ในโลกปัจจุบัน เทคโนโลยีต่างๆถูกพัฒนาและก้าวกระโดดอย่างรวดเร็ว เมื่อเปรียบเทียบกันแล้วในยุคก่อนนั้นแทบจะเทียบกันไม่ติด ทั้งอาวุธ หรือแม้กระทั่งความสามารถของผู้นำ

แต่ปัญหาเรื่องความเหลื่อมล้ำทางชนชั้นในสังคมก็ยังไม่มีการพัฒนาแม้แต่น้อย

“ เฟยหง นี่แกทำงานประสาอะไรของแก ทำงานชุ่ยๆแบบนี้อย่าทำซะดีกว่า ฉันไล่แกออก!!! ไปเก็บข้าวของของแก ออกไปจากบริษัทฉันซะ ก่อนที่ฉันจะเตะโด่งแกออกไป!! ”

“ ตะ..แต่หัวหน้าเรื่องนี้มันไม่ใช่ความผิดขอผมนะโม่เทียน นายก็ช่วยอธิ— ”

“ เฟยหง ทำงานผิดพลาดก็ต้องยอมรับ ฉันไม่ได้มีเอี่ยวกับงานส่วนนี้อย่าดึงฉันเข้าไปเกี่ยวด้วย ทำผิดก็ยอมรับผิดซะ... ”

ชายหนุ่มเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ราวกับว่าโลกทั้งโลกกำลังหัวเราะเยาะเย้ยตัวเอง ทั้งสีหน้าและการกระทำของคนที่ไว้ใจที่สุด นี่สินะ ความรู้สึกของการโดนหักหลัง

ชายหนุ่มเพียงก้มหน้าเก็บข้าวของออกจากบริษัทท่ามกลางเสียงหัวเราะขบขันของใครหลายๆคน

“ ฉันจะจำวันนี้ไว้ พวกแกต้องชดใช้ โดยเฉพาะแก โม่เทียน!!! ”

เฟยหง ได้แต่ก่นด่าภายในใจก่อนจะออกจากบริษัทมุ่งหน้ากลับห้องเช่า

“ เฟยหง ค่าห้องเดือนนี้เมื่อไหร่จะจ่าย? นี่มันก็ผ่านมาหลายวันแล้วนะ ถ้านานกว่านี้ฉันคงต้องให้เธอออกแล้วนะ อย่าหาว่าฉันใจร้ายก็แล้วกัน!! ”

ชายหนุ่มเพียงพยักหน้าก่อนจะเดินขึ้นห้องด้วยพลังงานชีวิตที่แทบจะหมดลงเต็มที แต่สิ่งเดียวที่ทำให้ชายหนุ่มผู้นี้ยังยืนหยัดและสู้ต่อไปได้ก็คือ

“ ป๊ะป๋า ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะคะ ทำไมวันนี้ ป๊ะป๋า เลิกงานเร็วจังเลย ”

เสียงของเด็กสาววัยแก่นแก้วอายุราวๆ 14- 15ปี ทำให้ชายหนุ่ม ผู้เป็นพ่อราวกับว่าได้รับพลังงานชีวิตใหม่อีกครั้ง

“ ป๊ะป๋า เลิกงานเร็วก็เพื่อมาหาลูกจ๋าไง แล้ววันนี้อยู่แต่ในห้องเบื่อไหม? พ่อขอโทษนะที่ไม่สามารถส่งลูกไปเรียนเหมือนกับคนอื่นๆได้ พ่อ.. ”

เฟยหง กล่าวพลางลูบหัวผู้เป็นลูกด้วยความรู้สึกผิด

“ ป๊ะป๋าพูดอะไรแบบนั้นเล่า ขอแค่มีป๊ะป๋าอยู่ด้วย อะไรก็ไม่สำคัญทั้งนั้นแหละ หนูต้มมาม่าเอาไว้แล้ว ป๊ะป๋ามากินด้วยกันเร็ว เดี๋ยวมันจะเย็นซะก่อน แล้วมันไม่อร่อย ”

