< 1st Light In Darkness >
< บทที่ - 1 >
สงครามแผดเผาโลกจนมอดไหม้ เปลวเพลิงสีครามสว่างเผาผลาญเพลิงสงครามจนดับสิ้น. . .เสียงโห่ร้องด้วยความดีใจและยินดีดังกึกก้องไปทั่วสารทิศ โลกที่เต็มไปด้วยเกม ดันเจี้ยน และ หอคอย เหล่าฮันเตอร์กำลังรายล้อมเกท ดันเจี้ยน และ หอคอยเหล่านั้น
แต่พวกเขาและมนุษย์ธรรมดาคนอื่นๆทำได้แค่มองดูเท่านั้น เพราะภาพตรงหน้ามันเกินกว่าจะจินตนาการได้ไปเสียแล้ว. . .ชายผู้อยู่จุดสูงสุด ชายปริศนาที่ให้ข้อมูลเกี่ยวกับ ดันเจี้ยน หอคอย และ เกท เสมอมา. . . ชายคนนี้ที่มีตัวตนขึ้นราวกับถูกมอบหมายภารกิจให้ทำลายพวกมันทั้งหมด
เพื่อปกป้อง โลก และ มนุษยชาติ ให้กลับมาคงอยู่และเป็นปกติดังเดิม เช่นทุกครั้งไปละทุกครา. . .ชายเบื้องหน้าของพวกเขาเหล่านั้นคือ. . . ฮันเตอร์ระดับเทพ ฮันเตอร์หมิง หรือ ชื่อจริงคือ นาริน.
Narin ✨ นาริน
( สงครามนี้เกิดขึ้นเพราะคำขอของฉัน )
Narin ✨ นาริน
( ฉันไม่คิดอยากเป็นฮีโร่ตั้งแต่แรก สิ่งที่ฉันต้องการคือการใช้ชีวิตกินนอนไปวันๆ )
Narin ✨ นาริน
( . . .แต่เพราะความโลภ ทำให้ฉันทำสัญญากับเทพ เทพมาร และ จอมมาร )
Narin ✨ นาริน
( เพียงเพื่อให้ตัวตนที่อยู่ในจินตนาการมีโอกาสได้ออกมามีชีวิตดูบ้าง )
Narin ✨ นาริน
( เพื่อความสุขของตนเอง )
Narin ✨ นาริน
( นี่คือ. . .สิ่งที่ต้องตอบแทน ค่าตอบแทนที่ขอคำขอนั่นออกไป )
Narin ✨ นาริน
( แต่ถึงอย่างงั้นผมก็ไม่เสียใจเลย )
Narin ✨ นาริน
( เพราะผมรู้ว่า ผมสามารถหยุดมันได้ )
ผมคิดขึ้นในใจดังนั้น นี่คือการลุยครั้งสุดท้าย ครั้งสุดท้าย ที่จะมี เกท ดันเจี้ยน และ หอคอย. . .ในที่สุดผมก็รู้วิธีทำลายมัน
จุดสิ้นสุดของมันคือ. . .การทำลายแกนกลางหอคอย ในตอนนี้ เหล่าฮันเตอร์ในกิลด์ของผม ได้ไปประจำจุดแล้ว เหลือเพียงแค่จบมันพร้อมกัน. . .ทำลายมันพร้อมกัน. . .
ผลข้างเคียงของการทำลายมันจะทำให้. . .ร่างกายของฮันเตอร์ที่ได้รับพลังถึงขีดจำกัดและทรมาน . . .เพราะการมีอยู่ของพวกมัน คือการมีอยู่ของพลังของฮันเตอร์
เพื่อไม่ให้พวกเขาต้องเจ็บปวด ผมจึงแอบถ่ายโอนความรู้สึกของพวกเขามายังร่างกายของผมอย่างเงียบๆ
ทันทีที่แกนกลางทั้งหมดดับสลาย ร่างกายของชายผู้เป็นฮีโร่ และ ชายผู้ช่วยชีวิตในสายตาของพวกเขาก็ล้มลงตรงหน้า เลือดไหลออกมาจากหู ตา จมูก และ ปาก ร่างกายสั่นเทาด้วยความเจ็บปวด
เสียงกรีดร้องที่ถูกกลั้นเอาไว้ คอยฉีกกระชากร่างกายของผมจากข้างใน
. . .ถึงจะทรมาน และ รู้ดีว่า ถ้าผมยังคงทำแบบนี้ ผมจะตาย ผมก็ทำมันต่อไปโดยไม่สนใจอะไร
มิซากิ . . . การ์เดียน . . . พ่อแม่ เพื่อนๆ. . .ทุกคน ต่างพากันรีบเข้ามาดูอาการของผมในทันที . . . มิซากิ ที่กำลังจะใช้พลังรักษาผม แต่ก็ถูกผมห้ามปรามไว้ รอยยิ้มครั้งสุดท้ายที่ผมส่งให้พวกเขา รอยยิ้มที่ซ่อนความเจ็บปวด
. . .เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บใจและไม่พอใจ ของพวกเขา ทำให้ผม. . .ทรมานหัวใจเหลือเกิน พวกเขาจะมีอยู่ต่อไปโดยไม่ทรมานจากพลังที่กัดกิน เหมือนกับผม เพราะผมเป็นคนที่นำมันมาใส่ในร่างกายนี่นา. . .
