แสงแดดอ่อนๆสาดส่องเข้ามาภายในห้องที่

ว่างเปล่า กลิ่นสดชื่นยามเช้ามันดีอย่างนี้นี่เอง มีร่างหนึ่งที่กำลังนอนซุกอยู่ในผ้าห่ม ผ่านไปไม่นานเขาก็ลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยสีหน้าที่งุนงวยไม่น้อย

"อือออ..."

ตึก ตึก ตึก ตึก

เสียงเท้าดังกึกก้องกำลังมุ่งตรงมาที่ห้องนอนของ เจ้าของห้อง ตามด้วยเสียงเรียบที่เอ่ยขึ้นมา

" ได้เวลาแล้วครับ คุณคริส "

" อือ...วันนี้ไม่ต้องเตรียมอาหารนะ ฉันจะออกไปข้างนอก อย่าลืมให้อาหารทาโร่ด้วยล่ะ "

" ผมไม่ลืมหรอกครับ "

พูดจบ คุณพ่อบ้านสายเนี๊ยบเดินจากไป ตามด้วยเสียงประตูที่ค่อยๆปิดลง

ไม่รอช้า คริสเตียน รีบลุกขึ้นจากเตียง ก่อนที่จะเดินไปหยิบผ้าผืนสีขาว แล้วเดินตรงไปที่ห้องน้ำทันที

ซ่าาาาาาาาาาาา

กลิ่นแชมพูดอกกุหลาบหอมอบอวลไปทั่วภายในห้อง การใช้ชีวิตเดิมๆของคริสเตียนกำลังเริ่มต้นขึ้น การตื่นนอน ไปทำงาน แล้วกลับมาพักผ่อน ใช้ชีวิตวนลูบแบบไม่มีเป้าหมาย ช่างน่าเบื่อเสียจริง

คริสเตียนเดินออกมาจากห้องน้ำ เเละตรงไปนั่งหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ก่อนหยิบไดร์เป่าผมขึ้นมาและเปิดใช้งาน พลันมองหน้าตัวเองในกระจก

" ข่าวเมื่อวานจะหายไปรึยังนะ "

เขาพูดกับตัวเอง พลันนึกถึงเรื่องเมื่อคืน ที่เขาเผลอไปมีเรื่องกับดารารุ่นพี่จนทำให้ตัวเองติดข่าวหน้าหนึ่งในโซเชียล เขาไม่ผิดนี่นา ดาราชายคนนั้นต่างหากที่พูดจาน่าต่อยปาก ไม่ให้เกียรติคนอื่น ในเมื่อเขาไม่ผิด เรื่องอะไรต้องไปขอโทษ

" คงโดนบ่นหูชาแน่ " ไม่ว่าเปล่า ก็รีบลุกขึ้นไปแต่งตัวทันที งั้นไปเร็วสักวันให้ พี่มาย ผู้จัดการส่วนตัวเขาภูมิใจสักครั้ง

บริษัท St Group

" มาเร็วแบบนี้ รู้ชะตากรรมใช่ไหม " เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมาจากด้านหลังของคริสเตียน ทำเอาอดหันไปมองไม่ได้

" ก็แค่อยากลองมาเร็วบ้าง "

พี่มายทำหน้าตาเหมือนจะเชื่อดีไม่เชื่อดี ก่อนจะพยักหน้าสองสามครั้ง แล้วเริ่มเป็นฝ่ายพูด

" งั้นก็ตามพี่มาด่วนเลยจ่ะ คุณแทน รอยู่ "

" เขามาทำไหมครับ? " ผมรีบเอ่ยถามทันที ผู้ชายที่มาเสียมารยาทใส่เขาก่อนเมื่อวาน มารอเขาอยู่งั้นหรอ ต้องการอะไรกันแน่

" คงอยากมาขอโทษน้องเรื่องเมื่อวาน ลองไปคุยกันก่อนสิ "

" ยืนรออะไรล่ะมาสิ? "