“ กินก่อนเลย พอดีป๊ะป๋ายังไม่หิว ” 

เฟยหงกล่าวขึ้น แต่ผู้เป็นลูกสาวกลับทำหน้ามุ่ยใส่ เป็นภาพที่ชวนให้เอ็นดูแล้วก็ตลกไปอีกแบบ

“ อย่ามาโกหกหนูนะ หนูรู้ว่าป๊ะป๋าโกหก อย่ามาเนียนนะ หนูเก่ง หนูรู้ มากินด้วยกันได้เเล้วป๊ะป๋า ”

เด็กสาวจูงมือผู้เป็นพ่อไปนั่งกินมาม่าด้วยกัน...ทั้งสองต่างพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดถึงแม้มันจะเป็นช่วงสั้นๆก็ตามที

ผู้เป็นลูกเผลอหลับไปในตักของผู้เป็นพ่อ เฟยหงอุ้มลูกสาวมานอนบนเตียง ก่อนที่ตัวเองจะเดินเข้าไปในห้องน้ำและร้องไห้ออกมา

“ โถ่เว้ย!!! ทำไม ทำไม เรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นกับพวกเราด้วย พวกเราไปทำอะไรผิดมากมารึไง ไอ้พระเจ้าเฮงซวย ไหนว่าทำดีได้ดีทำชั่วได้ชั่วไง แล้วทำไมไอ้พวกชั่วมันถึงได้ดีกันหมด ถ้าเป็นคนดีแล้วไม่ได้ดีมันจะไปมีความหมายอะไร ”

เพล้ง!!!

เฟยหง ต่อยกระจกจนเกิดรอยร้าวหยาดเลือดที่ไหลรินออกมาจำนวนมากแต่เขากลับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดแต่อย่างใด

ขณะนั้นเสียงปริศนาก็ได้ดังขึ้นภายในหัวของ เฟยหง

“ อยากจะลองดูโชคชะตาแบบใหม่ไหมล่ะ? ”

ชายหนุ่มแสดงสีหน้าตกตะลึงไปชั่วขณะ

“ แกเป็นใคร แล้วเข้ามาพูดในหัวของฉันได้ยังไง!! ”

“ ก็คนที่นายด่าว่าเฮงซวยไง? อย่าบอกนะว่าลืมไปแล้ว เฟยหง อายุ 37 ปี จบจากมหาวิทยาลัยชื่อดัง สายปกครอง แต่เลือกงานไม่ตรงกับสายที่เรียน แต่งงานเมื่อวัน 8 เดือน 7 ปีxxx มีลูกสาว 1 คนชื่อ เฟยเฟย ภรรยาเสียชีวิตประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อ 2 ปีที่แล้ว ญาติฝ่ายตัวเองและฝ่ายภรรยา ตัดหางคุณปล่อยวัด จนกระทั่งล่าสุด ถูกเพื่อนร่วมงานหักหลังเรื่องโปรเจกต์งาน แบบนี้มันเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดตามประสามนุษย์ใช่ไหม? แต่ก็เอาเถอะ ว่าไงอยากจะลองเปลี่ยนแปลงโชคชะตาดูไหมล่ะ? "

" พระเจ้าอย่างงั้นเหรอ? มีตัวตนอยู่จริงๆสินะ!! "

เฟยหง กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเล็กน้อยในน้ำเสียงที่สื่อออกมา

" หืม? หายากนะเนี่ยที่ไม่แสดงอาการอะไรออกมา ได้รับการติดต่อจากพระเจ้าทั้งทีนะ งั้นเดี๋ยวผมจะไปแสดงตัวให้นายเห็นเองก็แล้วกัน "

เกิดประกายแสงสว่างขึ้นภายในห้องน้ำหลังจากประกายแสงหายไป ก็ปรากฏเด็กตัวเล็กๆเลือนผมสีเงินนัยน์ตาสีทอง ถือคำภีร์ขนาดใหญ่บนมือ

" เด็กอย่างงั้นเหรอ? "

