ่มสลับกันคอยไปเฝ้าเธอทุกวัน แถมยังไปรับ-ไปส่งเธอทุกเช้าที่มีเรียน ไปส่งร้านกาแฟ และรับเธอกลับไปส่งคอนโด เธอก็ไม่รู้เหตุผลเหมือนกันว่าทำไม

“เมื่อไหร่จะลาออก” เสียงของร่างหนาปลุกเธอให้ตื่นจากภวัง

“ไม่เอาหรอก ทำงานที่นั่นดีจะตายไปทุกคนใจดีกับเฌอมากเลยนะ แล้วเงินเดือนก็ดีด้วย” ร่างบางพูดแล้วยิ้มตาเป็นประกาย

“ไม่รู้อะไรจริงๆ สินะ”ร่างสูงพึมพำแล้วถอนหายใจ เมื่อนึกถึงหน้าพี่รหัสของร่างบาง ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าไอ้หมอนั่นไม่ได้คิดกับร่างบางแค่น้องรหัส แค่คิดก็อยากกระทืบให้มันตายคาเท้า

ใช้เวลาไม่นาน รถหรูก็เลี้ยวเข้าสู่มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดัง ทันทีที่รถหรูแล่นเข้าสู่มหาวิทยาลัย ก็ดึงดูดสายตานักศึกษาทุกคนได้เป็นอย่างดี

“เอารถไปจอดที่ตึกวิศวะนะ เดี๋ยวไปร์ทเดินไปส่ง”เขาบอกพร้อมขับรถไปจอดที่ตึกวิศวะ

“อืม”รถหรูจอดนิ่งและดับเครื่องยนต์ ร่างหนาเปิดประตูลงมาจากฝั่งคนขับ ส่วนอีกฝั่งร่างบางก็เปิดประตูลงมา

การปรากฏตัวของไปร์ทและเฌอร์ลินเรียกสายตาของนักศึกษาที่อยู่บริเวณนั้นได้เป็นอย่างดี หนุ่มหล่อวิศวะ สาวสวยคณะแพทย์ ดีกรีเดือน-ดาวมหาลัย

“โหหห นึกว่าจะไม่มากันซะแล้ว แอบไปทำอะไรกันมาเปล่าวะ” พอร์ชพูดขึ้นพร้อมกับหัวของเขาที่โยกไปตามแรงตบ

“สมน้ำหน้า ปากหมาดีนัก” อัญญาพูดแล้วยิ้มให้เคนตะแฟนหนุ่มของเธอพร้อมบอกเป็นนัยว่าเขาทำดีมาก พอร์ชจับหัวของตัวเองพร้อมสะบัดหน้างอนๆ เฌอร์ลินหัวเราะให้กับความขี้เล่นของพอร์ช แตกต่างจากไปร์ทที่นิ่งสมฉายา หนุ่มหล่อมาดนิ่งแห่งวิศวะ

“ไปส่งเฌอที่คณะกันเถอะ เดี๋ยวเฌอเข้าเรียนสาย”อัญญาบอกพร้อมกับจูงมือของเฌอร์ลินเพื่อเดินไปที่คณะแพทย์ซึ่งอยู่ไม่ไกลกับคณะวิศวะมากนัก โดยมีสามหนุ่มเดินตามหลังเป็นบอดี้การ์ด ตลอดทางเดินเรียกสายตาของทุกคนให้หันมาดูพวกเขาทั้งห้าได้เป็นอย่างดี

“เฌอ ทางนี้” เสียงนัตตี้ร้องขึ้นเมื่อเห็นเฌอร์ลินเดินเข้ามาใต้คณะ นัตตี้และแจ็คกี้รวมถึงคนอื่นๆที่ไม่ใช่นักศึกษาปี1 ชินกับทั้งสามหนุ่มหนึ่งสาวของคณะวิศวะเป็นอย่างดีเพราะพวกเขาทั้งสี่คนสลับกันไปรับ ไปส่งเฌอร์ลินตั้งแต่เข้าปี1

ดูแลเฌอร์ลินอย่างกับไข่ในหิน ไม่ว่าเฌอร์ลินจะไปที่ไหนก็จะมีทั้งสี่คนสลับไปเฝ้า แม้จะไปทำงานพาร์ทไทม์ก็ตาม ถ้าไม่ได้สนิทกันคงคิดว่าเฌอร์ลินกำลังคบกับหนึ่งในสามหนุ่มนี้แน่ๆ

