จักรวาลแบ่งโลกเป็นสองฝ่ายได้แก่...

ฝ่ายสว่าง ปกครองโดย ราชวงศ์แห่งเผ่าเทพ มีผู้นำสูงสุดเป็น จักรพรรดิ

และ ฝ่ายมืด ปกครองโดย ราชวงศ์เผ่ามาร มีผู้นำสูงสุดเป็น จอมมาร...

ทั้งสองฝ่ายอยู่อย่างสงบมานานนับพันปี อยู่มาวันหนึ่งจอมมารต้องการยึดดินแดนฝ่ายสว่างจึงก่อสงคราม

          มีผู้คนต้องถูกพรากจากคนที่รัก ทุกวันต้องมีผู้คนมากมายต้องตาย ทั่วทั้งดินแดนต้องเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดของทหาร ของผู้คนบริสุทธิ์ แม้แต่ผู้หญิงกับเด็กก็ไม่เว้น...

จนในที่สุดก็มีบุคคลกลุ่มหนึ่งที่เป็นดั่งความหวังของทุกคนได้แก่เทพแห่งดวงอาทิตย์และเทพแห่งดวงจันทร์ รวมไปถึงเทพแห่งบุพผา เทพสมุทร เทพทูตสวรรค์ และ เทพสายฟ้า มารวมตัวกันเพื่อสู้กับจอมมาร

จนสุดท้ายก็ผนึกจอมมารได้สำเร็จ แต่ด้วยทนพิษบาดแผลไม่ไหวและสูญเสียพลังเวทไปจนหมด... จอมมารถูกผนึกได้สำเร็จแต่สิ่งที่ต้องแลกนั้นเป็นเหมือนการสูญเสียครั้งใหญ่...

การสูญเสียที่ว่านั้นก็คือการที่ต้องสูญเสียเทพผู้พิทักทั้งหกไป

และผู้คนทั้งหลายก็ต่างเฝ้ารอวันที่เทพทั้งหกจะกลับมาเกิดใหม่อีกครั้งก่อนที่จอมมารจะปลดผนึก แล้วออกมาก่อความวุ่นวายและสร้างความเดือดร้อน ซึ่งจะนำมาสู่หายนะอีกครั้งเช่นกัน

          หลังจากสงครามยุติลง ทุกเมืองต่างก็ซ่อมแซมบ้านเมืองของตนเอง เมื่อทุกอย่างลงตัว

จักรพรรดิจึงสั่งให้สร้าง โรงเรียนเวทมนตร์ ขึ้นที่กลางเมืองหลวงและในแต่ละปีจะจัดการสอบเพื่อหาผู้มีความสามารถด้านเวทมนตร์มาเรียนโดยเฉพาะ และ จักรพรรดิยังจัดให้มีการแข่งขันระหว่างโรงเรียนมีทั้ง การต่อสู้และวิชาการ ขึ้นในทุกปี

          หนึ่งพันปีต่อมา...

ด้านหน้าโรงเรียนเวทมนตร์ มีผู้คนมากมายมาต่อแถวเพื่อรอยื่นใบสมัครสอบ มีเสียงพูดคุยกันเสียงดัง แต่อยู่ดีๆเสียงเหล่านั้นก็เงีบยลงอย่างน่าตกใจและมีเสียงฝีเท้าคู่หนึ่งตามมา

คิดว่าเสียงนั้นจะเป็นใครไปได้อีก...

เจ้าของเสียงฝีเท้านั่นก็คือ องค์รัชทายาท ไรคารอส ไนออล โดฟาเนีย

ต่อมาก็มีเสียงฮือฮากันยกใหญ่เมื่อลูกสาวเพียงคนเดียวของดยุค นาตาชา รีชาน จูเซีย มาถึง

เฮ้ย!นั่น! คุณหนูนาตาชา ไง ไหนๆขอดูหน่อยสวยเหมือนนางฟ้าเลยจริงๆ

เสียงเอะอะโวยวายของผู้คนที่กำลังต่อแถวอยู่

                 นาตาชาที่มาเจอรัชทายาทก็เข้าไปทักทายด้วยสีหน้าที่ยิ้มด้วยความดีใจ

แต่รัชทายาทกลับหันมามองด้วยสายตาที่เย็นชาราวกับน้ำแข็ง

เมื่อรัชทายาทเดินไปแล้วผู้คนก็ต่างหันมาซุบซิบกัน นาตาชาที่รู้ว่าพวกเขากำลังนิทาใครอยู่

จึงหันไปชวนพวกเขาคุยด้วยความเป็นกันเองทำให้พวกเขาเปลี่ยนเรื่องคุยได้ในทันที

เมื่อจบบทสนทนานาตาชาก็เดินไปต่อแถวแต่ผู้คนทั้งหลายก็ต่างหลีกทางให้นาตาชากันหมดทำให้นาตาชายื่นใบสมัครได้อย่างรวดเร็ว

ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ♡

          หลังจากที่นาตาชายื่นใบสมัครสอบเสร็จก็รีบเดินเข้าไปด้านในโรงเรียนทันที เมื่อถึงเวลาทำข้อสอบภาคทฤษฎีทุกคนก็ต่างปวดหัวกันไปตามๆกันเลยทีเดียว พอหมดเวลาทุกคนก็ไปรวมตัวกันที่สวนต่อมาหัวหน้าหอคอยเวทก็มาเพื่อบอกบททดสอบต่อไปให้แก่ผู้เข้าสอบ ซึ่งบททดสอบต่อไปนั้นก็คือการต่อสู้แบบกลุ่มและให้เวลาผู้เข้าสอบไปเตรียมตัวและแบ่งกลุ่มกันเองโดยต้องมีสมาชิคสามคนขึ้นไปแล้วให้เวลาเตรียมตัวเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์

