"สุขสันวันเกิดนะองค์หญิงน้อยของแม่~"
"รีบเป่าเค้กสิลูกก่อนมันจะละลาย"
...ฟู่วว~...
"เฮือก!!"
"อีกแล้ว.."
......ปีนี้ก็เป็นอีกปีที่ฉันไม่อยากจะเห็นมันโดยเฉพาะวันนี้ถามว่าทำไมน่ะหรอ? เพราะมันเป็นวันเกิดฉันยังไงล่ะ ตั้งแต่วันที่ฉันจำความได้ก็ผ่านมา 7 ปีแล้ว วันเกิดอาจเป็นวันสำคัญของใครหลายๆคนละน่ะแต่สำหรับคนบางคนอย่างฉันมันอาจเป็นวันที่อยากให้ผ่านพ้นไปโดยเร็วที่สุด.. ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ที่รู้สึกว่าวันเกิดมันไม่ได้สำคัญอะไรขนาดนั้น มันเป็นเพียงแค่วันที่เด็กคนหนึ่งเกิดขึ้นมาบนโลกนี้เท่านั้น ......
ฉันมองออกไปนอกหน้าต่างก่อนที่จะเหลือบไปมองนาฬิกาที่กำลังเดินอยู่..."สายแล้ว!!!"
"พ่อคะ!รีบพาไปส่งโรงเรียนหน่อยวันนี้มีสอบคาบเช้า!!"
"อ่าวไม่รอพี่จ้าวหรอ ไม่ไปพร้อมกันทีเดียวเลยล่ะ? พ่อขี้เกียจขับไปส่งหลายรอบนะ รถก็ติดรอไปพร้อมกันเลยดีกว่า" พูดจบท่านก็เบือนหน้ากลับไปที่โทรศัพท์ต่อ ก่อนเวลาจะผ่านเลยไปจน เจ็ดโมงครึ่ง "พ่อไปเร็วจ้าวพร้อมละ" "คราวหลังตื่นเช้าๆแล้วหัดแต่งตัวให้มันไวๆหน่อยนะจ้าว พ่อไม่อยากฟังองค์บ่นแต่เช้าทุกวัน เดี๋ยวตอนกลางคืนถึงเวลาจะเก็บโทรศัพท์ให้หมดทุกคนไม่ต้องเล่นเลย"
เป็นแบบนี้ตอนเช้าทุกวันฉันต้องมานั่งรอจ้าวคนที่ชื่อว่าเป็นพี่ของฉันทุกเช้าเพราะนิสัยกว่าจะตื่นทำให้เกือบไปสายทุกวัน ไม่ว่าจะบ่นจะลากออกมาจากเตียงก็จะบอก"เดี๋ยวตื่นแล้ว หรือ เดี๋ยวลูกไป"จนฉันทนแถบหัวจะระเบิด อยากจะตะโกนด่าดังๆ
...[ โรงเรียน ]...
"วันนี้ก็มาสายอีกเช่นเคยเลยนะองค์"
"ก็พี่น่ะสิ ฉันจะทำไงได้ละ" ฉันเดินไปที่นั่งตัวเองติดกับเพื่อนสนิทที่ชื่อว่า ฟาน เป็นเพียงเพื่อนคนเดียวที่รู้สึกอยู่ด้วยแล้วเป็นตัวเองสุดๆ ไม่ต้องแสร้งยิ้ม หัวเราะ หรือร่าเริงตลอดเวลาผิดกับที่บ้าน...หรือคนรอบตัวนอกจากฟาน
"HBD นะองค์ ขอให้มีความสุขมากๆนะ อยากจะอยู่ด้วยกันตลอดไปเลย ไม่เลิกลาจากกัน จะอยู่ด้วยกันไปจนโต วันนี้อยากกินอะไรฉันเลี้ยงเอง!"
"thanksนะฟาน แต่ว่านะ..เธอก็เลี้ยงฉันอยู่ทุกวันอยู่แล้วไม่ใช่หรอ?"ฉันยิ้มออกมาอย่างชอบใจการคุยกับเพื่อนสนิทของตัวเอง
...[ ตอนเที่ยง ]...
"ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะฟาน เดี๋ยวฉันมาฝากซื้อปลาเส้นมาเยอะๆด้วยละ"ฉันโบกมือลาก่อนจะเดินออกจากห้องเรียนไป
...: ห้องน้ำ :...
