ในวันที่ฟ้ามิดซึ่งแสงจากดวงจันทร์ของคืนเดือนแรมฉันนั้นงกอดเข่าตัวเองใต้ต้นไม้ใหญ่หลังหอพักซึ่งเป็รที่ๆฉันคิดว่าห่างไกลจากคนและคงไม่มีมครเห็นหยดน้ำตาของความอ้างว้างและเจ็บช้ำของฉันจากวัรที่เคยมีกันระยะทางได้พรากชายอันเป็นที่รักของฉันไป

"เป็นอะไรหรือเปล่า" เสียงของผู้ชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นจากทางหลังฉันรีบใช้มือทั้งสองปาดน้ำตาทีเอ่อล้นอาบสองแก้มเพื่อกลบเกลื่อนความโศกเศร้าฉันไม่อยากให้ใครเห็นสภาพขอวงฉันในตอนนี้ที่ย้ำแย่แบบนี้

"ไม่เป็นไรค่ะ" ฉันตอบกลับไปโดยไม่หันมองเจ้าของคำถาม

ถึงแม้จะเช็คมันหมดแต่เสียงสะอื้นในลำคอพร้อมเสียงสูดน้ำมูกที่ยังไหลคงปิดบังความจริงเขาคนนั้นไม่ได้เขายื่นผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งมาตรงหน้าฉัน

"เช็คซะ"เสียงทุ้มลึกที่ฉันเริ่มคุ้นทำให้ฉันเผลอหันไปมอง "พี่โอห์ม"ฉันส่งเสียงเรียกด้วยความตกใจ ถึงแม้

เราจะไม่เจอนานแต่ฉันก็ยังจำเสียงได้เสมอไม่เคยลืม

ก็เพราะเขาคือรักแรกของฉัน

"โรส"เขาเอ๋ยชื่อกลับ สีหน้าและแววตาของเขาก็ดูตกใจไม่ต่างกับฉัน "เป็นอะไร ทำไมถึงมานั่งร้องให้คนเดียวอยู่ตรงนี้"เขานั้งยองลงข้างฉันก่อนจะยืนมือมาลูบหัวฉันเบาๆมือของเขายังคงอบอุ่นเหมือนเดิมแม้ว่าเวลาจะผ่านมากว่าสองปี

"คึ คือ คิดถึงบ้านค่ะ" ฉันตอบเสียงสะอื้นก่อนจะเอียงศีรษะออกจากมือของเขาแล้วรีบลุกขึ้นยืน ฉันไม่อาจบอกความจริงไปได้ว่าน้ำตาที่มันไหลเพราะฉันพึ่งโดนชายอีกคนตัดขาดความสัมพันธ์

"ปี1อ่ะเนอะพึ่งเปิดเทอไม่กี่วันคงยังปรับตัวไม่ทัน"เขายิ่มก่อนลุกขึ้นยืนจากพื้นตามฉัน

"หนูกลับขึ้นหอก่อนนะค่ะ"ฉันชิงขอแยกตัวแล้วเดินทิ้งเขาออกมาโดยไม่ร่ำลา ตอนนี้ฉันทำตัวไม่ถูกไม่รู้จะพูดหรือคุยอะไรกับเขาดี ฉันไม่สามารถปรับโหมดตัวเองได้ทันจากที่พึ่งเลิกกับแฟนเก่าแล้วยังต้องมาเจอแฟนที่เก่ากว่าอีก

คืนมืดหลังเปิดเทอมมาได้สามวันตอนนี้ผมนั่งอยู่ใต้หอพยาบาลกับเพื่อนสนิทของผมอย่างไอ่บอลและไอ่คิมที่ช่วนผมมานั้งส่องสาวๆน้องใหม่ใต้หอถ้าไม่ใช่ชาบูปิ้งย่างที่พวกมันจะพาผมไปเลี้ยงผมก็ไม่มานั้งให้ยุ่งกัด

