นิยายเรื่องพันธะร้ายกามเทพตัวจิ๋ว

บทที่1พบเจอ

บทนำ

เมื่อหลายปีก่อน

เขาบอกลาฉันในวันที่ฉันมีเจ้าจิ๊วหลิวอยู่ในท้อง ฉันตั้งใจมาบอกข่าวดีกับเขาแต่เขาชิงบอกข่าวร้ายกับฉัน

ฉันยืนมองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจในขณะที่สีหน้าและแววตาของฉันวิตกกังวลเท่าไหร่...ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจมันเลย

"ทำไม"ฉันเอ่ยถามเขาสั้นๆ พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลก่อนจะหันไปมองหน้าเขาอย่างสู้สายตาในขณะที่เขาก็จ้องมองฉันอยู่อย่างไม่วางตา

ต้นน้ำ ..ผู้ชายตรงหน้าคนที่ฉันรักและแคร์มากที่สุด...แต่ตอนนี้เขากำลังจะทิ้งฉันไปด้วยการบอกเลิก

"เมื่อฉันบอกว่าจบคือจบ"ต้นน้ำพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาพร้อมกับละสายตาที่มองหญิงสาวตรงหน้าไปมองทางอื่น ฉันยืนมองท่าทางของเขาเงียบๆ ยกมือที่สั่นๆ มาลูบท้องที่มีสิ่งมีชีวิตอยู่ในนั้นน้อยๆ ทั้งๆ ที่เขาบอกเลิกเธอด้วยน้ำเสียงเย็นชาไม่ใยดี แต่ฉันก็ไม่อาจละสายตาจากเขาได้เลย ฉันต้องการให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม

"นายเจอคนใหม่ที่ใช่กว่าใช่ไหม"ฉันถามเขาขึ้นหลังจากที่เงียบไปนาน เมื่อได้ยินคำถามของฉัน เขาหันกลับมามองฉันเล็กน้อยด้วยสายตานิ่งๆ จนฉันไม่อาจเดาความรู้สึกเขาในตอนนี้ได้แล้ว

"ประมาณนั้น"เสียงคนตรงหน้าตอบเบาๆ พร้อมกับความรู้สึกของฉันที่อยากจะกรีดร้องออกมาดังๆ แล้วตบไปที่หน้าเขาแรงๆ แต่มันคงไม่มีประโยชน์ที่จะทำให้เขากลับมาฉันโกรธตัวเองทั้งๆ ที่รู้ว่าเขาเจ้าชู้คบไปเรื่อยไม่หยุดที่ใครง่ายๆ ก็ยังไปเผลอใจจริงจังมากเกินไปสุดท้ายก็เจ็บเองแถมยังมีเจ้าจิ๊วหลิวไร้เดียงสาที่เป็นสายเลือดของเขาฝากอยู่ในท้องด้วย

"หึ"ฉันแค่นหัวเราะพยายามกลั้นน้ำตาไว้พร้อมกับพูดน้ำเสียงเบาๆ

"นายก็เป็นแบบนี้ประจำ"พูดจบฉันก็แสยะยิ้มให้กับตัวเองราวกับว่ามันเป็นเรื่องตลกขำขัน

"เธอคงเข้าใจดีใช่ไหม โดนัท"เขาถามฉันสายตาก็แหงนมองท้องฟ้าที่มีแสงตะวันอ่อนๆ รำไร ฉันกัดฟันกลั้นน้ำตาและเสียงสะอื้นไว้ไม่ให้เล็ดรอดออกมาเอ่ยตอบเขาด้วยน้ำเสียงที่พยายามไม่ให้สั่น

"ความรักมันบังคับกันไม่ได้ฉันไม่อยากยื้อนายให้ตัวเองดูโง่และน่าสมเพชไปมากกว่านี้"พูดจบฉันก็กลืนน้ำตาลงคอ ยกมืออันสั่นๆ ลูบท้องตัวเองไปด้วยเหมือนต้องการกำลังใจจากคนที่อยู่ในนั้นพร้อมกับปลอบใจคนตัวเล็กในท้องไปด้วย ยังไม่ได้ลืมตาดูโลกพ่อของเขาก็ชิงออกจากชีวิตไปก่อนช่างเวทนานักฉันคิดอย่างเศร้าๆ

"ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง..."เขาหยุดพูดพร้อมกับเดินเข้ามาหาฉันพร้อมกับก้มตัวลงมาจูบที่ริมฝีปากฉันเบาๆ มันไม่ใช่จูบดูดดื่มหวานชื่นไม่ใช่จูบลึกชึ้งไปด้วยความรักเขาแค่แตะๆ ริมฝีปากเท่านั้นมันคือ ....การจูบลา

"ลาก่อน"เขาผละออกพร้อมกับพูดสั้นๆ พร้อมกับหันหลังจะเดินหนีไป

"เดี๋ยว"ฉันเรียกเขาไว้..เขาชะงักนิดหนึ่งแต่ก็ยอมหยุดฟังฉัน

"หือ"เขาตอบรับเบาๆ

"จำคำฉันไว้ให้ดีนะต้นน้ำสักวันหนึ่งนายจะเสียใจ"ฉันตะโกนออกไปทั้งน้ำตามองหน้าเขาที่แสนจะเย็นชาและคำพูดที่เขาทิ้งท้ายอย่างไม่ใส่ใจ

"ขอบใจ"เขาพูดพร้อมกับยิ้มมุมปากและก็เดินจากไป ใช่เขากำลังไปกำลังเดินจากไป

ไปในทางที่เขาเลือกไปหาคนที่ใช่สำหรับเขาชึ่งไม่ใช่ฉันฉันจะสามารถทำอะไรได้นอกจากมองตามหลังเขาทั้งน้ำตา..บ้าจริงทั้งที่เขาทำเสียใจขนาดนี้สายตาและรอยยิ้มที่เขาส่งมาให้มันยังตรึงใจและมีเสน่ห์เสมอ เขามักมีเสน่ห์ในตัวเสมอ ......