อย่างน้อย พวกเขาก็ไม่เจ็บปวด
ฮีโร่ตรงหน้าของพวกเขาเริ่มมีรอยร้าวที่ร่างกายก่อนจะแตกกระจายออกไปเป็นฝุ่นธุลี. . .ความอาลัยอาวรณ์ที่สัมผัสได้ ความโล่งใจของหลายคน. . .ที่เกม ดันเจี้ยน หอคอย มันหยุดไป และความเศร้าใจของหลายคน ที่ต้องเสีย ฮีโร่ ไป
ฮีโร่หรอ? บางทีเป็นฮีโร่ ก็ไม่ได้แย่นะ แต่รู้สึกผิดชะมัด ที่พวกเขาต้องมาทรมานทางจิตใจเพราะผม เพราะผมมีความลับ ที่ไม่มีใครรู้ นอกจาก มิซากิ และ การ์เดียน
. . .นั่นก็คือ. . .ผมสามารถ เกิดใหม่ ได้
ผมมาจุติในท้องของหญิงสาวคนนึงที่มีทั้งอำนาจ และ เงินตรามากมาย. . . หญิงสาวที่งดงาม แต่เป็นดั่งแสงสว่างท่ามกลางความมืด. . .หญิงสาวที่ได้ชื่อว่าเป็นนักบุญหญิงแห่งเกาหลีใต้. . .
“ อยู่ในท้อง อึดอัดชะมัด ”
“ ได้ยินเสียงเธอร้องเพลงตลอดเลย ”
น้ำเสียงที่ดูมีความสุขพอรู้ว่ามีผม. . .ของเธอถูกขับร้องออกมาเป็นบทเพลง เสียงที่อ่อนโยน และ ปลอบโยนใจ
ถึงผมจะอยู่ในท้อง และ ยังมองไม่เห็นเพราะผมหลับตาอยู่ตลอดเวลา และ ยังควบคุมร่างกายไม่เก่งเท่าไหร่
แต่ก็ได้ยินเสียงของข้างนอกอย่างชัดเจน
“ ตอนนี้แม่อยู่ที่ทะเลหรอ ?”
“ ทำไมแม่ไม่ค่อยกินข้าวเลยล่ะ ? ”
จนกระทั่ง บางสิ่งเริ่มแปลกไป
ผมไม่ได้ยินเสียงร้องเพลงของแม่ที่เต็มไปด้วยความสุข แต่กลับเป็นเสียงโอดครวญที่เต็มไปด้วยความทุกข์
ถ้อยคำดูถูกจากหญิงคนนึง ที่กล่าวกับแม่อย่างหยาบคาย ทำให้ผมโกรธ. . .
เสียงหญิงปริศนา
“ แหม หญิงสาวที่ได้ชื่อว่านักบุญ แต่ดันร่านอยากได้ผัวคนอื่น หน้าไม่อายจริงๆ ”
เสียงของแม่
“ ม-ไม่ใช่นะ เงียบซะ จะให้ลูกของฉันได้ยินคำไม่ดีไม่ได้นะ ! ”
เสียงหญิงปริศนา
“ แล้วยังไง แล้วใครสั่งให้แกมานอนกับผัวชาวบ้านล่ะ ! ”
“ แม่ของผมไม่ได้ร่านนะ ! ”
“ ทำแบบนี้ทำไม แม่ของผมน่ะ ! ”
เสียงของแม่
“ . . . ฮึก!. . .บอกว่า. . .ไม่ใช่ไง ”
ถึงแม้จะถูกต่อว่าด้วยถ้อยคำแบบนั้น แต่แม่กลับไม่แม้จะต่อว่าหรือด่ากลับไปเลย เพียงเพราะไม่อยากให้ผมเรียนรู้คำพูดนั้น เพราะมันเร็วเกินไป และ ไม่อยากให้ผม ทำตัวแบบนี้ด้วย
ในตอนนั้นเองก็มีชายคนนึงปรากฏตัวขึ้นเสียงฝีเท้าของเขาบ่งบอกอย่างชัดเจนว่าเป็นผู้ชาย ความรู้สึกของเขาที่ผมสัมผัสได้ ชายคนนี้ คือพ่อของผมงั้นหรอ ?
