หนึ่งห้วงคะนึงหา
บทนำ
ท่ามกลางบรรยากาศครึกครื้นน่ายินดี เรือนหอถูกประดับด้วยผ้าไหมโยงใยทักทออย่างสวยงาม
ภายใต้ผ้าคลุมหงส์ปัก'เย่วสือ'กลับไม่มีสีหน้ายินดีเลยแม้แต่น้อย
นางกำนันต่างก้มหัวให้อย่างน้อมนอมก่อนพากันเดินออกไป
เย่วสือรู้ได้ทันทีว่าเป็นผู้ใด
เสียงชายหนุ่มเรียกชื่อนางอย่างรักใคร่ แต่เสียงนั้นกลับทำให้นางรู้สึกสะอึดสะเอียน
กงซุนเสวี่ยหลิง
เจ้าคงรอเจ้านานเลยสินะ
ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลงราวกับเขากำลังรู้สึกผิด
เขานั่งลงข้างนางก่อนจะใช้ไม้มงคลเปิดหน้าคลุมหน้าออก
เสวี่ยหลิงยิ้มอ่อนก่อนจะสวมกอดนางเเน่น
เย่วสือครุ่นคิดสักครู่ก่อนจะกอดเขาตอบ
กงซุนเสวี่ยหลิง
เจิ้นมิได้ฝันไปใช่หรือไม่เย่วสือ?
กงซุนเสวี่ยหลิง
เจิ้นไม่คิดเลยว่าเจ้าจะตอบตกลงแต่งให้กับข้า
กงซุนเสวี่ยหลิง
เจิ้นสัญญาว่าจะดีต่อเจ้าตลอดชีวิต ไม่ว่าเจ้าต้องการสิ่งใดเจิ้นก็จะไคว่คว้าหามาให้เจ้า
กงซุนเสวี่ยหลิง
ขอเพียงเจ้าอยู่ข้างกายเจิ้น มิว่ากระไรเจิ้นก็มอบให้เจ้าได้ทั้งนั้น
มู่หรงเย่วสือ
ฝ่าบาท..พระองค์สิ่งที่พระองค์สตรัสเป็นความจริงหรือเพคะ?
เสวี่ยหลิงตอบรับก่อนจะเอื้อมมือลูบแก้มเบาๆ
กงซุนเสวี่ยหลิง
แค่เจ้าอยู่เคียงข้างเจิ้น มิว่ากระไรก็ได้ทั้งนั้น
เสวี่ยหลิงจับหลังคอของนางก่อนจะบรรจงจูบที่ริมฝีปากของนางอย่างนุ่มนวล
'ข้าคงทำให้ท่านต้องผิดหวังแล้ว'
เย่วสือใช้กระบี่เทียมเมฆาแทงที่อกของเขาทั้งน้ำตา
มู่หรงเย่วสือ
นี่คือดาบที่ท่านฆ่าหงเอ๋อร์! และตงมู่เชียนเย่!