คริสเตียนที่ได้แต่ยืนนิ่ง ก็ต้องสะดุ้งกับเสียงเรียกของผู้จัดการอีกครั้ง

" ค..ครับ "

ไม่นานเขาก็มาโผล่ที่ห้องส่วนตัวของใครคนหนึ่ง คงไม่ต้องเอ่ยชื่อก็รู้กันอยู่ ไอ้คนเสียมารยาทนั่น

" รุ่นพี่อยากคุยอะไรกับผมครับ "

" นั่งก่อนสิน้องคริส "

" ผมยังมีงานต่อ รีบพูดมาเถอะครับ " ผมรีบปฏิเสธคำชักชวนของอีกฝ่ายทันที คิดว่าเขาไม่รู้หรอ ว่าอีกฝ่ายพยายามยื้อเวลาเพื่อจะคุยกับเขา

" เห้อ...จริงๆเลยนะ "

" พี่ก็แค่อยากขอโทษที่เสียมารยาทไปเมื่อวาน "

" ผมก็ไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้นอะไร เรื่องเมื่อวานผมจะคิดว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นแล้วกัน " ผมรีบพูดปัดๆไปเพื่อที่จะได้ออกไปจากห้องนี้สักที

" แต่พี่รู้สึกผิดน่ะ ให้เลี้ยงข้าวเป็นการตอบแทนได้ไหม " สายตาเจ้าเล่ห์จ้องมองมายังหนุ่มน้อยที่ยังยืนนิ่งอยู่ตรงโซฟา

" ผมไม่ว่างหรอกครับ พอดียังมีงานอีกเยอะ "

" ขอตัวนะครับ " ไม่รอให้อีกฝ่ายรั้งไว้ เขารีบสาวเท้าเดินออกไปจากห้องนั้นทันที

" หึ....น่าสนใจดี " พูดชมคนที่เดินออกไปพร้อมยกยิ้มมุมปากขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะหยิบไวน์ที่เตรียมไว้ก่อนหน้านี้ขึ้นมาจิบ สายตายังคงมองทางที่อีกคนเดินออกไป เล่นตัวแบบนี้สิยิ่งดี ถูกใจคนอายุเยอะแบบเขาดี

______________________________________________

เปิดเรื่องบรรยายเรื่องแรก ฝากติดตามผลงานแล้วมาสนุกกับน้องคริสเตียนเยอะๆนะคะ!

...****************...

หลังจากที่วิ่งหนีศึกครั้งใหญ่มาได้ ยังต้องมาเจอปัญหาที่ใหญ่กว่านั้นอีก คริสเตียนเริ่มขมวดคิ้ว เมื่อเห็นพี่มาย ที่ตอนนี้กำลังนั่งรอเขาอยู่หน้าบริษัท

" พี่มาย? "

" อ่าว มาละหรอ" " เป็นไงบ้าง คุยกันดีแล้วใช่ไหม "

เป็นฝ่ายพี่มายที่ยิงคำถามใส่ผมรัวๆจนไม่รู้จะตอบอันไหนดี

" ครับ คุยเรียบร้อยแล้ว "

" ทำไมพี่ดูกังวลจัง มีอะไรรึป่าวครับ "

" ไม่มีอะไรหรอก " คนตรงหน้ารีบปฏิเสธทันควัน แต่ไม่รู้เลยว่าสีหน้าตัวเองตอนนี้มันบอกชัด ว่ากำลังมีเรื่องไม่ดีแน่ๆ

" พี่เห็นผมเป็นใคร คิดว่าผมไม่รู้หรอ " ผมพูดพลางยืนกอดอกต่อหน้าพี่มาย ยังไงก็เถอะ พี่มายมีปัญหาอะไร ผมก็ต้องช่วยอยู่แล้ว

" ก็ไม่มีอะไรมากหรอก จำโปรเจคที่พี่บอกอาทิตย์ก่อนได้ไหม "

" ครับ "

