...ชายคนนึงนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวนึง...
...กำลังใขว้ขาอยู่ท่ามกลางความมืดมิด...
...ที่ยิ่งมองเข้าไปในความมืดมิดเท่าไหร่...
...มันก็จะยิ่งมืดลงกว่าเดิม...
...มากกว่าเดิม...
...มากกว่าเดิม...
สงสัยใสรึป่าวว่าภายนอกจักรวาลมิติและเวลามีอะไรอยู่///ชายคนนั้นกล่าว
...คงจะไม่มีหรอกแต่มันจะใช่อย่างนั้นรึป่าวนะสิ...
...เคยอยากเป็นอมตะกันไหม...
...พวกแกคงตอบว่าไม่...
...เพราะพวกแกไม่อยากอยู่จนโลกระเบิดบ้างละ...
...ไม่อยากเสียคนรักบ้างละ...
...กลัวจะเบื่อมากเกินไปบ้างละ...
...และท่าหากความอมตะนั้นไม่ต้องเสียของพวกนั้นเลยละ...
...แกจงฟังเรื่องราวต่อไปนี้...
...และตัดสินใจเอาแล้วกัน...
///ชายคนนั้นเปิดหนังสือและอ่านมัน
บันทึกวันที่ 19 เดือน 4 ปี1993
...หากคุณได้รับบันทึกนี้แสดงว่าผมไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว...
...ไม่ได้อยู่ส่วนไหนของจักรวาล...
...แต่อยู่ข้างนอกนั้น...
...เรื่องมันเริ่มต้นขึ้น...
...เมื่อตอนไหนสักวันที่ผมไม่อาจจำได้...
...ผมได้ค้นพบว่าตัวเองเป็นอมตะ...
...ทางด้านตัวตนและความคิด...
...สงสัยหรอว่ามันทำงานยังไงผมจะบอก...
...ให้คุณฟังเอง...
...ในวันที่ผมได้ค้นพบพลังมันเกิดจาก...
...การตาย...
...แต่เมื่อผมตาย...
...ผมก็ได้ลืมตามาอยู่ในที่ที่มืดมิด...
...ตัวผมกำลังร่วง...
...ตกลงไปในเหวไร้ก้นบึ้ง...
...รอบตัวผมมีแต่ความมืดมิด...
...มองหาจุดสิ้นสุดไม่ได้...
...และพอผมรูัตัวอีกทีนึง...
...ผมก็ตื่นมาบนเตียงของผม...
...บ้านของผม...
...ผมเริ่มไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น...
...ได้แต่ตื่นตระหนกและคิดว่า...
...การที่ผมตายนั้นเป็นเพียงแค่ฝัน...
...ที่เหมือนจริงมากๆเท่านั้น...
...วันเวลาถูกย้อนกลับไป...
...ทุกๆอย่างเกิดขึ้นอีกครั้ง...
...ในวันแรกผมตื่นมาคุณป้าข้างห้องมาเคาะประตู...
...ผมออกไปหาเธอเธอบอกว่าเห็นผมนอนไปหลายวันและเกิดเป็นห่วงขึ้นมาเลยนำของมาให้...
...ผมรับไว้ด้วยความยินดี...
...ผมเดินลงไปข้างล่างของตึก...
...ไปที่ร้านคนขายดอกไม้และจะนำดอกไม้นั้นไปที่หลุมศพของคุณพ่อที่เสียชีวิตจากสงคราม...
...มีการก่อการร้ายเกิดขึ้น...
...ผมก้มหมอบลงไปกับพื้น...
...พวกนั้นทำท่าทางจะทำร้ายคนขายดอกไม้...
...ผมจึงรีบเข้าไปช่วย...
...2...
...ผมตายอีกครั้ง...
...ผมตื่นขึ้นมาในที่ที่มืดมิด...
...ผมกำลังร่วงอีกครั้ง...
...ครั้งนี้มันมืดมากกว่าเดิม...
...มืดกว่าครั้งก่อน...
...ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้งในบ้าน...
...บนเตียงของผม...
...ผมลุกขึ้นและเกิดอาการกลัวอย่างมาก...
