**แนะนำตัวละคร**

**มาร์ติน อายุ 28 ปี**

นักธุรกิจและเป็นมาเฟียผู้ทรงอิทธิพลที่สุด มีหน้าตา

อันหล่อเหลาราวกับเทพบุตร เป็นที่หมายตาสำหรับ

สาวๆแต่หารูไม่ว่าเขาคือเทพบุตรในคราบมาเฟีย สุขุม

เย็นชา ยากเกินจะเข้าใกล้ โหด และที่สำคัญรักความสะอาดเป็นที่สุด

**ข้าวฟ่าง อายุ 24 ปี**

เจ้าของร้านคาเฟ่ชื่อดัง สดใส ร่าเริง ซุ่มซ่ามนิดๆ

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ณ คอนโดหรู

"อืม" เสียงครางในลำคอของข้าวฟ่างดังขึ้นมือเรียวเล็กหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพลางมองชื่อของผู้ติดต่อที่ปรากฏบนหน้าจอและเมื่อเห็นว่าเป็นชื่อของเพื่อนสนิทจึงกดรับทันที

"อืม ว่าไงน้ำขิง" เสียงที่งัวเงียบ่งบอกกับเพื่อนของเธอว่าเธอพึ่งตื่นจากการโทรมาของเพื่อนเธอ

"เสียงแบบนี้แสดงว่าฉันคงโทรมาปลุกแกสิน้า~"

"อืมมันรบกวนการนอนฉันที่สุดเลย อีกไม่กี่ชั่วโมงฉันก็ต้องไปประชุมจะให้ฉันผักผ่อนบ้างไม่ได้รึไงยะ!"

"จ้าๆฉันก็แค่โทรมาบอกแกเผื่อแกลืมวันนี้ว่าวันนี้มีงานเลี้ยงรุ่นนะยะอย่าไปสายล่ะ"

"อืมม รู้แล้วๆไม่ไปสายหรอก"

"งั้นเจอกันในงานนะ"

"อื้ม" พอวางสายจากเพื่อนสนิทเสร็จข้าวฟ่างก็เดินไปในห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายในตอนเช้า

เวลาล่วงผ่านไป ณ โรงแรมหรู

ตึก ตึก เสียงรองเท้าส้นสูงดังก้องไปทั่วบริเวณโรงแรมเสียงเงียบสงัดคล้ายกับว่ามีเธออยู่คนเดียวในโรงแรมหรูแห่งนี้พอเธอกดลิฟท์ขึ้นไปชั้นดาดฟ้าพบว่าเพื่อนร่วมชั้นเธอมารวมตัวกันทั้งยังมีรุ่นพี่อีกด้วยแล้วจู่ๆก็มีเสียงตะโกนมาทางเธอใช่นั่นคือเหล่าเพื่อนๆของเธอเอง

"นี่ข้าวฟ่างทางนี้ๆ"

ข้าวฟ่างเดินตรงมาในกลุ่มที่เพื่อนของเธอนั่งอยู่

"นี่ไงๆยัยข้าวฟ่างมาละ"เสียงของน้ำขิงพูดขึ้นและทุกคนต่างจ้องมองมาที่เธอใบหน้ารูปไข่ ดวงตากลมโตจมูกเล็กโด่ง ปากอวบอิ่ม สีชมพู ร่างบางหุ่นดี ผิวขาวเนียนใส่ชุดเดรสสีขาวสายเดี่ยวเอวบางเข้ารูป

"ว้าวนี่แกสวยมากเลยอ่ะยัยข้าวฟ่างฉันเกือบจำแกไม่ได้แล้วอ่ะ"เสียงของมิ้นพูดด้วยความอึ้งจนละสายตาจากเจ้าตัวไม่ได้

"นี่ทำเป็นเว่อไปได้"

"ก็มันจริงนี่!" พอมิ้นพูดจบแพรวก็พูดขึ้น

"เอาน่าไม่เจอกันนานยัยข้าวฟ่างเปลี่ยนไปก็คงเป็นเรื่องธรรมดาแหละ"

"อื้อ" มิ้นตอบกลับแพรวด้วยวาจางอลแพรว

น้ำขิงเทไวน์ใส่แก้วของพวกเธอพร้อมกับเอ่ยพูด

"เอ้าชน~ เจอกันทั้งทีไม่ชนได้ไง ใช่ไหมล่ะพวกแก?"