ชายปริศนา
“ ได้ชื่อว่านักบุญหญิงแท้ๆ แต่กลับมาตั้งท้องลูกของชายอื่น หน้าไม่อาย ”
แม่
“ ไม่ใช่นะคะ มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด ! ”
ชายปริศนา
“ ถ้าคิดว่าตัวเองมีชู้ได้คิดเดียวล่ะก็ ”
ชายปริศนา
“ เธอคิดผิดแล้ว ฉันกับ ยูนะ เราสองคนแอคบกันมาเป็น 7 ปีล่ะ ฉันทนกับเธอมานานมากพอแล้ว ”
แม่
“ ที่แท้ ก็ทำตัวแบบนี้เพื่อที่จะหาข้ออ้างหย่ากับฉันสินะ ทำให้ฉันเสียหายมากที่สุด ”
ประโยคสนทนาของทั้งคู่ทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดแทนแม่ที่ต้องมารู้สึกแบบนี้
หลังจากนั้นคุณตาที่เป็นถึงเศรษฐีเงินล้านก็มารับแม่กลับบ้าน คำพูดของคุณตาพูดออกมาอย่างแทงใจดำแม่ ทำร้ายจิตใจแม่มากกว่าเดิม แม่ได้แต่กลั้นน้ำตาไว้ จะต้องรู้สึกเจ็บปวดมากแน่ๆ
ถึงผมจะโกรธผมก็ต้องอดทนเพราะถ้าผมขยับแม่จะเจ็บ. . . แต่ในตอนนั้นเอง ร่างกายของผมก็ขยับอย่างรุนแรง
คุณตา
“ จิ๊ๆ ดูเหมือนเด็กในท้องแกจะคลอดแล้ว ”
คุณตา
“ อ๊ะ! จะคลอดแล้วงั้นหรอ ! ? ไปๆๆๆ ไปโรงพยาบาล!!! ”
ถึงคุณตาจะปากร้ายแต่คำพูดของคุณตาก็แฝงไปด้วยความเป็นห่วง
และทันทีที่เเม่แสดงอาการเหมือนว่ากำลังจะคลอดแล้ว คุณตาก็รีบพาไปส่งโรงพยาบาลและคอยเฝ้าไม่ห่างเลย
แล้วในวันนั้นผมก็ได้เกิดขึ้นมา
<< HAPPY NEW YEAR ! ! ! >>>
< บทที่ - 2 >
หลังจากที่ผมเกิดขึ้นมาบนโลกนี้แล้วจะจริงๆ. . .ในวันที่ 25 พฤษภาคม นี้ ผมก็สลบไปเพราะฤทธิ์ยาที่หมอฉีดให้ เช่นเดียวกันกับคุณแม่ . . . ไม่ทันที่จะได้พบ หรือ รู้จักกัน ไม่แม้แต่จะได้เห็นหน้า ผมก็ถูกยาสลบทำให้สลบไปเสียแล้ว
ทันทีที่ผมลืมตาตื่นขึ้นมาอีกทีผมก็อยู่ในอ้อมอกของผู้หญิงที่สวยเอามากๆ รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเธอ แม่ของผม งดงามมากเลย เหมือนกับ แสงสว่าง ท่ามกลางความมืด
ผมสีทองสวยงามสว่างเหมือนแสงอาทิตย์ยามรุ่งสาง ดวงตาสีเขียวมรกตเหมือนอัญมณีและป่าไม้ ผิวขาวสว่าง ริมฝีปากสีส้มแดง งดงามราวเทพธิดาจริงๆ
Yuu-SeongJi 🤍 ยูซองจี
ตื่นแล้วหรอ. . .ขี้เซาจริงๆเลย ลูกแม่. . .
Yuu-SeongJi 🤍 ยูซองจี
น่ารักจังเลย. . .
