สวัสดีค่ะฉันชื่อเหมย อายุ19ปี

ทำไมฉันถึงเจาะคอนะหรอ เรื่องมันยาวน่ะ

ตอนเด็กๆฉันเกิดมาได้27วัน ไม่สามารถทานอะไรได้เลย

ทั้งข้าว น้ำ ขนม แม่ผู้ที่ให้กำเนิดฉันก็ร้องไห้บอกหมอว่า

"ปล่อยน้องไปเถอะเจ้าหมอ" แม่พูดอย่างนั้นด้วยสาเหตุที่ว่าสงสารที่เห็นลูกตัวเองทรมาน แต่ใช่แล้วละหมอก็ดุแม่ไปที่หนึ่งว่า "ถ้าไม่ไหวหมอจะมาบอกเอง"

จนถึงตอนนี้ยังสงสัยสินะว่ามันไม่เห็นเกี่ยวกับเรื่องคอเลยแต่

ฉันขอสารภาพบาปตรงนี้ว่าฉันเคยเก็บ บูหรี่ของคนอื่นมาลองสูบเล่นตอน6ขวบนั้นคือสาเหตุหนึ่งที่ฉันป่วย

แต่รู้อะไรมั้ย ฉันป่วยตั้งแต่เกิดแล้วละ มีอาการหอบตอน5ขวบ ขาดเกลือแร่ น้ำตาลในเลือดตก 'ล'

แน่นอนว่าทางโรงเรียนดูแลเราดีมากจนเรียกว่าเป็นเด็กพิเศษได้ละมั้ง คาบพละก็ไม่ให้เรียนแต่ได้คะแนนกลางๆ หรือคาบที่ให้ใช้กำลังครูจะให้ฉันนั่งดูตลอด

ตอนป.5เวลาเราไม่สบายก็หลับในคาบเรียนได้

แต่ว่าอยู่มาวันหนึ่งที่..อาการเริ่มหนักขึ้นจนไปเรียนไม่ได้เป็นช่วงที่แย่มากๆก็ว่าได้ เพราะเป็นช่วงนอนห้องICUบ่อยพอสมควร จนหมอแนะนำให้เจาะคอ ทำไมต้องเจาะคอน่ะหรอ เพราะฉันมั้งจะหยุดหายใจเวลาหลับไงละ เหมือนคนตายแล้วฝืนเลยว่าม่ะ555 แต่รู้อะไรมั้ย ฉันเบื่อ เบื่อที่ต้องอยู่แต่ในบ้านออกไปไหนไม่ได้ เบื่อสังคมที่บูลลี่เรื่องเสียง ในหัวมีแต่คำหนึ่งที่ไม่อาจจะพูดได้คือคำว่า "น่ารำคาญ" ตกใจกันใช่มั้ยฉันคิดว่าฉันเป็นคนไม่ดีนะแต่....ทำไมมีแต่คนบอกว่าฉันเป็นคนดีละ

กลัวจัง....เจ็บ....ทรมาน....อยากตาย....ไว้ใจใครไม่ได้...ทุกคนล้วนโกหก...ทุกคนมักสร้างภาพเพื่อให้ตัวเองดูดี...

ใช่แล้ว...คนเราน่ะ....มันเลวเหมือนกันหมด

ในโลกนี้น่ะ

<ไม่มีใครที่เข้าใจเราหรอก>

"เห้อ...." ฉันถอนหายใจก่อนจะกินยาระงับประสาท2เม็ดพร้อมเลื่อนหาอะไรดูคลายความคิดแย่ๆนั้น

ตั้งแต่ไปหาหมอจิตเวชครอบครัวก็เริ่มมีความสุขและเข้าใจกัน....ยกเว้นพ่อที่คิดว่าตัวเองถูกเสมอถึงเค้าจะดูนิ่ง สุขุม แต่เวลาเมาคือร่างเริง บ้าๆบอๆ ถึงบางทีถึงขั้นผีเข้า......