"ใช่ เต็มที่เลยพวกเรานานๆทีจะเจอกัน"แพรวพูดพร้อมกับชนแก้วกัน เหล่าสาวๆก็ดื่มด่ำพูดคุยกันอย่างสนุกสนานจนเวลาล่วงเลยมาถึง 21:30 ข้าวฟ่างหันมองไปทางประตูที่มีคนเดินเข้ามาร่างสูง ใบหน้าคมออกลูกครึ่งอิตาลี จมูกโด่งเป็นสัน ปากเป็นกระจับใส่ชุดสูทมาในมาดเท่เสื้อเชิ้ตถูกปลดกระดุมออกให้คลายจากความอึดอัดจากการใส่เนคไทมาทั้งวัน เธอถึงกับก้มหน้าลงอย่างรวดเร็วดวงตากลมสั่นระริกสีหน้ากังวลจนมิ้นสังเกตเห็นอาการของข้าวฟ่างที่กำลังแสดงออกมาจึงหันไปมองดูว่าใครที่เป็นคนทำให้เพื่อนของเธอเป็นแบบนี้พอมิ้นมองดูถึงกับอ้าปากค้างเพราะคนที่เธอเห็นเขาหล่อมาก พอมิ้นละสายตาจากเขาก็หันมามองดูเพื่อนตัวเอง

"หือ? นี่ข้าวฟ่างแกเป็นอะไร?" มิ้นถามข้าวฟ่างด้วยความสงสัยแต่เจ้าตัวไม่ยอมเอ่ยปากบอกเธอ

"ข้าวฟ่างถ้าแกไม่ตอบฉันตอบเองนะ" น้ำขิงพูดขึ้นเมื่อไร้วี่แววการตอบกลับของเธอ

"อ้าวรอไรอ่ะพูดมาสิ"

"ฉันพูดนะข้าวฟ่าง" ก่อนจะพูดน้ำขิงมองดูเธอก่อนที่ข้าวฟ่างจะพยักหน้าเพื่อสื่อถึงว่าอนุญาตให้เล่าได้

"คนที่แกเห็นเมื่อกี้น่ะเขาเป็นคนที่ยัยข้าวฟ่างเคยไปสารภาพรักแต่ดันโดนปฏิเสธซะได้ คงอายละม้างที่ได้เจอหน้าพี่เขาอืมถ้าจะถามว่าผ่านมากี่ปีแล้วละก็..อืมผ่านมา9ปีแล้วละมั้ง" พอพูดจบมิ้นก็อดขำเพื่อนตัวเองไม่ได้

"ฮ่าๆ ผ่านมานานขนาดรุ่นพี่คนนั้นเขาคงจำแกไม่ได้หรอกนะฮ่าๆ"

"ก็จำไม่ได้น่ะสิถึงกลัวว่าพี่แกจะจำหน้าได้"ข้าวฟ่างพูดพร้อมกับแก้มป่องเหมือนกระต่ายที่กำลังโดนแย่งของกิน

"โอเคๆ ฉันไม่ขำแล้วก็ได้อย่างอลกันเลยนะน้า~"

"ฮึ่ม ที่หลังแกอย่าขำนะไม่งั้นฉันงอลจริงด้วย!"

"จ้าๆไม่ขำละ เอาเถอะมาสนุกให้เต็มที่กันเลยดีกว่าแกไม่ต้องไปสนใจรุ่นพี่คนนั้นหรอกน่าผ่านมาตั้ง9ปีละใครมันจะไปจำได้" มิ้นพูดขึ้นก่อนจะชวนเพื่อนๆดื่มแล้วทุกคนก็สนุกสนานกันอีกครั้งแต่หารู้ไม่ว่าคนที่ข้าวฟ่างกลัวออกสีหน้ากังวลนั้นการกระทำของเธออยู่ในสายตาของเขาทุกการกระทำ

****************************

ฝากติดตามกันด้วยน้าา~🙏 ถ้าพิมพ์ผิดตรงไหนฝากคอมเม้นติกันได้นะคะจะเอาไว้ปรับปรุงน้าา