แม่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เปี่ยมล้นไปด้วยความสุขและความรัก. . . พร้อมน้ำตาที่ไหลพรากออกมาจนใบหน้าของท่าน
Yuu-SeongJi 🤍 ยูซองจี
อ้ะ ตายจริง. . .พอดีวันนี้เป็นทั้งวันที่ไม่ดี และ วันที่ดีมากๆ แต่น้ำตาที่ไหลครั้งนี้
Yuu-SeongJi 🤍 ยูซองจี
คือน้ำตาแห่งความสุข ที่มีลูกอยู่ตรงนี้นะจ้ะ
แม่พูดออกมาพร้อมรอยยิ้ม...
พอเห็นแม่เป็นแบบนี้ผมก็เอามือไปจับที่แก้มของแม่เบาๆ มือของผมเล็กมากเมื่อเอาไปแตะที่หน้าของแม่
ผมยิ้มให้แม่แล้วพูดพึมพำออกมา
เพราะไม่มีฟันทำให้ผมออกเสียงคำว่า “ แม่ ” ไม่ถูก แต่ถึงอย่างงั้น แม่ที่ได้ยินก็ยิ้มออกด้วยความดีใจและหัวใจที่ผลิบาน
Yuu-SeongJi 🤍 ยูซองจี
. . .เมื่อกี้ ลูกเรียก. . .แม่ หรอ?
ท่านถามออกมาด้วยความประหลาดใจ ในขณะที่ผมพยักหน้าตอบรับ ทำให้ท่านถึงกับประหลาดใจ
Yuu-SeongJi 🤍 ยูซองจี
ตายจริง. . .เก่งมาก็เลย ลูกแม่. . .
สิ้นเสียงของผู้เป็นแม่ ไม่นานนัก ตา.ก็เปิดประตูเข้ามาด้วยสีหน้าที่ร้อนรน ชายแก่ผมขาว เคราขาว ผิวสีแทน ดวงตาสีทองสว่าง มีบาดแผลบนใบหน้าและกลางอก บาดแผลรอยฟันจากใครบางคนที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้
คุณตาได้พูดขึ้นมาด้วยสีหน้าที่ตื่นตระหนก
Yuu-SungJin 🗡️ ยูซงจิน
ยูซองจี !!! ไม่มีเวลาแล้ว เราคงต้องไปแล้ว !!
Yuu-SungJin 🗡️ ยูซงจิน
ดูเหมือนเจ้าเมันน้อยของสามีของแก จะไม่รามือง่ายๆ?!
ยูซงจิน พ่อของ ยูซองจี แม่ของผม เขามีศักดิ์เป็นตาแท้ๆของผม แม่มักจะบอกว่าเขาเป็นคนที่แข็งแกร่งมาก ถึงจะปากร้าย แต่เขาก็รักแม่มาก. . .ดูเหมือนสิ่งที่แม่บอกมา จะไม่มีอะไรที่ผิดเลย
Yuu-SeongJi 🤍 ยูซองจี
คะ?!
Yuu-SeongJi 🤍 ยูซองจี
ง-งั้นเราก็ต้องรีบไป!!
จากนั้นการหนีอย่างหัวซุกหัวซุนก็เริ่มต้นขึ้นมา การหนีตายจากนักฆ่า ที่ ยูนะ เมียน้อยของพ่อส่งมา เพื่อปิดบังความจริงที่ว่าผมเป็นลูกชายของ พ่อ และ แม่. . .เพื่อให้มีเพียงแค่ตนที่ได้รับความรัก นี่ใครกันแน่ที่เป็นคนร่าน นี่ต้องขนาดไหนที่อยากได้ผัวของคนอื่น น่ารังเกียจซะจริง. . .ทำให้ครอบครัวคนอื่นแตกแยก
เพื่อความต้องการของตัวเองเนี่ยนะ บ้าไปแล้วแน่ๆล่ะ. . .
พวกเราหนีอย่างหัวซุกหัวซุนข้ามไปยังประเทศญี่ปุ่นเพื่อหลบหนีจากนักฆ่า ถึงแม้คุณตาจะเก่งมาก แต่ก็ไม่สามารถต่อกรกับนักฆ่ามากมายได้
พอมาถึง ญี่ปุ่น ตำรวจที่นี่ก็ได้จัดการกับพวกเขาให้ในทันที เพราะตระกูลยูของพวกเรา เป็นหุ้นส่วนของ ตระกูลยามาซากิ ในญี่ปุ่น เปรียบเหมือนพี่น้องกันพวกเขาจึงช่วยพวกเรา. . .
