ตามความเชื่อของไทย..ไม่สิเรียกได้ว่าอาจจะเป็นความเชื่อของทั่วโลกเลยก็ว่าได้..ไสยเวทย์อาคมมนต์ตราต่างๆ..ภูติผีปีศาจ เรื่องลึกลับต่างๆที่ไม่สามารถอธิบายด้วยได้วิทยาศาสตร์…เหล่าผู้คนต่างพากันคิดเพียงแค่ว่ามันเป็นเพียงเรื่องเล่าเท่านั้น..แต่ทว่า..มันกลับไม่เป็นเช่นนั้น..

ในปัจจุบันปีพุทธศักรราช 2024

เทคโนโลยีต่างๆถูกยกระดับความก้าวหน้าขึ้น..เรื่องภูติผีปีศาจไสยเวทย์ก็ค่อยๆห่างหายไปจากประวัติศาสตร์ไทยตามกาลเวลา..แต่ทว่า..สิ่งที่มองไม่เห็นใช่ว่าจะไม่มีอยู่จริง..ตอนเด็กๆผมฟังคำพูดของคุณปู่คุณย่ามาตลอด..ว่าไม่เชื่ออย่าลบหลู่…สิ่งที่มองไม่เห็นใช่ว่าจะไม่มี..แต่มันบังเอิญ..ตรงที่ว่าผมสามารถมองเห็นสิ่งเหล่านั้นได้..ในสิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปมองไม่เห็น..

ภูติผี ปีศาจ วิญญาณ นางไม้ หรือแม้แต่ที่เขาเรียกกันว่า..เทวดา..ผมก็เห็นมาหมดแล้ว..ด้วยความสามารถที่ผมได้มาตั้งแต่เด็กๆ..ว่ากันตามตรงตัวผมแทบจะสติหลุดเกือบจะเป็นบ้าไปเลยซะด้วยซ้ำ..แต่พอนานไปมันก็เริ่มชิน…ถ้าไม่อยู่ๆก็โผล่แบบจั้มสแกแบบหนังผีไทยละก็นะ…

อ้อใช่..ผมลืมแนะนำตัวไป..ผมชื่อว่า กล้า ชื่อจริงก็ นาย รณกร นิตย์จรัล เป็นเด็กมัธยมตอนปลายธรรมดา ๆ..ที่สามารถมองเห็นวิญญาณได้..แล้วก็รู้เรื่องพวกไสยเวทย์มนตรานิดหน่อย…

ผมไม่รู้เหมือนกันว่าความรู้พวกนี้มาจากไหน..ผมรู้แค่ว่าพอเกิดมาตัวผมก็มีความรู้เรื่อง เวทย์มนต์และมนตราผนวกเข้าด้วยกัน..แปลกใช่ไหมละ..ผมก็ว่าแปลก..ใครจะคิดว่าจะมีเรื่ิองเหนือธรรมชาติเกิดขึ้นกับตัวผมจริงๆ..ราวกับละครไม่ก็นิยายยังไงยังงั้น

นี่ถ้ามีคนรู้ว่าผมเหาะเหินเดินอากาศ มองเห็นวิญญาณและอะไรหลายๆอย่าง..คงถูกเอาผ้าสามสีมาพันไว้รอบตัวพร้อมกับถูกจับทาแป้งขอเบอร์ขอหวยแน่ๆ…ตามประสาลุงๆป้าๆแถวบ้าน…

ปัจจุบันผมอาศัยอยู่กับพ่อแม่แล้วก็น้องสาวอีกคนนึงคาดว่าปลายๆปีนี้..ผมจะต้องเข้ากรุงเทพมหานครเพื่อเตรียมสอบเข้ามหาลัย..เพราะตอนนี้ตัวผมก็อยู่ ม.6 ใกล้จะจบแล้ว..ยิ่งปีนี้ได้ข่าวมาว่า ข้อสอบเก็บคะแนนยื่นเข้ามหาลัยยากมากๆ..ทำให้เด็กรุ่นราวคราวเดียวกับผมต่างก็ตั้งใจอ่านหนังสืออยู่บ้านกันระหว่างปิดเทอม..

แต่สำหรับผม..แล้วมันออกจะ…

“ ข้อสอบข้อนี่มัน..เราเห็น แล้วเราก็รู้คำตอบอีกแล้ว..เป็นความสามารถที่ขี้โกงจริงๆ..ทำยังไงถึงจะควบคุมความสามารถทั้งหมดนี้ได้กันนะ..เฮ้อ..”

ใช่ครับ ความสามารถอีกอย่างของผมคือ ขอเรียกมันว่า ตาทิพย์ ก็แล้วกัน…เพราะนอกเหนือจากมันจะทำให้ผมมองเห็นวิญญาณแล้ว..มันยังทำให้ผมสามารถมองเห็นคำตอบทั้งหมดในกระดาษคำถาม..

ไม่ว่าจะเป็นโจทย์เลข ภาษาอังกฤษ หรือวิชาไหนก็แล้วแต่…คำตอบมันจะขึ้นมาอยู่ด้านหน้าเป็นตัวอักษรสีทองเรืองแสงระยิบระยับ.. ผมรู้ดีว่าความสามารถมันออกจะเกินไปหน่อยและเหมือนเป็นการเอาเปรียบคนอื่น..ผมเลยไม่เขียนคำตอบในทันทีแต่เปลี่ยนเป็นคิดทุกคำถามเพื่อให้ได้คำตอบออกมาเอง ไม่ใช่เป็นคำตอบที่ได้มาจากพลังนี้…

อาจจะพูดได้ว่า ผมทำไปเพราะไม่อยากให้ตัวเองรู้สึกผิดละมั้ง..อีกอย่างความสามารถของผมจนถึงตอนนี้ยังไม่มีใครรู้เพราะผมเก็บงำมันไว้ตลอดเกือบ 20 ปีเต็ม…

ก๊อก!! ก๊อก!! ก๊อก!!

“ พี่กล้า ลงมากินข้าวได้แล้ว วันนี้พี่ต้องไปซื้อของกับหนูนะอย่าลืม! ”

“ โอเคๆพี่กำลังลงไป..”

เสียงที่เรียกผมเมื่อสักครู่คือเสียงน้องสาวแท้ๆของผมเอง..บัว..นั่นคือชื่อของน้องผม..เอาเป็นว่าตอนนี้ผมต้องรีบอาบน้ำแต่งตัวก่อน..เดี๋ยวยัยบัวจะบ่นผมจนหูชาไปอีก..