เวลาล่วงเลยผ่านไปข้าวฟ่างจึงเอ่ยบอกเพื่อนของเธอ "นี่พวกแกฉันจะกลับแล้วนะไม่ไหวแล้วอ่ะ จะเที่ยงคืนแล้วพรุ่งนี้ฉันมีงานต่ออ่ะ" 

 "อ้าวแกจะกลับแล้วหรอกลับเร็วจังยังไม่หายคิดถึงเลยอ่ะ" แพรวเอ่ยขึ้นด้วยเสียงหงอย

"อื้มใช่ ไว้เจอกัน จ่ะ" 

"อื้มไว้เจอกันนะ" ก่อนจะมีเสียงมิ้นแทรกขึ้น "นี่ จำไว้เลยนะ ยัยข้าวฟ่างแกทิ้งเพื่อน~ หนีกลับไปก่อนเลยนะ~"               

"นี่ยัยมิ้นแกเมามากเกินไปแล้วนะกลับไปพักก่อนไหมพรุ่งนี้ค่อยนัดกันมาอีกก็ได้" น้ำขิงพูดขึ้นอย่างเป็นห่วงเพื่อนของเธอ

"ไม่!ฉานยังไม่มาว~" 

"เห้อ" แพรวถอนหายใจให้กับเพื่อนของเธอ "นี่พายัยมิ้นกลับก่อนเหอะยัยน้ำขิง

"แล้วจะกลับยังไง? ฉันไม่รู้โรงแรมที่ยัยมิ้นพักนะ!จะบ้ารึเปล่า"

"แกเอากลับไปด้วยเลยฉันก็ไม่รู้อ่ะเดี๋ยวพรุ่งนี้นางตื่นก็คงรู้แหละ งั้นเดี๋ยวฉันไปส่งที่รถพาไปคนเดียวคงไม่ไหวหรอก"

"ขอบใจ"

ถัดมาอีกด้านหนึ่ง

ข้าวฟ่างก้าวเดินเข้าไปในลิฟต์เธอกำลังจะเอื้อมมือไปปิดลิฟต์แต่แล้วจู่ๆเธอดวงตาเบิกโพรงกว้างเกิดอาการประหม่าขึ้นมาเพราะรุ่นพี่ที่เธอเคยสารภาพรักย่างก้าวเข้าสู่ลิฟต์ตัวเดียวกันกับเธอพอดี

"หลบไป" เสียงราบเรียบเอ่ยบอกเจ้าของร่างบางที่ยืนติดกับปุ่มลิฟต์เธอสะดุ้งโยงก่อนจะก้าสถอยไปข้างหลัง

ติ๊งง      พอสิ้นเสียงลิฟต์เขาก็เดินออกจากลิฟต์ทันที "เฮ้อ นึกว่าจะจำได้สะแล้ว" เธอพึมพำออกมาเบาๆก่อนจะกดปอดลิฟต์อีกครั้งเพื่อลงไปชั้น1กลับคอนโดของเธอ

.

.

.

.

ณ คอนโด

ซ่า เสียงน้ำตกกระแทกพื้นดังบ่งบอกว่าคนที่อยู่ข้างในนั้นกำลังอาบน้ำชำระร่างกายก่อนเข้านอนร่างบางเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมชุดนอนสายเดี่ยวสีดำมานั่งบนเตียงนอนของเธอมือเรียวเล็กคว้าโทรศัพท์ข้างเตียงขึ้นมาปลุกนาฬิกาก่อนร่างบางจะเผลอหลับไป

รุ่งเช้าวันต่อมา

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นเธอจึงลุกขึ้นเพื่อไปอาบน้ำ ตื่นไปทำงานเหมือนทุกวัน พอถึงที่ทำงานเธอจึงจัดการงานต่างๆ คิดเมนูใหม่ของทางร้านเพื่อที่จะมีเมนูใหม่ๆออกมาให้ลูกค้าไม่มีเบื่อ

เวลา 18:01

"อื้ม" เสียงบิดร่างกายเพื่อให้คลายจากการเมื่อยตัวหลังจากคิดค้นเมนูใหม่เสร็จแล้วก็มีเสียงเรียกเข้าของน้ำขิง 

ตืดด ตืดดด เสียงโทรศัพท์เข้าเจ้าตัวจึงคว้ามือไปรับโทรศัพท์สายของน้ำขิงโทรมา

"ฮัลโหล ว่ายังไง"

"นี่ยัยข้าวฟ่างแกเลิกงานยัง?"

