...ทายาทเพียงหนึ่งเดียวของตระกูลแม่มดที่เก่าแก่ที่สุด 'เอลลี่ โอเรียนน่า'...
...ผู้ที่น่าสงสารที่สุด ในขณะเดียวกันก็เป็นผู้ที่โชคดีที่สุด มีครอบครัวที่รักใคร่ มีพลังเวทย์ที่สูงกว่าใครๆ มีเงินใช้ไม่เคยขาดมือ มีทุกๆอย่างที่ผู้อื่นต้องอิจฉา เว้นเพียงแต่ 'ความสุข' ที่เธอไม่รู้จักมันอีกต่อไปแล้ว...
...เธอผิด? ตระกูลของเธอผิด? ผิดที่เกิดมา? ผิดที่มีสายเลือดต้องสาปอยู่ในกาย? ผิดที่ใคร? บรรพบุรุษ? หรืออาจไม่ใครผิด?...
..."นายท่าน ท่านไม่ได้รับพรแห่งความตาย ท่านจะตายไม่ได้จนกว่าคำสาปจะหายไป"...
...แสงสว่างที่กลายเป็นความมืด พรที่กลายเป็นคำสาป ที่มาของคำว่านรกบนดิน...
...----------------...
ในโลกของพวกเราเคยมีการกล่าวขาลกันว่า เคยมีสิ่งมีชีวิตรูปร่างมนุษย์ใช้ชีวิตอยู่กับพวกเรา..
"โหการแสดงของมหาวิทยาลัยปีนี้เเม่ง"
"เออไอ้บอสไร้สาระวะ มีทั้งพ่อมดเเม่มด แวมไพร์ แวร์วูฟ เงือก เอลฟ์ กูหละกลั้นขำเเทบตาย"
"ไอ้บอสไอ้กาย ไม่เชื่อก็ไม่ต้องพูดได้ปะเสียอารมณ์หมด ชั้นหนะเชื่อนะว่าในโลกนี้ยังมีตระกูลเเม่มดเหลืออยู่ ใช่ไม้เอลเธอช่วยพูดหน่อยสิ" ลิลลี่จิกตาใส่บอสกับกายซึ่งเป็นเพื่อนรักกันตั้งเเต่เด็ก เเล้วหันกลับไปเกาะเเขนเพื่อนสาวซึ่งได้พบกันเมื่อสักครู่
เอลลี่ไม่ได้โต้เเย้งอะไรเเต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ ทำเพียงหัวเราะเบาๆ
“ตระกูลแม่มดเรื่องไร้สาระอะไร นี่มันปีอะไรแล้วใครมันจะไปเชื่อเรื่องพันนี้กันวะ” กายเเย้งด้วยท่าทีเอือมระอา
“นั่นสิคะ แม่มดจะมีจริงได้ยังไง” เอลลี่ โอเรียนน่า ทายาทเพียงหนึ่งเดียวของตระกูลเเม่มดที่เก่าเเก่ที่สุด ยกยิ้มขึ้นอย่างอารมณ์ดี
"เอล~" ลิลลี่เบะปากทำเสียงน่าสงสาร
เอลลี่หลุดหัวเราะออกมาเบาๆ พวกมนุษย์นี่ตลกกันจริง "จ้าๆมีเเม่มดอยู่จริงๆด้วย"
"ไม่สิๆ ต้องจริงใจกว่านี้" ลิลลี่หน้างอยิ่งกว่าเดิม
เอลลี่ส่ายหน้าเบาๆ ผมสีดำที่ยาวปกหลังส่ายไปมาเบาๆ สองมือยกชายกระโปรงตัวยาวขึ้นเล็กน้อย พร้อมโค้งตัวลงเป็นมุม 45 องศา "ขอตัวก่อนนะคะเลดี้โรส คุณชายเบลซคุณชายสเวน"
เพื่อนใหม่ทั้งสามพากันตกตลึงกับการกระทำของหญิงสาว เมื่อเอลลี่ทำท่าทางเหมือนการทำความเคารพของขุนนางในสมัยก่อน พร้อมกับเอ่ยลาพวกตนด้วยนามสกุล
เอลลี่ส่งยิ้มบางๆให้กับทั้งสามเเล้วเลิกคิ้วถาม "ทำอย่างนี้เเล้วเหมือนพวกตระกูลเก่าเเก่พวกนั้นไม้"
"อะ อื้อ" ลิลลี่จ้องเอลลี่ตาค้าง เพื่อนใหม่ของเธอดูเป็นลูกคุณหนูไม่ใช่ย่อยเลย เเต่ก็น่ารักดี
เอลลี่หมดความสนใจที่จะเเกล้งเพื่อนใหม่เเล้ว จึงได้หันหลังโบกมือลา ดูเหมือนว่าการเรียนในมหาวิทยาลัยก็คงจะไม่เเย่สักเท่าไหร่
