Chapter 1

[แอนนา]

     ซ่า ซ่า ซ่า

โอ้ยมันชุ่มชื่นดีจริงๆเลย การที่จะเข้ามาที่นี่มันไม่ง่ายจริงๆสำหรับสาวน้อยอย่างฉัน เพราะฉันต้องระดมทุนเอยไรเอยเพื่อที่จะมาเรียนว่ายน้ำ เปล่าจ้า จริงๆแล้วฉันแค่มาส่องหนุ่มๆที่นี่เฉยๆ ส่วนว่ายน้ำเป็นไหม ก็ไม่เป็นจริงๆนั่นแหล่ะแต่ฉันตั้งใจใส่ชุดว่ายน้ำมาเอาเท้าราน้ำเล่นแค่นั้นเอง

อีกไม่นานโค้ชคงจะมาถึง(ที่จะสอนฉัน)ฉันคงทำได้แค่โปรยเสน่ห์ใส่ให้ใจอ่อนแล้วค่อยนั่นส่องหนุ่มๆต่อดีกว่า ไม่ได้ชุ่มปอดขนาดนี้มานานแล้วกรี๊ดดดดดดด

"คุณแอนนาใช่ไหมครับ" เสียงเข้มเอ่ยขึ้นจากด้านหลังของฉัน ก่อนที่ฉันจะหันไปยิ้มโปรยเสน่ห์ให้เขาแล้วตอบด้วยเสียงหวานๆไป

"ใช่ค่า~" ฉันตอบไปพร้อมลุกขึ้นแล้วเดินไปสัมผัสไหล่หนาให้ตายสิบึกบึนดีจริงๆโค้ชฉัน

"นี่คุณจะใส่ชุดนี้เรียนจริงๆเหรอครับ"

"คะ?" บร๊ะะะ พระเจ้า นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนทักฉันแบบนี้ ฉันแค่ใส่บิกินี่สายเดี่ยวมาว่ายน้ำเองมันผิดตรงไหนยะ

"เห้อ นี่คุณไม่ได้อ่านกฎของที่นี่เหรอครับว่าให้ใส่แค่ชุดว่ายน้ำเท่านั้น"

โค้ชพูดกับฉันก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ราวกับว่าเหนื่อยจะพูด

"คือโค้ชคะ ฉันแค่..."

"ไปเปลี่ยนชุดครับ" รอบแรกฉันกะจะมึนทำเป็นไม่สนใจนะ แต่ว่า

"หรือคุณจะให้ผมเปลี่ยนให้ดีล่ะ" ว่าแล้วโค้ชก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมาทันที ส่วนฉันก็กระทืบเื้าปึงปังเดอนไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำ

บริษัท

"ยัยแอนนา~" เสียงยัยเพื่อนตัวแสบของฉันอย่าง ยัยมะเดื่อวิ่งหน้าตั้งเข้ามาหาพร้อมทำตาปริบๆ

"อะไรยะ"

"เอ้านึกว่ารู้"

"ไม่รู้"

"เป็นไงบ้างไปเรียนว้ายน้ำมาเมื่อวานแฟนที่ตั้งไว้เป็นไง" มะเดื่อถามด้วยความตื่นเต้น

ยัยนี่แหล่ะตัวต้นเรื่อง ที่ทำให้ฉันยืนถอนหายใจหน้าเคาเตอร์ร้านกาแฟในบริษัทอยู่นาน เพราะมันดันอยากให้ฉันหาแฟนหนุ่มนักว่ายน้ำให้ซักคน พร้อมยกตัวอย่างไปไกลว่าฉันจะได้ไปดูหนุ่มๆกับซิคแพ็คด้วย ความจริงอย่างกับนรก โค้ชโหดอย่างกับบอสในบริษัทที่เขาเล่ากันว่าโหดโครตพ่อโครตแม่ทั้งที่ตัวจริงพนักงานฝึกหัดแบบพวกเรายังไม่เคยเจอซักครั้ง

"ไม่ได้อะไรเลยย่ะ แผนแกแย่มาก" ฉันพูดจบก็นั่งถอนหายใจต่อ ยอมแก่วันนึงล่ะกัน มันเหนื่อยอ่างั้นขอเล่าตอนก่อนหน้านี้ล่ะกันนะคะ

