“เอย แกร้องทำไมวะ ใครทำอะไรแก”สายไหมที่เห็นเพื่อนนั่งร้องไห้อยู่คนเดียวใต้ตึกคณะ

“ฉัน…ฉันไม่เป็นอะไรหรอกแก”

“อย่าโกหกฉัน แกบอกฉันสิ ใครทำอะไรแก ฉันจะไปด่ามัน”

“คือว่า….”

10นาทีก่อนหน้า

“ต้น ทางนี้ เอยอยู่นี่”ฉันที่เห็นต้นกำลังมองหา จึงเรียกเขา

ต้นกำลังเดินตรงดิ่ง กึ่งวิ่งมาทางเอยเหมือนรีบร้อน

“เอย…เราเลิกกันเถอะ”

เหมือนใจฉันแตกสลายรักแรกของฉันกำลังบอกเลิกฉันงั้นหรอ ทำไม ทำไมกัน

“ทำไมละต้น เอยทำอะไรผิด”

“พอเถอะวะ เอย แม่งเธอปัญญาอ่อนแบบนี้ไง ฉันเป็นถึงนักบาสมหาลัยเลยนะเว้ย จะมาคบกับคนซื่อบื้อแบบเธองั้นหรอ ไม่มีแม้แต่เสน่ห์เลยซะนิด”

“แต่…แต่เมื่อก่อน ต้นชมที่เอยเป็นแบบนี้ ทำไมตอนนี้ถึง…”

“ต้นจะบอกอะไรให้เอาบุญนะเอย ต้นมีคนใหม่แล้วเว้ย สวยกว่าเก่งกว่า รวยกว่าเธอด้วย นักกีฬาแบบฉันก็ต้องเหมาะกับคนแบบเขา มากกว่าเธอร้อยเท่าพันนั้นแหละ จำใส่กระโหลกไว้”

“ไม่นะ ต้น อย่าทิ้งเอยไปสิ เอยรักต้นนะ เรารักกันไง จำไม่ได้หรอ” ต้นสะบัดมือเอยออกอย่างแรง

“จบเหอะวะ ฉันไม่เคยรักเธอ เพราะเธอเป็นแบบนี้ไง แค่บอกรัก เธอก็คิดไปเอง ว่าฉันรักเธอ เธอมันโง่ไงเอย เหอะ ไอ้ลูกแม่บ้านแบบเธอไปให้พ้นซะต่อไปอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก”

พูดจบต้นก็เดินทิ้งเอยไว้ลำพัง

——————————————————

“อืออออ ฉันผิดมากหรอ ฉันทำอะไรผิดงั้นหรอไหม”

“แกไม่ผิดๆ ไอ้เวรนั้นต่างหากที่ผิดมันมีคนอื่นแล้วมาบอกเลิกแกไง ไม่ร้องนะๆ”

“อือออ..อึก อึก….อือ ฉันมันต่ำต้อยใช่ไหมที่เกิดมาเป็นได้แค่ลูกแม่บ้าน”

“แกจะบ้าหรอ ไปฟังอะไรมัน แม่เลี้ยงแกมา ส่งแกเรียน แกจะดูถูกท่านทำไม”

“ฉันไม่เคยเสียใจที่เป็นลูกแม่ แต่ทำไมเขาต้องพูดว่าแม่ฉันแบบนั้นด้วย เรื่องนี้แหละที่ทำให้ฉันเสียใจ”

“เอาน่าา แก ใครจะรักแกไม่รักแก แต่แกมีฉันนะเว้ย ที่รักแก แม่แกก็รักแกมาก อย่าเอาชีวิตไปฝากไว้กับไอ้ผู้ชายพันธุ์นั้นเลยเชื่อฉันนะเอย”

“อืออออ…แต่ฉันก็เสียใจอยู่ดี เราคบกันมาตั้งหลายปี จู่ๆมาบอกว่าฉันไม่เหมาะสม โคตรทุเรศเลยวะ”

“ไม่เป็นไร แกเลิกกับมันได้ก็ดี ฉันก็ไม่ค่อยชอบขี้หน้ามันเท่าไร”

“พวกเรากลับหอกันเถอะ ฉันอยากกลับละ”

”เออนิเอย…”

“หึ อะไรหรอแก”

_____________________________________

“แกยังจำศาลเจ้าแม่ฟ้าประทานหลังม.เราได้ไหม”

“อือๆเราเคยขับรถผ่าน ทำไมวะ”