ปัจจุบัน

สวัสดีค่ะกลับมาพบกันอีกแล้วนะคะกับรายการดาราตอบจริงถามจริงวันนี้มินนี่อยากให้คุณผู้ชมเดานะคะว่าทางรายการจะเชิญแขกคนไหนมาเป็นแขกในวันนี้ชึ่งมินนี่บอกได้เลยนะคะว่าหนุ่มคนนี้เป็นขวัญใจสาวๆ ในปัจจุบันเชียวขวัญใจสาวๆ หลายคน ฉันมองทีวีพร้อมกับมองบนใส่ด้วยความเบื่อหน่ายฉันรู้พิธีกรในรายการกำลังพูดถึงใครฉันคิดและหันไปมองเด็กหญิงตัวน้อยที่กำลังนั่งวาดรูปอยู่ไม่ห่างโดยมีเจ้าโกโก้หมาสุดที่รักพันธ์ชิวาวาขนยาวนอนเป็นแบบให้เจ้านายตัวน้อยอยู่ไม่ห่าง โดยสายตาของเจ้าโกโก้ก็นั่งมองรายการทีวีที่ฉันเปิดไปด้วย เป็นไงล่ะเหมือนเป็นการหยามรายการเขาเลยใช่ไหมเปิดทีวีให้หมาดู

"โกโก้ดูช่องอื่นไหม"ฉันถามโกโก้พร้อมกับเปลี่ยนไปช่องอื่นโดยที่เจ้าโกโก้ได้แต่ส่งสายตาปริบๆ เจ้าโกโก้คงคิดในใจเป็นอะไรของเจ้านายเนี่ย

"สวัสดีครับน้องมินนี่และก็แฟนคลับที่น่ารักทุกคนผู้ชายในจอทีวีกล่าว ฉันหยุดมองด้วยแววตาที่เฉยชา เด็กหญิงตัวน้อยที่กำลังวาดรูปอยู่ละสายตาจากกระดาษที่วาดมามองหน้าจอทีวีอย่างอัตโนมัติ พร้อมกับหันไปมองหน้าแม่ที่นั่งนิ่งเงียบมองจอทีวีอย่างไม่วางตา ต้นน้ำเขาเป็นยังไงบ้างเขาดูดีไม่เปลี่ยนจริงๆ ฉันคิดพร้อมมองคนในทีวีอย่างไม่ละสายตา

"ได้ข่าวว่าปีนี้ก็ย่างเข้า25แล้วใช่ไหมคะหน้ายังเด็กไม่เปลี่ยนเลย"เสียงมินนี่พิธีกรในทีวีเอ่ยถาม

"ครับ"เขาตอบพร้อมกับยิ้มพร้อมกับเสียงปิดทีวี

"ตี๊ด"ภาพในจอทีวีดับลงพร้อมกับสติของฉันที่กลับมาอยู่กับตัวฉันหันไปมองเด็กหญิงตัวน้อยที่ยืนอยู่ข้างๆ พร้อมกับรีโมตทีวีบ่งบอกว่าเป็นฝีมือของเจ้าตัวเอง

"แม่โดนัทขาเห็นหน้าพ่อทีไรมีน้ำตาทุกที"เด็กหญิงตัวน้อยวัยห้าขวบพูดขึ้นพร้อมกับเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้แม่

"ใบบุญ"ฉันเรียกชื่อลูกพร้อมกับโอบลูกเข้าสู่อ้อมกอด ลูกฉันชื่อใบบุญ อายุ5ขวบเป็นลูกของฉันกับเขาคนนั้น ใบบุญไม่เคยถูกฉันปิดบังเรื่องพ่อของเขาเขารับรู้ว่าพ่อเขาคือใครหน้าตาเป็นยังไง ฉันไม่อยากปิดบังลูกฉันให้ลูกรู้ แต่ฉันรับรองเลยว่านายต้นน้ำคนใจร้ายจะไม่มีทางรู้ว่าเขามีสายเลือดของเขาได้เกิดมาบนโลกนี้

"วันนี้ป้าคุกกี้นัดคุยงาน เราจะออกไปข้างนอกกัน"ฉันเช็ดน้ำตาพร้อมกับเอ่ยบอกลูกรัก

"เย้ๆ ไปข้างนอก"ใบบุญเด็กหญิงตัวน้อยเมื่อได้ยินคนเป็นแม่บอกแบบนั้นก็กระโดดโลดเต้นดีใจยิ้มแก้มตุ่ยจนคนเป็นแม่ต้องอดอมยิ้มไม่ได้ลืมความเศร้าที่ผ่านมาเลยเมื่อเห็นรอยยิ้มของเจ้าใบบุญจิ๊วหลิว

"แม่ขาพาพี่โกโก้ไปด้วยนะคะ"เด็กหญิงตัวน้อยวิ่งไปแต่งตัวพอนึกอะไรได้ก็วิ่งมาออดอ้อนแม่ด้วยสายตาปิ๊งๆ มันช่างน่าตีจริงไอ้ลูกคนนี้โดนัทคิดพร้อมมองลูกอย่างขำๆ

"โอเคจ้า"ฉันตอบลูกไปพร้อมกับเสียงดีใจทั้งคนทั้งหมาที่จะได้ออกไปเที่ยวในวันหยุด

"เย้ๆ"เสียงใบบุญ

"หงิงๆ"เสียงเจ้าโกโก้เมื่อเห็นเจ้านายตัวน้อยดีใจก็ดีใจจนกระโดดโลดเต้นไปกับเจ้านายตัวน้อยด้วย

ณ.ร้านอาหาร

สวัสดีค่ะป้าคุกกี้คนสวย"เสียงเล็กๆ หวานๆ ส่งไปพร้อมกับวิ่งดุ๊กดิ๊กวิ่งไปหาคนที่นั่งรออยู่

"สวัสดีจ้าไอ้ตัวแสบ เสียงมาก่อนตัวเชียว"คุกกี้เอ่ยทักทายเด็กหญิงตัวน้อยพร้อมกับอุ้มเด็กหญิงตัวน้อยมานั่งตักและก็หอมฟอดใหญ่อย่างเอ็นดูและสนิทสนม

"สวัสดีค่ะพี่คุกกี้"ฉันยกมือกล่าวทักทายพร้อมกับบอกให้โกโก้นั่งลงร้านอาหารแห่งนี้เป็นร้านประจำของพวกเราชึ่งสามารถนำสุนัขเข้ามาได้พี่คุกกี้เองเป็นผู้จัดการของฉันใช่ทุกคนฟังไม่ผิดผู้จัดการ ฉันเป็นนางแบบแต่ไม่ค่อยดังหรอก ฉันโชคดีที่ฟ้ายังเห็นใจฉันบ้างที่ถึงแม้มีลูกแล้วหุ่นก็ไม่พังใช้ทำมาหากินได้ ฉันเข้าสู่วงการตามเขาคนนั้นด้วยการผลักดันของพี่คุกกี้ที่มาถูกชะตากับฉันและอยากจะปั้นฉันไม่ว่างานเล็กงานน้อยแกรับหมดแต่ก็ไม่ได้รับชี้ชั้วหรอกนะงานไหนที่ไม่เข้าตาแกก็ปฏิเสธพี่คุกกี้เองไม่ใช่ผู้หญิงแท้แต่เป็นสาวสองที่ใจดีเดิมทีชื่อว่าคิวแต่เปลี่ยนชื่อเป็นคุกกี้เก๋ไหมละเส้นทางบันเทิงไม่ได้อยู่ในสายตาฉันเลยแต่ฉันต้องคว้าไว้เมื่อมีโอกาส ที่ต้องหาเงินเลี้ยงตัวเองกับลูกพร้อมกับเจ้าโกโก้เจ้าเพื่อนสี่ขาของฉัน