ตัวของกล้าค่อยๆถอดเสื้อออกเผยให้เห็นถึงหุ่นที่สมสัดส่วนกล้ามเนื้อหน้าท้องที่เรียงรายกับลูกละนาด..และรอยสักบางอย่างที่ถูกสักบนหน้าอกข้างซ้ายของกล้า..

ไม่นานกล้าก็อาบน้ำเสร็จก่อนจะแต่งตัวแล้วรีบลงไปด้านล่าง…

“ พี่อาบน้ำเสร็จแล้ว กินข้าวกัน..แล้วพ่อกับแม่ไปทำงานแล้วเหรอ..”

“ อืม…พี่นั่นแหละรีบกินข้าวได้แล้วก่อนฝนจะตก..ทำไมวันนี้ท้องฟ้ามันมืดอึมครึมแปลกๆ..อย่างกับพายุจะเข้า..ไหนพยากรอากาศบอกว่าวันนี้อากาศแจ่มใส..เชื่อไม่ได้จริงๆ..” ตัวของบัวพูดพร้อมกับมองออกไปนอกหน้าต่าง..

แต่ทว่าผมรู้ดีมันไม่..ไม่ใช่อย่างแน่นอน…บรรยากาศแบบนี้มันไม่ใช่ฝนตกธรรมดา..แต่เป็นเพราะสิ่งนั้น…บรรยากาศที่เต็มไปด้วยความปนเปื้อนมนทิลนั่น..จะให้บัวออกไปจากบ้านหลังนี้ไม่เด็ดขาด…

“ บัวเดี๋ยวพี่จะไปซื้อของให้เอง บัวอยู่ที่บ้านนี่แหละ ห้ามออกไปไหนเข้าใจไหม..”

“ เอ้าพี่ ก็หนูบอกแล้วว่าจะไปด้วย— ”

“ พี่ขอโทษ..พี่จะไม่ปล่อยให้เหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นอีก..”

ผมตัดสินใช้มนต์ตรากับบัว..เพราะบัวจะออกไปไม่ได้เด็ดขาด..เพราะวิญญาณพิสุทธิ์คือเหยื่ออันหอมหวานของพวกมัน…

กล้าอุ้มบัวขึ้นมาพร้อมกับพาไปนอนที่ห้องของบัวเองก่อนจะปรากฏวงเวทย์สีม่วงขึ้นบนพื้นส่องแสงเบาบาง..มันคือเวทย์บิดเบือนความทรงจำ..และการที่กล้าปกป้องบัวขนาดนี้แสดงว่าต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นมาแล้วในอดีต..

“ บรรยากาศมลทินน่าสะอิดสะเอียนเราต้องรีบจัดการให้เร็วที่สุด..ไม่อย่างงั้น..”

ตัวของกล้าเปิดประตูบ้านออกไปพร้อมกับร่ายมนต์ตราบางอย่าง..เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เจ้าที่เจ้าทางปรากฏตัวออกมาจากศาลพระภูติหน้าบ้าน..เป็นลักษณะของชายแก่ที่อยู่ในชุดขาว..

“ กล้าเอ๋ย ระวังตัวด้วย..ไม่ต้องห่วงที่บ้าน ข้าจะไม่ให้ภูติผีที่ไหนเข้ามาระหว่างที่เอ็งไม่อยู่เด็ดขาด…บรรยากาศมลทินระดับนี้ต้องเกิดจากวิญญาณอาฆาตมารวมตัวกันอย่างแน่นอน..อย่าประมาทเด็ดขาด..”

“ ขอบคุณครับ..ท่านเจ้าบ้าน..”

ผมพูดขอบคุณลุงเจ้าที่ก่อนจะใช้มนต์พลางตาผนวกเข้ากับศาสตร์เวทย์ลอยตัว…

หลังจากนั้นกล้าก็ใช้พลังของศาสตราเวทย์เพื่อให้ตัวเองลอยขึ้นกลางอากาศ..ซึ่งแน่นอนผนวกกับมนต์พลางตาย่อมไม่มีใครเห็นกล้าอย่างแน่นอนนั่นคือสิ่งที่ควรจะเป็นละนะ…ตัวของกล้าพุ่งขึ้นไปมุ่งหน้าไปยังทิศทางที่มลทินรวมกันอยู่หนาแน่น..โดยไม่ได้สังเกตุเลยว่า..มีใครบางคนเห็นเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ทั้งหมด…พร้อมกับวีดีโอที่ถูกอัดเอาไว้…

“ กล้า..นี่นายเป็นตัวอะไรกันแน่…”

………………………………………………………………….

หลายชั่วโมงผ่านไป…

ครั้งนี้..พวกมันมีจำนวนเยอะขึ้นจริงๆ..อะไรเป็นสาเหตุที่ทำให้ดวงวิญญาณอาฆาตพวกนั้นมารวมตัวกัน..เล่นเอาพลังไสยเวทย์ของเราลดลงไปเกือบครึ่ง..เดี๋ยวนะประตูบ้านมัน…

“ ทำไมประตูถึงเปิดอยู่..ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้มัน..หรือว่า!! ”

ตัวของกล้าตรวจสอบข่ายอาคมป้องกันที่ร่ายไว้ทั่วบ้านก็อยู่ในสภาพปกติ....สัมผัสไม่ได้ถึงวิญญาณร้ายสักดวง..

“ ลุงเจ้าที่…ลุงอยู่ไหน..”

แปลก..แปลกมาก..ปกติท่านเจ้าที่เจ้าทางจะออกมาแล้ว…แต่นี่สัมผัสถึงดวงจิตของเจ้าที่ไม่ได้เลย…

กล้ารีบวิ่งเข้าไปในบ้านทันทีก่อนจะเจอเข้ากับหญิงสาวหน้าตาน่ารักคนหนึ่งที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาห้องรับแขก..ทันทีที่กล้าเห็นใบหน้าของผู้หญิงคนนี้ก็รู้สึกแปลกใจในทันที…เพราะเด็กผู้หญิงคนนี้คือเพื่อนร่วมห้องของกล้านั่นเอง..

“ น้ำมนต์..นี่เธอแอบเข้ามาในบ้านเราเหรอ..นี่มันเข้าข่ายบุกรุกเคหสถานแล้วนะ..ต่อให้เราจะเป็นเพื่อนร่วมห้องแล้วก็เพื่อนบ้านกัน..นี่มันจะไม่เกินไปหน่อยเหรอ..”