“หล่ออออมากกกกก”แจ็คกี้พูดขึ้น สายตาจับจ้องอยู่ที่สามหนุ่มด้านหลัง

“แหม่ ทักผู้ชายก่อนทักเพื่อนอีกนะ”เฌอร์พูดเสียงงอนๆ

“แกยังไม่ชินอีกเหรอเฌอ แจ็คกี้ก็หยอดสามคนนี้ตั้งแต่ปี1แล้วนะ” อัญญาบอก

“ใช่ เห็นผู้ชายไม่ได้เลยพุ่งเข้าหาตลอด”นัตตี้พูดเสริมอัญญา

“ชิ ขึ้นเรียนก็ได้ ไปกันค่ะชะนี”แจ็คกี้บอกพร้อมโบกมือลาสามหนุ่ม

“เฌอไปเรียนก่อนนะ”

“อืม ตอนเที่ยงไปกินข้าวที่ตึกวิศวะนะ ห้ามไปคนเดียว ก่อนไปโทรบอกก่อนนะ เข้าใจมั๊ย” ไปร์ทบอกร่างบาง

“เป็นห่วงขนาดนี้ไม่ย้ายมาเรียนคณะแพทย์เลยล่ะครับคุณไปร์ท”พอร์ชพูดขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนของเขามองตามร่างบางจนลับสายตา

“พูดมาก”ไปร์ทบอกก่อนเดินกลับไปที่ตึกวิศวะ

“โอ๊ย! เจ็บว่ะนานๆโดนคุณชายไปร์ทด่า”พอร์ชพูดพร้อมทำท่าทางจับหัวใจ

อัญญากับเคนตะส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจแล้วเดินตามไปร์ทกลับตึกวิศวะ

.

.

.

.

.

.

“เฌอ ไปกินข้าวเที่ยงที่ไหนกันดีอ่ะ”นัตตี้พูดขึ้นเมื่ออาจารย์ออกจากห้องเรียนไปแล้วพลางเก็บของบนโต๊ะใส่กระเป๋า

“ฉันอยากไปกินวิศวะอ่ะ มันดูน่ากิ๊น น่ากิน”แจ็คกี้พูดขึ้นพร้อมกับทำตาเป็นประกาย

“อยากกินข้าวหรือกินอะไรกันแน่จ๊ะ”เฌอร์ลินพูดขึ้นอย่างรู้ทัน

“แหม่!ก็เด็กปี1วิศวะน่ากินนิ แค่คิดก็น้ำลายไหล”เฌอร์ลินกับนัตตี้ส่ายหัวพร้อมกันให้กับความบ้าผู้ชายของเพื่อน

“เออ เฌอแล้วแกจะโทรบอกพวกนั้นก่อนมั๊ยว่าจะไปกินข้าวที่นั้น” นัตตี้ถามขึ้นเพราะปกติเฌอร์ลินไปไหนจะมีสามหนุ่มหนึ่งสาวตามไปด้วยตลอด

“อืมมมมม ไม่เป็นไรหรอกมั้งไปเจอทุกคนที่นั่นเลยก็ได้” เฌอร์ลินทำท่าครุ่นคิด พร้อมบอกนัตตี้ไป เมื่อตกลงกันได้ทั้งสามสาว(มั้ง) เดินออกจากห้องเรียนเพื่อไปโรงอาหารของคณะวิศวะ

การปรากฏตัวของทั้งสามคนเรียกสายตาจากทุกคนที่อยู่บริเวณนั้นได้เป็นอย่างดี โดยเฉพาะเฌอร์ลินที่มีดีกรีเป็นถึงดาวมหาลัย แต่นักศึกษาส่วนใหญ่จะรู้กันดีว่าไม่ควรแตะต้องเธอถ้าไม่อยากมีปัญหากับสามหนุ่มวิศวะ โดยเฉพาะไปร์ท แต่ก็ยังมีส่วนน้อยอย่างเด็กปี1ที่ไม่รู้ว่าเธอเป็นใครหรือเด็กปีอื่นที่รู้แต่ก็อยากได้เธอ

Line-ไปร์ท-

ไปร์ท:อยู่ไหน

เฌอร์ลิน:เฌออยู่หน้าตึกวิศวะ วันนี้เราจะไปกินข้าวที่โรงอาหารวิศวะกัน ไปร์ทเรียนเสร็จยังจะได้ไปกินข้าวพร้อมกัน

