"เด็กนั่นเป็นยังไงบ้าง"

"ยังไม่ยอมกินอะไรเหมือนเดิมครับ" ชายวัยกลางคนตอบคนเป็นหัวหน้าด้วยความกังวล คุณชายน้อยสวีที่พวกเขาจับมาได้ คงจะไม่หิวตายก่อนที่พวกเขาจะได้เงินหรอกนะ

"แล้วทางตระกูลเคลื่อนไหวอะไรบ้าง"

"เมื่อเช้านายท่านสวีไปถอนเงินจากธนาคารมาค่ะ เนื่องจากไม่สามารถเข้าใกล้ได้จึงไม่ค่อยทราบรายเอียดค่ะท่าน" เสียงหวานใสของผู้หญิงดังขึ้นจากหน้าจอโน๊ตบุ๊ค

เหิงเยว่จ้องมองไปยังภาพตรงหน้าอย่างอารมณ์ดี ทีแรกเธอคิดว่าจะไม่รับงานว่าจ้างแล้วในปีนี้ แต่จะทำยังไงได้หละ เฮ้อ~ ก็ผู้ว่าจ้างดันกระเป๋าหนักขนาดนั้น เธอเลยต้องทำตัวมีน้ำใจช่วยแบ่งเงินมาใช้บ้าง

ไม่ปล่อยให้เสียเวลาไปเปล่าๆ ติดระเบิดไป เงี่ยหูฟังไป พร้อมกับตอดกล้องถ่ายสถานส่งให้ผู้ว่าจ้างไปพลางๆ โถ่..ทำไมถึงได้ยุ่งขนาดนี้นะตัวชั้น

หลังจากเดินไปเดินมาบนคานบ้านของผู้อื่นจนทั่ว ระเบิดก็ถูกติดตั้งไปแล้ว 7 ตัว เหลือกระเบิดอีก 3 ตัวที่ยังไม่ได้ติดตั้ง

'เอาหละ! เหลือห้องสุดท้ายแล้ว อืมม เสร็จงานแล้วไปไหนดีนะ'

เหิงเยว่กลับไปจุดที่เธอตั้งกล้องอีกครั้ง ยกกล้องขึ้นมาปิดการเชื่อมต่อ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูข้อความ [ระบบรักษาความปลอดภัยถูกปิดหมดแล้วค่ะ] มีผู้ช่วยก็ดีอย่างนี้แหละน้าา

เธอกระโดดลงจากคานอย่างไร้เสียง ก้าวเดินอาดๆไปสับก้านคอคนที่อยู่ในห้องนี้จนหมด หยิบถุงใบใหญ่ขึ้นมาใบหนึ่ง แล้วเริ่มกวาดของมีค่าลงถุงอย่างชำนิชำนาญ

สุดท้ายจึงเดินตรงไปที่มุมห้องอย่างสบายใจ หลังจากใช้เท้าเขี่ยๆแถวนั้นอยู่สองสามที กำแพงก็ค่อยๆเคลื่อนที่จนเห็นบันไดยาว

ด้านในห้องลับมีเพียงแสงไฟสลัวๆ ข้าวของมีค่าวางระเกะระกะไว้ตามทาง คงจะนึกไม่ถึงว่าจะมีคนนอกเข้ามาเดินเล่นในนี้

เหิงเยว่ยกมือขึ้นลูบหน้าตนเอง ในใจอดทอดถอนหายใจไม่ได้ 'ในเมื่อไม่มีใครต้องการพวกเธอ ชั้นจะรับผิดชอบชีวิตพวกเธอให้เองนะ' ในไม่ช้าโบราณวัตถุพร้อมทั้งเพชรพลอยของมีค่า ก็ถูกโยนใส่กระเป๋าใบใหญ่ไปอย่างเสมอภาคกัน

ด้านในสุดของห้องลับรูปตัว L มีเด็กชายคนหนึ่งนอนขดตัวอยู่ริมด้านในสุดของกรงขัง ร่างกายของเขาผอมจนแทบจะเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก เนื้อตัวสกปรกมอมแมม ริมฝีปากแห้งแตกจากการขาดน้ำเป็นเวลานาน