เวลาผ่านไปหนึ่งวันเต็มแต่นาตาชากลับไม่มีเพื่อนสักคนมาร่วมทีม เห้ย~ สงสัยต้องไปขอร้องรัชทายาทซะแล้วสิ

เช้าวันต่อมา...นาตาชาจึงมุ่งหน้าไปที่วังของไรคารอสเพื่อจะมาขอร่วมทีมดิวิชั่น เมื่อนาตาชาเจอไรคารอสนาตาชาก็จะเป็นฝ่ายทักไรคารอสก่อนเช่นเคย ส่วนไรคารอสกลับแสดงสีหน้าที่บ่งบอกถึงความเบื่อหน่ายและรำคาญใส่นาตาชา

แล้วถามนาตาชาว่า มีอะไรก็รีบๆพูดมาซะสิ ด้วยน้ำเสียงที่อยากบอกกับนาตาชาแบบอ้อมๆไปว่ารีบๆคุยให้มันจบๆแล้วไปสักทีอะไรทำนองนั้น

นาตาชาจึงรีบพูดเข้าประเด็นในทันที...หลังจากที่นาตาชาพูดจบไรคารอสก็ปฏิเสธไปโดยไม่ลังเล

นาตาชาจึงพูดกับไรคารอสว่า พวกเราเป็นคู่หมั่นกันนะเพคะ แล้วทำไมแค่นี้กลับช่วยกันไม่ได้เลยหรือเพคะ?

คู่หมั่นงั้นหรอ? ลองคิดดูดีๆนะไม่ใช่ว่ามันเป็นแค่การหมั่นกันไปงั้นๆแล้วพอเรียนจบไปก็แค่เเต่งงานกันโดยไร้ซึ่งความรัก

แล้วมันต่างกับการถูกจับแต่งงานทางการเมืองตรงไหน? ไรคารอสตอบกลับนาตาชาด้วยสีหน้าที่เย็นชา

ขอเพียงแค่เรี่องเดียวก็ไม่ได้หรือเพคะ? นาตาชาถามต่อ...

ไม่! ไรคารอสค้านเสียงแข็ง

งั้นถ้าท่านต้องการอะไรก็ได้เพคะ ขอแค่หม่อมฉันทำให้ได้ก็จะทำเพคะ ไม่ว่าอะไรก็ตาม... นาตาชาเริ่มพูดเสียงสั่น

เจ้าพูดว่าอะไรก็ได้ใช่ไหม ตกลง!ข้าจะช่วยเจ้าก็ได้ แต่มีข้อแม้คือ...ถอนหมั่นซะ ไรคารอสยื่นข้อเสนอให้กับนาตาชา

ทำไมกันล่ะ ท่านไม่เคยรักกันเลยใช่ไหม//นาตาชาพยายามกลั้นน้ำตา+พูดเสียงสั่น

ก็รู้หนิ ถ้าข้ารักเจ้าแล้วข้าจะถอนหมั่นทำไมกัน? ไรคารอสตอบ

ถ้าท่านต้องการถอนหมั่นนัก งั้นหม่อมฉันจะยอมถอนหมั่นให้เพคะ//นาตาชาน้ำตาคลอ+พยายามไม่ร้องไห้

ดี! ค่อยคุยกันง่ายหน่อย ไรคารอสพูดด้วยความไม่สนใจใยดีความรู้สึกของนาตาชาเลยแม้แต่น้อย

หน้าวังรัชทายาท...

คุณหนู~ออกมาซักทีข้านั้งรอหน้าประตูอยู่นานแล้วนะคะ เอ๊ะ! คุณหนูทำไมถึงร้องไห้ล่ะคะ? หรือว่า...องค์รัชทายาท!

องค์รัชทายาทรังแกคุณหนูหรอคะ ใช่แน่ๆ ถ้าท่านดยุครู้จะต้องไม่ปล่อยไว้แน่นอนเลยค่ะ!

( ลินลี่สาวใช้คนสนิทของนาตาชา )//ถามด้วยความเป็นห่วง

ข้าไม่เป็นไรกลับบ้านของเรากันดีกว่าเนอะ นาตาชาตอบลินลี่ด้วยความเอ็นดู//ลูบหัว

ร้องไห้ขนาดนั้นไม่เป็นไรจริงๆหรอคะ? ลินลี่ถามนาตาชาอีกครั้งด้วยความเป็นห่วง

อืม กลับกันเถอะน่า~ ดูเหมือนฝนใกล้จะตกแล้วด้วยนะ ลินลี่นั้งรอข้าข้างนอกลำบากแย่เลย นาตาชารีบเปลี่ยนเรื่องคุย

ก็ได้ค่ะคุณหนู! กลับบ้านค่ะ กลับบ้านดีกว่าเนอะ! เห้ย~ ลินลี่พยายามทำให้นาตาชาหยุดร้อง

จ้า~ //นาตาชาหันไปเช็ดน้ำตา+หันมายิ้มตอบ

( คิดซะว่าข้ารักข้างเดียวมาโดยตลอดแล้วกัน หวังว่าอีกสักวันจะลืมมันได้ )

...ฝากติดตามตอนต่อไป♡...

^^^กระต่ายน้อย จ๋าจัง♡^^^