“ก็ฉันเคยได้ยินมาว่าเจ้าแม่ศักดิ์สิทธิ์มาก ขออะไรก็ได้ตามที่ขอ ถ้าเรื่องความรักอันดับ1เลยนะเว้ย แกลองไปขอดูไหม”

“จะดีหรอวะ ฉันมันก็แค่ลูกแม่บ้านคนนึงใครจะมารักฉันจริงกันละ”

“แกเลิกดูถูกตัวเองได้แล้ว เลิกเอาคำพูด ไอ้เลวนั้นมาคิดซะ มันเลิกกับแกได้ ถือว่าเป็นโชคดีของแกผู้ชายอะไร เกาะแต่ผู้หญิงกิน เรียนก็โง่ แถมแกยังต้องทำรายงานแทนอีก เชื่อฉันลองดูสักครั้ง ฉันจะไปเป็นเพื่อนแกเอง”

“…..อือฉันจะลองดู”

บอกตามตรงฉันก็ไม่ค่อยเชื่อเรื่องแบบนี้เท่าไรนักแต่ก็ไม่ลบหลู่ ไม่รู้ว่าท่านจะมีจริงหรือไม่?

——————————————————-

“แกจำศาลเจ้าแม่ฟ้าประทานหลังม.เราได้ไหม”

“อือๆเราเคยขับรถผ่าน ทำไมวะ”

“ก็ฉันเคยได้ยินมาว่าเจ้าแม่ศักดิ์สิทธิ์มาก ขออะไรก็ได้ตามที่ขอ ถ้าเรื่องความรักอันดับ1เลยนะเว้ย แกลองไปขอดูไหม”

“จะดีหรอวะ ฉันมันก็แค่ลูกแม่บ้านคนนึงใครจะมารักฉันจริงกันละ”

“แกเลิกดูถูกตัวเองได้แล้ว เลิกเอาคำพูด ไอ้เลวนั้นมาคิดซะ มันเลิกกับแกได้ ถือว่าเป็นโชคดีของแกผู้ชายอะไร เกาะแต่ผู้หญิงกิน เรียนก็โง่ แถมแกยังต้องทำรายงานแทนอีก เชื่อฉันลองดูสักครั้ง ฉันจะไปเป็นเพื่อนแกเอง”

“…..อือฉันจะลองดู”

“งั้นเราไปกันคืนนี้เลย…จะได้เลิกร้องไห้แล้วเดินหน้าต่อ”

“เดี๋ยวๆแกจะรีบไปไหน ฉันเพิ่งโดนบอกเลิกเมื่อ10นาทีที่แล้วเองนะ ให้ฉันจมปรักกับการเสียใจหน่อยไหม”

“เสียใจอะไรละคนแบบนั้นไม่คู่ควร เลิกแล้วก็แปลว่าโสด คนโสดก็ต้องมีคนคุยมีคนมาดามใจ ไปคืนนี้เลย”

“ว่าแต่ ทำไมต้องไปคืนนี้ หมายถึงกลางคืนอะนะ ไปกลางวันไม่ได้หรอ ฉันแอบกลัวนะ”

“ไม่ได้ๆๆ คนที่เล่าให้ฉันฟัง แกบอกว่า เวลาจะไปขอพรหรืออะไรเนี่ย ให้ไปช่วงมืดจะศักดิ์สิทธิ์มาก”

“ใครบอกแก”

ณ ฮวงซุ้ยแห่งหนึ่ง

“ยายหนูๆเอ็งนั้นแหละ…..เพื่อนเอ็งกำลังจะโดนบอกเลิก ถ้าเพื่อนเอ็งโสด บอกมันนะว่าให้มาที่ศาลเจ้าแม่ เจ้าแม่ท่านอยากช่วย”

“เอ๊ะ คุณตาหมายถึง เอิงเอยหรอคะแล้วคุณตารู้ได้ยังไงคะ ว่าจะเกิดอะไรขึ้น”

“บะ เอ็งนิก็ข้าบอกอยู่นี้ไงวะ”

“ค่ะๆถ้าเกิดขึ้นจริงหนูจะบอกเพื่อนหนูนะคะ”

“แล้วเอ็งไม่ต้องสาระแนไปบอกมันละว่ารู้มาจากข้า บอกมันแค่ว่า บังเอิญได้ยินหรืออะไรก็แล้วแต่เอ็ง ออลืมบอกพาเพื่อนเอ็งไปตอนมืดๆหน่อยนะ ข้าไปละ”

“ค่ะๆคุณตา”แล้วคุณตาก็เดินไป

“อะไรของเขาวะ”สายไหมบ่นพึมพำ

———————————————————

“เออน่าาา ใครจะบอกก็ช่าง เอาเป็นว่าเจ้าแม่ศักดิ์สิทธิ์จริงๆแกเชื่อฉัน ฉันหวังดีกับแกเสมอ”

“โอเคๆ งั้นไปคืนนี้เลย ถ้าฉันได้แฟนดีนะ ฉันจะควงมาเย้ยหน้ามัน”

“เยี่ยมมากค่ะเพื่อน เอิงเอยที่ฉันรู้จักมันต้องแบบนี้สิวะ”

ตกกลางคืน

20:00น.