" ทางค่ายโทรมาบอกพี่ว่า ดีเลย์ยังไม่เข้ากองถ่ายเลย พี่ก็เลยโทรไปถามผู้จัดการน้องเลย์ "

" พี่ออมว่าไงบ้างครับ? "

" ออมมันบอกว่าเจ้าเลย์มันหายไปน่ะสิ ไปหาที่คอนโดก็ไม่เจอ โทรไปก็ไม่รับ "

ดีเลย์ เป็นรุ่นน้องที่อยู่ค่ายเดียวกันกับคริส นิสัยของดีเลย์ไม่ค่อยถูกใจพี่ออมนัก พี่ออมเป็นผู้จัดการส่วนตัวของเลย์ ไม่ต่างจากพี่มายสักเท่าไหร่ แต่คงต้องปวดหัวกับเจ้าเลย์มากกว่าคริสเป็นไหนๆ

" แล้วยังไงต่อครับ "

" ออมขอให้พี่ช่วยหาเด็กไปแทนเลย์มันน่ะสิ "

" แต่ตอนนี้เด็กในสังกัดงานเต็มมาก พี่ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว "

ผมยืนคิดอยู่ครู่นึง ก่อนจะนึกได้ว่า ลอเรน เพื่อนสนิทของผม เธอเองก็มีน้องชายอยู่คนหนึ่ง ผมไม่เคยเห็นหน้าหรอก แต่เรนมันชอบมาเล่าให้ผมฟังตลอด ว่าน้องมันก็หน้าตาดีไม่แพ้นายแบบ งั้นขอเสี่ยงหน่อยก็แล้วกัน

" ถ้าไม่ใช่เด็กในสังกัดได้ไหมครับ "

" อืม...ก็ได้อยู่หรอก แต่งานแบบนี้ต้องพึ่งหน้าตาหน่อยนะ "

ไม่รอช้าผมรีบหยิบมือถือขึ้นมาแล้วกดโทรไปหาลอเรนทันที

Rrrrrrrrrrr

ตี๊ด!

" ไงจ้ะพ่อหนุ่มไฟแรง " คำทักทายธรรมดาที่เพื่อนคนนี้ชอบพูดเป็นประจำ

" เรน ขอช่วยไรหน่อยดิ "

" คนอย่างแกเนี่ยนะขอช่วยฉัน " ปลายสายมีน้ำเสียงหลงเล็กน้อยเมื่อได้ยินคริสขอช่วยครั้งแรก

" เถอะนะ มันด่วนจริงๆ "

" อืม ว่ามา "

ผมรีบสาธยายปัญหาต่างๆ ให้อีกคนฟังทันที ลอเรนส่งเสียงกลับมาเล็กน้อยเพื่อบอกว่าเธอเข้าใจแล้ว

" เจ้านิคน่าจะเรียนอยู่ "

" ส่งโลเคชั่นมา เดี๋ยวไปรับให้ "

" ตายจริง มีคนหล่อมารับ คงตกใจน่าดู "

" หยุดเล่นก่อน "

" จ้าาา ส่งไปให้แล้ว อย่าลืมอธิบายให้เจ้านิคมันฟังล่ะ รายนั้นไม่ไปกับคนแปลกหน้านะจะบอกให้ "

" ขอบคุณนะที่ช่วย " ผมรีบขอบคุณก่อนที่เสียงปลายสายจะถูกตัดหายไป

" ผมได้คนที่จะมาแทนแล้วนะ พี่ส่งที่อยู่ของค่ายมาได้เลย "

 " พ่อเทพบุตรของพี่ น่ารักจริงๆ " ไม่ปลื้มไม่ได้แล้ว ครานั้นก็รีบหยิบมือถือขึ้นมา พร้อมส่งที่อยู่

" พี่ฝากด้วยนะ " มายยิ้มแก้มปริ และเอาแต่ชมน้องชายสุดโปรดของเธอตลอดปาก

" ผมไปนะ พี่ก็ไปพักเถอะเดี๋ยวที่เหลือผมจัดการเอง " พูดจบคริสก็รีบเดินไปที่รถด้วยความรีบ