"อื้อ เลิกละฉันทำงานเสร็จแล้วทำไมมีอะไรรึเปล่า?"

"ฉันวานแกซื้ออาหารไปให้ลูกสุนัขหน่อยนะ2ตัวเองพอดีว่าฉันติดงานยังไม่เสร็จเลยน่าจะได้กลับดึกเลนอ่ะแกช่วยฉันหน่อยได้ไหมนะๆ"  เสียงออดอ้อนของน้ำขิงจึงทำให้ข้าวฟ่างใจอ่อนขึ้น

"โอเคๆก็ได้เดี๋ยวฉันไปเดี๋ยวนี้แหละ ก็งี้แหละนะ พอบอกให้ซื้อบ้านก็ไม่ซื้อแล้วอยากจะเลี้ยงสุนัขก็เลี้ยงไม่ได้ได้แค่เอาอาหารไปให้ สม น้ำ หน้า ฮ่าๆ"

"นี่หยุดพูดเลยนะไปให้อาหารลูกสุนัขได้เเล้วเดี๋ยวจะมืดสะก่อน!"

"ค่ะๆคุณผู้หญิงว่าแค่ที่ไหนหรอ?"

"เอ้าก็ที่โรงงานเก่าไงที่ฉันพาแกไปครั้งนั้นอ่ะอย่าบอกนะว่าจำไม่ได้แล้ว?"

"เออใช่ จำได้ละงั้นแค่นี้นะ" พอวางสายจากน้ำขิงเสร็จเธอจึงเก็บของแล้วไปขึ้นรถเพื่อที่จะไปร้านขายอาหารลูกสุนัขก่อนไปโรงงานเก่าทันที

เวลา 18:25

"เห้อทางก็เปลี่ยวๆท้องฟ้าก็จะมืดละรีบไปรีบกลับก่อนดีกว่า" พอถึงที่หมายข้าวฟ่างก็รีบเดินดิ่งตรงไปที่ข้างโรงงานเก่า "เจ้าก้อนดำ เจ้าก้อนขาว พวกแกอยู่ไหนกันน่ะออกมาเร็วฉันซื้ออาหารมาให้อยู่ไหนน่ะ" ทันทีที่ข้าวฟ่างส่งเสียงเรียกเจ้าสี่ขาน้อยก็รีบวิ่งออกมาแกว่งหางอย่างดีอกดีใจ "พวกแกอยู่นี่กันเองหรอฉันเอาอาหารกับนมแพะมาให้ฉันเทไว้ตรงนี้นะค่อยๆกินล่ะ" พอให้เสร็จข้าวฟ่างก็นั่งดูเจ้าสี่ขาน้อยกินอาหารผ่านไปสักพักใหญ่ข้าวฟ่างก็รู้ตัวว่าท้องฟ้ามืดสนิทเธอจึงบอกลาเจ้าสี่ขา  "อ้ะ มืดขาดนี้แล้วหรองั้นฉันไปก่อนนะถ้ามีโอกาสเดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันมาหาใหม่พร้อมกับเจ้าของแกนะ"  พอข้าวฟ่างพูดยังไม่ทันขาดคำจู่ๆก็มีเสียงดังในโรงงานเธอเดินเข้าไปดู

"อ๊ากกกก!!! ผะผมผิดไปแล้วอะอย่าทำอะไรผมเลยครับ!!"

"คิดว่ากูจะปล่อยมึงไปงั้นหรอ?" เสียงเย็นยะเยือกเอ่ยพูดขึ้นพร้อมสั่งลูกน้องของตัวเองขึ้น

"ตัดนิ้วมันทีละนิ้วจนกว่ามันจะบอกว่าใครส่งมันมา" 

"ครับนาย"

"อ๊ากกก!! ปะปล่อยกูกูจะฆ่ามึง!! อ๊ากกก!"

ข้าวฟ่างเมื่อเห็นเหตุการณ์นี้เธอถึงกับต้องตกใจและหวาดกลัวในเวลาเดียวกันก่อนเธอจะรีบวิ่งหนีออกไปเพื่อไปขึ้นรถแต่เหตุการณ์ไม่คาดคิดก็ได้เกิดขึ้นเมื่อเธอสะดุดขาตัวเองล้มลงที่สังกะสีจึงมีเสียงดังขึ้น

"ปั้ง"

"ชิบหายแล้วไหมล่ะ!"