ก่อนหน้านั้น

"มาแล้วค่ะ" ฉันเดินออกมาพร้อมชุดว่ายน้ำของจริงไม่ใช่บิกินี่อีกแล้ว ฮือฮือ

"มาวอร์มร่างกายก่อนลงน้ำครับ" เสียงเย็นชาและเด็ดขาดก็เริ่มสั่งฉันทันที สายตาฉันที่จ้องหนุ่มๆทั้งหมดกลับต้องหันมาสนใจเขา จะว่าไปเขาก็หุ่นดีเหมือนกันนะ แบบแน่นเปรี๊ยะ

"มองอะไรครับ"

"เปล๊านี่คะ"

"ดีครับงั้นมาเริ่มกับเลย"

ฉันคิดว่าคงไม่มีอะไรยากกว่าการว่ายน้ำแต่เปล่าเลยตอนนี้ฉันเริ่มเกลียดการวอร์มร่างกายแบบเด็ดขาดแล้วแหล่ะ เพราะมันทั้ง...

"กรี๊ดดด โค้ชคะปวดนะคะทำไมกดตรงนั้น อ๊าาา"

"คลายเส้นไงครับเดี๋ยวคุณเป็นตะคริวขึ้นมาทำไง" เขาพูดแบบนั้นทั้งที่ยังยิ้มซุกซนอยู่บนมุมปาก ในขณะที่ฉันต้องขายหน้าเพราะหนุ่มๆทุกคนหัวเราะคิกคักกันซะหมด

แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นหลัก

ประเด็นร้อนแรงตอนนี้คือ

"ฉันดันสมัครคลอสเรียนให้ครบหนึ่งเดือนอ่ะแก ฮือๆ" ฉันพูดแล้วร่ำไห้ แต่ยัยมะเดื่อกลับหัวเราะซะงั้น ยัยเพื่อนทรยศ!

ยังไม่ทันได้เม้ามอยต่อมันก็ดันถึงเวลาเข้างานซะได้ หัวหน้าคนสนิทเดินมาหาฉันกับมะเดื่อถึงที่ก่อนจะตามพวกเราสองคนไปต้อนรับบอส คนต้อนรับอ่ะยัยมะเดื่อ แต่ไหงฉันดันโดนใช้ให้ไปซื้อกาแฟให้บอสล่ะเนี่ย!! ไม่แฟร์เลยซักนิด

ฉันเดินออกมาจากคาเฟ่อย่างงุนงง เพราะว่าฉันต้องไปไหนอ่ะ จู่ๆ หัวใจก็เต้นแรงด้วยความตื่นเต้น ได้ยินว่าบอสหล่อแต่โหดเรื่องจริงไหมไม่รู้ แต่พอนึกถึงหน้าโค้ชที่สอนว่ายน้ำฉันเมื่อวานก็อยากจะบอกว่า จิตใจฉันห่อเหี่ยวสุดๆไปเลย เพราะดันต้องเจอเขาอีกหลายสัปดาห์น่ะสิ

{ยัยเดื่ออยู่ไหนกัน หาไม่เจอ}

{{ชั้นหกเลยแกเดินขึ้นมาแล้ว}}

หืม ชั้นหกเลยเหรอคะ ลิฟท์สิคะรออะไร

เสียงลิฟท์ดังติ๊งตามด้วยฉันที่เดินสวยๆออกมาจากลิฟท์แต่ยังไม่ดันได้สวยเท่าไหร่หรอก ฉันก็ดั๊นสดุดอากาศหน้าจะทิ่ม

กาแฟบอสก็ห่วง ตัวเองก็ห่วง เอาไงดีวะ งั้นก็รีบถือแก้วสูงๆไว้แล้วหงาย!

หมับ!

หืม ฉันลอยได้ค่าทุกคน

"เป็นอะไรไหมครับ" เสียงหล่อๆนี่มันหรือว่า...

ฉันเงยหน้าไปมองเจ้าของเสียงที่ทักถามถึงสุขภาพเมื่อซักครู่ก็ต้องตกตะลึง หล่อไหม หล่อมากแต่...เขาคือโค้ชของฉัน!!