"เอ๋!?" ลิลลี่ยกมือถือขึ้นมาดูอย่างงุนงง รูปที่เธอเเอบถ่ายเอลไว้ได้หายไปเเล้ว
"มีอะไรหรอ" บอสป้องปากหาว เพราะการเเสดงไร้สาระนั่นเเท้ๆง่วงชะมัด
"ไม่มีอะไรหรอก" สงใสว่าเธอคงจะเผลอกดลบรูป น่าเสียดายจัง
"ว่าเเต่เธอนี่หละก็ เจอใครก็คิดจะลากมาเป็นเพื่อนทุกคนเลยหรือไง" กายบ่นหงุบหงิบด้วยความเอือมระอา
"นี่! ไอ้กายชั้นได้ยินนะ"
เอลลี่เดินหายไปที่มุมเล็กๆซึ่งไม่ค่อยเป็นที่สนใจสักเท่าไหร่ เเล้วจึงหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
"กลับมาเเล้วหรือครับคุณหนู" พ่อบ้านชราเอ่ยทักทายทาทายเพียงหนึ่งเดียวของตระกูลโอเรียนน่าด้วยความนอบน้อม
"ค่ะ คุณพ่อคุณแม่หละคะ" เส้นผมสีดำสนิทค่อยเปลี่ยนเป็นสีเงินอย่างรวดเร็ว เเม้กระทั่งดวงตาสีน้ำตาลเข้มก็เปลี่ยนเป็นสีเเดงสด
"คุณผู้หญิงคุณผู้ชายกำลังรอคุณหนูอยู่เลยครับ"
เอลลี่เเปลกใจเล็กน้อย "รออยู่หรอคะ?"
"ครับ พวกท่านรอคุณหนูอยู่ในห้องนั่งเล่นครับ"
"ขอบคุณค่ะ" สิ้นเสียงร่างของหญิงสาวก็ได้หายไปเเล้ว
ภายในห้องที่เต็มไปด้วยความวุ่นวาย สิ่งของเครื่องใช้ลอยไปลอยมาจนดูลายตา ทว่าตรงกลางห้องนั้นกลับมีชายหญิงคู่หนึ่งกำลังนั่งจิบชาอย่างสบายอารมณ์ หากดูภายนอกเเล้วทั้งคู่คงเป็นคู่รักวัยยี่สิบต้นๆ เเต่ความเป็นจริงเเล้วอายุของทั้งสองนั้นยากจะคาดเดาได้จริงๆ
"คุณพ่อคุณแม่หนูกลับมาเเล้วค่ะ" ร่างของเอลลี่ปรากฏอยู่ตรงหน้าของทั้งคู่
"จ้าๆ มานั่งก่อนสิออกไปดูมหาวิทยาลัยเป็นยังไงบ้าง" คนเป็นเเม่กวักมือเรียก
เอลลี่นั่งลงตรงข้ามทั้งคู่ เเล้วเเก้วชาก็ลอยมาอยู่ตรงหน้า เธอจับหูเเก้วชาอย่างเป็นธรรมชาติ ก่อนกาน้ำชาจะรอยมารินน้ำชาหอมกรุ่นลงในเเก้ว "เป็นที่ๆน่าสนใจดีค่ะ"
"ดีเเล้ว ลูกพ่ออยากเข้าคณะไหนเป็นพิเศษไม้"
"ค่ะ เหมือนจะเป็นคณะสถาปัตย์นะคะ หนูอยากอยู่ชั้นเรียนเดียวกับเลดี้ลิลลี่ โรสค่ะ"
"ลูกมีเพื่อนเเล้วหรอจ๊ะ" โซอี้ยิ้มจนหน้าบาน ลูกสาวเธอรู้จักการคบเพื่อนเเล้ว
"ค่ะ เเล้วคุณพ่อคุณแม่ไม่มีอะไรอยากจะบอกหนูหรอคะ" เอลลี่วางเเก้วชาลงบนโต๊ะที่ลอยมาอยู่ตรงหน้า
"เอาหละมาเข้าเรื่องกันเถอะ" โซอี้หุบรอยยิ้ม ใบหน้าอ่อนวัยเรียบนิ่ง
"พ่อพูดเอง" อลันดื่มน้ำกลั้วคออีกหนึ่ง "พ่อคิดว่าเรื่องนี้จะไม่มีทางเกิดขึ้นอีก เเต่.." เมื่อหยุดพูดหนังสือปกหนาสีดำสนิทก็ลอยมาอยู่ตรงหน้าเขา เเผ่นกระดาษเเผ่นเเล้วเเผ่นเล่าพลิกหน้าอย่างรวดเร็ว เเล้วหยุดลงที่กระดาษหน้าหนึ่ง ซึ่งในตอนนี้ตัวอักษรโบราณเลือนลางจนมองอะไรไม่ออกเเล้ว