 ถึงคำพูดนั้นมันควรจะเป็นพี่มายที่พูด แต่พี่มายเองก็ทำอะไรหลายๆให้คริสมาเสมอ ฉะนั้นเรื่องแค่นี้คงไม่ได้ครึ่งนึงของพี่มายด้วยซ้ำ

เสียงสตาร์ทรถคันหรูดังขึ้น ก่อนจะขับออกจากบริษัท มุ่งตรงไปที่ มหาลัยภิรมณ์ธาร

—————————————————————————

...****************...

......มหาลัย ภิรมณ์ธาร......

   ถึงมหาลัยไม่นาน คริสเตียนก็รีบลงจากรถคันหรูแล้วเดินตรงไปนั่งรอที่โต๊ะไม้หินอ่อน คงอีกสักพักกว่าจะหมดชั่วโมงเรียน แล้วเขาจะรีบมาทำอะไรตั้งเร็ว พอนั่งไปสักพัก บรรยากาศมันก็ชวนให้คิดถึงตอนที่ยังเรียนอยู่ ตอนนี้เขาเองก็อายุ 27ย่างเข้า 28 เเล้ว ก็ยังดีที่จบมาแล้วมีงานทำที่มั่นคง

ตึ๊ง ตึ้ง ตึ๊ง ตึ่งงงงงงง~

เสียงออดดังแล้ว พวกนักศึกษาคงจะทยอยมากันแล้วสินะ ว่าแต่เขาจะหาเจอได้ยังไง หน้าก็แทบไม่เคยเห็นด้วยซ้ำ คริสยืนคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเปลี่ยนไปยืนรอหน้าตึกแทน

" จะรอดไหมเนี่ยเรา " คนขี้กังวลอย่างเขา แค่เรื่องเล็กๆแบบนี้ มันก็อดตื่นเต้นไม่ได้

" พี่คริส? " เสียงหวานละมุนของใครคนหนึ่งดังขึ้นมาจากทางด้านหน้า ทว่ายังไม่เห็นใครด้วยซ้ำ

" ผมอยู่นี่ " มีมือนึงยกขึ้นโบกไปมา ทำให้คริสเองก็รีบหันไปมอง

" อ่าว ลีออนเองหรอ " น้ำเสียงที่เกือบจะดีใจ ได้ตีกลับลงคอไปแล้ว คนที่เขาพบ ไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นรุ่นน้องในสังกัดเดียวกัน ลีออน

" พี่มารอใครหรอครับ? " อีกคนเอ่ยปากถามทันทีเมื่อเห็นผมทำท่าทางเงอะงะ สายตาจ้องมองทางอยู่ตลอด

" เรารู้จักนิคไหม "

" นิค? นิโคลัสห้อง1รึป่าวครับ "

" อ่า อาจจะใช่มั้ง " เขาเองก็ตอบตะกุกตะกักไป เพราะเขาไม่รู้เรื่องราวของเจ้านิคมากนัก

" อีกสักพักคงออกมาแหละครับ ให้ผมรอเป็นเพื่อนไหม "

" ช่วยหน่อยนะ " คริสยิ้มเจื่อนให้รุ่นน้องอีกครั้ง ถ้าเกิดพลาดเจอรอบนี้ งานก็คงจบเห่

" โอ้ะนั่นไง! นิโคลัส!! " ลีออนเรียกชื่อเพื่อนที่รู้จัก พร้อมกวักมือให้มาหาเขา

คริสเองเมื่อได้ยินชื่อนั้น เขาก็รีบหันไปมองทันที

" ผมหรอ? " ร่างสูงใหญ่เดินตรงมาที่ทั้งสอง ก่อนจะเอ่ยปากถามด้วยเสียงทุ้มหนา

" อื้อ พอดีพี่เราตามหานายอยู่ งั้นผมไปนะพี่คริส "