มีเสียงดังเกิดขึ้นป้าข้างห้องมาหาผมอีกรอบ
เธอบอกว่าเธอเป็นห่วงเหมือนกับเมื่อวาน
ผมเกิดเริ่มสงสัยขึ้นมาทันทีว่ามันไม่ใช่ฝัน
...คุณป้ายื่นของกินมาให้ผม...
...ผมรับไว้แล้วขอบคุณ...
ผมรีบแต่งตัวและลงไปซื้อดอกไม้อีกรอบ
...เหมือนครั้งก่อน...
...มีการก่อการร้ายเกิดขึ้น...
...แต่ผมรอดมาได้ในครั้งนี้...
...ผมเริ่มมั่นฝนใจว่ามันไม่ใช่ฝัน...
...ผมครุ่นคิดอยู่สักพัก...
...ก่อนตัดสินใจ...
.......
.......
.......
...3...
...ฆ่าตัวตาย...
...ผมตื่นขึ้นมาในที่มืดๆเหมือนเดิม...
...จนกระทั่งมาโผล่อีกทีบนเตียง...
...ผมเริ่มมั่นใจในสิ่งที่เกิดขึ้น...
...และทดลองตายไปเรื่อยๆ...
...ทุกๆครั้งผมจะตื่นมาในที่มืดๆ...
...665ครั้ง...
...คือจำนวนที่ผมตายไป...
...มันมืดมืดมากๆ...
...ผมมองไม่เห็นแม้แต่มือของตัวเอง...
...ผมใช้ชีวิตกึ่งอมตะอย่างคุ้มค่า...
...และยังมีเรื่องอีกมากมายที่ผมอยากทำ...
...และผมยังเจอคนที่รักมากๆ...
...ผมเคยคิดจะเล่าให้คนอื่นฟังแต่ทุกครั้งที่ผมจะทำ...
...ผมจะตื่นมาในที่มืดๆ...
...ในครั้งที่665...
...ผมตาย...
...เหมือนทุกครั้ง...
...แต่ในครั้งที่...
...666...
...มันต่างออกไป...
...มันมืดมืดกว่าครั้งไหนๆ...
...มืดแบบที่ไม่มีอะไรมาอธิบายได้...
...ผมมั่นใจว่านี้คงเป็นสีของจุดเริ่มต้นของทุกสิ่ง...
...ก่อนจักรวาลจะกำเนิด...
...ทั้งๆที่...
...มันมืดขนาดนั้น...
...แต่ผมกลับมองเห็นอะไรบางอย่าง...
...ท่ามกลางความมืดที่มืดที่สุด...
...ผมเห็นมัน...
...Lightwalkers...
ผมเรียกมันอย่างนั้นเพราะมันเหมือนแสง
...ท่ามกลางความมืด...
...ตัวของมันสว่างหรอ......
...ไม่มันมืดมิดมืดกว่าความมืดของจักรวาล...
...มืดมากจนสามารถเป็นจุดเด่นท่ามกลางความมืดด้วยกันเอง...
...เป็นเหมือนแสงเพียงเล็กน้อยท่ามกลางความมืด...
...ในความมืดนี้ไม่ได้มีแค่ผม...
...ผมตื่นมาอีกครั้ง...
...และกลัวจนตัวสั่น...
...ผมกลัวที่จะตายทั้งๆที่เป็นอมตะ...
...ตลกรึป่าวละคนเป็นอมตะกลัวตาย...
...ใช่มันโคตรตลกแต่ท่าคุณลองเป็นผม...
...คุณจะรู้ว่ามันน่ากลัวแค่ไหน...
...ผมพยายามที่จะไม่ตายอีกครั้ง...
...พยายามมากกว่าครั้งไหนๆ...
...แต่แล้วผมก็...
...667...
...ผมตื่นมาในความมืดมิด...
...พยายามมองไปรอบๆ...
...จนกระทั่งหางตาของผมไปเห็นมันเข้า...
...ผมจ้องมองไปที่มัน...
...มันหันและจ้องมองกลับมา...
...รูปร่างเหมือนฮายีน่าขนาดใหญ่...
...ร่างกายมืดสนิท...