ยัยน้ำมนต์มาทำอะไรที่บ้านของเรากัน…ปกติในห้องพวกเราก็ไม่ได้คุยกันอยู่แล้ว..

“ กล้า..นายเป็นตัวอะไรกันแน่..ที่โรงเรียนอย่าคิดว่าไม่มีคนอื่นเห็นนายบ่นพึมพำคนเดียว..แล้วเมื่อกี้ไหนจะสภาพอากาศที่เหมือนกับพายุนั่น..แต่หลังจากที่นายออกไปจากบ้านไม่นาน บรรยากาศที่ราวกับพายุนั่นมันก็สลายหายไป…”

ผมที่ได้ยินน้ำมนต์พูดแบบนี้ก็ขมวดคิ้วแน่น..ไม่หรอกน่า..ยัยเด็กเนิร์ดคงไม่..เอาเป็นว่าลองเชิงไปก่อนก็แล้วกัน…

“ เธอพูดเรื่องอะไรของเธอ..อย่าเปลี่ยนเรื่องนะที่เธอแอบเข้ามาในบ้านเรามันยังไม่เคลียร์—”

“ แล้วนี่คืออะไร…”

น้ำมนต์โยนมือถือมาให้ผมก่อนที่ผมจะรับไว้..ซึ่งมันเป็นวีดีโอนึงที่เป็น….เวร!! เวร!! ยัยน้ำมนต์ถ่ายคลิปวีดีโอตอนที่เราหายตัวไว้…ไม่ๆ เราต้องใจเย็นไว้ก่อน.…

“ หายตัว…นี่เธอเป็นเด็กอนุบาล 4 ขวบรึไง ตัดต่อได้เนียนดีนะ…”

“ อ้อ..งั้นเราเอาไปลงโซเชียล..แล้วก็แน่นอนถ้านายพยายามลบ..เราสำรองข้อมูลไว้หมดแล้ว..กล้า..ความจริงแล้วนายเป็นใครกันแน่…”

วันนี้มันวันซวยอะไรวะเนี่ย…ยัยน้ำมนต์คิดว่าเป็นเด็กเนิร์ดเรียนดีอย่างเดียว…ถ้าอย่างงั้นคงไม่มีทางเลือก!!

“ น้ำมนต์ เธอรู้มากเกินไปแล้ว..”

หลังจากที่กล้าพูดจบก็หายตัวจริงๆต่อหน้าน้ำมนต์เพียงเสี้ยววินาทีตัวของชายหนุ่มก็มาโผล่ตรงหน้าของน้ำมนต์..

กล้าใช้นิ้วชี้ข้างขวาแตะไปที่หน้าผากของน้ำมนต์..แต่ทว่ามันกลับเกิดเรื่องน่าเหลือเชื่อขึ้น!!!

“ กล้านี่นายทำอะไรเรา!! นายหายตัวได้จริงๆด้วย— ”

เป็นจังหวะเดียวกันกับที่น้องสาวของกล้ากำลังลงมาด้านล่างพอดี…เป็นจังหวะนรกเลยก็ว่าได้..

“ พี่กล้ากลับมาแล้วเหรอ…”

บัวเดินลงมาด้านล่างแต่ก็ไม่พบใคร…

“ เมื่อกี้เหมือนได้ยินเสียงพี่กล้า..หูฝาดละมั้ง..”

……………………………………………………..

ณ ดาดฟ้าแห่งหนึ่ง

ตอนนี้ตัวของกล้าและน้ำมนต์อยู่บนดาดฟ้าแห่งหนึ่ง..น้ำมนต์เบิกตากว้างแทบไม่อยากจะเชื่อเรื่องที่เกิดขึ้น..แต่คนที่ตกใจยิ่งกว่าคงจะเป็นกล้า..เพราะว่า..

“ พลังของเราใช้ไม่ได้ผลกับน้ำมนต์!!..มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง..”

พลังของเราก็ปกติดีทุกอย่าง…แต่ทำไมเราถึงเปลี่ยนความทรงจำของน้ำมนต์ไม่ได้กัน…มันไม่เคยเกิดเรื่องแบบนี้มาก่อน..

“ กล้า นายทำแบบนี้ได้ยังไงอะ โคตรสุดยอดไปเลย!!!!..อย่างกับซุปเปอร์ฮีโร่ในหนังแหน่ะ..อย่างพวกซุปเปอร์แมนไรแบบนี่…อย่าบอกนะว่านายปล่อยลำแสงออกจากตาได้ด้วย…”

น้ำมนต์พูดขึ้นด้วยความตื่นเต้นพร้อมกับรอยยิ้มที่กล้าไม่เคยเห็นมาก่อน..เพราะตลอดเวลาอยู่ที่โรงเรียนน้ำมนต์มักจะไม่ค่อยแสดงอารมณ์ออกมาผ่านสีหน้าเท่าไหร่นัก..และทั้งสองคนก็แทบจะไม่ค่อยได้คุยกันถ้าไม่มีงานกลุ่มละก็นะ..

“ ได้ก็บ้าแล้ว!! ”

พูดก็พูดเถอะ..ทำไมตอนยัยน้ำมนต์ยิ้มใจของเราถึง…

“ โถ่ว..เอาล่ะกล้า..นายเป็นตัวอะไรกันแน่..เอเลี่ยน หรือคนเหนือมนุษย์ไรแบบนี้เหรอ..ปกติถึงคนอื่นจะไม่สังเกตนาย..แต่นายมักจะบ่นพึมพำหรือพูดคนเดียวอยู่บ่อยครั้ง..แล้วตอนอยู่ที่โรงเรียนบางครั้ง ตอนที่นายเดิน อยู่ๆ นายก็หายไปดื้อๆซะอย่างงั้น แล้วไอนิสัยเงียบขรึมไม่พูดกับใครนั่นอีก..คนทั้งห้องคิดว่านายเป็นพวกหยิ่งไปแล้วรู้ไหมเพราะนายมักจะไม่ค่อยพูดกับใครถ้าไม่จำเป็น ผลการเรียนดีแล้วทำตัวหยิ่งงี้ เพื่อนเขาเข้าใจกันแบบนี้กันหมดแล้ว…”

น้ำมนต์พูดอธิบายร่ายยาว…แต่เดี๋ยวนะทำไมยัยน้ำมนต์ถึงพูดเหมือนจับตาเราอยู่ตลอดเวลา..