อยุ่แบบนี้

รอชอบตอนต่อไปค่ะ

รักไม่ยุ่งมุ่งแต่เรียน'คือสโลแกนประจำใจของผมตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาสู่รั้วหาวิทยาลัยแม้ว่าถึงตอนนี้จะเป็นปีที่ สามแล้วแต่อุดการณ์ของผมไม่เคยเปลี่ยน"แจ่มว่ะ"บอลหันมองตามน้องปี1สาวสองคนที่เดินผ่านโต๊ะที่พวกเรานั่งดูแล้วได้เชี่ยไรว่ะ ผมบ่นอุบแล้วนั้งมองหน้าพวกมันที่ตาเปล่งประกายอย่างมีความสุขอาหารตาไงค่ะพี่โอห์มถึงปากมันจะตอบผมแต่ไอ้คิมก็ยังไม่ละสายตาจากสาวๆที่เดินกันขวักไขว่ไปมาเต็มไปหมด

ไม่รู้จะชวนกูมาทำไมไม่มีมึงใครจะหันโต๊ะมองพวกกูวะไอ้บอลตอบก่อนจะหันมามองผมอย่างจริงจังด้วยศักดิ์ศรีของเดือนคณะและหลีดมหาลัยของผมไอ้สองตัวนี้จึงมักใช้ผมเป็นเหยื่อล่อในการมอบสาวของพวกมันกูจะฟ้องพี่มี่นี่คือแฟนสาวของไอ้คิมที่คบกันมาเกือบ 3 ปี ฮือ ฮือ พี่โอห์มอย่าแกล้งหนูเลยนะคะพี่คิมแกล้งบีบเสียงเข้ามาเกาะแขนผมและทำเป็นร้องขออย่างน่าสงสารเสียงใครร้องวะผมมองไปรอบๆหาที่มาของเสียงกูไงกูหมายถึงคนอื่นมึงเงียบแล้วลองฟังผมหมายถึงเสียงสะอื้นของผู้หญิงคนหนึ่งที่ดังอยู่ไม่ไกลจากบริเวณนี้ผีป่าววะไอ้บอลที่กลัวผีขึ้นสมองหันมองด้วยความหวาดกลัว,ในที่สุดผมก็เจอที่มาเธอคือผู้หญิงสาวคนหนึ่งกำลังนั่งกอดเข่าอยู่ใต้ต้นไม้หลังหอพักผมขนลุกและเดินตรงไปยังที่มาของเสียงด้วยความสงสัยปกติผมไม่ค่อยสนใจเรื่องของคนอื่นสักเท่าไหร่แต่ไม่รู้ทำไมวันนี้ผมถึงอยากเดินเข้าไปหาเธอคนนั้นผมยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เธอด้วยความสงสารเธอคงโดดเดี่ยวแล้วอ้างว้างมากถึงต้องมาแอบร้องไห้อยู่ตรงนี้เธอหันมากลับมาด้วยตาบวมเป่งจากการร้องไห้ถึงแม้ตอนนี้จะมืดแค่ไหนแต่ผมก็จำเธอได้ถนัดตาเธอคือโรสคนที่ทิ้งผมไปเมื่อ 2 ปีก่อนคนที่ย่ำยีหัวใจของผมไม่เป็นชิ้นดีคนที่ทำให้ผมไม่มีหัวใจและคือคนที่ทำให้ผมยึดมั่นสโลแกนประจำตัวของผมมาจนถึงทุกวันนี้

ที่แสนขมมันกลับมาอยู่ตรงหน้าผมอีกครั้ง

เราสองคนพูดคุยกันนิดหน่อยแล้วเธอก็เดินจากผมไปผมไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองรู้สึกอย่างไรผมคิดว่า 2 ปีที่ผ่านมาผมจะลืมเรื่องราวเหล่านั้นได้หมดแต่เธอในวันนี้ทำให้ผมรู้สึกเจ็บขึ้นมาอีกครั้ง