...ยืนด้วย2ขา...
...น้ำลายใหลจนท่วมปาก...
...ดวงตาของมันดำมืดจนเหมือนไม่มีดวงตา...
...แต่ผมก็รู้สึกได้ว่ามันมองมา...
...มัน...
.......
.......
.......
...รู้ตัวแล้วถึงการมีอยู่ของผม...
...ผมตื่นขึ้นมาด้วยความกลัวสุดขีด...
...ไม่รู้ควรทำยังไงไม่รู้อะไรสักอย่าง...
...ผมจะตายจริงๆไหมหรือแย่กว่านั้น...
...ผมรีบลุกขึ้นมาแล้วจดบันทึกก่อนจะสายไป...
...อ่า...
.......
.......
.......
...สายไปแล้วสินะ...
.......
.......
.......
...ชายคนนึงท่ามกลางความมืดปิดหนังสือลง...
...แล้วกล่าวขึ้นมาว่า...
...ไม่มีอะไรในโลกได้มาฟรี...
...ความอมตะมันเป็นเหมือนคำสาป...
...แค่คำสาปในครั้งนี้มันร้ายแรงกว่าครั้งไหนๆ...
...พวกนายละ...
...อยากได้ความเป็นอมตะแบบนี้รึป่าว...
จบบทที่1
มิติมืดเป็นมิตินอกเหนือจักรวาลอยู่ทั้งด้านนอกและด้านในของจักรวาล
สิ่งมีชีวิตที่มิอาจระบุได้เรียกเจ้าสิ่งนี้ว่า
...Void hole...
...เป็นช่องหลุมที่อยู่ในหลุมดำ...
...หลุมดำไม่ได้ดูดสิ่งต่างๆเข้าไป...
...แต่เป็นสิ่งที่อยู่ข้างในหลุมดำอีกทีต่างหาก...
...หลุมดำเป็นแค่สิ่งที่ใช้บดขยี้สิ่งต่างๆจนไม่สามารถไปถึง void hole ต่าง...
^^^void hole คือสิ่งที่แยกออกจากทุกสิ่ง^^^
...ไม่ได้อยู่ในมิติ...
...และกาลเวลา...
...ที่แห่งนั้นมีสิ่งที่ไม่อาจคาดถึงมากมาย...
...1.2...
...light walker คือชื่อที่มนุษย์คนนึงตั้งให้กับมัน...
...รูปร่างเหมือนฮายีน่ายืน2ขา...
...ในปากเต็มไปด้วยน้ำลายจากความหิวโหย...
...ร่างการสีดำสนิทมืดมิดมากจนสามารถเป็นจุดเด่นในความมืดด้วยกันเองได้...
...แต่ทว่าดวงตากับมืดมิดยิ่งกว่า...
หากว่า void hole มืดมิดมากแล้วตัวของ light walkers มืดมิดมากว่าจนสามารถเป็นจุดเด่นได้เป็นเหมือนแสงเพียงน้อยนิดในความมืดหากมองด้วยตาของ มนุษย์แต่ทว่าความจริงคือมันแค่เป็นจุดเด่นได้ด้วยความมืดของมัน
มันสามารถข้ามไปยังมิติอื่นได้จากการตามรอยที่อะไรบางอย่างสร้างขึ้นไว้
มนุษย์ที่หลุดเข้ามาใน void hole คือผู้สร้างรอยนั้น
และหากมันรู้ถึงการมีอยู่ของมิติใดมิตินึง
มันจะแทรกมิติไปยังมิติแห่งนั้นและนำจุดจบมาสู่ทุกสิ่งในจักรวาล
light walkers ไม่ชอบการรวมเป็นกลุ่ม
...มันจะฉีกกระชาก light walkers ตัวอื่นที่คิดจะเข้าใกล้มัน...
...อวัยวะภายในไม่สามารถระบุได้...
...ไม่รู่ว่ามันมีน้ำลายออกมาได้ไงไม่รู้ว่ามันหายใจได้ไง...
หากผ่าศพของมันออกมาก็จะพบเจอแต่
...ความมืดมิดและว่างเปล่า...
