ทั่วทุกพื้นที่ต่างรู้ว่าสำนักตระกูลเป็นที่ที่อันตราย และมีข่าวลือมากมาย อย่างเช่น คนที่ถูกแต่งเข้าสำนักตระกูลกงแล้ว จะไม่สามารถออกมาจากสำนักตระกูลกงชั่วชีวิต และสำนักตระกูลกง มีผู้ที่เก่งกาจและมีฝีมือเยอะ ดังนั้นชาวบ้านส่วนใหญ่จึงไม่กล้าส่งลูกหลานของตน แต่งเข้าสำนักตระกูลกง

องครักษ์หลายนายวิ่งออกมาจากสำนักตระกูลกง อย่างเป็นแถวยาวเรียงหน้ากระดานสองแถว เมื่อถึงจุดๆนึง ก็แยกกันเป็นแถวตอนหนึ่ง และแปะป้ายไว้ ชาวบ้านที่เห็น ต่างพากันเดินเข้ามามุงดูกัน

/อีกสองวันข้างหน้า จะมีการแต่งภรรยา ขอให้ทั่วทุกสำนักทั้งห้า ส่งตัวเจ้าสาวเข้ามาแต่งภรรยา ที่สำนักตระกูลกง ได้แก่ อวิ๋น ซ่าง ฉาง จาง เซียง/

ชาวบ้านที่เห็นดังนั้นจึงต่างพากันพูดไปเรื่อยเปื่อย บางคนก็ไม่ยอม

ไม่มีทางให้ลูกสาวข้าแต่งเข้าสำนักตระกงเด็ดขาด

ครั้งที่แล้วก็แต่งแล้วไม่ใช่หรือไงกัน!

เอายังไงดีล่ะทีนี้พวกเรา

ป้ายประกาศได้ลอยลิ่วไปถึงที่สระบูรพา ตกอยู่ตรงหน้าหญิงที่สามคน หญิงผู้นึงเห็นจึงหยิบขึ้นมาอ่าน ตาโต และหันไปมองหญิงตรงหน้าอย่างรวดเร็ว

จงซาน< ดูนี่สิจะมีการแต่งภรรยาด้วย โอกาสดีมีไม่มาก ไม่สู้เธอแต่งเข้าสำนักตระกูลกงเถอะ >

หยางเฉียว< มันได้เหรอ >

เจียวเจียว< จากนี้เธอก็เปลี่ยนชื่อ ต่อจากนี้ไป เธอชื่อว่า ซ่างกวนเฉี่ยน >

หยางเฉียว< ซ่างกวนเฉี่ยนเหรอ >

เจียวเจียว< ต้องเปลี่ยนนิสัยด้วยนะ ต้องเป็นคนที่ดูเฉลียดฉลาด >

หยางเฉียว< ฉันจัดการเอง ว่าแต่ทำไมต้องเข้าสำนักตระกูลกง >

จงซาน< บางที อาจมีน้องหยางฉืออยู่ก็ได้ ไม่รู้ว่าจะมีจริงไหมนะ แต่ไปดูก็ไม่เสียหาย >

หยางเฉียว< ดูบ้าอะไรล่ะ แต่งเข้าเลยนะ ฉันจะไปตายหรือเปล่าก็ไม่รู้ >

เจียวเจียว< ไม่เป็นไร ลองดูสักตั้ง >

หยางเฉียว< เอางั้นก็ได้ ลองดูสักตั้ง >

เมื่อถึงเวลาที่กำหนด แต่ละสำนักก็ส่งลูกสาวของตนมาแต่งเข้าสำนักตระกูลกง บางสำนักก็บอกลากันอย่างเจ็บปวด บางสำนักก็ส่งมาโดยไม่สนใจ

ขบวนเรือเจ้าสาวมาถึงที่หมาย คนรับใช้ต่างพากันลงมาจากเรือ และจับมือเจ้านายของตนลงจากเรือ เดินตรงไปที่สำนักตระกูลกง ทหารหลายนายยืนเรียงกันเป็นแถวยาวสอง คนรับใช้ส่งถึงก็เดินจากไป บางคนก็หันหน้ามามอง บางคนก็ร้องไห้

...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...

...ก่อนหน้านั้น ก่อนที่จะครบสองวันแต่ง...

...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...