“เอย…เสร็จรึยังแต่งตัวอะไรนานขนาดนี้เนี่ยแค่ไปขอพรเจ้าแม่เอง….นะ”สายไหมที่ตะลึงกับชุดของเอิงเอย

“….ชุดนี้โอเคไหมแก”

“โอเค…โอเคกับผีอะไรละ แกแต่งตัวอะไรของแกเนี่ยห๊ะ…นุ่งขาวหม่ขาวแกจะไปเดินธุดงค์หรอไง”

“อ้าว แล้วฉันต้องแต่งแบบไหนละ”เอิงเอยที่งงว่ากำลังทำอะไรผิด

“โอ๊ย แกนี่นะ ซื่อบื้อจริงๆ เมื่อไรแกจะคนเดิมจะกลับมาซักที ก็แต่งปกติ เสื้อยืดกางเกงยีนส์ก็ได้แล้ว อะนี่เอาไป เข้าไปเปลี่ยนเร็วๆเลย เดี๋ยวจะดึกกว่านี้”

เอิงเอยรับชุดจากสายไหมแล้วรีบเข้าไปเปลี่ยนให้ห้องน้ำทันที

5นาทีต่อไป

“สายไหม เสร็จแล้วไปกันเถอะ อ้าวพี่ทีมาตอนไหนคะเนี่ย”

“พี่เพิ่งมาถึงเมื่อกี้เอง เสร็จแล้วหรอ พวกเราไปกันเถอะไหม”

“โอ๊ย…เสร็จสักทีนะย๊ะ ไปกันเถอะ”

พวกเราสามคนรีบลงจากห้อง เดินไปขึ้นรถ ขับโดยไม้ทีหรือพี่ที(แฟนสายไหม)สายไหมนั่งเบาะหน้าส่วนฉันนั่งเบาะหลัง

“ว่าแต่น้องเอยเชื่อเรื่องแบบนี้ด้วยหรอครับ พี่ไม่ยักรู้เลย”

“ก็ไม่เชิงหรอกค่ะ ไหมมันแนะนำเพราะเห็นเอยร้องไห้ที่โดนบอกเลิก”

“ครับเรื่องนั้น ไหมเล่าพี่แล้ว อย่าไปใส่ใจคนแบบไอ้ต้นเลยนะ คนดีๆมีอีกเยอะครับ ผู้ชายไม่ได้มีคนเดียวในโลก พี่เอาใจช่วยนะ”

“ใช่ๆพี่ทีพูดถูก แกฟังไว้ยัยเอิงเอย”

“จ้าๆ”

ขับมาสักระยะ พวกเราก็ใกล้ถึงหลังมหาลัยกันแล้วเป็นเส้นทางที่พวกเราขับกลับห้องกันเป็นประจำ แต่ตอนกลางวันกับกลางคืนบรรยากาศมันช่างแตกต่าง ตอนนี้มันดูมีมนต์ขลังอย่างบอกไม่ถูก

พวกเราสามคนลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในศาลเป็นศาลที่ทางมหาลัยมีการจัดสรรงบ มาทำก่ออิฐ ฉาบปูน มีต้นไม้ ดอกไม้ แสงไฟสีส้มๆตามเสาที่ทอดยาวริมทางเดินไปยังศาลเจ้าแม่ มันดูมีอะไรจริงๆ

จู่ๆสายไหมก็พูดขึ้นท่ามกลางความเงียบ

“แต่มันก็แอบน่ากลัวเหมือนกันนะ มาเวลานี้ไม่มีคนครึกครื้นเหมือนตอนกลางวันจริงๆด้วย ดีนะที่พี่ทีมาด้วย”

ไม้ทีแอบขำเบาๆ “พี่อยู่นี่ กลัวอะไร เจ้าแม่ท่านไม่ทำอะไรคนทำดีคิดดีหรอก เชื่อพี่สิ”

ฉันที่เดินตามหลัง มองดูรอบๆกลับรู้สึกไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดไว้

