"นะวันหนึ่ง"

"โอ้ยนี่นายเดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลยดูสิเนี้ยของๆฉันหล่นพื้นหมดแล้ว"

"เธอก็เหมือนกันเอาแต่ดูโทรศัพท์ดูนั่นแหละไม่ดูทางเลยคนยิ่งรีบอยู่"

"นี่นายยังไม่ขอโทษเลยนะที่ทำฉันล้มอ่ะ"

.....

"เอ้าทำไมเงียบล่ะไม่มีปากรึไงทำคนอื่นเขาเจ็บแถบไม่ขอโทษอีก"

"ฉันเสียเวลากับเธอมามากพอแล้วเธอจะไปไหนก็ไป"

(⁠☞⁠ ⁠ಠ⁠_⁠ಠ⁠)⁠☞โอ้ยไอ้บ้าเลยไอ้สาเลวเอ้ย~~คำขอโทษซักคำก็ไม่มี

บริษัท

เห้ยว่าไงเพื่อนฉันรอนายนานมากเลยยะรู้มั้ยหายไปไหนมา???

อ่อพอดีเจอคนบ้ามาเดินชนก็เลยมีเรื่องนิดหน่อย

อ้าวแล้วคนบ้าคนนั้นเป็นยังไงบ้างนายได้ไปส่งเขาที่โรงบาลมั้ย?

ก็ไม่นะเขามีมือมีตีนอยู่นี่ทำไม่ฉันต้องไปส่งด้วยล่ะเขาไปเองไม่ได้หรอ

โอ้ยนายนี่มันนิสัยเดิมไม่เปลี่ยนเลยจริงๆก็นายเป็นคนไปชนเขาเองนายก็ต้องพาเขาไปส่งเขาที่โรงบาลสิเพื่อเขาเกิดขาแพรงขึ้นมาจะทำยังไง

ฉันไม่ใช่เขาถ้าเขาเกิดขาแพรงขึ้นมาเขาก็รู้ดีนี่ว่าขาจะแพรงเขาก็ต้องเรียกคนมาช่วยแล้วทำไม่ถึงต้องเป็นฉันล่ะ

"นายนี่มันจริงๆเลยไอ้ลูกคนรวย"

"นายก็เป็นลูกคนรวย"

อ้าวโทษทีฉันลืมตัว

บ้านตระกูลหลง

โอ้ยขาฉันไอ้บ้านั่นตัวหนักยั่งกับอะไรมาชนฉันยังจะไม่ขอโทษอีกโอ้ยนี่มันวันซวยอะไรของฉันเนี้ย~~

อ้าวลูกพ่อเป็นอะไรทำไมถึงเดินยั่งงั้นล่ะ

พอดีเดินชนหมาแต่เช้าหน่ะค่ะพ่อเ

อ้าวหรอมาที่ไหนกันตัวหนักเป็นตันเลยหรอถึงขาแพรงอย่างนั้นหน่ะลูก???

อ๋อไม่หรอกค่าแค่ตัวหยั่งนั่งกับอะไรบางอย่างอ่ะค่ะถ้างั้นหนูไปทำแผลก่อนนะคะพอดีมีแผลที่หัวเข่าด้วยค่ะ

อ่ะๆไปเถอะลูกเดี๋ยวก็ติดเชื้อไปโรงบาลมั้ยลูกให้พยาบาลทำแผลให้มั้ย

ไม่ค่ะหนูทำเองดีกว่าค่ะ

ตามใจลูกล่ะกันนะถ้าติดเชื้ออย่ามาโทษพ่อล่ะกัน(พูดด้วยความเป็นห่วง)

ไม่เป็นไรจริงๆค่ะคุณพ่อ

"อืมงั้นพ่อไปบริษัทก่อนล่ะกันนะอย่าลืมทำแผลด้วยล่ะ

ค่า~~คุณพ่อสุดที่รักของหนู

บริษัทหลงกรุ๊ป

อ่าทุกคนประชุมกันได้

เวลาผ่านไป1ชั่วโมง

เข้าใจใช้มั้ยทุกคนถ้าเข้าใจแล้วแยกย้ายกัยได้

"วันนี้อากาศไปเที่ยวทะเลดีกว่า"