เฟยหงกล่าวขึ้นแต่ก็ไม่ได้ให้ความสนใจแต่อย่างใด

" จะเรียกยังไงก็ได้ ผมจะปรากฏตัวในรูปลักษณ์ของ ผู้หญิง เด็ก คนชรา หรือ จะเป็นรูปลักษณ์นี้ก็ได้นะ "

รูปลักษณ์ของพระเจ้าค่อยๆแปรเปลี่ยนไปเป็นหญิงสาวที่ เฟยหง คุ้นเคยรวมถึงยังเป็นรักแรกและรักสุดท้ายก่อนที่เธอจะจากไปเมื่อ 2 ปีที่แล้ว เฟยหงพุ่งตรงเข้าไปพร้อมกับกระชากคอเสื้อของพระเจ้าในรูปลักษณ์ของภรรยาตน

" หยุดได้แล้วไม่อย่างงั้นฉันจะอัดแกซะ มันสนุกมากนักรึไงห้ะ!!! ถ้าแกยังไม่หยุด "

" ค้าบ ค้าบ รับทราบ ผมคงเล่นแรงเกินไป "

พระเจ้าค่อยๆปรับเปลี่ยนตัวเองเป็นรูปลักษณ์เช่นเดิม

" แล้วสรุปจะลองดูกับโชคชะตาแบบใหม่ไหมล่ะ? ว่าไง? "

พระเจ้ากล่าวราวกับว่ารู้คำตอบของเฟยหง อยู่แล้ว แต่ก็ยังจะถาม

" ไหนๆมันก็ไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว ฉันจะยอมเล่นไปตามเกมของแกก็ได้!!! "

เฟยหงกล่าวขึ้นอย่างไม่แยแส

" คำขอเสร็จสิ้น ขอให้โชคดีในโลกใบใหม่นะครับ อ้อ แล้วก็ไม่ต้องกังวล เรื่องลูกสาว คุณสามารถกลับมาได้ตลอดเวลา ตราบใดที่คุณยังไม่ตายละก็นะ!!! แต่ว่าเพื่อความสบายใจของคุณ ผมจะให้ลูกสาวตัวน้อยของคุณตามไปด้วยแล้วกัน "

ประกายแสงสีขาวค่อยๆห่อหุ้มเฟยหงและเฟยเฟยก่อนที่ทั้งสองจะหายไปพร้อมกับกลุ่มก้อนแสงสว่าง

“ แต่ว่านะ ผมได้มอบของขวัญชดเชยให้คุณไปแล้ว..ของขวัญชิ้นนั้นคุณจะใช้มันยังไงก็ขึ้นอยู่กับตัวคุณ....”

เด็กหนุ่มในรูปลักษณ์ผมสีเงิน นัยน์ตาสีทองกล่าวขึ้นกับตนเองพลางยกยิ้มก่อนที่จะ ค่อยๆสลายจางหายกลายเป็นแสงหายไป...

จบ

“ ทำไมรู้สึกเหมือนกับว่าร่างกายมันหนักแปลกๆแล้วที่นี่คือที่ไหน? แล้วทำไมมันถึงมืดแบบนี้ ”

ขณะที่ชายหนุ่มพูดขึ้น ทันใดนั้นเองก็มีเสียงปริศนาดังขึ้นภายในความคิดของเขา

[ เรียนนายท่าน ขณะนี้ข้ากำลังเตรียมความพร้อมสำหรับการย้ายข้อมูลและความทรงจำทั้งหมดไปยังอีกร่างที่อยู่อีกที่หนึ่ง รวมถึงเตรียมข้อมูลของเด็กสาวคนนี้ด้วยเช่นกัน ]

ชายหนุ่มขมวดคิ้วแน่นทั้งการใช้สำเนียงโบราณและเด็กสาวที่กำลังนอนหลับอยู่บนตัวของตัวเอง ้ความทรงจำก่อนหน้านี้ก็ค่อยๆทยอยไหลผ่านเขามา

“ ลูก!? จำได้เเล้ว ไอ้พระเจ้าเฮงซวยนั่นบอกว่าจะส่งมาต่างโลกเพื่อลองดูโชคชะตาที่ต่างออกไปสินะ แล้วสิ่งที่พูดขึ้นในหัวของฉัน เป็นตัวอะไรกัน? ”