“นอกซะจากแกจะคิดไม่ดี หรือแกคิดไม่ดีห๊ะ ยัยไหม”

“แกจะบ้าหรอ ยัยเอยฉันไม่เคยทำอะไรไม่ดีนะย๊ะ”

ไม้ทีกับเอิงเอย แอบขำที่สายไหมมีท่าทีกลัวขึ้นมาซะงั้น ตัวเองอยากมาด้วยแท้ๆ

“ยัยเอย แกรีบไปไหว้เจ้าแม่สิ เดี๋ยวพวกเราสองคนรอแกตรงนี้”

“อ้าวแล้วไม่เข้าไปด้วยกันหรอ”

“ไม่ได้หรอกครับน้องเอย ที่นี่เขาให้เข้าแค่ครั้งละคน ไม่งั้นจะไม่สมหวัง”

“ออค่ะ งั้นฉันเข้าไปนะ”

สายไหมพยักหน้า งึกๆ

ระหว่างที่เอิงเอยเข้าไปด้านใน สองคนด้านนอกก็คุยกัน

“นี่เราได้บอกอะไรเพื่อนรึเปล่าเรื่องคุณตาคนนั้น”

“เปล่านะ หนูก็แค่แนะนำให้มาไม่ได้บอกอะไรเกี่ยวคุณตาเลย แต่พี่ว่าแปลกปะ คุณตารู้ได้ยังไง เรื่องยัยเอยจะโดนทิ้ง”

“พี่ก็ไม่รู้นะ รู้แค่ว่าคุณตาเป็นคนสร้างศาลเจ้าแม่ที่นี่แหละ แกคงรู้คงเห็นอะไรมาบ้างละนะ”

“อือแบบนี้เอง”

ด้านใน

เอิงเอย นั่งพับเพียบมองรูปปั้นเจ้าแม่ ที่กำลังยิ้มหน้าตาสะสวย ผมดำ หม่สไปสีทอง กำไลทอง แหวนทอง

“สวยจัง”คำพูดที่จู่ๆก็หลุดออกมาเอง

เอิงเอยไม่รอช้า รีบจุดธูปเทียน ตามที่ป้ายเขียนบอก พนมมือ เรียกชื่อเจ้าแม่3ครั้งแล้วขอพร

“เจ้าแม่ฟ้าประทาน เจ้าแม่ฟ้าประทาน เจ้าแม่ฟ้าประทาน เจ้าแม่ค่ะ หนูไม่รู้และไม่แน่ใจว่าเจ้าแม่มีจริงไหม แต่หนูรู้สึกได้ว่าที่นี่ต้องมีอะไร วันนี้ที่หนูมา อยากจะขอให้เจ้าแม่ช่วย หนูโดนผู้ชายคนนึงบอกเลิก ทั้งๆที่หนูไม่รู้เลยว่าหนูผิดอะไร ถ้าหากเจ้าแม่ฟังอยู่ได้โปรด ส่งคนที่จริงใจและรักหนู คนที่เขาพร้อมให้หนูฝากชีวิตไว้กับเขา ให้หนูพบกับผู้ชายคนนั้นด้วยนะคะ หนูก็แค่เด็กผู้หญิงจนๆที่ไม่ได้วิเศษวิโสอะไร แม่ก็แค่แม่บ้านคนนึงที่ทำทุกอย่างเพื่อลูกสาว พ่อก็มาด่วนจากไปก่อนหนูจะเกิดซะอีก ขอเจ้าแม่ทำให้หนูสมหวังสักครั้งนะคะ ถ้าหากเจ้าแม่ได้ยินที่ขอหนู หนูขอให้……”

20นาทีผ่านไป

“ทำไม ยัยเอย เข้าไปนานจัง ไม่ใช่ว่าไปนั่งหลับอยู่หรอกนะ”

“ไหมเรานะ ช่วยใจเย็นๆหน่อยเถอะ เพื่อนเราเพิ่งโดนแฟนบอกเลิกนะ ให้เขาขอ ให้เขาทำตามที่ใจอยากทำเถอะ”

“แหม่พี่ทีก็….มันนานนิค่ะ หนูก็เป็นห่วงมันอะ“

“พี่รู้ๆแต่ก็ต้องรออย่างใจเย็น”

.

.