'ถ้าฟานจับได้ว่าไม่ค่อยได้กินข้าวโดนบ่นยับแน่'ขณะล้างมือก็พลางส่ายหน้าไป
แกร๊ก!
"แหมไม่ได้เจอกันนานเลยนะองค์ ดูดีกว่าแต่ก่อนเยอะเลยนิ่ ฉันเสียใจนะ...ที่ตอนอยู่กับฉันเธอดูดีกว่านี้เยอะ"
หมับ!
"อึ่ก!ปล่อยนะโฟกัส!!" เเขนทั้งสองข้างที่ถูกกดเข้ากำแพงห้องน้ำรู้สึกเจ็บไปหมด
"โฟกัสจับไว้แบบนั้นแหละ แตงโมเธอคิดว่าควรทำยังไงกับองค์ต่อดีละ?"
"ก็ทำแบบนี้ไงแพร!!" ผมที่ถูกมัดเรียบร้อยตอนนี้กลับถูกกระชากอย่างแรงจนยุ่งเหยิงไปหมด
"ปล่อยเถอะ...ที่นี่มันโรงเรียนนะ"ฉันขอร้องให้พวกเขาปล่อยฉันไปเพราะยังไม่อยากมีเรื่องตอนนี้และไม่อยากให้ครอบครัวต้องมารู้ความจริงที่ฉันถูกแกล้งมา6ปี
"โธ่เอ้ย ไม่เห็นจะสนุกเหมือนเมื่อก่อนเลย เดี๋ยวนี้ทำเป็นแอ๊บเป็นเด็กเรียบร้อยรึไง!?" พูดจบแพรก็บอกให้คนอื่นกลับไปที่ห้องห้องเรียนเพราะมันใกล้จะเริ่มเรียนคาบต่อไปแล้ว
ตุบ..
"แม่งเอ้ยย.."ฉันทรุดนั่งพิงผนังห้องน้ำก่อนจะกอดเข่านั่งร้องไห้คนเดียว
...[ เลิกเรียน ]...
"พ่อ..วันนี้รู้สึกไม่สบายไม่เรียนพิเศษนะวันนี้"
"เป็นไรไม่สบาย ตัวก็ไม่ร้อน"
"ปวดหัวงายย~ วันนี้มีสอบตั้งหลายคาบ"
"ให้ไปเรียนพิเศษเพราะให้ไปหาความรู้เพิ่ม ไม่ใช่ไปโดด ขึ้นรถ"
"...ค่ะ"
...[ บ้าน - ห้องนอน ]...
"เดี๋ยวพ่อไปเตะบอลก่อนนะกลับมาประมาณ5-6โมงเฝ้าบ้านด้วยละ"
"รับทราบค่า" ฉันยิ้มเก่งแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ..?
ตึง
...; 5 นาทีต่อมา ;...
"แม่ง...แม่งๆๆ..แม่งเอ้ย!! ทำไม!ทำไมต้องเป็นฉันทุกที!!......"
...ฮวู่...
...จะเบิดอารมณ์ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด...ถ้าเกิดไม่ควบคุมอารมณ์ไม่ได้ละก็..มันจะไม่ดี...
...เอานะ อดทนไว้สิ แค่นี้ไม่ทีปัญหาอะไรหรอก.....
...ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร แค่นี้ไม่เป็นไร...
"คิดไม่ออกเลยแหะว่าจะวาดอะไร" ฉันค่อยๆล้มตัวนอนขณะแหงนหน้ามองเพด้านห้อง
ติ๊ง!
"หืม? การบ้านที่บอกไม่ต้อง..ทำเพิ่มด้วยนะค่ะ..อะไรเนี่ย!!!"ความสั่งการบ้านตอนดึก4ทุ่มแถบทำให้หัวเสียกันเลยทีเดียว ไม่ใช่มีเพียงข้อสองข้อแต่หนึ่งข้อใหญ่มีข้อย่อยตั้งกี่ข้อ แค่คิดก็แถบอยากจะควักสมองตัวเองออกมาแล้วล้างน้ำจริงๆ
...[ โรงเรียน - ห้อง 6/1 เวลา 06:43 ]...