นี่เธอ..เป็นสโตกเกอร์เหรอ!!!..ไม่สิ เรื่องนั้นช่างมันก่อน..เพราะเป็นแบบนั้นเธอเลยถ่ายคลิปเราเอาไว้..มิหนำซ้ำพลังของเรายังใช้กับน้ำมนต์ไม่ได้..นี่มันวันซวยอะไรเนี่ย!! ผมได้แต่พูดขึ้นในใจ…

“ น้ำมนต์ เรื่องพวกนั้นเราไม่สนใจหรอก ใครจะมองว่าเราเป็นคนยังไงก็ปล่อยเขาไป..ทำไมเเกถึงต้องมาใส่ใจเรื่องเราขนาดนี้ด้วย..”

ผมลองยิงคำถามไปดูแต่…ยัยน้ำมนต์ดันหน้าแดงซะงั้น!!! เดี๋ยวๆใจเย็นก่อน…น้ำมนต์ เรียกได้ว่าเป็นเด็กดาวโรงเรียนเลยก็ว่าได้ ทั้งสวยน่ารัก เรียนดี กีฬาเด่น..เฮ้อกล้าน่ะกล้าคิดอะไรเข้าข้างตัวเองไปได้…

“ กะ..ก็เราแค่เห็นว่านายแปลกๆพิลึกแค่นั้นแหละ!! ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย..นายทำแบบนั้นได้ยังไง ไหนจะหายตัว ไหนจะวาปไปไหนมาไหนได้แบบนี้อีก..”

พิลึก…เอาเถอะ..ว่าแต่ว่ายัยนี่ก็มีดวงจิตพิสุทธิ์ เหมือนกับยัยบัวเลยแหะ..ในเมื่อเป็นแบบนี้..

“ ก็ได้เราจะพูดให้แกฟัง จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็เรื่องของแก..บนโลกนี้มีสิ่งที่เรียกว่า วิญญาณ ภูติ ผี ปีศาจ นางไม้หรืออะไรก็แล้วแต่พวกนั้นมีตัวตนจริงๆ..ก่อนหน้านี้ที่เธอเห็นก็ไม่ใช่พายุหรือฝนฟ้าคะนองอะไรทั้งนั้น แต่มันคือ มลทินที่แปดเปื้อน..”

“ มลทินที่แปดเปื้อด มันคืออะไร? ”

น้ำมนต์พูดถามขึ้นด้วยความสงสัย..

“ มลทินที่แปดเปื้อนคือ สถานที่ที่มีการรวมเหล่าวิญญาณอาฆาตเอาไว้เป็นจำนวนมาก และถ้าปล่อยไว้แบบนั้นจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นอย่างแน่นอน..และหน้าที่ของเราก็คือปัดเป่าดวงวิญญาณชำระล้าง อะไรประมาณนี้..ส่วนพลังที่เรามี..เรียกว่าไสยเวทย์และมนต์ตรารวมเข้าด้วยกันปรับเปลี่ยนไปตามสถานการณ์การใช้..”

ผมบอกไปคร่าวๆแต่ก็ไม่ทั้งหมด..เพราะดูเหมือนว่าสมองก็ยัยน้ำมนต์จะเริ่มรับกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ไหว..

“ ภูติ ผี วิญญาณ มีอยู่จริง ไสยเวทย์ก็มีอยู่จริง..แล้วยังจะไหนเวทย์มนต์อีก โคตรสุดยอด!! ไปเลยกล้า ”

อยู่ๆน้ำมนต์ก็เดินมาจับมือผมพร้อมกับกระโดดโลดเต้นไปมาด้วยความดีใจ…มือยัยนี่นุ่มนิ่มชะมัด…

“ นี่ๆเรามาตั้งทีมเป็นคู่หูกันเถอะ! ”

“ ห้ะ!! ”

น้ำมนต์พูดขึ้นด้วยสายตาที่เปล่งประกายวิบวับต่างจากที่เจอกันครั้งแรกอย่างสิ้นเชิง..ก่อนที่ผมจะมารู้ในภายหลังว่ายัยนี้คลั่งไคล้พวกศาสตร์เวทย์และมนตราเป็นที่สุด…

จบตอน

หลายชั่วโมงต่อมา..

“ สรุปแล้วก็คือดวงจิตวิญญาณของเราเป็นที่หมายปองของพวกวิญญาณร้าย..นายเลยให้เราใส่จี้เส้นนี้ไว้ใช่ไหม..”

ผมตัดสินใจมอบจี้เงินเส้นหนึ่งให้กับน้ำมนต์ เป็นจี้ที่มีพลังป้องกันพวกวิญญาณร้ายในระดับนึง..ยังไงก็ไม่มีทางเลือกอยู่แล้วเพราะเราก็เปลี่ยนแปลงหรือลบความทรงจำของยัยน้ำมนต์ก็ไม่ได้..เฮ้อ..

“ ก็ตามนั้น ส่วนเรื่องตั้งทีมที่แกว่ามา..แกแน่ใจแล้วเหรอ..มันอันตรายมากๆแกก็น่าจะรู้…”

“ เรามีแกอยู่ทั้งคน..ก็ปกป้องเราดิ ”

“ นี่!! เราไม่ได้ตัวติดกับแกตลอดเวลาสักหน่อยนะ น้ำมนต์ ในเมื่อแกตัดสินใจแล้วก็รับผิดชอบตัวเองแล้วกัน..ต่อให้ช่วยงานเรา เราก็ไม่มีค่าตอบแทนให้หรอกนะ..”

ผมพูดกับน้ำมนต์ไปแบบนั้น..แต่ยัยนั่นก็ยังพยักหน้าตอบรับหงึกๆ…อย่างน้อยก็มีข้อดีอย่างนึง..คือตัวเราไม่สามารถรับรู้จุดที่บรรยากาศปนเปื้อนมลทินได้ทุกที่ แต่ถ้ายัยน้ำมนต์เจอแล้วก็รายงานกับเรา..ก็ถือเป็นเรื่องดีไม่ใช่น้อย…

“ กลับกันได้แล้ว นี่มันก็จะบ่ายแล้ว..เราจะไปหาอะไรกิน…เดี๋ยวเราจะพาแกกลับไปส่งที่บ้านแล้วก็นี่..เบอร์เรา..”