"นาย!/เธอ!" นี่คือคำทักทายแรกที่เราเจอกันในฐานะบอสกับพนักงาน

มันช่างซวยซ้ำซวยซ้อนอะไรแบบนี้

...ติดตามตอนต่อไป...

Chapter 2

[แอนนา]

โอ้ยยยยยยยย

อกจะแตกตายล่ะโว้ย ฉันบ่นกับตัวเองเมื่อดวงตาสีน้ำตาลประกายคู่หนึ่งกำลังจ้องมองมาที่ฉันอย่างติเตียน แต่ถึงสายตาจะบอกแบบนั้นแต่บอสก็ยังคงยิ้มมุมปากให้ฉันอยู่ดี พระเจ้าฉันเดาไม่ออกหรอกว่าเขาคิดอะไรอยู่

นอกจากจะทำให้ฉันนั่งอึดอัดอยู่ในห้องเขาสองคนแล้วฉันดั๊นหันไปเห็นเพื่อนร่วมงานอีกสองสามคนรวมถึงยัยมะเดื่อและหัวหน้าด้วย ที่ตอนนี้กำลังยืนถ้ำๆมองๆอยู่หน้าประตู ฉันอยากจะพวกพวกนางนะว่า ประตูบริษัทมันไม่ได้ทึบนะมันใส ใครบ้างจะมองไม่เห็น

"คุณเลขา" แล้วเขาก็พูดขึ้น เขาเรียกเลขาเขาน่ะแต่เหมือนคุณเลขาเองจะยืนอยู่หน้าประตูแล้วเหมือนกัน

"ขาบอสสสส" เธอรีบเดินเข้ามา "มีอะไรมห้ฉันรับใช้เหรอคะ"

รับใช้เลยเหรอ ฉันอึ้งๆนะฮ่าๆๆ เธอจะเล่นใหญ่ไปไหน

"เตรียมประชุมหัวข้อ อบรมพนักงานครับ"

"คะ?"

"ไม่เข้าใจที่ผมพูดเหรอครับ" แค่นั้นแหล่ะทำให้เลขาของเขาวิ่งหัวซุกหัวซุนออกไปเตรียมการประชุมที่เขาบอกทันที

ส่วนฉันที่ได้รู้แบบนั้นก็เลยจะรีบตามพวกพี่ๆกับยัยมะเดื่อออกไป คือฉันจะออกไปเตรียมตัวแต่ก็ดันโดนห้ามไว้น่ะสิ

"ไปไหนครับ" เสียงอันเย็นยะเยือกดังมาจากด้านหลัง จนฉันต้องหยุดชะงัก

แต่ยังไม่ทันได้หันหลังกลับฉันดันโดนมือหนาสัมผัสมาที่ไหล่ทั้งสองข้างและหมุนตัวกลับไปหาเขาทันที

"กระโปรงเธอสั้นมากนะ" เขาพูดแบบนั้นก่อนจะเอาเสื้อสูทสีน้ำเงินเข้มมามัดที่สะโพกของฉัน

ฉันยืนแข็งทื่อหัวใจเต้นแรงเมื่อลมหายใจของดขารดอยู่ที่จมูกของฉัน กลิ่นร้ำหอมปลิวโชยมาแตะจมูก ช่างละมุนละไมจริงๆ ทันทีที่เราสบตากันมันก็ทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงกว่าสิบเท่าตัว ดวงตาคมหล่อของเขาทำให้ฉันละสายตาออกห่างไม่ได้เลยจนกระทั่ง

"ตกใจไหมครับ" เขาพูดแล้วยิ้ม ช่วยด้วยค่าฉันอยากกรี๊ด แล้วฉันควรตอบว่าอะไรล่ะ ตกใจเรื่องที่เขาเป็นโค้ชฉันและเป็นบอสของที่นี่ด้วย โอ้ยให้ตายสิ

"ต้องให้จูบก่อนใช่ไหมเธอถึงจะตอบ" แค่คำพูดกวนประสาทบวกรอยยิ้มอันซุกซนก็ทำให้ฉันหงายเงิบแล้วย่ะ

"หยุดเลยนะ!" ฉันรีบพูดแล้วปลีกตัวออก

"ตกใจสิ ก็นายเป็นโค้ชฉันละ..แล้วไหงมาเป็นบอสฉันได้ล่ะ" ฉันตอบไปอย่างเก้ๆกังๆนั่นแหล่ะ ไม่ใช่อะไรนะ ฉันเขินคนหล่อ โอ้ย!