คุณชายน้อยสวีลืมตาขึ้นมองผู้หญิงที่อยู่อีกฝั่งของลูกกรง ก่อนจะหลับตาลงอีกครั้งด้วยความเบื่อหน่าย

เหิงเยว่ซึ่งในตอนนี้กำลังยืนถือถุงใบใหญ่น่าสงใส ฉีกยิ้มให้กับเด็กน้อยในกรงแต่กลับถูกเมินเสียได้ "นี่ คุณชายน้อยสวีนายท่านสวีจ้างชั้นมาพานายออกไปหนะ"

สวีเฉินลืมตาขึ้นอย่างหมดอะไรตายอยาก จ้องมองไปยังผู้หญิงที่อยู่อีกฝั่งของลูกกรง

เหิงเยว่เลิกคิ้วขึ้นเพียงแค่ถูกลักพาตัวมาไม่ถึงสองวัน จะมีสภาพน่าเวทนาถึงขนาดนี้ได้ยังไงกัน ตระกูลสวีคงไม่ใช่ว่าไม่มีอะไรให้เด็กตัวเล็กๆกินหรอกนะ

เมื่อเห็นว่าคุณชายน้อยสวีหลับตาลงอีกครั้ง ถึงแม้ว่าเธอจะจิตใจดีเพียงไรแต่ก็ต้องมีความรู้สึกหงุดหงิดบ้างแหละน่า

"นี่ คุณชายน้อยสวี" เธอยกยิ้มขึ้นเรียกเด็กชายอีกครั้ง เเต่กลับไร้ปฏิกิริยาใดตอบกลับมา เธอใช้มือแหวกประตูกรงออกอย่างสบายๆ ก่อนจะเดินเข้าใช้แขนข้างหนึ่งคว้าตัวคุณชายน้อยขึ้นมาหิ้วไว้ข้างตัว หลังจากชงักงันครู่หนึ่งแล้วจึงเดินฉิวๆออกจากบ้านพัก อ้อไม่สิ ต้องเป็นคลังสมบัติลับของผู้ก่อการร้ายสินะ

เมื่อรู้สึกว่าตนเองเดินออกมาได้ไกลพอสมควรแล้ว จึงวางคุณชายน้อยสวีลงพร้อมทั้งสกิดเขาให้ลืมตาขึ้น "คุณชายน้อยสวีลืมตาขึ้นมาดูอะไรนี่มา"

สวีเฉินลืมตาขึ้นมองหน้าผู้หญิงตรงหน้าอย่างเอือมระอา จึงเห็นว่าเธอชี้ไปทางคฤหาสน์ขนาดใหญ่ที่เขาเคยถูกขังไว้ แววตาเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ ก่อนจะถูกสวมแว่นหนาเตอะอย่างไม่ทันรู้ตัว

"ดูให้ดีหละ ภาพแบบนี้ไม่ใช่คุณชายน้อยอย่างนายจะเห็นได้บ่อยๆหรอกนะ 3 2 1.."

ตู้มมมม!!!!!!

สวีเฉินจ้องไปยังภาพตรงหน้าอย่างตกตะลึง เขาเห็นคฤหาสน์หลังนั้นถูกระเบิดจนหลังคาปลิ้วกระจาย หน้าต่างแตกระระเอียดลอยไปตามแรงระเบิด เปร่งประกายสะท้อนกลับแสงสีแดงอมส้มจากระเบิด เกิดเป็นภาพที่ดูทั้งอันตรายและสวยงามไปพร้อมๆกันอย่างน่าประหลาด

สายลมห่าใหญ่ซัดใส่ใบหน้าของคนทั้งคู่ เหิงเยว่หลับตากางแขนลับลมอย่างอารมณ์ดี ส่วนทางด้านคุณชายน้อยสวีกลับยังตั้งสติไม่ได้ หันไปมองผู้หญิงข้างๆด้วยความรู้สึกประหลาด

...