"องค์ทำการบ้านเสร็จยังอ่ะ!"เสียงเล็กแหลม สูงเท่าอก คนนี้เป็นเพื่อนสนิทอีกคน เฟย เป็นคู่หูกับ ฟาน ส่วนเด็กผู้หญิงอีกคนที่ยื่นอยู่ข้างๆเป้ย คือ ฟีอง เป็นคู่หูฉันเองแต่ไม่ค่อยเข้ากันได้เท่าไหร่เพราะนิสัยที่แตกต่างกันละมั้ง ฉันกับฟานเป็นเพื่อนสนิทกัน แต่ก็มีคู่หูอย่างฟีองและเฟยที่อยู่ด้วยกันตลอด ฟีองกับเฟยก็เป็นเพื่อนสนิทกันเหมือนฉันกับฟาน เรียกได้ว่าเป็น2คู่ในห้องที่สนิทกันมากที่สุดแล้วล่ะและเป็น1ทีมที่อยู่ด้วยกันแล้วสบายใจมากที่สุด
"ทำเกือบเสร็จหมดแล้วน่ะแต่เหลือแค่ไม่กี่ข้อที่ทำไม่เป็นกะว่าจะมาลอกเพื่อนที่โรงเรียนอยู่"ถึงกับต้องยิ้มเจื่อนเลยฉัน
"งั้นหรอๆๆ ขอลอกหน่อยได้รึป่าว ข้อที่องค์ทำไม่ได้เรากับฟีองทำแล้วน่ะ" ดูสายตาที่อ้อนวอนขอร้องนั้นสิ เอ็นดูจริงๆ
"แต่ขอเราเขียนก่อนนะของเราเขียนแค่ไม่กี่ข้อเอง"
"ได้ๆ เสร็จแล้วเดินเอาไปให้ที่โต๊ะนะเราจะไปทำวิชาอื่นก่อน" ฉันพยักหน้าตอบก่อนจะก้มลงเขียนงานให้เสร็จ
...[ เวลา 07:15 ]...
"มาแล้วหรอฟาน"คู่หูอย่างเฟยเรียกหา
"รถติดนิดหน่อยว่าแต่การบ้านเสร็จกันยังอ่ะ"
"เสร็จกันหมดแล้วจะลอกหน่อยมั้ยล่ะ ออระวังอย่าไปทำให้องค์ตื่นละสงสัยเมื่อคืนคงไม่ได้นอนเพราะนั่งทำการบ้าน" ฟานเห็นองค์แบบนั้นจึงพยักหน้าตอบก่อนค่อยๆเดินไปวางกระเป๋าบนโต๊ะข้างๆโต๊ะองค์อย่างเบามือ
...[ โรงเรียนพิเศษ เวลา 17:58 ]...
"กลับก่อนนะคะลุงกรอบ ป้าพร"
"สวัสดีจ้าา"
"สวัสดีค่ะ" ถึงแม้พวกเขาจะเป็นคนที่ขายขนมห้องแอร์ในโรงเรียนพิเศษเล็กๆเเห่งนี้แต่มันก็ทำให้ฉันรู้สึกสบายใจเมื่อได้อยู่กับพวกเขาแบบนี้
"เรียนเป็นไงบ้างองค์" พ่อที่นั่งคร่อมมอเตอร์ไซต์เอ่ยถามก่อนจะหยิบหมวกกันน็อคขึ้นสวม
"ก็สนุกดี" ฉันยื่นกระเป๋าให้ท่านก่อนจะขึ้นซ้อนหลัง
"ดีแล้ว ตั้งใจเรียนแบบนี้ดีแล้ว" ได้ยินคำพูดแบบนี้ทีไรแถบทำให้คุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ ฉันไม่ได้อยากมาเรียนพิเศษเพื่อความสนุก เพื่อความสบายใจของพวกเขา ฉันแค่อยากมาเรียนเพิ่มในสิ่งที่ไม่เข้าใจ ถ้าหากในวันนั้นฉันไม่ตัดสินใจเรียนพิเศษในวันนี้ฉันคงไม่ต้องมาหนักใจแบบนี้ ทุกครั้งที่มีโอกาสพ่อและแม่จะชอบถามเสมอว่าไปเรียนพิเศษมั้ย เกรดตกแบบนี้ เดี๋ยวก็เรียนตามเพื่อนไม่ทัน ทำไมไม่ขยันเรียนเลย...
"องค์!"