[ เรียนนายท่าน หากนี่เป็นคำถาม ข้าคงจะตอบได้เพียงว่า เป็นสิ่งที่ผู้สร้างประสงค์สร้างข้าขึ้นมาเพื่อมอบให้แก่ท่าน ซึ่งตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ข้ามีหน้าที่รับใช้ท่าน ]

เฟยหง เมื่อได้ยินแบบนั้นก็แค่พ่นลมหายใจออกมา ก่อนจะลูบหัวผู้เป็นลูกด้วยความอ่อนโยนและเอ็นดู

“ แล้วโลกที่ฉันจะไปเป็นโลกแบบไหน? ”

[ เป็นโลกที่เต็มไปด้วยจอมยุทธ์และลมปราณ มีทวีปใหญ่ 6 ทวีป และแบ่งแยกย่อยกันลงไปเรื่อยๆ และสิ่งที่นายท่านต้องรู้ก่อนไปยังโลกแห่งนั้น นั่นก็คือยิ่งพลังลมปราณสูงเท่าไหร่ก็ยิ่งมีระดับความแข็งแกร่งมากยิ่งขึ้น โดยจะมีการแบ่งลำดับขั้นตั้งแต่ ทองแดง ไปจนถึง ทองคำขาว รายละเอียดปลีกย่อยที่เหลือท่านจะได้รู้หลังจากที่ท่านฟื้นขึ้นมา ]

ยิ่งเฟยหงได้ยินแบบนี้ก็นึกย้อนกลับไป

“ เหมือนกับหนังจีนหรือนิยายจีนย้อนยุคสินะ ”

[ เรียนนายท่าน อีกไม่กี่นาที นายท่านจะฟื้นขึ้นมาอยู่ในอีกร่าง แต่สิ่งที่นายท่านต้องยอมรับก็คือ ทั้งรูปร่างหน้าตาทั้งหมดจะเป็นของร่างนั้น ส่วนเด็กคนนี้นั้นจะถูกส่งไปอยู่กับท่าน หลังจากนั้นก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของท่าน ]

“ เดี๋ยว— ”

เฟยหงกล่าวไม่ทันจบภาพทั้งหมดก็ถูกตัด ก่อนที่เฟยหงจะรู้สึกตัวขึ้นอีกครั้ง

...........................................................

ณ วังหลวง

“ ทะ..ที่นี่มัน ”

เฟยหงลืมตาตื่นขึ้นบนเตียงขนาดใหญ่ ภายในห้องมีแค่แสงสว่างจากเชิงเทียน สายลมที่พัดปลิวเข้ามาตามหน้าต่าง

[ ยินดีตอนรับนายท่าน จากนี้ไปข้าจะรับใช้ท่านตามประสงค์ผู้สร้าง ข้อมูลถูกถ่ายโอน 100% สภาพร่างกายปกติ ]

“ เจ้า นี่ข้าพูดภาษาโบราณได้คล่องแคล่วขนาดนี้เชียว เฟยเฟย!! ”

เฟยหง กอดเฟยเฟย ที่กำลังนอนอยู่ข้างเตียงไม่ห่างจากตนก่อนจะมีใครบางคนเปิดประตูเข้ามา

“ เกิดอะไรขึ้นข้างใน— ”

เพล้ง!!

หญิงสาวนางหนึ่งเปิดประตูเข้ามา เมื่อเห็นเฟยหง เคลื่อนไหวร่างกายแถมในอ้อมกอดยังเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักก็แสดงสีหน้าตกตะลึงก่อนที่หยาดน้ำตาจะค่อยๆหลั่งไหลออกมา

“ องค์จักรพรรดิ์ฟื้นแล้ว!!! ขอบคุณสวรรค์ที่เมตตา ”

“ ประกาศออกไปให้ทั่ววังหลวงองค์จักรพรรดิ์ทรงฟื้นแล้ว!!! ”