“เอยมาแล้วหรอ เป็นบ้างแก โอเคไหม สบายใจขึ้นเปล่า”

“อือ ดีเลยละ โทษทีนะแก พี่ทีด้วย เอยเข้าไปนานเลยใช่ไหม”

“ไม่เป็นไรครับ”

“งั้น เอย พี่ที เรากลับขึ้นรถกันเถอะ”

ฉันเดินกลับมาขึ้นรถ แต่จู่ๆก็มีสายลมเขาๆพัดปะทะร่าง ถึงไม่ได้รุนแรงแต่กลับรู้สึกได้ ว่ามันเป็นลมที่อบอุ่น อ่อนโยน แต่แปลก ต้นไม้ ใบไม้กลับนิ่งไม่ขยับเลย ฉันรีบสลัดความคิดแล้วขึ้นรถ

ระหว่างทางสองคนนั้นก็ไม่ได้ถามอะไร จนถึงห้องพัก

“งั้นพี่กลับก่อนนะทั้งสองคน พี่ไปก่อนนะ ตัวแสบ หน้าอาทิตย์หน้าลืมไปบ้านพี่นะ”ไม่มีลูบหัวสายไหมเบาๆ

“ได้ค่ะ ไหมไม่ลืมแน่นอน เดี๋ยวพาเอยไปด้วย”

“ได้สิ บ้านพี่ยินดีต้อนรับนะเอย ไม่ต้องเกรงใจละ”

“แต่เอยว่า….”

“ไปเถอะเอย พี่ทีเขาต้องไปดูงานต่างประเทศตั้งหลายเดือน เลยจัดงานปาร์ตี้เล็กๆนะ ไปเป็นเพื่อนฉันไง”

“ไม่ต้องคิดมากครับ น้องเอยก็เพื่อนไหม ไหมก็แฟนพี่เอง เราไม่ใช่ใครที่ไหนสักหน่อย”

“ก็ได้ค่ะ”

“พี่ไปนะ ยัยตัวแสบ”

สายไหมโบกมือลาไม้ที

ห้องพัก

“แกๆเป็นไง ไปขอเจ้าแม่แล้วรู้สึกยังไงบ้าง”

“นึกว่าจะไม่ถามนะเนี่ย เห็นบนรถเงียบกริบเชียว”

“แหม่ก็ไม่กล้าพูดอะไร เดี๋ยวพี่ทีขัด”

ฉันที่ขำสายไหมยกใหญ่ เพราะพี่ทีกับสายไหมเหมือนคนที่นิสัยคนละขั้วถูกจับให้คบกัน คนนึงใจร้ายเหมือนไฟ ส่วนอีกคนเย็นยิ่งกว่าน้ำแข็ง แต่ยังคบกันได้นานถึงตอนนี้ นับถือจริงๆ

“พอเลย หยุดขำ จะบอกได้รึยัง”

“อืมม ฉันค่อยบอกได้ไหม รอดูไปพร้อมกันนะแล้วถึงวันนั้นฉันจะเล่าทุกอย่างให้แกฟังเอง ตกลงไหม”

สายไหมทำสีหน้า สงสัยอย่างหนัก แต่ก็ยอมตกลงโดยดี “ก็ได้ๆแต่แกต้องเล่านะ”

“ได้สิ นอนๆ พรุ่งนี้มีเรียน”

“เรียนบ้าอะไรละ อาจารย์ยกคลาส เราหยุดยาวจ๊ะ3วัน ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์”

“จริงหรอ งั้นเราเข้าไปดูร้านขนมหน่อยไหม ไม่ได้เข้าไปดูนานละนิ”

“อือก็จริงแต่ที่จริงกว่าคือ เจ้าของร้านอย่างฉันไม่ได้เข้าไปเลย แต่ผู้จัดการร้านอย่างแกเข้าไปทุกอาทิตย์ พูดแบบนี้น่าจะถูกต้องกว่านะ”

“ก็นั้นแหละ ในเมื่อฉันรับเงินเดือนจากแก ฉันก็ต้องทำหน้าที่ให้เต็มทีปะละ”

“ก็จริง งั้นพรุ่งนี้เราเข้าไปช่วยที่ร้านกันเถอะ”

“ได้…งั้นนอนละนะ ฝันดีแก”

“ฝันดีค่ะ เอิงเอย”

สองสาวต่างคนต่างแยกย้ายกันเข้าห้องนอนใครห้องนอนมันเรียบร้อย

ระหว่างที่สายไหมนอนหลับสนิท เอิงเอยเองกลับมีท่าทีแปลกไป

ในความฝันนั้น

“เอิงเอย….มาทางนี้สิ”

“……”ใครเรียกเรากัน

“เอิงเอยมาทางนี้”

“ใครกันคะ….”