"พี่รับงานถ่ายแบบโฆษณาให้"พี่คุกกี้เอ่ยเข้าประเด็น

"ค่ะว่าแต่งานโฆษณาอะไรหรือคะ"ฉันตอบรับพร้อมกับเอ่ยถามในคราวเดียวกัน

"น้ำหอมจ๊ะยี่ห้อดังชะด้วย"พี่คุกกี้ตอบด้วยแววตาที่ตื่นเต้น

"ป้าคุกกี้มีแต่งานดีๆ ให้แม่จ๋าเลย หนูอยากทำงานเหมือนแม่บ้างป้าคุกกี้มีงานแบบเด็กๆ ไหมคะ"เด็กน้อยนั่งฟังผู้ใหญ่อยู่นานเลยเอ่ยถามขึ้นบ้างด้วยความที่เด็กน้อยตามแม่ไปทำงานบ่อยรู้เห็นแสงสีจึงพอคุ้นเคยงานแบบนี้

"ดูแม่ทำก็พอจ๊ะ"ยังไม่ทันที่คุกกี้จะตอบเด็กน้อยก็โดนแม่ของเด็กน้อยสกัดไว้ก่อน เด็กน้อยทำหน้ายู่พร้อมบ่นเบาๆ เรียกเสียงหัวเราะจากผู้ใหญ่จนผู้ใหญ่ทั้งสองอดเอ็นดูไม่ได้

"หนูกำลังจะเกิด แม่คุมกำเนิดชะงั้นงอนแม่จ๋าแล้วชิ"เด็กน้อยชิปากพร้อมกับหันหน้าไปมองทางอื่นโดยที่คนเป็นแม่และก็ป้าได้แต่ขำๆ อย่างเอ็นดูเจ้าเด็กตัวแสบ โดนัทเลิกสนใจลูกพร้อมกับหันมาคุยงานต่อ

"พี่คุกกี้คะผู้ชายที่ชื่อต้นน้ำไม่ได้รับงานนี้ใช่ไหมคะ"ฉันเอ่ยถามพี่คุกกี้ออกไปเวลารับงานฉันไม่อยากทำงานกับเขาพูดง่ายๆ ไม่อยากเจอเขา ฉันจะถามพี่คุกกี้แบบนี้ประจำอาจจะมองว่าฉันไร้สาระไม่รู้จักแยกแยะก็ได้

"ต้นน้ำที่เข้าวงการมาพร้อมกับโดนัทใช่ไหม"พี่คุกกี้ถาม ฉันก็พยักหน้าแทนคำตอบพี่คุกกี้ไม่รู้ควาหลังฉันกับเขาแกรู้แค่ว่าฉันเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว เข้าวงการมาพร้อมกันก็จริงแต่เขาดังกว่าฉันมากแย่งงานฉันไปหมดจนฉันต้องดับมากๆ ถึงขนาดต้มไข่แบ่งกันกินสองฟองแบ่งกันกินฉันยัยตัวแสบใบบุญและพี่คุกกี้

"ไม่ต้องห่วงหรอก รายนั้นนะเขาไม่รับงานกระจ๊อกแบบนี้หรอกระดับต้นน้ำก็คงเป็นงานหนังงานละครหรือไม่ก็หนังใหญ่ฟอร์มยักษ์นู้น" คำพูดของพี่คุกกี้ทำให้ฉันหน้าเปลี่ยนสีสมเพชตัวเองเล็กน้อย เขามักได้ดีกว่าฉันเสมอ

"ไม่ว่าจะงานเล็กงานใหญ่แต่แม่จ๋าก็ทุ่มเทกับงานเสมอแม่จ๋าเก่งที่สุดที่ทำงานเลี้ยงหนูมาได้ขนาดนี้ใบบุญรักแม่โดนัทที่สุดเลย คุณลุงคนนั้นก็มีดีแค่หน้าตาสู้แม่โดนัทก็ไม่ได้ทั้งสวยทั้งเก่งจริงไหมคะป้าคุกกี้"เด็กหญิงตัวน้อยเอ่ยพูดขึ้นเมื่อเห็นแม่คนสวยนิ่งเงียบไปเด็กน้อยมองแป๊บเดียวก็รู้ได้ว่าแม่คิดอะไร

"จริงที่สุด"คุกกี้เอ่ยตอบรับเด็กน้อยในอ้อมกอดพร้อมกับยิ้มให้อย่างเป็นกำลังใจ ทำให้ฉันต้องยิ้มมุมปากเบาๆ อย่างรู้สึกดีแม้ไม่มากมายกำลังใจเล็กน้อยจากลูกสุดที่รักใบบุญจากผู้จัดการที่เคารพแม้กระทั่งเจ้าโกโก้ที่เหมือนจะรับรู้ว่าฉันเศร้าก็ยังเอื้อมขาหน้ามาให้กำลังใจมันช่างอบอุ่นจริงๆ เห็นแล้วมันก็ใจฟูเหมือนปุยฝ้ายเลย...

นิยายเรื่องพันธะร้ายกามเทพตัวจิ๊ว

บทที่2 เพื่อนร่วมงาน

วันนี้เป็นวันเปิดกล้องโฆษณาน้ำหอมใหม่ที่พี่คุกกี้รับงานให้ฉันนั้นแหละฉันต้องตื่นแต่เช้าพร้อมกับกระเตงเจ้าจิ๊วหลิวใบบุญและก็เพื่อนสี่ขาอย่างเจ้าโกโก้สองคนหนึ่งหมาไปไหนไปกันตลอดภาพนี้เลยเป็นภาพที่ชินตาของพี่คุกกี้หรือทีมงานบางส่วนที่เคยร่วมงานกับฉัน

ฉันเดินเข้าไปหาพี่คุกกี้ที่รออยู่พร้อมกับความรู้สึกตื่นเต้นนิดๆ ก็โฆษณานี้มันใหญ่พอตัวเลยอ่ะ ไม่เหมือนงานถ่ายโฆษณาของฉันที่ผ่านๆ มา