เหล่าทหารที่คอยดูแลความปลอดภัยรอบนอกเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ต่างวิ่งเข้ามาดูในทันที

ภาพที่บรรดาเหล่าทหารและข้ารับใช้ทั้งหลายได้เห็นในตอนนี้ก็คือ องค์จักรพรรดิ์กำลังห่มผ้าให้เด็กสาวอายุราวๆ12-13ปี สร้างความตกตะลึงให้แก่ข้ารับใช้เป็นจำนวนมาก

“ ทะ..ท่านจักรพรรดิ์ ท่านฟื้นแล้ว ขอบคุณสวรรค์ที่เมตตา ว่าแต่เด็กคนนั้นเป็นใคร แล้วเข้ามาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอนไหนกัน ”

หนึ่งในผู้อาวุโสกล่าวถามขึ้น เฟยหงย่อมมองสถานการณ์ออกว่าตอนนี้อะไรคือสิ่งที่ควรพูดและไม่ควร คราแรกเมื่อตัวเองถูกเรียกว่าจักรพรรดิ์ ก็ตกตะลึงไปชั่วขณะก่อนที่จะตั้งสติได้ภายในเวลาไม่นาน

“ ข้าในตอนนี้ไม่พร้อมพบหน้าใครทั้งนั้น!! พวกเจ้าทุกคนออกไปให้หมด ข้าต้องการพักผ่อนเพิ่มเติม เมื่อข้าดีขึ้นข้าจะเรียกประชุมอีกครั้งหนึ่ง ไปได้แล้ว ”

“ ตะ..แต่ว่าไม่ให้หมอหลวงดูอาการหากมี— ”

“ ข้าบอกให้ออกไปทั้งหมด!!! ”

ข้ารับใช้ทั้งหมดต่างพากันเดินออกไปด้วยความเกรงกลัว

หลังจากข้ารับใช้ทั้งหมดออกไป เฟยหงก็ทำการสำรวจร่างกายของตัวเอง ภายในกระจกที่อยู่ภายในห้อง

“ นี่มัน เด็ก? ไม่สิจากรูปลักษณ์หน้าตาแล้วก็ผิวพรรณน่าจะอายุ 23-24ปีสินะ ”

[ นายท่าน ร่างที่ท่านใช้ในปัจจุบัน คือ จักรพรรดิ์หนุ่ม ซูเฟยเหยียน เจ้าของร่างเดิมถูกวางยาพิษจนตายไปแล้ว ดวงวิญญาณเดินทางสู่ปรโลกทำให้นายท่านเป็นเจ้าของร่างนี้โดยสมบูรณ์ ]

“ อะไรนะ!! ถูกวางยาพิษอย่างงั้นเหรอ จริงสินี่มันไม่เหมือนกับโลกที่ข้าเคยอยู่ แต่ไม่ว่าจะเป็นยุคสมัยไหนความขัดแย้งก็ยังคงมีอยู่ ถึงจะเป็นจักรพรรดิก็ไม่ได้ปลอดภัยเสมอไปสินะ ”

เฟยหงกล่าวขึ้นพลางขบคิดสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่เรื่องแปลกแต่อย่างใด ่แต่มันแสดงให้เห็นถึงความไม่ปลอดภัยตั้งแตที่ตนเข้ามาอยู่ในร่างของจักรพรรดิ์หนุ่มคนนี้

“ จริงสิ ทำไมถึงเจ้าของร่างนี้ ้ถึงโดนวางยาพิษได้ง่ายๆ ในเมื่อในโลกแห่งนี้มีลมปราณและจอมยุทธ์เหตการณ์แบบนี้ไม่น่าจะ... ”

[ เรียนนายท่าน เดิมทีเจ้าของร่างนี้ไม่มีเส้นปราณยุทธตั้งแต่กำเนิดแล้ว เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ยากมากในหมู่ราชวงศ์ ทำให้จักรพรรดิ์หนุ่มคนนี้ ไม่มีพลังใดๆในการปกป้องตัวเองจากภัยอันตราย ”

เฟยหงแสดงสีหน้าบึ้งตึงออกมา หากว่าเป็นแบบนี้ การที่จะใช้ชีวิตในฐานะเจ้าของร่างนี้ช่างอันตรายมากเกินไป ขณะนั้นเอง...