"ตอนที่ลูกเกิดหนังสือเล่มนี้จากตอนเเรกที่ไม่มีตัวอักษรใด กลับปรากฏอักษรโบราณขึ้น มันลอยมาอยู่ตรงหน้าลูก กระดาษเเต่ละเเผ่นกระจัดกระจายลอยไปลอยมา จนคฤหาสน์หลังนี้วุ่นวายไปหมด พลังอำนาจที่เเผ่ออกมาจากกระดาษเเต่ละเเผ่นเเม้เเต่ปู่กับตาของลูกก็ต้านทานมันไม่ได้"
คำพูดของอดัมชะงักไป ดูเหมือนว่าสิ่งที่ต้องพูดต่อไปนี้เป็นสิ่งที่เขาไม่อยากพูดถึง
เอลลี่จ้องไปยังคนทั้งคู่ที่มีสีหน้าอมทุก ดวงตาสีเเดงเเวววาวหลี่ลงเล็กน้อย "เด็กในคำทำนายคือหนูหรอคะ"
"ลูกรู้ตั้งเเต่เมื่อไหร่.." โซอี้ไม่กล้าสบตาลูกสาวคนสวยเเล้ว
เอลลี่ยังคงรอยยิ้มบางๆไว้บนใบหน้า ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ค่อยใส่ใจเรื่องนี้เท่าไหร่ หรืออาจจะไม่ใส่ใจเลยก็เป็นไปได้ "ตอนเด็กๆหนูเคยสงใสน่ะค่ะ ในครอบครัวของพวกเราไม่มีใครมีตาสีเเดงเเบบหนูเลย พอไปหาผังครอบครัวในห้องอ่านหนังสือ ก็เลยบังเอิญไปรู้มาค่ะ"
สิ้นเสียงใสความเงียบก็ค่อยๆปกคลุมไปทั่วทั้งห้อง
เมื่อเห็นว่าคุณพ่อคุณเเม่ไม่พูดอะไร รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็จางลงเล็กน้อย "เรื่องนั้นหนูจัดการเองได้ค่ะ คุณพ่อคุณแม่ไม่ต้องห่วงนะคะ"
"เเต่"
อดัมส่ายหัวให้โซอี้เป็นเชิงห้ามปราม
"มีเพียงดวงตาสีโลหิตเท่านั้นที่สามารถมองเห็นมันได้ เเละบังเอิญว่าหนูมีอยู่สองดวงพอดี อ้อจริงสิ ที่ให้หนูไปเรียนมหาวิทยาลัยเพราะคุณพ่อคุณเเม่จะไปไหนกันหรอคะ ของในบ้านหายไปเยอะเชียว" เอลลี่เปลี่ยนบทสนทนาที่น่าอึดอัดใจ เมื่อเห็นสีหน้าซีดเซียวของโซอี้
"ไปเยี่ยมคุณตาของลูกหนะสิ คงต้องไปพรุ่งนี้เช้าเเล้วหละ " อดัมพูดเสียงค่อย
"ถ้าอย่างนั้นหนูไม่อยู่รบกวนเเล้วค่ะ" เอลลี่ลุกขึ้นยืน "หนังสือเล่มนี้หนูขอนะคะ" สิ้นเสียงร่างเล็กก็หายไปพร้อมกับหนังสือเล่มหนา
เธอทิ้งตัวลงนอนบนเตียง หนังสือที่เคยถูกเก็บรักษามาอย่างดีมาหลายพันปีถูกโยนลงบนโต๊ะอย่างไม่ใยดี เเน่นอนสิเธออายุครบยี่สิบปีเเล้ว หากเป็นพ่อมดเเม่มดทั่วไปคงจะออกไปใช้ชีวิตตามลำพังกันเเล้ว ชีวิตเเบบนั้นเป็นยังไงกันนะ จะมีความสุขไม้นะ
คิดได้เท่านั้นมุมปากก็โค้งเป็นรอยยิ้มเยาะหยัน นั่นสินะยังไงก็เหมือนกันหมด น่าเเปลกใจจริงๆทั้งที่ได้รับความรักขนาดนั้นเเท้ๆเเต่หัวใจมันกลับด้านชา
"นัวร์"
สิ้นเสียงหนังสือเล่มหนาก็เปิดออก เจ้าเเมวน้อยตัวสีดำสนิทซึ่งเป็นที่มาของชื่อก็มุดหัวออกมาจากหน้ากระดาษ
"เหมียว~" นัวร์ส่ายหางไปมาดวงตาสีเเดงฉานเช่นเดียวกับเจ้านายของมันเปร่งประกายในห้องที่มืดมิด หนังสือเล่มหนาในตอนนี้ได้เเปลสภาพกลายเป็นริบบิ้นเส้นยาว ที่ผูกเป็นปมอย่างสวยงามบริเวณปลายหางเจ้าเเมวดำเสียเเล้ว