ไปร์ท:รออยู่ตรงนั้นห้ามไปไหน

“เอ้า ไอ้ไปร์ทมึงจะรีบไปไหนว่ะ”พอร์ชถามขึ้นเมื่อเห็นไปร์ทรีบเก็บข้าวของ

“เฌออยู่หน้าตึกวิศวะ”ไปร์ทตอบมือก็เก็บของไปด้วย

“อ้าว เฌอแฟนกูมาหรือว่ะ” พอร์ชพูดขึ้นพร้อมทำหน้าทะเล้น ก่อนจะยิ้มแหย่ๆ เมื่อเห็นสายตาของไปร์ทจ้องเขาเหมือนจะฆ่า

“มึงก็ไปกวนประสาทมัน รีบเก็บของเร็ว” เคนตะช่วยอัญญาเก็บของพร้อมหันไปพูดกับพอร์ช ใครๆก็รู้ว่าเฌอร์ลินเป็นข้อยกเว้นทุกอย่างของไปร์ท คงจะมีแต่เฌอร์ลินนี้แหละที่ดูไม่ออกว่าเพื่อนเขาคิดยังไง

ร่างสูงของไปร์ทรีบเดินลงมาด้านล่าง ยิ่งเดินมาใกล้เขาได้ยินเสียงพูดคุยกันเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ

“ใครว่ะ สวยชะมัดเลย”

“นั้นดิ ข๊าวขาว อย่างกับนางเอก”

“หุ่นดีชะมัด”

“เออ จริง”

“ใครปล่อยให้นางฟ้าเดินมาแถวนี้ว่ะเนี่ย”

“กูจีบเลยได้มั๊ยว่ะ”

ร่างสูงหยุดเดินพร้อมตวัดสายตาคมไปยังกลุ่มนักศึกษาที่คาดว่าน่าจะเป็นเด็กปี1

“อย่ายุ่งกับผู้หญิงของกู” เสียงเข้มพูดขึ้น

“พี่ว่าน้องอย่าทำให้ตัวเองลำบากเลยจะดีกว่า”เคนตะพูดเสริมพร้อมมองไปยังนักศึกษากลุ่มนั้น เมื่อเห็นสายตาทั้งสี่คู่มองมาอย่างเอา นักศึกษากลุ่มนั้นจึงรีบลุกออกไปทันที

“เฌอร์ลิน นัตตี้ แจ็คกี้”อัญญาเรียกเพื่อนสาวที่ยืนอยู่หน้าตึก ทั้งสามคนหันมาตามเสียงพร้อมยิ้มให้อัญญากับสามหนุ่มข้างหลัง

“ชั้นรู้สึกเสียวสันหลังยังไงก็ไม่รู้”แจ็คกี้พูดขึ้นเมื่อรูสึกเย็นด้านหลัง

“นั้นสิ”นัตตี้เสริม

“มาทำไมไม่บอก”ไปร์ทถามเสียงดุ พร้อมเดินตรงมาที่ร่างบางของเฌอร์ลิน

“เฌอกะว่ามาถึงก่อนแล้วจะบอกอ่ะ” เฌอร์ลินพูดเสียงเบาๆ เมื่อเห็นร่างสูงพูดเสียงดุ

“ไปกินข้าวกันเถอะ“อัญญาพูดขึ้นเพื่อทำลายบรรยากาศ

“เออใช่ๆ หิวไม่รู้มีอะไรกินบ้าง”พอร์ชพูดขึ้นเมื่อเห็นบรรยากาศเริ่มตึงเครียด ก่อนจะเดินนำทุกคนไปที่โรงอาหาร ตามด้วยเคนตะที่เดินจูงมืออัญญา พร้อมกับแจ็คกี้และนัตตี้ที่เดินตามไป เฌอร์ลินมองร่างสูงที่จ้องเธออยู่ก่อนแล้ว ก่อนจะก้มหน้างุด ไม่กล้ามองเขา

เธอไม่ชอบเลยตอนที่เขาโกรธ และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาโกรธเธอเรื่องอะไร ไปร์ทถอนหายใจออกมา

“คราวหน้าจะไปไหนต้องบอกไปร์ทก่อนนะ เข้าใจมั๊ย”