...สิ่งมีชีวิตระดับสูงมากมายพยายามหาทางปิดไม่ให้มีการหลุดเข้าไปเจอกับ light walkers...
...โดยมนุษย์...
...ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า light walkers เป็นสิ่งมีชีวิ-ตรึป่าวเพราะมันไม่มีอะไรบ่งบอกว่ามีชีวิตอยู่ได้เลย...
...เจตจำนงของมันมีแค่การทำลายทุกสิ่ง...
...ทว่า...
...มันก็เป็นแค่เพียงจุดต่ำสุดของห่วงโซ่อาหารใน void hole แห่งนี้...
...ใช่มันยังมีตัวตนที่เหนือกว่านั้นและทรงพลังยิ่งกว่าอยู่...
...ชายคนนึงท่ามกลางความมืดนั่งอยู่บนเก้าอี้เช่นเคย...
..."เดจาวูสิ่งที่เราคิดว่าเคยทำไปแล้ว"...
..."เราเคยมาแล้วเคยพูดไปแล้ว"...
..."เคยเห็นเคยสำผัส"...
..."สิ่งเหล่านี้มีทฤษฎีอยู่นะ"...
..."เกี่ยวกับการคิดไปเอง"...
..."ชาติที่แล้ว"...
..."พลังจิต"...
..."หรือ"...
.......
.......
.......
..."เป็นตัวเราในโลกคู่ขนานทำมาแล้ว"...
^^^ชายคนนั้นท่ามกลางความมืดเปิดหนังสือ^^^
...วันที่ 12 เดือน4 ปี1885...
...ณ ฝรั่งเศส...
...ผมเฟรด...
...ว่างงานไม่ได้ร่ำรวยอะไร...
^^^เคยอาศัยอยู่กับคุณปู่แต่ย้ายออกมาแล้ว^^^
...ผมกำลังเดินทางไปที่ตัวบ้านที่ท่ายเคยอาศัยอยู่...
...ในรอบหลายปี...
...การเดินทางจากเมืองหลวงใช้เวลาค่อยข้างนาน...
...ก่อนผมจะถึงตัวบ้านหลังนั้น...
...ทรุดโทรมบ้านที่ดูปกติ...
...มีห้องใต้ดินกับห้องใต้หลังคา...
...ทางตัวบ้านไม่ได้ใหญ่มาก...
...ผมเข้าไปในนั้น...
...เช็คสภาพของในบ้าน...
...ห้องใต้หลังคาที่ฝุ่นเต็มไปหมด...
...ผมเดินไป ณ ห้องใต้ดิน...
...และได้พบกับสมุดเแปลกๆเล่มนึง...
...ผมปัดฝุ่นก่อนจะเปิดอ่านมัน...
...ในนั้นมันเกี่ยวกับการสังเวย...
...การใช้เลือดเพื่อเพิ่มอายุขัย...
...การกล่าวถึงปีศาจ...
...การทำสัญญา...
...ผมอ่านจนจบผมทำพิธี...
...ตามที่หนังสือบอกไว้...
..."ผม...ผมทำอะไรอยู่"...
^^^"ทำไมผมถึงต้องเดินทางมาบ้านหลังนี้"^^^
..."นี้ไม่ใช่บ้านของท่านปู่"...
..."ทำไมผมถึงได้ทำพิธีอะไรไม่รู้"...
...ไม่ทันได้พูดจบ...
...ก็ได้มีปีศาจ?ออกมาจากวงแหวนพิธีที่ผมทำไว้...
...ตัวมันสีแดงมีเขาตาแดงกล่ำ...
...ร่างกายคล้ายมนุษย์...
..."เจ้าคือคนแห่งคำทำนาย"...
..."เจ้าถูกนำมาที่นี้เพื่อปลดปล่อยข้า"...
..."ตามคำทำนายของท่านผู้นั้น"...
..."เจ้าจะต้อง"...
...ยังไม่ทันที่ปีศาจตัวนั้นจะพูดจบ...
...ผมก็ตื่นขึ้นมา...
...มีข่าวการตายของผู้คนนับไม่ถ้วน...
...โรคกาฬโรค...