"นายท่าน ท่านอารมณ์ไม่ดีหรือ" นัวร์นำตัวของมันไปคลอเคลียกับหญิงสาว หวังเพียงให้เจ้านายของมันอารมณ์ดีขึ้น
"อืม"
'เอลลี่' นั้นเเปลว่าเทพธิดาผู้เลอโฉม เเต่จริงๆเเล้วคำว่า 'เอล' นั้นมีความหมายเเฝงอยู่ เเละดูเหมือนว่าความหมายที่เเท้จริงของชื่อนั้นก็คือ เอล ที่เเปลว่า 'นรก'
เด็กหญิงตัวน้อยที่เกิดมาพร้อมกับดวงตาสีโลหิต เเม้ว่าจะดูสวยเเต่กลับไม่มีใครกล้าสบตาคู่นี้นานๆเลยสักคน เเม้เเต่โซอี้หรืออดัมซึ่งเป็นผู้ให้กำเนิดก็ตาม ดวงตาที่เสมือนว่าสามารถดูดกลืนทุกอย่างได้ เป็นเหมือนวังวนที่มาจากขุมนรก
เด็กหญิงตัวน้อยซึ่งโตขึ้นมาพร้อมกับความรัก เเต่กลับรู้สึกโดดเดี่ยว เมื่อเริ่มจำความได้เธอก็ได้รู้ความจริงเกี่ยวกับดวงตาต้องสาปคู่นี้ จากปากของเจ้าเเมวน้อยตัวสีดำที่เดินออกมาจากหนังสือ เธอไม่เคยมีเพื่อนวัยเดียวกันเลยสักคน มีเพียงเจ้าเเมวน้อยที่คอยเเอบมาหาเธอ คอยสอนสิ่งต่างๆให้ นอกเหนือจากสิ่งที่อาจารย์ที่ครอบครัวเชิญมา
การพบกันของเด็กหญิงกับเจ้าเเมวน้อยถูกเก็บเป็นความลับ ไม่มีใครสังเกตุว่าหนังสือที่ได้รับตกทอดมาได้หายไปเลยสักคน เนื่องจากอยู่ในหนังสือมานาน เจ้าเเมวน้อยจึงรู้ว่าเวลาใดจะมีคนเข้ามาดูเเลหนังสือ การเเอบไปหาเจ้านายตัวน้อยไม่ยากเลยสักนิด
เด็กหญิงรู้สึกว่างเปล่าภายในใจ ไม่ใช่ว่าไม่เคยได้รับความรัก เเต่เพราะความรักที่ได้มานั้นมันมากเกินไป มากจนเมื่อคนเหล่านั้นหลบตาของเธอ หัวใจดวงน้อยๆก็เเทบจะเเตกสลาย
เอลลี่เริ่มเป็นคนเก็บตัวมาตั้งเเต่เด็ก วันๆขลุกตัวอยู่เเต่ในห้องอ่านหนังสือ เวทมนต์ที่มีเธอฝึกใช้ด้วยตนเอง ตัวอักษรโบราณเธอก็หัดอ่านด้วยตนเอง มารยาทที่มีเธอก็ศึกษาด้วยตนเอง ไม่ว่าอะไรเธอก็ค่อยๆเรียนรู้ด้วยตนเองไปทีละเล็กทีละน้อย จนกระทั่งวันที่รู้ว่าทำไมเธอถึงเกิดมาพร้อมกับนัยตาสีโลหิต ก็เผยออกมาจากปากเล็กๆเจ้าเเมวน้อย
...----------------...
...ว๊า~น่าเสียดายจัง ความจริงคืออะไรกันนะ...
...อืมๆ ดูเหมือนว่าเจ้าเเมวน้อยจะออกมาจากหนังสือที่ถูกเก็บรักษามาเป็นพันๆปีเเล้วนะคะ...
...สิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้นคืออะไรกันเเน่!?...
...ทำไมหนูเอลต้องถูกลากมาเกี่ยวข้องด้วยหละ!!...
...ทั้งๆที่ควรจะมีความสุขกับครอบครัวเเท้ๆ...
...รี้ดคิดว่าครอบครัวน้องผิดไม้คะ...
...ถึงจะกลัวการสบตาน้อง เเต่พวกเค้าก็มอบความรักความอบอุ่นให้นะ...
...มาเอาใจช่วยหนูเอลไปด้วยกันกับไรท์นะคะ...
...ฅ^•ﻌ•^ฅ /ᐠ｡ꞈ｡ᐟ\ ฅ^•ﻌ•^ฅ...
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