หลินหลงซี(นางเอก)ได้ไปเที่ยวทะเลเพื่อให้ลืมเรื่องเมื่อวานที่เธอนั้นได้เจอกับ(พระเอก)พอนึกอีกหลินหลงซีก็โมโหมากที่หลัวซี่ฟางไม่ขอโทษสักคำและยังมีหน้ามาโทษเธออีกแต่แล้วความซวยของนางเอกก็ยังไม่หมดเพราะพระเอกก็มาเที่ยวทะเลเช่นเดียวกัน

"น้อยยังมีหน้ามาเที่ยวกับคนอื่นด้วยหรอคิดว่าจะไม่มีเพื่อนคบสะอีกอย่างนี่ต้องไปหาเรื่องหน่อยแล้ว

"อ้าวก็นึกว่าใครที่ไหนได้คนที่มาชนฉันเมื่อวันก่อนนี่"

"มีอะไรกับฉันรึเปล่าห้ะยัยผู้หญิงบ้า"

"นี่นายฉันชื่อหลินหลงซีไม่ได้ชื่อยัยบ้าไอ้โรคจิต"

"ฉันก็ไม่ได้ชื่อคนบ้า"

"อ้าวแล้วนายชื่ออะไรหล่ะอย่าบอกนะว่านายชื่อซีหลุย!!!"

"เธอจะบ้าหรอคนอะไรชื่อแปลกฉันชื่อเฉินฮั้วกงไม่ได้ชื่อซีหลุยอะไรนั่น"

"นี่นายอ่อไม่สิเฉินฮั้วกงชนคนอื่นแล้วยังไม่รู้จักขอโทษอีก"

"แล้วไงหลินหลงซีลูกสาวท่านประธานหลงกรุ๊ปขี้แง"

"นี่นาย"

แล้วหลินหลงซีก็ได้ก้าวพลาดก้าวไปตกหลุมที่คนอื่นขุดไว้แล้วก็ไปสะดุดขาเฉินฮั้วกงแล้วทั้งสองคนก็ได้ล้มลงทั้งสองก็ได้จ้องตากันหลินกลงซีก็ใจเจ้นแรงเมื่อได้เห็นว่าเฉินฮั้วกงหล่อมากทำให้เธอแก้มแดงเฉินฮั้วดงเมื่อเห็นดังนั้นจึงอยากจะแก้แค้นให้แม่ของตนเองที่ถูกพ่อของหลินหลงซีฆ่าตายจึงจะแก้แค้นให้หลินหลงซีตกหลุมรักตัวเองเพื่อให้เธอไปขโมยรูปภาพที่พ่อของเธอหวงแหนมากที่สุดแล้วก็เธอพ่อของเธอทิ้งกับเธอเมื่อพระเอกคิดได้ดังนั้นจึงกอดนางเอกแล้วพูดว่า

"นี่หลินหลงซีฉัน..เอ่อฉันชอบเธอนะ"

"ห๊ะนี่นายชอบฉันเพราะเมื่อตะกี้เนี้ยนะ(ห๊ะนี่ฉันไม่เคยถูกสารภาพรักเลยนี่ครั้งแรกนะเนื่ยแต่ว่าดูไปแล้วก็หล่อดีเกมือนกันงั้นคุยๆไปก่อนแล้วนี่ฉันคิดบ้าอะไรเนี้ยเลิกคิดๆ)"

"เอ่อ .. ใช่ว่านายจะขอฉันเป็นแฟนใช้มั้ยเนี้ย✧⁠\⁠(⁠>⁠o⁠<⁠)⁠ﾉ⁠✧"

"(เอ้ะน่ารักจัง)เอ่อ..ก็อาจจะเป็นอย่างนั้นแต่ฉันชอบเธอมานานแล้วล่ะแต่ฉันไม่ค่อยกล้าบอกหน่ะ(⁠≧⁠▽⁠≦⁠)"

"ถ้างั้นอย่าพึ่งเป็บแฟนกันดีกว่ามาลองๆคุยกันก่อนดีมั้ย"

"(หลอกง่ายจังเลยโง่จริงๆ)เอ่อก็ได้นะถ้าเธอยังไม่พร้อม(⁠◠⁠‿⁠・⁠)⁠—⁠☆"

"(หล่อจังเลยอ้ากก♪♪⁠ ⁠\⁠(⁠^⁠ω⁠^⁠\⁠ ⁠))"