ตัวของกล้าพิมพ์เบอร์มือถือลงในเครื่องของน้ำมนต์ก่อนจะโยนคืนให้…

“ ติดต่อมาถ้ามีเรื่องด่วนหรือเจอกับมลทิน ก็โทรหาฉันทันที เข้าใจไหม? ”

“ เข้าใจแล้ว..นี่ฉันขอไปหาอะไรกินด้วยได้ไหม..พอดีฉันก็ยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้า…”

น้ำมนต์พูดพร้อมกับส่งสายตาเว้าวอน…

“ ก็ได้…งั้นเราก็ไปกันได้แล้วฉันขี้เกียจเดิน ตรงนี้มันไกลจากบ้านพวกเราพอสมควร เราจะวาปไปใกล้ๆตลาด…”

“ เดี๋ยวๆแล้วถ้าเกิดมีคนเห็นเราอยู่ๆไปโผล่กลางตลาดล่ะ!!”

ผมที่ได้ยินน้ำมนต์พูดแบบนั้นก็ได้แต่ส่ายหน้าไปมาขี้เกียจอธิบาย เพราะยัยน้ำมนต์ความที่เป็นเด็กเนิร์ด ตั้งคำถามทุกคำอธิบายจนผมเหนื่อยจะตอบแล้ว ผมจึงเดินเข้าไปจับมือยัยน้ำมนต์..

“ นี่นาย…”

“ อยู่เฉยๆ…เดี๋ยวก็หลุดไปไหนเราไม่รู้ด้วยนะ..”

หลังจากกล้าพูดจบ..อยู่ๆบนพื้นก็ปรากฏสัญลักษณ์ตราเวทย์สีฟ้าขนาดใหญ่ขึ้นมาก่อนที่มันจะค่อยๆส่องแสงสว่างจนกลืนร่างของทั้งสองคนเข้าไป..

“ เคลื่อนย้าย ”

ฟึบ!

………………………………………………………

หลังจากกล้าใช้เวทย์เคลื่อนย้ายทั้งสองคนก็มาโผล่ตรงหลังตลาดใกล้บ้าน..

“ ใครจะวาปไปกลางตลาดกัน อีกอย่างเราก็ใช้มนต์พลางตาตลอด…ไม่มีใครเห็นหรอก..มีแค่แกนั่นแหละที่ถ่ายคลิปเอาไว้..ไปหาไรกินกันเถอะ”

น้ำมนต์ที่ได้ยินแบบนั้นก็เพียงแค่ยกยิ้มกอดอกทำท่าทางภูมิใจ…

เห็นแล้วหมั่นไส้ชะมัด..นั่นแหละผมก็ได้แต่คิดในใจแค่นั้น..

“ นี่ๆกล้าไปกินข้าวต้มปลาร้านยายแมวกันเถอะ ที่นั่นอะข้ามต้มปลาแกอร่อยมากเลย..”

“ ก็เอาสิ ”

ข้าวต้มร้ายยายแมวก็อร่อยๆจริงๆนั่นแหละ..ความจริงผมก็กะจะมากินที่ร้านยายแมวอยู่แล้วด้วย..

ด้วยความที่วันนี้เป็นวันอาทิตย์และเป็นวันหยุดสุดท้ายของสัปดาห์ทำให้มีผู้คนมาจับจ่ายซื้อของในตลาดเต็มไปหมด ยิ่งพรุ่งนี้เปิดเทอมแล้วด้วย ผู้ปกครอง พ่อแม่ ต่างก็พากันออกมาหาซื้อเสื้อผ้า กระเป๋า ให้ลูกหลานทำให้ทางเดินแน่นขนัด จนผมกับน้ำมนต์ต้องเดินเบียดกัน…

“ ถึงแล้ว ที่นี่แหละ ร้านข้าวต้มปลายายแมว ยายแมวคะ ข้าวต้มปลา 2 ถ้วยค่ะ ”

ป้าแมวที่ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยก็หันกลับไปตอบรับในทันที ด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น..

“ อ้าวหนูน้ำมนต์ วันนี้พาแฟนมาด้วยเหรอลูก แหม หล่อเชียว…”

“ ฟะ..แฟนอะไรล่ะป้า นี่อ่ะเพื่อนสาวหนูเอง..อี กล้า พูดอะไรบ้างดิ เดี๋ยวป้าแมวเขาก็เข้าใจผิดหมด..”

“ ห้ะ…”

กล้าที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มอย่างมีเลศนัย ในทันที…

“ ได้ จะเอาแบบนี้ใช่ไหมน้ำมนต์! ”

ในเมื่อยัยน้ำมนต์เล่นแบบนี้..มีเหรอผมจะยอม ผมไม่เคยยอมใครอยู่แล้ว…

“ เพื่อนสาวอะไร ขอโทษทีนะครับป้า พอดีน้ำมนต์แฟนผมเขาขี้อายไปหน่อย เอ้า เข้าไปนั่งในร้านกันได้แล้ว จะยืนอยู่ตรงนี้ทำไม ที่รัก..ไปกินข้าวต้มกัน..”

เป็นไงล่ะ กล้าดีนักที่ให้เราเป็นเพื่อนสาว ขอดูหน้าคน—

แต่ทว่าปฏิกิริยาที่กล้าคาดไว้กลับตรงข้ามกันราวฟ้ากับเหว…

เดี๋ยวๆๆ ทำไมยัยน้ำมนต์ต้องหน้าแดงหูแดงขนาดนั้นด้วย!!

แต่ซวยยิ่งกว่าเมื่อมีคนอื่นได้ยินบทสนทนาของทั้งสองคนซึ่งก็คือเพื่อนร่วมห้อง2-3คนที่กำลังต่อแถวรอซื้อข้าวต้ม!!

ซึ่งก็ พายุ เมฆ แล้วก็ แก้ว…สามตัวตึงแห่งโรงเรียนเทพยนคร..ตัวตึงในที่นี่ไม่ได้หมายถึงการเรียนแต่เป็นเรื่องของการกระจายข่าวสารภายในโรงเรียนที่ไว้ดุจสายฟ้่าแล่บ เรียกได้ว่าไม่ต่างจากโทรโข่งกระจายเสียงเคลื่อนที่…

หลังจากที่ทั้งสามคนได้ยินแบบนั้นก็มองหน้ากันโดยมิได้นัดหมายก่อนจะถ่ายรูปกล้ากับน้ำมนต์แบะแยกตัวออกมาดูห่างๆ…

“ แหม่ๆ น้ำมนต์ไม่เบาเลยนะลูก ปะๆ เดี๋ยวยายจะทำแบบพิเศษให้เลยไปนั่งรอในร้านก่อนเลย..”