"แม่ขางานใหญ่เหมือนกันนะเนี่ย แม่โดนัทของหนูจะมีคนรู้จักและดังขึ้นอีกระดับหนึ่งแล้วใช่ไหมคะป้าคุกกี้หนูตื่นเต้นจังเลยค่ะ"เจ้าจิ๊วหลิวใบบุญพูดเจี้ยวแจ้วน้ำเสียงตื่นเต้นมองนู้นมองนี้อย่างตื่นตา พร้อมกับเอ่ยถามป้าคุกกี้ที่ยืนอยู่ข้างๆ ด้วย

"ใช่แล้วจ๊ะ"คุกกี้เอ่ยตอบเด็กน้อยพร้อมกับหันไปเอ็ดเด็กในปกครอง

"เก็บอาการหน่อยสิโดนัท เสียงหัวใจเต้นรัวอย่างกะกลองเพล"คุกกี้เอ่ยเตือนคนอยู่ข้างๆ พร้อมกับถอนหายใจเบาๆ พอกันเลยทั้งแม่ทั้งลูก

"ก็คนมันตื่นเต้นจะห้ามได้ที่ไหนละคะคุณป้าคุกกี้ก็ว่าแต่แม่หนูเห็นป้าคุกกี้ก็ขาสั่นมือสั่นยิ่งกว่าแม่โดนัทอีกอิๆ"เจ้าจิ๊วหลิวใบบุญเอ่ยปกป้องแม่พร้อมกับว่ากระทบแชวๆ ป้าคุกกี้อย่างขันๆ

"เจ้าเด็กแสบนิ"คุกกี้เอ็ดเจ้าเด็กแสบอย่างไม่จริงจังนักออกจะขำขันมากกว่าอุตส่าห์เก็บอาการเจ้าแสบจับได้ชะงั้นสังเกตุตาดีจริงๆ เลย

"เอาล่ะๆ มีเรื่องให้ตื่นเต้นกว่านี้อีก"คุกกี้เปลี่ยนเรื่องพร้อมกับมองหน้าสองแม่ลูกอมยิ้มเล็กน้อยอย่างยั่วยวน

"งานนี้โดนัทไม่ได้ถ่ายโฆษณาคนเดียวนะแต่มี....."คุกกี้หยุดพูดพร้อมกับมองสองแม่ลูกที่ตั้งใจฟังอย่างตื่นเต้นและคิดไปต่างๆ นาๆ ว่าใครจะมาเป็นเพื่อนร่วมงาน

'เอใครมาเป็นเพื่อนร่วมงานของแม่น๊า'เด็กน้อยครุ่นคิดในใจ 'เอ..หรือว่าจะเป็นลุงคนนั้นลุงที่เป็นพ่อของเรา'เด็กน้อยคิดอย่างสับสนแต่ว่าป้าคุกกี้บอกว่าลุงคนนั้นไม่รับงานเล็กๆ คงไม่ใช่หรอกมั้งเด็กน้อยคิด

"ใครคะ"โดนัทเอ่ยถามเมื่อเห็นผู้จัดการที่เคารพเงียบไปนานทำให้ใจเธอตื่นเต้นคิดไปต่างๆ นาๆ อย่างนึกกลัวแม้ว่าพี่คุกกี้จะยืนยันว่าเขาคนนั้นจะไม่รับงานระดับนี้ก็เถอะแต่มันก็ทำให้เธออดคิดไม่ได้

"อยากรู้ใช่ไหม"คุกกี้ยังถามยั่วยวนอีกยังไม่คิดจะตอบง่ายๆ

"โฮ่ง"เสียงเจ้าโกโก้ที่นอนฟังคนทั้งสามคุยกันอยู่นานได้เห่าขึ้นเปรียบเป็นการตอบรับว่าแม้มันจะพูดไม่ได้แต่ก็ฟังรู้เรื่องและก็อยากรู้เหมือนที่เจ้านายทั้งสองอยากรู้เหมือนกัน

"โอ้โฮเรื่องน่าตื่นเต้นจนพี่โกโก้อยากรู้เหมือนกันป้าคุกกี้ต้องรีบตอบแล้วนะไม่อย่างนั้นพี่โกโก้แยกเขี้ยวใส่ใบบุญไม่รู้ด้วยน๊าา"เด็กน้อยเอ่ยพูดเสียงแจ๋วพร้อมกับลูบหัวพี่โกโก้เบาๆ เอ่ยขู่คนเป็นป้าเรียบๆ อย่างขันๆ

"คนที่มาเป็นเพื่อนร่วมงานของเราคือคุณสายหมอก"พี่คุกกี้ตอบพร้อมกับสีหน้าตื่นเต้นส่วนฉันที่ตื่นเต้นอยู่แล้วก็ยิ่งตื่นเต้นไปใหญ่

"เฮ้อ ..."ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่อคนนั้นไม่ใช่เขา แต่ฉันยิ่งตื่นเต้นไปอีกนั้นคือเพื่อนร่วมงานคุณสายหมอกนักแสดงมืออาชีพชื่อดัง ดังสูสีพอๆ กับต้นน้ำเลย คุณพระฉันต้องร่วมงานกับเขาแล้วฉันจะทำไงดีตื่นเต้นอ่ะ

"โอ้โฮแม่โดนัทหน้าแดงใหญ่เลยแดงปรี๊ดเลยค่ะ"เจ้าจิ๊วหลิวใบบุญเอ่ยทักขึ้นเมื่อเห็นคนเป็นแม่หน้าเห่อแดงจนปิดไม่อยู่ หน้าแดงฉันหน้าแดงจนลูกทักทั้งตื่นเต้นทั้งหน้าแดงเลยทำไงดีไม่เคยร่วมงานกับคนดังขนาดนี้ฉันจะทำตัวยังไงดีเนี่ย

"โอ้นั้นไงคุณสายหมอกมานู้นแล้ว"เสียงพี่คุกกี้เอ่ยพูดขึ้นพร้อมกับแสงออร่าเจิดจรัสของชายร่างสูงเด่นสง่าเพื่อนร่วมงานคนดังของฉันวันนี้เดินเข้ามา ตายๆ แค่ได้ยินชื่อยังไม่หายตื่นเต้นเลย เจอตัวเป็นแบบนี้โดนัทขาสั่นไปเลยสิคะ เขาเดินเข้ามาทักทายฉันพร้อมกับยิ้มให้ฉันกับพี่คุกกี้น้อยๆ รอยยิ้มอันแสนเป็นมิตรนั้นสัมผัสได้ว่าเขาเป็นคนไม่ถือตัว ฉันตั้งสติยิ้มทักทายไปอย่างเป็นมิตรด้วยความตื่นเต้น