“อืม สัญญา”ร่างบางตกลงพร้อมกับส่งนิ้วก้อยให้เขาเกี่ยว ไปร์ทเกี่ยวนิ้วก้อยกับเธอก่อนจะยิ้มออกมา ปกติเขาไม่เคยยอมใครหรือเป็นห่วงใครแบบนี้เลย แต่ก็นั้นละ เฌอร์ลินคือข้อยกเว้นทุกอย่างของเขาจริงๆ

“ไปกันเถอะ” ร่างสูงพูดพร้อมกับดึงกระเป๋าของเฌอร์ลินไปถือเองเหมือนทุกครั้ง

ไปร์ทกับเฌอร์ลินเดินคู่กันเข้าในโรงอาหารคณะวิศวะเรียกสายตาจากผู้คนทั้งหญิงและชายที่อยู่บริเวณนั้นเป็นอย่างดี มือหนาเอื้อมมือมาจับมือบางเข้าไปในโรงอาหาร เนื่องจากเวลานี้เป็นเวลาพักเที่ยง ทำให้มีนักศึกษาอยู่ในโรงอาหารค่อนข้างเยอะ ไปร์ทมองหากลุ่มเพื่อนๆที่เดินนำมา ก่อนจะเดินเข้าไปรวมกลุ่มกับคนอื่น

“นั่งรอตรงนี้นะ เดี๋ยวไปร์ทไปสั่งข้าวให้”ร่างสูงบอกเฌอร์ลิน เฌอร์ลินพยักหน้ารับก่อนจะนั่งลงข้างๆ อัญญาที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว

“ขอโทษนะครับ” เฌอร์ลินกับอัญญาหันไปตามเสียง เจอกับผู้ชายคนหนึ่งหน้าตี๋ๆ ขาวๆ ดูแล้วน่าจะเป็นเด็กปีหนึ่ง

“มีอะไรเหรอคะ”อัญญาพูดขึ้นพร้อมทำหน้าสงสัย

“ผมชอบเพื่อนพี่ครับ ขอเบอร์ได้มั๊ยครับ” ผู้ชายคนนั้นพูดขึ้นและก้มหน้าลงด้วยความเขิน

“เบอร์รองเท้ากูเอามั๊ย”ไปร์ทพูดเสียงเข้มพร้อมมองผู้ชายคนนั้นอย่างเอาเรื่อง

“ถะ ถ้าไม่สะดวกผมขอตัวก่อนนะครับ” ผู้ชายคนนั้นพูดแล้วรีบออกไปเมื่อรับรู้ได้ถึงรังสีอำมหิตที่ออกมาจากร่างสูงตรงหน้า

ร่างสูงมองมาทางเฌอร์ลินที่มองเขาอยู่ก่อนแล้ว

“เฌอไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”ร่างบางรีบบอกพร้อมยิ้มให้เขา ไปร์ทวางจานข้าวคะน้าหมูกรอบลงตรงหน้าร่างบาง เฌอร์ลินยิ้มเมื่อเห็นของโปรดของตัวเองก่อนจะมองไปที่จานของร่างสูงก็เป็นคะน้าหมูกรอบเช่นกัน

“สาวๆ น้ำมาแล้วคร๊าบบบบ” พอร์ชวิ่งมาพร้อมกับส่งน้ำให้ทุกคน จากนั้นทั้งหมดก็รีบกินข้าวเพราะช่วงบ่ายทุกคนยังมีเรียนต่อ

“รับอะไรดีคะ”เสียงหวานพูดขึ้นพร้อมส่งยิ้มให้ลูกค้า

“คุณลูกค้าคะ คุณลูกค้า” ร่างบางถามอีกครั้งเมื่อเห็นเขาเอาแต่จ้องหน้าเธอ

“อ่ออ เอาอเมริกาโน่ครับ ละ แล้วก็เค้กวนิลา”ลูกค้าหนุ่มพูดขึ้น ดวงตาคมมองใบหน้าหวานไม่วางตา

“คันตีน” ไปร์ทพูดขึ้น เมื่อเห็นผู้ชายคนนั้นมองเฌอร์ลีนไม่วางตา

“มึงใจเย็นดิว่ะ ขืนมีเรื่องเดี๋ยวก็โดนเฌอร์ลินโกรธอีกหรอก”พอร์ชรีบห้ามเพื่อน เมื่อเห็นร่างสูงมองผู้ชายคนนั้นอย่างกับจะฉีกเป็นชิ้นๆ ขืนมีเรื่องกันโดนเฌอร์ลินโกรธแน่ เมื่อก่อนตอนเฌอร์ลินทำงานที่นี้แรกๆ พวกเขาก็มาเฝ้าเหมือนทุกครั้ง แต่ครั้งนั้นมีผู้ชายมาจีบเฌอร์ลิน พวกเขาเห็นจึงกระทืบผู้ชายคนนั้น เลยโดนเฌอร์ลินโกรธและสั่งห้ามไม่ให้พวกเขามาเฝ้าเธอที่นี่