พูดจบเจ้าตัวเล็กมันก็วิ่งออกไปทันที

" ด..เดี๋-- "

" มีธุระอะไรกับผมหรอครับ " เสียงเรียบนิ่งเอ่ยออกมาพร้อมสายตาที่ยังคงจ้องมองมาที่คริสอย่างไม่ลดละ

" นายก็หน้าตาดีเหมือนกันนะ สนใจมาทำงานกับฉันไหม " เขาเผลอเอ่ยคำชวนไปโดยไม่ตั้งใจ ทั้งที่ควรจะแนะนำตัวก่อนแท้ๆ เจ้าคริสเอ้ย!

" ฉันคริสนะ นายคงเป็นน้องชายลอเรนใช่ไหม "

" พี่คริสนี่เอง " คนเด็กกว่าเอ่ยตอบ ทำให้คริสทำหน้างงเล็กน้อย น้องมันรู้จักเราด้วยหรอวะ

" ลอเรนคงเล่าเรื่องฉันให้นายฟังบ่อยล่ะสิ "

" คงงั้นมั้งครับ บางครั้งผมก็ขอฟังเอง "

อ..เอ้ะ เด็กนี่มันว่าไงนะ เห้อ ชั่งเถอะ คงอยากรู้อยากเห็นเป็นธรรมดา

" เรนบอกรึยัง ว่าพี่มาทำไม "

" ถ่ายแบบ " คนตัวโตตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงนิ่ง

" หุ่นก็ใช้ได้ หน้าตาก็ดี แบบนี้ผ่าน " คริสมองคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า จริงๆแล้วเด็กนี่มันก็เป็นนายแบบได้หนิ ต้องเซ็ตผมสักหน่อย แต่งหน้าสักนิด แบบนี้ก็โอเคแล้ว

" ถ้าต้องถอดแว่นเธอโอเคไหม "

" ครับ ผมใส่แว่นปิดความหล่อไว้เฉยๆ " ไม่ว่าเปล่ายังใช้มือขยับแว่นสองสามที เหอะ หลงตัวเองเหมือนกันนะเนี่ย ก็สมเป็นพี่น้องกับเรนมันดี

" อ..อืม งั้นไปกันเถอะ "

ทั้งสองเดินตามกันไปที่ลานจอดรถ ก่อนจะขับรถออกจากมหาลัย แล้วตรงไปยังค่ายถ่ายแบบ

" นายครับรถเป็นไหม " คริสเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าบรรยากาศในรถเริ่มปกคลุมไปด้วยความเงียบ

" เป็นครับ " นิคตอบสั้นๆก่อนหันหน้ามองนอกหน้าต่าง

อะไรกัน เมื่อกี้ยังหลงตัวเองอยู่เลย อย่าบอกว่าพออยู่ด้วยกันสองคนแล้วพึ่งมาอายตัวเองน่ะ คริสเองก็ไม่ได้ถามอีก เพราะกลัวอีกคนจะอึดอัด

" พี่มีแฟนยังครับ "

เอี๊ยดด!

คริสเผลอเหยียบเบรคกะทันหัน ทำให้เจ้าเด็กที่นั่งอยู่ข้างๆหันมามองด้วยสีหน้าดูกังวล

" พี่เป็นอะไรรึป่าว ให้ผมขับแทนไหม? "

" ม..ไม่เป็นไร " พูดจบก็รีบออกรถต่อทันที แต่ก็ทำเอาคนพี่อดคิดไม่ได้ นี่มันใช่คำถามที่คนเจอกันแรกเขาถามกันหรอ หรือมีแค่เขาที่คิดไปเอง

คริสมัวแต่คิดมากจนเผลอทำหน้าหยุกหยิกเล็กน้อย ทำเอาคนที่เบาะข้างๆ แอบยิ้มกับการกระทำที่คนพี่แสดงออกมาโดยไม่รู้ตัว ช่างน่ารักเหมือนที่พี่เรนมาเล่าบ่อยๆจริงๆ

...————————————————————————...