"คุณลุงคนหล่อทำไมไม่ยิ้มให้หนูกับพี่โกโก้บ้างละคะหรือว่าหนูตัวเล็กมองไม่เห็น"เด็กน้อยเอ่ยทวงไปเมื่อเห็นลุงคนหล่อแอบมองหน้าแม่ของตนอย่างไม่วางตา เด็กน้อยปีนขึ้นเก้าอี้ทำตัวให้สูงพร้อมกับอุ้มโกโก้ถึงแม้จะเป็นหมาแต่เด็กน้อยก็เรียกว่าพี่เพราะว่าพี่โกโก้มาอยู่กับแม่โดนัทก่อนที่เด็กน้อยจะมาเกิดกับแม่โดนัทชะอีก สายหมอกละสายตาจากใบหน้าหญิงสาวเพื่อนร่วมงานหันไปมองตามเสียงเล็กๆ นั้นต้องตกใจเล็กน้อยแต่ก็ยิ้มทักทายเด็กน้อยท่าทางแสนซนนี้ใครกันเขาคิด

"สวัสดีครับเจ้าเด็กน้อย เอ๋แม่สาวน้อยผู้น่ารักแสนซนนี้ใครกันเอ่ย"สายหมอกเอ่ยชมพลางถามว่าเด็กแสนซนนี้ใครกัน

"สวัสดีค่ะคุณลุงคนหล่อหนูชื่อใบบุญอายุ5ขวบเป็นลูกสาวของคุณแม่โดนัทคนที่คุณลุงมองตาไม่กระพริบนั้นละคะแอบมองแม่หนูขออนุญาติลูกสาวหรือยังคะคุณลุงคนหล่อ"เด็กน้อยพูดจาฉะฉานพลางอมยิ้มยียวนไล่ทันคนตรงหน้าได้ สายหมอกชะงักเมื่อได้ยินแบบนั้น ลูกสาวว๊าคนสวยตรงหน้ามีลูกแล้วหรือนี้ สายหมอกคิดพร้อมกับเกาหัวแก้เขิน พร้อมกับขอตัวออกไปเตรียมตัวถ่ายโฆษณา

"แสบไม่เบานะเราเจ้าใบบุญ"โดนัทดุเจ้าลูกแสนซนเบาๆ อย่างไม่จริงจังนักแต่ก็อดอมยิ้มไม่ได้กับการกระทำของลูกเจ้าเด็กนี้มันร้ายจริงสงสัยร้ายเหมือนคนนั้นพ่อเขา

"อยู่ตรงนี้เงียบๆ กับพี่โกโก้ไม่ดื้อไม่ซนแม่เข้าไปทำงานก่อนเข้าใจไหมคะ"โดนัทเอ่ยบอกลูกเหมือนทุกครั้งที่พาลูกมาทำงานด้วย

"โอเคค่ะ"เด็กน้อยรับคำแม่พร้อมกับยิ้มหวานน่ารักส่งเป็นกำลังใจให้

"พี่โกโก้ฟากน้องด้วยนะ"เธอพูดกับลูกเสร็จก็หันมาพูดกับเพื่อนสี่ขาที่เธอคิดว่าเป็นสมาชิกในครอบครัวชีวิตหนึ่งที่เธอไม่เคยเห็นว่าเป็นแค่หมา

"โฮ่ง"โกโก้ตอบรับคำเจ้านายเหมือนเป็นการรับปากไม่ให้เจ้านายห่วงเจ้านายตัวน้อย

"เอ๋"เจ้าจิ๊วหลิวใบบุญร้องขึ้นเมื่อเห็นวัตถุสิ่งหนึ่งวางอยู่

"พี่โกโก้นี้มันมือถือของคุณลุงหน้าหล่อนิคะ"เจ้าเด็กน้อยใบบุญเอ่ยพูดกับพี่สี่ขาพร้อมกับหยิบมือถือคุณลุงหน้าหล่อขึ้นมา

'สงสัยคุณลุงหน้าหล่อลืมไว้ตอนที่มาทักทายทำความรู้จักแม่โดนัท'เด็กน้อยครุ่นคิดในใจ

"โฮ่ง"เจ้าโกโก้พี่สี่ขาของเด็กน้อยรับคำพร้อมกับมองสิ่งที่อยู่ในมือของนายตัวน้อยเด็กน้อยซุกซนและมือบอนบ้างเล็กน้อยแอบเล่นมือถือของคุณลุงหน้าหล่อโดยการเข้ากล้องถ่ายรูปและถ่ายรูปไปหลายภาพมีทั้งภาพพี่โกโก้สี่ขาและตัวเด็กน้อยเองหรือแม้แต่เด็กน้อยถ่ายกับพี่โกโก้สี่ขา

"เอ๋"เด็กน้อยชะงักเมื่อมือเด็กน้อยเลื่อนไปเจอเบอร์หนึ่งในมือถือคุณลุงหน้าหล่อ

"พอ..อี..พี..ไม้เอก..พี่..ต..โอ๊ะ..น..ตน..ไม้โท .ต้น..น.น.อำ..นำ..ไม้โท..น้ำ..ต้นน้ำ"เด็กน้อยสะกดตัวหนังสือรายชื่อที่เมมในโทรศัพทคุณลุงหน้าหล่อ แม้เด็กน้อยยังเด็กแต่เด็กน้อยก็อ่านออกเพราะแม่โดนัทถ้ามีเวลาก็จะสอนให้เด็กน้อยอ่านและสะกดคำ เด็กน้อยก็เลยพออ่านออก ชื่อคุ้นๆ เด็กน้อยคิดพร้อมกับขมวดคิ้ว

"พ่อหนูชื่อต้นน้ำ"เสียงคำพูดของแม่เอ่ยขึ้นมาในความจำถึงวันที่เด็กน้อยเอ่ยถามถึงพ่อจะใช่คนเดียวกันหรือเปล่าน๊า เด็กน้อยคิด แต่ก็ช่างเถอะเสื่องดู เด็กน้อยบอกตัวเองในใจ คงมีไม่กี่คนหรอกมั้งน๊าที่ชื่อต้นน้ำเป็นดารา เด็กน้อยคิดพร้อมยิ้มกรุ่มกริ่ม

"อิๆ"เจ้าแสบจิ๊วหลิวใบบุญหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อคิดอะไรขึ้นได้พร้อมกับเอาสมุดวาดรูปและดินสอมาจดเบอร์โทรที่เด็กน้อยต้องการไว้พร้อมกับยิ้มมุมปากอย่างอารมณ์ดี