แต่ถึงอย่างงั้น. . .เพื่อความปลอดภัย ในขณะที่ผมหลับอยู่ แม่ก็ได้พาผมมาวางไว้ที่ หน้าสถานรับเลี้ยงเด็ก ไม่ทันได้ตั้งชื่อ ไม่มันได้รู้จักกัน ไม่ทันได้ทำอะไร
ผมก็ถูกนำมาทิ้งไว้ที่หน้าสถานรับเลี้ยงเด็กแล้ว ถึงแม้ว่าจะเข้าใจว่าสิ่งที่ท่านทำไปก็เพื่อผมทั้งนั้น แต่ไม่นึกว่าตัวเองจะรู้สึกเจ็บขนาดนี้. . .ความเจ็บปวดกายภาพส่วนใหญ่ผมไม่รู้สึกถึงมันเลย
แต่กลับกัน ความรู้สึกเจ็บปวดทางจิตใจ กลับรู้สึกถึงอย่างชัดเจน . . .
ᴀᴋᴀɴᴇ sᴀᴛᴏᴜ 🌷 อากาเนะ ซาโต้ว
ตายจริง. . .ใครกันนะที่นำเด็กทารกแรกเกิดแบบนี้มาไว้ที่นี่. . .
เสียงของหญิงสาวปลุกผมที่หลับอยู่. . .เธอมองมาที่ผมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสารและเศร้าหมอง ก่อนที่จะเปิดจดหมายที่ตัวของผมดู พอเธออ่านดูก็เข้าใจในทันที
ᴀᴋᴀɴᴇ sᴀᴛᴏᴜ 🌷 อากาเนะ ซาโต้ว
แบบนี้นี่เอง. . .
ᴀᴋᴀɴᴇ sᴀᴛᴏᴜ 🌷 อากาเนะ ซาโต้ว
ต่อจากนี้ ชื่อของเธอคือ อากิระ อาโออิ นะจ้ะ
ᴀᴋᴀɴᴇ sᴀᴛᴏᴜ 🌷 อากาเนะ ซาโต้ว
แม่ของหนูไม่ได้ทิ้งหนูไปนะ ท่านแค่จำเป็นต้องพาหนูมาฝากไว้ก่อน
ᴀᴋᴀɴᴇ sᴀᴛᴏᴜ 🌷 อากาเนะ ซาโต้ว
ดังนั้นไม่ต้องตกใจ
ᴀᴋᴀɴᴇ sᴀᴛᴏᴜ 🌷 อากาเนะ ซาโต้ว
พี่สาวจะไม่ทำอะไรไม่ดี แต่จะช่วยดูแลให้เอง
ᴀᴋᴀɴᴇ sᴀᴛᴏᴜ 🌷 อากาเนะ ซาโต้ว
เด็กดี พี่ชื่อ ซาโต้ว อากาเนะ
ᴀᴋᴀɴᴇ sᴀᴛᴏᴜ 🌷 อากาเนะ ซาโต้ว
ต่อจากนี้ตะเป็นคนที่ดูแลหนูแทนแม่ของหนูเอง
เธอพูดออกมาพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า น่าแปลก ทั่งที่ไม่ใช่ภาษาเกาหลีแต่ผมกลับฟังมันรู้เรื่อง คงเป็นเพราะความสามารถที่ติดตัวผมมาจากชาติที่แล้ว
ผมถึงได้เข้าใจคำพูดของเธอทุกคำพูดแบบนี้
ทันทีที่แนะนำตัวเสร็จผมก็ยอมไว้ใจและอนุญาตให้เธออุ้มร่างเล็กของผม เข้าไปข้างใน. . .ในขณะนั้นเอง หิมะสีขาว ก็โปรยปรายลงมาจากฟากฟ้า
มือข้างนึงอุ้มผมเอาไว้ ในขณะที่มืออีกข้างถือข้าวของของผมที่ติดตัวผมมา ตั้งแต่ที่ผมมาอยู่ที่นี่ ทั้งสร้อยคอของผมที่ข้างในมีรูปแม่ ทั้งจดหมายที่เขียนให้พี่เลี้ยง
จดหมายที่เขียนให้ผม นม จุกนม ตุ๊กตา ของเล่น ทุกอย่างที่จำเป็นสำหรับผม ทุกอย่างที่ผมจับแม่เอามาให้ผมหมดเลย. . .ยกเว้นตัวแม่เอง
ถึงจะรู้สึกแย่และเสียใจมากที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่ความอบอุ่นทุกอย่างที่เคยสัมผัสมาก็ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาเลย. . .