“ ขอบคุณครับคุณป้า..”

ผมตอบกลับคุณป้าก่อนจะจับมือน้ำมนต์ที่ยืนแข็งเป็นหุ่นเดินเข้าไปในร้าน..

“ เธอเป็นคนเริ่มก่อนเองนะ…ที่รัก..”

ตัวของกล้าพูดขึ้นพลางยกยิ้ม..ส่วนน้ำมนต์ได้แต่เดินตามพร้อมกับมองมือของกล้าที่จับมือของตน..

“ บ้าที่สุดๆๆๆ…กล้า..นายแน่มาก..แน่มากที่ทำแบบนี้!!…ใจเรามันสั่นไปหมด…หรือว่าเราจะชอบหมอนี่จริงๆ…ไม่มีทาง…ไม่หรอก…”

น้ำมนต์ได้แต่พูดขึ้นในใจก่อนจะพยายามเงยหน้าขึ้นมองกล้า..แต่ก็ไม่สามารถทำได้..เพราะเขิน..จากคำพูดก่อนหน้านี้…

“ ไอกล้าบ้า! ”

“ ขอบคุณที่ชม..”

“ นี่นาย!!…”

หลังจากนั้นไม่นานยายแมวก็นำข้าวต้มร้อนๆ 2 ถ้วยใส่ไข่ พิเศษหมูสับมาเสริฟที่โต๊ะ…

“ กินให้อร่อยละ…”

คุณยายพูดจบก็ก้มตัวลงมากระซิบข้างๆหูของกล้า…เป็นจังหวะเดี๋ยวกันกับที่กล้าดีดนิ้วหนึ่งครั้งปิดกั้นการได้ยินของน้ำมนต์ที่พยายามเงี่ยหูฟังด้วย..

“ พ่อหนุ่มเป็นคนแรกเลยนะ ที่น้ำมนต์พามาที่นี่..ปกติแล้วน้ำมนต์เขาจะไม่พาใครมาหรอกนะ..น้ำมนต์คงรักพ่อหนุ่มมาก…”

กล้าที่ได้ยินแบบนั้นแทบจะสำลักน้ำที่กำลังดูด..สลับกับมองหน้าน้ำมนต์…หลังจากพูดจบคุณยายก็เดินไปทำงานต่อ…

“ นี่นายใช้พลังกับเราใช่ไหม! เราเห็นนายดีดนิ้วแล้วเราก็ไม่ได้ยินอะไรเลย…”

“ ก็นะ…”

ชายหนุ่มพยักไหล่ทำหน้ากวนๆ…จนน้ำมนต์อดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้…

“ คุณยายพูดอะไรกับนาย บอกเรามานะ! ”

น้ำมนต์ใช้เสียงเข้นถาม..

“ อ้อ คุณยายบอกว่า แกเวลาโกรธเหมือนลิงอุรังอุตังอะ….”

“ นี่!! ”

“ ช่างเถอะๆ มากินข้าวต้มกันได้เเล้ว…เดี๋ยวจะเย็นหมด..”

ผมพยายามพูดเปลี่ยนเรื่อง..แต่ยัยน้ำมนต์ก็ลบเล้าอยากจะรู้ให้ได้…

“ ได้...กล้านายจะเอาแบบนี้ใช่ไหม..”

เดี๋ยวๆนั่นยัยน้ำมนต์คิดจะทำอะไรลุกขึ้นมาทำไม…

ด้วยความที่เก้าอี้นั้นเป็นเก้าอี้ไม้ยาวทำให้น้ำมนต์ลุกจากอีกฝั่งและสามารถมานั่งชิดกับตัวของกล้าได้…สิ่งที่น้ำมนต์ทำเรียกได้ว่าเหนือความคาดหมายของกล้าอย่างถึงที่สุด…

“ น้ำมนต์นี่เธอมานั่งใกล้ฉันทำไม ทำไมไม่นั่งอีกฝั่งดีๆแล้วแกจะมาเบียดเราเพื่อ..”

“ ก็แบบนี้ไง….”

น้ำมนต์ถอดแว่นออกเผยให้เห็นสายตาที่อ้อนเหมือนลูกแมวก่อนจะคล้องแขนของกล้า…

“ ที่รักข๋า\~\~\~บอกเค้าหน่อยได้ไหม ว่ายายแมวเขาพูดกับที่รักว่ายังไง…น้าาา\~\~ บอกเค้าหน่อยนะ…”

ยัยบ้านี่…ขี้โกงเกินไปแล้ว..เห้ยนี่มันใช่ยัยน้ำมนต์ที่เรารู้จักจริงๆเหรอ…นี่มันโจมตีทางใจชัดๆ ขี้โกง!!

กล้าแทบจะสำลักข้าวต้มที่กำลังกินอยู่…

“ เดี๋ยวคืนนี้เค้าจัดให้ที่รักอย่างงามเลยนะ…”

น้ำมนต์พูดกระซิบข้างๆหูพร้อมกับเป่าลมใส่หูกล้าไปหนึ่งทีทำเอากล้าเสียอาการอย่างหนัก…ไม่คิดว่าน้ำมนต์จะใจกล้าพูดออกมาขนาดนี้!! จนกล้าต้องยอมแพ้ไปในที่สุด…โดนน็อคเอาท์เลยทีเดียว..

“ เฮ้อ…ยายแมวเขาบอกว่าเธอไม่เคยพาใครมาที่นี่ เราเป็นคนแรกที่เธอพามา..พอใจรึยัง..”

แต่เมื่อสังเกตุดีๆแล้วน้ำมนต์พูดพร้อมกับหน้าแดงระเรื่อ…ยิ่งคำพูดเมื่อครู่ทำเอาใจของน้ำมนต์ไม่สงบอีกต่อไป…

“ ฉะ..ฉันนึกได้ว่าฉันมีธุระด่วน เราขอตัวก่อนนะ…เจอกันพรุ่งนี้!! ”

“ เดี๋ยว— ”

กล้ายังพูดไม่ทันจบน้ำมนต์ก็รีบวิ่งออกไปจากร้านในทันที….

…………………………………………………..

อีกด้าน…

พายุ เมฆ แก้ว ล้วนเป็นสักขีพยานในเรื่องที่เกิดขึ้นแม้ว่าทั้งสามคนจะไม่ได้ยินกล้า และ น้ำมนต์คุยกันแต่ท่าทางการแสดงออกล้วนเป็นที่ประจักษ์แก่สายเผือกทั้งสาม!