"เธอได้ตกใจกว่านี้แน่" ตามเคยนั่นแหล่ะเขาพูดจบก็ยิ้มซุกซน

"เอ่อ แต่ชุดนาย!"

"ไม่เป็นไร เสื้อสูทตัวละไม่ถึงแสนขนหน้าแข้งฉันไม่ร่วงหรอก"

นั่นไง นี่เขาคิดจะปั่นประสาทฉันเล่นงั้นเหรอ เหอะ งั้นฉันจะใส่กระโปรงสั้น มันก็ไม่ผิดใช่ไหมล่ะ

"อย่าคิดจะเอาออกล่ะ ไม่งั้นไม่ต้องเข้าห้องประชุม" ว่าแล้วเขาก็ขู่ฉัน แต่ถามว่ากลัวไหม กลัวสิยะ เขาโหดจริงๆนั่นแหล่ะ เพราะฉันเรียนว่ายน้ำกับเขาไงล่ะ ฮือๆ

ห้องประชุม

"ผมขอแนะนำตัวก่อนเลย ผมชื่อเจคอป เป็นบอสคนใหม่ครับ อย่างที่ได้ยิน บอสคนเก่าโดนไล่ออกไปเพราะเหตุผลบางอย่าง ซึ่งผมจะไม่ทำให้ทุกคนผิดหวังแน่นอนครับ"

"ขอโทษที่ปิดบังตัวตนมานาน ช่วงนั้นผมยังไม่ได้เข้าบริษัทเลยก็เลยอาจจะยังไม่มีใครเคยเห็นผม"

เขาแนะนำตัวเสร็จสรรพก็ทำการเดินตรวจการแต่งกายของพนักงาน ส่วนใหญ่พนักงานที่นี่ชอบใส่สั้นๆเพราะมันเย็นสบาย และเรียบง่ายดี แต่ถึงแบบนั้น บอสโรคจิตคนเก่ามักจะมีพฤติกรรมแอบแฝงเสมอ ฉันได้ยินมาแบบนั้นนะ เพราะอย่างที่พูด ฉันเป็นพนักงานฝึกหัด

"ยัยแอน" มะเดื่อสกิดฉัน

"อะไรยะ"

"ทำไมเสื้อสูทบอสถึงอยู่ที่เอวแกได้อ่ะ หรือว่า..."

"หรือว่าอะไร พูดให้มันดีๆนะ" ฉันรีบดุมันก่อนจะจ้องมันตาเขียวปั๊ดด้วย "บอสน่ะก็คือโค้ชสอนว่ายน้ำฉันไงเล่า"

พอบอกยัยนั่นไปมันก็ทำหน้าตกใจสุดๆ ฉันก็อยากจะบอกมันเหมือนกันว่าฉันก็ตกใจเหมือนๆที่มันตกใจนั่นแหล่ะ

"คุณมะเดื่อ"

"ค่ะบอส!"

"คุณแต่งกายเรียบร้อยดีมากครับ" เจคอปเอ่ยชมยัยมะเดื่อยิ้มกว้างก่อนจะหันมาทำหน้าอวดเก่งใส่ฉัน คอยดูนะหลุดจากตรงนี้เมื่อไหร่แกตายแน่

"คุณแอนนา"

"..." ฉันเงยหน้าไปมองเขาเพื่อรอเขาดุเรื่องกระโปรงของฉัน แต่เขากลับเลิกคิ้วมองฉันแบบไม่พอใจ

"คุณแอนนา"

"ค่า" อ้อ นี่ฉันต้องขานใช่ไหมเขาถึงจะเลิกเรียก

"ใส่กระโปรงสั้นไปนะครับ วันหลังเปลี่ยนใหม่ด้วยนะ" เจคอปพูดแล้วยิ้ม ตาบ้านี่มันเป็นบ้าไปแล้วใช่มะ