เจียวเจียว< หยางเฉียว จำไว้นะ หาน้องให้เจอ แล้วกลับออกมาให้ได้ >

จงซาน< เป็นกำลังใจให้นะ สู้ๆล่ะ >

หยางเฉียว< ถ้างั้นไว้เจอกันนะ >

หยางเฉียวโบกมือให้จงซานและเจียวเจียว ก่อนจะหันหลังและเดินตรงไป

ขณะที่เดินอยู่นั้น จู่ๆก็เกิดได้ยินเสียงคนเหยียบกิ่งไม้ หยางเฉียวจึงหันหลังกลับไปดู คิดว่าเพื่อนตัวเองตามมา แต่หันไปแล้วกลับไม่เห็นใครเลย จึงหันหน้ากลับมา แต่เมื่อหันหน้ากลับมาก็ต้องตกใจจนเผลอร้องเสียงดังออกมา จนคนผู้นั้นเอามือมาปิดปากเธอไว้

ถิงซง< เจ้าคือใคร >

หยางเฉียว< ข้าคือหยาง.....ไม่ใช่.....ข้าคือซ่างกวนเฉี่ยน >

ถิงซง< ซ่างกวนเฉี่ยน ตำบลซ่างกวนหรือ >

หยางเฉียว< ข้า....ใช่ ตำบลซ่างกวน -แต่เดี๋ยวก่อนนะ ซ่างกวนเฉี่ยนมีจริงเหรอ >

ถิงซง< เช่นนั้นเจ้าก็คือซ่างกวนเฉี่ยนจริงๆ แต่รูปร่างหน้าตาและร่างกายของเจ้ากลับเป็นหญิงอื่น อ้อ....เช่นนั้นข้าจะทำให้เจ้ากลับเป็นร่างเดิม >

ถิงซงหยิบเข็มออกมาจิ้มที่คอของหยางเฉียวที่ตอนนี้ใช้ชื่อว่าซ่างกวนเฉี่ยน หยางเฉียวรู้สึกจักจี้แปลกๆยังไงไม่รู้ ไม่นานนัก ก็เปลี่ยนเป็นร่างของซ่างกวนเฉี่ยนจริงๆ ถิงซงดึงเข็มออกจากคอของหยางเฉียว เดินออกก้าวหนึ่ง

ถิงซง< คนอู๋เฟิง เจ้าจำได้หรือไม่ >

หยางเฉียว< คนอู๋เฟิงหรือ >

ถิงซง< เจ้าจงแต่งเข้าสำนักตระกูลกง และขโมยอาวุธของกงหยวนจื่อ แล้วนำมาให้ข้า แล้วข้าจะรอเจ้าอยู่ข้างนอก >

หยางเฉียว<-พูดซะยาวเลย->

หยางเฉียว< ข้าเข้าใจแล้ว เช่นนั้นข้าไปแล้วนะ >

ถิงซง< เชิญตามสบาย >

หยางเฉียวเดินตรงหน้าไปอย่างช้าๆ แสดงสีหน้าครุ่นคิดอะไรสักอย่าง ถิงซงที่ยืนมองอยู่ด้านหลัง ก็เดินไปอีกทางด้านหนึ่ง

...****************...

...ปัจจุบัน...

...****************...

ประตูของสำนักตระกูลกงเปิดออกอย่างช้าๆ ประตูบานใหญ่และสูงกว้าง ทำให้ดูน่ากลัว องครักษ์คนหนึ่งก็เดินออกมาจากสำนักตระกูลกง

องครักษ์< ตามกฏแล้ว ก่อนจะเข้าสำนักตระกูลกง ต้องตรวจสอบเจ้าสาวทุกคน หากมีใครแอบเอาอาวุธพกติดตัวมาด้วย คนผู้นั้นจะถูกประหารทันที หรือแม้กระทั่งยาอะไรก็ช่าง ห้ามนำเข้ามาเด็ดขาด ที่สำนักตระกูลกงมียาให้อยู่แล้ว >

เมื่อองครักษ์พูดจบ ทหารอื่น ๆ ก็เดินก้าวออกมาข้างหน้าและทำการตรวจสอบเจ้าสาวทุกคนทันที