"โฮ่งๆ"เสียงโกโก้ส่งเสียงเหมือนเรียกถามเจ้านายตัวน้อยคิดทำอะไร เด็กน้อยจุ๊ปากเหมือนเป็นความลับที่เด็กน้อยยังไม่อยากบอก

ฉันเดินออกมาจากห้องแต่งตัว ทุกสายตาจับจ้องมาที่ฉันฉันตื่นเต้นแต่ก็พยายามเก็บความรู้สึกไว้

"เธอดูดีจัง แต่เสียดายมียัยตัวแสบคอยหวง"สายหมอกเอ่ยชมฉันพร้อมกับแซวยัยตัวแสบใบบุญด้วย ฉันได้แต่ยิ้มให้

"ขอบคุณค่ะ"ฉันตอบเขา

"ไม่ต้องเกร็ง พูดกับฉันปกติก็ได้เราเป็นเพื่อนร่วมงานกันนะฉันเป็นคนสบายๆ"สายหมอกบอกพร้อมกับส่งยิ้มอบอุ่นมาให้ ทำให้ฉันหายเกร็งลงนิดหน่อยอาการที่เหมือนจะตื่นเต้นก็รู้สึกผ่อนคลายลง สายหมอกเป็นผู้ชายที่ยิ้มสวยและดูอบอุ่นจริงๆ ต่างจากเขาคนนั้นต้นน้ำรอยยิ้มวันลาของเขาที่เหมือนจะตอกย้ำฉันตลอดเวลา ให้ตายเถอะนี้มันก็ผ่านมานานแล้วทำไมยังนึกถึงเขาอยู่

"สายหมอกโดนัทจะเริ่มถ่ายแล้วนะ"เสียงพี่ตากล้องหันมาบอก ตอนนี้ฉันกำลังเดินไปที่ไฟสปอตไลท์สว่างจ้ามันทำให้ฉันรู้สึกตื่นเต้นจริงๆ ฉันต้องทำได้ เพื่ออนาคต เพื่อมีเงินเลี้ยงลูกและเพื่อนชี้สี่ขา ฉันพูดให้กำลังใจตัวเอง

"เอาละครับน้องโดนัทพี่อยากจะให้น้องโดนัทส่งสายตาไปให้สายหมอกแบบเซ็กชี่ยั่วยวนขยี้ใจทำเหมือนกับว่ากลิ่นตัวของน้องสายหมอกยั่วใจน้องโดนัทมากๆ"เสียงพี่ตากล้องเอ่ยบอกโจทย์ที่ฉันต้องทำ แค่ฉันได้ฟังฉันก็แทบคลั่งและสุดจะตื่นเต้นแต่ว่ามันคืองานท่องไว้ๆ งานดำเนินไปเมื่อได้ยินเสียงผู้กำกับบอกให้เริ่ม ฉันทำตามที่พี่ตากล้องบอก ให้ตายสิ ทำไมกลิ่นตัวของสายหมอกมันช่างหอมละมุนแบบนี้ ฉันรู้สึกว่าฉันจะหลงไหลเขาจัง ฉันค่อยๆ ขยับตัวเข้าหาเขาราวกับว่ามีแม่เหล็กมาดึงดูดให้เราเข้าหากัน เวลานี้ฉันรู้สึกถึงใบหน้าของสายหมอกค่อยๆ โน้มลงมาไกล้ๆ

"คัท เยื่อมมากๆ ได้ฟิวมากๆ เลยครับ"เสียงผู้กำกับเอ่ยชม ฉันเกาท้ายทอยแก้เขินพร้อมกับเงยหน้ามองคนข้างๆ ก็พบว่าเขามองอยู่ก่อนแล้ว

"เหมือนมืออาชีพมากเลย"เสียงสายหมอกเอ่ยชม"เขายิ้มให้นิดหนึ่งแล้วก็เดินออกไปฉันได้แต่ก้มหน้าอมยิ้มอย่างอัตโนมัติ

"มัวแต่ยิ้มอยู่นั้นแหละ รีบไปเปลี่ยนชุดถ่ายเชตต่อไปได้แล้ว เสร็จช้ายัยตัวแสบจิ๊วหลิวบ่นให้เดี๋ยวจะหาว่าพี่ไม่เตือน"เสียงพี่คุกกี้เอ่ยเตือนพร้อมเร่งทำให้ฉันได้สติหุบยิ้มลงพร้อมกับหันไปมองที่ที่เจ้าตัวแสบนั่งรอบัดนี้ได้เป็นการนอนรอหลับปุ๋ยทั้งคนทั้งหมาแล้วฉันมองภาพนั้นก็อดยิ้มไม่ได้..

นิยายเรื่องพันธะร้ายกามเทพตัวจิ๊ว

บทที่3 หวนเจอ

"เฮ้อ"ฉันทรุดตัวลงนั่งที่โซฟาอันแสนนุ่มพร้อมกับถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง หลังจากที่ทำหน้าที่แม่ส่งลูกเข้านอนหลับฝันดีแล้ว ชีวีตนี้ช่างสนุกและเหนื่อยจริง ๆสนุกในการทำงานและสนุกในการเลี้ยงลูกแต่ว่าเวลาเหนื่อยแค่ได้กอดได้หอมได้เห็นรอยยิ้มของเจ้าจิ๊วหลิวใบบุญตัวแสบก็เหมือนเป็นยาวิเศษทำให้ฉันได้หายเหนื่อยแล้ว ได้ร่วมงานกับสายหมอกวันนี้ฉันรู้สึกไม่เป็นตัวเองเลย รอยยิ้มละมุนที่แสนอบอุ่นของเขาทำให้ใจฉันเต้นแรงและรู้สึกเขินๆ และมีเสี้ยวหนึ่งก็สกิดใจฉันให้นึกถึงใครบางคน..เขาคนนั้นถึงแม้ทำให้ฉันเจ็บแต่ฉันไม่เคยลืมเขาเลยในบางครั้งที่เห็นหน้ายัยตัวแสบที่ยิ้มให้ก็เหมือนรอยยิ้มของเขาผุดซ้อนขึ้นมาบนหน้ายัยตัวเล็กนั้น ฉันไม่อาจปฏิเสธได้ว่ารอยยิ้มเสน่ห์เย้ายวนแสนร้ายปนความแสบและเจ้าเล่ห์ช่างเหมือนพ่อเขาจริงๆ