พอจบจากประชุมทุกคนก็เดินคอตกออกมากันซะหมด รวมถึงฉันด้วย เว้นแต่ยัยมะเดื่อที่ยิ้มร่าอพราะไม่โดนติเหมือนคนอื่นๆ ขนาดผู้ชายเขายังติดเรื่องการแต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่ไม่ยับเยิน จริงๆแผนกฉันเขสปล่อยจอยจริงๆนะ งานมันหนักนี่นาบางทีเดินแทบไม่ซ้ำวันในแต่ละชั่วโมง

"นี่! เธอเล่ามานะว่าไปรู้จักกับบอสตั้งแต่เมื่อไหร่" จู่ๆ พนักงานฝึกหัดอย่างยัยเอิงก็เดินมาตบโต๊ะฉันแล้วพูดแบบนั้น อ้อลืมไป ยัยนี่บ้าคนหล่อสินะ

"แล้วเธอจะอยากรู้ไปทำไม" ฉันถามกลับไปจนยัยนั่นเริ่มโกรธ

"นี่แกกล้าย้อนความฉันเหรอยะ"

"ก็ฉันไม่มีเหตุผลที่ต้องบอกเธอนี่" ย้อนมาฉันก็กล้าย้อนกลับเหมือนกันย่ะ

"ก็ฉัน!..." ยัยนั่นพูดแล้วเว้นไว้เหมือนกลับว่ามีความในใจ

"ฉัน?"

"ช่างเถอะ เอาเป็นว่าแกอยู่ให้ห่างจากบอสของฉันไว้หน่อยแล้วกัน" ยัยนั่นพูดจบก็เดินออกไปเลย หนุ่มๆในแผนกฉันก็แซวนางกันใหญ่ เพราะเอิงเป็นคนที่สวย และเพียบพร้อม ถึงเธอจะไม่ได้เก่งอะไรมากนัก แต่เพราะความสวยและการพูดคุยเก่งของเธอก็เป็นที่ยอมรับกับทุกคนได้

แต่ที่แน่ๆฉันยังไม่ได้ยุ่งกับบอสของเธอเลยซักหน่อย เขาเนี่ย มายุ่งกับช้านนนนน

"เหนื่อยชะมัด" ฉันบ่นเบาๆแต่ยัยมะเดื่อได้ยินเข้ามันเลยเดินมาพร้อมเก้าอี้ทำงานของมันแล้วมานั่งข้างๆฉัน

"ยัยแอนนา ทำไมแกดูเหนื่อยๆวะ" มันยังมีหน้ามาถามฉันอีก

"เพราะแกไงยัยมะเดื่อ"

"ทำไมเพราะฉันอ่ะ"

"ก็แกทำให้ฉันต้องไปเรียนว่ายน้ำกับบอสนั่นไง แค่คิดก็ไม่ไหวแล้วแก ฉันจะเป็นลม" ฉันพูดแล้วถอนหายใจ

"ฉันว่าแกควรดีใจนะ บอสเหมือนจะสนใจแกเลยอ่ะแกคิดดีๆนะยัยแอน แกได้แก้แค้นยัยเอิงแถมได้แฟนดีอย่างบอสอีก มีแต่ได้แต่ได้นะ" ดูมันพูดเข้าค่า

"แกมาเป็นฉันไหม อีกอย่างนั่นมันก็ช่วงเรียนมหาลัย ฉันกับยัยเอิงก็จบกันไปตอนนั้นแล้ว ฉันไม่อยากมีปัญหากับมันซักหน่อย" ฉันบอกออกไปแบบนั้นแม้จะเจ็บใจอยู่ข้างในก็ตาม

"ฉันรู้นะว่าแกยังลืมพี่มายไม่ได้อ่ะ" อะไรเจาะปากมันมาพูด ทั้งที่ฉันจะไม่นึกถึงอยู่แล้วนะ มันทำให้ฉันนึกถึงแฟนเก่าซะได้ อยากฆ่าเพื่อนชะมัด ยัยมะเดื่อ

"ถ้ารู้ก็เงียบปากแล้วกลับไปทำงานเลยไป" ฉันพูดจบก็ดันโต๊ะยัยเพื่อนทรยศของฉันกับไปที่โต๊ะทำงานมัน

พรุ่งนี้ฉันต้องเจอตาบ้านั่นอีกน่ะสิ แค่คิดก็ปวดหัวจะตายแล้วฮือๆ

...ติดตามตอนต่อไป...