หลังจากเหิงเยว่หิ้วคุณชายน้อนสวีกลับมายังบ้านพักส่วนตัว ที่เพิ่งถูกซืัอมาสดๆใหม่ๆ เด็กชายก็ดูว่าง่ายขึ้นเยอะ เมื่อยื่นชุดให้ก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำตามคำสั่ง แล้วสุดท้ายก็มานั่งจ้องเธออยู่ข้างๆ หญิงสาวนั่งทำงานของตนเองเงียบๆ ไม่มีท่าทีจะปิดบังแต่อย่างไร

จ๊อกก....

เหิงเยว่ชะงักมือจากแป้นพิมพ์ หันมามองเด็กชายที่นั่งอยู่ข้างๆอย่างไร้ตัวตน ซึ่งในตอนนี้กำลังนั่งก้มหัวด้วยความอับอาย ใบหูที่โผล่ออกมาถูกย้อมไปด้วยสีแดง เด็กน้อยก็ยังคงเป็นเด็กน้อยอยู่วันยังค่ำ

เธอก้มลงมองนาฬิกาข้อมือพบว่าเป็นเวลาเกือบสี่โมงเย็นแล้ว จึงพึ่งนึกได้ว่าเด็กชายข้างตัวยังไม่ได้กินข้าวเที่ยง "อยากกินอะไรเป็นพิเศษไม้" เธอถามไปด้วยความรู้สึกผิดจริงๆนะ ถ้าเกิดคุณชายน้อยไปพูดจาว่าร้ายให้ที่บ้านฟัง เธอคงจะไม่ถูกหักเงินหรอกนะ

สวีเฉินส่ายหน้าดวงตาที่เริ่มมีชีวิตชีวาหม่นลงอีกครั้ง

"เงยหน้า" เธอขึ้นเสียงเล็กน้อยเพื่อออกคำสั่ง แต่ดูเหมือนว่าจะทำให้คุณชายน้อยตกใจ สวีเฉินรีบเงิยหน้าขึ้นมาตามคำสั่ง

อึก..

วินาทีที่เขากลืนน้ำลายดูเหมือนว่าจะกลืนอะไรลงไปด้วย เมื่อตั้งสติเด็กชายรีบหันไปมองที่นั่งข้างๆ ซึ่งในตอนนี้ไม่มีใครอยู่แล้ว

เหิงเยว่เดินเข้ามาในครัวจึงได้พบว่า ในหม้อข้างเตามีโจ๊กที่ถูกเคี่ยวจนดูน่าอร่อยตั้งอยู่ จึงตักโจ๊กขึ้นมา 1 ชามใหญ่ หยิบหัวไชเท้าดองใส่จานเล็กมาเป็นเครื่องเคียงอีกเล็กน้อย แล้วจึงเดินกลับไปยังห้องนั่งเล่น

สวีเฉินไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นให้เขากินอะไร การล้วงคอก็ใช้ไม่ได้ผล ก็ใครใช้ให้ท้องของเขาว่างจนไม่มีอะไรให้อาเจียนออกมากันหละ แต่ช่างเถอะ ถึงจะเป็นยาพิษยังไงเขาก็ไม่ตายอยู่ดีนั่นเเหละ

กึก..

ชามใบใหญ่ถูกวางลงต่อหน้า กลิ่นหอมอ่อนๆชวนให้อยากอาหารลอยเตะจมูก คุณชายน้อยสวีกลืนน้ำลายอย่างช่วยไม่ได้ ในใจไม่รู้ว่าสบดด่าผู้หญิงตรงหน้าไปกี่รอบแล้ว ตอนพ่อของเขาว่าจ้างคนมาช่วยเขาก็น่าบอกแล้วว่า เขากินอาหารที่ผ่านการฆ่าเชื้อโรคด้วยความร้อนสูงจนไม่เหลือกลิ่นหรือแม้กระทั่งรสได้เท่านั้น ไม่อยากนั้นก็คงอาเจียนออกมาอีก

เหิงเยว่ขมวดคิ้วก็ไม่ใช่ว่าหิวหรอกหรอ หรือเธอเข้าใจอะไรผิด คงไม่ใช่ต้องให้เธอป้อนหรอกนะ?