ต้นน้ำนายคงลืมฉันแล้วใช่ไหม

"เฮ้อ"ฉันถอนหายใจออกมาอีกรอบส่ายหัวให้ความคิดไร้สาระของตัวเอง

"หงิงๆ"เสียงเจ้าโกโก้ที่นอนอยู่ข้างฉันส่งเสียงขึ้นพร้อมกับกระโดดขึ้นมานั่งโชฟาพร้อมกับร้องส่งเสียงหงิงๆ เหมือนกำลังบอกว่าเปิดทีวีให้ผมดูหน่อยครับเจ้านาย เจ้านายตัวน้อยหลับปุ๋ยไปแล้วแต่เจ้าโกโก้ยังไม่นอน แต่กลับมาอยู่เป็นเพื่อนเจ้านายใหญ่ที่เจ้าโกโก้รักและซื่อสัตย์อย่างสุดหัวใจ ฉันยิ้มให้โกโก้เมื่อเจ้าสี่ขาเอาคางมาเกยตักของเธอพร้อมกับส่งสายตามองไปที่ทีวีฉันเอามือลูบหัวโกโก้เบาๆ พร้อมพูดว่า

"รู้แล้วจ้าเดี๋ยวเปิดให้"ฉันพูดพร้อมกับกดรีโมตเปิดทีวีให้เจ้าโกโก้

"รู้สึกยังไงกับฉายาว่าเสือกินเรียบเพย์บอยตัวพ่อที่คนอื่นๆ ตั้งให้บ้างคะ"เสียงพิธีกรในทีวีถามขึ้น ให้ตายเถอะน่าทำไมต้องมาเปิดเจอหน้าเขาอีกแล้ว ไม่ว่าเปิดไปช่องไหน รายการไหน ช่องที่เท่าไหร่ก็มีแต่เขาและครั้งนี้ก็เช่นกัน ฉันลอบถอนหายใจอย่างปลงๆ และก็นั่งดูรายการเงียบๆ มือก็ลูบหัวเจ้าโกโก้ไปด้วย

"พี่ๆ ใจร้ายมากเลยนะครับ ความจริงในความคิดผมความรักเป็นเรื่องธรรมชาติ จะมีมากหรือมีน้อยก็คือความรักที่จะมอบให้ใครสักคน"ต้นน้ำเอ่ยตอบพร้อมกับยิ้มที่มุมปากเป็นการปิดท้าย และเหมือนจะถูกใจกับคำถาม

ฉันเกลียดตัวเองจริงๆ ทำไมถึงไม่เคยลืมเขา ไม่ว่าจะเป็นแววตาและรอยยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์นั้นหรือช่วงเวลาที่เขาเงียบขรึม ฉันก็ไม่เคยลืมเลย

"แล้วสำหรับต้นน้ำความรักมันน่าหลงไหลขนาดไหนคะ"เสียงพิธีกรในทีวีถามอีก เขากระตุกยิ้มนิดหนึ่งพร้อมเอ่ยตอบ

"ความรักเป็นสิ่งวิเศษและน่าหลงไหลเสมอครับ แม้ในบางครั้งอาจจะเปรียบเหมือนมีดที่เป็นอาวุธชิ้นดีที่ทำให้เราเจ็บที่สุด เพราะฉะนั้นผมจะไม่ค่อยจริงจังสักเท่าไหร่ ไม่ใช่ไม่รักแต่เลือกที่จะรักให้เป็นมากกว่าครับ"ต้นน้ำตอบดวงตาที่สดใสบดบังไปด้วยความเศร้านิดหนึ่งเพียงเสี้ยวเดียวก็ถูกบดบังด้วยความสดใสเหมือนเดิม

"คำตอบดูดี แต่เห็นแก่ตัว"ฉันพูดขึ้นเบาๆ ให้กับคนในทีวี ทั้งที่รู้เขาไม่ได้ยินก็ตาม

"ได้ยินแบบนี้สาวๆ ที่คลั่งต้นน้ำอยู่หรือปิ๊งๆ ต้นน้ำอยู่ก็คงจะถอยหนีเลยสิคะ..แหมร้ายไม่เบาเลยนะคะต้นน้ำเนี่ย"พิธีกรเอ่ยแซวเขา เขายิ้มนิดหน่อยไม่พูดอะไรต่อจากนั้น

ขอบตาฉันรู้สึกร้อนกร่ำๆ น้ำใสๆ ค่อยๆ ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว เมื่อเห็นรอยยิ้มสะกิดใจของเขา รอยยิ้มของเขามันทำให้ฉันเจ็บจี๊ดในหัวใจแทบจะหายใจไม่ออก นึกถึงเรื่องราวและเวลาที่เคยใช้ร่วมกันผ่านมา ทั้งที่ผ่านไปตั้งนานแล้วฉันก็ไม่ลืมสักที ฉันจ้องมองเขาในทีวีอย่างไม่ละสายตาแม้น้ำตาจะบดบังภาพจนมองไม่ชัด ฉันกำลังร้องให้อีกแล้ว ฉันอ่อนแออีกแล้ว ฉันรักและผูกพันธ์กับเขามาก มันเลยลืมยากใช่ไหม แม้รู้ว่าเจ็บแสนเจ็บก็ไม่ลืมใช่ไหม

"หงิงๆ"เจ้าโกโก้ร้องขึ้นพลางเอาขาไปแตะที่มือเจ้านาย เมื่อเห็นเจ้านายกำลังร้องให้ มันเป็นสัตว์พูดไม่ได้ แต่ก็อยากทำให้เจ้านายรู้สึกดีไม่เศร้า แม้การกระทำจะเล็กน้อยก็ตาม

"โกโก้"ฉันเรียกชื่อเจ้าเพื่อนสี่ขาทั้งน้ำตาพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนๆ นึกขอบใจเพื่อนสี่ขาที่ทำให้รู้สึกดีแม้อาจจะเล็กน้อย ก็ทำให้เธอยิ้มได้..