"ห-หะ! คะว่าไงพ่อ"
"อย่าพึ่งหลับรอถึงบ้านก่อน มันอันตราย"
"ค่าา เข้าใจแล้ว"
นี่ก็เป็นอีกวันที่ฉันใช้ชีวิตที่เสเเสร้างแบบนี้...
"******************************เหนื่อย***************************จัง***แหะ" ฉันบ่นรำพึงในใจก่อนจะนั่งพิงกำแพงแหงนหน้ามองแพด้านสีขาวในห้องเงียบๆ เอนตัวโน้มลงนอนกับเตียงอย่างช้าๆ และปล่อยใจให้ลอยละล่องไปในแต่ละวินาที นัยตาค่อยๆปิดลงอย่างบรรจง ทุกอย่างมันมืดสนิท ความคิดแต่ละอย่างพุดขึ้นมาอย่างละอันสองอัน จากสิบเป็นร้อย จากร้อยเป็นพัน หัวสมองแถบจะระเบิดออกมาให้รับรู้ว่าทนต่อความคิดเหล่านี้ไม่ไหวแล้ว
...การมีชีวิตอยู่ อยู่ไปเพื่ออะไร?...
...สิ่งที่เรียกว่าครอบครัวคืออะไรกันแน่? ปากบอกรักเท่ากันแต่ทำไมการแสดงออกถึงห่วยแตกแบบนี้ ใครเขาจะไปเชื่อลง ความใส่ใจนี่มันอะไรกัน ไม่มีเลยเถอะ บอกทำเพื่อให้มีอนาคตที่ดี ใครขอกัน?...
...ทำอะไรผิดนักหนาถึงต้องรังแกกันขนาดนั้น เห็นเป็นของเล่นสนุกมือสนุกปากกันรึไง?...
...ทำไมชีวิตฉันต้องมาเจอเรื่องแย่ๆแบบนี้ด้วย...
...ไม่เคยบอกความจริงกันหรอกมีแต่เสเเสร้างใส่หน้ากากเข้าหากัน.....
...น่าเบื่อจังแหะ.....
...เหนื่อยจัง.....
...อยากหลับไปตลอด...
...ไม่อยากตื่นเลย...
...พอสักทีเถอะ...
จมดิ่งกับความคิดเหล่านี้ไปเรื่อยๆ...เรื่อยๆ...ลึกลงอีก..จนกระทั่ง..
...[ ห้องนอนครอบครัว เวลา 19:23 ]...
"องค์!! ตื่น!ไปอาบน้ำ!!กี่โมงกี่ยามแล้วเนี่ย!!"
"ห-หะ.." สะดุ๊งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงของคนที่เรียกว่าแม่ ดูก็รู้เลยว่าเขาพึ่งกลับมาจากที่ทำงาน การพูดการจาที่ดูอารมณ์ฉุนเฉียว โมโหร้าย ไม่มีท่าทีเลยว่าจะหยุดลง..
"เมื่อคืนมัวแต่เล่นเกมจนไม่ได้นอนเลยรึไง!? วันนี้วันหยุดแทนที่จะเอาหนังสือมาอ่าน! ทำตัวเป็นลิงขี้เกียดไปได้"
"รู้แล้วค่ะ รู้แล้ว เข้าใจแล้ว"ฉันค่อยๆยันร่างกายให้ลุกขึ้นถึงแม้จะยังตื่นไม่เต็มที่ก็ตาม เพราะไม่งั้นมีหวังโดนด่ายับกว่านี้แน่ ก่อนจะเดินลงไปอาบน้ำด้วยอารมณ์หงุดหงิด
...เหนื่อย...
...เหนื่อย...
...เหนื่อย...
...เหนื่อย...
...เหนื่อย...
...เหนื่อย...
...เหนื่อย...
...เหนื่อย...
...เหนื่อย...
ความรู้สึกอัดแน่นอยู่ภายในใจที่ต้องการระบายออกมา แต่กลับทำไม่ได้ น้ำตาที่อยากจะไหลอาบแก้ม กลับไหลไม่ออกแม้เพียงหยดเดียว เสียงเปล่งที่อยากจะกรีดร้องกลับร้องไม่ออก แม้จะอยากดิ้นทุรนทุรายมากขนาดไหนแต่กลับทำไม่ได้...อ่า..ดีจริงๆ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