[ แต่ข้าสามารถสร้างเส้นลมปราณขึ้นมาได้ แต่ความเจ็บปวดที่นายท่านจะได้รับนั้นมากมายเหนือคณานับ บางทีท่านอาจจะตายจนวิญญาณดับสูญ ]

เฟยหงยกยิ้มขึ้นก่อนจะลูบหัวบุตรสาวของตัวเองที่กำลังนอนหลับอยู่ในอ้อมกอด

“ ในเมื่อมาถึงขนาดนี้จะอยู่หรือตายก็ไม่ต่างกัน ตลอดชีวิตในโลกก่อนข้าทั้งโดนหักหลัง เหยียบย่ำ ถ้าครั้งนี้ข้าไม่เริ่ม จุดจบก็คงไม่ต่างจากชีวิตเดิมของข้า ลงมือ!!! ”

เฟยหงกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

[ นายท่านข้าสามารถทำให้ท่านสลบระหว่างการสร้างเส้นลมปราณได้ ถ้าหากท่านต้องการ ]

“.....................”

จบ...

[ นายท่าน การสร้างเส้นลมปราณเสร็จสมบูรณ์ ]

เฟยหง ลืมตาตื่นขึ้นก่อนจะบิดตัวไปมากระดูกทั้งตัวต่างดังกรอบแกรบ พร้อมความรู้สึกที่ว่ากล้ามเนื้อทั้งหมดถูกยกระดับขึ้นไปอีกระดับ

“ นี่น่ะหรือ ความรู้สึกของผู้ที่มีพลังลมปราณภายในร่าง”

เฟยหงลองขยับตัวก็คล้ายกับว่าตัวเขานั้นเบาราวกับขนนก สามารถบินหรือทะยานร่างไปทุกหนแห่งได้ตามต้องการ

[ นายท่าน ลองปล่อยหมัดหรือไม่ก็หยิบตำรายุทธที่อยู่ในชั้นตรงหน้า แล้วทำการอ่านเนื้อหาทั้งหมดภายในครั้งเดียว ส่วนที่เหลือข้าจะเป็นคนทำหน้าที่ถ่ายโอนข้อมูลเข้าสู่ความทรงจำ]

“ ที่เจ้าพูดขึ้นมาหมายความว่า...”

[ เป็นอย่างที่นายท่านคิด ตำราทุกเล่มท่านสามารถฝึกฝนมันได้ทั้งหมด แต่ก็ขึ้นอยู่กับสภาพร่างกายของนายท่าน ซึ่งร่างกายของนายท่านในตอนนี้ พึ่งจะผ่านการสร้างเส้นลมปราณ ทำให้ร่างกายอยู่ในสภาวะปรับตัว ทำให้ในตอนนี้ท่านจำเป็นจะต้อง ควบคุมพลังภายในร่างให้ได้ ]

เมื่อเฟยหงได้ยินเช่นนั้น ก็เกิดความสงสัยขึ้นภายในจิตใจ..ทำไมเสียงที่ดังก้องอยู่ภายในหัวของตนจึงรู้ทุกสิ่งเป็นอย่างดี

“ สรุปแล้วเจ้าเป็นใครกันแน่? ทำไมเจ้าถึงได้ช่วยข้า ”

[ นายท่าน หากถามว่าข้าคือใคร ข้าคงตอบได้เพียงว่าข้าเป็นแค่ผู้นำทางของท่าน โดยเป็นจุดประสงค์ของผู้สร้างที่มอบข้าให้กับท่าน เพราะฉะนั้นตอนนี้ท่านคือนายท่านของข้า ]

ยิ่งเฟยหงได้ฟังก็ยิ่งปวดหัว ก่อนจะปล่อยผ่านเรื่องนี้ไป เพราะยังไงเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นก็หนีไม่พ้นฝีมือของพระเจ้าเฮงซวย ที่เฟยหงได้พบเจอเมื่อก่อนหน้านี้