วันนี้เป็นวันหยุดวันอาทิตย์ที่สุดแสนจะน่าเบื่อและร้อนอบอ้าว ฉันเลยพาเจ้าลูกสาวตัวแสบสุดที่รักใบบุญและเจ้าเพื่อนชี้สี่ขามาเดินเล่นและมาเดินชื้ออาหารเจ้าโกโก้ด้วย

ฉันอุ้มเจ้าโกโก้ไว้ในอ้อมแขน มือหนึ่งก็จับมือเล็กๆ เจ้าจิ๊วหลิวตัวแสบใบบุญไว้ โกโก้ถ้าปล่อยให้เดินเองคงจะช้าเพราะเป็นหมาที่ชอบเล่น พอเจออะไรที่น่าสนใจก็จะหยุดและให้ความสนใจกับสิ่งนั้น พอๆ กับเจ้าใบบุญตัวแสบถ้าเจอร้านของเล่นหรือสิ่งที่น่าสนใจก็จะหยุดมองนานสองนานทีเดียว

"แม่ขาใบบุญว่าแม่เริ่มดังแล้วนะคะ ดูสิใครก็เริ่มมองแม่ใหญ่เลยค่ะ"เสียงเล็กๆ เอ่ยพูดขึ้นพร้อมกับมือเล็กที่ไม่ถูกคนเป็นแม่จับไว้ชี้ไปให้แม่ดูผู้คนบางส่วนที่เห็นแม่ของเด็กน้อยบ้างก็พากันยิ้มบ้างก็ชุบชิบว่าใช่คนดังไหม ฉันยิ้มไม่ได้ตอบยัยจิ๊วหลิวเพราะมันเป็นอย่างที่ลูกพูดจริงๆ เพราะตอนนี้โฆษณาน้ำหอมที่ฉันไปถ่ายออกอากาศแล้ว ฉันรู้สึกกระแสและเรตติ้งมันแรงมากๆ

เรื่องนี้ต้องขอบคุณสายหมอกจริงๆ ที่ทำให้ฉันมีหน้าตาในโลกของนักแสดงบ้าง

"ต้องขอบคุณคุณลุงหน้าหล่อนะคะที่ทำแม่เป็นที่รู้จักบ้าง ถ้าหนูเจอคุูณลุงหน้าหล่ออีกครั้งนะคะหนูจะหอมแก้มให้รางวัลฟอดใหญ่เลยค่ะ เอ๋หรือให้แม่หอมดีน๊า แต่ไม่ดีกว่าหนูหอมเองแม่โตแล้วหนูยังไม่โตไม่น่าเกียจอิๆ"เด็กน้อยพูดเจี้ยวแจ้วอารมณ์ดี ฉันเองต้องส่ายหัวในความร้ายของยัยเด็กจิ๊วลูกฉันทั้งเจ้าเล่ห์และร้ายจริงๆ

"วันนั้นเหมือนยังหวงแม่อยู่เลยนะที่ลุงหมอกเขามองแม่ วันนี้พูดถึงลุงเขาอย่างเป็นมิตรชะแล้ว จะเอายังไงละเราหึ"ฉันพูดถามเจ้าตัวแสบไปอย่างแชวๆ วันนั้นหน้าทมึงทึงกวนประสาทวันนี้เป็นคนละคนเชียวไอ้แสบเอ้ย

"ก็ไม่รู้สิคะ"เด็กน้อยพูดตอบแม่พลางอมยิ้มก็ลุงเขาไม่ได้ร้ายนี้นาดูอบอุ่นดี เด็กน้อยคิดในใจพร้อมกับก้มหน้ายิ้ม ฉันมองดูก็ได้แต่ส่ายหัว

"พี่โกโก้อาบน้ำตัดขนแล้วหล่อขึ้นมากเลยค่ะ"เจ้าเด็กน้อยเอ่ยพูดคุยกับพี่สี่ขาอย่างอารมณ์ดีในขณะที่นั่งรอยู่หน้าห้างรอแม่คนสวยไปซื้อไอติมแสนอร่อยมาให้

"โฮ่ง"โกโก้พูดตอบเจ้านายตัวน้อยพร้อมกับมองไปที่เบื้องหน้าและเห่าเบาๆ ขึ้นอีกรอบเหมือนเรียกให้เจ้านายตัวน้อยดูในสิ่งที่มันเห็น

"โฮ่งๆ"โกโก้เห่าสายตาก็ไม่ละกับสิ่งที่เห็นพร้อมกับกระดิกหางเหมือนดีใจที่ได้เจอคนคุ้นเคย

"พี่โกโก้เห่าอะไรคะ"เด็กน้อยเอ่ยถามพร้อมกับมองไปที่พี่สี่ขาของเธอที่มองอยู่

"โอ๊ะร้ายกาจที่สุดเลยค่ะ"เจ้าจิ๊วหลิวร้องขึ้นพร้อมกับต่อว่ากับภาพที่เห็น

"แม่ขาไอติมไม่อร่อยแล้วค่ะ"เด็กน้อยพูดบอกแม่เมื่อเห็นแม่เดินออกมาพร้อมกับไอติม โดนัทมองตามลูกอย่างสงสัยว่าลูกพูดถึงอะไร เธอมองตามก็ต้องเบิกตากว้าง ผู้ชายคนหนึ่งควงมากับพิธีกรสาวที่ชื่อมินนี่ ฉันมองปราดเดียวก็รู้ว่าคือใคร เขา ผู้ชายคนนั้น พิธีกรสาวคนนั้นแฟนเขาสินะ บ้าจริงทำไมฉันไม่มองไปทางอื่น ทำไมฉันไม่หยุดมองเขา ฉันถามตัวเองในใจด้วยความโกรธ

เหมือนเขารู้สึกว่ามีคนมอง เขาหันมามองและเราได้สบตากัน ฉันตั้งสติหันหน้าไปมองทางอื่นพร้อมกับหางตาที่เห็นเขากระตุกยิ้มที่มุมปากก่อนที่เขาจะเอามือคล้องเอวพิธีกรสาวรุ่นน้องนั้นและก็เดินออกไป ฉันกัดริมฝีปากแน่นรับรู้ถึงความโกรธของตัวเองที่มันเริ่มเกิดขึ้นอย่างไม่ทราบสาเหตุ แค่เห็นรอยยิ้มเขาแว๊บหนึ่งหัวใจฉันเต้นระรัวเหมือนวันวานที่ฉันกับเขามีกันและกัน

"Bad Boy Bad habits"เด็กน้อยเมื่อเห็นแม่จะร้องให้ก็ตะโกนตามหลังคนที่เป็นสาเหตุแม้จะรู้ว่านั้นคือพ่อแท้ๆ ก็ตาม ต้นน้ำหยุดชะงักหันมามองเด็กหญิงตัวเล็กพร้อมขมวดคิ้วอย่างงงๆ ว่าเด็กท่าทางแสบสันต์นี้คือใครกันอยู่ดีๆ ทำไมถึงมาว่าเขาเหมือนโกรธขนาดนั้น เด็กน้อยยักไหล่ใส่คนที่หันมามองอย่างสงสัยไร้ความเกรงกลัว แถมยังทำหน้าลิงหลอกล่อด้วย ทำให้ต้นน้ำยิ่งงงไอ้เด็กจิ๊วหลิวท่าทางกวนๆ นี้ใครกัน เขายืนมองอย่างสงสัยตามหลังเมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้นอุ้มเด็กแสนกวนนั้นลับสายตาไป...