เย่วสือใช้กระบี่แทงทะลุร่างของเสวี่ยหลิง
เสวี่ยหลิงล้มลงก่อนจะกระอัดเลือดออกมา
เสวี่ยหลิงยิ้มอ่อนก่อนจะเดินเข้าหากระบี่ของเย่วสือ
กงซุนเสวี่ยหลิง
ถ้าเป็นเช่นนั้น..ทำไมเจ้าต้องร้องไห้ด้วย
เสวี่ยหลิงเอื้อมมือที่เปื้อนไปด้วยเลือดนั้นปาดน้ำตาที่ใบหน้าของนางอย่างเบามือและกระซิบข้างหูนาง
กงซุนเสวี่ยหลิง
ได้ตายในน้ำมือของเจ้า เจิ้นยินดียิ่ง
กงซุนเสวี่ยหลิง
สิ่งที่กงซุนเสวี่ยหลิงผู้นี้เคยทำเจิ้นมิมีทางเสียใจ
กงซุนเสวี่ยหลิง
เมื่อเเลกกับการที่เจ้าจำเจิ้นไม่ลืม มันคุ้มค่าเสมอ
เย่วสือได้ยินเช่นนั้นนางก็ยิ่งน้ำตาก็ยิ่งไหลริน
'ในเมื่อจอมมารที่ข้าเกียจแค้นนั้นได้ตายไปแล้ว เเล้วเหตุใดข้าจึงทรมานใจเช่นนี้อยู่เล่า'
หอระฆังกักปีศาจ
กู้หลิงเจา [ผู้คุมกฎ]
ท่านเจ้าประมุข
กู้หลิงเจา [ผู้คุมกฎ]
ท่านเจ้าสำนักทั้งหกมาขอเข้าพบเจ้าค่ะ
ตำหนักอันหมิง สำนักคุนซาน
เจ้าสำนักลู่
กระไรกันท่านเจ้าสำนักยังไม่มาอีกหรือ
เจ้าสำนักเฟิง
นั่นสิ เรามีเรื่องด่วนมารายงานน่ะ
ชิงเหวินนั่งลงบนตั่งอย่างสง่างาม ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง
ไป๋ชิงเหวิน
ท่านสำนักทุกท่านตามสบายเถิด
เจ้าสำนักลู่
ท่านเจ้าประมุข เรามาปรึกษาเรื่องหอระฆังกักมารขอรับ
เจ้าสำนักลู่
ตอนนี้ค่ายอาคมถูกทำลายแล้ว ปีศาจอสรพิษนั่นก็หลุดออกไปแล้ว
เจ้าสำนักลู่
หากปีศาจหลุดออกไปทำร้ายผู้บริสุทธิ์คงไม่เป็นการดีแน่
ไป๋ชิงเหวิน
เรื่องนี้ข้าพอได้ยินมาบ้างเเล้ว
ไป๋ชิงเหวิน
ข้าจะส่งศิษย์ในสำนักไปช่วยพวกท่านจับปีศาจ
ไป๋ชิงเหวิน
ส่วนเรื่องชีวิตของผู้บริสุทธิ์นั้นเราคงต้องช่วยกันดูแล
จื่อรั่วโบกมือเรียกกู้อี้เฉินให้เข้ามาหานาง
อวิ๋นจื่อรั่ว
เกิดเรื่องกระไรขึ้นหรือ?
อวิ๋นจื่อรั่ว
เเล้วศิษย์พี่กำลังพาศิษย์ในสำนักไปที่ใดกัน?
อี้เฉินทำหน้าลำบากใจก่อนจะพูดออกมาเพราะทนความเซ้าซี้ของนางไม่ไหว
กู้อี้เฉิน
ท่านพ่อข้าบอกว่ามีเรื่องเกิดขึ้นในยุทธภพน่ะ
อวิ๋นจื่อรั่ว
เรื่องกระไร?
กู้อี้เฉิน
เรื่องหอระฆังกักปีศาจถูกทำลายแล้วน่ะสิ
กู้อี้เฉิน
เพราะพลังของเทพธิดารั่วเซวียนอ่อนเเอลง ท่านเจ้าสำนักจึงมีคำสั่งให้ส่งคนไปช่วยเจ้าสำนักทั้งหกจับปีศาจอสรพิษ
อวิ๋นจื่อรั่ว
เรื่องใหญ่ขนาดนี้ทำไมเจ้าไม่บอกข้าตั้งแต่เเรกเล่า!?