“เอิงเอยมาทางนี้ เดินมาสิ”

ฉันที่ได้ยินเสียงกำลังมองหาต้นเสียงว่ามาจากไหนกัน เดินไปเรื่อยๆจนไปศาลเก่าๆที่เหมือนใกล้จะพัง

“เอิงเอยเข้ามาด้านในสิ”

“เอ๊ะ เข้าไปหรอ เข้ายังไงคะ” สิ้นเสียงจู่ๆก็เกิดแสงสว่างขาวจ้าอย่างประหลาด พอเอิงเอยลืมตาขึ้น กลับเจอผู้หญิงสวยคนนึงยืนยิ้มให้เธอ

“สวัสดีค่ะ คุณเป็นใครคะ?”

“อ้าว เจ้าจำข้าไม่ได้เสียแล้วรึ”

“เอ่อ….”ผู้หญิงน่าตาสะสวย ผมดำ หม่สไบสีทอง

“เอ๊ะรึว่า ท่านจะเป็น…” เอิงเอยมีสีหน้าตกใจอย่างหนัก เซถอยหลังทันที

“ใจเย็นๆเถิดแม่คุณ นั่งลงก่อนสิ”

เอิงเอยหันมองซ้ายขวาอยู่ๆแท่นนั่งก็ปรากฏต่อหน้าทันที

“ขอบคุณค่ะ”

“เจ้าขอให้เจอข้าไม่ใช่รึ เจ้าขอว่า ถ้าหากข้ามีตัวตนจริงให้ข้ามาพบเจ้าและบอกสิ่งที่ข้าอยากให้เจ้าทำเมื่อสำเร็จผล ไม่ใช่รึไร ข้ามาแล้วนี่ไงละ เชื่อรึยังละ”

“เจ้าขอให้เจอข้าไม่ใช่รึ เจ้าขอว่า ถ้าหากข้ามีตัวตนจริงให้ข้ามาพบเจ้าและบอกสิ่งที่ข้าอยากให้เจ้าทำเมื่อสำเร็จผล ไม่ใช่รึไร ข้ามาแล้วนี่ไงละ เชื่อรึยังละ”

——————————————————-

คำขอของเอิงเอยก่อนหน้า“ถ้าหากเจ้าแม่ได้ยินที่ขอหนู หนูขอให้……เจ้าแม่ปรากฎตัวให้หนูเห็นและหากเจ้าแม่ทำให้คำขอของหนูเป็นจริง เจ้าแม่บอกหนูได้เลยนะคะว่า อยากให้หนูทำอะไรตอบแทน”

“ชะ…เชื่อแล้วค่ะ ที่เจ้าแม่ปรากฏตัวให้หนูเห็นแบบนี้ แสดงว่าคำขอที่หนูขอไปจะเป็นจริงใช่ไหมคะ”

“ข้าจะทำให้เจ้าสมหวัง แต่แลกกับที่เจ้าต้องทำอะไรแก้บนข้าหนึ่งอย่าง เจ้าจะรับปากหรือไม่?”

“ถ้าหากหนูสามารถทำได้หนูทำให้แน่นอนค่ะ หนูรับปาก”

“หึหึ เจ้านี่ ไม่สนเลยหนา ถ้าหากว่าข้าขอชีวิตเจ้าละ เจ้าจะทำอย่างไร อย่าเที่ยวไปรับปากใครสุ่มสี่สุ่มห้าสิ”

“หนูแค่รู้สึกว่า เจ้าแม่เป็นคนอ่อนโยน ใจดีคงไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอกค่ะ”

“5555ข้าละชอบใจเด็กสาวแบบเจ้ายิ่งนัก เมื่ออดีต ก่อนข้ามีชีวิต เส้นทางชีวิตข้าก็เป็นแบบเจ้า แต่กลับไม่เหมือนเจ้า ตรงที่ข้าสิ้นใจเพราะคนรัก แต่เจ้าหาใช่เช่นนั้นเพราะข้าจะช่วยเจ้าเอง”

“หนูขอถามได้ไหมคะ ว่าทำไมเจ้าแม่หนูถึงอยากช่วยหนู”

“จริงๆข้าช่วยทุกคนนะ แต่จะสมหวังหรือไม่ก็แล้วแต่บุญแต่กรรมเก่าของคนนั้น ส่วนเจ้า เจ้าคงหารู้ไม่ว่า ตอนเจ้าเกิดอายุไม่กี่วัน จู่ๆเจ้าก็หยุดหายใจ แม่เจ้าร้อนรนยิ่งนัก วิ่งอุ้มเจ้าเข้ามาหาข้าที่ศาลพุพังแห่งนี้ มาขอให้ข้าช่วยรับเจ้าเป็นลูกสาวอีกสักคน เพราะแม่เจ้ายากจน หามีเงินส่งเจ้าไปรักษา เลยทำได้แค่พึ่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์ อย่างไรเล่า”