“ ข้าสลบไปนานแค่ไหนแล้ว ”

[ เรียนนายท่านเวลาโดยประมาณที่ท่านสลบไปก็คือ 5 ชั่วโมง ]

“ 5 ชั่วโมงอย่างงั้นเหรอ นานพอสมควร แล้วทำไมลูกของข้าถึงยังไม่ตื่น นี่มันนานมากแล้วนะ ตั้งแต่ที่ข้าและนางมาถึงที่นี่ ”

เฟยหงกล่าวขึ้นอย่างร้อนรน ถึงแม้จะดูว่านางเพียงหลับไปแบบปกติ แต่นี่มันนานเกินไป

[ นายท่าน ด้วยความแตกต่างของระยะเวลาการข้ามมิติมาของเด็กสาวคนนี้ ทำให้เด็กสาวคนนี้อยู่ในสภาวะจำศีล ซึ่งแตกต่างจากท่านที่มีเพียงแค่ดวงจิตเท่านั้น ]

เฟยหงแสดงสีหน้าบิดเบี้ยวออกมาอย่างเห็นได้ชัด

“ อะไรนะ!! แล้วแบบนี้ลูกของข้า ”

ตึง!!!

[ นายท่านโปรดใจเย็นลงก่อน สภาวะจำศีลไม่ได้หมายความว่านางจะไม่ตื่นตลอดชีวิต เพียงแค่ชั่วระยะเวลาหนึ่งเท่านั้น เมื่อนางปรับตัวได้ นางก็จะฟื้นขึ้นมาเอง 

นายท่านไม่ต้องห่วงเรื่องของสารอาหาร เพราะเด็กน้อยคนนี้นั้นดูดซับปราณธรรมชาติโดยรอบอยู่ตลอดเวลา เรียกได้ว่าเป็นความสามารถพิเศษ ที่ได้มาจากการข้ามมิติ อีกอย่าง ท่านควรสงบสติอารมณ์ตัวเองให้มากกว่านี้ ตอนนี้วังหลวงกำลังสั่นไหวเพราะโทสะของท่าน เพราะแบบนั้นข้าจึงอยากให้ท่านฝึกควบคุมและปกปิดพลัง ]

เฟยหงเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ค่อยๆลดโทสะลง อารมณ์จึงค่อยๆกลับมาเป็นปกติ ในขณะเดียวกันก็รู้สึกแปลกใจถึงพลังที่ประทุออกมาเมื่อครู่นี้

“ เวลานี้ข้าควรทำสิ่งใดเป็นอันดับแรก ถ้าข้าคือจักรพรรดิ เช่นนั้นหน้าที่ของข้ามีอะไรบ้าง ”

[ นายท่าน หากให้ข้าแนะนำในตอนนี้ก็มีเพียงไม่กี่อย่าง ลำดับแรกชี้แจงเรื่องอาการที่ท่านฟื้นขึ้นมา และจัดประชุม ]

“ ประชุม? ”

[ ถูกต้องแล้วนายท่าน อาณาจักรแห่งนี้ประสบปัญหาภัยแล้งอย่างหนักตลอดหลายปีที่ผ่านมา ทำให้ชาวบ้านเดือดร้อนเป็นอย่างมาก รวมถึงโจรภูเขาที่มักจะออกอาละวาดตามหมู่บ้านต่างๆ ปล้นสะดม ฆ่า และข่มขืน ]

เฟยหงได้รับฟังปัญหาดังกล่าวก็เกิดความรู้สึกสงสัยขึ้นในทันที

“ แล้วก่อนหน้านี้ปัญหาพวกนี้ไม่ได้รับการดูแลแก้ไขเลยอย่างงั้นหรือ ”