ถึงจะทำตัสเป็นคนเข้มแข็งมากแค่ไหนน้ำตาก็ไหลพรากออกมาจนอาบแก้มของผมอยู่ดี
ᴀᴋᴀɴᴇ sᴀᴛᴏᴜ 🌷 อากาเนะ ซาโต้ว
พี่รู้ว่ามันทำใจยาก. . .สำหรับเรื่องแบบนี้
ᴀᴋᴀɴᴇ sᴀᴛᴏᴜ 🌷 อากาเนะ ซาโต้ว
คงคิดถึงแม่มากเลยสินะ
ᴀᴋᴀɴᴇ sᴀᴛᴏᴜ 🌷 อากาเนะ ซาโต้ว
. . .เด็กดีๆ ไม่ร้องนะ. . .ชู่ว
เสียงอันอ่อนโยนของพี่เลี้ยง ช่วยไปปลอบโยนหัวใจนี้ไม่ให้ทรมานและรู้สึกเจ็บมากกว่าเดิม
< บทที่ - 3 >
หลังจากวันนั้น นี่ก็ผ่านมา 3 ปีแล้ว ตอนนี้ ผมอายุ 3 ปีเต็ม เติบโตขึ้นมาท่ามกลางความรักและเพื่อนๆรุ่นเดียวกันคนอื่นทำให้ผมไม่ค่อยเหงาและเดียวดายเหมือนเมื่อก่อน. . .ที่ผ่านมา พวกเขาคอยเอาใจใส่และดูแลผมเสมอมา
ไม่เคยลงไม้ลงมือ มีแต่พูดด้วยถ้อยคำที่อ่อนโยน และ ปลอบใจไม่แม้แต่จะว่าหรือด่าทอด้วยถ้อยคำที่ดูร้ายแรง. . .
พูดแต่คำสุภาพ ไม่พูดคำหยาบต่อหน้าพวกเรา เพราะรู้ว่าพวกเราอาจเรียนรู้มันเเล้วเอาไปพูดแกล้งกันหรือล้อเลียนกันจนทะเลาะกันได้ พวกท่านจึงไม่พูดหรือทำตัวแบบนั้นต่อหน้าพวกเราเลยสักครั้งก็เดียว
ถึงแม้ผมในตอนนี้จะเป็นเด็กแต่ผมก็เรียนรู้สิ่วต่างๆรอบตัวจากทีวี คำพูดบุคลิกทุกอย่างจากรอบตัวทั้งหมด รวมทั้งศิลปะการต่อสู้จากหนังสือ ที่ผมเปิดผ่านๆ ก็เรียนรู้ทันอย่างง่ายดาย รวมทั้งการแอบออกกำลังกายทุกวันเพื่อเตรียมร่างกายให้พร้อมกับการใึกทึ่หนักขึ้นและมากขึ้น รวมทั้งตั้งใจเรียนพื้นฐานของการเรียนที่พี่เลี้ยงทุกคนสอนให้
ทั้ง คณิตศาสตร์ สังคม ประวัติศาสตร์ การงาน อังกฤษ ญี่ปุ่น และอื่นๆ ที่พวกพี่ๆพอจะสอนได้
ᴀᴋᴀɴᴇ sᴀᴛᴏᴜ 🌷 อากาเนะ ซาโต้ว
ตื่นเร็วจังเลย อาโออิ-ซัง. . .สงสัยจะดีใจที่มาถึงวันเกิดของตัวเองแล้วสินะ
ᴀᴋᴀɴᴇ sᴀᴛᴏᴜ 🌷 อากาเนะ ซาโต้ว
สุขสันต์วันเกิด อาโออิ~ . . .
พี่พูดออกมาพร้อมรอยยิ้มที่อ่อนโยนเหมือนทุกครั้ง ก่อนที่จะมอบของขวัญเป็นทุกอย่างที่แม่ฝากมาให้ผมตั้งแต่ที่ผมเข้ามา ทั้งจดหมาย และ สร้อยคอ
เพราะพี่คิดว่า อย่างน้อย ผมก็ควรจะได้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อ 3 ปีก่อนกันแน่. . .