“เรื่องจริงหรอคะ? แม่ไม่เคยเล่าให้หนูฟังเลย”

“จริงสิวะ ข้าจะโกหกเจ้าไปทำไมกัน ข้าอยู่ที่นี่มาหลายสิบปีมากแล้ว จู่ๆก็มีลูกสาว ข้าดีใจมาก เลยทำให้นางสมหวัง หลังจากที่ข้าช่วยเจ้า แม่เจ้าก็ไประดมคนมาช่วยตั้งศาลใหม่ให้ข้า ข้าเลยเฝ้าดูเจ้าอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันเป็นการตอบแทน เรื่องก็เป็นเช่นนี้แล”

“หนูขอบคุณท่านมากเลยค่ะ หนูไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย ขอบคุณที่ทำให้หนูมีชีวิตอยู่ ขอบคุณที่ดูแลแม่กับหนูมาตลอด”

“เจ้าไม่ต้องคิดมาก เจ้ารู้ดีว่าแม่เจ้าไม่ได้ยากจนอะไร ชีวิตเจ้าดีกว่าใครหลายๆคนซะอีก ต่อไปนี้เจ้าจะมีความสุข สุขสบาย เจอผู้ชายที่ดี และคนนี้จะรักเจ้า เท่าชีิวิตเขา เนื้อคู่เจ้าอย่างไรละ ส่วนเรื่องที่เจ้าจะได้เขามาครอบครองไหม เจ้าก็ต้องเลือกเอาเอง ว่าจะรับเขาไหวรึไม่ หึหึ ข้าไปละ ส่วนเจ้าก็กลับไปได้แล้ว”

จู่ๆก็เกิดแสงสว่างจ้าขึ้นอีกครั้ง เอิงเอยพูดอย่างร้อนรน

“แล้วของแลกเปลี่ยนละคะ คืออะไรกัน”

“เมื่อเจ้ามั่นใจกว่าคนนี้ใช่สำหรับเจ้า จงนำเขามาพบข้า เจ้ากลับไปได้แล้ว” สิ้นเสียงนั้น เอิงเอยก็สะดุ้งเด้งตัวขึ้นจากเตียง หายใจเหนื่อยหอบ

“เมื่อกี้เราฝันไปหรอ แต่ก็ได้รู้ว่า เจ้าแม่มีอยู่จริงๆ” เอิงเอย มองนาฬิกาข้างเตียงเป็นเวลาตี5 จึงลุกขึ้น ทำอาหารเช้าให้เพื่อนสาวเลย ไม่ได้นอนต่อ

6โมงเช้า

“อ้าวตื่นแล้วหรอ สายไหม” เอิงเอยที่เห็นสายไหมเดินออกจากห้องด้วยหน้าตาที่จะยังไม่ตื่นเต็มตัว

“อือ ทำไมแกตื่นมาทำอาหารเช้าเร็วจัง ปกติ7โมงไม่ใช่หรอ”

“ไม่มีอะไรหรอก แค่นอนไม่หลับนะ เลยลุกมาทำเร็ว แต่แกก็จมูกไวนะ รีบตื่นมาเชียว555”

“เพื่อนแกไม่ใช่หมานะย๊ะ ก็กลิ่นอาหารหอมลอยไปถึงเตียงฉันเลยไง เลยลุกมากินเนี่ยแหละ”

“อะนี่ อาหารเช้าสไตส์ลูกคุณหนูฝรั่ง”

“เย้ ขอบคุณนะคะ ว่าแต่แก ทำไมอารมณ์ดีแปลกๆ เมื่อวานยังร้องไห้อกหักอยู่เลย”

“หรอ คงเพราะไปศาลเจ้าแม่แล้วสบายใจขึ้นละมั้ง”

“ออ แต่ก็ดีแล้ว สดใสดีกว่าร้องไห้ แกปกติดีฉันก็สบายใจ ไม่กินด้วยกันหรอ”

“กินสิ ขอล้างมือก่อน”

สายไหมที่ก้มมองมือตัวเองแล้วนึกขึ้นได้ว่า ไม่ได้ล้างนี้หว่าอย่าว่าแต่มือเลยฟันก็ยังไม่ได้แปรงเลย แต่ช่างเหอะ กินต่อ (ซกมกไม่มีใครเกินยัยคนนี้)

.

.

.