"ไปจับจับตัวมันมาให้กูเดี๋ยวนี้" เสียงเย็นยะเยือกออกคำสั่ง

"ครับนาย!"

"แฮ่กๆ อึก  คงสลัดหลุดนะ เฮ้อ นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย!"  ข้าวฟ่างยังพูดไม่ทันขาดคำก็มีเสียงเท้ากระทบพื้นวิ่งตามหลังมา ข้าวฟ่างจึงรีบวิ่งหลบเข้าไปในห้องเก็บของเก่าด้วยอาการเหนื่อยหอบทันใดนั้นก่อนที่ข้าวฟ่างจะได้พักหายใจก็มีเสียงกระชากปืนดังขึ้นข้างหลัง

(แกร๊ก)                                                                  ทันทีที่ได้ยินเสียงกระชากปืนข้างหลังข้าวฟ่างเธอตกใจทันทีที่ได้ยินเสียงกระชากปืนเธอจึงค่อยๆชูมือขึ้นแล้วหันไปอย่างช้าๆเพื่อบ่งบอกว่าเธอนั้นไม่มีพิษมีภัยอะไร

"นะนี่พี่ชายพี่เอาปืนลงก่อนได้มั้ยมะมีอะไรก็คุยกันดีๆสิไม่เห็นต้องเอาปืนมาขู่กันเลย" ข้าวฟ่างพูดจบก็ไม่มีเสียงตอบกลับใดๆ

"ไปจับตัวไว้ซะ" เดย์ที่เป็นมือขวาของนายมาเฟียออกคำสั่งทันทีที่พบเธอ

"ครับหัวหน้า!" พอรับคำสั่งของชายคนดังกล่าวเสร็จก็เดินตรงจับตัวข้าวฟ่างทันทีเธอกำลังจะวิ่งหนีออกอีกทางประตูแต่ก็ไม่ทันเสียแล้วเพราะเธอโดนล้อมไว้ด้วยชายสูทดำทั้งหมด 

"โอ้ยย! ปล่อยนะ! นี่พวกพี่ชายจะจับหนูไปทำไมเนี่ยเจ็บนะ!"  

"มันแขนไว้แล้วพาตัวไปซะ" พอสิ้นสุดคำสั่งเดย์ก็เดินนำหน้าเหล่าบอดี้การ์ดไป

"ครับ" 

"ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็เดินซะ"บอดี้การ์ดอีกคนบอกข้าวฟ่างเพราะตั้งแต่มัดแขนเธอ เธอไม่ยอมเดินหรือจะยับเลยแม้แต่นิดเดียว 

"แล้วทำไมต้องมัดแขนด้วยล่ะ ปล่อยหนูเถอะนะ นะๆหนูจะไม่บอกเรื่องนี้กับตำรวจเลย"   แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับข้าวฟ่างจึงถอยหายใจเฮือกใหญ่พร้อมกับยอมเดินก้มหน้าไป ตึก ตึก เสียงฝีท้าวกลุ่มใหญ่ที่เดินมาในโรงงานพร้อมกับข้าวฟ่าวที่เดินก้มหน้าก้มตามา

"จับตัวไว้ได้แล้วครับนาย" เดย์เอ่ยขึ้นเพื่อบอกนายของตนอย่างมาร์ตินที่กำลังนั่งดูดบุหรี่อยู่บนรถหรู หางตาของนายมาเฟียเหลือบไปมองที่ลูกน้องของเขาก่อนจะออกคำสั่ง

"นำตัวมันมานี่ซะ" เสียงเย็นยะเยือกทำเอาข้าวฟ่างเริ่มกลัวและนึกคิดว่าทำไมเสียงมันคุ้นๆ

"ครับนาย"

เดย์จับแขนข้าวฟ่างที่โดนเชือกมัดไว้ข้างหลังแล้วกดบ่าให้เธอนั่งลงไปกับพื้น

"ผู้หญิง?" มาร์ตินเอ่ยถามด้วยความสงสัยเพราะเขาไม่นึกว่าจะเป็นผู้หญิง

"ใช่ครับนาย"