อวิ๋นจื่อรั่ว
ข้าจะขอซือฝูไปกับพวกศิษย์น้องไปช่วยจับปีศาจ
กู้อี้เฉิน
อย่างท่านนี่นะหรือ ข้าเกรงไม่ทันจะจับปีศาจก็จะโดนปีศาจจับกินไปซะก่อน
ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ
จื่อรั่วนั่งเฝ้าอยู่หน้าเรือนของผู้เป็นอาจารย์ของนางอยู่นาน
จื่อรั่วเรียกอาจาร์ยนางอยู่นานแต่เขาก็ไม่ยอมเปิดประตูให้นางเสียที
กู้หลิงเจา [ผู้คุมกฎ]
อวิ๋นกู้เหนียง*
จื่อรั่วทำหน้าเสียเล็กน้อยเมื่อพบว่าคนที่เปิดประตูออกมาไม่ใช่อาจาร์ยของนาง
กู้หลิงเจา [ผู้คุมกฎ]
กู้เหนียงกลับไปก่อนเถิด อย่างไรท่านประมุขก็ไม่อนุญาตให้ท่านลงเขาไปดอก
อวิ๋นจื่อรั่ว
ได้ ข้ากลับไปก็ได้
พูดจบนางก็เดินไหล่ตกออกไป
กู้หลิงเจา [ผู้คุมกฎ]
ท่านประมุข นางกลับไปแล้วเจ้าค่ะ
ชิงเหวินนิ่งสงบไม่พูดอะไร
กู้หลิงเจา [ผู้คุมกฎ]
ท่านประมุข ท่านเป็นห่วงอวิ๋นกู้เหนียงแล้วเหตุใดถึงไม่บอกนางตรงๆเจ้าคะ?
ชิงเหวินวางพู่กันลงก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
ไป๋ชิงเหวิน
ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุนาง
ไป๋ชิงเหวิน
ให้นางหมดกำลังใจไปเช่นนี้อาจจะดีเสียกว่า
กู้หลิงเจา [ผู้คุมกฎ]
ข้าน้อยทราบแล้วเจ้าค่ะ
ในขณะจื่อรั่วนั่งระบายกับต้นไม้ใบหญ้าเรื่องอาจาร์ยของนางอยู่นั้น
นางก็ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวอยู่ไม่ไกล นางจึงรีบวิ่งไปดู
อวิ๋นจื่อรั่ว
ปล่อยเขานะ!!
ปีศาจเเมงมุม
...มนุษย์อีกแล้วหรือ?
ปีศาจเเมงมุม
ดีข้าจะได้กินเจ้าทั้งสองคนพร้อมกันเลย
ปีศาจแมงมุมปล่อยมือออกจากคอของชายหนุ่มก่อนจะหันมาโจมตีใส่จื่อรั่ว
จื่อรั่วต่อสู้อยู่สักพักแต่ก็พลาดท่าถูกปีศาจแมงมุมจับตัวไว้ได้
ปีศาจแมงมุมใช้ใยห่อตัวนางไว้แน่น
ก่อนที่นางจะถูกดูดพลังวิญญาณอยู่นั้น จื่อรั่วก็นึกได้ว่านางมียันต์สีเลือดอยู่แผ่นหนึ่ง
อวิ๋นจื่อรั่ว
ยันต์สีเลือด!
ปีศาจเเมงมุมปล่อยร่างของจื่อรั่วลงก่อนตะสลายตัวหายไป
'ดีนะที่ซือฝูเคยสอนข้าวาดยันต์สีเลือดไว้ป้องกันปีศาจ'
'ไม่อย่างนั้นข้าคงได้เป็นอาหารอีกมือหนึ่งของนางปีศาจแน่'
'จริงสิผู้ชายคนนั้นล่ะ!?'
เมื่อนางหันมาก็พบกับร่างของชายคนนั้นที่นอนสลบอยู่
กู้เหนียง* หมายถึง แม่นาง
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
![กู้หลิงเจา [ผู้คุมกฎ]](https://up-pic.mangatoon.mobi/contribute/fiction/7668930/avatar/38098211/1696491862074.jpeg-s200webp?sign=79db291d3edfd272e266f0c00a39daed&t=6750ed00)