...แพร่กระจายอย่างไม่ทราบเหตุผล...
...ผมตกใจและไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น...
...ผมพยายามตั้งสติ...
...ผมเห็นภาพตัวของผม...
...ในรูปร่างที่ต่างออกไปในที่ต่างๆ...
...หลังจากที่ผมลืมตาขึ้นมาจากการพยายามตั้งสติ...
...ผมเริ่มกระวนกระวาย...
...ผมไม่สามารถมองเห็นทางได้ดวงตาของผมผมเห็นแต่ตัวของผมที่ในสถานะการเดียวกัน...
...ผมไม่สามารถโฟกัสได้หมด...
...ว่าผมแต่ละคนทำอะไรอยู่...
...ผมตะโกนออกมาด้วยความตกใจ...
...ทุกสายตาของตัวผม...
...มันจับจ้องมาที่ผม...
...ผมไม่สามารถหลับตาหนีได้...
...หันหน้าหนีไม่ได้...
...คุณไม่รู้หรอกมันน่ากลัวแค่ไหน...
...พวกเขาทั้งหมดมองมาที่ผมและยิ้ม...
...ทันใดนั้นผมหลุดออกจากการมองเห็นพวกนั้น...
...ไม่ว่าผมจะทำอะไรในตอนนี้...
...ผมจะเห็นภาพซ้อนหรือความรู้สึก...
...ว่าเคยทำมาแล้ว...
...ผมหนีจากมันไม่ได้...
...มันน่ากลัว...
...ผมไม่รู้จะทำยังไง...
...หนีจากมันไม่ได้...
...ท่าไม่เห็นภาพซ้อนผมก็จะเห็นตัวของผม...
...มองมาที่ผมและยิ้มให้...
...ผมกลัวมันผม......
...//ฉึก...
...//ฉึก...
...ผมควักลูกกระตาของตนเองออกมา...
...ด้วยมีด...
...ผมไม่เห็นอะไรแบบนั้นแล้ว...
...ที่นี้มันมืดผมพยายามจะหา...
...ของมาห้ามเลือด...
...ผมพอจะจำทางของบ้านได้อยู่ระดับนึง...
...ผมหยิบผ้ามาเช็ดเลือด...
...มันเจ็บ...
...แต่ตอนนั้นผมผมกลับได้ยินเสียงบางอย่างแทนที่การมองเห็น...
...//ตึกๆๆ...
...มีเสียงฝีเท้าอะไรบางอย่างเดินมา...
...มันหยิบลูกกระตาที่หลุดออกมา...
...นำมันมาใส่คืนที่ดวงตาของผม...
...ผมมองเห็นอีกครั้ง...
...แต่ทั้งเลือดทั้งอะไรต่างๆ...
...ไม่ได้หายไปไหน...
...ผมมองเห็นหน้าของมัน...
...มันไม่ใช่สิ่งที่ควรอยู่บนโลกด้วยซ้ำ...
...มันใส่สูทของมนุษย์...
...หน้าตาเป็นหนองพุพอง...
...หน้าของมันอยู่ใกล้กับผมมากๆ...
...มีแมลงที่หน้าตาแปลกประหลาดมากมายบนหน้ามันคอยชอนไช...
...ไปตามรูบนหน้าของมัน...
..."เจ้าทำได้ดีแล้ว"...
..."นีัคือรางวัล"...
...ทันทีที่ตัวประหลาดนั้นพูดจบ...
...ตัวของโยฮันก็ได้ถูกเปลี่ยนเป็นอะไรบางอย่าง...
...รูปร่างเหมือนฮายีน่ายืน2ขา.......
.......
... ....
.......
..."บันทึกเล่มนี้มันบอกอะไรเราเยอะมากเลยนะ"...
...ชายท่ามกลางความมืดกล่าวพร้อมกับปิดหนังสือ...
..."เหมือนจะมีอะไรหลายๆอย่างเริ่ม ปรากฏออกมา"...
..."แต่มันยังคงน้อยไป"...
..."บางทีในอนาคตอาจจะได้มีอะไร ปรากฏมามากขึ้นก็ได้"...
END OF CHAPTER 2
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