หลังจากที่สายตาเหลือบไปมองข้อระวังของภารกิจ เธอก็เข้าใจในทันทีที่แท้ไม่กล้ากินนี่เอง แล้วจะทำยังไงให้เขากิน เธอยิ่งเข้ากับเด็กไม่ค่อยได้ด้วยสิ เฮ้อ~

"อ้าปากสิ"

"...." สวีเฉินจ้องช้อนที่เอามาจ่อที่ปากนิ่ง ทำไมถึงต้องทำร้ายกันถึงขนาดนี้ด้วย

"ไม่ตายหรอก อ้าปาก" เธอคิดว่าเธอพยายามพูดจูงใจแล้ว แต่จะทำยังไงดีหละ ถ้าเขาไม่กินแล้วเธอคงจะไม่ถูกหักเงินหรอกนะ ถ้าส่งคุณชายน้อยสวีกลับไปด้วยสภาพหิวโหย โถ่เอ๊ย ทำยังไงดี

[เสี่ยวเหอ ชั้นควรทำยังไงดี เด็กที่ชั้นช่วยมาไม่ยอมกินข้าว]

คุณผู้ช่วย [ไม่ทำตามปกติแล้วหรอคะ]

[ปกติ?]

คุณผู้ช่วย [ค่ะ ง้างปากแล้วจับยัดเลยค่ะ]

[ชั้นเคยทำแบบนั้นด้วยหรอ จำไม่เห็ดได้เลย °∆°]

คุณผู้ช่วย [ค่ะ]

เหิงเยว่ละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์ คลี่ยิ้มบางๆดูเป็นมิตร "ถ้าไม่กินจะจับง้างปากยัดละนะ"

"..."

หลังจากคุณชายน้อยสวีอ้าปากกลืนโจ๊กคำแรกลงคอไป เธอก็วางช้อนลงในชามให้เขากินต่อเอง แล้วหันกลับมาทำงานของตนเองต่อ...

เหลือบมองนาฬิกาก็พบว่าเป็นเวลาห้าทุ่มกว่าๆแล้ว หันไปมองข้างก็พบชามโจ๊กที่ว่างเปล่า พอไล่สายตาลงมาอีกก็เห็นคุณชายน้อยสวีนอนขดตัวอยู่ข้างๆ เป็นเด็กนี่ดีจังน้าาา

เหิงเยว่ปิดจอโน๊ตบุ๊คลงแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ เสียงเปิดน้ำดังอยู่สักพักแล้วจึงหยุดลง เธอนอนแช่น้ำเย็นในอ่างอาบน้ำเพื่อความผ่อนคลาย

สวีเฉินที่นอนขดตัวนิ่งอยู่เมื่อครู่ลุกขึ้นมานั่ง แววตาไร้ความง่วงงุนอย่างคนเพิ่งตื่นนอน ตั้งแต่เขาได้เจอกับผู้หญิงประหลาดคนนั้น ดูเหมือนว่าอะไรๆก็จะอยู่เหนือความคาดหมายไปหมด

แววตาสีเทาอมเขียวคู่นั้นเขายังจำได้ดี เป็นแววตาของสัตว์ป่าที่จะเรืองแสงสีเขียวในที่มืด

สวีเฉินค่อยแง้มเปิดโน๊ตบุ๊คเปิดออกมา หน้าจอซึ่งไม่ต้องผ่านการเข้ารหัสเริ่มทำงานในทันที หน้ารายงานที่ผู้หญิงคนนั้นเปิดไว้ก่อนปิดเครื่องได้หายไปแล้ว ถึงเขาจะอ่านไม่ออกเลยสักตัวก็เถอะ

หน้าจอโน๊ตบุ๊คแสดงโฟลเดอร์ตามทั่วไป เขากดเข้าใช้งานดีแชตแล้วใส่รหัสผ่านเข้าสู่ระบบอย่างรวดเร็ว

[พ่อ]

พ่อ [สวีเฉิน?]

[ครับ ผมสบายดี]

พ่อ [ชาร์ลดูแลลูกดีไม้ มีอะไรขาดเหลือหรือเปล่า ปู่ลูกร้อนใจมากเลยตั้งแต่ลูกหายตัวไป]

[ชาร์ล?]