สวัสดียามเช้าเอ๋หรอดึก?

วันนี้จะบอกเรื่องโรคที่ฉันเป็นอยู่ละอยากฟังมั้ยๆ

โรคที่ฉันเป็นคือ โรคปอด โรคทางหายใจ โรคกล้ามเนื้ออ่อนแรง โรคซึมเศร้า จริงๆมีอีกแหละ แต่แค่นี้พอละกัน

เพราะฉันไม่ค่อยชอบให้ใครสงสารน่ะ ถึงมันจะน่าสงสารจริงไปแต่.....สงสารคนอื่นเถอะยิ่งสงสารเรา

เรารู้สึกเป็นเด็กไม่มีค่าที่ทำอะไรไม่ได้นอกจากนั้งรอวันที่ต้องผ่าตัด..จริงสิ

ถ้าผ่าตัดครั้งหน้าเราอาจจะมีโอกาสตายมั้ยนะ....อ่าเอาอีกแล้วพึ่งจะเล่าเรื่องได้แค่นี้เองก็เริ่มมีอาการแล้วแหะ..

โรคซึมเศร้านี้น่ากลัวจริงๆ...คลื่นไส้ชะมัด

อะแต่ไม่ต้องห่วงหรอกพอมีวิธีแก้คืออ่านวายยังไปละ!!

วะฮ่า!? แต่ว่าถ้าอาการหนักก็....วายไม่ช่วยนิน่าคงต้องนอนร้องไห้ไม่ก็ไปแอบร้องไห้ที่ห้องน้ำตามเคย แล้วล้างหน้าไม่ให้ใครจับได้ว่าเราร้องไห้ เป็นไงฉลาดชะม่ะฮิฮิ

แต่บ้างครั้งก็โดนจับได้น่ะสิ เพราะอดกลั้นไม่ไหวน่ะเห้อ...สงสัยคงต้องพักสมองบ้างแล้วละปอดหัวสุดๆ

บางคนอาจจะงงว่านี้นิยายหรือไดอารี่

แต่....ฉันอยากให้ทุกคนได้รับรู้ถึงสภาพแวดลอมและสังคมที่เด็กสาวพิการคนนี้ได้เจอมา

ทุกคนอาจจะคิดว่านิยายเรื่องนี้ไร้สาระและเห็นแก่ตัว

ถ้าคุณคิดแบบนั้นก็ไม่ต้องอ่านชิ...ไม่ได้จอให้ใครมาอ่านและเห็นใจชักหน่อย เหอะน่ารำคาญ น่ารำคาญ

น่ารำคาญ น่ารำคาญ!!! เจ้าพวกที่ชอบพูดว่าเราเรียกร้องความสนใจบ้างละ ขาดความอบอุ่นบ้างละ ใช่ฉันขาดความอบอุ่นทำไม พวกเธอมีครอบครัวที่ดีนิเลยพูดได้

อ้างป่วย จริงๆก็ไม่ได้อยากอ้างหรอกแต่ดันฉันเสือกป่วยตั้งแต่เกิดจริงๆนิ 5555555 น่ารำคาญชะมัดเจ้าพวกแรดพวกนั้นไม่สิ....เราก็มีส่วนผิดนิน่า....ที่พูดตรงๆแบบนั้นไป แต่ทำไงได้ละก็ตอนนั้นอายุแค่11ขวบ...ทำไมจำเรื่องต่อจากนั้นไม่ได้เลยละปกติจะจำเรื่องแย่ๆได้อย่างเดียวนิ...เพราะความแค้นหรอ....เราถึงไม่ปล่อยว่าง..หรือเพราะฉันมีสิ่งที่อยากจะพูดให้คนๆนั้นฟังถึงจะปล่อยว่างได้...ไม่เข้าใจเลย...ใครก็ได้ช่วยปลดปล่อยฉันที