"เงยหน้าขึ้นซะ" เสียงของมาร์ตินที่เริ่มไม่สบอารมณ์สั่งร่างบางที่นั่งอยู่บนพื้น ข้าวฟ่างจึงค่อยๆเงยหน้าขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆพร้อมกับเบิกตาโพรงกว้างเพราะเธอไม่คิดว่าจะเป็นเขาคนนั้น

"หึ ก็นึกว่าใครที่ไหนได้" พร้อมกับกระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ทำเอาข้าวฟ่างขนลุกไปทั้งตัว

"ระรุ่นพี่มาร์ติน" เธอพึมพำออกมาอย่างเบาๆ

"......"

"ใครสั่งเธอมา"

"ไม่มีค่ะ"  ข้าวฟ่างตอบกลับพร้อมกับก้มหน้าไม่กล้าสบตานายมาเฟียเพราะความกลัวกลัวที่เขาจำเธอได้

"แล้วทำไมถึงได้มาอยู่ที่นี่"

"มะมาให้เอาหารสุนัขค่ะอยู่ข้างๆโรงงานค่ะ" 

"เงยหน้าขึ้นมาซะฉันไม่ชอบพวกที่พูดกับฉันโดยที่ก้มหน้าก้มต่อยู่อย่างนั้น"

"...." แต่ก็ไร้วี่แววคำตอบของข้าวฟ่างเธอไม่ทำตามสั่งของเขา

"ความอดทนของฉันมีน้อยเธออย่าท้าทายฉันจะดีกว่านะ" เสียงดุดันของนายมาเฟียเอ่ยขึ้นมา จึงทำให้ข้าวฟ่างค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาด้วยความกลัว พอนายมาเฟียได้มองใบหน้าของเธอใกล้ๆเขายิ่งถูกใจใบหน้าของเธอมากมากกว่าในคืนนั้นที่เขาจ้องมองเธอ

"หึ ฉันจะปล่อยเธอให้รอดตัวไปนะแต่ถ้าเจอกันอีกก็ไม่แน่ว่าเธอจะยังมีชีวิตอยู่ไหม" พอพูดเสร็จนายมาเฟียก็ส่งสัญญาณให้มือขวาเพื่อบอกว่าต้องทำยังไงต่อไป 

"ลุกขึ้นซะ" เดย์บอกให้ข้าวฟ่างที่นั่งอยู่บนพื้นลุกขึ้นทันทีที่เจ้านายของเขาขับรถออกจากโรงงานไป

"ก็แก้มัดให้ก่อนได้ไหมหนูเจ็บจะแย่อยู่แล้ว"

"อืม" เดย์ส่งสายตาให้ลูกน้องอีกคนเขาแก้มัดให้เธอ

"ถือว่ารอดตัวไปนะ"เดย์พูดขึ้นแล้วเดินไปขึ้นรถพร้อมกับเหล่าลูกน้องของเขาส่วนนึงปล่อยให้เธอยืนงงอยู่คนเดียว

"ห้ะ? โอ้ยย!เจ็บๆคนอะไรมัดแน่นจนเลือดเกือบจะไม่เกินแล้วไหมล่ะ" ข้าวฟ่างบ่นกับตัวเองพร้อมกับหันไปรอบๆทั้งวังเวงเเล้วเริ่มมืดขึ้นเรื่อยๆเธอจึงรีบเดินออกไปเพื่อขึ้นรถกลับคอนโด เสียงน้ำในห้องน้ำดังขึ้นเมื่อเธอกลับมาถึงคอนโด "เฮ้อ เหนื่อยจังนี้มันวันอะไรเนี่ย" เธอถอนหเธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ พอเวลาผ่านไปสักพักข้าวฟ่างจึงออกมาจากห้องน้ำพร้อมชุดสีขาวสายเดี่ยว เธอเอนตัวลงบนเตียงนอนขนาด5ฟุตพร้อมคิดอะไรหลายๆอย่างจนผลอยหลับไป

.

.

.

.

__________________________________________            ถ้าผิดพลาดคำไหนคอมเม้นต์กันได้นะคะจะได้กลับไปปรับปรุงน้าาา ขอบคุณล่วงหน้านะคะ