จนในที่สุดไอ้ไปร์ทก็สัญญาว่าจะดูเฉยๆ จะไม่มีเรื่องกับใคร ร่างบางเลยใจอ่อนยอมให้พวกเขามาเฝ้า

ใช่แล้ว ใช้คำว่าพวกเขาเพราะไปร์ทมักจะลากเขา เคนตะและอัญญามาด้วยเกือบทุกครั้ง หากวันไหนไปร์ทไม่ว่างก็จะให้เขากับเคนตะมาเฝ้าพร้อมกับวีดีโอคอลหาตลอดเวลา แต่วันนี้เคนตะพาอัญญาไปดูหนังจึงมีแค่เขาที่ต้องมานั่งเฝ้าร่างบางกับไปร์ท

“เห้อออออ มึงจะนั่งเฝ้าเฌอไปถึงเมื่อไหร่ว่ะ”พอร์ชบ่นด้วยน้ำเสียงไม่จริงจัง

“หยุดบ่นสักที รำคาญ”ไปร์ทพูดขึ้นเมื่อเห็นพอร์ชบ่นเขาไม่หยุด ดวงตาคมยังมองไปที่ร่างบางไม่ละสายตา

“ใช่สิกูไม่ใช่เฌอนิ ทำไรก็ผิดไปหมด เสียเวลากูไปหาสาวชะมัด” พอร์ชดัดเสียง พร้อมสะบัดหน้างอนๆ

“ระวังเอดส์เหอะมึง”ไปร์ทพูดขึ้นด้วยความหมั่นไส้กับการเปลี่ยนผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าของเพื่อน

“อะ…”

“กลับกันเถอะ”เสียงหวานพูดขึ้นก่อนที่พอร์ชจะได้สวนกลับร่างหนา

“เฌอไม่ให้พี่ไปส่งจริงๆหรือครับ” เสียงของพี่รหัสควบตำแหน่งเจ้าของร้านพูดกับร่างบาง ก่อนจะหันมาเห็นสองหนุ่มที่มาเฝ้าร่างบางทุกวันตั้งแต่เธอมาทำงานที่นี่ คอยกันท่าเขาตลอดจนเขาไม่มีโอกาสได้คุยกับร่างบางสองต่อสองเลยสักครั้ง

“ไม่รบกวนพี่ต้นดีกว่าค่ะ เฌอกลับพร้อมไปร์ทกับพอร์ชดีกว่า”ร่างบางบอกอย่างเกรงใจ

“เฌอกลับกันเถอะ” ไปร์ทพูดกับร่างบางพร้อมดึงกระเป๋าของเธอมาถือ แต่ยังจ้องพี่รหัสของเธอไม่วางตา ร่างบางพยักหน้าก่อนบอกลาพี่รหัส

“เฌอกลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ”

“ครับ”ต้นพูดขึ้นอย่างเสียดาย

“มึงกลับเลยนะ เดี๋ยวกูไปส่งเฌอเอง”ไปร์ทพูดขึ้น

“ใช่สิ กูหมดประโยชน์แล้วนิ กลับก่อนนะเฌอเจอกันพรุ่งนี้”พอร์ชพูดขึ้นพร้อมสะบัดหน้าอย่างงอนๆ ก่อนจะเอื้อมมือมาหมายที่จะลูบหัวร่างบางอย่างเอ็นดู แต่ยังไม่ทันโดนหัวของเธอก็ต้องรีบชักมือกลับเมื่อเจอเข้ากับสายตาดุของไปร์ท พอร์ชรีบขึ้นรถแล้วขับออกไปก่อนที่เขาจะโดนเพื่อนรักฆ่า

“ไปเถอะ” ไปร์ทเปิดประตูข้างคนขับก่อนจะดันร่างบางให้ขึ้นไปนั่ง แล้วรีบขึ้นรถออกไป ขืนอยู่ต่อเขาได้กระทืบพี่รหัสเธอตายคาตีนแน่