“ นี่มัน..ข่าวใหญ่เลยนี่หว่า! ”

จบตอน

ก็นั่นแหละครับ…ยัยน้ำมนต์วิ่งหนีไปซะแล้ว..เหลือแค่ผมกับข้าวต้ม 2 ถ้วย…เดี๋ยวนะ..แล้วใครจ่ายเงิน!!

กล้าพยายามล้วงกระเป๋ากางเกงทั้งสองด้าน..แต่ดูเหมือนว่ากล้าจะลืมเอากระเป๋าเงินมาโทรศัพท์มือถือก็เช่นกัน…ซึ่งตัวของกล้าจะใช้เวทย์มนต์ในการสร้างขึ้นมาก็ได้ แต่มันขัดกับหลักการใช้ชีวิตของกล้าในการใช้พลังทำเรื่องไม่ดี….

“ ยายครับ…เอ่อ 2 ถ้วยนี่ราคาเท่าไหร่ครับ..”

ยายแมวที่ได้ยินก็เดินมาดู…

“ อ่อ ไม่ต้องหรอกๆมือนี้ยายเลี้ยง..อ่าวแล้วน้ำมนต์ไปไหนแล้วล่ะพ่อหนุ่ม..”

“ ยายครับ..นี่มันของซื้อของขายแบบนี้มัน…ถ้าเป็นน้ำมนต์ กลับไปเมื่อกี้แล้วครับเห็นบอกมีงานด่วน..ส่วนเรื่องข้าวต้ม..ขอบคุณนะครับยาย ”

“ อืม ไม่เป็นไรๆ กินซะๆ ”

ยายแมวพูดจบก็เดินกลับไปทำงานต่อในทันที..

งั้นเรารีบกินรีบกลับดีกว่า..จริงสิ ยังเหลือต้องไปซื้อของให้ยัยบัวอีก..มือถือก็ไม่ได้เอามา..เฮ้อชีวิตอะไรมันจะซวยขนาดนี้…มันจะมีอะไรซวยไปกว่านี้อีกไหมเนี่ย…

ดูเหมือนว่ากล้าจะไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังจะมีข่าวใหญ่กำลังจะเกิดขึ้น….

…………………………………………………….

อีกด้านนึง..

“ เห้ย พวกมึงเห็นเหมือนที่กูเห็นไหม…”

เด็กหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง..ซึ่งคนๆนี้ก็คือพายุ..1ใน3ตัวตึงแห่งการกระจายข่าว..

“ เออเห็น..เห็นชัดเต็มตาพร้อมกับพวกมึงนั่นแหละ..ไอพายุ ไอเมฆ น้ำมนต์เป็นแฟนกับไอคนหยิ่งแบบนั้นจริงดิ..เจ้าพ่อ introvert เลยนะนั่น..”

แก้วหญิงสาวที่ดูท่าทางแก่นแก้วพูดพร้อมกับชะเง้อคอมองอยู่ห่างๆ…รูปลักษณ์ของแก้วนั้นเรียกได้ว่าสวยฉบับสาวไทยแท้ๆผิวแทนสีน้ำผึ้งอ่อนๆ..กับดวงตากลมโตปากอมชมพูนิดๆผมยาวที่ถูกรวบไว้ เผยให้เห็นต้นคอที่เรียลยาวดุจขอหงส์…สวยไม่แพ้น้ำมนต์เลยทีเดียว..

“ ย้ำนะ เจ้าพ่อ introvert แม่งที่เรียนโคตรเก่ง ที่ 1 แม่งตั้งแต่ ม.1 ยัน ม.6 เกรดเฉลี่ย 4.00 ทุกเทอม อาจารย์ถามอะไร ตอบได้หมด…แล้วดูพวกเรา 3 ตัวดิ..”

เมฆชายหนุ่มที่ดูเป็นเด็กเนิร์ดใส่แว่นหนา ทรงผมสกินเฮด ผิวสีแทนเข้ม..ขัดกับลุคสุดๆ..พูดขึ้น..

“ ผั๊วเข้าให้! เห้ยคนดิวะ! ตัวพ่องดิมึงจะเล่นตัวเองทำไมวะ ปากนะปากมึงไอเมฆ…”

พายุตบหัวเมฆไปหนึ่งฉาด…ก่อนที่แก้วจะกระโดดขึ้นไปดึงหูของเสาไฟฟ้าทั้งสองเพราะด้วยความที่เมฆแล้วก็พายุสูง 180 เซนทั้งคู่ส่วนแก้วนั้นสูงเพียง..150 เซน..

“ โอ้ยๆๆ! ”

“ โอ้ยๆๆ! ”

ทั้งเมฆทั้งพายุค่อยๆก้มตัวลงมาเพราะความเจ็บ…

“ ทำอะไรเนี่ยไอแก้ว! กูเจ็บนะเว้ย!!! ”

“ แล้วพวกมึง 2 คนจะออกไปพูดเสียงดังทำเพื่อ เดี๋ยวแม่งไอกล้าก็ได้ยินหรอก…”

แก้วพูดจบก็ปล่อยหูของทั้งสองคนก่อนจะทิ้งท้ายด้วยการเตะขาไปคนละที…

“ แต่แปลก..ปกติเห็นที่โรงเรียน ไอกล้าแทบจะไม่คุยกับน้ำมนต์เลยนะเว้ย..เงียบสนิทอย่างกับป่าช้า นี่ถ้าเราไม่ยืนต่อแถวอยู่ด้านหลังเมื่อกี้ เราก็ไม่มีทางรู้เลยนะเว้ย แล้วไอท่าทางกระหนุงกระหนิงควงแขนซบไหล่นั่นอีก..ตอนแรกกุคิดว่าน้ำมนต์จะนิ่งๆเรียบร้อย มีคนมาสารภาพรักตั้งแต่ ม.1 ยันรุ่นเดียวกัน..ถึงว่าน้ำมนต์ปฏิเสธพวกนั้นทั้งหมด…ข่าวเด็ดแน่ๆวันนี้..”

แก้วหยิบมือถือที่ถ่ายรูปของทั้งสองคนตอนควงแขนกันเอาไว้ระดับ Full HD…

“ แต่พูดก็พูดเถอะ…สเปคของน้ำมนต์เป็นแบบนั้นเหรอวะ..หน้าตามันก็…เออก็ดูดีนิดๆ..แต่น้อยกว่ากูไปนิดนึง..”