ᴀᴋɪʀᴀ ᴀᴏɪ 🌙 อากิระ อาโออิ
. . .ขอบคุณฮะ. . .พี่อากาเนะ
ผมพูดออกมาด้วยรอยยิ้มบางๆบนใบหน้า . . . ยิ่งผมโต รูปลักษณ์ของผม ก็เหมือนกับคุณตาเหลือเกิน ดวงตาของผมได้มาจากสีผมของคุณแม่ ส่วนเส้นผมของผมได้มาจากคุณตา ถึงโดยรวมแล้วผมจะเหมือนกับคุณแม่มากก็เถอะ
แต่ถึงอย่างงั้นสีตาของผมก็เปลี่ยนสีไปเรื่อยๆเพราะดวงตาของผมไม่ใช่ดวงตาปกติ. . . สิ่งนี้เรียกว่า เนตรสวรรค์. . .ดวงตาที่ช่วยให้ผมเรียนรู้ได้ไวขึ้น และ ช่วยปรับร่างกายของผมมห้เข้ากันกับพลังฮันเตอร์ที่ตามผมมาที่นี่ด้วย
ถึงผมจะเกิดใหม่แล้ว แต่ระบบทุกอย่างก็ยังคงอยู่กับผม ท่านเทพและท่านเทพมาร ทั้งหลายต่างพากันอวยพรวันเกิดมห้ผมเหมือนทุกครั้ง
ᴀᴋɪʀᴀ ᴀᴏɪ 🌙 อากิระ อาโออิ
( พวกท่านน่ารักจัง ก็นะ เราเป็นศิษย์ของพวกท่านแล้วนี่นา )
ᴀᴋɪʀᴀ ᴀᴏɪ 🌙 อากิระ อาโออิ
( ความรู้ตั้งแต่ชาติก่อนเราไม่มีเรื่องไหนที่ลืมเลย เป็นผลของเนตรสวรรค์และความสามารถที่พวกท่านสอนให้ทุกประการ )
ᴀᴋɪʀᴀ ᴀᴏɪ 🌙 อากิระ อาโออิ
( พลังที่ตามมาด้วยเราคงต้องผนึกมันไว้สักพัก เพราะโลกใบนี้ไม่มีใครที่ใช้พลังเกินตัวแบบนี้ได้หรอก )
ᴀᴋɪʀᴀ ᴀᴏɪ 🌙 อากิระ อาโออิ
( ไม่สิ. . .พลังเหนือมนุษย์ต่างหาก )
ผมคิดขึ้นดังนั้น ท่าทางของผมทำให้พี่อากาเนะเดินออกไปจากห้องเพราะรู้ว่าผมคงอยากอยู่คนเดียวสักพัก
ผมถอนหายใจออกมา แล้วหยิบจดหมายขึ้นมาดูก่อนจะเปิดอ่านมัน
[ จดหมาย ]
ถึง : ลูกรักของแม่
แม่ขอโทษที่ทิ้งลูกไปแบบนั้น แม่ทั้งรู้สึกเจ็บปวด รู้สึกเจ็บใจ และ ทรมสนมากเหลื่อเกิน แต่สถานการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้มันยากที่จะควบคุมไม่รู้ว่าแม่จะมีโอกาสรอดรึเปล่า. . . เกรงว่าหากลูกอยู่กับแม่ ลูกอาจถูกเหมารวมและเจ็บตัวได้ แม่ไม่อยากให้รู้เจ็บปวด แม่ขอโทษนะลูกแม่. . .สุขสันต์วันเกิดต่อทุกๆวันที่ถึงวันเกิดของลูก. . .แม่รักลูกนะ ลูกแม่
จาก : แม่ของลูกที่คิดถึงลูกเหลือเกิน
จดหมายที่เขียนขึ้นด้วยภาษาเกาหลีที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาจากแม่. . .ตัวอักษรที่เขียนหยึกหยักไปมาเพราะกำลังสะอื้น
. . .แต่ถึงอย่างงั้นก็ฝืนเขียนมากขนาดนี้เพื่อบอกเล่าเหตุการณ์และบอกรัก บอกขอโทษเรา
น้ำตาที่ไหลออกมาครั้งนี้ไม่ใช่ความโกรธ แต้เป็นความเป็นห่วง. . .
ᴀᴋɪʀᴀ ᴀᴏɪ 🌙 อากิระ อาโออิ
...
ทันทีที่ทำใจได้ ผมก็เดินออกมาจากห้องของผม แล้วลงไปข้างล่างในทันที ในวันนี้ เป็นวันที่จะมีคนมารับเลี้ยงเด็กจากสถานรับเลี้ยงเด็ก. . .
ซึ่งครั้งนี้ก็มีผู้มีอิทธิพลมามากอยู่พอสมควร. . . แทบไม่มีประชาชนคนธรรมดาอยู่ที่นี่เลยด้วยซ้ำ. . .
บรรยากาศที่แข็งทื่อต่างจากงานครั้งก่อนๆ. . .