ทหารที่ตรวจค้นจนไปถึงคนคนหนึ่ง

ทหาร< *แม่นางจาก**สำนักฉางพกอาวุธติดตัวมาสองเล่ม* >

องครักษ์< ลากนางออกไป! >

ทหาร< ขอรับ! > ทำความเคารพและลากตัวออกไป

เมื่อตรวจจนครบทุกคนแล้ว ทหารก็เดินกลับเข้าที่เหมือนเดิม

องครักษ์< มีเพียงสำนักฉางเท่านั้น ที่พกอาวุธติดตัวมา ดังนั้น จึงเหลือเพียงแค่สี่สำนัก ได้แก่

อวิ๋น ซ่าง จาง เซียง เมื่อตรวจค้นว่าไม่มีอะไรแล้ว เช่นนั้นก็เชิญเดินตามข้ามา >

เจ้าสาวทุกคนเดินตามองครักษ์ไป ทหารก็เดินเรียงแถวยาวตามเข้าสำนักตระกูลกง และปิดประตูลง ชาวบ้านสามัญชนธรรมดาทั่วไป ก็ยังคงมองอยู่ แต่ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้

เมื่อองครักษ์พามาถึงที่แล้วก็ทำความเคารพก่อนจะเดินไปยืนอยู่ฟากหนึ่ง ทหารก็เดินแยกเรียงกัน ทำหน้าที่เฝ้าประตูและอื่นๆตามเดิม

เจ้าสาวต่างก็พากันมองไปทั่ว แต่มองเห็นได้ไม่ชัดมาก เนื่องจากใส่ผ้าปิดหน้าปิดผมอยู่ มีแค่หยางเฉียวเท่านั้นที่ไม่ได้มองไปทั่ว แต่มองตรงอย่างเดียว

หยางเฉียว<_จะหาหยางฉือเจอได้ยังไงกัน

แถมนี่มันยังเป็นยุคโบราณจีนด้วย ยังดีที่เรียนคำพูดและภาษาจีนมาด้วย จึงไม่ใช่เรื่องยากอะไร แต่อย่างน้อยต้องมีหนทางบ้างแหละที่จะตามหาน้องให้เจอ_>

เจ้าสาวแต่ละคนที่กำลังมองไปทั่วหรือคิดอะไรในใจอยู่ จู่ๆก็เกิดเสียงดังขึ้นมาจากตรงหน้า เจ้าสาวเลยหันหน้ามาอย่างรวดเร็ว

...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...

...เจวี๋ยกง...

...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...

กงซ่างเจวี๋ยและกงหยวนจื่อที่กำลังนั่งอยู่ในห้อง รอโอกาสที่จะไปเข้าร่วมการเลือกเจ้าสาว มีเพียงกงหยวนจื่อเท่านั้น ที่อายุยังไม่ถึงกำหนดแต่งงาน ดังนั้นจึงแต่งแค่ กงซ่างเจวี๋ย

กงหยวนจื่อ< เกอ (ท่านพี่) ท่านจะแต่งจริงๆหรือ ท่านไม่เคยอยากแต่งมาก่อน >

กงซ่างเจวี๋ย< ครั้งนี้จำเป็นจริงๆ ต่อให้ข้าไม่อยากแต่ง สุดท้ายผู้อาวุโสก็ให้ข้าแต่งอยู่ดี >

กงหยวนจื่อ< แต่ทำไมต้องเป็นท่าน เป็นคนอื่นก็ได้นิ ใครก็ได้ ไม่จำเป็นต้องเป็นท่าน >

กงซ่างเจวี๋ย< ถึงเวลาแล้วล่ะ ไปกันเถอะ >

กงซ่างเจวี๋ยค่อย ๆ ลุกขึ้นอย่างช้า ๆ ส่วนกงหยวน

จื่อก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม กงซ่างเจวี๋ยเห็นกงหยวนจื่อที่ยังคงนั่งอยู่ จึงถามกงหยวนจื่อ

กงซ่างเจวี๋ย< ทำไม เจ้าไม่อยากไปร่วมหรือ >

กงหยวนจื่อ< ท่านไปเถอะ ข้ายังมีธุระ >

กงซ่างเจวี๋ยที่ได้คำตอบของกงหยวนจื่อมาแล้ว ก็เดินจากไป เพื่อเข้าร่วมงานแต่ง

กงหยวนจื่อ< เหตุใดจึงต้องเป็นพี่ชายข้า >

พูดจบก็ลุกขึ้นและเดินออกไป