พายุแทบจะกัดฟันพูดสลับกับมองไปที่กล้า…

“ ช่างกล้า!! มั่นหน้าเนอะมึง ไอกล้ามันเป็นเจ้าพ่อ introvert ก็จริง แต่หน้าตามันก็ดี เรียนก็เก่ง ว่าไม่ได้..มึงก็ช่างกล้าเทียบ…”

แก้วพูดพร้อมกับมองพายุตั้งแต่หัวจรดเท้า..ส่วนเมฆได้แต่ส่ายหน้าไปมาก่อนจะสังเกตว่ากล้าหายไปแล้ว…

“ อ่าวนั่นไอกล้าหายไปแล้ว…”

ทั้งแก้วทั้งพายุหันขวับไปมองพยายามชะโงกคอดูแต่ก็ไม่เจอกล้าอยู่ในร้านเลย..

“ หายไปไหนวะ ไวเกิ๊นน ”

“ เออนั่นดิแปปๆหายไปละ..แต่ก็ช่างเถอะเราได้ข่าวเด็ดมาแล้ววันนี้..กระจายข่าวในกลุ่มด้วยอย่าลืม แยกกันไปซื้อของมาทำงานกลุ่มกันได้แล้วพรุ่งนี้เปิดเทอมวันแรก..พึ่งจะมาเริ่มทำ แม่งสภาพ…อ่าวแล้วจะยืนบื้อกันอยู่ทำไมแยกกันไปซื้อแล้วเจอกันที่บ้านไอเมฆ จะผ่านไปครึ่งวันงานยังไม่ได้เริ่ม…”

“ ค้าบๆ ตามสั่ง! ”

เมฆกับพายุตอบกลับแบบกวนๆก่อนจะแยกย้ายกันไปซื้อของ..ซึ่งงานกลุ่มที่ทั้งสามคนหมายถึงก็คืองานแก้ 0 ของทั้ง 3 คน ที่อาจารย์ให้ไว้ตั้งแต่ปิดเทอมแต่พึ่งจะมาเริ่มทำแก้…

ส่วนแก้วนั้นก็แยกไปซื้อของเช่นกัน…แต่ทว่าตัวของหญิงสาวไม่ได้รู้ตัวเลยว่ากำลังมีบางสิ่งบางอย่างที่น่าสะพรึงกำลังติดตามตัวเองอยู่…

…………………………………………………….

บ้านของ น้ำมนต์…

ตอนนี้ตัวของน้ำมนต์กำลังเอาผ้าห่มมาคลุมโปงไว้พร้อมกับกรี๊ดออกมาเป็นการกรี๊ดที่…

“ เราต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ..น้ำมนต์นะน้ำมนต์แกเป็นอะไรของแก…พูดแบบนั้นออกไปได้ยังไง..อยากจะบ้าตายอยู่แล้ว…”

น้ำมนต์ในตอนนี้หน้าแดงสุดขีดกับเรื่องที่เกิดขึ้น..เพราะตั้งแต่กลับมาน้ำมนต์ก็รีบวิ่งขึ้นห้องมาในทันทีทำเอา พ่อแม่แล้วก็ น้องชายของน้ำมนต์ งงกันไปเป็นแถบๆ…ว่ามันเกิดอะไรขึ้น…

หญิงสาวค่อยๆสงบสติอารมณ์ หายใจเข้า หายใจออก ก่อนจะลุกขึ้นจากที่นอนไปเปิดลิ้นชักตรงโต๊ะอ่านหนังสือและหยิบรูปภาพบางอย่างขึ้นมา…

“ กล้าจำไม่ได้จริงๆด้วย..”

หลังจากน้ำมนต์มองรูปภาพใบนั้นเสร็จก็กำลังจะนำรูปกลับไปใส่กล่องไว้เหมือนเดิม…

“ เราจำอะไรไม่ได้เหรอ? ”

น้ำมนต์ที่ได้ยินเสียงของกล้าก็ถอนหายใจออกมา…

“ เฮ้อ..นี่เราเป็นเอามากถึงขนาดหูแว่วเลยเหรอ..”

“ เราถามแกว่า เราจำอะไรไม่ได้ หันหลังมา..”

น้ำมนต์ที่ได้ยินเสียงนั้นอีกรอบก็เบิกตากว้างก่อนจะหันหลังไปตามที่มาของเสียง..ทันทีที่น้ำมนต์เห็นกล้ายืนอยู่ในห้องของตัวเอง น้ำมนต์ก็ทำท่าจะกรี๊ดออกมาด้วยความตกใจ..เป็นจังหวะเดียวกันกับที่น้ำมนต์สะดุดขาตัวเองและกำลังจะล้ม..

ตัวของกล้ารีบเข้ามาปิดปากของน้ำมนต์ในทันทีก่อนที่ทั้งสองคนจะล้มลงไปบนเตียงในสภาพที่ทั้งสองคนสบตากัน..มันใกล้กันจนได้ยินเสียงลมหายใจของอีกฝ่ายอย่างชัดเจน..

น้ำมนต์ล้มทับบนตัวกล้าเพราะกล้าได้ใช้ร่างของตัวรับตัวน้ำมนต์เอาไว้ตอนที่กำลังจะล้ม..ชั่วระยะเวลานั้นราวกับเวลาหยุดนิ่ง..ความงียบเริ่มเข้าปกคลุ่มจนน้ำมนต์ได้ยินเสียงหัวใจของตัวเอง…

มือของน้ำมนต์โดนหน้าอกแกร่งของกล้า..พอน้ำมนต์สังเกตดูดีๆแล้ว..ทั่วทั้งร่างกายของกล้ามีแต่กล้ามเต็มไปหมด..รวมถึงหน้าท้องแข็งๆที่มือของน้ำมนต์ไปโดน…

หญิงสาวในตอนนี้แทบจะละสายตาจากกล้าไปไม่ได้เลย..ราวกับต้องมนต์สะกด..หน้าของน้ำมนต์ค่อยๆขยับเข้าไปใกล้กล้าขึ้นไปอีก..

“ ก๊อกๆ!! ”

เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้น้ำมนต์หลุดออกจากภวังค์..ก่อนจะตามมาด้วยเสียงของใครบางคนทำเอาน้ำมนต์ถึงกับแสดงท่าทีตื่นตระหนกออกมา..

“ นี่แม่เองนะลูก แม่ขอเข้าไปได้ไหม? ”

“ !!!!!! ”

จบตอน…