ทำให้เด็กหลายคนพากันร้องไห้. . .
ถึงในสถานรับเลี้ยงเด็กจะดูมีคนมากแต่ความเป็นจริงทีเพียงแค่ชายคนเดียวที่มารับเลี้ยงเด็ก
มาเฟียเกาหลี ที่ควบคุมครึ่งนึงของญี่ปุ่น เป็นสหายของ ตระกูล ยามาซากิ
ผู้นำแก๊งมาเฟียแบล็คดาร์ก้อน ซองกังยู
มีเพียงเขา ที่จะมารับเลี้ยงเด็ก ส่วนชายใส่สูทคนอื่นๆเป็นเพียงคนคุ้มกันของเขาเท่านั้น. . . ถึงแม้เขาจะแข็งแกร่งกว่าคนพวกนี้ก็ตาม แต่ก็มีคนติดตามพอเป็นพิธีเสมอมา
sᴇᴏɴɢ ɢᴀɴɢ ʏᴜ 🐲 ซองกังยู
ชิ. . .ร้องไห้จนน่ารำคาญเลยว่ะ
เขาพูดออกมาด้วยสีหน้าที่รำคาญใจ เส้นผมสีเงินส่องประกาย ดวงตาสีแดงเหมือนเลือด ถึงจะดูสว่างสดใส แต่กลับอึมครึมและเต็มไปด้วยความมืดมิด
ท่าทางของเขาที่แสดงออกมา ทำให้พี่อากาเนะถอนหายใจออกมา
ᴀᴋᴀɴᴇ sᴀᴛᴏᴜ 🌷 อากาเนะ ซาโต้ว
ถึงเขาจะมีท่าทางแบบนั้นเเต่เขาก็เป็นผู้สนับสนุนผู้ย่กไร้รวมทั้งสถานรับเลี้ยงเด็กของเรา
พี่อากาเนะพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆ
ในตอนนั้นผมก็ลงมาข้างล่างพอดี ทันทีที่เขาเห็นผมเขาก็ชะงักไปเลย รวมทั้งเหล่าผู้ติดตามของเขาก็ชะงักไปเช่นกัน
เพราะในตอนนั้นเองดวงตาของผมได้เปลี่ยนเป็นสีแดงเหมือนกับเขาโดยอัตโนมัติราวกับบอกให้เขาพาผมไปอยู่ด้วย
พี่อากาเนะที่เห็นว่าเขามองไปทางอื่นก็มองตามมาจนพบผมเข้า
sᴇᴏɴɢ ɢᴀɴɢ ʏᴜ 🐲 ซองกังยู
เด็กคนนั้น. . .
sᴇᴏɴɢ ɢᴀɴɢ ʏᴜ 🐲 ซองกังยู
นี่มานี่สิ
เขาพูดออกมาด้วยสีหน้าที่แปลกไปก่อนที่จะเดินเข้าหาผม แต่ก่อนที่จะถึงตัวของผม พี่อากาเนะก็มาขวางไว้
ᴀᴋᴀɴᴇ sᴀᴛᴏᴜ 🌷 อากาเนะ ซาโต้ว
เด็กคนนี้มีแม่นะคะ แม่ของเขาแค่พาเขามาฝากไว้ จะเอาไปไม่ได้ค่ะ!
ทันทีที่ ซองกังยู ได้ยินแบบนี้ก็ดึงตัวของพี่ออกไปเบาๆ ก่อนที่จะจับคางของผมเงยขึ้น
sᴇᴏɴɢ ɢᴀɴɢ ʏᴜ 🐲 ซองกังยู
. . .
sᴇᴏɴɢ ɢᴀɴɢ ʏᴜ 🐲 ซองกังยู
ไปกับฉันไหม ไปเกาหลีใต้กับฉันไหม
ทันทีที่ผมได้ยินแบบนั้นก็ชะงักไปเลย
ᴀᴋɪʀᴀ ᴀᴏɪ 🌙 อากิระ อาโออิ
. . .
ᴀᴋɪʀᴀ ᴀᴏɪ 🌙 อากิระ อาโออิ
เกาหลีใต้หรอครับ?. . .
ซองกังยู ที่ได่ยินแบบนี้ก็ยิ่งชอบใจเข้าไปใหญ่
sᴇᴏɴɢ ɢᴀɴɢ ʏᴜ 🐲 ซองกังยู
โอ๊ะ พูดภาษาเกาหลี ได้ด้วยแฮะ น่าชื่นชมจริง
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