[ นายท่านแน่นอนว่าปัญหาเหล่านี้ถูกแก้ไข..แต่แก้ไขเฉพาะเบื้องหน้า ไม่ถูกจุดทำให้พวกโจรปล้นจึงออกมาก่อกวนพวกชาวบ้านอีก รวมถึงเกิดการฉ้อฉลเงินหลวง มีข้าราชการมากมายคิดโกงกินภาษีของประชาชน รวมถึงเรียกเก็บค่าคุ้มครองมากกว่าปกติถึงเท่าตัว เปรียบเสมือนการขูดเลือดเนื้อจากชาวบ้าน และยิ่งเป็นในช่วงที่นายท่านยังไม่ฟื้นขึ้นมา ปัญหามันก็ยิ่งมีมาเรื่อยๆ เพราะแบบนั้นข้าจึงแนะนำนายท่านให้จัดการประชุมโดยด่วน ]

แน่นอนว่าที่ไหนก็จะมีปัญหาแบบนี้อยู่เสมอ..แต่ครั้งนี้ต่างออกไปเพราะครั้งนี้ชายหนุ่มคือผู้กุมชะตาของชาวบ้านเหล่านั้นไว้ในมือ อำนาจมักจะมาพร้อมกับความรับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่เสมอ

“ ฟังดูแล้ว แย่กว่าที่คิดอีก นี่มันสถานการณ์เลวร้ายชัดๆ อย่างสุดท้ายก่อนที่ข้าจะมาอยู่ภายในร่างนี้ อุปนิสัยเดิมของเขาเป็นคนยังไงถึงได้ถูกวางยาพิษเช่นนี้ ”

[ เรียนนายท่านจากฐานข้อมูล จักรพรรดิ์องค์นี้มีนิสัยที่พูดน้อย ค่อนข้างขี้กลัวเสียด้วยซ้ำ ตั้งแต่ครองบัลลังก์มายังไม่เคยเข้าประชุม เพียงแค่ส่งตัวแทนไปเท่านั้น อำนาจส่วนใหญ่ล้วนตกไปอยู่ที่ผู้แทน และดูเหมือนว่าจักรพรรดิ์องค์นี้จะไปขวางทางแผนการบางอย่างของขุนนางภายในวังทำให้เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้น แต่เหนือสิ่งอื่นใดจักรพรรดิ์องค์นี้มีประวัติคล้ายๆกับนายท่าน ซึ่งก็คือถูกหักหลังและถูกหลอกใช้มาก่อน ซึ่งตอนนี้ผู้ที่หลอกใช้ก็คือผู้แทนของเขาเอง ]

เฟยหงรู้สึกไม่ชอบใจในทันทีพร้อมกับกำหมัดแน่น ด้วยโทสะที่เปี่ยมล้น

[ ส่วนเรื่องระดับขั้นพลัง—]

“ เรื่องนี้พักไว้ก่อน ยิ่งช้า ปัญหาก็มีแต่จะเพิ่มมากขึ้น ก่อนอื่นต้องจัดการประชุม ”

[ นายท่าน จะใช้บุคลิกแบบไหนท่านสามารถเลือกให้ข้าสามารถเข้าควบคุมร่างกายของท่านผ่านการแสดงออก ท่านต้องการแบบนั้นหรือไม่ ]

“ ในเมื่อพวกมันต้องการเห็นข้าโง่ในสายตาของพวกมัน ข้าก็จะแสดงตามบทบาทให้พวกมันแล้วหลังจากนั้น ”

เฟยหงแสยะยิ้มขึ้นมาก่อนจะแสดงบทบาทเป็นจักรพรรดิ์ผู้โง่เขลา ที่แฝงเคี้ยวเล็บเอาไว้

[ นายท่านจะให้ข้าช่วย— ]

“ ไม่ต้องข้าจะจัดการทั้งหมดด้วยตัวเอง!!! ”

เฟยหงยืนขึ้นก่อนจะกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“ ทหารเข้ามา แจ้งไปยังขุนนางทั้งหมดข้าจะจัดการประชุมขึ้นที่นี่เพื่อหาลือเรื่องบางอย่าง ”

ทหารที่อยู่บริเวณรอบนอกต่างตกตะลึงชั่วขณะก่อนจะขานรับบัญชาและกระจายข่าวสารอย่างรวดเร็ว

จบ..