“โอ๊ยยยย เช้าที่แสนสดใสของฉัน กลับต้องมาเจออะไรแบบนี้เนี่ย” เสียงสายไหมบ่นเจื้อยแจ่วอยู่หน้าทีวี

“มีอะไรหรอแก” เอิงเอยที่ล้างจานเพิ่งเสร็จเงยหน้าขึ้นถาม

“แกดูในไลน์กลุ่มร้านสิ ศุกร์เสาร์อาทิตย์นี้ น้องพนักงานร้านลาไปสอบทั้งสองคนเลย เอาไงดี ปิดร้านเลยไหม”

“จะบ้าหรอ เราก็ว่างกันแก เราก็ไปทำแทนสิ”

“เออเนอะ พวกเราก็ทำเป็นสิ ทำไมฉันคิดไม่ได้กันนะ…สงสัยเพิ่งตื่น สติยังมาไม่ได้ครบ55555”

“อืมม…หนักจริง ไปๆลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวไปร้านกัน เดี๋ยวฉันตอบไลน์กลุ่มเอง”

“โอเคๆฝากด้วยนะคะคุณผู้จัดการร้าน”

สายไหมเดินเข้าห้องไปอาบน้ำ ส่วนเอิงเอย รีบเปิดไลน์กลุ่มตอบแชท

เอิงเอย:ได้สิ น้องๆสองคนลาได้เลย เดี๋ยวพี่กับพี่สายไหมเข้าไปดูแลแทน ตั้งใจสอบนะสู้ๆ

น้องคนที่หนึ่ง:ขอบคุณค่ะ พี่เอยพี่ไหม

น้องคนที่สอง:สติ๊กเกอร์หัวใจ❤️

ร้านขนมปังหวาน

“เอ๊ะ..ทำไมวันนี้ร้านเงียบจัง ปกติคนน้อยแบบนี้หรอ เอย”

“ไม่นะแก ปกติวันศุกร์แบบนี้น่าจะมีเด็กนักเรียนมาซื้อดิ วันนี้แปลกๆ”

“นั้นดิ นี่ก็เพิ่ง7โมงกว่าเอง ต้องมีน้องๆมาซื้อทานเป็นอาหารเช้าสิ เดี๋ยวฉันโทรไปถามน้องพนักงานดีกว่า แกอยู่นี่นะอย่าไปไหนละ”

“เออน่าาาก็อยู่นี้แหละจะให้ไปไหน”

สายไหมหลบเข้าหลังร้านไปคุยโทรศัพท์ ส่วนเอิงเอยก็ชะเง้อมองหาลูกค้าหน้าร้านแต่กลับไปสะดุดตากับผู้ชายชุดดำคลุมนึงที่กำลังเดินข้ามถนนตรงมาที่ร้านขนมที่เธอยืนอยู่

“ลูกค้าหรือว่าโจรวะ ทำไมหน้ากลัวจัง”

กริ่ง เสียงกระดิ่งหน้าประตูดังขึ้น

เอิงเอยต้องทำใจ ต้อนรับ

“สะ..สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับค่ะ”เอิงเอยฝืนยิ้มเจื่อนๆ

“อะไร อร่อย เอามา” เสียงทุ้มใหญ่ พูดจบก็ยืนนิ่ง

“คะ? อร่อยหรอคะ ร้านเราอร่อยทุกอย่างค่ะ ลูกค้าจะรับเป็นเซ็ตไหมคะ ขนมปัง+น้ำหรือกาแฟ หรือเซ็ตอาหารเช้าค่ะ”

“อือ งั้นเอาเช็ตอาหารเช้าสองชุด แล้วเอาเช็ตขนมปังอีกหนึ่ง ทานนี้”

“เอออ..ค่ะๆ เซ็ตขนมปังจะรับน้ำหรือกาแฟอะไรดีคะ”

“อะไรก็ได้เอามาเถอะ มีตังจ่าย”

🤨 “เอ่อค่ะๆ งั้นเป็นอเมริกาโน่ร้อนนะคะ”

“เย็น”

“คะ???”อะไรของหมอนี้เนี้ย

“อะ-เม-ริ-กา-โน่-เย็น”น้ำเสียงเย็นกว่ากาแฟอีกมั้งเนี่ย

“ได้ค่ะๆ ทั้งหมด 450บาทค่ะ”

ชายร่างสูงยื่นเงินให้แล้วไปนั่งรอที่โต๊ะ”

เอิงเอยรีบจัดเซ็ตเมนูให้ลูกค้าในใจได้แต่คิดว่า เธอมาเจอใคร กำลังทำอะไรอยู่กันแน่